Janusz Garlicki, „Doktór Orłów Górskiego” – samorządowiec

Janusz Maria Garlicki urodził się 11 listopada 1936 r. we Lwowie. Był synem Mariana (lekarza) i Stanisławy z domu Goetz, pracownicy lwowskiego banku. Beztroskie dzieciństwo w pięknym, wielonarodowościowym, pełnym polskich tradycji mieście przerwał wybuch wojny. Terror niemieckiego, a później sowieckiego okupanta wspieranego przez UPA oraz nasilające się w 1944 r. działania NKWD (rodzice Janusza byli związani z ruchem oporu) zmusiły rodzinę Garlickich do opuszczenia Lwowa. Dalsza droga życiowa była związana z działal nością zawodową, wojskową i medyczną ojca Janusza, wybitnego lekarza chirurga ortopedy, generała brygady prof. Mariana Garlickiego. Profesor po studiach na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie i odbyciu służby w Szkole Podchorążych Sanitarnych w Warszawie otrzymał dyplom lekarza medycyny. Następnie kierował m.in. klinikami ortopedii w Poznaniu, Zabrzu, Warszawie. Był rektorem Śląskiej Akademii Medycznej, WAM w Łodzi, naczelnym chirurgiem Wojska Polskiego w stopniu generała brygady, profesorem zwyczajnym, posłem na Sejm, a przede wszystkim wielkim autorytetem.

Lekarz pracoholik

Janusz ukończył studia w AM w Warszawie w 1961 r. Jako specjalizację, wzorem ojca, wybrał ortopedię, której II stopień uzyskał w 1972 r. Dwa lata później otrzymał II stopień z medycyny sportowej. Zdobył również specjalizację z organizacji ochrony zdrowia (1966) oraz zdrowia publicznego. W roku 1971 uzyskał tytuł doktora nauk medycznych po obronie rozprawy „Kształtowanie się form opieki zdrowotnej w skali światowej na podstawie analizy dwudziestoletniej działalności Światowej Organizacji Zdrowia”, której promotorem był prof. B. Kożusznik. W roku 1982 Janusz Garlicki ukończył Akademię Wychowania Fizycznego.

Pracę zawodową rozpoczął w Szpitalu Praskim i równocześnie w Katedrze Organizacji Ochrony Zdrowia CMKP (1962–1975), a w latach 1967–1979 był adiunktem w Klinice Ortopedii AM w Warszawie. W roku 1965 pełnił obowiązki lekarza Komisji Kontroli i Nadzoru w Wietnamie. Od 1979 do 1987 r. był dyrektorem Centralnej Przychodni Sportowo-Lekarskiej w Warszawie, do 1991 pracował jako chirurg i lekarz klubowy oraz kadry narodowej w Zjednoczonych Emiratach Arabskich. Był również dyrektorem naczelnym Centrum Rehabilitacji i Leczenia Schorzeń Narządu Ruchu im. prof. Mariana Weissa w Konstancinie-Jeziornie (1998–2003), a następnie do 2024 r. pracował w Centrum Medycznym LUX MED w Warszawie i prowadził indywidualną praktykę lekarską.

Aktywnie działał w Polskim Towarzystwie Medycyny Sportowej i Polskim Towarzystwie Ortopedii i Traumatologii, których został honorowym członkiem. Współtworzył czasopisma medyczne „Medycyna Sportowa” i „Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja”, współredagował podręcznik „Traumatologia sportowa”. Praca stanowiła sens Jego życia, uważał opiekę nad pacjentami za najważniejsze zadanie. Za działalność zawodową i społeczną został odznaczony Krzyżem Kawalerskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, odznaką „Za zasługi dla ochrony zdrowia”, złotą odznaką „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej”, Medalem Komisji Edukacji Narodowej.

„Doktór Orłów Górskiego”

Taki przydomek Janusza Garlickiego zapisał się w historii polskiej piłki nożnej. Mówił o sobie, że jest dzieckiem szczęścia, czego miała dowodzić m.in. Jego praca jako lekarza kadry narodowej piłkarzy w okresie sukcesów polskiej piłki nożnej, w latach 1971–1976, kiedy trenerem był legendarny Kazimierz Górski. W tym czasie nasi piłkarze zdobyli złoty medal na olimpiadzie w Monachium (1972) i srebrny w Montrealu (1976) oraz brązowy medal Mistrzostw Świata w Niemczech (1974). Lekarz kadry cieszył się ogromnym autorytetem, a w sztabie szkoleniowym filarami byli lwowiacy: Kazimierz Górski i Janusz Garlicki.

Przygoda Janusza z kadrą trwała 12 lat, ponad 100 meczów reprezentacji. Do wspomnianych sukcesów należy dodać brązowy medal Mistrzostw Świata w Hiszpanii (1982) i piąte miejsce w Argentynie (1978). Na igrzyskach w Moskwie w 1980 r. Garlicki kierował zespołem medycznym polskiej reprezentacji. Za wybitne zasługi dla rozwoju piłki nożnej otrzymał złoty medal Polskiego Związku Piłki Nożnej oraz Diamentowe Odznacze nie PZPN. Był honorowym członkiem PZPN, a także współzałożycielem Fundacji Kazimierza Górskiego.

W Izbie Lekarskiej

Po powrocie z zagranicy Janusz włączył się aktywnie w działalność odrodzonego samorządu lekarskiego. Przez pięć kadencji, czyli 20 lat, był delegatem na okręgowe i krajowe zjazdy lekarskie. W II kadencji pełnił funkcję przewodniczącego Komisji ds. Informacji, powołanej na VI Zjeździe OIL. Wspólnie z red. Jerzym Wunderlichem zainicjowali nową formę biuletynu informacyjnego naszej izby „Puls”. Janusz był jego pierwszym redaktorem naczelnym (do roku 1999). Przez cztery kolejne kadencje uczestniczył w pracach ORL, pełniąc funkcję zastępcy prezesa ORL i dwukrotnie członka Prezydium ORL. Został uhonorowany przez Okręgową Izbę Lekarską Medalem im. Jerzego Moskwy, a także odznaczeniem „Laudabilis” (godny uznania) i tytułem Honorowego Delegata OIL.

Ojciec rodziny

W 1969 r. Janusz Garlicki poślubił Małgorzatę Monasterską, absolwentkę historii Uniwersytetu Warszawskiego, dziennikarkę i nauczycielkę. Wielokrotnie podkreślał, że dzięki jej wyrozumiałości mógł realizować swoje pasje i służyć medycynie. Janusz i Małgorzata byli rodzicami Katarzyny, psycholożki i psychoterapeutki w Instytucie Psychiatrii i Neurologii w Warszawie, dziadkami ukochanych wnuczek: Weroniki – etnolożki i antropolożki kultury, oraz Marty – studentki Uniwersytetu Maltańskiego. Młodszy brat Janusza, Marek, absolwent Akademii Wychowania Fizycznego, z żoną Krystyną i córką Gabrielą prowadzi galerię z antykami. Dla Janusza rodzina była najważniejsza, zawsze mógł na nią liczyć, towarzyszyła Mu i wspierała Go w walce z chorobą nowotworową do ostatnich dni.

Dr n. med. Janusz Garlicki został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.