Lekarz „oskarżony” o niełyżeczkowanie ucha zewnętrznego

Lekarz laryngolog podczas wizyty pacjenta w ramach ambulatoryjnej opieki specjalistycznej zakontraktowanej przez Narodowy Fundusz Zdrowia wykrywa w jego uchu „twardy czop woskowinowy, wypełniający światło przewodu słuchowego zewnętrznego, którego nie można wypłukać, odessać lub usunąć haczykiem”. Ocenia więc, że konieczne jest użycie innego narzędzia – łyżeczki laryngologicznej. Przyrządem operuje w obrębie ucha zewnętrznego i po wykonaniu serii wprawnych ruchów, które jednak mogły doprowadzić do pewnego minimalnego naruszenia ciągłości tkanki skórnej, przystępuje do wypełnienia obowiązków biurokratycznych.

Dopiero teraz czeka go naprawdę poważne wyzwanie – jak zakwalifikować procedurę, którą właśnie wykonał? Pacjentowi zgodnie z prawdą powiedział, że było to łyżeczkowanie. I tak wpisał w dokumentacji medycznej.

Niestety (choć oczywiście na szczęście dla pacjenta), doświadczenie zawodowe i wiedza medyczna lekarza wskazywały, że zmiana w obrębie ucha wewnętrznego nie była na tyle groźna, by konieczne było zlecenie badania histopatologicznego. Tymczasem, zgodnie z klasyfikacją procedur medycznych wykorzystywaną do wyceny świadczeń przez NFZ, łyżeczkowanie musi się skończyć badaniem histopatologicznym, inaczej nie jest łyżeczkowaniem, tylko usunięciem woskowiny.

Te rozbieżności w terminologii posłużyły NFZ do zakwestionowania wyceny 400 procedur medycznych wykonanych przez wspomaganego przez nas lekarza. „Trudno sobie wyobrazić, aby przeprowadzanie badania histopatologicznego było konieczne w przypadku naturalnych woskowin, przy braku jakichkolwiek podejrzeń o charakterze onkologicznym, kiedy płukanie ucha nie przyniesie zamierzonych efektów. Również Międzynarodowa Klasyfikacja Procedur Medycznych ICD:9 pod kodem: 18.294 nie podaje żadnych szczegółowych ograniczeń i wykluczeń w wykonywaniu tej procedury (…) należy zaznaczyć, że to na lekarzu ciąży obowiązek podjęcia decyzji, czy w ramach procedury łyżeczkowania będzie konieczne wykonanie dodatkowej procedury histologicznej. Problem obejmuje szeroką grupę lekarzy i powinien być niezwłocznie rozwiązany, przez dodanie nowych procedur i ich wycenę” – napisałam do prezesa NFZ Filipa Nowaka.

Otrzymałam odpowiedź z następującą sugestią: „Być może jest konieczność modyfikacji wykazu gwarantowanych procedur zabiegowych w dziedzinie otorynolaryngologii. Zatem proponuję opracować, w porozumieniu ze środowiskiem laryngologów, projekt zmian rozporządzenia AOS i skierować do ministra zdrowia stosowny wniosek, zawierający opis świadczeń wraz z argumentami potwierdzającymi zasadność wprowadzenia owych zmian”.

Zapewniam Państwa, że dołożę wszelkich starań, by taki projekt powstał.