12 października 2004

Nowe przepisy prawne

I. 1 maja 2004 r. weszła w życie ustawa z dnia 20 kwietnia 2004 r. o wyrobach medycznych, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 93, poz. 896.

Ustawa określa: 1) wprowadzanie do obrotu i do używania wyrobów medycznych,
2) ocenę kliniczną wyrobów medycznych, 3) warunki używania wyrobów medycznych, 4) nadzór nad wytwarzaniem, wprowadzaniem do obrotu i do używania wyrobów medycznych, 5) nadzór nad wyrobami medycznymi wprowadzonymi do obrotu i do używania, 6) zgłaszanie incydentów medycznych z wyrobami medycznymi oraz dalsze postępowanie po ich zgłoszeniu, 7) sposób prowadzenia rejestru wyrobów medycznych i podmiotów odpowiedzialnych za ich wprowadzenie do obrotu i do używania, 8) zasady i tryb autoryzowania, notyfikowania, nadzorowania, ograniczania i cofania autoryzacji jednostek notyfikowanych w zakresie wyrobów medycznych oraz organy właściwe w tych sprawach, 9) klasyfikację i kwalifikację wyrobów medycznych, 10) ocenę zgodności wyrobów medycznych, 11) wymagania zasadnicze wyrobów medycznych.
Wyrób medyczny to narzędzie, przyrząd, aparat, sprzęt, materiał lub inny artykuł stosowany samodzielnie lub w połączeniu, włączając oprogramowanie niezbędne do właściwego stosowania wyrobu, przeznaczone przez wytwórcę do stosowania u ludzi w celu: 1. diagnozowania, zapobiegania, monitorowania, leczenia lub łagodzenia przebiegu chorób, 2. diagnozowania, zapobiegania, monitorowania, leczenia lub łagodzenia przebiegu chorób lub kompensowania urazów lub upośledzeń, 3. badania, zastępowania lub modyfikowania budowy anatomicznej lub prowadzenia procesu fizjologicznego, 4. regulacji poczęć – który nie osiąga swojego zasadniczego zamierzonego działania w ciele lub na ciele ludzkimi środkami farmakologicznymi, immunologicznymi lub metabolicznymi, lecz którego działanie może być przez nie wspomagane.
Do obrotu i do używania mogą być wprowadzone wyroby medyczne spełniające wymagania określone w ustawie.
Wyrób medyczny wprowadzony do obrotu i do używania powinien być właściwie dostarczony, prawidłowo zainstalowany i konserwowany oraz używany zgodnie z przewidzianym przez wytwórcę zastosowaniem.
Podmiotami uprawnionymi do wprowadzania do obrotu i do używania wyrobów medycznych są: wytwórca, jego autoryzowany przedstawiciel, importer, dystrybutor i podmiot odpowiedzialny za wprowadzenie do obrotu wyrobu medycznego.
Do obrotu i do używania mogą być wprowadzane wyroby medyczne opatrzone znakiem CE, z wyjątkiem wyrobu medycznego wykonanego na zamówienie, przeznaczonego do badań klinicznych oraz wyrobu medycznego do diagnostyki in vitro, przeznaczonego do oceny działania.
Znak CE umieszcza się na wyrobie medycznym po przeprowadzeniu odpowiednich procedur oceny zgodności z wymaganiami zasadniczymi.
Minister zdrowia może w wyjątkowych przypadkach, w drodze decyzji, dopuścić do używania, bez konieczności przeprowadzenia procedur oceny zgodności, pojedyncze egzemplarze wyrobów medycznych, jeżeli ich zastosowanie jest niezbędne dla ratowania życia lub zdrowia pacjenta, z wyjątkiem wyrobu medycznego, który został wycofany z obrotu i używania ze względu na niespełnienie wymagań w zakresie bezpieczeństwa lub skuteczności jego działania.
Wyroby medyczne do różnego przeznaczenia podlegają klasyfikacji na klasy: I, IIa, IIb i III – w zależności od potencjalnego ryzyka związanego ze stosowaniem tych wyrobów. Wyrób medyczny wprowadzony do obrotu i do używania musi spełniać określone dla niego wymagania zasadnicze.
Przyjmuje się, iż wyrób medyczny jest zgodny z wymaganiami zasadniczymi, jeżeli stwierdzono jego zgodność z:
– krajowymi normami przyjętymi na podstawie zharmonizowanych norm europejskich dotyczącymi aktywnych wyrobów medycznych do implantacji, wyrobów medycznych do diagnostyki in vitro i wyrobów medycznych różnego przeznaczenia,
– monografiami Farmakopei Europejskiej dot. nici chirurgicznych oraz materiałów przeznaczonych do przechowywania produktów leczniczych dla wyrobów medycznych różnego przeznaczenia,
– wspólnymi specyfikacjami technicznymi dot. wyrobów medycznych do diagnostyki in vitro.
Wytwórca lub autoryzowany przedstawiciel, przed wprowadzeniem wyrobu medycznego do obrotu i do używania, jest obowiązany do przeprowadzenia oceny zgodności z określonymi dla tego wyrobu wymaganiami zasadniczymi, określonymi przez ministra zdrowia.
Wytwórca lub jego autoryzowany przedstawiciel dokonują oceny klinicznej wyrobu medycznego różnego przeznaczenia i aktywnego wyrobu medycznego do implantacji, w celu potwierdzenia, w normalnych warunkach używania wyrobu, że spełnia on odnoszące się do niego wymagania zasadnicze oraz w celu oceny niepożądanych działań ubocznych.
Ocena kliniczna jest wykonywana na podstawie: 1. zestawionych danych uzyskanych z właściwego, aktualnie dostępnego piśmiennictwa naukowego dot. przewidzianego wykorzystania wyrobu i zastosowanych technik; lub 2. pisemnego opracowania zawierającego krytyczną ocenę zestawionych danych; lub 3. wyników badań klinicznych wykonywanych zgodnie z przepisami ustawy, jeżeli dane określone w pkt 1 i 2 nie są wystarczające do dokonywania oceny klinicznej.
Badanie kliniczne wyrobu medycznego różnego przeznaczenia lub aktywnego wyrobu medycznego do implantacji przeprowadza się w celu:
– sprawdzenia, że w normalnych warunkach użytkowania parametry działania wyrobu medycznego przewidziane przez wytwórcę są zgodne z wymaganiami zasadniczymi,
– ustalenia w normalnych warunkach użytkowania wszelkiego niepożądanego działania wyrobu i oceny, czy spodziewany efekt działania wyrobu przeważa nad ryzykiem związanym z tym działaniem.
Warunkiem rozpoczęcia badania klinicznego jest uzyskanie pozytywnej opinii komisji bioetycznej, o której mowa w ustawie o zawodach lekarza i lekarza dentysty, oraz pozwolenia prezesa Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych. Do badań klinicznych w zakresie nieuregulowanym w ustawie stosuje się przepisy o eksperymencie medycznym określone w ustawie o zawodach lekarza i lekarza dentysty.
Badanie kliniczne jest prowadzone na podstawie umów zawieranych przez sponsora z podmiotami prowadzącymi badania kliniczne.
Badacz jest odpowiedzialny za przeprowadzenie badania klinicznego w danym ośrodku, zapewnia także opiekę medyczną uczestnikom badania.
Badacz niezwłocznie zgłasza sponsorowi ciężkie zdarzenie niepożądane. Sponsor w ciągu 7 dni od dnia wystąpienia ciężkiego zdarzenia niepożądanego przekazuje informację prezesowi Urzędu i komisji bioetycznej, która opiniowała badanie kliniczne.
W terminie 90 dni od zakończenia badania klinicznego sponsor przesyła prezesowi Urzędu i komisji bioetycznej sprawozdanie końcowe z wykonania badania klinicznego.
Kontrolę badań klinicznych przeprowadza Inspekcja Badań Klinicznych, o której mowa w ustawie Prawo farmaceutyczne.
Prezes Urzędu prowadzi rejestr wyrobów medycznych i podmiotów odpowiedzialnych za wprowadzenie do obrotu i do używania.
Incydent medyczny z wyrobami medycznymi, który miał miejsce na terytorium RP, zgłasza się prezesowi Urzędu, który prowadzi Rejestr Incydentów Medycznych i – jeżeli to możliwe – wytwórcy, autoryzowanemu przedstawicielowi, importerowi, dystrybutorowi albo podmiotowi odpowiedzialnemu za wprowadzenie do obrotu wyrobu medycznego.
Nadzór nad wyrobami medycznymi wytwarzanymi lub wprowadzonymi do obrotu i używania na terytorium RP sprawuje prezes Urzędu.
Za wprowadzenie do obrotu lub do używania wyrobu medycznego bez przeprowadzenia oceny jego zgodności grozi kara grzywny, ograniczenia wolności lub pozbawienia wolności do lat 2.
Świadectwa jakości, świadectwa rejestracji, świadectwa dopuszczenia do stosowania oraz pozytywne opinie o wyrobie medycznym wydane przed dniem 1 października 2002 r. zachowują ważność w terminach w nich określonych, nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2005 r.

II. 1 maja 2004 r. weszło w życie rozporządzenie ministra finansów z dnia 30 kwietnia 2004 r. w sprawie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej badacza i sponsora, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 101, poz. 1034.

Ubezpieczeniem OC jest objęta odpowiedzialność cywilna badacza i sponsora za szkody wyrządzone w następstwie działania lub zaniechania ubezpieczonego, w okresie trwania ochrony ubezpieczeniowej, wynikłe w związku z prowadzeniem badania klinicznego, na podstawie ustawy z dnia 6 września 2001 r. Prawo farmaceutyczne.
Ubezpieczenie OC obejmuje wszystkie szkody w zakresie, o którym mowa wyżej, z wyłączeniem szkód dot. mienia, wyrządzonych przez ubezpieczonego osobom bliskim, dot. kar umownych i powstałych wskutek działań wojennych.
Obowiązek ubezpieczenia OC powstaje najpóźniej w dniu złożenia wniosku o wydanie pozwolenia na rozpoczęcie badania klinicznego.
Minimalna suma gwarancyjna ubezpieczenia OC w odniesieniu do jednego zdarzenia oraz wszystkich zdarzeń, których skutki są objęte umową ubezpieczenia OC, wynosi równowartość w złotych po 500000 euro w odniesieniu do badacza i do sponsora.

III. 1 czerwca 2004 r. weszło w życie rozporządzenie ministra gospodarki i pracy z dnia 26 maja 2004 r. w sprawie zakresu ograniczeń w sferze wykonywania pracy przez cudzoziemców na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 123, poz. 1293.

IV. 2 czerwca 2004 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 30 kwietnia 2004 r. w sprawie sposobu zgłaszania incydentów medycznych oraz dalszego postępowania po ich zgłoszeniu, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 125, poz. 1316.

Incydent medyczny zgłasza się niezwłocznie po jego wystąpieniu lub po uzyskaniu informacji o jego wystąpieniu prezesowi Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych.
Załącznik nr 1 do rozporządzenia określa wzór formularza zgłoszenia incydentu medycznego przez wytwórców wyrobów medycznych, autoryzowanych przedstawicieli, dystrybutorów, importerów, podmioty odpowiedzialne za wprowadzenie do obrotu wyrobu medycznego, zakłady opieki zdrowotnej, personel medyczny, organy inspekcji, ośrodki prowadzące systemy zewnętrznej kontroli laboratoriów diagnostycznych.
Inne osoby lub podmioty mogą zgłosić incydent medyczny bez zastosowania wym. formularza.
Zgłoszenie powinno zawierać następujące dane:
– datę, miejsce i opis incydentu medycznego, w tym jego rodzaj, rozmiar i skutki,
– dane identyfikujące wyrób medyczny związany z incydentem, w szczególności nazwę, typ, wytwórcę, numer seryjny lub numer partii wyrobu medycznego oraz miejsce jego nabycia,
– nazwisko, imię, zawód oraz adres osoby zgłaszającej oraz jej podpis,
– dane osoby, która może udzielić dodatkowych informacji.

Wytwórca lub autoryzowany przedstawiciel, niezwłocznie po uzyskaniu informacji o incydencie medycznym, wszczynają działania ustalające przyczyny jego zaistnienia, w tym przeprowadzają oględziny i badania dotyczące incydentu medycznego.
Jeżeli przeprowadzenie tych czynności jest niemożliwe, wytwórca niezwłocznie powiadamia o tym prezesa Urzędu.
Po zakończeniu wym. czynności wytwórca przesyła prezesowi Urzędu raport wstępny wraz z kopiami dokumentów potwierdzających podjęcie działań wyjaśniających przyczynę incydentu medycznego oraz informacjami o realizacji działań korygujących lub zapobiegawczych, obejmujących w szczególności: 1) wstrzymanie w obrocie wyrobu medycznego na czas niezbędny do ustalenia wszystkich okoliczności incydentu medycznego, 2) wycofanie z obrotu lub używania wyrobu medycznego,3) wystawienie notatki doradczej, 4) zastosowanie dodatkowego nadzoru nad wyrobami medycznymi w używaniu, w tym przeprowadzenie odpowiedniego przeszkolenia, 5) niezbędną modyfikację wyrobu medycznego w dokumentacji konstrukcyjnej i procesowej, 6) modyfikację instrukcji używania lub oznakowania wyrobu medycznego.
Wytwórca niezwłocznie przesyła prezesowi Urzędu raport wstępny wraz z kopiami dokumentów potwierdzających podjęcie działań wyjaśniających przyczynę incydentu medycznego oraz informacjami na temat realizacji działań określonych w pkt. 1-6. Prezes Urzędu dokonuje oceny podjętych przez wytwórcę działań i jeżeli uzna je za niewystarczające, podejmuje czynności w celu wyjaśnienia incydentu medycznego.
Wytwórca opracowuje raport ostateczny, który również podlega ocenie przez prezesa Urzędu. Fakt zakończenia działań wyjaśniających zostaje potwierdzony wpisem w Rejestrze Incydentów Medycznych.
Prezes Urzędu powiadamia właściwe w sprawach wyrobów medycznych organy państw członkowskich Unii Europejskiej lub państw – strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym – o zaistnieniu incydentu medycznego, który może wystąpić w tych państwach.

V. 14 czerwca 2004 r. weszło w życie zarządzenie ministra zdrowia z dnia 20 maja 2004 r. w sprawie zakresu czynności sekretarza stanu oraz podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia, opublikowane w Dzienniku Urzędowym Ministra Zdrowia nr 5, poz. 59.
VI. 19 czerwca 2004 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 13 maja 2004 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie leczenia substytucyjnego, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 128, poz. 1349.

Podstawowymi środkami substytucyjnymi stosowanymi w leczeniu substytucyjnym są metadon i sole metadonu.
Kierownik programu może zastosować inny środek substytucyjny, jeżeli jest to podyktowane względami zdrowotnymi dot. pacjenta, po zawiadomieniu konsultantów: wojewódzkiego i krajowego w dziedzinie psychiatrii.
Środek substytucyjny jest podawany pacjentowi w postaci roztworu przez lekarza lub pielęgniarkę w jednorazowych dawkach dziennych i przyjmowany przez pacjenta w ich obecności. Środek substytucyjny może być przyjmowany przez pacjenta w miejscu jego zamieszkania bez obecności lekarza lub pielęgniarki w przypadku wystąpienia przemijającej przeszkody uniemożliwiającej przybycie pacjenta do publicznego zakładu opieki zdrowotnej prowadzącego program.
Decyzję o wydaniu pacjentowi środka substytucyjnego do osobistego stosowania podejmuje kierownik programu.
Pacjent przyjmujący środek substytucyjny jest badany na obecność w moczu innych środków odurzających lub substancji psychotropowych, innych niż podawane w ramach leczenia substytucyjnego, co najmniej raz w miesiącu. Odmowa poddania się badaniu może stanowić podstawę do wyłączenia pacjenta z leczenia substytucyjnego.
Rozporządzenie określa warunki, jakie musi spełniać zakład opieki zdrowotnej prowadzący leczenie substytucyjne.

VII. 1 lipca 2004 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 26 maja 2004 r. w sprawie wzoru dokumentu „Prawo wykonywania zawodu felczera”, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 136, poz. 1459.

VIII. 1 lipca 2004 r. weszło w życie rozporządzenie ministra obrony narodowej z dnia 10 maja 2004 r. w sprawie orzekania o zdolności do zawodowej służby wojskowej oraz właściwości i trybu postępowania wojskowych komisji lekarskich w tych sprawach, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 133, poz. 1422.

IX. 1 lipca 2004 r. weszło w życie rozporządzenie ministra obrony narodowej z dnia 25 czerwca 2004 r. w sprawie orzekania o zdolności do czynnej służby wojskowej oraz trybu postępowania wojskowych komisji lekarskich w tych sprawach, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 151, poz. 1595.

X. 1 lipca 2004 r. weszło w życie rozporządzenie ministra obrony narodowej z dnia 16 czerwca 2004 r. w sprawie badań lekarskich żołnierzy zawodowych skierowanych do służby poza granicami państwa oraz powracających do kraju po zakończeniu tej służby, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 148, poz. 1557.

XI. 1 lipca 2004 r. weszło w życie rozporządzenie ministra obrony narodowej z dnia 25 czerwca 2004 r. w sprawie utworzenia wojskowych komisji lekarskich oraz określenia ich siedzib, zasięgu działania i właściwości, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 151, poz. 1594.

XII. 1 lipca 2004 r. weszła w życie ustawa z dnia 20 kwietnia 2004 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 121, poz. 1264.

Przy ustalaniu prawa do emerytury osoby, która osiągnęła wiek emerytalny wynoszący co najmniej 60 lat dla kobiet i co najmniej 65 lat dla mężczyzn i utraciła prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy przysługującej z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych z powodu odzyskania zdolności do pracy, uwzględnia się również okresy pobierania tej renty, jeżeli okresy składkowe i nieskładkowe, ustalone na zasadach określonych w ustawie, są krótsze od okresu wymaganego do przyznania emerytury, w zakresie niezbędnym do uzupełnienia tego okresu.
Ubezpieczeni urodzeni przed dniem 1 stycznia 1949 r., którzy nie osiągnęli wieku emerytalnego 60 lat dla kobiet, 65 lat dla mężczyzn, mogą przejść na emeryturę:
1. kobieta – po osiągnięciu wieku 55 lat, jeżeli ma co najmniej 30-letni okres składkowy i nieskładkowy albo jeżeli ma co najmniej 20-letni okres składkowy i nieskładkowy oraz została uznana za całkowicie niezdolną do pracy,
2. mężczyzna – po osiągnięciu wieku 60 lat, jeżeli ma co najmniej 25-letni okres składkowy i nieskładkowy oraz został uznany za całkowicie niezdolnego do pracy.

Emerytura, o której mowa wyżej przysługuje ubezpieczonym, którzy:
1. ostatnio, przed zgłoszeniem wniosku o emeryturę, byli pracownikami oraz
2. w okresie ostatnich 24 miesięcy podlegania ubezpieczeniu społecznemu lub ubezpieczeniom emerytalnym i rentowym pozostawali w stosunku pracy co najmniej przez 6 miesięcy, chyba że w dniu zgłoszenia wniosku o emeryturę są uprawnieni do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Spełnienia powyższych warunków nie wymaga się od ubezpieczonych, którzy przez cały wymagany okres składkowy i nieskładkowy podlegali ubezpieczeniu społecznemu lub ubezpieczeniom emerytalnym i rentowym z tytułu pozostawania w stosunku pracy.
Od 1 stycznia 2005 r. wejdzie w życie zmiana dot. orzecznictwa lekarskiego ZUS dla celów rentowych. Zostaną wprowadzone odwoławcze komisje lekarskie ZUS.
Od orzeczenia lekarza orzecznika osobie zainteresowanej przysługuje sprzeciw do komisji lekarskiej ZUS – w ciągu 14 dni od dnia doręczenia tego orzeczenia.
Sprzeciw wnosi się za pośrednictwem jednostki organizacyjnej ZUS właściwej ze względu na miejsce zamieszkania osoby zainteresowanej.
Komisja lekarska nie rozpatruje sprzeciwu wniesionego po terminie. W uzasadnionych przypadkach ZUS, na wniosek osoby zainteresowanej, może przywrócić termin na wniesienie sprzeciwu.
Prezes ZUS, w terminie 14 dni od dnia wydania orzeczenia przez lekarza orzecznika, może zgłosić zarzut wadliwości orzeczenia i przekazać sprawę do rozpatrzenia komisji lekarskiej. O zgłoszeniu zarzutu wadliwości orzeczenia jednostka organizacyjna ZUS niezwłocznie zawiadamia osobę zainteresowaną.
Komisja lekarska, rozpatrując sprzeciw lub zarzut wadliwości, dokonuje oceny niezdolności do pracy i jej stopnia oraz ustalenia okoliczności dot. daty jej powstania, trwałości lub przewidywanego okresu niezdolności do pracy, związku przyczynowego niezdolności do pracy lub śmierci z określonymi okolicznościami, trwałości lub przewidywanego okresu niezdolności do samodzielnej egzystencji, celowości przekwalifikowania zawodowego.
Komisja lekarska dokonuje rozstrzygnięcia w formie orzeczenia.
Organ rentowy wydaje decyzję w sprawie świadczeń przewidzianych w ustawie, do których prawo jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy oraz niezdolności do samodzielnej egzystencji, na podstawie orzeczenia lekarza orzecznika, od którego nie wniesiono sprzeciwu, lub co do którego nie zgłoszono zarzutu wadliwości, lub na podstawie orzeczenia komisji lekarskiej.
Od decyzji organu rentowego przysługuje odwołanie do sądu pracy.

XIII. 5 lipca 2004 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 2 lipca 2004 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie limitów przyjęć na studia medyczne, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 153, poz. 1618.
XIV. 8 lipca 2004 r. weszło w życie rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 18 maja 2004 r. w sprawie warunków i sposobu przygotowania oraz wykorzystywania publicznej i niepublicznej służby zdrowia na potrzeby obronne państwa oraz właściwości organów w tych sprawach, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 143, poz. 1515.

Warunki i sposób przygotowania oraz wykorzystania publicznej i niepublicznej służby zdrowia na potrzeby obronne państwa dotyczą:
1) planowania i realizacji zadań w zakresie: a) zwiększenia bazy szpitalnej i zmiany jej profilu, b) tworzenia zastępczych miejsc szpitalnych, c) działania lecznictwa otwartego, d) określenia minimalnych norm i wskaźników zatrudnienia w zakładach opieki zdrowotnej, e) wykorzystania jednostek organizacyjnych publicznej służby krwi, f) określenia sposobu zabezpieczenia sanitarno-epidemiologicznego, g) określenia sposobu postępowania w przypadku wystąpienia zdarzenia radiacyjnego, h) określenia sposobu realizacji świadczeń na rzecz jednostek organizacyjnych podległych i nadzorowanych przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych, ministra obrony narodowej i szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, i) określenia prowadzenia ewidencji i sprawozdawczości medycznej w warunkach masowych strat sanitarnych;
2) koordynowania planowania i realizacji zadań, o których mowa wyżej;
3) współdziałania organów administracji publicznej, zakładów opieki zdrowotnej i innych jednostek organizacyjnych w planowaniu i realizacji zadań na potrzeby obronne państwa.

Tworzenie warunków organizacyjnych i technicznych realizacji zadań na potrzeby obronne państwa następuje w formie planów: ministra zdrowia, wojewodów, organów jednostek samorządu terytorialnego.

XV. 8 lipca 2004 r. weszło w życie zarządzenie ministra zdrowia z dnia 9 czerwca 2004 r. zmieniające zarządzenie w sprawie planu finansowego Narodowego Funduszu Zdrowia na 2004 r., opublikowane w Dzienniku Urzędowym Ministra Zdrowia nr 6, poz. 61.

mec. Beata KOZYRA-ŁUKASIAK
Autorka jest radcą prawnym
Dolnośląskiej Izby Lekarskiej

Archiwum

Okręgowa Izba Lekarska w Warszawie im. prof. Jana Nielubowicza