27 maja 2012

Nowe przepisy prawne

Rozporządzenie ministra zdrowia
w sprawie sposobu przeprowadzania konkursu
na niektóre stanowiska kierownicze
w podmiocie leczniczym niebędącym przedsiębiorcą

3 marca 2012 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z 6 lutego 2012 r. w sprawie sposobu przeprowadzania konkursu na niektóre stanowiska kierownicze w podmiocie leczniczym niebędącym przedsiębiorcą, opublikowane w DzU z 2012 r., poz. 182.

Rozporządzenie określa:
1) sposób przeprowadzania konkursu w podmiocie leczniczym niebędącym przedsiębiorcą na stanowisko:
     a) kierownika,
     b) zastępcy kierownika, w przypadku gdy kierownik nie jest lekarzem,
     c) ordynatora,
     d) naczelnej pielęgniarki lub przełożonej pielęgniarek,
     e) pielęgniarki oddziałowej,
2) skład oraz tryb i warunki powoływania oraz odwoływania komisji konkursowej,
3) ramowy regulamin przeprowadzania konkursu.
Konkurs na stanowiska, o których mowa w pkt 1, przeprowadza komisja konkursowa powołana przez podmiot tworzący albo kierownika podmiotu leczniczego.
Komisję konkursową powołuje się w terminie dwóch miesięcy od dnia zwolnienia stanowiska objętego konkursem.
Powołanie komisji konkursowej wszczyna postępowanie konkursowe.
Postępowanie konkursowe obejmuje:
1) opracowanie i przyjęcie przez komisję konkursową regulaminu konkursu, na podstawie ramowego regulaminu przeprowadzania konkursu stanowiącego załącznik do rozporządzenia,
2) opracowanie i przyjęcie przez komisję konkursową projektu ogłoszenia o konkursie,
3) ogłoszenie o konkursie, w terminie dwóch miesięcy od dnia wszczęcia postępowania konkursowego,
4) rozpatrzenie zgłoszonych kandydatur,
5) wybranie kandydata na stanowisko objęte konkursem.
W skład komisji konkursowej nie może być powołana osoba, która jest małżonkiem lub krewnym albo powinowatym do drugiego stopnia włącznie osoby, której dotyczy postępowanie konkursowe, albo pozostaje wobec niej w takim stosunku prawnym lub faktycznym, że może to budzić uzasadnione wątpliwości co do jej bezstronności.
Ogłoszenie o konkursie zawiera w szczególności:
– nazwę i adres podmiotu leczniczego,
– informację o zasadach udostępniania materiałów informacyjnych o stanie prawnym, organizacyjnym i ekonomicznym podmiotu leczniczego,
– stanowisko objęte konkursem,
– wymagane kwalifikacje kandydata,
– miejsce oraz termin złożenia wymaganych od kandydatów dokumentów, nie krótszy niż 30 dni od dnia opublikowania ogłoszenia,
– przewidywany termin rozpatrzenia zgłoszonych kandydatur.
Ogłoszenie o konkursie należy:
– zamieścić w prasie codziennej o zasięgu ogólnokrajowym,
– podać do wiadomości w sposób zwyczajowo przyjęty w siedzibie podmiotu leczniczego.
W przypadku gdy postępowanie konkursowe dotyczy stanowiska ordynatora, w skład komisji konkursowej wchodzą:
a) przedstawiciel okręgowej rady lekarskiej właściwej ze względu na siedzibę podmiotu leczniczego – lekarz posiadający specjalizację w danej lub pokrewnej dziedzinie medycyny jako przewodniczący komisji, a jeżeli postępowanie konkursowe jest realizowane w podmiocie leczniczym, w którym są zatrudnieni członkowie Wojskowej Izby Lekarskiej, również przedstawiciel tej izby, w przypadku gdy postępowanie konkursowe jest realizowane w podmiocie leczniczym utworzonym przez ministra obrony narodowej – przedstawiciel Wojskowej Izby Lekarskiej jako przewodniczący komisji,
b) od trzech do sześciu przedstawicieli kierownika podmiotu leczniczego, z tym że w przypadku gdy o stanowisko ordynatora ubiega się kierownik podmiotu lub jego zastępca do spraw lecznictwa – od trzech do sześciu przedstawicieli podmiotu tworzącego – w takim przypadku nie powołuje się w skład komisji przedstawiciela podmiotu tworzącego, o którym mowa w lit. e,
c) dwaj lekarze – przedstawiciele okręgowej izby lekarskiej właściwej ze względu na siedzibę podmiotu leczniczego, posiadający specjalizację w danej lub pokrewnej dziedzinie medycyny,
d) przedstawiciel okręgowej rady pielęgniarek i położnych właściwej ze względu na siedzibę podmiotu leczniczego,
e) przedstawiciel podmiotu tworzącego.
Komisja konkursowa może prowadzić prace, jeżeli w posiedzeniach komisji bierze udział co najmniej połowa liczby osób powołanych w skład komisji, w tym jej przewodniczący.
Kandydaci zgłaszający się do konkursu składają:
1) podanie o przyjęcie na stanowisko objęte konkursem,
2) dokumenty stwierdzające kwalifikacje zawodowe wymagane do zajmowania danego stanowiska, a kandydaci na stanowiska, z którymi wiąże się posiadanie prawa wykonywania zawodu, dokument potwierdzający to prawo,
3) opisany przez kandydata przebieg pracy zawodowej,
4) inne dokumenty, w szczególności potwierdzające dorobek i kwalifikacje zawodowe kandydata,
5) kopie dokumentów, o których mowa w pkt 4, powinny być poświadczone za zgodność z oryginałem; na prośbę właściwego podmiotu lub komisji konkursowej kandydat jest obowiązany przedstawić oryginały dokumentów,
6) zaświadczenie o niekaralności.
Kandydat zgłaszający się do konkursu składa oświadczenie, że wyraża zgodę na przetwarzanie danych osobowych w celach przeprowadzania postępowania konkursowego na dane stanowisko.
W trakcie rozpatrywania zgłoszonych kandydatur komisja konkursowa w toku rozmowy z kandydatem może wymagać, aby kandydat wykazał się stosowną wiedzą, w tym w stosunku do kandydatów na stanowisko kierownika podmiotu leczniczego, zastępcy kierownika podmiotu leczniczego oraz naczelnej pielęgniarki albo przełożonej pielęgniarek – wiedzą i umiejętnościami związanymi z zarządzaniem podmiotem leczniczym. Każdemu kandydatowi zgłaszającemu się do konkursu udostępnia się jednakowe dla wszystkich kandydatów materiały informacyjne o stanie prawnym, organizacyjnym i ekonomicznym podmiotu leczniczego.
Komisja konkursowa wybiera kandydata na dane stanowisko w drodze tajnego głosowania, bezwzględną większością głosów.
Właściwy podmiot powiadamia pisemnie o wynikach konkursu kandydatów biorących udział w konkursie w terminie 14 dni od dnia ostatniego posiedzenia komisji konkursowej.
Do postępowań konkursowych wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie niniejszego rozporządzenia stosuje się przepisy dotychczasowe.

mec. Beata Kozyra-Łukasiak

Rozporządzenie ministra zdrowia
w sprawie recept lekarskich

10 marca 2012 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z 8 marca 2012 r. w sprawie recept lekarskich, opublikowane w DzU z 2012 r., poz. 260.

Ustawa o refundacji leków określa w art. 2 pkt 14 jako osobę uprawnioną m.in.:
a) lekarza ubezpieczenia zdrowotnego w rozumieniu ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych,
b) lekarza, lekarza dentystę, z którymi NFZ zawarł umowę upoważniającą do wystawiania recept refundowanych,
c) lekarza, lekarza dentystę posiadającego prawo wykonywania zawodu, który zaprzestał wykonywania zawodu, a z którym NFZ zawarł umowę upoważniającą do wystawiania recept refundowanych dla wystawiającego, jego małżonka, wstępnych i zstępnych w linii prostej oraz rodzeństwa.
Recepta, na której co najmniej jeden z przepisanych leków, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego, wyrobów medycznych, dla którego wydano decyzję o objęciu refundacją, ma być wydany za odpłatnością, o której mowa w ustawie o refundacji (bezpłatnie, za odpłatnością ryczałtową, za odpłatnością w wysokości 30 proc. albo 50 proc. ich limitu finansowania), obejmuje:
1) dane dotyczące osoby uprawnionej, o której mowa w art. 2 pkt 14 lit. b i c ustawy o refundacji, albo świadczeniodawcy (podmiotu wykonującego działalność leczniczą), u którego wykonuje zawód osoba uprawniona, o której mowa w art. 2 pkt 14 lit. a ustawy.
Dane dotyczące osoby uprawnionej albo świadczeniodawcy obejmują:
– nazwę albo firmę wynikającą z umowy na wystawianie recept refundowanych zawartej z NFZ,
– adres miejsca udzielenia świadczenia zdrowotnego (nazwa miejscowości, ulica, numer domu, numer lokalu),
– numer telefonu,
– identyfikator stanowiący dziewięć pierwszych cyfr numeru REGON.
Jeżeli recepta jest wystawiona przez osobę uprawnioną, o której mowa w art. 2 pkt 14 lit. c ustawy, dane osoby uprawnionej obejmują: imię i nazwisko, adres miejsca zamieszkania (nazwa miejscowości, ulica, numer domu, numer lokalu), numer telefonu, dziewięciocyfrowy numer identyfikacyjny określony w umowie upoważniającej do wystawiania recept refundowanych;
2) dane dotyczące pacjenta: a) imię i nazwisko, b) adres (nazwa miejscowości, ulica, numer domu, numer lokalu) miejsca zamieszkania albo miejsca pełnienia służby wojskowej albo miejsca zamieszkania osoby uprawnionej albo siedziby urzędu gminy lub gminnego ośrodka pomocy społecznej – w przypadku świadczeniobiorcy, wobec którego wydano decyzję potwierdzającą prawo do świadczeń opieki zdrowotnej, albo siedziby świadczeniodawcy, który udzielił świadczenia, c) wiek – w przypadku pacjenta do lat 18, o ile nie można go ustalić na podstawie numeru PESEL, d) kod uprawnień dodatkowych pacjenta, określony w załączniku nr 1, e) numer poświadczenia – w przypadku korzystania ze świadczeń opieki zdrowotnej na podstawie przepisów o koordynacji, albo numer dokumentu uprawniającego do korzystania ze świadczeń opieki zdrowotnej na podstawie przepisów o koordynacji wystawionego przez właściwą instytucję zagraniczną, f) numer PESEL – jeżeli dotyczy, a w przypadku dziecka nieposiadającego numeru PESEL lub niemożności ustalenia tego numeru – numer PESEL przedstawiciela ustawowego lub opiekuna faktycznego wraz z adnotacją o zamieszczeniu numeru PESEL osoby innej niż pacjent i podpisem osoby uprawnionej, g) numer paszportu lub innego dokumentu ze zdjęciem potwierdzającego tożsamość – w przypadku cudzoziemca niebędącego osobą uprawnioną do świadczeń opieki zdrowotnej na podstawie przepisów o koordynacji, a w przypadku osoby posiadającej Kartę Polaka – numer Karty Polaka;
3) identyfikator płatnika:
a) określony w załączniku nr 2 identyfikator oddziału NFZ właściwy dla miejsca zamieszkania świadczeniobiorcy, a w przypadku:
     – braku miejsca zamieszkania świadczeniobiorcy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej – identyfikator oddziału NFZ wskazany przez niego albo miejsca pełnienia służby wojskowej,
     – osoby bezdomnej – identyfikator oddziału NFZ właściwy dla miejsca zamieszkania osoby uprawnionej albo siedziby świadczeniodawcy, albo
b) znak „X” – w przypadku pacjentów nieposiadających dokumentu potwierdzającego prawo do świadczeń opieki zdrowotnej lub pacjentów niebędących osobami uprawnionymi do świadczeń opieki zdrowotnej, o których mowa w załączniku nr 1, albo
c) symbol instytucji właściwej dla osoby uprawnionej do świadczeń opieki zdrowotnej na podstawie przepisów o koordynacji, określony w załączniku nr 3;
4) dane dotyczące przepisanych leków, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego, wyrobów medycznych;
5) datę wystawienia recepty;
6) datę realizacji recepty „od dnia”, a jeżeli nie dotyczy – znak „X”;
7) dane dotyczące osoby uprawnionej:
a) imię i nazwisko, b) numer prawa wykonywania zawodu.
Jeżeli osoba uprawniona wystawia receptę dla siebie albo dla małżonka, zstępnych lub wstępnych w linii prostej oraz rodzeństwa, w części recepty przeznaczonej na wpisanie danych dotyczących pacjenta osoba uprawniona, o której mowa w art. 2 pkt 14 lit. c ustawy o refundacji, wpisuje, a osoba uprawniona, o której mowa w art. 2 pkt 14 lit. a i b ustawy o refundacji, może wpisać dodatkowo adnotację: „pro auctore” albo „pro familiae” lub inne równoważne. Na recepcie wystawianej z adnotacją „pro auctore” dane dotyczące pacjenta mogą nie zawierać elementów, które są zamieszczone na nadruku, pieczątce lub naklejce z danymi osoby uprawnionej, o których mowa w pkt 1 i 7.
Na recepcie zamieszcza się dodatkowo unikalny numer identyfikujący receptę nadawany przez NFZ.
Jeżeli na recepcie przepisano wyłącznie leki niepodlegające refundacji, osoba wystawiająca receptę może ograniczyć dane zamieszczane na recepcie do danych określonych w pkt 2 lit. a – c, pkt 5 i 6 i danych dotyczących przepisanych leków, z wyjątkiem odpłatności, oraz do swojego imienia, nazwiska i numeru prawa wykonywania zawodu.
Jeżeli na recepcie przepisano wyłącznie leki niepodlegające refundacji zawierające substancje psychotropowe z grup III-P i IV-P oraz leki zawierające środki odurzające z grupy II-N określone w ustawie o przeciwdziałaniu narkomanii, osoba wystawiająca receptę, oprócz danych, o których mowa wyżej, zamieszcza na recepcie odpowiednio dane określone w pkt 2 lit. f albo g.
Dane dotyczące przepisanych leków, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego, wyrobów medycznych obejmują:
– nazwę leku albo rodzajową lub handlową nazwę środka spożywczego specjalnego przeznaczenia żywieniowego, wyrobu medycznego lub ich nazwę skróconą,
– postać, w jakiej lek ma być wydany, jeżeli występuje w obrocie w więcej niż jednej postaci,
– dawkę leku, jeżeli lek występuje w więcej niż jednej dawce,
– ilość leku, a w przypadku leku recepturowego – jego skład,
– sposób dawkowania w przypadku przepisania:
     a) ilości leku niezbędnej pacjentowi do maksymalnie 90-dniowego stosowania,
     b) leku gotowego dopuszczonego do obrotu na terytorium RP, który zawiera środek odurzający, substancję psychotropową,
     c) leku recepturowego zawierającego środek odurzający, substancję psychotropową w rozumieniu ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii lub substancję zaliczoną do wykazu A substancji bardzo silnie działających określoną w Farmakopei Polskiej,
– odpłatność leku, określoną w sposób następujący:
     a) jeżeli lek występuje w wykazie refundowanych leków w jednej odpłatności, osoba uprawniona nie wpisuje tej odpłatności,
     b) jeżeli lek występuje w wykazie refundowanych leków w więcej niż jednej odpłatności, osoba uprawniona:
– wpisuje symbol „P” w przypadku przepisywania tego leku za najniższą odpłatnością wynikającą z wykazu,
– nie wpisuje poziomu odpłatności w przypadku przepisywania tego leku za najwyższą odpłatnością wynikającą z wykazu,
– wpisuje odpłatność określoną w wykazie refundowanych leków w przypadkach innych niż wskazane wyżej,
     c) jeżeli lek jest przepisywany poza zakresem refundacji, osoba uprawniona wpisuje symbol „X”;
– odpłatność może także być określona w następujący sposób:
     a) B lub równoważne – dla leku wydawanego bezpłatnie,
     b) R lub równoważne – dla leku wydawanego za odpłatnością ryczałtową,
     c) 30 proc. – dla leku wydawanego za odpłatnością 30 proc. limitu finansowania,
     d) 50 proc. – dla leku wydawanego za odpłatnością 50 proc. limitu finansowania,
     e) 100 proc. – dla leku wydawanego poza zakresem refundacji.
Oznaczenia dotyczące odpłatności nie są wymagane w przypadku recept wystawianych dla inwalidów wojennych, osób represjonowanych, ich małżonków pozostających na ich wyłącznym utrzymaniu, wdów i wdowców po poległych żołnierzach i zmarłych inwalidach wojennych oraz osobach represjonowanych, uprawnionych do renty rodzinnej, a także cywilnych niewidomych ofiar działań wojennych (pkt 4 załącznika nr 1) oraz dla leków sprowadzanych dla pacjenta z zagranicy.
Osoba wystawiająca receptę może przepisać dla jednego pacjenta jednorazowo maksymalnie:
1) bez podawania na recepcie sposobu dawkowania (z zastrzeżeniem dotyczącym leku, który zawiera środek odurzający, substancję psychotropową):
     a) ilość leku odpowiadającą dwóm najmniejszym opakowaniom:
          – tego leku określonego w wykazie refundowanych leków – w przypadku recept na refundowane leki wymienione w tym wykazie,
       – tego leku dla leku dopuszczonego do obrotu na terytorium RP – w przypadku recept na leki niepodlegające refundacji, wystawionych dla pacjentów posiadających uprawnienie, o którym mowa w pkt 4 załącznika nr 1,
     b) 100 sztuk strzykawek do insuliny wraz z igłami,
     c) 100 sztuk pasków diagnostycznych,
     2) ilość środka antykoncepcyjnego niezbędną do sześciomiesięcznego stosowania,
     3) podając na recepcie sposób dawkowania – ilość leku niezbędną pacjentowi do maksymalnie 90-dniowego stosowania wyliczonego na podstawie określonego na recepcie sposobu dawkowania.
Na jednej recepcie można przepisać pojedynczą ilość leku recepturowego, ustaloną na podstawie przepisów określających leki, które mogą być traktowane jako surowce farmaceutyczne stosowane przy sporządzeniu leków recepturowych.
Osoba uprawniona może wystawić do trzech recept na następujące po sobie okresy stosowania nieprzekraczające łącznie 90 dni stosowania, a w przypadku recept na środki antykoncepcyjne – do sześciu recept na następujące po sobie okresy stosowania nieprzekraczające łącznie sześciomiesięcznego stosowania.
Wzór recepty określa załącznik nr 6.
Na jednej recepcie można przepisać do pięciu leków gotowych lub środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego lub wyrobów medycznych albo jeden lek recepturowy.
Dopuszcza się stosowanie druków recept zgodnych ze wzorem obowiązującym przed 1 stycznia 2012 r., jednak nie dłużej niż do 31 grudnia 2012 r., z wyłączeniem możliwości naniesienia na takiej recepcie w części „Choroby przewlekłe” znaku „P”, z uwzględnieniem uzupełnienia recepty o dane dotyczące odpłatności leku.

mec. Beata Kozyra-Łukasiak

23 lutego 2012 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z 6 lutego 2012 r. w sprawie preparatów zawierających środki odurzające lub substancje psychotropowe, które mogą być posiadane w celach medycznych oraz stosowane do badań klinicznych, po uzyskaniu zgody wojewódzkiego inspektora farmaceutycznego, opublikowane w DzU z 2012 r., poz. 169.
Zgodnie z art. 42 ust.1 ustawy z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, (DzU z 2012 r., poz. 124) preparaty zawierające środki odurzające grup I-N, II-N i III-N lub substancje psychotropowe grup II-P, III-P i IV-P, które zostały dopuszczone do obrotu jako produkty lecznicze na podstawie przepisów prawa farmaceutycznego, może posiadać, w celach medycznych oraz do badań klinicznych, po uzyskaniu zgody wojewódzkiego inspektora farmaceutycznego, zakład opieki zdrowotnej niemający apteki szpitalnej, zakład leczniczy dla zwierząt oraz lekarz, lekarz dentysta lub lekarz weterynarii prowadzący praktykę lekarską, a także inny podmiot, którego działalność wymaga posiadania i stosowania tych preparatów.
Rozporządzenie określa:
1) rodzaje podmiotów, których działalność wymaga posiadania i stosowania preparatów zawierających środki odurzające grup I-N, II-N i III-N lub substancje psychotropowe grup II-P, III-P i IV-P – po uzyskaniu zgody właściwego wojewódzkiego inspektora farmaceutycznego,
2) rodzaje i ilości preparatów, które zostały dopuszczone do obrotu jako produkty lecznicze na podstawie przepisów prawa farmaceutycznego, jakie mogą posiadać w celach medycznych podmioty, o których mowa w art. 42 ust. 1 ustawy,
3) grupy środków odurzających i substancji psychotropowych stosowanych w badaniu klinicznym, jakie mogą posiadać podmioty, o których mowa w art. 42 ust. 1 ustawy,
4) wzór wniosku o uzyskanie zgody na posiadanie w celach medycznych preparatów zawierających środki odurzające i substancje psychotropowe oraz wzór wniosku o uzyskanie zgody na posiadanie preparatów stosowanych w badaniu klinicznym,
5) szczegółowe warunki zaopatrywania się w preparaty, o których mowa w pkt 2 i 3, oraz oraz ich przechowywania, a także prowadzenia dokumentacji dotyczącej ich posiadania i stosowania.
Podmioty, o których mowa w art. 42 ust. 1 ustawy, mogą posiadać w celach medycznych, po uzyskaniu zgody inspektora, wszystkie rodzaje preparatów, które zostały dopuszczone do obrotu jako produkty lecznicze na podstawie przepisów prawa farmaceutycznego.
Ilość preparatów, o których mowa w pkt 2, nie może przekraczać w przypadku:
1) podmiotu leczniczego niemającego apteki szpitalnej i zakładu leczniczego dla zwierząt – średniego 14-dniowego zużycia,
2) lekarza, lekarza dentysty lub lekarza weterynarii prowadzących praktykę lekarską – średniego 7-dniowego zużycia.
Podmioty wymienione w art. 42 ust. 1 ustawy mogą posiadać do badań klinicznych, po uzyskaniu zgody inspektora, środki odurzające grup I-N, II-N i III-N lub substancje psychotropowe grup II-P, III-P i IV-P.
Ponadto mogą zaopatrywać się w preparaty, o których mowa w pkt 2, w aptece ogólnodostępnej lub w hurtowni farmaceutycznej, a w preparaty, o których mowa w pkt 3, u wytwórcy lub w hurtowni farmaceutycznej wyłącznie na podstawie zapotrzebowania.
Wymienione podmioty prowadzą dokumentację w zakresie posiadania i stosowania preparatów, o których mowa w pkt 2.
Zgody na posiadanie w celach medycznych preparatów, o których mowa w pkt 2, wydane przez inspektora przed dniem wejścia w życie rozporządzenia zachowują ważność, nie dłużej jednak niż do dnia w nich określonego.

22 lutego 2012 r. weszło w życie rozporządzenie ministra sprawiedliwości z 25 stycznia 2012 r. w sprawie sposobu przeprowadzania badań na obecność alkoholu, środków odurzających lub substancji psychotropowych w organizmie skazanego pozbawionego wolności, ich dokumentowania oraz weryfikacji, opublikowane w DzU z 2012 r., poz. 135.
W celu ustalenia w organizmie skazanego obecności alkoholu wykonuje się badanie w sposób nieinwazyjny, za pomocą urządzenia elektronicznego dokonującego pomiaru stężenia alkoholu w wydychanym powietrzu. Badanie w celu ustalenia w organizmie skazanego obecności środka odurzającego lub substancji psychotropowych wykonuje się za pomocą testerów znajdujących się w wyposażeniu jednostek organizacyjnych Służby Więziennej.
W przypadku, gdy skazany kwestionuje wyniki badań, o których mowa wyżej, poddaje się go badaniom laboratoryjnym.
Badania laboratoryjne wykonywane są przez podmioty lecznicze dla osób pozbawionych wolności lub, na podstawie umowy, laboratoria analityczne.
Krew do badań laboratoryjnych pobierana jest przez lekarza, pielęgniarkę lub inną uprawnioną osobę wykonującą zawód medyczny.
W przypadku powzięcia uzasadnionego podejrzenia, że pobranie krwi może spowodować zagrożenie życia lub zdrowia, decyzję o dokonaniu tego zabiegu podejmuje lekarz.

10 lutego 2012 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z 6 lutego 2012 r. w sprawie wykazu egzaminów organizowanych przez europejskie towarzystwa naukowe, równoważnych z Państwowym Egzaminem Specjalizacyjnym, oraz wykazu dokumentów potwierdzających złożenie takich egzaminów, opublikowane w DzU z 2012 r., poz. 151.

2 marca 2012 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z 27 lutego 2012 r. w sprawie szczegółowych warunków i trybu postępowania ze środkami odurzającymi, substancjami psychotropowymi i prekursorami kategorii 1, ich mieszaninami oraz produktami leczniczymi, zepsutymi, sfałszowanymi lub którym upłynął termin ważności, zawierającymi środki odurzające, substancje psychotropowe lub prekursory kategorii 1, opublikowane w DzU z 2012 r., poz. 236.
Jeżeli podmiot posiadający środki odurzające, substancje psychotropowe lub prekursory kategorii 1, ich mieszaniny lub produkty lecznicze zawierające środki odurzające, substancje psychotropowe lub prekursory kategorii 1 stwierdzi, że są one zepsute, sfałszowane lub upłynął termin ich ważności, zawiadamia o tym na piśmie wojewódzkiego inspektora farmaceutycznego, właściwego ze względu na miejsce prowadzenia działalności, a w przypadku przedsiębiorcy, posiadającego wydane na podstawie przepisów prawa farmaceutycznego zezwolenie na wytwarzanie produktów leczniczych – głównego inspektora farmaceutycznego.
Natomiast podmiot będący jednostką organizacyjną podległą lub nadzorowaną przez ministra obrony narodowej zawiadamia na piśmie wojskowego inspektora farmaceutycznego, właściwego ze względu na miejsce prowadzenia działalności.
Środki odurzające, substancje psychotropowe i prekursory kategorii 1, ich mieszaniny oraz produkty lecznicze, o których mowa wyżej, do czasu ich skreślenia z ewidencji i przekazania do zniszczenia zabezpiecza się przed niewłaściwym użyciem w obecności właściwego inspektora farmaceutycznego.
Z przeprowadzonych czynności inspektor farmaceutyczny sporządza protokół zawierający informacje dotyczące nazwy, ilości, numeru serii, dawki i daty ważności oraz termin, do którego środki odurzające, substancje psychotropowe lub prekursory kategorii 1, ich mieszaniny lub produkty lecznicze powinny zostać przekazane do zniszczenia.

23 lutego 2012 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z 10 lutego 2012 r. w sprawie szczegółowego zakresu oraz warunków ustalania wysokości świadczenia w przypadku zdarzenia medycznego, opublikowane w DzU z 2012 r., poz. 207.
Wysokość świadczenia w przypadku zakażenia pacjenta biologicznym czynnikiem chorobotwórczym, uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia pacjenta ubezpieczyciel ustala, biorąc pod uwagę następujące elementy pozostające w związku z danym rodzajem zdarzenia medycznego:
– stopień pogorszenia zdrowia (poziom uszkodzenia ciała) powstały w wyniku zdarzenia medycznego (maksymalna kwota wypłaty 60 000 zł),
– pogorszenie jakości życia z powodu konieczności zapewnienia opieki osób trzecich (maksymalna kwota wypłaty 10 000 zł) oraz utraty zdolności do pracy zarobkowej lub braku możliwości nauki (maksymalna kwota wypłaty 5000 zł),
– uciążliwość leczenia pozostająca w związku ze zdarzeniem medycznym (maksymalna kwota wypłaty 25 000 zł).
Maksymalna wysokość świadczenia (odszkodowania i zadośćuczynienia) w przypadku śmierci pacjenta wynosi 300 000 zł.

27 lutego 2012 r. został opublikowany w DzU z 2012 r., poz. 214 wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 14 lutego 2012 r. sygn. akt P 20/10.
Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 62 ust. 2 oraz art. 56 ust. 3 ustawy z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (DzU z 2012 r., poz. 124), w zakresie użytego znamienia „znacznej ilości” wymienionych w nich substancji, są zgodne z art. 42 ust. 1 w związku z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

3 marca 2012 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z 6 lutego 2012 r. w sprawie sposobu przeprowadzania konkursu na niektóre stanowiska kierownicze w podmiocie leczniczym niebędącym przedsiębiorcą, opublikowane w DzU z 2012 r., poz. 182 (patrz str. 12).

3 marca 2012 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z 6 lutego 2012 r. w sprawie minimalnych wymagań dotyczących zabezpieczenia pod względem medycznym imprezy masowej, opublikowane w DzU z 2012 r., poz.181.
Zabezpieczenie pod względem medycznym imprezy masowej, w miejscu i czasie jej trwania, obejmuje co najmniej:
1) zespoły wyjazdowe,
2) patrole ratownicze,
3) punkty pomocy medycznej.
Zespołami wyjazdowymi są:
– zespół wyjazdowy bez lekarza odpowiadający wymaganiom dla zespołu ratownictwa medycznego podstawowego, w skład którego wchodzą co najmniej dwie osoby uprawnione do wykonywania medycznych czynności ratunkowych, w tym pielęgniarka systemu lub ratownik medyczny,
– zespół wyjazdowy z lekarzem odpowiadający wymaganiom dla zespołu ratownictwa medycznego specjalistycznego, w skład którego wchodzą co najmniej trzy osoby uprawnione, w tym lekarz systemu oraz pielęgniarka systemu lub ratownik medyczny.
Zgodnie z przepisami ustawy o Państwowym Ratownictwie Medycznym lekarzem systemu jest lekarz posiadający tytuł specjalisty w dziedzinie medycyny ratunkowej albo lekarz, który ukończył co najmniej drugi rok specjalizacji w dziedzinie medycyny ratunkowej.
Do 31 grudnia 2020 r. lekarzem systemu może być lekarz posiadający specjalizację lub tytuł specjalisty albo który ukończył co najmniej drugi rok specjalizacji w dziedzinie: anestezjologii i intensywnej terapii, chorób wewnętrznych, chirurgii ogólnej, chirurgii dziecięcej, ortopedii i traumatologii narządu ruchu, ortopedii i traumatologii lub pediatrii.
Patrol ratowniczy, o którym mowa w pkt 2, składa się co najmniej z dwóch osób uprawnionych co najmniej do udzielania kwalifikowanej pierwszej pomocy i posiada co najmniej wyposażenie określone w rozporządzeniu.
W punkcie pomocy medycznej, o którym mowa w pkt 3, zlokalizowanym w miejscu odbywania imprezy masowej, pomocy medycznej udzielają co najmniej dwie osoby, w tym:
1) lekarz posiadający prawo wykonywania zawodu oraz co najmniej trzyletnie doświadczenie w udzielaniu świadczeń zdrowotnych oraz
2) ratownik medyczny lub
3) pielęgniarka systemu.
Pomoc medyczna udzielana w punkcie pomocy medycznej, patrolu ratowniczym oraz w zespole wyjazdowym jest dokumentowana:
1) przez lekarza – w historii zdrowia i choroby,
2) przez pielęgniarkę – w karcie indywidualnej opieki pielęgniarskiej.
Organizator imprezy masowej, nie później niż na 30 dni przed planowanym terminem rozpoczęcia imprezy masowej, powiadamia najbliżej położony od miejsca jej odbywania szpital posiadający szpitalny oddział ratunkowy albo szpital posiadający co najmniej: oddział anestezjologii i intensywnej terapii, oddział chirurgii ogólnej z częścią urazową i oddział chorób wewnętrznych, podając lokalizację, rodzaj oraz przewidywaną liczbę uczestników organizowanej imprezy masowej.
W przypadku imprezy masowej z udziałem ponad 10 000 uczestników organizator imprezy masowej wyznacza koordynatora medycznego imprezy.
Koordynatorem medycznym imprezy może być osoba, która spełnia wymagania dla:
1) lekarza systemu albo
2) pielęgniarki systemu albo
3) ratownika medycznego
– oraz posiada co najmniej 5-letnie doświadczenie w udzielaniu świadczeń zdrowotnych w jednostkach systemu Państwowe Ratownictwo Medyczne.
Przepisy rozporządzenia stosuje się do zabezpieczenia medycznego imprez masowych, organizowanych od 1 kwietnia 2012 r.

10 marca 2012 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z 8 marca 2012 r. w sprawie recept lekarskich, opublikowane w DzU z 2012 r., poz. 260.

Archiwum

Okręgowa Izba Lekarska w Warszawie im. prof. Jana Nielubowicza