Przestępstwo nieumyślnego spowodowania śmierci człowieka – art. 155 kk
Art. 155. [Nieumyślne spowodowanie śmierci]
Kto nieumyślnie powoduje śmierć człowieka, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
Zagrożenie karami
Poza karą pozbawienia wolności, na podstawie art. 41 KK sąd może także orzec zakaz zajmowania określonego stanowiska, wykonywania określonego zawodu lub prowadzenie określonej działalności gospodarczej, jeżeli sprawca nieumyślnie powodując śmierć człowieka nadużył stanowiska lub wykonywanego zawodu albo okazał, że dalsze zajmowanie stanowiska, wykonywanie zawodu lub prowadzenie działalności gospodarczej zagraża istotnym dobrom chronionym prawem.
Znamiona przestępstwa
Przestępstwa można się dopuścić poprzez działanie i zaniechanie. Pomiędzy czynem sprawcy a wywołanym skutkiem musi zachodzić związek przyczynowy.
Zgodnie z Wyrokiem Sadu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 23 września 2009 r.[1], takiego powiązania nie przerywa włączenie się do łańcucha przyczyn okoliczności od sprawcy niezależnych, jeżeli jego działanie było jednym z warunków, bez których śmierć ofiary by nie nastąpiła.
Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 23 listopada 2011 r.[2] dowodząc, że pierwotnego związku przyczynowo-skutkowego łączącego uderzenie zadane przez skazanego ze śmiercią pokrzywdzonego nie przerywają „ewentualne mankamenty w procesie leczenia pokrzywdzonego”.
Należy pamiętać, iż odpowiedzialność karna jest ograniczona jedynie do zwyczajnych, przewidywalnych lub możliwych do przewidzenia następstw naruszenia reguł ostrożności (art. 9 § 2 KK). W wyroku z dnia 28 lutego 2001 r. Sąd Apelacyjny w Łodzi[3] wyraził to następująco: „Do przyjęcia odpowiedzialności z art. 155 KK dochodzi jedynie wtedy, gdy śmierć człowieka jest niezamierzonym następstwem działania sprawcy, w rozumieniu art. 9 § 2 KK, polegającym na niezachowaniu przeciętnego obowiązku ostrożności w sytuacji, w której na podstawie normalnej zdolności przewidywania i ogólnego obowiązku dbałości o życie ludzkie lub przewidywania skutków własnych działań można wymagać od człowieka, aby nie dopuścił do nastąpienia przestępnego skutku”.
W wyroku Sądu Najwyższego z dnia 10 grudnia 2002 r.[4] została sformułowana następująca teza: „Lekarz może odpowiadać karnie za przestępstwo przeciwko życiu lub zdrowiu pacjenta w związku z zabiegiem leczniczym (rozumianym w szerokim znaczeniu tego pojęcia, tzn. obejmującym diagnozę, terapię i profilaktykę chorób) tylko w razie zawinionego błędu sztuki lekarskiej. Ustalenie błędu w sztuce lekarskiej zależy od odpowiedzi na pytanie, czy postępowanie lekarza w konkretnej sytuacji i z uwzględnieniem całokształtu okoliczności istniejących w chwili zabiegu, a zwłaszcza tych danych, którymi wówczas dysponował albo mógł dysponować, zgodne było z wymaganiami aktualnej wiedzy i nauki medycznej oraz powszechnie przyjętej praktyki lekarskiej”.
[1] Sygn. akt II AKA 64/09, Legalis
[2] Sygn. akt V 220/11, OSNwSK 2011, Nr 1, poz. 2216
[3] Sygn. akt II AKA 276/00, Prok. i Pr. 2002, Nr 9, poz. 18
[4] Sygn. akt V KK 33/02, Legalis
