4 lutego 2012

Wspomnienia

Stanisław Krzysztof Fabisiewicz
(1956-2012)

Dr Stanisław Fabisiewicz ukończył I Wydział Lekarski Akademii Medycznej w Warszawie w 1981 r. W latach 1981-1983 pracował w Klinice Torakochirurgii Instytutu Gruźlicy w Warszawie. Przez kolejnych dziesięć lat był asystentem Oddziału Chirurgii Ogólnej Szpitala Kolejowego w Pruszkowie. W tym czasie uzyskał I (1985) i II (1991) stopień specjalizacji z chirurgii ogólnej. W roku 2002 rozpoczął pracę na Oddziale Ratunkowym Szpitala Śródmiejskiego w Warszawie. Od 2005 r. pełnił funkcję zastępcy ordynatora Oddziału Chirurgii Ogólnej Specjalistycznego Szpitala Zachodniego im. Jana Pawła II w Grodzisku Mazowieckim. W trakcie pracy ukończył wiele kursów i szkoleń, stale podnosząc umiejętności zawodowe.
Poznałem dr. Stanisława Fabisiewicz w 2004 r., kiedy zaproponowano mi tworzenie nowej placówki chirurgicznej w Szpitalu Zachodnim w Grodzisku Mazowieckim. Propozycję współpracy przyjął z nieukrywanym zadowoleniem. Uruchomiliśmy punkt konsultacyjny i Poradnię Chirurgii Ogólnej. Od tego momentu oddziały niezabiegowe szpitala miały stałego konsultanta chirurga. Przyszło najtrudniejsze wyzwanie: dobór personelu.
W lutym nastąpiło otwarcie Oddziału Chirurgii Ogólnej, Bloku Operacyjnego, Oddziału Intensywnej Terapii, a 1 marca wykonaliśmy pierwsze operacje.
Dr Stanisław Fabisiewicz otrzymał stanowisko zastępcy ordynatora Oddziału Chirurgii Ogólnej. Nasza współpraca zacieśniała się coraz bardziej. Dzięki pracowitości, wyważeniu, dystansowi do własnej osoby, dr Stanisław zyskał olbrzymią sympatię i szacunek. Był zawsze osobą bardzo pogodną, spokojną, formułował opinie bardzo wyważone i rzeczowe. Nie był człowiekiem przebojowym, ale należy za wzór stawiać Jego skuteczność w realizacji zaplanowanych zadań. Zadań zarówno medycznych, jak i towarzyskich, naukowych czy rodzinnych. Nie było sytuacji, w której by rezygnował w połowie drogi. Zawsze doprowadzał z sukcesem rozpoczęte zadanie do końca.
Swoje doświadczenie zawodowe wykorzystywał w leczeniu pacjentów, ale także chętnie dzielił się nim z młodszymi, mniej doświadczonymi kolegami. Potrafił nad wyraz spokojnie, z wielkim opanowaniem, nieraz wielokrotnie, tłumaczyć tajniki technik operacyjnych czy meandry diagnostyczne. Brał udział w licznych kursach, sympozjach i zjazdach naukowych. Jego zainteresowania nie ograniczały się tylko do chirurgii. Posiadł dużą wiedzę w dziedzinie onkologii, chemioterapii i endoskopii.
Dr Stanisław był lekarzem budzącym olbrzymie zaufanie pacjentów. Jego spokojny, ciepły głos pozwalał chorym zaakceptować proponowaną metodę leczenia. W żaden sposób nie ograniczał czasu poświęcanego pacjentom i ich rodzinom. Potrafił wspólnie z nimi cieszyć się z sukcesu i smucić, gdy go nie było. Nie poddawał się łatwo. Walczył o każdego chorego, bez względu na nakład pracy i czasu.
Nagle odszedł od nas dobry i prawy człowiek. Jest nam bardzo smutno.

dr hab. n med. Jacek Pawlak

Jan Madej
(1930-2011)

1 kwietnia mija rok od czasu, kiedy opuścił nas dr Jan Madej – chirurg, specjalista z dużym doświadczeniem, oddany lekarz, ale przede wszystkim wspaniały, dobry człowiek. Odchodząc, pozostawił po sobie trwały ślad prawego, mądrego postępowania. Praca zawodowa – pomoc chorym – była Jego prawdziwym powołaniem, które wypełniał z zaangażowaniem i poświęceniem. Jako chirurg zawsze stawał w pierwszym rzędzie do najtrudniejszych przypadków, jednocześnie był nauczycielem, dzieląc się swoją wiedzą i doświadczeniem z młodszymi kolegami. Jako szef był wymagający, ale zawsze traktował innych lekarzy z życzliwością i zrozumieniem. Wzorowy mąż i ojciec.
Urodził się 8.10.1930 r. Ukończył Akademię Medyczną w Lublinie w 1955 r. W latach 1957-1959 pracował w izbie chorych Jednostki Wojskowej w Przasnyszu, a następnie na oddziale chirurgii szpitala w Grójcu. W 1964 r. zdał egzamin specjalizacyjny I stopnia, a w 1972 – II stopnia w tej dziedzinie medycyny. W 1973 r. został zastępcą ordynatora oddziału chirurgii szpitala w Grójcu. Trudna sytuacja rodzinna zmusiła Go po latach do odejścia z oddziału. W 1983 r. rozpoczął pracę w Gminnym Ośrodku Zdrowia w Goszczynie, w 1991 objął funkcję jego kierownika. Tam pozostał do końca swojej pracy. Jego pacjenci zawsze mówili o Nim „nasz Doktor”, zarząd gminy i społeczność Goszczyna uhonorowała Go zorganizowaniem uroczystości 50-lecia pracy zawodowej. Został odznaczony Orderem 1000-lecia Państwa Polskiego.
Tak już pozostanie, że brakować nam będzie serca, mądrości i poczucia humoru doktora Madeja oraz pomocy i podpory psychicznej, jaką zawsze gotów był okazać w trudnych sytuacjach.

Józef Ambroziak

(…) Dziękujemy Ci bardzo nasz doktorze Janie
Za to żeś przyjmował ludzi z całej okolicy
Od samej Warszawy do rzeki Pilicy
Za Twoje nieustanne czuwanie
Dziękujemy Ci bardzo nasz doktorze Janie
(…) Za to, że całe lata
Przeżyłeś w Goszczynie
Za Twoje tu przebywanie
Dziękujemy Ci bardzo nasz doktorze Janie
Za pięćdziesiąt pięć lat
W uldze cierpieniom
W służbie zdrowia przepracowanie
Dziękujemy Ci bardzo nasz doktorze Janie
Dzisiaj, gdy Pan Cię wezwał
Na wieczne do nieba z nim królowanie
Światłość niegasnąca Niechaj Ci świeci na wieki,
nasz Doktorze Janie

Tadeusz Zaremba, Goszczyn
pacjent

Anna Myśliwiec
(1922-2011)

„Przemijając ku śmierci,
tkwimy w przestrzeni tajemnicy”

Jan Paweł II

Każda śmierć powoduje przerażenie, mimo że towarzyszy życiu człowieka. Wciąż umierają ludzie, wszystko przemija $w niekończącym się cyklu narodzin i śmierci. Boimy się śmierci, bo odczuwamy lęk przed nieznanym, bo odczuwamy rozpacz, ból rozstania, a dopiero utrata pozwala odczuć najgłębszy wymiar wartości…
Wspominamy dzisiaj dr Annę Myśliwiec – znaną radomską lekarz pediatrę. Urodziła się 22 lipca 1922 r. w Wilnie. Maturę uzyskała w Warszawie – na tajnych kompletach, w czasie II wojny światowej. W pierwszych dniach Powstania Warszawskiego została z całą rodziną wywieziona do obozu koncentracyjnego w Ravensbrück w Niemczech. Po wyzwoleniu wróciła do Polski i mieszkała w Łodzi, potem z rodziną przeniosła się do Warszawy, gdzie w roku 1950 ukończyła Wydział Lekarski Akademii Medycznej. Od 1951 r. związała się z Radomiem. Tu organizowała Oddział Dziecięcy w Szpitalu Miejskim. W 1953 r. uzyskała specjalizację I stopnia, a w 1959 – II stopnia z pediatrii. Aktywnie uczestniczyła też w tworzeniu samodzielnego Radomskiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Pediatrycznego, pełniąc w latach 1964-1968 funkcję wiceprzewodniczącej, a następnie pracując w Komisji Rewizyjnej Towarzystwa. Do emerytury pracowała w przychodniach radomskich, w tym od 1972 r. – w Przychodni Rejonowej przy ul. Struga.
Była wspaniałym człowiekiem. Pełna wrażliwości i subtelności, zyskiwała sobie miłość małych pacjentów i sympatię innych. Wiedzą i doświadczeniem wspierała młodszych lekarzy poradni dziecięcej. Była wzorem dobroci, rzetelności i cierpliwości. W roku 1951 wyszła za mąż za dr. Czesława Myśliwca, tworząc udany związek, w którym urodziły się i wychowały trzy córki. Doczekała się pięciorga wnucząt i pięciorga prawnucząt. Jedna z córek jest lekarzem okulistą, a trzej wnukowie – lekarzami o specjalności: anestezjolog, kardiolog i chirurg plastyk.
W ostatnich latach swojego życia zmagała się z ciężką, nieuleczalną chorobą. Odeszła 4 września 2011 r. w Radomiu. Dr Anna Myśliwiec pozostanie w pamięci jako osoba wytyczająca ścieżki na drodze lekarskiego powołania, wyznaczająca wysokie standardy etyczne.

Radomski Oddział Polskiego Towarzystwa Pediatrycznego

Stefan Fundowicz
(1939-2010)

„Nadzieja jest tam gdzie jest miłość… a przez miłość
Śmierć została pokonana w Chrystusie. Dlatego
Jako chrześcijanie – umieramy »w Jego śmierć« i
Dlatego możemy żyć nadzieją. Tajemnica śmierci
Jest więc ochraniającą miłością…”

Jan Paweł II

Mimo upływu roku od Jego śmierci, refleksja ta nadal łagodzi nam trudny ból rozstania ze Stefanem Fundowiczem, człowiekiem wielkiego serca, powszechnie znanym i szanowanym radomskim lekarzem i społecznikiem. Urodził się 26 czerwca 1939 r. w Choroszczy, gdzie pracował jego ojciec Stefan Fundowicz senior, również lekarz, który po śmierci za zasługi dla Radomia został patronem jednej z ulic. Matka Kamilla pochodziła ze znanego szlacheckiego polskiego rodu Łopacińskich, posiadającego włości na Wileńszczyźnie. Do 1945 r. Stefan Fundowicz mieszkał z rodzicami w Wilnie. Potem rodzina repatriowała się do Polski i zamieszkała w Radomiu. Tu Stefan Fundowicz zdobył wykształcenie średnie w radomskim Liceum Ogólnokształcącym im. J. Kochanowskiego. Po ukończeniu studiów w Akademii Medycznej w Białymstoku w 1963 r. rozpoczął pracę jako stażysta w Szpitalu Miejskim w Radomiu, a po stażu do 31 października 1967 r. pracował w Miejskiej Przychodni Obwodowej w Radomiu. 1 listopada 1967 r. przeszedł na Oddział Dziecięcy Szpitala Miejskiego w Radomiu, gdzie pracował do lipca 1973 r. 25 października 1969 r. uzyskał specjalizację I stopnia, a 13 kwietnia 1973 r.
– II stopnia w dziedzinie pediatrii. Później pracował w poradniach dziecięcych w Radomiu, na stanowiskach starszego asystenta, a następnie kierownika poradni. W kolejnych latach został starszym lekarzem Poradni D i Dl w Przychodni Rejonowej nr 7, a w związku z utworzeniem ZPOZ Przychodnie Radomskie od 1 lipca 1992 r. stał się pracownikiem tej jednostki lecznictwa. W przychodni na radomskich Borkach przyjmował chorych niemal do końca swoich dni. Stefan Fundowicz z pracą zawodową łączył pasję społecznikowską. Od 1966 r. był członkiem Radomskiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Pediatrycznego i przez cztery kadencje przewodniczącym Komisji Rewizyjnej PTP (do 2000 r.). Był radnym kilku kadencji Rady Miejskiej w Radomiu, udzielał się także w organizacjach społecznych. Był członkiem Polskiego Związku Filatelistów i Związku Numizmatycznego.
W sposób godny kontynuował także patriotyczne tradycje swojej rodziny i przekazywał je młodszym pokoleniom. Hołdował tradycji pozytywistycznej, rzetelnej pracy. Był humanistą, człowiekiem o dużej wrażliwości, cierpliwości dla chorych dzieci, dla których zawsze miał serdeczny uśmiech. Przyjmował wszystkich małych pacjentów, nie zostawił nikogo bez pomocy.
Za swoją pracę i działalność społeczną otrzymał liczne nagrody i odznaczenia, m.in.: Srebrny Krzyż Zasługi, Srebrną Odznakę Związku Zawodowego Pracowników Służby Zdrowia, Medal 40-lecia Polski Ludowej, odznakę „Za zasługi dla województwa radomskiego”, Nagrodę Prezydenta Miasta Radomia, a także inne, w tym dyplomy, listy gratulacyjne i wyróżnienia.
Zmarł 8 grudnia 2010 r. w Radomiu. Jako lekarz wiedział, że umiera, a mimo to do końca pocieszał najbliższych, którzy trwali przy jego szpitalnym łóżku. Pozostawił żonę i dwoje dorosłych dzieci. Jego żona Izabela i córka Monika także są lekarzami. Dr Stefan Fundowicz, człowiek dobry i prawy, wpisał się w historię życia miasta i wielu z nas.

Radomski Oddział Polskiego Towarzystwa Pediatrycznego

Archiwum

Okręgowa Izba Lekarska w Warszawie im. prof. Jana Nielubowicza