24 kwietnia 2017

Wspomnienia

Jan Bartel (1930–2016)

4 kwietnia 2017 r. mija pierwsza rocznica śmierci dr. Jana Bartla. Urodził się 23 maja 1930 r. w Skrzynnie nad Radomką. Był synem Jadwigi z Sikorskich i Bronisława Bartla. Naukę w szkole powszechnej w Skrzynnie rozpoczął przed wybuchem II wojny światowej, kontynuował ją na tajnych kompletach. Blisko miejsca, gdzie mieszkał, działały liczne oddziały partyzanckie, w których jako młody chłopak pełnił rolę łącznika. Tuż po zakończeniu działań wojennych podjął naukę w Radomiu, w Seminarium Nauczycielskim. Po ukończeniu I klasy doszedł do wniosku, że Jego powołaniem jest medycyna, a nie nauczanie. Jednak ten rok przydał Mu się bardzo w przyszłości w pracy dydaktycznej z młodzieżą. W 1947 r. rozpoczął naukę w Liceum im. Jana Kochanowskiego w Radomiu, a po jego ukończeniu zdał egzaminy na Wydział Lekarski Akademii Medycznej w Łodzi. W 1955 r. uzyskał dyplom i otrzymał nakaz pracy w radomskim szpitalu (który obecnie nosi nazwę Radomski Szpital Specjalistyczny, przy ul. Tochtermana), gdzie rozpoczął specjalizację z zakresu chorób wewnętrznych. Już jako lekarz specjalista podjął pracę na stanowisku kierownika Przychodni Medycyny Pracy przy Radomskich Zakładach Przemysłu Skórzanego „Radoskór”. W 1959 r. ożenił się z Alicją Małgorzatą Jankowską, również lekarką, specjalistką chorób zakaźnych. Mieli troje dzieci, dwóch synów i córkę – Jana Krzysztofa, Marcina i Halinę. Lekarską tradycję rodzinną podtrzymuje najstarszy syn Jan Krzysztof, specjalista chorób zakaźnych i epidemiologii. Dr Jan Bartel podjął dalsze kształcenie i w połowie lat 60. uzyskał specjalizację II stopnia z medycyny pracy w Instytucie Medycyny Pracy w Łodzi. W tym okresie aktywności zawodowej pełnił dyżury w szpitalu, pogotowiu ratunkowym, udzielał się społecznie, np. w PCK. Rozbudowywał zakładową służbę zdrowia „Radoskóru”, tworząc pełnoprofilową przychodnię specjalistyczną. Przez kilka lat był wykładowcą w Liceum Pielęgniarskim w Radomiu. Pisał artykuły o tematyce zdrowotnej do codziennej prasy lokalnej, ogólnopolskiej i branżowej, m.in. „Służby Zdrowia”, „Żyjmy dłużej”. Pracował również jako lekarz orzecznik ZUS. Po upadku „Radoskóru” wprawdzie przeszedł na emeryturę, jednakże kontynuował pracę zawodową w Przychodni Spółdzielni Spożywców oraz w Spółdzielni Lekarsko-Dentystycznej przy ul. Żeromskiego w Radomiu. Był aktywny zawodowo do 75. roku życia. W czasie tych lat pracy został odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi i Złotym Krzyżem Zasługi oraz, przed emeryturą, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Otrzymał również liczne odznaczenia resortowe. Był lekarzem z wykształcenia i powołania, ale przede wszystkim z zamiłowania. Kochał swoją pracę, wielką satysfakcję sprawiało Mu służenie pacjentom. Był im szczerze oddany i wyczulony na ich potrzeby. Gdyby stan zdrowia Mu na to pozwolił, z ochotą pracowałby do końca życia. W czasach, kiedy środowisko inteligencji radomskiej było mniejsze, brał czynny udział w jego życiu. Dr Jan Bartel lubił poezję, wiele wierszy recytował z pamięci, uwielbiał czytać, nie wyobrażał sobie życia bez książek, sam pisał fraszki. Cenił muzykę, interesował się historią. Był również zagorzałym kibicem sportowym. Jego ogromną pasją była fotografia. Jako wielki miłośnik przyrody, wyznawał zasadę: „nie będzie nas, będzie las” i zasadził własnoręcznie z żoną Małgorzatą przeszło hektar lasu. Dr Jan Bartel był dobrym człowiekiem, wspaniałym lekarzem oraz kochającym Mężem, Ojcem i Dziadkiem. Był bardzo szczęśliwy, kiedy pojawiły się wnuki, którym poświęcał każdą chwilę.

Cześć Jego Pamięci.

Inka, Marcin, Jan Krzysztof

 

Kochana koleżanka, wspaniały lekarz,niezapomniany człowiek

dr Agnieszka Tymińska

Będziesz zawsze w naszej pamięci!

Koledzy i przyjaciele ze Szpitala św. Rodziny przy ul. Madalińskiego

 

Danuta Sarnecka-Stefanowicz (1926–2017)

Danuta Elżbieta Sarnecka-Stefanowicz urodziła się 18 października 1926 r. w Łodzi. W 1938 r. Jej rodzina przeniosła się do Warszawy. Od 1941 do 1944 r. była członkiem Szarych Szeregów, zastępu Andromeda, w drużynie Gwiazda. Brała udział w ruchu oporu na Żoliborzu. Działała jako łączniczka, a po przeszkoleniu sanitarnym także jako sanitariuszka przy plutonie 204. W czasie Powstania Warszawskiego została przydzielona do punktu sanitarnego AK nr 1 przy ul. Mickiewicza 20. Przybrała pseudonim „Magdalena”. Wywieziona do obozu pracy, od 20.10.1944 do 2.05.1945 r. przebywała w Wesenbergu i Neustrelitz. Były to najtrudniejsze chwile Jej życia. Od najwcześniejszych lat marzyła, by zostać lekarzem. Było to Jej powołanie. Od 1.10.1945 studiowała na Wydziale Medycyny (na kierunku lekarskim) Uniwersytetu Warszawskiego. Dyplom lekarza uzyskała w 1952 r. W 1958 zdobyła specjalizację I stopnia z chirurgii urazowej, a w 1966 – II stopnia w dziedzinie chirurgii plastycznej. Tytuł doktora nauk medycznych otrzymała w 1967 r. Pracowała jako chirurg ortopeda w wielu szpitalach warszawskich: w Państwowym Szpitalu Klinicznym nr 1 w Warszawie, przy ul. Lindleya (1956–1961), na stanowisku adiunkta i starszego asystenta, w Centralnym Szpitalu Klinicznym WAM przy ul. Filtrowej, w Katedrze Chirurgii Kostno-Urazowej i Ortopedii (1962–1967), w Szpitalu Miejskim nr 1, przy ul. Solec 93 (1967–1971). W tym czasie wykazała duże umiejętności w chirurgii plastycznej, a szczególnie chirurgii ręki. Do 1982 r. pracowała w Centrum Kształcenia Podyplomowego Wojskowej Akademii Medycznej, przy ul. Szaserów w Warszawie, jako starszy asystent i adiunkt. Pracowała też dla Ministerstwa Oświaty jako lekarz szkolny i sportowy. 12.10.1979 r. Ministerstwo Obrony Narodowej przyznało Jej Nagrodę zespołową I stopnia w dziedzinie medycyny wojskowej za opracowanie wdrożenia alloplastyki w leczeniu pourazowych i zwyrodnieniowych zmian w stawach. Była specjalistą w ortopedii i traumatologii narządu ruchu. W dorobku ma liczne prace naukowe publikowane w kraju i zagranicą. „Była doskonale wyszkolonym, utalentowanym, pomysłowym i dynamicznym chirurgiem, z dużym talentem organizacyjnym. Zawsze niezwykle oddana, sumienna i dbająca o każdego chorego. W stosunku do kolegów życzliwa, w stosunku do przełożonych lojalna” – napisał o Niej prof. Adam Gruca w 1966 r. Po zakończeniu pracy w szpitalach w grudniu 1996 r. otworzyła w Warszawie, przy ul. Marszałkowskiej 84/92, indywidualną specjalistyczną praktykę lekarską. Pracowała niemal do 82. roku życia. 20.02.2003 r. Danuta Sarnecka-Stefanowicz została mianowana na stopień podporucznika Wojska Polskiego. Uhonorowano Ją m.in.: Medalem Wojska (Londyn, 15.08.1948), Warszawskim Krzyżem Powstańczym (5.05.1982), Srebrnym Krzyżem Zasługi (22.09.1982), Krzyżem Armii Krajowej (Londyn, 30.05.1984), Srebrnym Krzyżem „Za zasługi dla ZHP” (17.12.1988), Odznaką „Weteran Walk o Niepodległość” (1995). W 1950 r. wyszła za mąż za inż. Andrzeja Zbigniewa Stefanowicza. Miała dwoje dzieci: Małgorzatę i Jacka. Była osobą o niespożytej energii. Lubiła grać na pianinie, interesowała się sztuką, tworzyła piękne prace tkackie. Miała długie i bogate życie. Kochała podróże, zwiedziła wiele ciekawych miejsc na świecie. Pełna radości życia, pozytywnego myślenia, ciepła i optymizmu. Była towarzyska, przyjaźnie z młodzieńczych lat utrzymywała do końca życia. Jeszcze w październiku 2016 r. w gronie rodziny i przyjaciół obchodziła 90. urodziny. Spotkania z Nią były zawsze pełne mądrych dyskusji o świecie, polityce. Była osobą bardzo charyzmatyczną, wspaniałą, silną i piękną, nowoczesną kobietą. Miała chorobę nowotworową. Odeszła od nas 11 stycznia 2017 r. Będzie nam niezwykle brakowało Jej uśmiechu, mądrych rozmów, krytycznych uwag o świecie i niespożytego apetytu na życie. Pozostanie w naszej pamięci i sercach na zawsze.

Małgorzata Stefanowicz

 

Nowy rok przyniósł smutną wiadomość o śmierci Redaktora Andrzeja Kormana

wieloletniego rzecznika prasowego Polskiego Towarzystwa Lekarskiego. Przez wiele lat redagował i wydawał pismo „Wieści PTL”. Dzięki znakomitym umiejętnościom dziennikarskim i celnym spostrzeżeniom informował ciekawie i na bieżąco o istotnych wydarzeniach w środowisku lekarskim. Znakomity Dziennikarz, Serdeczny Kolega. Prezydium i Zarząd Główny Polskiego Towarzystwa Lekarskiego

 

Z głębokim żalem zawiadamiamy, że 7.03.2017 r. zmarł Zdzisław Sękowski

Lekarz, ginekolog położnik. Długoletni pracownik ostrowskiej służby zdrowia. Zastępca dyrektora ds. opieki zdrowotnej i zastępca ordynatora Oddziału Ginekologiczno-Położniczego. Życie zawodowe poświęcił pracy w szpitalu. Straciliśmy wspaniałego Kolegę,

Cześć Jego Pamięci.

Dyrekcja, koleżanki, koledzy i pracownicy Samodzielnego Publicznego Zespołu Zakładów Opieki Zdrowotnej w Ostrowi Mazowieckiej

Forum dyskusyjne - napisz komentarz

Musisz się zalogować, aby móc dodać komentarz.

Archiwum

Okręgowa Izba Lekarska w Warszawie im. prof. Jana Nielubowicza