27 października 2003

Nowe przepisy prawne

I
4 czerwca 2003 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 12 maja 2003 r. w sprawie określenia wysokości częściowej odpłatności za koszty wyżywienia i zakwaterowania w sanatorium uzdrowiskowym, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 88, poz. 816.
II
4 czerwca 2003 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 12 maja 2003 r. w sprawie kierowania ubezpieczonych na leczenie lub badania diagnostyczne poza granicami kraju, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 88, poz. 817.
Minister zdrowia może skierować ubezpieczonego na leczenie lub badania diagnostyczne poza granicami kraju na podstawie wniosku wystawionego przez lekarza ubezpieczenia zdrowotnego – specjalistę właściwej dziedziny medycyny, mającego tytuł naukowy profesora lub stopień naukowy doktora habilitowanego, w przypadku gdy danego leczenia lub badań nie przeprowadza się w kraju.
Lekarz wskazuje zagraniczne placówki opieki medycznej, do których proponuje skierować ubezpieczonego.
Lekarz przekazuje wniosek, wraz z dostarczonym przez ubezpieczonego tłumaczeniem na język angielski części II wniosku i jego zgodę, konsultantowi krajowemu w danej dziedzinie medycyny w celu zaopiniowania.
Konsultant krajowy przekazuje wniosek wraz z opinią w terminie 14 dni do Biura Rozliczeń Międzynarodowych, które uzgadnia koszt leczenia lub badań z zagraniczną placówką medyczną wskazaną przez konsultanta. Minister zZdrowia wyraża zgodę na leczenie lub badania diagnostyczne poza granicami kraju, albo odmawia jej udzielenia, w terminie 7 dni od otrzymania z Biura wniosku wraz z kosztorysem wstępnym.
Koszty leczenia lub badań przeprowadzonych poza granicami kraju oraz koszty transportu ubezpieczonego pokrywane są z części budżetu państwa, której dysponentem jest minister zdrowia.
III
1 czerwca 2003 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 10 maja 2003 r. w sprawie sposobu przedstawiania przez apteki Narodowemu Funduszowi Zdrowia zestawień zrealizowanych recept podlegających refundacji oraz wzoru zbiorczego zestawienia recept podlegających refundacji, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 85, poz. 788.
IV
6 czerwca 2003 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 22 kwietnia 2003 r. w sprawie wzorów formularzy zgłoszeń podejrzenia lub zachorowania na chorobę zakaźną, rozpoznania zachorowania na chorobę zakaźną oraz podejrzenia lub stwierdzenia zgonu z powodu choroby zakaźnej oraz sposobu ich przekazywania, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 90, poz. 853.
V
6 czerwca 2003 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 22 kwietnia 2003 r. w sprawie sposobu prowadzenia rejestrów zachorowań na choroby zakaźne i dodatnich wyników badań laboratoryjnych oraz sporządzania raportów o zarejestrowanych przypadkach, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 90, poz. 854.
VI
6 czerwca 2003 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 24 kwietnia 2003 r. w sprawie wykazu leków, które mogą być traktowane jako surowce farmaceutyczne, wysokości opłaty ryczałtowej za leki podstawowe i recepturowe, ilości leku recepturowego, którego dotyczy opłata ryczałtowa, oraz sposobu obliczania kosztu sporządzania leku recepturowego, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 90, poz. 855
VII
6 czerwca 2003 r. weszła w życie ustawa z dnia 10 kwietnia 2003 r. o zmianie ustawy o zawodzie lekarza oraz ustawy o zmianie ustawy o zawodzie lekarza oraz o zmianie innych ustaw, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 90, poz. 845.
Zgodnie z przepisem art. 63a ustawy o zawodzie lekarza, warunku dotyczącego złożenia z wynikiem pozytywnym państwowego egzaminu kończącego staż podyplomowy nie stosuje się do osób kończących staż podyplomowy przed dniem 1 października 2004 r.
Egzaminu państwowego, o którym mowa wyżej, nie przeprowadza się do dnia 30 września 2004r.
Z dniem uzyskania przez Rzeczypospolitą Polską członkostwa w Unii Europejskiej tytuł lekarz stomatolog zostanie zastąpiony tytułem lekarz dentysta.
Dokumenty „Prawo wykonywania zawodu lekarza stomatologa” i „Ograniczone prawo wykonywania zawodu lekarza stomatologa” wydane przed dniem uzyskania przez RP członkostwa w Unii Europejskiej będą równoważne z dokumentami „Prawo wykonywania zawodu lekarza dentysty” i „Ograniczone prawo wykonywania zawodu lekarza dentysty”.
VIII
7 czerwca 2003 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 28 maja 2003 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie wymagań, jakim powinny odpowiadać osoby na stanowiskach kierowniczych w zakładach opieki zdrowotnej określonego rodzaju, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 99, poz. 918.
Osoba zajmująca stanowisko kierownicze w zakładzie opieki zdrowotnej określonego rodzaju obowiązana jest uzupełnić wymagane kwalifikacje w okresie 6 lat od dnia wejścia w życie rozporządzenia ministra zdrowia z dnia 17 maja 2000 r.
IX
19 czerwca 2003 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 24 kwietnia 2003 r. w sprawie limitów przyjęć na studia medyczne, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 99, poz. 917.
Załączniki do rozporządzenia określają limity przyjęć do uczelni medycznych na rok akademicki 2003/2004 na: studia dzienne, studia zaoczne i studia wieczorowe.
X
Przepis art. 710 kc stanowi, że przez umowę użyczenia użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu, przez czas oznaczony lub nieoznaczony, na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy.
Zgodnie z przepisem art. 14 ust. 2 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych tj. (Dz.U. nr 14 z 2000 r., poz. 176, ze zm.), przychodem z działalności gospodarczej jest również wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, z wyjątkiem otrzymanych od osób zaliczonych do I i II grupy podatkowej w rozumieniu przepisów o podatku od spadków i darowizn.
I grupa (małżonek, wstępny, zstępny, pasierb, zięć, synowa, rodzeństwo, ojczym, macocha, teściowa),
II grupa (zstępni rodzeństwa, rodzeństwo rodziców, zstępnych i małżonków pasierbów, małżonków rodzeństwa, rodzeństwo małżonków, małżonków rodzeństwa małżonków, małżonków innych zstępnych).
Wartość pieniężną świadczeń w naturze określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.
Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:
1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu,
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
Natomiast zgodnie z przepisem art. 16 wym. ustawy za przychód z nieruchomości odstąpionych bezpłatnie w całości lub w części do używania innym osobom fizycznym i prawnym oraz jednostkom organizacyjnym niemającym osobowości prawnej uważa się wartość czynszową, stanowiącą równowartość czynszu, jaki przysługiwałby od tych osób w razie zawarcia umowy najmu lub dzierżawy nieruchomości. Nie jest jednak przychodem wartość czynszowa lokali lub budynków mieszkalnych udostępnionych osobom pozostającym z podatnikiem w stosunku pracy, dla których stanowi ona nieodpłatne świadczenie.
Jeżeli właściciel nieruchomości używa jej na własne potrzeby lub potrzeby członków rodziny albo oddał bezpłatnie nieruchomość lub jej część do użytku na cele działalności naukowej, naukowo-technicznej, oświatowej, oświatowo-wychowawczej, kulturalnej, w zakresie kultury fizycznej i sportu, ochrony środowiska, dobroczynności, ochrony zdrowia i pomocy społecznej, rehabilitacji zawodowej i społecznej inwalidów, kultu religijnego oraz związkom zawodowym, nie ustala się wartości czynszowej tej nieruchomości lub jej części, a wydatki związane z nieruchomością nie stanowią koszty uzyskania przychodu (dla użyczającego).
Za członków rodziny podatnika zgodnie z przepisem art. 111 § 3 ordynacji podatkowej uważa się zstępnych, wstępnych, rodzeństwo, małżonków zstępnych, osobę pozostającą w stosunku przysposobienia oraz pozostającą z podatnikiem w faktycznym pożyciu.
Od 1 kwietnia 1997 r. wydanie towarów, do których zalicza się m.in. rzeczy ruchome, budynki, budowle lub ich części, zostało wymienione w art. 3 ust. 1 pkt 1a ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm.) jako czynność, do której nie stosuje się przepisów tej ustawy.
Użyczenie wprowadzono do katalogu czynności wyłączonych z ustawy o VAT w celu odróżnienia tej czynności od darowizny towarów lub świadczenia usług bez pobrania należności.
XI
20 czerwca 2003 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 30 maja 2003 r. w sprawie rejestrów jednostek systemu Państwowe Ratownictwo Medyczne, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 100, poz. 932.
Rozporządzenie określa:
1. dane objęte:
– rejestrem jednostek systemu Państwowe Ratownictwo Medyczne prowadzonym przez wojewodę,
– rejestrem włączonych do systemu jednostek lotniczego pogotowia ratunkowego oraz lotniczych grup poszukiwawczo-ratowniczych prowadzonych przez ministra zdrowia,
2. wzory wymienionych wyżej rejestrów oraz tryb dokonywania w nich wpisów i zmian i wykreśleń.
XII
26 czerwca 2003 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 7 maja 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków finansowania świadczeń zdrowotnych udzielanych w szpitalnym oddziale ratunkowym i zespole ratownictwa medycznego, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 103 poz. 961.
Świadczenia zdrowotne udzielane w szpitalnym oddziale ratunkowym i przez zespół ratownictwa medycznego są finansowane pod warunkiem zapewnienia ciągłej gotowości wymienionych jednostek do udzielania świadczeń, 24 godziny na dobę przez 7 dni w tygodniu, w zakresie i przy spełnieniu wymagań określonych w przepisach o państwowym ratownictwie medycznym.
Jednostką rozliczeniową świadczeń zdrowotnych, o których mowa wyżej, jest stawka dobowej gotowości, sporządzona wg określonej w rozporządzeniu kalkulacji ceny dla szpitalnego oddziału ratunkowego lub zespołu ratownictwa medycznego.
XIII
26 maja 2003 r. weszło w życie zarządzenie ministra zdrowia z dnia 5 maja 2003 r. w sprawie powołania zespołu ds. zadań dofinansowanych w ramach programu współpracy Ministerstwa Zdrowia z organizacjami pozarządowymi w roku 2003 oraz realizujących je podmiotów, opublikowane w Dzienniku Urzędowym Ministra Zdrowia nr 5, poz. 44.
Zespół ma za zadanie dokonanie wyboru zadań realizowanych przez organizacje pozarządowe, na które zostaną przyznane dotacje celowe. Wybór zadań oraz podmiotów, które będą je realizowały, zostaje dokonany na podstawie konkursu ofert. Zespół opracowuje kryteria wyboru zadań, przeprowadza postępowanie konkursowe, rozpatruje odwołania i przygotowuje dla ministra zdrowia wniosek z listą wybranych zadań, podmiotów, które będą je realizowały i wysokość proponowanej dotacji.
XIV
26 maja 2003 r. wszedł w życie komunikat Głównego Inspektora Sanitarnego z dnia 20 maja 2003 r. zmieniający komunikat w sprawie zasad przeprowadzania szczepień ochronnych przeciw chorobom zakaźnym w 2003 r., opublikowany w Dzienniku Urzędowym Ministra Zdrowia nr 5, poz. 44.
XV
29 czerwca 2003 r. weszła w życie ustawa z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 96, poz. 873.
Przepisy ustawy dot. prowadzenia działalności pożytku publicznego na podstawie zlecenia realizacji zadań publicznych, organizacji pożytku publicznego oraz nadzoru wejdą w życie 1 stycznia 2004 r.
Ustawa określa zasady prowadzenia działalności pożytku publicznego przez organizacje pozarządowe i korzystania z tej działalności przez organy administracji publicznej w celu wykonywania zadań publicznych, uzyskiwania przez organizacje pozarządowe statusu organizacji pożytku publicznego oraz funkcjonowania organizacji pożytku publicznego, sprawowania nadzoru nad prowadzeniem działalności pożytku publicznego, a także reguluje warunki wykonywania świadczeń przez wolontariuszy oraz korzystania z tych świadczeń.
Działalność pożytku publicznego to działalność społecznie użyteczna, prowadzona przez organizacje pozarządowe w sferze zadań publicznych, do której należą m. in. pomoc społeczna, działalność charytatywna, ochrona i promocja zdrowia, działania na rzecz osób niepełnosprawnych, promocja zatrudnienia i aktywizacja zawodowa, nauka, edukacja, oświata i wychowanie, porządek i bezpieczeństwo publiczne, ratownictwo i ochrona wolności, pomoc ofiarom katastrof, klęsk żywiołowych, konfliktów zbrojnych i wojen w kraju i za granicą, kultura, sztuka, ochrona dóbr kultury i tradycji, działania na rzecz integracji europejskiej, promocja i organizacja wolontariatu.
Wolontariusze mogą wykonywać świadczenia, które odpowiadają świadczeniu pracy na zasadach określonych w ustawie, na rzecz organizacji pozarządowych w zakresie ich działalności statutowej, organów administracji publicznej, z wyłączeniem prowadzonej przez nie działalności gospodarczej oraz jednostek organizacyjnych podległych lub nadzorowanych przez organy administracji publicznej, z wyłączeniem prowadzonej przez te jednostki działalności gospodarczej. Wolontariusz powinien mieć kwalifikacje i spełniać wymagania odpowiednie do rodzaju i zakresu wykonywanych świadczeń, jeżeli taki obowiązek wynika z odrębnych przepisów. Porozumienie zawarte między wolontariuszem a podmiotem, na rzecz którego wykonuje on świadczenia, określa ich zakres, czas i sposób wykonania.
XVI
1 lipca 2003 r. weszło w życie rozporządzenie ministra sprawiedliwości z dnia 24 czerwca 2003 r. w sprawie warunków i trybu usprawiedliwiania niestawiennictwa oskarżonych, świadków i innych uczestników postępowania karnego z powodu choroby oraz sposobu wyznaczania lekarzy uprawnionych do wystawienia zaświadczeń potwierdzających niemożność stawienia się na wezwanie lub zawiadomienie organu prowadzącego postępowanie, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 110, poz. 1049.
Organ, który prowadzi postępowanie karne, usprawiedliwia niestawiennictwo uczestników tego postępowania, m.in. oskarżonych i świadków, z powodu choroby po przedłożeniu przez nich zaświadczenia potwierdzającego niemożność stawiennictwa, wystawionego przez:
– lekarza publicznego lub niepublicznego zakładu opieki zdrowotnej wyznaczonego przez kierownika tego zakładu, udzielającego świadczeń zdrowotnych na obszarze, na którym mieszka lub przebywa uczestnik postępowania,
– ordynatora oddziału szpitala, w którym uczestnik postępowania przebywa na leczeniu,
– lekarza udzielającego świadczeń zdrowotnych w zakładzie opiekuńczo-leczniczym, zakładzie pielęgnacyjno-opiekuńczym, sanatorium, prewentorium, innym zakładzie opieki zdrowotnej przeznaczonym dla osób, których stan zdrowia wymaga udzielania całodobowych lub całodziennych świadczeń zdrowotnych w odpowiednim stałym pomieszczeniu, w którym uczestnik postępowania przebywa na leczeniu.
W odniesieniu do uczestników postępowania będącymi żołnierzami w czynnej służbie wojskowej lub innymi osobami uprawnionymi do korzystania ze świadczeń zdrowotnych udzielanych przez zakłady opieki zdrowotnej utworzone przez MON lub MSWiA – niestawiennictwo z powodu choroby usprawiedliwia zaświadczenie wystawione przez właściwego lekarza wojskowego lub lekarza służby zdrowia MSWiA.
Zaświadczenie może być wydane po okazaniu wezwania lub zawiadomienia organu prowadzącego postępowanie karne i dokumentu potwierdzającego tożsamość uczestnika postępowania oraz po przeprowadzeniu badania lekarskiego.
Lekarz wydający zaświadczenie wpisuje treść wydanego orzeczenia do dokumentacji medycznej osoby badanej.
Informacje o dniach i godzinach przyjęć lekarzy wystawiających zaświadczenia wywiesza się w zakładach opieki zdrowotnej, w których wykonują czynności.
Prezes sądu okręgowego zarządza sporządzenie wykazu lekarzy uprawnionych do wystawiania zaświadczeń z terenu województw należących do właściwości miejscowej danego sądu okręgowego, wskazanych przez kierowników zakładów opieki zdrowotnej, w których wykonują czynności.
Wykaz określa miejsce, dni i godziny przyjęć lekarzy uprawnionych do wystawiania zaświadczeń.
Załącznik do rozporządzenia określa wzór zaświadczenia.
XVII
1 lipca 2003 r. weszła w życie ustawa z dnia 26 lipca 2003 r. o zmianie ustawy Kodeks pracy oraz o zmianie niektórych innych ustaw w części dot. nowelizacji ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy oraz ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 135, poz. 1146.
Przepisy ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyny dot. zakładu pracy stosuje się do zakładów pracy zatrudniających co najmniej 20 pracowników, w których następuje zmniejszenie zatrudnienia z przyczyn ekonomicznych lub w związku ze zmianami organizacyjnymi, produkcyjnymi albo technologicznymi, w tym także, gdy zmiany te następują w celu poprawy warunków pracy lub warunków środowiska naturalnego, jeżeli powodują one konieczność jednorazowego lub w okresie nie dłuższym niż 3 miesiące rozwiązania stosunków pracy z grupą pracowników obejmującą co najmniej:
1. 10 pracowników, gdy pracodawca zatrudnia mniej niż 100 pracowników,
2. 10 % pracowników, gdy pracodawca zatrudnia przynajmniej 100 pracowników, jednakże mniej niż 300 pracowników,
3. 30 pracowników, gdy pracodawca zatrudnia 300 lub więcej pracowników.
Przepisy ustawy stosuje się także do zakładów pracy zatrudniających co najmniej 20 pracowników w przypadku ogłoszenia ich upadłości lub likwidacji.
Pracownikowi, z którym został rozwiązany stosunek pracy z przyczyn określonych na wstępie, przysługuje odprawa pieniężna w wysokości:
– jednomiesięcznego wynagrodzenia, jeżeli pracownik przepracował u danego pracodawcy mniej niż 2 lata,
– dwumiesięcznego wynagrodzenia, jeżeli pracownik przepracował u danego pracodawcy 2 i więcej lat, jednak nie więcej niż 8 lat,
– trzymiesięcznego wynagrodzenia, jeżeli pracownik przepracował u danego pracodawcy ponad 8 lat.
Odprawa pieniężna nie przysługuje m. in. pracownikowi, który nabył prawo do emerytury lub renty bez względu na wymiar czasu pracy.
Dotychczas odprawa pieniężna przysługiwała osobom otrzymującym emeryturę lub rentę zatrudnionych w pełnym wymiarze czasu pracy. Natomiast zgodnie z art. 32 ustawy o związkach zawodowych, pracodawca bez zgody zarządu zakładowej organizacji związkowej nie może:
– wypowiedzieć ani rozwiązać stosunku pracy z imiennie wskazanym uchwałą zarządu jego członkiem lub innym pracownikiem będącym członkiem danej zakładowej organizacji związkowej, upoważnionym do reprezentowania tej organizacji wobec pracodawcy albo organu lub osoby dokonującej za pracodawcę czynności z zakresu prawa pracy,
– zmienić jednostronnie warunków pracy lub płacy na niekorzyść pracownika, o którym mowa wyżej — z wyjątkiem sytuacji, gdy dopuszczają to odrębne przepisy.
Ochrona przysługuje przez okres określony uchwałą zarządu, a po jego upływie – dodatkowo przez czas odpowiadający połowie okresu określonego uchwałą, nie dłużej jednak niż rok po jego upływie.
Zarząd zakładowej organizacji związkowej reprezentatywnej wskazuje pracodawcy pracowników podlegających ochronie, w liczbie nie większej niż liczba osób stanowiących kadrę kierowniczą w zakładzie pracy albo liczba pracowników ustalona zgodnie z przepisami ustawy.
W zakładowej organizacji związkowej niereprezentatywnej ochrona przysługuje jednemu pracownikowi imiennie wskazanemu uchwałą zarządu tej organizacji.
XVIII
3 lipca 2003 r. weszło w życie rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 3 czerwca 2003 r. w sprawie odrębnego sposobu ubezpieczenia ze względu na wymogi obronności lub bezpieczeństwa państwa, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 106, poz. 997.
Rozporządzenie określa odrębny sposób ubezpieczenia w stosunku do policjantów, funkcjonariuszy Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Biura Ochrony Rządu, Straży Granicznej, Służby Celnej, Służby Więziennej, Państwowej Straży Pożarnej, którzy ze względu na wymogi obronności lub bezpieczeństwa państwa zostali oddelegowani do wykonywania pracy lub wyznaczeni do pełnienia służby poza macierzystą jednostką.
XIX
9 lipca 2003 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 28 maja 2003 r. w sprawie trybu kierowania osób do pracy przy zwalczaniu epidemii oraz trybu finansowania kosztów świadczeń zdrowotnych udzielanych w związku ze zwalczaniem epidemii, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 107, poz. 1009.
Podstawę do skierowania osoby do pracy przy zwalczaniu epidemii stanowi decyzja administracyjna zawierająca m. in. zakres czynności, do których wykonywania osoba została skierowana, miejsce oraz czas rozpoczęcia wykonywania czynności oraz czas, na jaki osoba została skierowana do pracy.
Decyzja przekazywana jest w formie pisemnej osobie skierowanej do pracy przy zwalczaniu epidemii oraz pracodawcy, u którego jest zatrudniona. Jeżeli jest to uzasadnione sytuacją epidemiczną, wojewoda może przekazać ustnie decyzje wym. podmiotom.
Świadczenia zdrowotne udzielane w związku ze zwalczaniem epidemii są finansowane świadczeniodawcy na podstawie faktur i miesięcznego zestawienia zawierającego ilość, rodzaj, daty udzielonych świadczeń, wraz ze wskazaniem podstawy ich finansowania ze środków publicznych oraz opłatę jednostkową za każdego rodzaju świadczenie zdrowotne.
Wojewoda, właściwy ze względu na miejsce udzielania świadczenia zdrowotnego, przekazuje świadczeniodawcy środki finansowe, w terminie 30 dni od dnia otrzymania wym. dokumentów.
XX
19 lipca 2003 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 11 czerwca 2003 r. w sprawie wykazu środków działających podobnie do alkoholu oraz warunków i sposobu przeprowadzania badań na ich obecność w organizmie, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 116, poz. 1104.
Rozporządzenie określa wykaz środków działających podobnie do alkoholu oraz warunki i sposób przeprowadzania badań osób kierujących pojazdami lub innych osób, w stosunku do których zachodzi uzasadnione podejrzenie, że mogły kierować pojazdem, w celu ustalenia obecności, w organizmie osoby badanej, środków działających podobnie do alkoholu (opiaty, amfetamina i jej analogi, kokaina, tetrahydrokanabinole, benzodiazepiny, barbiturany).
Badania, o których mowa wyżej, mogą obejmować badanie śliny, badanie moczu, badanie krwi. Pobranie krwi do badań w celu ustalenia w organizmie obecności substancji działających podobnie do alkoholu przeprowadza się w zakładzie opieki zdrowotnej lub w izbie wytrzeźwień.
Do pobrania krwi do badań jest zobowiązany lekarz lub pielęgniarka zakładu opieki zdrowotnej lub izby wytrzeźwień, a w odniesieniu do żołnierza czynnej służby wojskowej lub osoby zatrudnionej w jednostce wojskowej albo pełniącej służbę lub zatrudnionej w jednostce organizacyjnej nadzorowanej, podległej lub podporządkowanej MSWiA – także lekarz lub pielęgniarka zakładu opieki zdrowotnej utworzonego przez MON lub MSWiA. Decyzje o dokonaniu zabiegu podejmuje lekarz – w przypadku uzasadnionego podejrzenia, że pobranie krwi może spowodować zagrożenie życia lub zdrowia. Z przebiegu badania sporządza się protokół, który przesyła się wraz z badaną próbką. W protokole wskazuje się objawy lub okoliczności uzasadniające przeprowadzenie badania, a w przypadku odstąpienia od pobrania krwi z powodu zagrożenia życia lub zdrowia albo utrudnienia pobrania krwi przez badanego – zamieszcza się odpowiednią informację.
Do pobrania moczu do badań zobowiązany jest lekarz lub pielęgniarka zakładu opieki zdrowotnej, a jeżeli badanie dot. żołnierza czynnej służby wojskowej itd.- także lekarz lub pielęgniarka zakładu opieki zdrowotnej utworzonego przez MON lub MSWiA.
Z przebiegu badania sporządza się protokół, który przesyła się wraz z badaną próbką.
Oznaczenie obecności w krwi i moczu środków działających podobnie do alkoholu wykonują: policyjne laboratoria kryminalistyczne, Instytut Ekspertyz Sądowych im. prof. dr Jana Sehna w Krakowie, zakłady medycyny sądowej i właściwe zakłady akademii medycznych lub inne jednostki na podstawie umowy zawartej z organami ścigania lub wymiaru sprawiedliwości.
Załącznik do rozporządzenia określa wzór protokołu badania śliny/krwi/moczu.
XXI
17 lipca 2003 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 16 czerwca 2003 r. w sprawie warunków, jakim powinny odpowiadać wojewódzkie plany zdrowotne oraz zakresu danych niezbędnych do przygotowania takiego planu, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 115, poz. 1087.
Wojewódzki plan zdrowotny zawiera charakterystykę zdrowotną populacji zamieszkującej dane województwo, z uwzględnieniem czynników mających wpływ na stan zdrowia, potrzeby zdrowotne wynikające z oceny stanu zdrowia obywateli, poprzez określenie liczby świadczeń zdrowotnych wskazanych w rozporządzeniu rodzajów świadczeń zdrowotnych na 10 tys. ubezpieczonych, kierunki działań ze wskazaniem priorytetów mających na celu zabezpieczenie potrzeb zdrowotnych obywateli oraz poprawę stanu ich zdrowia.
Na podstawie oceny stanu zdrowotnego obywateli określa się cele zdrowotne oraz działania, środki techniczne i organizacyjne służące osiągnięciu tych celów, a także terminy wykonania tych działań. Plan określa zapotrzebowanie na świadczenia zdrowotne z zakresu podstawowej, stomatologicznej, ambulatoryjnej, specjalistycznej i stacjonarnej opieki zdrowotnej oraz zasady ich organizacji.
W planie uwzględnia się konieczność zapewnienia ubezpieczonym w szczególności:
1) całodobowego dostępu do świadczeń lekarskich, świadczeń pielęgniarek i położnych, w tym realizację tych świadczeń, w razie potrzeby, w domu chorego oraz w dni wolne od pracy,
2) ciągłości leczenia ambulatoryjnego i stacjonarnego, w tym dla osób przewlekle chorych,
3) realizacji innych świadczeń w zakresie podstawowej opieki zdrowotnej, opieki stomatologicznej, ambulatoryjnej i stacjonarnej opieki specjalistycznej, a w szczególności:
a) badań diagnostycznych, w tym analityki medycznej,
b) rehabilitacji leczniczej,
c) profilaktyki zdrowotnej, w tym szczepień ochronnych i profilaktyki stomatologicznej,
d) opieki medycznej nad noworodkiem, niemowlęciem, dzieckiem i młodzieżą w środowisku nauczania i wychowania, kobietą ciężarną i kobietą w okresie do 42 dni od dnia porodu, osobami niepełnosprawnymi oraz opieki paliatywnej,
4) promocji zdrowego stylu życia.
W zakresie organizacji świadczeń podstawowej opieki zdrowotnej i opieki stomatologicznej w planie uwzględnia się w szczególności prawo ubezpieczonego do:
1) uzyskania świadczenia w dniu zgłoszenia, w przypadku zachorowania i gdy wymaga tego stan jego zdrowia,
2) dostępu do świadczeniodawcy w czasie nie dłuższym niż godzina dojazdu środkami transportu publicznego,
3) realizacji badań określonych w odrębnych przepisach w zakresie opieki nad dziećmi i młodzieżą,
4) realizacji badań określonych w odrębnych przepisach w zakresie opieki nad kobietami w ciąży oraz kobietami w okresie do 42 dni od dnia porodu.
W planie określa się liczbę świadczeniodawców w zakresie podstawowej opieki zdrowotnej, w tym lekarzy rodzinnych, lekarzy medycyny ogólnej, lekarzy chorób wewnętrznych, lekarzy pediatrów, pielęgniarek i położnych środowiskowych, rodzinnych oraz pielęgniarek w środowisku nauczania i wychowania, umożliwiającą organizację zabezpieczenia podstawowej opieki zdrowotnej na terenie województwa.
W planie określa się liczbę świadczeniodawców w zakresie opieki stomatologicznej, umożliwiającą organizację zabezpieczenia tej opieki.
Plan jest przygotowywany co najmniej na jeden rok kalendarzowy.
Szczegółowe warunki, jakim ma odpowiadać plan, oraz zakres niezbędnych do jego przygotowania są określone w załączniku do rozporządzenia.
XXII
17 lipca 2003 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wykazu bezpłatnych podstawowych świadczeń zdrowotnych lekarza stomatologa oraz podstawowych materiałów stomatologicznych stosowanych przy udzielaniu tych świadczeń, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 115, poz. 1088.
Załącznik nr 1 do rozporządzenia zawiera wykaz bezpłatnych podstawowych świadczeń zdrowotnych przysługujących ubezpieczonemu.
Załącznik nr 2 do rozporządzenia zawiera wykaz materiałów stomatologicznych stosowanych przy udzielaniu świadczeń zdrowotnych.
Osobom upośledzonym umysłowo w stopniu znacznym lub głębokim, jeżeli wynika to ze wskazań medycznych, przysługują również bezpłatnie:
– znieczulenie ogólne przy wykonywaniu świadczeń zdrowotnych określonych w zał. nr 1,
– kompozytowe materiały światłoutrwardzalne do wypełnień.
XXIII
17 lipca 2003 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wykazu bezpłatnych dodatkowych świadczeń zdrowotnych lekarza stomatologa i materiałów stomatologicznych przysługujących dzieciom i młodzieży do ukończenia 18. roku życia oraz kobietom w ciąży i w okresie połogu, a także określenia rodzaju dokumentu potwierdzającego uprawnienia do tych świadczeń, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 115, poz. 1089.
Załącznik nr 1 do rozporządzenia zawiera wykaz dodatkowych świadczeń zdrowotnych lekarza stomatologa przysługujących dzieciom i młodzieży do ukończenia 18. roku życia.
Załącznik nr 2 zawiera wykaz bezpłatnych dodatkowych świadczeń zdrowotnych lekarza stomatologa przysługujących kobietom w ciąży i w okresie połogu.
Załącznik nr 3 zawiera wykaz bezpłatnych dodatkowych materiałów stomatologicznych stosowanych przy udzielaniu świadczeń zdrowotnych przysługujących dzieciom i młodzieży do ukończenia 18. roku życia.
Załącznik nr 4 zawiera wykaz bezpłatnych dodatkowych materiałów stomatologicznych stosowanych przy udzielaniu świadczeń zdrowotnych przysługujących kobietom w ciąży i w okresie połogu.
Dokumentem potwierdzającym uprawnienia do bezpłatnych dodatkowych świadczeń zdrowotnych jest:
– karta ubezpieczenia zdrowotnego lub dokument stwierdzający tożsamość albo skrócony odpis aktu urodzenia — w odniesieniu do dzieci i młodzieży do ukończenia 18. roku życia,
– karta przebiegu ciąży i karta ubezpieczenia zdrowotnego lub dokument stwierdzający tożsamość – w odniesieniu do kobiet w ciąży,
– skrócony odpis aktu urodzenia dziecka i karta ubezpieczenia zdrowotnego lub dokument stwierdzający tożsamość – w odniesieniu do kobiet w okresie połogu (trwającego 42 dni od dnia porodu).

mec. Beata Kozyra-Łukasiak
Autorka jest radcą prawnym Dolnośląskiej Izby Lekarskiej.

Archiwum

Okręgowa Izba Lekarska w Warszawie im. prof. Jana Nielubowicza