27 maja 2009

Nowe przepisy prawne

I. 8 stycznia 2009 r. weszła w życie ustawa z dnia 23 października 2008 r. o zmianie ustawy – Kodeks spółek handlowych, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 217, poz. 1381. Zgodnie z nowym brzmieniem art. 92 ksh umowa spółki partnerskiej powinna być zawarta na piśmie pod rygorem nieważności.

II. 10 lutego 2009 r. weszła w życie ustawa z dnia 5 grudnia 2008 r. o zmianie ustawy o ochronie przeciwpożarowej oraz niektórych innych ustaw, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 11 z 2009 r. poz. 59.

Tworzy się system powiadamiania ratunkowego integrujący krajowy system ratowniczo-gaśniczy i system Państwowego Ratownictwa Medycznego, w zakresie realizacji następujących zadań:
– bieżącej analizy zasobów ratowniczych,
– przyjmowania zgłoszeń alarmowych oraz obsługi numeru alarmowego 112,
– kwalifikacji zgłoszeń,
– podejmowania działań zgodnie z określonymi procedurami, w szczególności:
a) dysponowania siłami ratowniczymi i zespołów ratownictwa medycznego,
b) koordynowania oraz monitorowania działań ratowniczych i medycznych czynności ratunkowych,
c) powiadamiania o zdarzeniu szpitalnych oddziałów ratunkowych lub, jeżeli wymaga tego sytuacja na miejscu zdarzenia, jednostek organizacyjnych szpitali wyspecjalizowanych w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych niezbędnych dla ratownictwa medycznego,
d) inicjowania procedur reagowania kryzysowego.
Zadania systemu powiadamiania ratunkowego wykonują na terenie województwa:
1) wojewódzkie centrum powiadamiania ratunkowego, przez które rozumie się wspólne stanowisko kierowania, w skład którego wchodzą:
a) stanowisko kierowania komendanta wojewódzkiego Państwowej Straży Pożarnej,
b) stanowisko lekarza koordynatora ratownictwa medycznego, o którym mowa w ustawie o Państwowym Ratownictwie Medycznym,
2) centra powiadamiania ratunkowego, przez które rozumie się wspólne stanowiska kierowania, w skład których wchodzą:
a) stanowiska kierowania komendantów powiatowych (miejskich) Państwowej Straży Pożarnej,
b) dyspozytorzy medyczni zatrudnieni przez dysponentów jednostek określonych w ustawie o Państwowym Ratownictwie Medycznym, funkcjonujących na terenie działania centrum powiadamiania ratunkowego,
3) pozostałe stanowiska kierowania Państwowej Straży Pożarnej,
4) stanowiska kierowania policji obsługującej numery alarmowe, w zakresie określonym w ustawie o policji.
Centrum powiadamiania ratunkowego działa na terenie co najmniej jednego powiatu lub miasta na prawach powiatu, na którego obszarze wykonywane są zadania centrum powiadamiania ratunkowego.
Komendant główny Państwowej Straży Pożarnej koordynuje oraz kontroluje funkcjonowanie systemu powiadamiania ratunkowego, na obszarze kraju, w szczególności poprzez analizę funkcjonowania systemu powiadamiania ratunkowego
w województwach oraz inicjowanie przedsięwzięć w zakresie systemu powiadamiania ratunkowego, z wyłączeniem świadczeń zdrowotnych, o których mowa w ustawie o Państwowym Ratownictwie Medycznym.
Wojewoda, przy pomocy komendanta wojewódzkiego Państwowej Straży Pożarnej oraz komendantów powiatowych (miejskich) Państwowej Straży Pożarnej, na obszarze województwa organizuje oraz koordynuje funkcjonowanie systemu powiadamiania ratunkowego.
Wojewoda kontroluje oraz nadzoruje funkcjonowanie systemu powiadamiania ratunkowego na obszarze województwa.
Wojewódzkie centrum powiadamiania ratunkowego oraz centra powiadamiania ratunkowego organizowane są odpowiednio przez komendantów wojewódzkich i komendantów powiatowych (miejskich) Państwowej Straży Pożarnej.
Wojewoda może, w drodze porozumienia, powierzyć organizowanie centrów powiadamiania ratunkowego starostom lub prezydentom miast na prawach powiatów. Porozumienie określa prawa i obowiązki stron oraz zasady współfinansowania centrów powiadamiania ratunkowego.
W ustawie z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym (Dz. U. nr 191, poz. 1410 ze zm.) wprowadza się następujące zmiany:
W wojewódzkim centrum powiadamiania ratunkowego działają lekarze koordynatorzy ratownictwa medycznego w liczbie niezbędnej do zapewnienia całodobowej realizacji zadań.
Działalność lekarza koordynatora ratownictwa medycznego jest finansowana z budżetu państwa, z części, której dysponentem jest wojewoda.
Do zadań lekarza koordynatora ratownictwa medycznego należy w szczególności:
– nadzór merytoryczny nad pracą dyspozytorów medycznych,
– koordynacja współpracy dyspozytorów medycznych w przypadku zdarzeń wymagających użycia jednostek systemu, którymi są szpitalne oddziały ratunkowe, zespoły ratownictwa medycznego, spoza obszaru działania jednego dysponenta jednostki,
– udzielanie dyspozytorom medycznym niezbędnych informacji i pomocy merytorycznej,
– udział w pracach wojewódzkiego zespołu reagowania kryzysowego,
– pełnienie całodobowego dyżuru.
Zadania zespołów ratownictwa medycznego, z wyłączeniem lotniczych zespołów ratownictwa medycznego, są finansowane z budżetu państwa z części, których dysponentem są poszczególni wojewodowie.
W przypadku gdy dysponent jednostki zatrudnia dyspozytora medycznego lub podpisuje z nim umowę cywilnoprawną, koszt medycznych czynności ratunkowych wykonywanych przez zespół ratownictwa medycznego uwzględnia koszty związane
z funkcjonowaniem tego dyspozytora medycznego.
Do czasu utworzenia wojewódzkiego centrum powiadamiania ratunkowego, jednak nie później niż do 31 grudnia 2011 r., lekarze koordynatorzy ratownictwa medycznego działają w wojewódzkim centrum zarządzania kryzysowego, w liczbie niezbędnej do zapewnienia całodobowej realizacji zadań, o których mowa w ustawie o Państwowym Ratownictwie Medycznym.

III. 10 lutego 2009 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 14 stycznia 2009 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie szczegółowego zakresu medycznych czynności ratunkowych, które mogą być podejmowane przez ratownika medycznego, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 11, poz. 64.

IV. 10 lutego 2009 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 2 lutego 2009 r. w sprawie kwalifikacji osób wydających produkty lecznicze w placówkach obrotu pozaaptecznego, a także wymogów, jakim powinien odpowiadać lokal i wyposażenie tych placówek oraz produktów aptecznych, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 21, poz. 118.

V. 11 lutego 2009 r. weszła w życie ustawa z dnia 9 stycznia 2009 r. o zmianie ustawy o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej oraz o zmianie niektórych innych ustaw, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 22, poz. 120.

Określenie zdolności do czynnej służby wojskowej osób stawiających się do kwalifikacji wojskowej należy do powiatowych i wojewódzkich komisji lekarskich.
W ramach wym. czynności osoby stawiające się do kwalifikacji wojskowej poddaje się obowiązkowym badaniom lekarskim, a także, stosownie do potrzeb i według decyzji przewodniczącego komisji lekarskiej, badaniom specjalistycznym, w tym psychologicznym, oraz obserwacji szpitalnej.
Osoba stawiająca się do kwalifikacji wojskowej jest obowiązana przedstawić komisji lekarskiej posiadaną dokumentację medyczną, w tym wyniki badań specjalistycznych, przeprowadzonych w okresie 12 miesięcy przed dniem stawienia się do kwalifikacji wojskowej.
Osób stawiających się do kwalifikacji wojskowej, w stosunku do których orzeczono stałą albo długotrwałą niezdolność do pracy w gospodarstwie rolnym, osób całkowicie niezdolnych do pracy oraz niezdolnych do samodzielnej egzystencji lub uznanych za całkowicie niezdolne do pracy, jak również osób zaliczonych do osób o znacznym stopniu niepełnosprawności albo o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności, można nie poddawać badaniom lekarskim, jeżeli przedstawią komisji wypis z treści orzeczenia stwierdzającego tę niezdolność lub niepełnosprawność, na podstawie którego można określić zdolność tych osób do czynnej służby wojskowej.
Orzeczenie powiatowej komisji lekarskiej doręcza się osobie stawiającej się do kwalifikacji wojskowej i wojskowemu komendantowi uzupełnień na piśmie wraz z uzasadnieniem.
Od orzeczenia powiatowej komisji lekarskiej przysługuje osobie stawiającej się do kwalifikacji wojskowej i wojskowemu komendantowi uzupełnień odwołanie do wojewódzkiej komisji lekarskiej w terminie 14 dni od dnia doręczenia orzeczenia. Orzeczenie to może być zmienione przez wojewódzką komisję lekarską również z urzędu, jeżeli zostało wydane z naruszeniem przepisów prawa.
Ostateczne orzeczenie o zdolności do czynnej służby wojskowej ustalające kategorię zdolności do czynnej służby wojskowej A lub B może być zmienione przez powiatową komisję lekarską z urzędu albo na pisemny wniosek osoby stawiającej się do kwalifikacji wojskowej lub wojskowego komendanta uzupełnień, jeżeli stan zdrowia tej osoby uległ istotnej zmianie.
Osobom wchodzącym w skład komisji lekarskich, orzekających o stopniu zdolności do czynnej służby wojskowej osób stawiających się do kwalifikacji wojskowej, oraz pracownikom średniego personelu medycznego przysługuje dodatkowe wynagrodzenie za pracę związaną z określeniem zdolności tych osób do czynnej służby wojskowej, wykonywaną poza godzinami pracy zawodowej, z zachowaniem prawa do wynagrodzenia.
Wojewodowie zlecają zakładom opieki zdrowotnej przeprowadzanie na potrzeby powiatowych i wojewódzkich komisji lekarskich badań specjalistycznych, w tym psychologicznych, oraz obserwacji szpitalnej osób stawiających się do kwalifikacji wojskowej.
Ostateczne orzeczenia komisji lekarskich są wiążące dla wojskowych komendantów uzupełnień i komisji poborowych.
Wojskowe komisje lekarskie są właściwe do orzekania o zdolności do czynnej służby wojskowej:
– poborowych w okresie, kiedy nie urzęduje powiatowa komisja lekarska,
– żołnierzy pełniących czynną służbę wojskową,
– żołnierzy rezerwy.
Zakłady opieki zdrowotnej udzielają zwolnienia od pracy,
z zachowaniem prawa do wynagrodzenia, lekarzom wchodzącym w skład powiatowych i wojewódzkich komisji lekarskich oraz pracownikom średniego personelu medycznego wyznaczonym do powiatowych komisji lekarskich w razie konieczności ich udziału w pracach komisji w godzinach pracy zawodowej.
Osoby pełniące służbę w formacjach uzbrojonych niewchodzących w skład Sił Zbrojnych podporządkowanych ministrowi spraw wewnętrznych i administracji są objęte obowiązkiem ubezpieczenia zdrowotnego na zasadach określonych w przepisach ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.
Osoby te, na zasadach określonych w wym. ustawie, mają prawo wyboru:
– lekarza i pielęgniarki podstawowej opieki zdrowotnej,
– świadczeniodawcy udzielającego ambulatoryjnych świadczeń specjalistycznych,
– lekarza dentysty,
– szpitala –
– w miejscu pełnienia służby, spośród świadczeniodawców, którzy zawarli umowę o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, będących jednostkami budżetowymi tworzonymi
i nadzorowanymi przez ministra spraw wewnętrznych i administracji, mających w strukturze organizacyjnej ambulatorium, ambulatorium z izbą chorych lub lekarza podstawowej opieki zdrowotnej, albo będących zakładami opieki zdrowotnej utworzonymi przez ministra spraw wewnętrznych i administracji.
W przypadku gdy wym. osoby nie mogą uzyskać świadczenia opieki zdrowotnej u świadczeniodawcy określonego wyżej, mają prawo wyboru innego świadczeniodawcy spośród świadczeniodawców, którzy zawarli umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej.
Koszty częściowej lub całkowitej odpłatności za leki wydawane tym osobom na zasadach i w zakresie określonych w ustawie o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, są finansowane z budżetu państwa, z części pozostającej w dyspozycji ministra spraw wewnętrznych i administracji.
W ustawie z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty (Dz. U. z 2008 r. nr 136, poz. 857 oraz z 2009 r.
nr 6, poz. 33) w art. 49 ust. 1 otrzymuje brzmienie:
Lekarz wykonujący zawód ma obowiązek uczestniczenia
w pracach komisji lekarskich, określających zdolność osób podlegających kwalifikacji wojskowej do czynnej służby wojskowej, na zasadach określonych w odrębnych przepisach.

VI. 13 lutego 2009 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 2 lutego 2009 r. w sprawie kryteriów klasyfikacji produktów leczniczych, które mogą być dopuszczone do obrotu w placówkach obrotu pozaaptecznego oraz punktach aptecznych, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 24, poz. 151.

VII. 19 lutego 2009 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 10 lutego 2009 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie limitów przyjęć na studia medyczne, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 27, poz. 170.

VIII. 20 lutego 2009 r. zostało ogłoszone w Monitorze Polskim nr 10, poz. 132, obwieszczenie ministra zdrowia
z dnia 23 grudnia 2008 r. w sprawie wykazu jednostek organizacyjnych podległych lub nadzorowanych przez ministra zdrowia.

IX. 24 lutego 2009 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 23 stycznia 2009 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie świadczeń wysokospecjalistycznych finansowanych z budżetu państwa, z części pozostającej w dyspozycji ministra zdrowia, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 25, poz. 155.
Od 1 kwietnia 2009 r. obowiązuje następujący wykaz świadczeń wysokospecjalistycznych, które są finansowane z budżetu państwa:
1. przeszczepienie autologicznego szpiku,
2. przeszczepienie allogenicznego szpiku od rodzeństwa identycznego w HLA,
3. przeszczepienie allogenicznego szpiku od dawcy alternatywnego,
4. przeszczepienie wątroby,
5. przeszczepienie nerki,
6. przeszczepienie nerki i trzustki
7. przeszczepienie serca,
8. przeszczepienie płuca,
9. przeszczepienie serca i płuca,
10. przeszczepienie trzustki,
11. przeszczepienie komórek wysp trzustkowych,
12. przeszczepienie komórek przytarczyc,
13. wideotorakoskopowa ablacja w ciężkim, niepoddającym się leczeniu farmakologicznemu migotaniu przedsionków,
14. operacje wad wrodzonych serca i wielkich naczyń u dzieci od ukończenia 1. roku życia, z wyłączeniem operacji izolowanych przewodów tętniczych,
15. operacja wad serca i aorty piersiowej w krążeniu pozaustrojowym,
16. przezskórne lub z innego dostępu wszczepianie zastawek serca,
17. kardiologiczne zabiegi interwencyjne u dzieci do lat 18,
w tym przezskórne zamykanie przecieków z użyciem zestawów zamykających,
18. mechaniczne, pozaustrojowe wspomaganie serca sztucznymi komorami.
Środki publiczne są przekazywane świadczeniodawcom, z którymi minister zdrowia zawarł umowę o udzielanie tych świadczeń.
Minister dokonuje wyboru świadczeniodawców, z którymi ma zostać zawarta umowa o udzielenie świadczeń, biorąc pod uwagę:
1) wysokość środków finansowych planowanych na świadczenia na rok kalendarzowy, w którym świadczenia mają być udzielane,
2) jakość wykonywania świadczeń, w szczególności:
– kwalifikacji personelu,
– wykorzystywany sprzęt specjalistyczny,
– posiadane certyfikaty jakości.
Umowy zawarte na 2009 r. na podstawie dotychczasowych przepisów zachowują ważność przez okres, na jaki zostały zawarte, z tym że umowy zawarte na świadczenia, o których mowa w poz. 10-13 i 16 realizowane są na dotychczasowych zasadach, nie dłużej jednak niż do 31 marca 2009 r.

X. 26 lutego 2009 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 14 stycznia 2009 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie wykazu zakładów psychiatrycznych
i zakładów leczenia odwykowego przeznaczonych do wykonywania środków zabezpieczających oraz składu, trybu powoływania i zadań komisji psychiatrycznej do spraw środków zabezpieczających, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 22, poz. 127.

XI. 26 lutego 2009 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 21 stycznia 2009 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie standardów jakości dla medycznych laboratoriów diagnostycznych i mikrobiologicznych, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 22, poz. 128.

Rozporządzenie określa standardy jakości dla medycznych laboratoriów diagnostycznych i mikrobiologicznych w zakresie czynności laboratoryjnej diagnostyki medycznej, w tym immunologii medycznej, oceny jakości i wartości diagnostycznej oraz laboratoryjnej interpretacji i autoryzacji wyniku badań, stanowiące załącznik nr 1 do rozporządzenia oraz standardy jakości w zakresie mikrobiologicznych badań laboratoryjnych, w tym badań technikami biologii molekularnej, oceny ich jakości
i wartości diagnostycznej oraz laboratoryjnej interpretacji i autoryzacji wyniku badań, stanowiące załącznik nr 2 do rozporządzenia.
Laboratoria mają obowiązek dostosować działalność do powyższych wymagań do 31 marca 2009 r.
Rozporządzenie określa standardy jakości dla laboratorium
w zakresie czynności laboratoryjnej genetyki medycznej, oceny ich jakości i wartości diagnostycznej oraz laboratoryjnej interpretacji i autoryzacji wyniku badań, stanowiące załącznik nr 4 do rozporządzenia, standardy jakości dla laboratorium
w zakresie czynności złuszczeniowej cytomorfologii medycznej, oceny ich jakości i wartości diagnostycznej oraz laboratoryjnej interpretacji i autoryzacji wyniku badań, stanowiące załącznik nr 5 do rozporządzenia, oraz standardy jakości dla laboratorium w zakresie czynności laboratoryjnej immunologii transfuzjologicznej, oceny ich jakości i wartości diagnostycznej oraz laboratoryjnej interpretacji i autoryzacji wyniku badań, stanowiące załącznik nr 6 do rozporządzenia.
Laboratoria mają obowiązek dostosować działalność do powyższych wymagań do 31 grudnia 2009 r.

XII. 26 lutego 2009 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 16 lutego 2009 r. w sprawie stażu adaptacyjnego i testu umiejętności w toku postępowania o uznanie kwalifikacji do wykonywania medycznych zawodów regulowanych, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 31, poz. 216.

Rozporządzenie określa:
– warunki, sposób i tryb odbywania stażu adaptacyjnego, sposób i tryb wykonywania nadzoru nad odbywaniem stażu adaptacyjnego oraz oceny nabytych przez wnioskodawcę umiejętności, sposób ustalania kosztów odbywania stażu adaptacyjnego oraz tryb ponoszenia, pobierania i zwrotu opłaty za odbycie stażu adaptacyjnego,
– warunki, sposób i tryb przeprowadzania testu umiejętności oraz oceny wykazanych przez wnioskodawcę umiejętności, sposób ustalania kosztów przeprowadzania testu, umiejętności oraz tryb ponoszenia, pobierania i zwrotu opłaty za przeprowadzenie testu umiejętności w toku postępowania
o uznanie nabytych w państwach członkowskich Unii Europejskiej, Konfederacji Szwajcarskiej lub w państwach członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – stronach umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym kwalifikacji do wykonywania medycznych zawodów regulowanych.
Organ prowadzący postępowanie wydaje postanowienie
o konieczności odbycia stażu adaptacyjnego albo przystąpienia do testu umiejętności po analizie dokumentów złożonych przez wnioskodawcę w toku postępowania, na podstawie których ocenia, czy wiedza i umiejętności nabyte przez wnioskodawcę podczas zdobywania doświadczenia zawodowego mogą wyrównać w całości lub w części zasadnicze różnice
w kształceniu lub szkoleniu. W postanowieniu określa się okres stażu adaptacyjnego oraz różnice programowe, których uzupełnienie jest niezbędne do uzyskania decyzji o uznaniu kwalifikacji, a także wyznacza się wnioskodawcy termin do dokonania wyboru środka kompensacyjnego.
Minister zdrowia na stronach Biuletynu Informacji Publicznej upowszechnia informacje o wymogach kwalifikacyjnych dotyczących osób wykonujących dany medyczny zawód regulowany, informacje o wykształceniu niezbędnym do wykonywania danego medycznego zawodu regulowanego, przykładu testów umiejętności, informacje o jednostkach, w których mogą być odbywane staże adaptacyjne, a także wzory dokumentów składanych w toku postępowania o uznanie kwalifikacji do wykonywania medycznego zawodu regulowanego.
Zgodnie z art. 5 ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty okręgowa rada lekarska przyznaje prawo wykonywania zawodu lekarza albo prawo wykonywania zawodu lekarza dentysty osobie, która między innymi:
– jest obywatelem polskim lub obywatelem innego niż Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego Unii Europejskiej,
– ma pełną zdolność do czynności prawnych,
– wykazuje nienaganną postawę etyczną,
– jej stan zdrowia pozwala na wykonywanie zawodu lekarza lub lekarza dentysty.
Przepis art. 5c ustawy stanowi, że osobie, która spełnia wyżej określone warunki i:
1) ma dokument potwierdzający formalne kwalifikacje lekarza lub lekarza dentysty, lecz nie może przedstawić zaświadczenia wydanego przez właściwe organy państwa członkowskiego Unii Europejskiej potwierdzającego faktyczne i zgodne z prawem wykonywanie zawodu lekarza lub lekarza dentysty na terytorium tego państwa członkowskiego przez co najmniej
3 kolejne lata w okresie 5 lat bezpośrednio poprzedzających wydanie zaświadczenia, albo
2) ma dokument potwierdzający formalne kwalifikacje lekarza lub lekarza dentysty wydany przez inne państwo niż państwo członkowskie Unii Europejskiej i może przedstawić zaświadczenie, że ma trzyletnie doświadczenie zawodowe w zawodzie lekarza lub lekarza dentysty, uzyskane na terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej, które uznało to potwierdzenie kwalifikacji zawodowych zgodnie z wewnętrznymi przepisami tego państwa oraz potwierdziło uzyskane doświadczenie zawodowe –
– okręgowa rada lekarska przyznaje prawo wykonywania zawodu lekarza lub prawo wykonywania zawodu lekarza dentysty, jeżeli minister zdrowia uznał kwalifikacje tej osoby do wykonywania zawodu lekarza lub lekarza dentysty w wyniku postępowania określonego w odrębnych przepisach o zasadach uznawania kwalifikacji zawodowych nabytych w państwach członkowskich Unii Europejskiej.
W wymienionych przypadkach uprawnienie do wyboru stażu adaptacyjnego albo testu umiejętności w rozumieniu przepisów o zasadach uznawania kwalifikacji zawodowych nabytych w państwach członkowskich Unii Europejskiej może zostać wyłączone.
Zgodnie z art. 16b ustawy w przypadku:
1) lekarza, lekarza dentysty mającego dokument potwierdzający formalne kwalifikacje w zakresie specjalizacji medycznych lekarza, lekarza dentysty inny niż wymieniony w wykazie ogłoszonym przez ministra zdrowia wyłącznie na potrzeby uznania tej specjalizacji, albo
2) lekarza, lekarza dentysty mającego dokument potwierdzający formalne kwalifikacje w zakresie specjalizacji medycznych lekarza, lekarza dentysty wymienionych w wykazie ogłoszonym przez ministra zdrowia, który nie może przedstawić zaświadczenia wydanego przez właściwe organy państwa członkowskiego Unii Europejskiej potwierdzającego faktyczne i zgodne z prawem wykonywanie zawodu jako specjalista w danej dziedzinie na terytorium tego państwa członkowskiego przez co najmniej 3 kolejne lata w okresie 5 lat bezpośrednio poprzedzających wydanie zaświadczenia, albo
3) lekarza, lekarza dentysty mającego dokument potwierdzający formalne kwalifikacje w zakresie specjalizacji medycznych lekarza, lekarza dentysty wydany przez inne państwo niż państwo członkowskie Unii Europejskiej i który może przedstawić zaświadczenie, że ma trzyletnie doświadczenie zawodowe jako specjalista w danej dziedzinie, uzyskane na terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej, które uznało to potwierdzenie kwalifikacji zawodowych zgodnie z wewnętrznymi przepisami tego państwa oraz potwierdziło uzyskane doświadczenie zawodowe –
– minister zdrowia stosuje przepisy o zasadach uznawania kwalifikacji zawodowych nabytych w państwach członkowskich Unii Europejskiej, określone w odrębnych przepisach.
W wymienionych przypadkach uprawnienie do wyboru stażu adaptacyjnego albo testu umiejętności w rozumieniu przepisów o zasadach uznawania kwalifikacji zawodowych nabytych w państwach członkowskich Unii Europejskiej może zostać wyłączone.
W przypadku lekarza lub lekarza dentysty, o których mowa w art. 5c ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty, staż adaptacyjny jest odbywany w jednostkach ochrony zdrowia uprawnionych do prowadzenia stażu podyplomowego lekarza lub lekarza dentysty zgodnie z przepisami rozporządzenia ministra zdrowia
w sprawie stażu podyplomowego lekarza i lekarza dentysty.
W przypadku lekarza lub lekarza dentysty, o którym mowa w art. 16b ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty, staż adaptacyjny jest odbywany w jednostkach ochrony zdrowia uprawnionych do prowadzenia szkolenia specjalizacyjnego w danej dziedzinie medycyny zgodnie z przepisami rozporządzenia ministra zdrowia w sprawie specjalizacji lekarza i lekarza dentysty.
Lekarz lub lekarz dentysta, o którym mowa w art. 5c ustawy
o zawodach lekarza i lekarza dentysty, po otrzymaniu skierowania jest obowiązany niezwłocznie wystąpić z wnioskiem do okręgowej rady lekarskiej, na obszarze której zamierzają odbyć staż adaptacyjny, o przyznanie ograniczonego prawa wykonywania zawodu na czas odbycia stażu adaptacyjnego.
Wnioskodawca przed odbyciem stażu adaptacyjnego wnosi opłatę z tytułu kosztów odbycia stażu adaptacyjnego.
Na podstawie skierowania jednostka ochrony zdrowia zawiera z wnioskodawcą umowę o pracę na czas określony w celu odbycia stażu adaptacyjnego albo umowę cywilnoprawną na okres odbycia stażu adaptacyjnego.
Staż adaptacyjny jest realizowany pod nadzorem opiekuna stażu adaptacyjnego, którym może być osoba wykonująca dany medyczny zawód regulowany przez okres nie krótszy niż 4 lata.
Staż adaptacyjny lekarza lub lekarza dentysty, o których mowa w art. 16b ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty, jest realizowany pod nadzorem opiekuna stażu adaptacyjnego, którym może być odpowiednio lekarz lub lekarz dentysta mający odpowiednią specjalizację.
Staż adaptacyjny lekarza lub lekarza dentysty, o których mowa w art. 5c ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty, obejmuje odpowiednio do posiadanych kwalifikacji całość lub część programu stażu podyplomowego, o którym mowa w art. 15 ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty.
Staż adaptacyjny lekarza lub lekarza dentysty, o których mowa w art. 16b ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty, obejmuje odpowiednio do posiadanych kwalifikacji część programu odpowiedniej specjalizacji, o którym mowa w art. 16 ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty.
Kierownik jednostki, w której został zakończony staż adaptacyjny, w terminie 3 dni od dnia, w którym dokonano oceny nabytych umiejętności, informuje wnioskodawcę o ocenie oraz przekazuje organowi prowadzącemu postępowanie informację o zaliczeniu stażu adaptacyjnego albo jego niezaliczeniu, wraz z dziennikiem stażu adaptacyjnego.
Organ prowadzący postępowanie wyznacza wnioskodawcy termin przeprowadzenia testu umiejętności, który nie może być krótszy niż 4 miesiące od dnia doręczenia wniosku.
Zdający test umiejętności jest obowiązany wnieść opłatę egzaminacyjną.
Test umiejętności przeprowadza Komisja.
W przypadku lekarza lub lekarza dentysty test umiejętności może obejmować odpowiednio zakres Lekarskiego Egzaminu Państwowego lub Lekarsko-Dentystycznego Egzaminu Państwowego.
W przypadku lekarza lub lekarza dentysty, o których mowa w art. 16b ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty, test umiejętności może obejmować zakres specjalizacyjnego egzaminu państwowego w odpowiedniej dziedzinie, o których mowa w art. 16 ust. 1 ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty.
Wnioskodawcy, który złożył test umiejętności z wynikiem pozytywnym, dyrektor CEM wydaje zaświadczenie, którego kopię przekazuje organowi prowadzącemu postępowanie.

XIII. 28 lutego 2009 r. weszło w życie zarządzenie nr 6 prezesa Rady Ministrów z dnia 30 stycznia 2009 r. zmieniające zarządzenie w sprawie nadania statutu Ministerstwu Zdrowia, opublikowane w Monitorze Polskim nr 9, poz. 97.

XIV. 12 marca 2009 r. weszło w życie rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 11 lutego 2009 r. w sprawie szczegółowego zakresu oraz sposobu przekazywania do centrali Narodowego Funduszu Zdrowia przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych i Kasę Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego danych dotyczących osób objętych ubezpieczeniem zdrowotnym i płatników składek, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 30, poz. 192.

XV. 12 marca 2009 r. weszło w życie rozporządzenie ministra obrony narodowej z dnia 12 lutego 2009 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie ustalania stopnia uszczerbku na zdrowiu oraz związku śmierci żołnierzy ze służbą wojskową wskutek wypadku lub choroby, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 30, poz. 197.

XVI. 12 marca 2009 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 10 lutego 2009 r. w sprawie sposobu tworzenia niepowtarzalnego oznakowania umożliwiającego identyfikację dawcy tkanek lub komórek oraz sposobu oznaczania tkanek lub komórek za pomocą tego oznakowania, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 30, poz. 203.

Niepowtarzalnym oznakowaniem umożliwiającym identyfikację dawcy komórek lub tkanek, służącym w banku tkanek i komórek do oznaczania komórek lub tkanek, jest niepowtarzalny zestaw oznaczeń dotyczących:
1) identyfikacji pobrania, obejmującej w szczególności:
– kraj pobrania,
– nazwę i adres podmiotu pobierającego komórki lub tkanki,
– rok pobrania,
– numer seryjny pobrania,
2) identyfikacji pobranych komórek lub tkanek, w tym:
– rodzaj komórek lub tkanek,
– typ pobrania (allogeniczny albo autologiczny),
– klasę, atrybuty i modyfikatory definiujące procesy, jakim komórki lub tkanki zostały poddane,
3) testowania, przetwarzania, sterylizacji, przechowywania
i dystrybucji komórek lub tkanek,
4) daty ważności komórek lub tkanek.
Komórkom lub tkankom nadaje się kod niezwłocznie po ich przyjęciu do banku tkanek i komórek.
Kod w banku tkanek i komórek nadaje osoba odpowiedzialna, wyznaczona przez kierownika banku.
Kod zawierający wym. wyżej dane nanosi się na pojemnik,
w którym są przechowywane komórki lub tkanki, w sposób uniemożliwiający jego zniszczenie lub uszkodzenie.
Kod może mieć formę kodu paskowego, cyfrowego, opisowego lub dwuwymiarowego.
Dokumentację dotyczącą nadawania kodu komórkom lub tkankom prowadzi się i przechowuje w formie pisemnej lub elektronicznej.
Dokumentację przechowuje się w sposób uniemożliwiający jej zniszczenie i dostęp osób nieuprawnionych.

mec. Beata KOZYRA-ŁUKASIAK
Autorka jest radcą prawnym
Dolnośląskiej Izby Lekarskiej

Archiwum

Okręgowa Izba Lekarska w Warszawie im. prof. Jana Nielubowicza