5 lipca 2005

Nowe przepisy prawne

I. 22 kwietnia 2005 r. weszło w życie zarządzenie ministra zdrowia z dnia 25 marca 2005 r. w sprawie powołania Krajowego Komitetu ds. Pandemii Grypy, opublikowane w Dzienniku Urzędowym Ministra Zdrowia nr 5, poz. 14.

II. 22 kwietnia 2005 r. weszło w życie zarządzenie ministra zdrowia z dnia 30 marca 2005 r. w sprawie powołania zespołu ds. strategii rozwiązywania problemów alkoholowych na lata 2005-2010, opublikowane w Dzienniku Urzędowym Ministra Zdrowia nr 5, poz. 15.

III. 22 kwietnia 2005 r. weszło w życie zarządzenie ministra zdrowia z dnia 31 marca 2005 r. w sprawie powołania Zespołu Konsultantów Społecznych przy Ministrze Zdrowia, opublikowane w Dzienniku Urzędowym Ministra Zdrowia nr 5, poz. 16.

Do zadań zespołu należy:
– bieżąca analiza problemów związanych z restrukturyzacją finansową i pomocą publiczną zakładów opieki zdrowotnej;
– przygotowywanie propozycji i opinii w sprawach należących do zakresu działania ministra zdrowia;
– formułowanie propozycji kierunkowych zaleceń w sprawach objętych działem administracji rządowej – zdrowie.

IV. 22 kwietnia 2005 r. zostało opublikowane obwieszczenie prezesa Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych z dnia 6 kwietnia 2005 r. w sprawie ogłoszenia Urzędowego Wykazu Produktów Leczniczych Dopuszczonych do Obrotu na Terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (Dziennik Urzędowy Ministra Zdrowia nr 5, poz. 17).

V. 25 kwietnia 2005 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 18 kwietnia 2005 r. w sprawie regulaminu negocjacji dotyczących projektu ogólnych warunków umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 68, poz. 608.

Prezes Narodowego Funduszu Zdrowia prowadzi negocjacje dotyczące projektu ogólnych warunków umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, zawierającego w szczególności rodzaje świadczeń, sposób wyceny oraz warunki ich udzielania – z Naczelną Radą Lekarską, Naczelną Radą Pielęgniarek i Położnych oraz reprezentatywnymi organizacjami świadczeniodawców. Regulamin określa zasady zapewniające równe traktowanie stron negocjacji.

VI. 28 kwietnia 2005 r. weszło w życie zarządzenie ministra zdrowia z dnia 19 kwietnia 2005 r. zmieniające zarządzenie w sprawie ustalenia planu finansowego Narodowego Funduszu Zdrowia na 2005 r., opublikowane w Dzienniku Urzędowym Ministra Zdrowia nr 6, poz. 18.

VII. 4 maja 2005 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 1 kwietnia 2005 r. w sprawie badań psychologicznych kierowców i osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami oraz wykonujących pracę na stanowisku kierowcy, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 69, poz. 622.

VIII. 6 maja 2005 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 20 kwietnia 2005 r. w sprawie badań i pomiarów czynników szkodliwych dla zdrowia w środowisku pracy, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 73, poz. 645.
Przepisy rozporządzenia określają:
– tryb, metody, rodzaj i częstotliwość wykonywania badań oraz pomiarów czynników szkodliwych dla zdrowia występujących w środowisku pracy;
– przypadki, w których jest konieczne prowadzenie pomiarów ciągłych;
– wymagania, jakie powinny spełniać laboratoria wykonujące badania i pomiary;
– sposób rejestrowania i przechowywania wyników badań i pomiarów;
– wzory dokumentów oraz sposób udostępniania wyników badań i pomiarów pracownikom.

IX. 6 maja 2005 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 11 marca 2005 r. w sprawie wzoru, szczegółowych zasad oraz trybu nadawania odznaki „Honorowy Dawca Krwi – Zasłużony dla Zdrowia Narodu”, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 65, poz. 573.

X. 11 maja 2005 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 7 kwietnia 2005 r. w sprawie trybu i zakresu prowadzenia kontroli badań klinicznych, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 69, poz. 623.

Kontrolę badań klinicznych przeprowadza się na podstawie upoważnienia wydanego przez prezesa Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych.
Zakres kontroli obejmuje czynności mające na celu sprawdzenie:
– czy badanie kliniczne prowadzone jest na podstawie pozwolenia wydanego przez ministra zdrowia,
– czy przestrzegane są warunki pozwolenia, o którym mowa powyżej,
– czy w trakcie prowadzenia badania klinicznego podmioty biorące udział w badaniu realizują obowiązki wynikające z wymagań Dobrej Praktyki Klinicznej,
– złożenia przez uczestników badania klinicznego oświadczeń na formularzu świadomej zgody,
– uzyskania opinii komisji bioetycznej, o której mowa w art. 37L i 37X ustawy z dnia 6 września 2001 r. – Prawo farmaceutyczne,
– wykorzystywanych w badaniu klinicznym pomieszczeń i sprzętu,
– zgodności prowadzenia badania klinicznego z protokołem badania klinicznego i z zaakceptowanymi zmianami tego protokołu,
– sposobu dokumentowania danych i przechowywania dokumentacji.

XI. 11 maja 2005 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 18 kwietnia 2005 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie wykazu obowiązkowych szczepień ochronnych oraz zasad przeprowadzania i dokumentacji szczepień, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 69, poz. 624.

XII. 12 maja 2005 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 18 kwietnia 2005 r. w sprawie sprowadzania z zagranicy produktów leczniczych niemających pozwolenia na dopuszczanie do obrotu, niezbędnych do ratowania życia lub zdrowia pacjenta, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 70, poz. 636.

Zgodnie z przepisem art. 4 ustawy z dnia 6 września 2001 r. Prawo farmaceutyczne:
1. Do obrotu dopuszczone są bez konieczności uzyskania pozwolenia produkty lecznicze sprowadzone z zagranicy, jeżeli ich zastosowanie jest niezbędne dla ratowania życia lub zdrowia pacjenta, pod warunkiem że dany produkt leczniczy jest dopuszczony do obrotu w kraju, z którego jest sprowadzany, i ma aktualne pozwolenie dopuszczenia do obrotu, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4.
2. Podstawą sprowadzenia produktu leczniczego, o którym mowa w ust. 1, jest zapotrzebowanie szpitala albo lekarza prowadzącego leczenie poza szpitalem, potwierdzone przez konsultanta z danej dziedziny medycyny.
3. Do obrotu, o którym mowa w ust. 1, nie dopuszcza się produktów leczniczych:
1) w odniesieniu do których minister zdrowia wydał decyzję o odmowie wydania pozwolenia, odmowie przedłużenia okresu ważności pozwolenia, cofnięcia pozwolenia, oraz
2) zawierających tę samą lub te same substancje czynne, tę samą dawkę i postać, co produkty lecznicze, które otrzymały pozwolenie.
4. Do obrotu nie dopuszcza się również produktów leczniczych, określonych w ust. 1, które z uwagi na bezpieczeństwo ich stosowania oraz wielkość importu powinny być dopuszczone do obrotu zgodnie z art. 3 ust. 1.
Przepisy rozporządzenia określają:
1. wzór zapotrzebowania na sprowadzenie z zagranicy produktu leczniczego niemającego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu niezbędnego dla ratowania życia lub zdrowia pacjenta,
2. szczegółowy sposób i tryb sprowadzania z zagranicy produktu leczniczego, o którym mowa w pkt 1,
3. sposób potwierdzania przez ministra zdrowia okoliczności, o których mowa w art. 4 ust. 3 ustawy z dnia 6 września 2001 r. – Prawo farmaceutyczne,
4. sposób potwierdzania przez prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia okoliczności, o których mowa w art. 36 ust. 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych dotyczących skuteczności klinicznej, bezpieczeństwa i ceny w porównaniu z lekami wpisanymi do rejestru,
5. sposób prowadzenia przez apteki, szpitale i hurtownie ewidencji sprowadzanych z zagranicy produktów leczniczych, o których mowa w pkt 1,
6. zakres informacji przekazywanych przez hurtownię farmaceutyczną ministrowi zdrowia.
Zapotrzebowanie sporządza się według wzoru stanowiącego załącznik do rozporządzenia.

XIII. 14 maja 2005 r. weszło w życie rozporządzenie ministra polityki społecznej z dnia 7 kwietnia 2005 r. w sprawie warunków i trybu kierowania przez Kasę Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego na rehabilitację leczniczą oraz udzielania zamówień na świadczenia i usługi rehabilitacyjne, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 74, poz. 657.

Przepisy rozporządzenia określają:
– wskazania do rehabilitacji leczniczej oraz jej potrzeby,
– warunki i tryb kierowania na rehabilitację leczniczą,
– wiek ubiegającego się o rehabilitację leczniczą,
– warunki i tryb kwalifikacji wniosku o rehabilitację leczniczą, za pośrednictwem jednostek organizacyjnych Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego,
– warunki i tryb zwrotu kosztów przejazdu osób kierowanych na rehabilitację leczniczą,
– warunki i tryb przeprowadzania konkursu oraz zawierania umowy o świadczenia i usługi rehabilitacyjne z podmiotami niebędącymi jednostkami organizacyjnymi Kasy.

Na rehabilitację leczniczą kieruje się osobę:
– zagrożoną całkowitą niezdolnością do pracy w gospodarstwie rolnym,
– uznaną okresowo za całkowicie niezdolną do pracy w gospodarstwie rolnym, które rokuje odzyskanie zdolności do pracy w gospodarstwie w wyniku dalszego leczenia i rehabilitacji,
– dziecko osoby podlegającej ubezpieczeniu społecznemu rolników – ze wskazań zdrowotnych.

Na rehabilitację leczniczą kieruje się osobę, która nie ukończyła 60 lat (kobieta) lub 65 lat (mężczyzna) oraz spełnia jeden z warunków:
– co najmniej przez 18 miesięcy przed złożeniem wniosku o rehabilitację leczniczą (okres ubezpieczenia nie jest wymagany w przypadku osoby ubezpieczonej zagrożonej całkowitą niezdolnością do pracy w gospodarstwie rolnym wskutek wypadku przy pracy rolniczej),
– ma ustalone prawo do okresowej renty rolniczej z tytułu niezdolności do pracy, jeżeli zachowała zdolność do samodzielnej egzystencji.

Osoba zagrożona całkowitą niezdolnością do pracy w gospodarstwie rolnym może być skierowana na rehabilitację leczniczą ponownie nie wcześniej niż po 12 miesiącach od dnia zakończenia poprzedniej rehabilitacji.
Na rehabilitację leczniczą można skierować ponownie, po upływie 6 miesięcy od dnia zakończenia poprzedniej rehabilitacji, osobę, która:
– ma ustalone prawo do zasiłku chorobowego z tytułu czasowej niezdolności do pracy trwającej dłużej niż 180 dni,
– ma ustalone prawo do okresowej renty rolniczej z tytułu niezdolności do pracy.
Na rehabilitację leczniczą można skierować przed upływem wymienionego terminu w przypadkach uzasadnionych potrzebami prowadzonego leczenia.
Podstawę do skierowania na rehabilitację leczniczą stanowi prawomocne orzeczenie lekarza rzeczoznawcy KRUS lub komisji lekarskiej KRUS, wydane w postępowaniu orzekającym dla ustalenia prawa do świadczenia i ubezpieczenia społecznego rolników, zawierające wskazania do rehabilitacji leczniczej.
Osoba ubezpieczona w KRUS może ubiegać się o skierowanie na rehabilitację leczniczą także na podstawie wniosku sporządzonego przez lekarza prowadzącego leczenie według wzoru określonego dla celów leczenia uzdrowiskowego na podstawie przepisów o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych. Wniosek podlega weryfikacji przez lekarza regionalnego inspektora orzecznictwa lekarskiego KRUS, który ocenia potrzebę skierowania na rehabilitację leczniczą.
KRUS ponosi całkowite koszty rehabilitacji leczniczej osoby skierowanej, łącznie z kosztami zakwaterowania, wyżywienia oraz kosztami przejazdu do zakładu rehabilitacji leczniczej.
Na rehabilitację leczniczą kieruje się do zakładów rehabilitacji leczniczej prowadzonych przez KRUS oraz do zakładów rehabilitacji leczniczej prowadzonych przez inne podmioty, z którymi prezes KRUS zawarł umowę, wyłącznie po przeprowadzeniu konkursu ofert.

XIV. 21 maja 2005 r. weszła w życie ustawa z dnia 15 kwietnia 2005 r. o pomocy publicznej i restrukturyzacji publicznych zakładów opieki zdrowotnej, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 78, poz. 684.

Przepisy ustawy określają:
1. zasady i warunki restrukturyzacji finansowej publicznych zakładów opieki zdrowotnej,
2. tryb postępowania w sprawie restrukturyzacji finansowej publicznych zakładów opieki zdrowotnej,
3. zasady udzielania pomocy publicznej publicznym zakładom opieki zdrowotnej.

Restrukturyzacją finansową mogą być objęte:
– samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej,
– jednostki badawczo-rozwojowe prowadzące badania naukowe i prace rozwojowe w powiązaniu z udzielaniem świadczeń zdrowotnych i promocją zdrowia,
– zatrudniające na dzień 1 stycznia 2001 r. powyżej 50 osób.

Restrukturyzacja finansowa zakładów obejmuje znane na dzień 31 grudnia 2004 r.:
– zobowiązania publicznoprawne,
– zobowiązania cywilnoprawne,
– indywidualne roszczenia pracowników wynikające z „ustawy 203”.

Restrukturyzacja finansowa zakładów polega na:
– umorzeniu zobowiązań publicznoprawnych z tytułu:
a) podatków wobec budżetu państwa oraz należności celnych,
b) składek na ubezpieczenia społeczne w części finansowanej przez płatnika oraz na Fundusz Pracy, z wyjątkiem składki na ubezpieczenie emerytalne,
c) wobec Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych z tytułu
opłat za gospodarcze korzystanie ze środowiska,
d) administracyjnych kar pieniężnych,
e) opłat za użytkowanie wieczyste gruntów Skarbu Państwa,
f) odsetek za zwłokę i innych wierzytelności,
g) rozłożenia na raty spłaty zobowiązań z tytułu składek na ubezpieczenie emerytalne, składek na ubezpieczenie społeczne w części finansowanej przez ubezpieczonego oraz składek na ubezpieczenie zdrowotne,
h) zawarcia przez zakład ugody restrukturyzacyjnej z wierzycielami wierzytelności cywilnoprawnych.

Restrukturyzacja finansowa zakładów może obejmować także zawarcie przez zakład ugód z pracownikami w zakresie roszczeń wynikających z „ustawy 203”.
Przedmiotem ugody może być:
– rozłożenie zobowiązań zakładu wobec pracownika na raty wraz z określeniem harmonogramu ich spłaty,
– odstąpienie od naliczania odsetek od wymienionych zobowiązań.
W przypadku gdy indywidualne roszczenia pracowników wynikające z „ustawy 203” podlegają spłacie, spłaty tej dokonuje się do dnia wydania decyzji o zakończeniu restrukturyzacji.
Przedmiotem ugody restrukturyzacyjnej może być restrukturyzacja zobowiązań cywilnoprawnych polegająca na:
– umorzeniu tych zobowiązań w całości lub części,
– rozłożeniu spłaty tych zobowiązań na raty,
– odroczeniu terminu spłaty tych zobowiązań,
– przejęciu części lub całości zobowiązań zakładu przez podmiot, który utworzył zakład, a w przypadku zakładów, dla których podmiotem, który utworzył zakład, jest państwowa uczelnia medyczna lub państwowa uczelnia prowadząca działalność dydaktyczną i badawczą w dziedzinie nauk medycznych, także przez ministra zdrowia,
– zamianie tych zobowiązań na obligacje.

Wierzytelności wierzyciela cywilnoprawnego podlegają spłacie w całości, jeżeli ich suma w dniu 31 grudnia 2004 r. nie przekraczała kwoty 2000 zł.
Postępowanie restrukturyzacyjne prowadzi organ restrukturyzacyjny. Organem tym jest dla zakładu utworzonego przez:
– jednostkę samorządu terytorialnego – wojewoda,
– podmiot inny niż wymieniony wyżej – minister zdrowia.

Organ restrukturyzacyjny wszczyna postępowanie restrukturyzacyjne na wniosek zakładu albo podmiotu, który utworzył zakład, złożony w terminie 3 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy.
W okresie od dnia wszczęcia postępowania do dnia wydania decyzji o jej umorzeniu albo zakończeniu – wszczęte postępowania egzekucyjne w zakresie należności objętych postępowaniem restrukturyzacyjnym podlegają zawieszeniu, z wyjątkiem postępowań egzekucyjnych prowadzonych na podstawie „ustawy 203”.
W terminie 3 miesięcy od dnia wydania postępowania o wszczęciu postępowania restrukturyzacyjnego zakład:
– uzgadnia projekt programu restrukturyzacyjnego z wierzycielami wierzytelności publicznoprawnych;
– zawiera ugodę restrukturyzacyjną z wierzycielami wierzytelności cywilnoprawnych;
– zawiera ugody dotyczące indywidualnych roszczeń pracowników wynikających z „ustawy 203”.

Organ restrukturyzacyjny wydaje, w terminie 4 miesięcy od dnia wydania postanowienia o wszczęciu postępowania restrukturyzacyjnego, decyzję o warunkach restrukturyzacji lub umarza postępowanie w przypadku niespełnienia warunków określonych w ustawie.
W celu uzyskania środków finansowych na restrukturyzację finansową zakład może:
– emitować obligacje,
– zaciągnąć pożyczkę,
– zaciągać kredyty bankowe,
– występować do jednostki samorządu terytorialnego o udzielenie poręczenia spłaty należności głównej od wyemitowanych przez ten zakład obligacji,
– występować do BGK o udzielenie poręczenia zapłaty odsetek od obligacji ze środków Krajowego Funduszu Poręczeń Kredytowych.
Skarb Państwa udziela zakładowi pożyczki, jeżeli zakład ten, w dniu złożenia wniosku o pożyczkę, spełnia łącznie następujące warunki:
– uzyskał postanowienie o wszczęciu postępowania restrukturyzacyjnego,
– uzyskał pozytywnie zaopiniowany projekt programu restrukturyzacyjnego,
– ustanowił zabezpieczenia na rzecz Skarbu Państwa na wypadek roszczeń wynikających z niewypełnienia warunków umowy o pożyczkę,
– złożył pisemne oświadczenie o wysokości przeciętnego rocznego zatrudnienia w zakładzie w latach 2001 i 2002.
Pożyczka jest udzielana:
– na wniosek zakładu złożony w terminie do miesiąca od dnia wydania postanowienia o wszczęciu postępowania restrukturyzacyjnego,
– w kwocie nie wyższej niż suma należności głównych z tytułu zobowiązań, które zakład miał lub ma wobec pracowników, wynikających z „ustawy 203”,
– wyłącznie na zaspokojenie następujących zobowiązań:
a) w pierwszej kolejności – zaspokojenie należności głównych z tytułu roszczeń pracowników wynikających z „ustawy 203”,
b) spłatę należności z tytułu zobowiązań publicznoprawnych,
c) spłatę należności z tytułu zobowiązań cywilnoprawnych objętych ugodą restrukturyzacyjną,
d) pokrycie kosztów opłaty prowizyjnej BGK.

Należność główna z tytułu pożyczki zostanie spłacona nie później niż w okresie 10 lat od dnia podpisania umowy o pożyczkę.
Samodzielnemu publicznemu zakładowi opieki zdrowotnej, w stosunku do którego wydano decyzję o zakończeniu postępowania restrukturyzacyjnego, który w okresie do 5 lat od dnia wydania decyzji o warunkach restrukturyzacji spłaci 50% należności głównej z tytułu pożyczki, umarza się pozostałą część pożyczki.
Pożyczka jest oprocentowana w wysokości 3% w stosunku rocznym.
Zakład, który nie ma zaległości w spłacie zobowiązań znanych na dzień 31 grudnia 2004 r. oraz nie podlega restrukturyzacji finansowej w rozumieniu przepisów ustawy, może ubiegać się o dotację na wsparcie działań polegających na restrukturyzacji zatrudnienia, zmianach w strukturze organizacyjnej zakładu lub innych działań mających na celu poprawę sytuacji ekonomicznej zakładu lub jakości świadczeń zdrowotnych.

XV. 24 maja 2005 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 18 kwietnia 2005 r. w sprawie warunków pobierania krwi od kandydatów na dawców krwi i dawców krwi, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 79, poz. 691.

Przepisy rozporządzenia określają:
1. wymagania zdrowotne, jakim powinien odpowiadać kandydat na dawcę krwi i dawca krwi;
2. wykaz badań lekarskich i pomocniczych badań diagnostycznych, jakim powinni być poddani kandydaci na dawców krwi oraz dawcy krwi;
3. przeciwwskazania do pobierania krwi, dopuszczalną ilość oddawanej krwi i częstotliwość jej oddawania;
4. szczegółowe warunki dopuszczalności zabiegu uodpornienia w celu uzyskania osocza lub surowic diagnostycznych.

XVI. 24 maja 2005 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 20 kwietnia 2005 r. w sprawie szczegółowych zasad kierowania, przyjmowania, przenoszenia, zwalniania i pobytu nieletnich w publicznych zakładach opieki zdrowotnej, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 79, poz. 692.

Organem odpowiedzialnym za kierowanie nieletnich do publicznych zakładów opieki zdrowotnej jest sąd rejonowy, wydział rodzinny i nieletnich wydający orzeczenie o umieszczeniu w zakładzie.
Sąd kieruje nieletnich do:
1) publicznych zakładów psychiatrycznej opieki zdrowotnej dysponujących warunkami:
a) maksymalnego zabezpieczenia, określonych w załączniku nr 1 do rozporządzenia,
b) wzmocnionego zabezpieczenia, określonych w załączniku nr 2 do rozporządzenia,
2) publicznych zakładów lecznictwa odwykowego dysponujących warunkami wzmocnionego zabezpieczenia, określonych w załączniku nr 3 do rozporządzenia,
3) innych publicznych zakładów opieki zdrowotnej sprawujących opiekę medyczną nad osobami z upośledzeniem umysłowym, chorobą psychiczną bądź z innymi zakłóceniami czynności psychicznych, w tym uzależnionych od alkoholu albo substancji psychoaktywnych,
4) innych publicznych zakładów opieki zdrowotnej dla chorych przewlekle, zakaźnie albo na chorobę wymagającą specjalistycznych zabiegów lub procedur.

Nieletniego umieszcza się w zakładzie właściwym ze względu na jego miejsce zamieszkania lub pobytu, a jeśli to jest niemożliwe, w zakładzie położonym najbliżej miejsca jego zamieszkania lub pobytu, zgodnie z ustalonymi obszarami działania tych zakładów.
Do zakładu psychiatrycznej opieki zdrowotnej dysponującego warunkami wzmocnionego zabezpieczenia kieruje się nieletniego z zaburzeniami psychicznymi.

Do zakładu leczenia odwykowego dysponującego warunkami wzmocnionego zabezpieczenia kieruje się nieletniego uzależnionego od alkoholu lub substancji psychoaktywnych.

Do zakładu psychiatrycznej opieki zdrowotnej dysponującego warunkami maksymalnego zabezpieczenia kieruje się nieletniego z zaburzeniami psychicznymi, jeżeli:
1) powtarzające się zachowania zagrażające życiu lub zdrowiu innych osób lub powodujące niszczenie mienia nie będą mogły być opanowane w zakładzie dysponującym warunkami wzmocnionego zabezpieczenia;
2) niemożliwe jest zapobieżenie samowolnemu oddaleniu nieletniego z zakładu dysponującego warunkami wzmocnionego zabezpieczenia, a nieletni może stwarzać znaczne zagrożenie poza zakładem.

Kierując nieletniego do zakładu psychiatrycznej opieki zdrowotnej, sąd w szczególności bierze pod uwagę:
– rodzaj czynów zabronionych, których dopuścił się nieletni w przeszłości;
– rodzaj, częstość i skutki zachowań agresywnych lub ucieczkowych w przeszłości;
– aktualny stan zdrowia, w tym stan psychiczny i somatyczny;
– uzależnienie od alkoholu lub substancji psychoaktywnych;
– związek pomiędzy zaburzeniami psychicznymi a zachowaniami niebezpiecznymi;
– ogólną sprawność fizyczną;
– szczególne wskazania do postępowania leczniczego i rehabilitacyjnego;
– przebieg i wyniki dotychczasowego leczenia i rehabilitacji.

Nieletni przebywający w zakładzie jest objęty zaplanowanym
i zindywidualizowanym postępowaniem leczniczym, rehabilitacyjnym, mającym na celu poprawę stanu zdrowia i zachowania w stopniu umożliwiającym powrót do życia w społeczeństwie
i dalsze leczenie w warunkach poza takim zakładem.

XVII. 26 maja 2005 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 22 kwietnia 2005 r. w sprawie szkodliwych czynników biologicznych dla zdrowia w środowisku pracy oraz ochrony zdrowia pracowników zawodowo narażonych na te czynniki, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 81, poz. 716.

Przepisy rozporządzenia określają:
1) klasyfikację i wykaz szkodliwych czynników biologicznych,
2) wykaz prac narażających pracowników na działanie czynników biologicznych,
3) szczegółowe warunki ochrony pracowników przed zagrożeniami spowodowanymi przez szkodliwe czynniki biologiczne, w tym rodzaje środków niezbędnych do zapewnienia ochrony zdrowia i życia pracowników narażonych na działanie tych czynników, zakres stosowania tych środków oraz warunki i sposób monitorowania stanu zdrowia narażonych pracowników,
4) sposób prowadzenia rejestru prac narażających pracowników na działanie szkodliwych czynników biologicznych i rejestru pracowników zatrudnionych przy tych pracach oraz sposób przechowywania i przekazywania tych rejestrów do podmiotów właściwych do rozpoznawania lub stwierdzania choroby zawodowej.

XVIII. 1 czerwca 2005 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 23 maja 2005 r. w sprawie utworzenia Specjalistycznego Centrum Medycznego w Polanicy Zdroju, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 93, poz. 783.

XIX. 7 czerwca 2005 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 11 maja 2005 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie sposobu prowadzenia rejestru zachorowań na choroby zakaźne i dodatnich wyników badań laboratoryjnych oraz sporządzania raportów o zarejestrowanych przypadkach, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 92, poz. 774.

mec. Beata Kozyra-ŁukasiAk
Autorka jest radcą prawnym
Dolnośląskiej Izby Lekarskiej

Archiwum

Okręgowa Izba Lekarska w Warszawie im. prof. Jana Nielubowicza