3 grudnia 2005

135 lat tradycji


Gdy XIX-wieczna medycyna przyjęła pogląd o konieczności oddzielenia chorych dzieci od chorych dorosłych i zaczęły powstawać szpitale pediatryczne (pierwszy w Paryżu w 1802 r.), na ziemiach polskich również rozpoczęto starania o utworzenie takiej placówki. Jednak mimo głosów lekarzy zorientowanych w stanie pediatrii europejskiej
i polskiej oraz dyskusji na łamach ówczesnej prasy – brakowało zdecydowanego poparcia dla tej inicjatywy. Dopiero program zmniejszenia śmiertelności dzieci dr. Antoniego Sikorskiego zyskał szerszą akceptację (m.in. Tytusa Chałubińskiego). Nie było jednak środków na jego realizację.
Grono osób, z hrabiną Aleksandrą Potocką, Gabrielą Wrotnowską i Matiasem Bersohnem na czele, zdecydowało
o otwarciu szpitala dla dzieci. 6 czerwca 1869 r. zatwierdzono ustawę o działalności „Zakładu prywatnego leczniczego dla dzieci doktora Sikorskiego”, który miał pierwszą siedzibę przy ul. Solnej. Uruchomiono w nim oddziały dla chorych na odrę, płonicę, ospę, oddział okulistyczny, wydzielono miejsce na salę operacyjną. W tym samym roku nastąpiła zmiana nazwy na „Warszawski Szpital dla Dzieci”. Ogromne zapotrzebowanie na leczenie dzieci w warunkach szpitalnych doprowadziło do wybudowania ze składek społecznych, w tym głównie z dotacji hr. Potockiej, nowego budynku przy ówczesnej ul. Aleksandrii (późniejsza ul. Kopernika). W listopadzie 1875 r. przeniesiono szpital do nowo wybudowanego obiektu, w którym pozostaje do dziś.
Okres największej świetności szpitala przypadł na lata 30. XX wieku, kiedy kierował nim dr Remigiusz Stankiewicz. Przez długie lata był to jedyny ośrodek szkolący pediatrów
i chirurgów dziecięcych. Od początku istnienia do 1961 r. opiekę pielęgniarską sprawowały siostry Miłosierdzia (szarytki), które pracowały w szpitalu także w tragicznych dniach Powstania Warszawskiego. W listopadzie 1945 r. placówka wznowiła działalność jako „Miejski Szpital Dziecięcy nr 1” (obecnie wróciła do starej nazwy). Szczególnie prężnie rozwijał się Oddział Chirurgiczno-Urazowy pod kierownictwem prof. Mieczysława Koszli.
W latach 90. sytuacja szpitala zaczęła się pogarszać, co było m.in. rezultatem zaniedbań modernizacyjnych. W tym czasie władze snuły plany budowy szpitala na miarę CZD
w lewobrzeżnej Warszawie, ale koszty projektu odsuwały jego realizację w bliżej nieokreśloną przyszłość.
W 1999 r. Szpital przy ul. Kopernika zbyt szybko się usamodzielnił i tym samym – zadłużył. Pod koniec 1999 r. organ założycielski, Starostwo Powiatu Warszawskiego, wpisał go na listę placówek do likwidacji, wraz z Wojewódzkim Szpitalem Chirurgii Urazowej „Omega” i Szpitalem Zakaźnym przy ul. Siennej.

Archiwum

Okręgowa Izba Lekarska w Warszawie im. prof. Jana Nielubowicza