13 stycznia 2007

Nowe przepisy prawne

I. 19 października 2006 r. w Dzienniku Ustaw nr 190, poz. 1409 został ogłoszony wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 października 2006 r., sygn. akt P 3/06.

W wyroku tym Trybunał Konstytucyjny orzekł, iż art. 226 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny (Dz. U. nr 88, poz. 553 ze zm.) w zakresie, w jakim penalizuje znieważenie funkcjonariusza publicznego lub osoby do pomocy mu przybranej dokonane niepublicznie lub publicznie, lecz nie podczas pełnienia czynności służbowych, jest niezgodny
z art. 54 ust. 1 Konstytucji, stanowiącym, że każdemu zapewnia się wolność wyrażania swoich poglądów oraz pozyskiwania i rozpowszechniania informacji,
w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji, stanowiącym, że ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności
i praw mogą być ustanawiane tylko
w ustawie i tylko wtedy, gdy są konieczne w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego, bądź dla ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicznej, albo wolności i praw innych osób. Ograniczenia te nie mogą naruszać istoty wolności i praw.

II. 23 października 2006 r. weszło
w życie zarządzenie ministra zdrowia z dnia 4 października 2006 r. w sprawie powołania zespołu ds. przeciwdziałania oszustwom i korupcji w ochronie zdrowia, opublikowane w Dzienniku Urzędowym Ministra Zdrowia nr 15, poz. 74.

Do zadań zespołu należy w szczególności:
– identyfikacja obszarów i form występowania oszustw i korupcji w ochronie zdrowia,
– przedstawienie dodatkowych propozycji działań antykorupcyjnych i przeciwdziałania oszustwom w ochronie zdrowia w ramach strategii antykoprupcyjnej,
– przedstawienie propozycji działań w zakresie kampanii informacyjnej na temat walki z korupcją w ochronie zdrowia,
– przedstawienie propozycji działań w zakresie współpracy międzynarodowej dotyczącej przeciwdziałania oszustwom
i korupcji w ochronie zdrowia.

III. 23 października 2006 r. weszło
w życie zarządzenie ministra zdrowia
z dnia 10 października 2006 r. w sprawie rozwiązania zespołu ds. strategii rozwiązywania problemów alkoholowych na lata 2006-2010, opublikowane w Dzienniku Urzędowym Ministra Zdrowia nr 15, poz. 75.

IV. 23 października 2006 r. weszło
w życie zarządzenie ministra zdrowia
z dnia 12 października 2006 r. w sprawie Narodowego Centrum Krwi, opublikowane w Dzienniku Urzędowym Ministra Zdrowia nr 15, poz. 76.

Przedmiotem działalności Centrum jest realizacja zadań związanych z koordynacją zaopatrzenia Rzeczypospolitej Polskiej w bezpieczną krew, jej składniki i produkty krwiopochodne.
Do działalności podstawowej Centrum należy:
1) realizacja zadań związanych z nadzorem nad organizacją pobierania krwi
i oddzielania jej składników,
2) realizacja zadań związanych z nadzorem nad funkcjonowaniem jednostek organizacyjnych publicznej służby krwi,
3) opiniowanie planów działania w zakresie krwiodawstwa i krwiolecznictwa przygotowywanych przez Instytut Hematologii i Transfuzjologii,
4) monitorowanie potrzeb w zakresie zaopatrzenia w krew, jej składniki i produkty krwiopochodne,
5) programowanie zadań, o których mowa w pkt 1 i 2 oraz sposobów jej realizacji,
6) opracowywanie bieżących i perspektywicznych programów w zakresie, o którym mowa w pkt 1, 2 i 4,
7) organizacja zaopatrzenia systemu w produkty krwiopochodne,
8) programowanie i wdrażanie rozwiązań zmierzających do realizacji przez Rzeczpospolitą Polską zasady samowystarczalności.
Do zadań Narodowego Centrum Krwi należy:
1) podejmowanie działań mających na celu realizację przedmiotu działalności Centrum, w tym działalności podstawowej,
2) opracowywanie rekomendacji dla ministra zdrowia, dotyczących rozwiązań systemowych w zakresie publicznej służby krwi,
3) współpraca w szczególności z:
a) komórkami organizacyjnymi urzędu obsługującego ministra zdrowia,
b) jednostkami podległymi lub nadzorowanymi przez ministra zdrowia,
c) Krajową Radą ds. Krwiodawstwa
i Krwiolecznictwa,
d) konsultantami krajowymi w poszczególnych dziedzinach medycyny oraz stowarzyszeniami będącymi, zgodnie z postanowieniami ich statutów, towarzystwami medycznymi lub naukowymi,
e) Klubami Honorowych Dawców Krwi,
f) organizacjami pozarządowymi,
g) organizacjami międzynarodowymi zajmującymi się problematyką związaną z zakresem działalności Centrum,
4) przedstawianie ministrowi zdrowia sprawozdań z działalności Centrum do dnia 31 marca każdego roku za rok poprzedni oraz w każdym przypadku zażądania informacji przez ministra zdrowia,
5) realizacja innych zadań zleconych przez ministra zdrowia.

V. 24 października 2006 r. weszło w życie rozporządzenie ministra finansów
z dnia 16 października 2006 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie szczegółowych zasad prowadzenia gospodarki finansowej Narodowego Funduszu Zdrowia, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 192, poz. 1418.

VI. 25 października 2006 r. weszło
w życie zarządzenie nr 159 prezesa Rady Ministrów z dnia 24 października 2006 r. w sprawie uchylenia niektórych zarządzeń prezesa Rady Ministrów, opublikowane w Monitorze Polskim nr 74, poz. 741.

Traci moc zarządzenie prezesa Rady Ministrów nr 29 z dnia 22 marca 2004 r.
w sprawie Międzyresortowego Zespołu ds. Zbadania Prawidłowości Ustalania Cen na Leki Pochodzące z Importu (M. P. nr 15, poz. 243).

VII. 31 października 2006 r. weszło
w życie rozporządzenie ministra obrony narodowej z dnia 12 października 2006 r. w sprawie orzekania o inwalidztwie funkcjonariuszy Służby Kontrwywiadu Wojskowego i Służby Wywiadu Wojskowego oraz emerytów i rencistów Służby Kontrwywiadu Wojskowego i Służby Wywiadu Wojskowego, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 198, poz. 1459.

Rozporządzenie określa:
1) zasady orzekania o inwalidztwie funkcjonariuszy Służby Kontrwywiadu Wojskowego i Służby Wywiadu Wojskowego, emerytów i rencistów SKW i SWW,
2) tryb postępowania i właściwość wojskowych komisji lekarskich w sprawach orzekania o:
a) inwalidztwie funkcjonariuszy SKW
i SWW, emerytów i rencistów SKW
i SWW, o związku albo braku związku inwalidztwa ze służbą w SKW i SWW,
a także o związku albo braku związku chorób i ułomności oraz śmierci z tą służbą,
b) niezdolności do pracy i niezdolności do samodzielnej egzystencji funkcjonariuszy SKW i SWW oraz emerytów i rencistów SKW i SWW,
c) zdolności emerytów i rencistów SKW i SWW do służby w SKW i SWW,
3) sposób przeprowadzania kontrolnych badań lekarskich inwalidów oraz wzywania inwalidów na te badania.

VIII. 3 listopada 2006 r. weszło w życie rozporządzenie ministra sportu z dnia 3 października 2006 r. w sprawie kwalifikacji lekarzy uprawnionych do wydawania zaświadczeń lekarskich, a także rodzaju niezbędnych badań lekarskich dla osób ubiegających się o przyznanie licencji zawodnika lub trenera, opublikowane w Dzienniku Ustaw
nr 189, poz. 1396.

Zaświadczenie lekarskie o braku przeciwwskazań do uprawiania określonej dyscypliny sportu oraz zaświadczenie lekarskie o zdolności do wykonywania obowiązków trenera wydaje lekarz specjalista w dziedzinie medycyny sportowej albo lekarz mający certyfikat w zakresie orzecznictwa sportowo-lekarskiego nadany przez Polskie Towarzystwo Medycyny Sportowej.

Osoba ubiegająca się o przyznanie licencji zawodnika podlega ogólnym badaniom lekarskim oraz badaniom specjalistycznym i diagnostycznym w zakresie niezbędnym do wydania zaświadczenia.
Badania specjalistyczne i diagnostyczne, o których mowa wyżej, obejmują:

1) pomiary antropometryczne, 2) badanie ortopedyczne, 3) przegląd stomatologiczny, 4) badanie elektrokardiograficzne, 5) badanie ogólne moczu z oceną mikroskopową osadu, odczyn opadania krwinek czerwonych, morfologię krwi obwodowej wraz ze wzorem odsetkowym, 6) oznaczenie stężenia glukozy we krwi, 7) konsultację laryngologiczną,
8) konsultację okulistyczną, 9) badanie radiologiczne klatki piersiowej, 10) konsultację neurologiczną, 11) badanie elektroencefalograficzne, 12) badanie radiologiczne odcinka szyjnego kręgosłupa,
13) badanie radiologiczne odcinka lędźwiowego kręgosłupa, 14) badanie spirometryczne.

Badanie lekarskie, o którym mowa w pkt 10 i 11, przeprowadza się u osoby ubiegającej się o przyznanie licencji zawodnika uprawiającego sporty i sztuki walki oraz kick-boxing.

Badanie lekarskie, o którym mowa w pkt 12, przeprowadza się u osoby ubiegającej się o przyznanie licencji zawodnika uprawiającego zapasy w stylu klasycznym, w stylu wolnym lub judo.

Badanie lekarskie, o którym mowa w pkt 13, przeprowadza się u osoby ubiegającej się o przyznanie licencji zawodnika uprawiającego podnoszenie ciężarów.

Badanie lekarskie, o którym mowa w pkt 14, przeprowadza się osoby ubiegającej się o przyznanie licencji zawodnika uprawiającego płetwonurkowanie.

Lekarz uprawniony do wydania zaświadczenia może zlecić dodatkowo wykonanie innych niezbędnych badań wynikających z oceny stanu zdrowia osoby ubiegającej się o wydawanie zaświadczenia lekarskiego o braku przeciwwskazań do uprawiania określonej dyscypliny sportu.

Osoba ubiegająca się o przyznanie licencji trenera podlega ogólnemu badaniu lekarskiemu oraz badaniom specjalistycznym i diagnostycznym, o których mowa w pkt 1-9.
IX. 3 listopada 2006 r. weszło w życie rozporządzenie ministra nauki i szkolnictwa wyższego z dnia 12 października 2006 r. w sprawie warunków kierowania osób za granicę w celach naukowych, dydaktycznych i szkoleniowych oraz szczególnych uprawnień tych osób, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 190, poz. 1405.

Osoby mające stałe miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, które spełniają warunki określone przez podmiot zagraniczny, mogą być kierowane za granicę w celu:
1. prowadzenia badań naukowych – jeżeli uczestniczą w realizacji badań naukowych w kraju,
2. podejmowania i prowadzenia działalności dydaktycznej,
3. szkoleniowym na:
– odbycie części jednolitych studiów magisterskich lub studiów pierwszego stopnia albo studiów drugiego stopnia,
– studia podyplomowe,
– studia doktoranckie – jeżeli mają odpowiedni dorobek naukowy i co najmniej roczny staż pracy w danej specjalności,
– staże naukowe, artystyczne lub specjalizacyjne,
– kursy językowe i inne kursy podnoszące kwalifikacje zawodowe,
– praktyki zawodowe.
Wymienione osoby mogą być kierowane za granicę przez jednostki organizacyjne należące do sektora finansów publicznych, a w szczególności jednostki państwowej i samorządowej sfery budżetowej oraz jednostki prowadzące kształcenie lub badanie naukowe, zwane dalej „jednostkami kierującymi”, w celu prowadzenia badań naukowych lub w celach szkoleniowych na koszt:
– własny,
– podmiotu niebędącego jednostką kierującą,
– jednostki kierującej – w zakresie obejmującym stypendium lub inne świadczenia.
Osobom kierowanym za granicę w celu prowadzenia badań naukowych lub w celach szkoleniowych jednostka kierująca może przyznać miesięczne stypendium na pokrycie kosztów utrzymania i zakwaterowania na okres realizowania zadań w ramach celów, w jakich zostały skierowane za granicę, w wysokości:

– nie niższej niż 30% stawki dodatku zagranicznego bazowego, właściwego dla państwa, do którego osoba jest kierowana,

– nie wyższej niż kwota stanowiąca równowartość diety w pełnej wysokości z tytułu podróży służbowych poza granicami kraju, właściwej dla państwa, do którego osoba jest kierowana, za każdy dzień, w którym będzie otrzymywane stypendium.

Osobom kierowanym za granicę w celu prowadzenia badań naukowych lub
w celach szkoleniowych jednostka kierująca może przyznać świadczenia inne niż stypendium, w szczególności:
– zwrot kosztów podróży do miejsca prowadzenia badań naukowych lub odbywania szkolenia i z powrotem,
a w przypadku gdy okres prowadzenia badań naukowych lub odbywania szkolenia trwa dłużej niż rok akademicki – zwrot kosztów podróży do miejsca prowadzenia badań naukowych lub odbywania szkolenia, raz w ciągu roku akademickiego,
– zwrot kosztów zakupu polisy ubezpieczeniowej na wypadek choroby lub następstw nieszczęśliwych wypadków,
– zwrot kosztów zakupu pomocy naukowych związanych z realizacją celów, w jakich osoby te zostały skierowane za granicę,
– zwrot opłat wizowych lub opłat związanych z legalizacją pobytu za granicą.
Osobom kierowanym za granicę na studia doktoranckie jednostka kierująca może przyznać stypendium:
– w przypadku stacjonarnych studiów doktoranckich – na okres trwania studiów, nie dłuższy niż 3 lata, wypłacane nie dłużej niż przez 11 miesięcy w jednym roku akademickim,
– w przypadku niestacjonarnych studiów doktoranckich – na okres 8 miesięcy, do wykorzystania w czasie trwania studiów, nie dłuższym niż 4 lata.

Jednostka kierująca może przyznać tej osobie świadczenia inne niż stypendium, w szczególności:
– zwrot kosztów przygotowania rozprawy doktorskiej,
– zwrot kosztów przejazdów w kraju odbywania studiów doktoranckich, jeżeli zmiana miejsca pobytu wynika
z planu odbywania tych studiów,
– zwrot kosztów przejazdu:
a) w przypadku stacjonarnych studiów doktoranckich – do miejsca odbywania studiów doktoranckich i z powrotem, raz w ciągu roku akademickiego,
b) w przypadku niestacjonarnych studiów doktoranckich – do miejsca odbywania studiów doktoranckich i z powrotem, przy czym liczba przejazdów wynikająca z programu studiów nie może przekraczać 12 przejazdów w całym okresie trwania studiów,

– zwrot kosztów zakupu polisy ubezpieczeniowej na wypadek choroby lub następstw nieszczęśliwych wypadków,
– zwrot kosztów zakupu pomocy naukowych związanych z odbywanymi studiami doktoranckimi,
– zwrot opłat wizowych lub opłat związanych z legalizacją pobytu za granicą.

Osobom kierowanym za granicę w celu podejmowania i prowadzenia działalności dydaktycznej jednostka kierująca może przyznać:
– ryczałt na pokrycie kosztów utrzymania i zakwaterowania – w wysokości nieprzekraczającej 150% stawki dodatku zagranicznego bazowego ustalonego dla państwa, do którego osoba jest kierowana,
– zwrot kosztów podróży do miejsca prowadzenia zajęć dydaktycznych
i z powrotem, raz w ciągu roku akademickiego,
– zwrot kosztów zakupu polisy ubezpieczeniowej na wypadek choroby lub następstw nieszczęśliwych wypadków,
– zwrot opłat wizowych lub opłat związanych z legalizacją pobytu za granicą.

Osobie kierowanej za granicę jednostka kierująca wydaje skierowanie określające:
– imię i nazwisko oraz adres zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej osoby skierowanej,
– cel skierowania za granicę,
– okres, na który osoba zostaje skierowana za granicę,
– zakres świadczeń przyznanych osobie skierowanej i podmioty, które przyznały te świadczenia.

Na uzasadniony wniosek osoby kierowanej za granicę, a w przypadku osoby kierowanej za granicę pozostającej w zatrudnieniu – za zgodą jej pracodawcy, jednostka kierująca może przedłużyć okres, na który osoba została skierowana za granicę, nie dłużej niż do 12 miesięcy, określając jednocześnie, czy w okresie tym osoba skierowana otrzymuje świadczenia.
Osoba pozostająca w zatrudnieniu może zostać skierowana za granicę, jeżeli uzyska zgodę pracodawcy oraz zostanie jej udzielony urlop szkoleniowy lub bezpłatny.

W przypadku gdy osoba jest kierowana za granicę na okres nieprzekraczający miesiąca, zatrudniający ją pracodawca udziela jej urlopu szkoleniowego płatnego według zasad obowiązujących przy obliczaniu wynagrodzenia za urlop wypoczynkowy.

W przypadku gdy osoba pozostająca w zatrudnieniu jest kierowana za granicę na okres przekraczający miesiąc lub w stosunku do której długość okresu skierowania została przedłużona, na pozostały okres skierowania zatrudniający ją pracodawca może udzielić jej urlopu szkoleniowego.
Jednostka kierująca może zawrzeć z osobą kierowaną za granicę umowę, w której zobowiązuje się do wypłacania na jej rzecz świadczeń wymienionych na wstępie.
W umowie mogą być ustalone warunki cofnięcia przyznanych świadczeń.
Osobom skierowanym za granicę przed dniem wejścia w życie rozporządzenia -świadczenia przyznane na podstawie dotychczas obowiązujących przepisów wypłaca się do końca okresu, na który świadczenia te zostały przyznane.

X. 3 listopada 2006 r. weszło w życie rozporządzenie ministra nauki i szkolnictwa wyższego z dnia 12 października 2006 r. w sprawie podejmowania
i odbywania przez cudzoziemców studiów i szkoleń oraz ich uczestniczenia w badaniach naukowych i pracach rozwojowych, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 190, poz. 1406.

Cudzoziemcy mogą być przyjmowani na:
– studia pierwszego stopnia, drugiego stopnia oraz jednolite studia magisterskie,
– studia podyplomowe,
– studia doktoranckie,
– staże habilitacyjne,
– staże naukowe, artystyczne lub szkolenia specjalizacyjne i medyczne staże podyplomowe,
– kursy dokształcające, w tym kursy języka polskiego oraz roczne kursy przygotowawcze do podjęcia nauki w języku polskim,
– studenckie praktyki zawodowe.

Cudzoziemcy, mogą być przyjmowani na studia i szkolenia oraz uczestniczyć w badaniach naukowych i pracach rozwojowych, jeżeli:
– mają wizę lub kartę pobytu albo inny dokument uprawniający do pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
– wykazują się dobrym stanem zdrowia, udokumentowanym zaświadczeniem lekarskim stwierdzającym brak przeciwwskazań do podjęcia kształcenia na obranym kierunku i formie kształcenia,
– mają polisę ubezpieczeniową na wypadek choroby lub następstw nieszczęśliwych wypadków na okres kształcenia w Polsce albo Europejską Kartę Ubezpieczenia Zdrowotnego lub przystąpią do ubezpieczenia w Narodowym Funduszu Zdrowia niezwłocznie po rozpoczęciu kształcenia.

Cudzoziemcy będący stypendystami strony polskiej podejmujący studia i szkolenia albo uczestniczący w badaniach naukowych i pracach rozwojowych, zwolnieni są z obowiązku ponoszenia opłat za naukę i otrzymują miesięczne stypendium w wysokości:
– dla studentów oraz uczestników studenckich praktyk zawodowych i kursów przygotowawczych do podjęcia nauki w języku polskim – do 150% minimalnej stawki wynagrodzenia zasadniczego asystenta zatrudnionego w uczelni,
– dla uczestników kursów języka i kultury polskiej – do 200% stawki,
– dla uczestników badań naukowych
i prac rozwojowych, studiów doktoranckich, podyplomowych, staży habilitacyjnych, naukowych, artystycznych, szkoleń specjalizacyjnych, medycznych staży podyplomowych i kursów dokształcających – do 250% stawki,
– dla uczestników badań naukowych
i prac rozwojowych, studiów podyplomowych, staży naukowych, artystycznych, szkoleń specjalizacyjnych, medycznych staży podyplomowych i kursów dokształcających, mających stopień odpowiadający polskiemu stopniowi doktora habilitowanego lub zatrudnionych w zagranicznej uczelni na stanowisku profesora – do 300% stawki.

Stypendium przyznawane jest na poszczególne lata studiów, przez okres nie dłuższy niż określony przez senat uczelni czas trwania danych studiów lub szkoleń. Stypendium może być również przyznane na okres krótszy niż rok akademicki.

XI. 7 listopada 2006 r. została opublikowana w Monitorze Polskim nr 78, poz. 779 rezolucja Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 26 października 2006 r. w sprawie przygotowania i wprowadzenia w życie Narodowego Programu Wspierania Rodziny.

XII. 7 listopada 2006 r. weszło w życie zarządzenie ministra zdrowia z dnia 26 września 2006 r. w sprawie regulaminu organizacyjnego Centrum Systemów Informacyjnych Ochrony Zdrowia, opublikowane w Dzienniku Urzędowym Ministra Zdrowia nr 15, poz. 73.

XIII. 10 listopada 2006 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia
z dnia 2 października 2006 r. w sprawie wymagań Dobrej Praktyki Wytwarzania, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 194, poz. 1436.

XIV. 17 listopada 2006 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 23 października 2006 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie sprowadzania
z zagranicy produktów leczniczych niemających pozwolenia na dopuszczenie do obrotu, niezbędnych dla ratowania życia lub zdrowia pacjenta, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 199, poz. 1470.

Jeżeli w chwili sporządzania zapotrzebowania pacjent nie jest znany, dopuszcza się, w przypadku zapotrzebowania wystawionego przez szpital, wpisanie na druku zapotrzebowania w polu przeznaczonym na wpisanie danych pacjenta zwrotu „na potrzeby doraźne”.
Jeżeli szpital wystawia zapotrzebowanie na dany produkt leczniczy dla więcej niż jednego pacjenta, dopuszcza się wpisanie na druku zapotrzebowania w polu przeznaczonym na wpisanie danych pacjenta zwrotu „według załączonej listy”.
W przypadku cudzoziemca niemającego numeru PESEL – na druku zapotrzebowania w polu przeznaczonym na wpisanie numeru PESEL wpisuje się nazwę i numer dokumentu tożsamości.
Zapotrzebowanie wystawia szpital lub lekarz prowadzący leczenie poza szpitalem.
Lekarz prowadzący leczenie poza szpitalem odnotowuje wystawienie zapotrzebowania w dokumentacji medycznej pacjenta, podając nazwę, postać, dawkę i sposób dawkowania produktu leczniczego, okres kuracji z zastosowaniem tego produktu oraz uzasadnienie zapotrzebowania.
Do zapotrzebowania na potrzeby doraźne należy dołączyć uzasadnienie dotyczące wnioskowanej ilości produktu leczniczego.
Do zapotrzebowania dla większej ilości pacjentów należy dołączyć listę zawierającą dane pacjentów, których dotyczy zapotrzebowanie: imię i nazwisko, wiek, adres zameldowania i PESEL, a w przypadku cudzoziemca – nazwę i numer dokumentu tożsamości.
Wystawiający zapotrzebowanie lub pacjent kieruje zapotrzebowanie do konsultanta z danej dziedziny medycyny celem jego potwierdzenia w formie pisemnej. Przez konsultanta z danej dziedziny medycyny rozumie się konsultanta krajowego albo wojewódzkiego z danej dziedziny medycyny.
Wystawiający zapotrzebowanie lub pacjent kieruje potwierdzone przez konsultanta z danej dziedziny medycyny zapotrzebowanie do ministra zdrowia celem potwierdzenia okoliczności niedopuszczenia do obrotu produktów leczniczych.
Zapotrzebowanie wystawione przez lekarza prowadzącego leczenie poza szpitalem traci ważność, jeżeli w terminie 60 dni od dnia potwierdzenia przez ministra zdrowia nie zostanie ono skierowane do hurtowni farmaceutycznej.
Wystąpienia o objęcie refundacją produktu leczniczego sprowadzanego z zagranicy dokonuje się za pośrednictwem oddziału wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia, właściwego ze względu na miejsce zamieszkania pacjenta.
Zapotrzebowanie wystawione przez lekarza leczącego pacjenta w szpitalu podpisuje również dyrektor szpitala lub osoba upoważniona przez dyrektora.
Jeżeli zapotrzebowanie jest wystawione przez szpital, kieruje on to zapotrzebowanie do hurtowni farmaceutycznej za pośrednictwem apteki szpitalnej, apteki zakładowej albo działu farmacji szpitalnej.
Jeżeli zapotrzebowanie jest wystawione przez lekarza prowadzącego leczenie poza szpitalem, pacjent kieruje to zapotrzebowanie do hurtowni farmaceutycznej za pośrednictwem apteki ogólnodostępnej.
Szpital, który wystawił zapotrzebowanie na potrzeby doraźne, jest obowiązany przedłożyć ministrowi zdrowia listę zawierającą dane chorych, do leczenia których zastosowano produkt leczniczy wraz ze wskazaniem zastosowanych dawek, w terminie 30 dni od dnia zakończenia wszystkich kuracji z zastosowaniem całości produktu leczniczego, którego dotyczyło dane zapotrzebowanie.
Powyższe dane zawierają imię i nazwisko, wiek, adres zameldowania i PESEL chorych.

XV. 23 listopada 2006 r. weszło w życie rozporządzenie prezesa Rady Ministrów z dnia 2 listopada 2006 r. w sprawie trybu przeprowadzania badań lekarskich osób zatrzymanych przez funkcjonariuszy Centralnego Biura Antykorupcyjnego, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 202, poz. 1486.

Rozporządzenie określa:
1) tryb przeprowadzania badania lekarskiego osoby zatrzymanej przez funkcjonariuszy Centralnego Biura Antykorupcyjnego,
2) osoby przeprowadzające badanie lekarskie osoby zatrzymanej,
3) organizację oraz miejsce przeprowadzania badania lekarskiego osoby zatrzymanej,
4) przypadki uzasadniające potrzebę udzielania osobie zatrzymanej pierwszej pomocy medycznej.
Badanie lekarskie osoby zatrzymanej przeprowadza się, gdy:
1) osobie zatrzymanej została udzielona pierwsza pomoc medyczna,
2) zachodzi uzasadniona obawa, że osoba ta znajduje się w stanie zagrażającym jej życiu lub zdrowiu,
3) osoba zatrzymana zażąda niezwłocznie zbadania przez lekarza,
4) osoba zatrzymana oświadcza, że cierpi na schorzenia wymagające stałego lub okresowego leczenia, którego przerwanie zagrażałoby jej życiu lub zdrowiu,
5) z posiadanych przez Centralne Biuro Antykorupcyjne informacji lub okoliczności zatrzymania wynika, że osoba zatrzymana może być chora na chorobę zakaźną,
6) osobą zatrzymaną jest kobieta w ciąży.
Badanie lekarskie osoby zatrzymanej przeprowadza się po dokonaniu przez funkcjonariusza CBA niezbędnych czynności związanych z zatrzymaniem, chyba że zachodzą okoliczności, o których mowa w pkt 2.
W przypadku gdy zachodzą wyżej wymienione okoliczności, osoba zatrzymana jest kierowana na badanie lekarskie na podstawie pisemnego wniosku kierownika jednostki organizacyjnej CBA, która dokonała zatrzymania, lub upoważnionego przez niego funkcjonariusza.
Jeżeli zachodzą okoliczności, o których mowa w pkt 2, wniosek o przeprowadzenie badania lekarskiego osoby zatrzymanej może być złożony ustnie. Osoba wnioskująca niezwłocznie potwierdza go na piśmie.
CBA zapewnia przewiezienie osoby zatrzymanej do zakładu opieki zdrowotnej w celu przeprowadzenia badania lekarskiego.
Badanie lekarskie osoby zatrzymanej przeprowadza lekarz publicznego zakładu opieki zdrowotnej utworzonego przez ministra spraw wewnętrznych i administracji albo innego zakładu opieki zdrowotnej.
Po przeprowadzeniu badania lekarskiego osoby zatrzymanej lekarz wydaje osobie wnioskującej zaświadczenie lekarskie o istnieniu albo braku przeciwwskazań medycznych do zatrzymania. Zaświadczenie dołącza się do dokumentacji sporządzanej w związku z zatrzymaniem osoby.
W przypadku gdy osoba zatrzymana nie wyraża zgody na przeprowadzenie niezbędnego badania lekarskiego albo swoim zachowaniem uniemożliwia wykonanie tej czynności, lekarz odnotowuje tę okoliczność w zaświadczeniu, a funkcjonariusz z jednostki organizacyjnej CBA dokonującej zatrzymania – w dokumentacji sporządzanej w związku z zatrzymaniem osoby.
Pierwszej pomocy medycznej udziela się osobie zatrzymanej – w razie wypadku, urazu, zatrucia, porodu, nagłego zachorowania lub nagłego pogorszenia stanu zdrowia powodującego zagrożenie życia.

mec. Beata Kozyra-ŁukasiAk
Autorka jest radcą prawnym
Dolnośląskiej Izby Lekarskiej

Archiwum

Okręgowa Izba Lekarska w Warszawie im. prof. Jana Nielubowicza