24 lutego 2007

Nowe przepisy prawne

I. 13 listopada 2006 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 10 listopada 2006 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie wykazu produktów leczniczych, które mogą być doraźnie dostarczane w związku z udzielanym świadczeniem zdrowotnym, oraz wykazu produktów leczniczych wchodzących w skład zestawów przeciwwstrząsowych, ratujących życie, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 204, poz. 1509.

Wykaz produktów leczniczych wchodzących w skład zestawu przeciwwstrząsowego, ratującego życie, które mogą być podawane przez lekarza, lekarza dentystę, felczera (starszego felczera):
1) Aminophyllinum 0,25 g – 10 amp. ŕ 10 ml,
2) Antazolini hydrochloridum 50 mg/ml
– 5 amp. ŕ 2 ml,
3) Aqua pro inj. – 5 amp. ŕ 5 ml,
4) Atropini sulfas* 1 mg – 10 amp. ŕ 1 ml,
5) Calcii chloridum lub Calcii glubionas
– roztwory 10% – 10 amp. ŕ 10 ml,
6) Clonazepamum ŕ 1 mg – 10 amp. ŕ 1 ml,
7) Dopamini hydrochloridum 4% – 10 amp. ŕ 5 ml,
8) Epinephrinum ŕ 1 mg – 10 amp. ŕ 1 ml,
9) Furosemidum 20 mg – 5 amp. ŕ 2 ml,
10) Glucosum 40% 2 – 10 amp. ŕ 10 ml,
11) Glyceroli trinitras* aerozol – 1 op.,
12) Hydrocortisonum 250 mg – 5 fiol.
ŕ 250 mg + 5 amp. rozp. ŕ 2 ml lub Methyloprednizolonum 40 mg – 1 fiol. ŕ 40 mg + 1 amp. rozp., Methyloprednizolonum 125 mg – 1 fiol. ŕ 125 mg + 1 amp. rozp., Methyloprednizolonum 250 mg – 1 fiol. ŕ 250 mg + 1 amp. rozp., Methyloprednizolonum 500 mg – 1 fiol. ŕ 500 mg + 1 amp. rozp., Methyloprednizolonum 1000 mg – 1 fiol.
ŕ 1000 mg + 1 amp. rozp.,
13) Lidocaini hydrochloridum 2% – 10 amp. ŕ 2 ml,
14) Metimizolum natricum 2,5 g – 5 amp. ŕ 5 ml,
15) Metoprololi tartas 1 mg/ml – 5 amp.
ŕ 5 ml,
16) Morphini sulfas* 20 mg/1 ml – 2 amp. ŕ 1 ml,
17) Naloxoni hydrochloridum* 0,4 mg/1 ml – 10 amp. ŕ 1 ml,
18) Natrii chloridum 0,9% – 10 amp. ŕ 10 ml,
19) Natrii hydrocarbonas – 8,4% roztwór do wstrzykiwań – 5 amp. ŕ 20 ml,
20) Salbutamoli sulfas aer. 100 mcg/dawkę – 1 op.,
21) Salbutamoli sulfas ŕ 0,5 mg – 10 amp. ŕ 1 ml,
22) Thiethylperazini dimaleas ŕ 6,5 mg/ml – 5 amp. ŕ 2 ml,
23) Tramadoli hydrochloridum 50 mg/ml – 5 amp. ŕ 2 ml,
24) Verapamili hydrochloridum 2,5 mg/ml – 5 amp. ŕ 2 ml.
Płyny infuzyjne:
1) Calcii chloridum + Kalii chloridum + Natrii chloridum (płyn Ringera) – 1 op.
ŕ 250 ml,
2) Glucosum 5% – 1 op. ŕ 500 ml,
3) Glucosum 10% – 1 op. ŕ 500 ml,
4) Mannitolum 20% – 1 op. ŕ 250 ml,
5) Natrii chloridum 0,9% – 2 op. ŕ 500 ml.

* UWAGA! Lek nie może wchodzić w skład zestawu przeciwwstrząsowego będącego do dyspozycji felczera (starszego felczera).

II. 14 listopada 2006 r. weszło w życie rozporządzenie ministra nauki i szkolnictwa wyższego z dnia 2 listopada 2006 r. w sprawie sposobu ustalania wynagrodzenia za urlop wypoczynkowy oraz ekwiwalentu pieniężnego za okres niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego nauczycieli akademickich, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 203, poz. 1499.

Wynagrodzenie za czas urlopu wypoczynkowego nauczyciela akademickiego ustala się z uwzględnieniem wynagrodzenia
i innych świadczeń ze stosunku pracy,
z wyłączeniem:
– jednorazowych lub nieperiodycznych wypłat za wykonanie określonego zadania bądź za określone osiągnięcie, w tym za recenzje,
– wynagrodzenia za czas gotowości do pracy oraz za czas niezawinionego przez pracownika przestoju,
– wynagrodzenia za czas urlopu wypoczynkowego,
– ekwiwalentu pieniężnego za okres niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego,
– nagród jubileuszowych,
– nagród za osiągnięcia naukowe, dydaktyczne lub organizacyjne albo za całokształt dorobku,
– odpraw emerytalnych lub rentowych,
– dodatkowego wynagrodzenia rocznego,
– wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy wskutek choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną,
– wynagrodzenia i odszkodowania przysługującego nauczycielowi akademickiemu w razie rozwiązania stosunku pracy.
Składniki wynagrodzenia określone w stawkach miesięcznych w stałej wysokości oraz składniki wynagrodzenia określone procentowo od tych stawek uwzględnia się
w wysokości należnej w miesiącu wykorzystywania przez nauczyciela akademickiego urlopu wypoczynkowego.
Zmienne składniki wynagrodzenia, takie jak:
– wynagrodzenie za pracę w godzinach ponadwymiarowych,
– dodatek za pracę wykonywaną w warunkach szkodliwych dla zdrowia lub uciążliwych,
– dodatkowe wynagrodzenie, o którym mowa w przepisach o wynagradzaniu nauczycieli akademickich, za:
a) udział w pracach związanych z postępowaniem rekrutacyjnym,
b) udział w działalności leczniczej, profilaktycznej i diagnostycznej, prowadzonej przez wydziały weterynaryjne uczelni rolniczych,
c) kierowanie i sprawowanie opieki nad studenckimi praktykami zawodowymi –
– uwzględnia się przy obliczaniu wynagrodzenia za urlop wypoczynkowy na podstawie wynagrodzenia, do którego nauczyciel akademicki nabył prawo w okresie dwunastu miesięcy poprzedzających miesiąc rozpoczęcia urlopu, zwanego „podstawą wymiaru”, a jeżeli nauczyciel akademicki przed udzieleniem urlopu był zatrudniony na uczelni krócej niż przez okres dwunastu miesięcy – na podstawie wynagrodzenia za ten okres.
Wynagrodzenie za jeden dzień urlopu,
w części ustalonej na podstawie składników wynagrodzenia określonych w stawkach miesięcznych w stałej wysokości, oblicza się, dzieląc sumę tych składników przysługujących w miesiącu wykorzystywania urlopu przez 30.
Wynagrodzenie za jeden dzień urlopu
w części ustalonej na podstawie zmiennych składników wynagrodzenia oblicza się, dzieląc podstawę wymiaru przez 251 dni. Jeżeli nauczyciel akademicki jest zatrudniony krócej niż dwanaście miesięcy, podstawę wymiaru dzieli się przez liczbę dni pracy przypadających w okresie jego zatrudnienia.

III. 25 listopada 2006 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 31 października 2006 r. w sprawie postępowania ze zwłokami osób zmarłych w szpitalu, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 203, poz. 1503.

Rozporządzenie określa sposób postępowania szpitala w razie śmierci pacjenta oraz zakres czynności należących do obowiązków szpitala związanych z przygotowaniem zwłok osoby zmarłej do wydania osobom uprawnionym do ich pochowania.
Lekarz leczący lub lekarz dyżurny, po przeprowadzeniu oględzin, stwierdza zgon i jego przyczynę oraz wystawia kartę zgonu.
W przypadkach, o których mowa w art. 24 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej, stwierdzenie przyczyny zgonu następuje po przeprowadzeniu sekcji zwłok.
Osoba wskazana w regulaminie porządkowym szpitala – niezwłocznie po stwierdzeniu zgonu pacjenta zawiadamia wskazaną osobę lub instytucję o śmierci pacjenta.
Pielęgniarka niezwłocznie przekazuje kartę zgonu wystawioną przez lekarza do kancelarii szpitala.
Po stwierdzeniu zgonu przez lekarza pielęgniarka wypełnia kartę skierowania zwłok do chłodni oraz zakłada na przegub dłoni albo stopy osoby zmarłej identyfikator
z tasiemki, płótna lub tworzywa sztucznego, po czym zwłoki wraz z tą kartą oraz identyfikatorem są przewożone do chłodni.
Zwłoki osoby zmarłej przechowuje się
w chłodni nie dłużej niż 48 godzin.
Zwłoki osoby zmarłej mogą być przechowywane w chłodni dłużej niż 48 godzin, jeżeli:
1) nie mogą zostać wcześniej odebrane przez osoby uprawnione do pochowania osoby zmarłej,
2) w związku ze zgonem zostało wszczęte dochodzenie albo śledztwo, a prokurator nie zezwolił na pochowanie zwłok,
3) przemawiają za tym inne przyczyny – za zgodą albo na wniosek osoby uprawnionej do pochowania osoby zmarłej.
Osoba wskazana w regulaminie porządkowym szpitala jest obowiązana umyć zwłoki osoby zmarłej, ubrać i wydać osobie uprawnionej do ich pochowania w stanie zapewniającym zachowanie godności należnej osobie zmarłej.
Czynności, o których mowa wyżej, nie stanowią przygotowania zwłok osoby zmarłej do pochowania.
Za czynności te nie pobiera się opłat.
W razie zgonu na chorobę zakaźną zastosowanie mają przepisy w sprawie postępowania ze zwłokami i szczątkami ludzkimi.

IV. 16 listopada 2006 r. weszło w życie zarządzenie ministra zdrowia z dnia 26 października 2006 r. w sprawie powołania zespołu do rozdysponowania środków z programu „Zintegrowane Ratownictwo Medyczne na rok 2006”, opublikowane w Dzienniku Urzędowym Ministra Zdrowia nr 16, poz. 83.

V. 23 listopada 2006 r. weszło w życie rozporządzenie ministra obrony narodowej z dnia 20 października 2006 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie orzekania o zdolności do czynnej służby wojskowej oraz trybu postępowania wojskowych komisji lekarskich w tych sprawach, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 211, poz. 1557.

VI. 30 listopada 2006 r. weszła w życie ustawa z dnia 18 października 2006 r.
o zmianie ustawy – Kodeks pracy, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 217, poz. 1587.

Każde święto występujące w okresie rozliczeniowym i przypadające w innym dniu niż niedziela obniża wymiar czasu pracy o 8 godzin.

VII. 9 grudnia 2006 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 10 listopada 2006 r. w sprawie wymagań, jakim powinny odpowiadać pod względem fachowym i sanitarnym pomieszczenia i urządzenia zakładu opieki zdrowotnej, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 213, poz. 1568.

Zakład opieki zdrowotnej:
1) prowadzący działalność w dniu wejścia w życie rozporządzenia,
2) który po dniu wejścia w życie rozporządzenia będzie prowadził działalność w pomieszczeniach, w których w okresie 12 miesięcy przed tym dniem prowadził działalność inny zakład opieki zdrowotnej –
– niespełniający wymagań określonych
w jego przepisach, dostosuje pomieszczenia i urządzenia do tych wymagań.
Zakład opieki zdrowotnej zamkniętej,
o którym mowa wyżej, dostosuje pomieszczenia i urządzenia do wymagań określonych w rozporządzeniu do dnia 31 grudnia 2012 r.
Wymieniony zakład opieki zdrowotnej, inny niż zakład opieki zdrowotnej zamkniętej, dostosuje pomieszczenia i urządzenia do wymagań określonych w rozporządzeniu do dnia 31 grudnia 2008 r.
Kierownik wymienionego zakładu przedstawi, w terminie do dnia 30 czerwca 2007 r., organowi prowadzącemu rejestr zakładów opieki zdrowotnej, program dostosowania zakładu opieki zdrowotnej do wymagań określonych w przepisach rozporządzenia, zaopiniowany przez właściwego inspektora sanitarnego, a w odniesieniu do szpitali – przez państwowego wojewódzkiego inspektora sanitarnego.
W odniesieniu do zakładów opieki zdrowotnej utworzonych przez:
– ministra spraw wewnętrznych i administracji – program opiniuje państwowy inspektor sanitarny Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji,
– ministra obrony narodowej – program opiniuje wojskowy inspektor sanitarny.
Pomieszczenia, których budowę rozpoczęto i nie zakończono przed dniem wejścia w życie rozporządzenia, niespełniające wymagań określonych w jego przepisach, zostaną dopasowane do tych wymagań
w terminie do dnia:
1) 31 grudnia 2012 r. – w przypadku gdy w pomieszczeniach tych prowadzona będzie działalność zakładu opieki zdrowotnej zamkniętej,
2) 31 grudnia 2008 r. – w przypadku innego zakładu opieki zdrowotnej niż określony w pkt 1.
Programy dostosowania zakładu opieki zdrowotnej określone w przepisach dotychczasowych stają się z dniem wejścia w życie rozporządzenia programami, o których mowa wyżej.
Kierownik zakładu opieki zdrowotnej dostosuje program do wymagań określonych w rozporządzeniu i w terminie do dnia 30 czerwca 2007 r. przedstawi go organowi prowadzącemu rejestr zakładów opieki zdrowotnej.

VIII. 19 grudnia 2006 r. weszła w życie ustawa z dnia 16 listopada 2006 r.
o zmianie ustawy – Kodeks pracy oraz ustawy o świadczeniach pieniężnych
z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 221, poz. 1615.

Pracownicy przysługuje urlop macierzyński w wymiarze:
1) 18 tygodni przy pierwszym porodzie,
2) 20 tygodni przy każdym następnym porodzie,
3) 28 tygodni w przypadku urodzenia więcej niż jednego dziecka przy jednym porodzie.
Pracownicy, która wychowuje dziecko przysposobione lub która przyjęła dziecko na wychowanie jako rodzina zastępcza, z wyjątkiem rodziny zastępczej wykonującej zadania pogotowia rodzinnego, przysługuje urlop macierzyński w wymiarze 20 tygodni również przy pierwszym porodzie.
Przy udzielaniu urlopu macierzyńskiego
i urlopu na warunkach urlopu macierzyńskiego tydzień urlopu odpowiada 7 dniom kalendarzowym.
Jeżeli pracownica nie korzysta z urlopu macierzyńskiego przed przewidywaną datą porodu, pierwszym dniem urlopu macierzyńskiego jest dzień porodu.
Zasiłek macierzyński przysługuje ubezpieczonej, która w okresie ubezpieczenia chorobowego albo w okresie urlopu macierzyńskiego:
– urodziła dziecko,
– przyjęła na wychowanie dziecko w wieku do 7. roku życia, a w przypadku dziecka, wobec którego podjęto decyzję o odroczeniu obowiązku szkolnego – do 10. roku życia, i wystąpiła do sądu opiekuńczego w sprawie jego przysposobienia,
– przyjęła na wychowanie w ramach rodziny zastępczej, z wyjątkiem rodziny zastępczej zawodowej niespokrewnionej
z dzieckiem, dziecko w wieku do 7. roku życia, a w przypadku dziecka, wobec którego podjęto decyzję o odroczeniu obowiązku szkolnego – do 10. roku życia.
Wymiar urlopu macierzyńskiego i urlopu na warunkach urlopu macierzyńskiego,
w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosuje się także do pracownic i pracowników korzystających z takiego urlopu
w dniu wejścia w życie ustawy.
Wymiar urlopu macierzyńskiego, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosuje się także do pracownic, które łącznie spełniają następujące warunki:
– urodziły dziecko w dniu 1 stycznia 2006 r. lub później i do dnia wejścia w życie ustawy nie wykorzystały całego urlopu macierzyńskiego lub jego części,
– w dniu wejścia w życie ustawy nie korzystają z urlopu macierzyńskiego ze względu na okoliczności określone w art. 181 Kodeksu pracy, stanowiącego, że w razie urodzenia dziecka wymagającego opieki szpitalnej pracownica, która wykorzystała po porodzie 8 tygodni urlopu macierzyńskiego, pozostałą część tego urlopu może wykorzystać w terminie późniejszym, po wyjściu dziecka ze szpitala albo z powodu korzystania z urlopu bezpłatnego, albo z urlopu wychowawczego.

IX. 27 grudnia 2006 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 1 grudnia 2006 r. w sprawie sposobu prowadzenia centralnego rejestru sprzeciwów oraz sposobu ustalania istnienia wpisu w tym rejestrze, opublikowane
w Dzienniku Ustaw nr 228, poz. 1671.

Centralny rejestr sprzeciwów na pobranie komórek, tkanek i narządów ze zwłok ludzkich stanowi zbiór informatyczny i archiwalny danych zawartych w zgłoszeniach
o dokonanie wpisu sprzeciwu i zgłoszeniach o wykreśleniu wpisu sprzeciwu.
Wpis sprzeciwu w centralnym rejestrze sprzeciwów następuje na podstawie zgłoszenia osoby określonej w art. 5 ust. 1-3 ustawy z dnia 1 lipca 2005 r. o pobieraniu, przechowywaniu i przeszczepianiu komórek, tkanek i narządów, który stanowi, że pobrania komórek, tkanek lub narządów ze zwłok ludzkich w celu ich przeszczepienia można dokonać, jeżeli osoba zmarła nie wyraziła za życia sprzeciwu. W przypadku małoletniego lub innej osoby, która nie ma pełnej zdolności do czynności prawnych, sprzeciw może wyrazić za ich życia przedstawiciel ustawowy. W przypadku małoletniego powyżej lat szesnastu sprzeciw może wyrazić również ten małoletni.
Wpisu dokonuje się niezwłocznie po otrzymaniu zgłoszenia.
Potwierdzeniem dokonania wpisu sprzeciwu w centralnym rejestrze sprzeciwów jest zawiadomienie o wpisie sprzeciwu, sporządzone w formie wydruku komputerowego, potwierdzonego podpisem dyrektora Centrum Organizacyjno-Koordynacyjnego ds. Transplantacji „Poltransplant”.
O istnieniu wpisu sprzeciwu małoletniego zawiadamia się osobę, której wpis dotyczy, po osiągnięciu przez nią pełnoletności, informując jednocześnie o możliwości cofnięcia sprzeciwu.
Wykreślenie wpisu sprzeciwu w centralnym rejestrze sprzeciwów następuje na podstawie zgłoszenia o wykreślenie wpisu sprzeciwu przez osobę określoną w art. 5 ust. 1-3 ustawy.
Potwierdzeniem dokonania wykreślenia wpisu sprzeciwu w centralnym rejestrze sprzeciwów jest zawiadomienie o wykreśleniu wpisu sprzeciwu, sporządzone
w formie wydruku komputerowego, potwierdzonego podpisem dyrektora „Pol-transplantu”.
Zgłoszenia można składać na formularzu, osobiście lub przesyłać pocztą na adres „Poltransplantu”.
Formularz zgłoszenia znajduje się na stronie internetowej „Poltransplantu” lub
w zakładach opieki zdrowotnej.
Istnienie wpisu sprzeciwu w centralnym rejestrze sprzeciwów lekarz zamierzający dokonać pobrania lub osoba przez niego upoważniona ustala telefonicznie, faksem lub pocztą elektroniczną.
Wymieniona osoba potwierdza istnienie wpisu sprzeciwu w centralnym rejestrze sprzeciwów poprzez wysłanie do „Poltrans-plantu” przesyłką poleconą pytania zawierającego dane osoby, której sprzeciw dotyczy:
1) imię i nazwisko,
2) datę i miejsce urodzenia,
3) numer PESEL, jeżeli ma,
4) adres i miejsce zamieszkania,
5) datę oraz miejscowość, w której sprzeciw albo jego cofnięcie zostały sporządzone,
6) datę wpłynięcia sprzeciwu albo datę wpłynięcia zgłoszenia o wykreślenie wpisu sprzeciwu;
oraz następujące dane:
1) imię i nazwisko,
2) numer i seria dowodu tożsamości,
3) numer PESEL,
4) adres podmiotu, w którym jest zatrudniona ta osoba.
Informacji o tym, czy sprzeciw danej osoby jest umieszczony w centralnym rejestrze sprzeciwów, udziela się niezwłocznie po otrzymaniu pytania od lekarza zmierzającego dokonać pobrania lub osoby przez niego upoważnionej.

X. 27 grudnia 2006 r. weszło w życie rozporządzenie ministra finansów
z dnia 22 grudnia 2006 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie kas rejestrujących, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 243, poz. 1768.

Dotychczasowe zwolnienie z obowiązku ewidencjonowania za pomocą kasy fiskalnej zostało przedłużone do 30 czerwca 2007 r.

XI. 30 grudnia 2006 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 30 listopada 2006 r. w sprawie wykazu produktów leczniczych i wyrobów medycznych nabywanych przez zakłady lecznictwa zamkniętego po cenach urzędowych hurtowych, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 231, poz. 1685.

XII. 30 grudnia 2006 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 6 grudnia 2006 r. w sprawie wykazu cen urzędowych hurtowych na produkty lecznicze i wyroby medyczne nabywane przez zakłady lecznictwa zamkniętego, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 231, poz. 1686.

XIII. 30 grudnia 2006 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 7 grudnia 2006 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie świadczeń wysokospecjalistycznych finansowanych z budżetu państwa, z części pozostającej
w dyspozycji ministra zdrowia, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 231, poz. 1687.

Minister zawiera umowy w terminie do dnia 31 grudnia roku poprzedzającego rok, w którym świadczenia mają być udzielane.
W uzasadnionych przypadkach, w szczególności związanych z koniecznością zapewnienia dostępności do świadczeń, minister może zawierać umowy w terminie późniejszym.
Oceny jakości świadczeń dokonuje Centrum Monitorowania Jakości w Ochronie Zdrowia, utworzone na podstawie odrębnych przepisów.
Zakres świadczeń wysokospecjalistycznych finansowanych z budżetu państwa:
1) przeszczepienie autologicznego szpiku,
2) przeszczepienie allogenicznego szpiku od rodzeństwa identycznego w HLA,
3) przeszczepienie szpiku od dawcy alternatywnego,
4) przeszczepienie wątroby,
5) przeszczepienie nerki,
6) przeszczepienie nerki i trzustki,
7) przeszczepienie serca,
8) przeszczepienie płuca,
9) przeszczepienie serca i płuca,
10) przeszczepienie rogówki,
11) immunoablacja w leczeniu aplazji szpiku,
12) radioterapia przy zastosowaniu specjalnej techniki naświetlania: stereoaktyczna, konformalna, niekoplanarna,
13) brachyterapia ze stereoataksją mózgową,
14) operacje wad wrodzonych serca u niemowląt,
15) operacje wad serca i aorty piersiowej w krążeniu pozaustrojowym,
16) diagnostyczne cewnikowanie serca, biopsja mięśnia sercowego u dzieci do lat 18,
17) kardiologiczne zabiegi interwencyjne u dzieci do lat 18, w tym przezskórne zamykanie przecieków z użyciem zestawów zamykających,
18) mechaniczne, pozaustrojowe wspomaganie serca pulsacyjnymi sztucznymi komorami.

XIV. 31 grudnia 2006 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 20 listopada 2006 r. w sprawie wymagań fachowych i sanitarnych dla banków tkanek i komórek, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 218, poz. 1598.

Banki tkanek i komórek powinny odpowiadać pod względem fachowym i sanitarnym wymaganiom określonym w załączniku do rozporządzenia.
Bank tkanek i komórek prowadzący działalność w dniu wejścia w życie rozporządzenia, niespełniający wymagań określonych w jego przepisach dostosuje się do tych wymagań w terminie do dnia 31 grudnia 2009 r.

XV. 31 grudnia 2006 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 13 grudnia 2006 r. w sprawie trybu przeprowadzania kontroli w podmiotach wykonujących czynności związane z pobieraniem, przechowywaniem i przeszczepianiem komórek, tkanek
i narządów, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 237, poz. 1722.

XVI. 31 grudnia 2006 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 25 kwietnia 2006 r. w sprawie rodzaju
i zakresu badań żywych dawców narządu, wykonywanych w ramach monitorowania ich stanu zdrowia, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 83, poz. 579.

XVII. 1 stycznia 2007 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 27 czerwca 2006 r. w sprawie zakresu niezbędnych informacji gromadzonych przez świadczeniodawców, szczegółowego sposobu rejestrowania tych informacji oraz ich przekazywania podmiotom zobowiązanym do finansowania świadczeń ze środków publicznych, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 114, poz. 780.

XVIII. 1 stycznia 2007 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 30 sierpnia 2006 r. w sprawie naczelnego lekarza uzdrowiska, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 164, poz. 1162.

Do obowiązków i uprawnień naczelnego lekarza uzdrowiska należą:
1) w zakresie sprawowania nadzoru nad jakością świadczeń opieki zdrowotnej udzielanych przez zakłady lecznictwa uzdrowiskowego:
– prowadzenie ewidencji zakładów lecznictwa uzdrowiskowego położonych na obszarze uzdrowiska,
– prowadzenie kontroli zakładów lecznictwa uzdrowiskowego w zakresie jakości udzielanych świadczeń opieki zdrowotnej,
– współdziałanie z konsultantem krajowym ds. balneologii i medycyny fizykalnej, konsultantem wojewódzkim ds. balneologii i medycyny fizykalnej,
– udział w pracach zmierzających do podnoszenia kwalifikacji zawodowych kadry medycznej zatrudnionej w uzdrowisku,
– inicjowanie i czuwanie nad realizacją porozumień między podmiotami prowadzącymi zakłady lecznictwa uzdrowiskowego w sprawie współdziałania w dziedzinie świadczeń opieki zdrowotnej z zakresu lecznictwa uzdrowiskowego oraz prawidłowej eksploatacji naturalnych surowców leczniczych,
– inicjowanie i czuwanie nad realizacją porozumień pomiędzy podmiotami będącymi właścicielami urządzeń lecznictwa uzdrowiskowego w sprawie współdziałania w celu właściwego wykorzystania tych urządzeń oraz prawidłowej eksploatacji naturalnych surowców leczniczych,
2) w zakresie prawidłowego funkcjonowania urządzeń lecznictwa uzdrowiskowego:
– prowadzenie ewidencji urządzeń lecznictwa uzdrowiskowego położonych na obszarze uzdrowiska,
– przeprowadzanie planowanych i doraźnych kontroli stanu oraz funkcjonowania urządzeń lecznictwa uzdrowiskowego,
3) ochrona warunków naturalnych,
4) w zakresie kształtowania czynników środowiskowych – zgłaszanie wniosków w sprawie warunków naturalnych i właściwego kształtowania czynników środowiskowych w uzdrowisku lub na obszarze ochrony uzdrowiskowej,
5) w zakresie eksploatacji naturalnych surowców leczniczych – monitorowanie wykorzystania naturalnych surowców leczniczych przez zakłady i urządzenia lecznictwa uzdrowiskowego,
6) wykonywanie innych czynności wynikających z przepisów prawa lub zleconych przez wojewodę.
Do zadań naczelnego lekarza uzdrowiska należą:
– inicjowanie i monitorowanie porozumień między podmiotami prowadzącymi zakłady i posiadającymi urządzenia lecznictwa uzdrowiskowego w sprawie udzielania świadczeń opieki zdrowotnej i prawidłowej eksploatacji naturalnych surowców leczniczych,
– współdziałanie z komisją uzdrowiskową,
– współdziałanie z innymi podmiotami działającymi w zakresie lecznictwa uzdrowiskowego i rozwoju uzdrowiska,
– wykonywanie innych zadań wynikających z przepisów prawa.
Wojewoda finansuje działalność naczelnego lekarza uzdrowiska na podstawie uzgodnionego z nim planu działań naczelnego lekarza uzdrowiska na kolejny rok budżetowy.
Konsultant krajowy ds. balneologii i medycyny fizykalnej, konsultant wojewódzki ds. balneologii i medycyny fizykalnej oraz naczelny lekarz uzdrowiska tworzą zespół współpracujący w zakresie zadań związanych z realizacją lecznictwa uzdrowiskowego, którego obrady odbywają się z częstotliwością zależną od aktualnych potrzeb.
Naczelny lekarz uzdrowiska w zakresie lecznictwa uzdrowiskowego współpracuje
z organami, które utworzyły zakłady opieki zdrowotnej znajdujące się na terenie uzdrowiska, w zakresie spraw dotyczących:
– rozwoju lecznictwa uzdrowiskowego,
– przestrzegania praw pacjenta w zakładach lecznictwa uzdrowiskowego,
– rozwoju uzdrowiska,
– ochrony środowiska na obszarach ochrony uzdrowiskowej,
– utrzymania wspólnych urządzeń lecznictwa uzdrowiskowego,
– organizacji wspólnych szkoleń personelu medycznego,
– zapewnienia ciszy i spokoju, w szczególności w strefie ochronnej „A”,
– zapewnienia bezpieczeństwa, porządku i ładu na terenie uzdrowiska,
– inwestycji, w szczególności w zakresie infrastruktury uzdrowiskowej,
– organizacji komunikacji w strefach ochrony uzdrowiskowej,
– wspólnych działań promocyjnych lecznictwa uzdrowiskowego.

XIX. 1 stycznia 2007 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 21 sierpnia 2006 r. w sprawie określenia wysokości opłat za krew i jej składniki w 2007 r., opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 158, poz. 1126.

XX. 1 stycznia 2006 r. weszła w życie
ustawa z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 191, poz. 1410.

Ustawa określa zasady organizacji, funkcjonowania i finansowania systemu oraz zasady zapewnienia edukacji w zakresie udzielania pierwszej pomocy.
W ramach systemu działają:
– organy administracji rządowej właściwe w zakresie wykonywania zadań systemu,
– jednostki systemu: szpitalne oddziały ratunkowe, zespoły ratownictwa medycznego, w tym lotnicze zespoły ratownictwa medycznego, zapewniające utrzymanie gotowości ludzi, zasobów i jednostek organizacyjnych.
Osoba udzielająca pierwszej pomocy, kwalifikowanej pierwszej pomocy oraz podejmująca medyczne czynności ratunkowe korzysta z ochrony przewidzianej w ustawie z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny (Dz. U. nr 88, poz. 553 ze zm.) dla funkcjonariuszy publicznych.
Ustanawia się dzień 13 października Dniem Ratownictwa Medycznego.
Wykonywanie zawodu ratownika medycznego polega na:
1) zapewnieniu bezpieczeństwa osób znajdujących się w miejscu zdarzenia oraz podejmowaniu działań zapobiegających zwiększeniu liczby ofiar i degradacji środowiska,
2) dokonywaniu oceny stanu zdrowia osób w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego i podejmowaniu medycznych czynności ratunkowych,
3) transportowaniu osób w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego,
4) komunikowaniu się z osobą w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego i udzielaniu jej wsparcia psychicznego w sytuacji powodującej stan nagłego zagrożenia zdrowotnego,
5) organizowaniu i prowadzeniu zajęć z zakresu pierwszej pomocy, kwalifikowanej pierwszej pomocy oraz medycznych czynności ratunkowych.
Zakres czynności wykonywanych przez ratownika w ramach kwalifikowanej pierwszej pomocy obejmuje:
– resuscytację krążeniowo-oddechową, bezprzyrządową i przyrządową, z podaniem tlenu oraz zastosowaniem według wskazań defibrylatora zautomatyzowanego,
– tamowanie krwotoków zewnętrznych i opatrywanie ran,
– unieruchamianie złamań i podejrzeń złamań kości oraz zwichnięć,
– ochronę wstępnego postępowania przeciwwstrząsowego poprzez właściwe ułożenie osób w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego, ochronę termiczną osób w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego,
– stosowanie tlenoterapii biernej,
– ewakuację z miejsca zdarzenia osób w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego,
– wsparcie psychiczne osób w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego,
– prowadzenie wstępnej segregacji medycznej.
Jednostkami współpracującymi z systemem są służby ustawowo powołane do niesienia pomocy osobom w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego, w szczególności: jednostki organizacyjne Państwowej Straży Pożarnej, jednostki ochrony przeciwpożarowej włączone do krajowego systemu ratowniczo-gaśniczego, podmioty, do których należy: organizowanie pomocy oraz ratowanie osób, które uległy wypadkowi lub są narażone na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia w górach, należy w szczególności do Górskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego oraz Tatrzańskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego – specjalistycznych stowarzyszeń o zasięgu ogólnokrajowym – w zakresie określonym w statutach tych organizacji, organizowanie pomocy oraz ratowanie osób, które uległy wypadkowi lub są narażone na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia na wodach, należy w szczególności do Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego – specjalistycznego stowarzyszenia o zasięgu ogólnokrajowym – w zakresie określonym w statucie tej organizacji oraz inne jednostki podległe lub nadzorowane przez ministra spraw wewnętrznych i administracji oraz ministra obrony narodowej.
Jednostkami współpracującymi z systemem mogą być społeczne organizacje ratownicze, które, w ramach swoich zadań ustawowych lub statutowych, są obowiązane do niesienia pomocy osobom w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego, jeżeli zostaną wpisane do rejestru jednostek współpracujących z systemem.
Jednostki współpracujące z systemem udzielają kwalifikowanej pierwszej pomocy osobom znajdującym się w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego.
Organami administracji rządowej właściwymi w zakresie wykonywania zadań systemu są:
1) minister zdrowia,
2) wojewoda.
W urzędzie wojewódzkim działają:
– centra powiadamiania ratunkowego przyjmujące zgłoszenia z numeru alarmowego 112 i przekierowujące zgłoszenia do właściwej jednostki policji, Państwowej Straży Pożarnej i pogotowia ratunkowego,
– lekarz koordynator ratownictwa medycznego działający w wojewódzkim centrum zarządzania kryzysowego.
Działalność centrów powiadamiania ratunkowego i lekarza koordynatora ratownictwa medycznego jest finansowana
z budżetu państwa, z części, której dysponentem jest wojewoda.
Dyspozytorem medycznym może być osoba, która:
1) ma pełną zdolność do czynności prawnych,
2) zdobyła wykształcenie wymagane dla lekarza systemu, pielęgniarki systemu lub ratownika medycznego,
3) przez okres co najmniej 5 lat była zatrudniona przy udzielaniu świadczeń zdrowotnych w pogotowiu, szpitalnym oddziale ratunkowym, oddziale anestezjologii
i intensywnej terapii lub w izbie przyjęć szpitala.
Do zadań dyspozytorów medycznych należy w szczególności:
1) przyjmowanie powiadomień o zdarzeniach, ustalanie priorytetów i niezwłocznie kierowanie zespołów ratownictwa medycznego na miejsce zdarzenia, zgodnie z przepisami wykonawczymi do ustawy,
2) przekazywanie niezbędnych informacji osobom udzielającym pierwszej pomocy,
3) przekazywanie osobie kierującej akcją prowadzenia medycznych czynności ratunkowych – niezbędnych informacji ułatwiających prowadzenie medycznych czynności ratunkowych na miejscu zdarzenia,
4) zbieranie aktualnych informacji o dostępnych na obszarze działania dysponenta jednostki jednostkach systemu i ich gotowości oraz przekazywanie tych informacji lekarzowi koordynatorowi ratownictwa medycznego,
5) zbieranie i archiwizowanie bieżących informacji o zdarzeniach i prowadzonych medycznych czynnościach ratunkowych,
6) powiadamianie o zdarzeniu szpitalnych oddziałów ratunkowych lub, jeżeli wymaga tego sytuacja na miejscu zdarzenia, jednostek organizacyjnych szpitali wyspecjalizowanych w zakresie działania świadczeń zdrowotnych niezbędnych dla ratownictwa medycznego,
7) powiadamianie o zdarzeniu jednostek współpracujących z systemem, jeżeli wymaga tego sytuacja na miejscu zdarzenia.
W razie konieczności użycia jednostek systemu spoza obszaru działania dysponenta jednostki – dyspozytor medyczny powiadamia lekarza koordynatora ratownictwa medycznego.
Lekarz koordynator ratownictwa medycznego w celu sprawnego podjęcia medycznych czynności ratunkowych, ich przeprowadzenia i zapewnienia kierowania tymi czynnościami:
1) wyznacza dyspozytorów medycznych realizujących zadania określone w pkt 1-4, 6 i 7 dla całego obszaru w razie konieczności użycia jednostek systemu spoza obszaru działania dysponenta jednostki,
2) koordynuje działania dysponentów jednostek.
W wojewódzkim centrum zarządzania kryzysowego działają lekarze koordynatorzy ratownictwa medycznego w liczbie niezbędnej do zapewnienia całodobowej realizacji zadań.
Do zadań lekarza koordynatora ratownictwa medycznego należy w szczególności:
– nadzór merytoryczny nad pracą dyspozytorów medycznych,
– koordynacja współpracy dyspozytorów medycznych w przypadku zdarzeń wymagających użycia jednostek systemu spoza obszaru działania jednego dysponenta jednostki,
– udzielanie dyspozytorom medycznym niezbędnych informacji i pomocy merytorycznej,
– udział w pracach wojewódzkiego zespołu reagowania kryzysowego.
Z lekarzami koordynatorami ratownictwa medycznego wojewoda nawiązuje stosunek pracy na podstawie powołania.
Lekarzem koordynatorem ratownictwa medycznego może być lekarz systemu, który ma co najmniej 5-letni staż pracy
w szpitalnym oddziale ratunkowym lub
w zespole ratownictwa medycznego.
W przypadku wystąpienia katastrof naturalnych i awarii technicznych w rozumieniu ustawy z dnia 18 kwietnia 2002 r.
o stanie klęski żywiołowej (Dz. U. nr 62, poz. 558 ze zm.) lub gdy w ocenie lekarza koordynatora ratownictwa medycznego skutki zdarzenia mogą spowodować stan nagłego zagrożenia zdrowotnego znacznej liczby osób – lekarz ten informuje niezwłocznie wojewodę o potrzebie postawienia w stan podwyższonej gotowości wszystkich lub niektórych zakładów opieki zdrowotnej, działających na obszarze danego województwa.
W powyższym przypadku wojewoda może nałożyć na wymienione zakłady opieki zdrowotnej, w drodze decyzji administracyjnej, obowiązek pozostawania w stanie podwyższonej gotowości w celu przyjęcia osób znajdujących się w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego.
Z systemem współpracują jednostki organizacyjne szpitali wyspecjalizowane w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych niezbędnych dla ratownictwa medycznego, które zostały ujęte w planie.
Szpitalny oddział ratunkowy oraz jednostka organizacyjna szpitala wyspecjalizowana w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych niezbędnych dla ratownictwa medycznego udzielają świadczeń opieki zdrowotnej osobie w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego.
W razie konieczności szpital, w którym znajduje się szpitalny oddział ratunkowy, lub jednostka organizacyjna szpitala wyspecjalizowana w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych niezbędnych dla ratownictwa medycznego zapewnia niezwłoczny transport sanitarny osoby w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego do najbliższego zakładu opieki zdrowotnej udzielającego świadczeń opieki zdrowotnej w odpowiednim zakresie.
Zespoły ratownictwa medycznego dzielą się na:
1) zespoły specjalistyczne, w skład których wchodzą co najmniej trzy osoby uprawnione do wykonywania medycznych czynności ratunkowych, w tym lekarz systemu oraz pielęgniarka systemu lub ratownik medyczny,
2) zespoły podstawowe, w skład których wchodzą co najmniej dwie osoby uprawnione do wykonywania medycznych czynności ratunkowych, w tym pielęgniarka systemu lub ratownik medyczny.
Zespół ratownictwa medycznego jest wyposażony w specjalistyczny środek transportu sanitarnego, spełniający określone warunki techniczne i jakościowe.
Lotniczy zespół ratownictwa medycznego składa się co najmniej z trzech osób, w tym co najmniej z: jednego pilota zawodowego, lekarza systemu oraz ratownika medycznego lub pielęgniarki systemu.
Z systemem współdziałają uczelnie medyczne, placówki kształcenia ustawicznego dorosłych, stowarzyszenia lekarskie
o zasięgu ogólnokrajowym prowadzące działalność w zakresie medycyny ratunkowej – w zakresie edukacji i przygotowywania kadr systemu, opracowywania zaleceń proceduralnych funkcjonowania systemu, inicjowania i realizacji zadań naukowo-badawczych w zakresie medycyny ratunkowej, oceny jakości systemu oraz wytyczania kierunków jego rozwoju.
Akcja prowadzenia medycznych czynności ratunkowych rozpoczyna się w momencie przybycia zespołu ratownictwa medycznego na miejsce zdarzenia.
Zespół ratownictwa medycznego po przybyciu na miejsce zdarzenia niezwłocznie rozpoczyna medyczne czynności ratunkowe.
Akcją prowadzenia medycznych czynności ratunkowych kieruje osoba wyznaczona przez dyspozytora medycznego.
Podczas prowadzenia medycznych czynności ratunkowych kierujący pozostaje
w kontakcie z dyspozytorem medycznym.
Kierujący może zasięgnąć opinii lekarza wskazanego przez dyspozytora medycznego.
Zespół ratownictwa medycznego transportuje osobę w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego do najbliższego, pod względem czasu dotarcia, szpitalnego oddziału ratunkowego lub do szpitala wskazanego przez dyspozytora medycznego lub lekarza koordynatora medycznego.
Odmowa przyjęcia osoby w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego przez szpitalny oddział ratunkowy lub szpital, o którym mowa wyżej, skutkuje zastosowaniem kary umownej określonej w umowie o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej lub niezwłocznym rozwiązaniem tej umowy.
W przypadku gdy u osoby w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego zostanie stwierdzony stan, który zgodnie ze standardami postępowania wymaga transportu bezpośrednio do jednostki organizacyjnej szpitala wyspecjalizowanej w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych niezbędnych dla ratownictwa medycznego lub, gdy tak zadecyduje lekarz systemu obecny na miejscu zdarzenia – osobę taką transportuje się bezpośrednio do wskazanej jednostki. W przypadku transportu poza rejon działania dysponenta jednostki transport koordynuje lekarz koordynator ratownictwa medycznego.
Zadania zespołów ratownictwa medycznego, z wyłączeniem lotniczych zespołów ratownictwa medycznego, są finansowane z budżetu państwa z części, których dysponentami są poszczególni wojewodowie.
Świadczenia opieki zdrowotnej udzielane przez szpitalne oddziały ratunkowe oraz jednostki organizacyjne szpitali wyspecjalizowane w zakresie udzielania świadczeń opieki zdrowotnej niezbędnych dla ratownictwa medycznego są finansowane za zasadach i w trybie określonych w ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, w ramach środków określonych w planie finansowym Narodowego Funduszu Zdrowia.
Działalność lotniczych zespołów ratownictwa medycznego jest finansowana z bud-żetu państwa z części, której dysponentem jest minister zdrowia.
Do zadań lotniczego zespołu ratownictwa medycznego należy wykonywanie medycznych czynności ratunkowych.
Wojewoda powierza przeprowadzenie postępowania o zawarcie umów z dysponentem zespołów ratownictwa medycznego na wykonywanie zadań zespołów ratownictwa medycznego, zawieranie, rozliczanie i kontrolę wykonania tych umów dyrektorowi właściwego oddziału wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia.
Zgodnie z art. 28 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. nr 91, poz. 408 ze zm.), pogotowie ratunkowe udziela świadczeń zdrowotnych w razie wypadku, urazu, porodu, nagłego zachorowania lub nagłego pogorszenia stanu zdrowia, powodujących zagrożenie życia.
Pogotowie ratunkowe może udzielać świadczeń zdrowotnych, o których mowa wyżej, w ramach systemu Państwowego Ratownictwa Medycznego jako zespół ratownictwa medycznego lub lotniczy zespół ratownictwa medycznego na zasadach określonych w ustawie z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym.
Do dnia 31 grudnia 2020 r. lekarzem systemu może być lekarz mający specjalizację lub tytuł specjalisty w dziedzinie: anestezjologii i intensywnej terapii, chorób wewnętrznych, chirurgii ogólnej, chirurgii dziecięcej, ortopedii i traumatologii narządu ruchu, ortopedii i traumatologii, lub pediatrii.
Kierownik zakładu opieki zdrowotnej,
w którym znajduje się szpitalny oddział ratunkowy, dostosuje ten oddział do wymagań określonych w ustawie do dnia 31 grudnia 2011 r., zgodnie z harmonogramem ustalonym przez właściwego ze względu na siedzibę zakładu wojewodę.

mec. Beata Kozyra-ŁukasiAk
Autorka jest radcą prawnym
Dolnośląskiej Izby Lekarskiej

Archiwum

Okręgowa Izba Lekarska w Warszawie im. prof. Jana Nielubowicza