27 listopada 2007

Nowe przepisy prawne

I. 31 lipca 2007 r. zostało opublikowane w Dzienniku Urzędowym Ministra Zdrowia nr 12, poz. 65 obwieszczenie ministra zdrowia z dnia 17 lipca 2007 r. w sprawie wykazu jednostek uprawnionych do potwierdzania właściwości leczniczych naturalnych surowców leczniczych i właściwości leczniczych klimatu.

II. 1 września 2007 r. weszła w życie ustawa z dnia 24 sierpnia 2007 r. o zmianie ustawy o pomocy publicznej i restrukturyzacji publicznych zakładów opieki zdrowotnej, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 158, poz. 1104.

Samodzielnemu publicznemu zakładowi opieki zdrowotnej, w stosunku do którego wydano ostateczną decyzję o zakończeniu postępowania restrukturyzacyjnego, który w okresie do 5 lat od dnia wydania ostatecznej decyzji o warunkach restrukturyzacji spłaci 30% należności głównej z tytułu pożyczki i z tytułu zwiększenia kwoty pożyczki wraz z odsetkami za ten okres, umarza się pozostałą część pożyczki i środków uzyskanych z tytułu jej zwiększenia.
Umowa dot. zrzeczenia się roszczeń samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej wobec NFZ, Skarbu Państwa lub innej jednostki sektora finansów publicznych z tytułu zobowiązań tego zakładu wobec pracowników jest zawierana nie później niż do 30 listopada 2007 r.
Skarb Państwa udziela pożyczki zakładowi, który w terminie do dnia 1 października 2007 r. złoży wniosek o zwiększenie kwoty pożyczki, jeżeli zakład ten, w dniu złożenia wniosku, spełnia łącznie następujące warunki:
1) udzielono mu pożyczki w trybie określonym w art. 35,
2) uzyskał ostateczną decyzję o warunkach restrukturyzacji,
3) złożył pisemne oświadczenie o wysokości przeciętnego rocznego zatrudnienia w zakładzie w roku 2004,
4) ustanowił – odpowiadające kwocie zwiększenia pożyczki – zabezpieczenia na rzecz Skarbu Państwa na wypadek roszczeń wynikających z niewypełnienia warunków zmienianej umowy o pożyczkę w postaci zabezpieczenia rzeczowego na majątku własnym, weksla in blanco lub zabezpieczenia udzielonego przez inny podmiot.

Pożyczka jest udzielana w kwocie nie wyższej niż iloczyn przeciętnego rocznego zatrudnienia w 2004 r., 1/4 minimalnego wynagrodzenia za pracę w 2004 r. i 12 miesięcy.
Należność główna z tytułu zwiększenia kwoty pożyczki zostanie spłacona w terminie 10 lat od dnia podpisania umowy o pożyczkę.

III. 4 września 2007 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 10 sierpnia 2007 r. w sprawie wykazu specjalizacji uprawniających lekarza do samodzielnego wykonywania czynności diagnostyki laboratoryjnej w medycznym laboratorium diagnostycznym, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 150, poz. 1073.

IV. 6 września 2007 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 30 sierpnia 2007 r. w sprawie algorytmu podziału środków na finansowanie zadań zespołów ratownictwa medycznego pomiędzy poszczególne województwa, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 161, poz. 1143.

V. 20 września 2007 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 8 sierpnia 2007 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie standardów postępowania oraz procedur medycznych przy udzielaniu świadczeń zdrowotnych z zakresu anestezjologii i intensywnej terapii w zakładach opieki zdrowotnej, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 160, poz. 1133.
W szpitalu powinien być ustalony przez kierownika zakładu,
w porozumieniu z ordynatorem lub innym lekarzem kierującym oddziałem anestezjologii i intensywnej terapii (oddziałem anestezjologii), sposób komunikacji alarmowej.
Ordynator lub inny lekarz kierujący oddziałem anestezjologii i intensywnej terapii lub oddziałem anestezjologii, w porozumieniu
z ordynatorami lub innymi lekarzami kierującymi innymi oddziałami szpitala, ustala wykaz badań przedoperacyjnych i badań laboratoryjnych niezbędnych do wykonania znieczulenia w celu przeprowadzenia zabiegu planowego.

VI. 20 września 2007 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 8 sierpnia 2007 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie wymagań, jakim powinny odpowiadać osoby na stanowiskach kierowniczych w zakładach opieki zdrowotnej określonego rodzaju, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 160, poz. 1134.

Ordynatorem (lekarzem kierującym oddziałem) i jego zastępcą powinien być lekarz, lekarz dentysta, mający prawo wykonywania zawodu w Rzeczypospolitej Polskiej i mający tytuł specjalisty w określonej dziedzinie medycyny lub specjalizację II stopnia
w odpowiedniej dziedzinie medycyny oraz co najmniej ośmioletni staż pracy w zawodzie.

VII. 20 września 2007 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 8 sierpnia 2007 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie rodzaju i zakresu dokumentacji medycznej w zakładach opieki zdrowotnej oraz sposobu jej przetwarzania, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 160, poz. 1135.

Wpisy dotyczące przebiegu hospitalizacji są dokonywane na bieżąco przez lekarza prowadzącego i okresowo kontrolowane przez ordynatora lub innego lekarza kierującego oddziałem.
Wypisu pacjenta dokonuje lekarz prowadzący, przedstawiając zakończoną, podpisaną przez siebie historię choroby do oceny i podpisu ordynatorowi lub innemu lekarzowi kierującemu oddziałem.
Lekarz wypisujący pacjenta wystawia na podstawie historii choroby kartę informacyjną z leczenia szpitalnego w jednym egzemplarzu z dwiema kopiami. Kartę informacyjną podpisuje lekarz wypisujący i ordynator lub inny lekarz kierujący oddziałem.
Historię choroby wraz z oryginałem protokołu badania sekcyjnego przekazuje się lekarzowi prowadzącemu lub lekarzowi wyznaczonemu przez ordynatora lub innego lekarza kierującego oddziałem, który porównuje rozpoznanie kliniczne i epikryzę z rozpoznaniem anatomopatologicznym. W razie rozbieżności między rozpoznaniem klinicznym i rozpoznaniem anatomopatologicznym lekarz dokonuje zwięzłej oceny przyczyn rozbieżności oraz ustala ostateczne rozpoznanie choroby zasadniczej, chorób współistniejących i powikłań.
Lekarz prowadzący lub lekarz wyznaczony przez ordynatora lub innego lekarza kierującego oddziałem przedstawia zakończoną
i podpisaną przez siebie historię choroby do akceptacji i podpisu ordynatorowi lub innemu lekarzowi kierującemu oddziałem.

VIII. 20 września 2007 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 8 sierpnia 2007 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie kwalifikacji wymaganych od pracowników na poszczególnych rodzajach stanowisk pracy w publicznych zakładach opieki zdrowotnej, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 160, poz. 1136.

W załączniku w tabeli I – Pracownicy działalności podstawowej w Ip. 3 – kolumna 2 otrzymuje brzmienie: „Ordynator (lekarz kierujący oddziałem), zastępca ordynatora (lekarza kierującego oddziałem)”.

IX. 20 września 2007 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 8 sierpnia 2007 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie stażu podyplomowego lekarza i lekarza dentysty, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 160, poz. 1137.

Koordynator dokonuje okresowych ocen przebiegu stażu z udziałem ordynatorów lub innych lekarzy kierujących oddziałem, kierowników innych zakładów opieki zdrowotnej, opiekunów stażystów. Wystawia stażystom opinie zawodowe, po zapoznaniu się ze stanowiskiem ordynatorów lub innych lekarzy kierujących oddziałem, kierowników innych zakładów opieki zdrowotnej i opiekunów, dotyczące w szczególności uzdolnień i predyspozycji zawodowych, umiejętności manualnych, stosunku do pacjentów
i współpracowników, zaangażowania w pracę, zdyscyplinowania, zdolności organizacyjnych i umiejętności pracy w zespole.
Opiekuna w zakładzie opieki zdrowotnej wyznacza kierownik tego zakładu spośród lekarzy, lekarzy dentystów, którzy spełniają wymagania określone w ustawie o zawodach lekarza i lekarza dentysty, z tym że w oddziale szpitala opiekuna wyznacza ordynator lub inny lekarz kierujący oddziałem spośród lekarzy zatrudnionych w tym oddziale.
Kierownik zakładu opieki zdrowotnej, ordynator lub inny lekarz kierujący oddziałem na czas nieobecności opiekuna wyznacza do wykonywania funkcji opiekuna innego lekarza, lekarza dentystę mającego równorzędne kwalifikacje.
Kolokwium na zakończenie stażu cząstkowego przeprowadza ordynator (inny lekarz kierujący oddziałem szpitala) lub kierownik będący lekarzem, lekarzem dentystą zakładu opieki zdrowotnej, w którym lekarz odbywał staż cząstkowy, a w przypadku lekarza, który odbywał staż cząstkowy w ramach indywidualnej praktyki lekarskiej lub indywidualnej specjalistycznej praktyki lekarskiej, lekarz, lekarz dentysta wyznaczony przez okręgową radę lekarską, z udziałem opiekuna stażysty.
W razie negatywnego wyniku kolokwium ordynator (inny lekarz kierujący oddziałem) lub lekarz, lekarz dentysta, o którym mowa wyżej, wskazuje rodzaj umiejętności, których stażysta nie opanował w sposób zadowalający, i wyznacza termin kolokwium uzupełniającego.

X. 20 września 2007 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 8 sierpnia 2007 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie zasad organizacji obsługi bibliotecznej
w zakładach opieki zdrowotnej oraz zasad współdziałania bibliotek publicznych w wykonywaniu tej obsługi, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 160, poz. 1138.

Szczególne zasady korzystania z biblioteki na oddziałach dla zakaźnie chorych ustala ordynator lub inny lekarz kierujący oddziałem, uwzględniając w szczególności charakter oddziału.

XI. 20 września 2007 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 22 sierpnia 2007 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie zasad wynagradzania pracowników publicznych zakładów opieki zdrowotnej, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 160, poz. 1139.

W załączniku nr 2 do rozporządzenia – pkt I Pracownicy działalności podstawowej otrzymuje brzmienie:
– ordynator (lekarz kierujący oddziałem),
– zastępca ordynatora (lekarza kierującego oddziałem).

XII. 23 września 2007 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 23 sierpnia 2007 r. w sprawie szczegółowego sposobu postępowania z odpadami medycznymi, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 162, poz. 1153.

Rozporządzenie określa szczegółowy sposób postępowania z odpadami medycznymi polegający na:
– klasyfikowaniu odpadów medycznych celem określenia właściwego sposobu postępowania z określonymi rodzajami odpadów medycznych,
– zbieraniu odpadów medycznych w miejscach ich powstawania,
– magazynowaniu odpadów medycznych w zakładach opieki zdrowotnej oraz innych podmiotach udzielających świadczeń zdrowotnych oraz w podmiotach prowadzących badania i doświadczenia naukowe w zakresie medycyny przed poddaniem odpadów procesowi unieszkodliwiania, a w przypadku braku takich możliwości przed ich przetransportowaniem do miejsca unieszkodliwiania,
– określeniu warunków transportu odpadów medycznych wewnątrz jednostki ochrony zdrowia oraz podmiotu prowadzącego badania naukowe w zakresie medycyny.

Odpady medyczne klasyfikuje się w następujący sposób:

1) odpady medyczne o kodach: 18 01 02, 18 01 03, 18 01 80 i 18 01 82, zwane „odpadami zakaźnymi”, są to odpady niebezpieczne, które zawierają żywe mikroorganizmy lub ich toksyny, o których wiadomo lub co do których istnieją wiarygodne podstawy do przyjęcia, że wywołują choroby zakaźne
u ludzi lub innych żywych organizmów,
2) odpady medyczne o kodach: 18 01 06, 18 01 08 i 18 01 10, zwane „odpadami specjalnymi”, są to odpady niebezpieczne, które zawierają substancje chemiczne, o których wiadomo lub co do których istnieją wiarygodne podstawy do sądzenia, że wywołują choroby niezakaźne u ludzi lub innych żywych organizmów albo mogą być źródłem skażenia środowiska,
3) odpady medyczne o kodach: 18 01 01, 18 01 04, 18 01 07, 18 01 09 i 18 01 81, zwane „odpadami pozostałymi”, są to odpady medyczne niemające właściwości niebezpiecznych.

Odpady medyczne powstałe w trakcie udzielania świadczeń zdrowotnych w jednostkach ochrony zdrowia oraz w podmiotach prowadzących badania i doświadczenia naukowe w zakresie medycyny zbiera się selektywnie w miejscach ich powstawania z podziałem na odpady zakaźne, specjalne i pozostałe.
Odpady określone w pkt 1 i 2 zbiera się selektywnie w miejscach ich powstawania, uwzględniając sposób ich unieszkodliwiania lub proces odzysku.
Z odpadami pozostałymi postępuje się w sposób przewidziany dla odpadów komunalnych.
Odpady niebezpieczne, z wyjątkiem odpadów o ostrych końcach i krawędziach, zbiera się do pojemników lub worków jednorazowego użycia z folii polietylenowej, nieprzezroczystych, wytrzymałych, odpornych na działanie wilgoci i środków chemicznych, z możliwością jednokrotnego zamknięcia.
Odpady medyczne o ostrych końcach i krawędziach zbiera się
w sztywnych, odpornych na działanie wilgoci, mechanicznie odpornych na przekłucie bądź przecięcie pojemnikach jednorazowego użycia. Pojemniki te umieszcza się w miejscach powstawania odpadów.
Pojemniki lub worki należy wymieniać na nowe nie rzadziej niż jeden raz dziennie. Pojemniki lub worki mogą być wypełnione nie więcej niż do 2/3 ich objętości, natomiast pojemniki na odpady o ostrych końcach i krawędziach należy wymieniać na nowe nie rzadziej niż co 48 godzin.
Niedopuszczalne jest otwieranie raz zamkniętych pojemników lub worków jednorazowego użycia.
W przypadku uszkodzenia worka lub pojemnika należy go w całości umieścić w innym większym nieuszkodzonym worku lub pojemniku.
Dopuszcza się zbieranie odpadów pozostałych do pojemników wielokrotnego użycia.
Każdy pojemnik i każdy worek jednorazowego użycia powinny mieć:

– widoczne oznakowanie, świadczące o rodzaju odpadów w nich przechowywanych oraz o miejscu pochodzenia odpadów,
– datę zamknięcia,
– informacje pozwalające zidentyfikować osobę zamykającą pojemnik lub worek.

Odpady zakaźne, z wyjątkiem odpadów o ostrych końcach i krawędziach, gromadzi się w workach koloru czerwonego.
Odpady specjalne gromadzi się w workach koloru żółtego.
Pozostałe odpady medyczne, inne niż wymienione, gromadzi się w workach koloru niebieskiego.
Odpady medyczne powstałe w wyniku udzielania świadczeń zdrowotnych w miejscu wezwania powinny zostać usunięte przez osoby udzielające świadczeń zdrowotnych, zgodnie z opracowaną procedurą postępowania.
Dopuszczalne jest magazynowanie niebezpiecznych odpadów medycznych na terenie jednostek ochrony zdrowia poza miejscem ich powstawania w odpowiednio przystosowanych do tego celu pomieszczeniach.
Czas magazynowania odpadów zakaźnych nie może przekraczać 48 godzin w pomieszczeniach o temperaturze wyższej niż 10°C. W temperaturze poniżej 10°C zakaźne odpady medyczne mogą być magazynowane tak długo, jak pozwalają na to ich właściwości, ale nie dłużej niż 14 dni.
W przypadku powstawania niewielkich ilości odpadów medycznych można je magazynować w wydzielonych chłodzonych miejscach, w szczelnie zamkniętych pojemnikach, z zachowaniem warunków określonych wyżej.
Transport wewnętrzny odpadów medycznych z miejsca powstawania do miejsca magazynowania, unieszkodliwiania lub odbioru odbywa się środkami transportu przeznaczonymi wyłącznie do tego celu.

XIII. 29 września 2007 r. weszła w życie ustawa z dnia 24 sierpnia 2007 r. o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych oraz niektórych innych ustaw, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 166, poz. 1172.

Użyte w ustawie określenie „lekarz podstawowej opieki zdrowotnej” oznacza lekarza:
mającego tytuł specjalisty w dziedzinie medycyny rodzinnej lub odbywającego szkolenie specjalizacyjne w dziedzinie medycyny rodzinnej, lub mającego specjalizację II stopnia w dziedzinie medycyny ogólnej – udzielającego świadczeń w zakresie podstawowej opieki zdrowotnej, z którym Fundusz zawarł umowę o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej albo który jest zatrudniony lub wykonuje zawód u świadczeniodawcy, z którym Fundusz zawarł umowę o udzielanie świadczeń podstawowej opieki zdrowotnej.
Lekarz:
1) który uzyskał specjalizację I stopnia w dziedzinie medycyny ogólnej lub specjalizację I lub II stopnia, lub tytuł specjalisty
w dziedzinie chorób wewnętrznych, lub specjalizację I lub
II stopnia, lub tytuł specjalisty w dziedzinie pediatrii,
2) inny niż wymieniony wyżej, udzielający nieprzerwanie przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, przez okres nie krótszy niż 10 lat, świadczeń zdrowotnych w zakresie podstawowej opieki zdrowotnej – zachowuje po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy prawo do udzielania świadczeń zdrowotnych w zakresie podstawowej opieki zdrowotnej.

Przerwania udzielania świadczeń nie stanowi:
nieudzielenie świadczeń podstawowej opieki zdrowotnej przez okres krótszy niż 6 miesięcy; nieudzielenie świadczeń podstawowej opieki zdrowotnej przez okres dłuższy niż wskazany w pkt 1 w przypadkach pobierania świadczeń, o których mowa w art. 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych
z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, tj. Dz. U. z 2005 r. nr 31, poz. 267 ze zm.
Lekarz, który nie ma wymaganego okresu doświadczenia zawodowego określonego w pkt 2, a który w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy udzielał świadczeń zdrowotnych w zakresie podstawowej opieki zdrowotnej na podstawie zawartej z Narodowym Funduszem Zdrowia umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej albo będąc zatrudnionym lub wykonując zawód u świadczeniodawcy, z którym Narodowy Fundusz Zdrowia zawarł umowę o udzielanie świadczeń podstawowej opieki zdrowotnej, zachowuje prawo do udzielania świadczeń zdrowotnych w zakresie podstawowej opieki zdrowotnej do dnia 31 grudnia 2017 r.
Zaświadczenie potwierdzające posiadanie prawa do udzielania świadczeń zdrowotnych w zakresie podstawowej opieki zdrowotnej na podstawie powyższych przepisów wydaje, na wniosek lekarza, właściwa okręgowa rada lekarska.
Świadczeniobiorcy na podstawie ustawy nie przysługują orzeczenia o zdolności do prowadzenia pojazdów mechanicznych oraz inne orzeczenia i zaświadczenia lekarskie wydawane na życzenie świadczeniobiorcy, jeżeli nie są one związane z dalszym leczeniem, rehabilitacją, niezdolnością do pracy, kontynuowaniem nauki, uczestnictwem dzieci, uczniów, słuchaczy zakładów kształcenia nauczycieli i studentów w zajęciach sportowych i w zorganizowanym wypoczynku, a także jeżeli nie są wydawane dla celów pomocy społecznej, orzecznictwa o niepełnosprawności lub uzyskania zasiłku pielęgnacyjnego.
Koszty badania, wydania orzeczenia lub zaświadczenia, związanego z orzekaniem o niezdolności do pracy dla celów rentowych, ustalaniem uprawnień w ramach ubezpieczeń społecznych – są finansowane przez podmiot, na którego zlecenie zostaje przeprowadzone badanie, wydane orzeczenie lub zaświadczenie.
Fundusz finansuje koszty leczenia lub badań diagnostycznych poza granicami kraju, udzielonych zgodnie z przepisami o koordynacji oraz koszty leczenia lub badań diagnostycznych, których nie przeprowadza się w kraju, kierując się niezbędnością udzielenia takiego świadczenia w celu ratowania życia lub poprawy stanu zdrowia wnioskodawcy.
Z dniem 1 stycznia 2008 r. prezes Funduszu lub dyrektor oddziału wojewódzkiego Funduszu może wydać wnioskodawcy, na wniosek podmiotu uprawnionego, zgodę na pokrycie kosztów transportu:
– do miejsca udzielenia świadczeń w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej lub państwie członkowskim Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – najtańszym środkiem komunikacji możliwym do zastosowania w aktualnym stanie zdrowia, w przypadkach uzasadnionych stanem zdrowia,
– do miejsca leczenia lub zamieszkania w kraju – najtańszym środkiem komunikacji możliwym do zastosowania w obecnym stanie zdrowia, gdy przewidywane koszty leczenia za granicą przewyższają koszty transportu i leczenia w kraju.

Świadczeniobiorcy, który ma tytuł „Zasłużonego Honorowego Dawcy Krwi” lub „Zasłużonego Dawcy Przeszczepu” i przedstawi legitymację „Zasłużonego Honorowego Dawcy Krwi” lub „Zasłużonego Dawcy Przeszczepu”, przysługuje bezpłatne, do wysokości limitu, o którym mowa w art. 38 ust. 1, zaopatrzenie
w leki objęte wykazami:
1) leków podstawowych i uzupełniających,
2) leków, które świadczeniobiorca mający tytuł „Zasłużonego Honorowego Dawcy Krwi” lub „Zasłużonego Dawcy Przeszczepu” może stosować w związku z oddawaniem krwi lub
w związku z oddawaniem szpiku lub innych regenerujących się komórek i tkanek albo narządów – na podstawie recepty wystawionej przez lekarza ubezpieczenia zdrowotnego albo felczera ubezpieczenia zdrowotnego lub lekarza albo felczera niebędącego lekarzem albo felczerem ubezpieczenia zdrowotnego, jeżeli ma uprawnienia do wykonywania zawodu oraz zawarł z oddziałem wojewódzkim Funduszu umowę upoważniającą go do wystawiania takich recept.

Inwalidom wojennym oraz osobom represjonowanym, ich małżonkom pozostającym na ich wyłącznym utrzymaniu oraz wdowom i wdowcom po poległych żołnierzach i zmarłych inwalidach wojennych oraz osobach represjonowanych, uprawnionych do renty rodzinnej, przysługuje bezpłatne zaopatrzenie w leki oznaczone symbolami „Rp” lub „Rpz”, dopuszczone do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
Lekarz ubezpieczenia zdrowotnego, felczer ubezpieczenia zdrowotnego oraz lekarz lub felczer niebędący lekarzem albo felczerem ubezpieczenia zdrowotnego, którzy mają uprawnienia do wykonywania zawodu oraz zawarli z oddziałem wojewódzkim Funduszu umowę upoważniającą do wystawiania recept na leki podlegające refundacji ze środków publicznych, nie mogą żądać lub przyjmować nieuzasadnionej korzyści majątkowej dla siebie lub osoby trzeciej, w zamian za wykonanie lub powstrzymanie się od wykonania obowiązku służbowego, które prowadzą do zwiększenia poziomu sprzedaży leków lub wyrobów medycznych podlegających refundacji ze środków publicznych.
Zgodnie z art. 192 b. 1., kto, prowadząc obrót lekami lub wyrobami medycznymi albo świadcząc usługi farmaceutyczne, albo mając upoważnienie do wystawiania recept na leki podlegające refundacji ze środków publicznych lub mając, z racji zajmowanego stanowiska lub pełnionej funkcji, istotny wpływ na podejmowanie decyzji związanych z zaopatrzeniem świadczeniodawcy w leki lub wyroby medyczne, żąda lub przyjmuje nieuzasadnioną korzyść majątkową dla siebie lub osoby trzeciej, albo jej obietnicę w zamian za wykonanie lub powstrzymanie się od wykonania obowiązku służbowego, które prowadzi do nieuzasadnionego wzrostu poziomu sprzedaży leków lub wyrobów medycznych podlegających refundacji ze środków publicznych, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
Tej samej karze podlega, kto w przypadkach określonych wyżej, oferuje, udziela lub obiecuje udzielić korzyści majątkowej.
W przypadku mniejszej wagi sprawca czynu określonego wyżej podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
Nie podlega karze sprawca przestępstwa określonego w ust. 2 albo 3 w związku z ust. 2, jeżeli korzyść majątkowa albo jej obietnica zostały przyjęte, a sprawca zawiadomił o tym fakcie organ powołany do ścigania przestępstw i ujawnił wszystkie istotne okoliczności przestępstwa, zanim organ ten o nim się dowiedział.
Pracownicy Funduszu nie mogą bez zgody prezesa Funduszu:
1) podejmować zatrudnienia u innego pracodawcy,
2) wykonywać działalności gospodarczej.

Świadczeniodawca udzielający świadczeń opieki zdrowotnej podlega obowiązkowi ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej za szkody wyrządzone przy udzielaniu świadczeń opieki zdrowotnej wykonywanych na podstawie umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej.
Świadczeniodawca biorący udział w postępowaniu może wnieść do dyrektora oddziału wojewódzkiego Funduszu, w terminie
7 dni od dnia ogłoszenia o rozstrzygnięciu postępowania, odwołanie dotyczące rozstrzygnięcia postępowania. Odwołanie wniesione po terminie nie podlega rozpatrzeniu.
Odwołanie rozpatrywane jest w terminie 7 dni od dnia jego otrzymania. Wniesienie odwołania wstrzymuje zawarcie umowy
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej do czasu jego rozpatrzenia.
Po rozpatrzeniu odwołania dyrektor oddziału wojewódzkiego Funduszu wydaje decyzję administracyjną uwzględniającą lub oddalającą odwołanie. Decyzja jest zamieszczana w terminie
2 dni od dnia jej wydania, na tablicy ogłoszeń oraz na stronie internetowej właściwego oddziału wojewódzkiego Funduszu.
Od decyzji dyrektora oddziału wojewódzkiego Funduszu przysługuje odwołanie do prezesa Funduszu. Odwołanie wnosi się za pośrednictwem dyrektora właściwego oddziału wojewódzkiego Funduszu.
Świadczeniodawca wnosi odwołanie w terminie 7 dni od dnia otrzymania decyzji dyrektora oddziału wojewódzkiego Funduszu.
Prezes Funduszu rozpatruje odwołanie w terminie 30 dni od dnia jego otrzymania i wydaje decyzję administracyjną w sprawie. Decyzja prezesa Funduszu podlega natychmiastowemu wykonaniu.
W przypadku uwzględnienia odwołania przeprowadza się ponowne postępowanie w sprawie zawarcia umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej.
Od decyzji prezesa Funduszu świadczeniodawcy przysługuje skarga do sądu administracyjnego.
W art. 67 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej, tj. Dz. U. nr 14, poz. 89 ze zm., dodaje się następujące sformułowanie:
W razie poinformowania przez ministra zdrowia o wystąpieniu okoliczności zagrażających zapewnieniu dostępu do określonych świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych podmiot ma obowiązek podjęcia w określonym czasie działań zmierzających do zapewnienia dostępu do tych świadczeń.
Podmiot sprawujący nadzór informuje ministra zdrowia oraz dyrektora oddziału wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia właściwego ze względu na siedzibę zakładu opieki zdrowotnej o podjętych działaniach i stanie ich realizacji.
Wynagrodzenie za udzielanie wym. świadczeń jest ustalane na poziomie wynagrodzenia wynikającego z umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w danym rodzaju świadczeń w poprzednim roku.
W celu uzyskania tego wynagrodzenia świadczeniodawca składa wniosek do oddziału wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia wraz z wykazem udzielonych świadczeń opieki zdrowotnej.
Koszty wym. świadczeń opieki zdrowotnej pokrywa oddział wojewódzki Narodowego Funduszu Zdrowia, do wysokości środków przeznaczonych na ten cel w planie finansowym.
Zgodnie z przepisem art. 2 ust. 3 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty (Dz. U. z 2005 r. nr 226), za wykonywanie zawodu lekarza uważa się także prowadzenie przez lekarza prac badawczych w dziedzinie nauk medycznych lub promocji zdrowia, nauczanie zawodu lekarza lub zatrudnienie w podmiotach zobowiązanych do finansowania świadczeń opieki zdrowotnej ze środków publicznych w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. nr 210, poz. 2135 ze zm.) lub urzędach te podmioty obsługujących, w ramach którego wykonuje się czynności związane z przygotowywaniem, organizowaniem lub nadzorem nad udzielaniem świadczeń opieki zdrowotnej.
XIV. 1 października 2007 r. weszła w życie ustawa z dnia 29 czerwca 2007 r. o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych oraz ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 133, poz. 922.

Zgodnie z przepisem art. 14 ustawy, na zasadach i zakresie określonych w ustawie podmiotami zobowiązanymi do finansowania świadczeń opieki zdrowotnej ze środków publicznych są właściwi ministrowie lub Fundusz.
Podmiotowi zobowiązanemu do finansowania świadczeń ze środków publicznych przysługuje roszczenie o zwrot poniesionych kosztów świadczeń opieki zdrowotnej wobec osoby, która popełniła umyślne przestępstwo, stwierdzone prawomocnym wyrokiem, którego skutkiem jest konieczność udzielenia świadczeń opieki zdrowotnej. Roszczenie nie przysługuje w przypadkach,
o których mowa w art. 14b ust. 1.
Roszczenie nie przysługuje z tytułu poniesienia kosztów świadczeń opieki zdrowotnej udzielonych sprawcy przestępstwa.
Fundusz pokrywa koszty świadczeń opieki zdrowotnej ze środków przekazanych przez zakłady ubezpieczeń i Ubezpieczeniowy Funduszu Gwarancyjny na podstawie przepisów o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, w przypadkach gdy:
1) konieczność ich udzielenia jest następstwem zdarzeń zaistniałych w związku z ruchem pojazdu mechanicznego, a posiadacz tego pojazdu ma obowiązek zawarcia umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, zgodnie z przepisami
o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, oraz
2) posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania na zasadach określonych w art. 34 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. nr 124 poz. 1152 ze zm.).

Funduszowi nie przysługują roszczenia z tytułu poniesienia kosztów świadczeń, o których mowa wyżej.

XV. 3 października 2007 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 3 września 2007 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie leczenia uzdrowiskowego, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 168, poz. 1185.

Lekarz ubezpieczenia zdrowotnego wystawia skierowanie na leczenie uzdrowiskowe, biorąc pod uwagę:
– obecny stan zdrowia świadczeniobiorcy,
– brak przeciwwskazań do leczenia uzdrowiskowego,
– wpływ leczenia uzdrowiskowego, w szczególności warunków naturalnych (surowców leczniczych, klimatu, morza, mikroklimatu), na stan zdrowia świadczeniobiorcy,
– dotychczasowy przebieg i wyniki leczenia uzdrowiskowego,
o ile świadczeniobiorca z takiego leczenia korzystał.
W przypadku dorosłych – zalecana częstotliwość korzystania
z leczenia uzdrowiskowego wynosi nie więcej niż raz na 12 miesięcy.
Przepisu nie stosuje się do leczenia uzdrowiskowego w szpitalu uzdrowiskowym.
Okres leczenia uzdrowiskowego dla dorosłych wynosi:

– w szpitalu uzdrowiskowym – 21 dni,
– w formie rehabilitacji uzdrowiskowej w szpitalu uzdrowiskowym – 28 dni,
– w sanatorium uzdrowiskowym – 21 dni,
– w formie rehabilitacji uzdrowiskowej w sanatorium uzdrowiskowym – 28 dni,
– w formie leczenia ambulatoryjnego – od 6 do 18 dni zabiegowych.

mec. Beata Kozyra-ŁukasiAk

Autorka jest radcą prawnym
Dolnośląskiej Izby Lekarskiej

Archiwum

Okręgowa Izba Lekarska w Warszawie im. prof. Jana Nielubowicza