22 stycznia 2008

Epitafium

Doc. Jan Lech PÓŁTORAK
(1930-2007)

Był wzorem lekarza chirurga, a dla młodych adeptów sztuki lekarskiej – wspaniałym starszym kolegą.

Jan Lech Półtorak urodził się 11 października 1930 r. w Złotej Pińczowskiej, pow. Pińczów,
w rodzinie nauczycielskiej. Maturę zdał w 1949 r. w Warszawie, gdzie następnie (1949-
-1954) studiował na Wydziale Lekarskim AM. W latach 1951-
-1966 był zatrudniony jako asystent, a później jako starszy asystent w Zakładzie Anatomii Prawidłowej.
Po uzyskaniu dyplomu lekarza pracował w wielu warszawskich szpitalach. W latach 1953-1967 był wykładowcą w Szkole Felczerskiej.
Jego pasją była chirurgia. W latach 1955-1959 był zatrudniony w warszawskim Szpitalu Chirurgii Urazowej przy
ul. Joteyki, z którego przeniósł się do Szpitala Grochowskiego przy ul. Grenadierów. Najdłużej pracował na Oddziale Chirurgii Ogólnej Szpitala Bródnowskiego (1960-1981) – początkowo jako starszy asystent, a potem, przez wiele lat, jako zastępca ordynatora. Po wygraniu konkursu na stanowisko ordynatora Oddziału Chirurgii w Szpitalu Grochowskim pełnił tę funkcję aż do przejścia na emeryturę (1981-
-1997). Potem przez kilka lat leczył w różnych placówkach prywatnych.

W 1958 r. uzyskał I st., a w 1964 r. II st. specjalizacji z chirurgii ogólnej. W 1965 r. obronił pracę doktorską, a w 1973 r. uzyskał tytuł doktora habilitowanego nauk medycznych.
Doc. Półtorak był wybitnym chirurgiem ogólnym i uznanym autorytetem w dziedzinie schorzeń chirurgicznych jamy brzusznej. Szczególnie interesował się kamicą żółciową, chorobami trzustki i tarczycy. Był wzorem pracowitości. Pamiętam, jak w wolnych chwilach na dyżurze zajmował się przygotowywaniem materiałów do kolejnych publikacji naukowych. Opublikował 65 artykułów w czasopismach medycznych. Wygłosił 52 referaty na zjazdach i posiedzeniach naukowych lekarzy różnych specjalności (chirurgów ogólnych, urazowych, radiologów, urologów i internistów). Wykształcił w zakresie chirurgii ogólnej 33 lekarzy na specjalistów I lub II st.
Ożenił się z koleżanką ze studiów – laryngologiem. Ich młodsza córka została lekarzem, od wielu lat pracuje w Kanadzie.

Doc. Półtorak od przeszło roku chorował na białaczkę. Zmarł w sierpniu 2007 r. w Warszawie. Został pochowany na Cmentarzu Północnym.

Na koniec osobista refleksja.
Poznałem Go w moich czasach studenckich – w październiku 1953 r. Był naszym asystentem z anatomii prawidłowej. Już wtedy zrobił na nas duże wrażenie swoją kompetencją, wymaganiami i sprawiedliwością. W 1963 r., po moim wyjściu z wojska (2 lata służby okresowej jako lekarz), podjąłem pracę na Oddziale Chirurgii Ogólnej Szpitala Bielańskiego, gdzie ordynatorem był doc. Wojciech Wiechno. Wtedy ponownie spotkałem Leszka – jako starszego kolegę, a po paru latach – zastępcę ordynatora. Pracowaliśmy razem 11 lat.
Teraz, z perspektywy czasu, jestem w pełni świadom, jak znaczny był Jego udział w mojej edukacji zawodowej. Wiele się od Niego nauczyłem.
Pamiętam też doskonale ostatni mój, bardzo bliski z Nim kontakt, w marcu 1982 r., kiedy wykonywał mi resekcję żołądka – z bardzo dobrym skutkiem. Jestem Mu za to wdzięczny do dnia dzisiejszego.
Cześć Jego pamięci

Jan Antczak

Archiwum

Okręgowa Izba Lekarska w Warszawie im. prof. Jana Nielubowicza