14 marca 2008

Nowe przepisy prawne

I. 1 grudnia 2007 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia
2 listopada 2007 r. w sprawie wykazu leków podstawowych i uzupełniających oraz wysokości odpłatności za leki uzupełniające, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 222, poz. 1651.

II. 1 grudnia 2007 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia
2 listopada 2007 r. w sprawie wykazu chorób oraz wykazu leków i wyrobów medycznych, które ze względu na te choroby są przepisywane bezpłatnie, za opłatą ryczałtową lub za częściową odpłatnością, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 222, poz. 1652.

III. 1 grudnia 2007 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 2 listopada 2007 r. w sprawie limitów cen leków i wyrobów medycznych wydawanych świadczeniobiorcom bezpłatnie, za opłatą ryczałtową lub częściową odpłatnością, opublikowane
w Dzienniku Ustaw nr 222, poz. 1653.

IV. 1 grudnia 2007 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 14 listopada 2007 r. w sprawie wykazu cen urzędowych hurtowych i detalicznych produktów leczniczych i wyrobów medycznych, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 222, poz. 1654.

V. 14 grudnia 2007 r. weszło w życie zarządzenie ministra zdrowia z dnia
4 grudnia 2007 r. w sprawie zakresu czynności sekretarza stanu oraz podsekretarzy stanu w Ministerstwie Zdrowia, opublikowane w Dzienniku Urzędowym nr 18, poz. 97.

VI. 31 grudnia 2007 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 21 grudnia 2007 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie recept lekarskich, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 247, poz. 1843.

Osoba wystawiająca receptę może wystawić trzy recepty na kolejne miesięczne kuracje, określając dzień, od którego może nastąpić realizacja.
Fundusz na wniosek upoważnionego podmiotu przydziela mu zakresy liczb służące jako unikatowe numery identyfikacyjne recepty. Numery mogą być wykorzystane tylko jeden raz.
Upoważniony podmiot może wystąpić
o przydzielenie zakresów liczb służących jako unikatowe numery identyfikujące recepty za pośrednictwem podmiotu zajmującego się drukiem recept. W powyższym przypadku Fundusz może zawierać z podmiotami zajmującymi się drukiem recept umowy określające sposób i warunki udostępnienia za pośrednictwem tych podmiotów zakresów liczb służących jako unikatowe numery identyfikujące recepty.
Recepty na środki odurzające, substancje psychotropowe lub inne leki oznaczone symbolem „Rpw,” zgodnie z odrębnymi przepisami, wystawiane są wyłącznie na drukach w kolorze różowym, zgodnych
z wzorem określonym w załączniku do rozporządzenia, numerowanych i wydawanych przez Fundusz lub wskazany przez niego podmiot; druki tych recept są drukami ścisłego zarachowania.
Druki recept wydrukowane przed dniem wejścia w życie niniejszego rozporządzenia można wykorzystać do dnia 30 czerwca 2008 r.
Fundusz może wydawać upoważnionym podmiotom do dnia 30 czerwca 2008 r. druki recept, na których nadrukowano numer nadawany przez Fundusz, odpłatnie, przy czym opłata może obejmować tylko koszt wytworzenia druków recept zgodnych z wzorem, a w szczególności nie obejmuje kosztów naniesienia numerów, dodatkowych zabezpieczeń papieru i dystrybucji recept.
Recepty wystawiane na kuponie dołączonym do dokumentu potwierdzającego uprawnienia do świadczeń opieki zdrowotnej mogą być realizowane na dotychczasowych zasadach.

VII. 31 grudnia 2007 r. weszło w życie zarządzenie ministra zdrowia z dnia 14 grudnia 2007 r. w sprawie powołania zespołu do spraw opracowania koncepcji dotyczącej realizacji zadań służby krwi w procesie realizacji zadań obronnych na potrzeby państwa przez publiczną
i niepubliczną służbę zdrowia, opublikowane w Dzienniku Urzędowym Ministra Zdrowia nr 19, poz. 100.

VIII. 31 grudnia 2007 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 27 grudnia 2007 r. w sprawie biegłych w przedmiocie uzależnienia od alkoholu, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 250, poz. 1883.

Rozporządzenie określa:
– tryb powoływania biegłych w przedmiocie uzależnienia od alkoholu,
– sposób sporządzania opinii,
– warunki i sposób dokonywania badań niezbędnych do wydania opinii w przedmiocie uzależnienia od alkoholu.
Biegłych powołuje przy sądzie okręgowym prezes tego sądu.
Kandydatów do listy biegłych, po uzyskaniu ich pisemnej zgody, zgłasza właściwemu terytorialnie prezesowi sądu okręgowego kierownik wojewódzkiego ośrodka terapii uzależnienia od alkoholu i współuzależnienia w odniesieniu do psychologów oraz specjalistów psychoterapii uzależnień oraz konsultant wojewódzki
w dziedzinie psychiatrii w odniesieniu do lekarzy psychiatrów.
Lista biegłych jest opublikowana w wojewódzkim dzienniku urzędowym w terminie miesiąca od dnia powołania.
Biegłych powołuje się na okres pięciu lat.
W celu sporządzenia opinii w przedmiocie uzależnienia od alkoholu należy ocenić:
– dane z dostępnej dokumentacji,
– stan somatyczny i psychiczny na podstawie osobistego badania.
W razie konieczności biegły na potrzeby sporządzanej opinii może także zlecić:
– przeprowadzenie badań laboratoryjnych,
– niezbędne konsultacje specjalistyczne
i badania diagnostyczne.
Opinię w przedmiocie uzależnienia od alkoholu wydają wspólnie, po przeprowadzonych badaniach, lekarz psychiatra i psycholog albo lekarz psychiatra i specjalista psychoterapii uzależnień.
Badanie w celu wydania opinii w przedmiocie uzależnienia od alkoholu biegli przeprowadzają wspólnie, każdy w zakresie swojej specjalności, w warunkach zapewniających bezpieczeństwo oraz ochronę dóbr osobistych osoby badanej.
Jeżeli osoba badana odmawia poddania się badaniu, utrudnia jego przeprowadzenie lub z innych powodów nie jest możliwe ustalenie wniosków diagnostycznych, biegły ogranicza swoje czynności do możliwych w danej sytuacji i wzmiankuje o zaistniałych okolicznościach w sporządzonej opinii.
Biegli ustanowieni na podstawie dotychczasowych przepisów, po uzyskaniu ich zgody, podlegają wpisowi na listę biegłych i pełnią czynności do końca okresu, na który zostali ustanowieni.

IX. 1 stycznia 2008 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 27 grudnia 2007 r. w sprawie sposobu i kryteriów ustalania dopuszczalnego czasu oczekiwania na wybrane świadczenia opieki zdrowotnej, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 250, poz. 1884.

Rozporządzenie określa sposób i kryteria ustalania dopuszczalnego czasu oczekiwania na następujące rodzaje świadczeń opieki zdrowotnej:
– leczenie szpitalne,
– świadczenia wysokospecjalistyczne.
Ustalenia dopuszczalnego czasu oczekiwania na udzielenie świadczenia opieki zdrowotnej dokonuje lekarz ubezpieczenia zdrowotnego – specjalista właściwej dziedziny medycyny, mający tytuł profesora lub stopień doktora habilitowanego nauk medycznych.
Dopuszczalny czas oczekiwania na udzielenie świadczenia opieki zdrowotnej ustalany jest indywidualnie w odniesieniu do świadczeniobiorcy, na podstawie:
– stanu zdrowia,
– dotychczasowego przebiegu choroby,
– rokowania co do dalszego przebiegu choroby.
Lekarz, ustalając dopuszczalny czas oczekiwania świadczeniobiorcy na udzielenie świadczenia opieki zdrowotnej, bierze
w szczególności pod uwagę, czy w wyniku nieudzielenia tego świadczenia w określonym czasie istnieje zagrożenie:
– życia,
– niezdolności do samodzielnej egzystencji w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. nr 39, poz. 353 ze zm.),
– całkowitej lub trwałej niezdolności do pracy w rozumieniu wymienionych przepisów.
Lekarz określa dopuszczalny czas oczekiwania we wniosku o leczenie lub badania diagnostyczne poza granicami kraju oraz pokrycie kosztów transportu, którego wzór określa załącznik do rozporządzenia ministra zdrowia z dnia 27 grudnia 2007 r. (Dz. U. nr 249, poz. 1867).

X. 1 stycznia 2008 r. weszło w życie rozporządzenie ministra finansów
z dnia 20 grudnia 2007 r. w sprawie kas rejestrujących, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 245, poz. 1807.

Zwalnia się do dnia 30 czerwca 2008 r.
z obowiązku ewidencjonowania przy użyciu kas rejestrujących świadczenie usług w zakresie ochrony zdrowia i opieki społecznej.

XI. 1 stycznia 2008 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 13 grudnia 2007 r. w sprawie określenia wysokości opłat za krew i jej składniki w 2008 r., opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 242, poz. 1778.

XII. 1 stycznia 2008 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 18 grudnia 2007 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie limitów cen leków i wyrobów medycznych wydawanych świadczeniobiorcom bezpłatnie, za opłatą ryczałtową lub częściową odpłatnością, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 245, poz. 1812.

XIII. 1 stycznia 2008 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 20 grudnia 2007 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie wykazu cen urzędowych hurtowych i detalicznych produktów leczniczych i wyrobów medycznych, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 245, poz. 1813.

XIV. 1 stycznia 2008 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 27 grudnia 2007 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie wykazu chorób oraz wykazu leków i wyrobów medycznych, które ze względu na te choroby są przepisywane bezpłatnie, za opłatą ryczałtową lub za częściową odpłatnością, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 245, poz. 1814.

XV. 1 stycznia 2008 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 27 grudnia 2007 r. w sprawie wniosku o leczenie lub badania diagnostyczne poza granicami kraju oraz pokrycie kosztów transportu, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 249, poz. 1867.

Rozporządzenie określa:
1) tryb składania i rozpatrywania oraz wzór wniosku o:
– wydanie zgody przez prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia na przeprowadzenie, w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w państwie członkowskim Europejskiego Porozumienia
o Wolnym Handlu (EFTA), leczenia lub badań diagnostycznych – w przypadku leczenia lub badań diagnostycznych, które przeprowadza się w kraju, a także na pokrycie kosztów transportu do miejsca udzielenia świadczeń,
– skierowanie przez prezesa Funduszu do przeprowadzenia poza granicami kraju leczenia lub badań diagnostycznych –
w przypadku leczenia lub badań diagnostycznych, których nie przeprowadza się w kraju, a także wydanie zgody na pokrycie kosztów transportu do miejsca udzielenia świadczeń,
– wydanie zgody przez prezesa Funduszu na kontynuację leczenia lub badań diagnostycznych w innym państwie członkowskim UE/EFTA, a także pokrycie kosztów transportu do miejsca udzielenia świadczeń,
2) tryb składania i rozpatrywania oraz wzór wniosku o wydanie wnioskodawcy zgody na pokrycie kosztów transportu do miejsca leczenia lub zamieszkania w kraju,
3) tryb pokrywania kosztów leczenia lub badań diagnostycznych niewykonywanych w kraju, a uzyskanych w innym państwie niż państwo członkowskie UE/EFTA,
4) tryb pokrywania kosztów transportu wnioskodawcy do miejsca udzielenia świadczeń poza granicami kraju oraz do miejsca leczenia lub zamieszkania w kraju.

XVI. 2 stycznia 2008 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 27 grudnia 2007 r. w sprawie wydawania pozwoleń i zaświadczeń na przewóz zwłok i szczątków ludzkich, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 249, poz. 1866.

Rozporządzenie określa:
1) szczegółowy sposób i tryb postępowania w sprawach wydawania pozwoleń oraz zaświadczeń na przewóz zwłok
i szczątków:
– koleją, samolotami i statkami w granicach Rzeczypospolitej Polskiej,
– poza granice Rzeczypospolitej Polskiej,
w przypadku gdy zgon nastąpił na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na przewóz zwłok i szczątków ludzkich przez terytorium RP na terytorium innego państwa,
oraz na ich sprowadzenie z zagranicy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
2) wykaz dokumentów niezbędnych do uzyskania wym. pozwoleń oraz zaświadczeń,
3) wymagania sanitarno-techniczne, jakim powinien odpowiadać przewóz zwłok
i szczątków ludzkich.

XVII. 9 stycznia 2008 r. weszło w życie rozporządzenie ministra finansów z dnia 28 grudnia 2007 r. w sprawie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej świadczeniodawcy udzielającego świadczeń opieki zdrowotnej, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 3 z 2008 r., poz. 10.

Zgodnie z przepisem art. 136b ustawy
z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. nr 210, poz. 2135 ze zm.), świadczeniodawca udzielający świadczeń opieki zdrowotnej podlega obowiązkowi ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej za szkody wyrządzone przy udzielaniu świadczeń opieki zdrowotnej wykonywanych na podstawie umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej.
Ubezpieczeniem OC jest objęta odpowiedzialność cywilna świadczeniodawcy, udzielającego świadczeń opieki zdrowotnej, za szkody wyrządzone w następstwie działania lub zaniechania ubezpieczonego, w okresie trwania ochrony ubezpieczeniowej, podczas udzielania świadczeń opieki zdrowotnej wykonywanych na podstawie umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej.
Ubezpieczenie OC nie obejmuje szkód:
– polegających na uszkodzeniu, zniszczeniu lub utracie mienia,
– polegających na zapłacie kar umownych,
– powstałych wskutek działań wojennych, stanu wojennego, rozruchów i zamieszek, a także ataków terroru.
Obowiązek ubezpieczenia OC powstaje nie później niż w dniu poprzedzającym dzień, w którym świadczeniodawca obowiązany jest, na podstawie umowy
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, do wykonywania świadczeń opieki zdrowotnej.
Minimalna suma gwarancyjna ubezpieczenia OC wynosi równowartość w złotych:
1) 46.500 euro na jedno zdarzenie
i 275.000 euro na wszystkie zdarzenia, których skutki objęte są umową ubezpieczenia OC, w odniesieniu do:
– zakładów opieki zdrowotnej,
– osób wykonujących zawód medyczny
w ramach indywidualnej praktyki lub indywidualnej specjalistycznej praktyki lekarskiej na zasadach określonych w odrębnych przepisach,
– grupowej praktyki lekarskiej prowadzonej na zasadach określonych w odrębnych przepisach.
Przepisy rozporządzenia stosuje się do umów ubezpieczenia OC zawartych od dnia wejścia w życie rozporządzenia.
Jeżeli umowa ubezpieczenia OC została zawarta na dotychczas obowiązujących warunkach przed dniem wejścia w życie rozporządzenia, a okres, na jaki została zawarta, upływa po tym dniu, nową umowę ubezpieczenia OC zawiera się najpóźniej w ostatnim dniu okresu obowiązywania dotychczasowej umowy, nie później jednak niż w okresie 12 miesięcy od dnia wejścia w życie rozporządzenia.

XVIII. 15 stycznia 2008 r. weszło w życie rozporządzenie ministra pracy i polityki społecznej z dnia 18 grudnia 2007 r.
w sprawie wykonywania badań specjalistycznych na potrzeby orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 250, poz. 1875.

W oparciu o przepis art. 6b1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. nr 123, poz. 776 ze zm.) w wojewódzkim zespole do spraw orzekania o niepełnosprawności przeprowadza się specjalistyczne badania, w tym psychologiczne, osób ubiegających się o wydanie orzeczenia o niepełnosprawności lub stopniu niepełnosprawności, na podstawie skierowań wystawionych odpowiednio przez lekarzy lub psychologów członków zespołów orzekających o niepełnosprawności.
W wojewódzkim zespole do spraw orzekania o niepełnosprawności przeprowadza się, na będącym w jego posiadaniu sprzęcie medycznym, badania z zakresu: neurologii i chorób narządu ruchu, chorób serca i naczyń obwodowych, chorób płuc, okulistyki, psychologii.
Skierowanie na badanie powinno być wystawione, gdy dokumentacja medyczna jest niewystarczająca do pełnej oceny stanu zdrowia.
Skierowania wystawiają:
– na badania pulmonologiczne – lekarze mający specjalizację drugiego stopnia lub tytuł specjalisty w dziedzinie: chorób wewnętrznych, chorób płuc, pediatrii i alergologii,
– na badania okulistyczne – lekarze mający specjalizację drugiego stopnia lub tytuł specjalisty w dziedzinie okulistyki,
– na badania elektromiograficzne – lekarze mający specjalizację drugiego stopnia lub tytuł specjalisty w dziedzinie: neurologii, neurologii dziecięcej, ortopedii i traumatologii narządu ruchu, reumatologii,
– na badania ultrasonograficzne – lekarze mający specjalizację drugiego stopnia lub tytuł specjalisty w dziedzinie: chorób wewnętrznych, pediatrii, kardiologii, kardiologii dziecięcej,
– na badania psychologiczne – psycholodzy i lekarze mający specjalizację drugiego stopnia lub tytuł specjalisty w dziedzinie psychiatrii.
Skierowanie na badanie wystawione przez lekarza lub psychologa, członka wojewódzkiego zespołu lub powiatowego zespołu do spraw orzekania o niepełnosprawności, wymaga akceptacji przewodniczącego odpowiedniego zespołu, z wyjątkiem sytuacji, gdy przeprowadzenie badania jest konieczne dla wydania orzeczenia, a wykonanie go w wojewódzkim zespole w dniu wystawienia skierowania umożliwia wydanie w tym samym dniu orzeczenia przez ten zespół.
Powiatowy zespół przekazuje skierowanie na badanie do wojewódzkiego zespołu
w terminie 3 dni od jego sporządzenia.
Wojewódzki zespół zawiadamia na piśmie osobę zainteresowaną lub jej przedstawiciela ustawowego o terminie badania, nie później niż na 10 dni przed jego przeprowadzeniem.
Termin badania powinien zostać wyznaczony w ciągu miesiąca od dnia otrzymania skierowania na to badanie.
Wykonywanie badań organizuje się w sposób zapewniający ich realizację odpowiednio przez:
– lekarza mającego specjalizację drugiego stopnia lub tytuł specjalisty w dziedzinie: radiologii i diagnostyki obrazowej, chorób wewnętrznych, kardiologii – w przypadku badań ultrasonograficznych (USG),
– lekarza mającego specjalizację drugiego stopnia lub tytuł specjalisty w dziedzinie neurologii, neurologii dziecięcej – w przypadku badań elektromiograficznych (EMG),
– lekarza mającego specjalizację drugiego stopnia lub tytuł specjalisty w dziedzinie okulistyki – w przypadku badań okulistycznych,
– lekarza mającego specjalizację drugiego stopnia lub tytuł specjalisty w dziedzinie chorób wewnętrznych, chorób płuc, pediatrii – w przypadku badań spirometrycznych,
– psychologa lub psychologa klinicznego – w przypadku badań psychologicznych.
W odniesieniu do:
– badania pola widzenia – badanie przeprowadza osoba uprawniona do wykonywania tych badań, z tym że interpretacja wyniku badania należy do lekarza mającego specjalizację drugiego stopnia lub tytuł specjalisty w dziedzinie okulistyki,
– badania spirometrycznego – badanie przeprowadza osoba uprawniona do wykonywania tych badań, z tym że interpretacja wyniku badania należy do lekarza mającego specjalizację drugiego stopnia lub tytuł specjalisty w dziedzinie chorób wewnętrznych, chorób płuc, pediatrii lub alergologii.
Badania wykonują osoby mające uprawnienia do udzielania świadczeń zdrowotnych i udzielające ich zgodnie z odrębnymi przepisami.
Wojewódzki zespół powinien dysponować pomieszczeniami dostosowanymi do potrzeb osób niepełnosprawnych, zapewniającymi prawidłowe przeprowadzenie badań.

mec. Beata KOZYRA-ŁUKASIAK
Autorka jest radcą prawnym
Dolnośląskiej Izby Lekarskiej

Archiwum

Okręgowa Izba Lekarska w Warszawie im. prof. Jana Nielubowicza