22 marca 2009

Nowe przepisy prawne

I. 5 grudnia 2008 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 27 listopada 2008 r. w sprawie wniosku o umieszczenie leku lub wyrobu medycznego w wykazach, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 216, poz. 1379.

II. 12 grudnia 2008 r. weszło w życie zarządzenie ministra zdrowia z dnia 21 listopada 2008 r. w sprawie powołania zespołu ds opracowania norm kompleksowego wdrożenia elektronicznego systemu ISBT 128, opublikowane w Dzienniku Urzędowym Ministra Zdrowia nr 13, poz. 84.

Do zadań zespołu należy opracowanie norm w zakresie kompleksowego wdrożenia elektronicznego systemu ISBT 128, który:
1) umożliwia:
– monitorowanie pobranych od dawcy komórek, tkanek i narządów na etapie transportu, przechowywania, przetwarzania i dystrybucji do momentu przeszczepienia biorcy,
– identyfikację dawcy i biorcy komórek, tkanek i narządów,
– ocenę dokonanych przeszczepień komórek, tkanek i narządów,
2) obejmuje:
– centralny rejestr żywych dawców narządów,
– centralny rejestr niespokrewnionych dawców szpiku i krwi pępowinowej,
– krajową listę osób oczekujących na przeszczepienie,
– krajowy rejestr przeszczepień,
– system monitorowania komórek, tkanek i narządów umożliwiający identyfikację dawcy i biorcy.

III. 12 grudnia 2008 r. weszło w życie zarządzenie ministra zdrowia z dnia 4 grudnia 2008 r. w sprawie powołania zespołu ds. gerontologii, opublikowane w Dzienniku Urzędowym Ministra Zdrowia nr 13, poz. 87.

Do zadań zespołu należy w szczególności:
– monitorowanie realizacji opracowanych rekomendacji strategii rozwoju systemu opieki geriatrycznej i rozwiązań poprawiających jakość opieki nad osobami starszymi w systemie ochrony zdrowia,
– opiniowanie wdrażanych rozwiązań legislacyjnych i działań opartych na standardach europejskich, w zakresie kształcenia przed- i podyplomowego personelu medycznego i innych osób sprawujących opiekę nad ludźmi starszymi, dystrybucji świadczeń medycznych kierowanych do osób starszych we współpracy z Narodowym Funduszem Zdrowia, reorganizacji i adaptacji zasobów systemu dla ich efektywniejszego wykorzystania przez osoby starsze, integracji systemów opieki zdrowotnej i pomocy społecznej na rzecz poprawy jakości w geriatrii, poprawy dostępności świadczeń geriatrycznych, profilaktyki przedwczesnego starzenia i ograniczenia niepełnosprawności osób starszych,
– proponowanie ministrowi zdrowia rozwiązań dotyczących struktury i organizacji opieki geriatrycznej w Rzeczypospolitej Polskiej, rozwiązań dotyczących poprawy jakości opieki geriatrycznej, poprawy dostępności świadczeń medycznych w tym zakresie, poprawy stanu zasobów w geriatrii oraz innych celów mających służyć rozwiązywaniu problemów i zaspokajaniu potrzeb zdrowotnych osób starszych.

IV. 12 grudnia 2008 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 14 listopada 2008 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie uzyskiwania tytułu specjalisty w dziedzinach mających zastosowanie w ochronie zdrowia, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 208, poz. 1312.
Wykaz podstawowych dziedzin mających zastosowanie w ochronie zdrowia, w których może być uzyskiwany tytuł specjalisty:

1) epidemiologia, 2) fizjoterapia, 3) fizyka medyczna, 4) inżynieria medyczna, 5) promocja zdrowia i edukacja zdrowotna, 6) psychologia kliniczna, 7) neurologopedia, 8) zdrowie publiczne, 9) zdrowie środowiskowe, 10) toksykologia, 11) mikrobiologia, 12) przemysł farmaceutyczny, 13) radiofarmacja, 14) surdologopedia.

Do specjalizacji w wymienionych dziedzinach może przystąpić osoba, która uzyskała kwalifikacje do wykonywania zawodów, o których mowa w załączniku nr 1 do rozporządzenia.
Specjalizację mogą prowadzić podmioty, które uzyskały wpis na listę jednostek szkolących prowadzoną przez Centrum Medycznego Kształcenia Podyplomowego będące jednostkami, których działalność odpowiada profilowi prowadzonej specjalizacji i które zawarły porozumienia z innymi podmiotami
w zakresie realizacji staży kierunkowych lub kursów specjalizacyjnych określonych programem specjalizacji, jeżeli jednostka szkoląca nie może zapewnić ich odbywania w ramach swojej struktury organizacyjnej.
Przepisy dotyczące egzaminu kończącego specjalizację obowiązują od dnia 15 grudnia 2008 r.
Do egzaminu zwanego PESoz może zostać dopuszczona osoba, która odbyła specjalizację i złożyła do ośrodka wojewódzkiego kartę specjalizacji wraz z podaniem o dopuszczenie do egzaminu oraz uiściła opłatę za egzamin ustaloną przez dyrektora Centrum Egzaminów Medycznych.
Formularz podania jest generowany elektronicznie i pobierany ze strony internetowej Centrum Egzaminów Medycznych. CEM potwierdza elektronicznie zapisanie zgłoszonych danych. Zainteresowany po wypełnieniu formularza i jego wydrukowaniu składa podanie podpisane własnoręcznie do właściwego ośrodka wojewódzkiego.
Dokumenty składa się w terminie do 15 lipca każdego roku dla sesji jesiennej albo do 15 stycznia każdego roku dla sesji wiosennej, w terminie nie dłuższym niż 12 miesięcy od dnia zaliczenia specjalizacji przez kierownika specjalizacji.
Ośrodek wojewódzki po stwierdzeniu, że dokumenty spełniają warunki formalne, przekazuje je do CEM, nie później niż w ciągu 14 dni od ostatecznego terminu składania tych dokumentów.
Po zakończeniu postępowania egzaminacyjnego CEM zwraca kartę specjalizacji do właściwego ośrodka wojewódzkiego.
CEM przesyła osobie dopuszczonej do PESoz powiadomienie
o miejscu i terminie składania egzaminu, nie później niż 21 dni przed dniem jego rozpoczęcia.
Egzamin przeprowadzany jest 2 razy w roku: w sesji wiosennej od 2 maja do 15 czerwca i w sesji jesiennej od 2 listopada do 15 grudnia.
Egzamin dla każdej dziedziny składa się z dwóch części: egzaminu teoretycznego i egzaminu praktycznego.
Miejsca i terminy egzaminu praktycznego i ustnego ustala dyrektor CEM w porozumieniu z przewodniczącym PKE.
Egzamin praktyczny przeprowadzany jest przed egzaminem teoretycznym i jego pozytywny wynik stanowi warunek dopuszczenia do egzaminu teoretycznego.
Egzamin teoretyczny przeprowadzany jest zgodnie z ramowym programem specjalizacji w formie:
– testu, gdy do egzaminu w danej dziedzinie w sesji zostanie dopuszczonych co najmniej 50 osób,
– egzaminu ustnego.

Egzamin testowy dla danej specjalności odbywa się jednocześnie w całym kraju, w terminie ustalonym przez dyrektora CEM.
Egzamin przeprowadza się zgodnie z regulaminem porządkowym ustalonym przez dyrektora CEM i zatwierdzonym przez ministra zdrowia.
Osoby, które rozpoczęły specjalizację w dziedzinach mających zastosowanie w ochronie zdrowia przed dniem wejścia w życie rozporządzenia, odbywają specjalizację i składają egzamin według dotychczasowych zasad.
Podanie o dopuszczenie do egzaminu można składać do 31 grudnia 2009 r.
Do postępowań kwalifikacyjnych wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie rozporządzenia stosuje się przepisy obowiązujące przed dniem wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.
Osoby, które zakończyły specjalizację i nie złożyły egzaminu do dnia wejścia w życie niniejszego rozporządzenia, powinny złożyć dokumenty w celu przystąpienia do PESoz do 31 grudnia 2009 r.
Osoby, które zakończyły specjalizację i nie złożyły egzaminu do dnia wejścia w życie niniejszego rozporządzenia, mogą do niego przystąpić do 15 grudnia 2011 r.
Do osób, które przystępowały do egzaminu i nie złożyły egzaminu do dnia wejścia w życie niniejszego rozporządzenia w całości albo w części, albo zrezygnowały z udziału w egzaminie w całości, albo w jego części, stosuje się przepisy niniejszego rozporządzenia. Postępowania w sprawie dopuszczenia do PESoz w kolejnym terminie się umarza.

V. 27 grudnia 2008 r. weszła w życie ustawa z dnia 17 października 2008 r. o zmianie ustawy o służbie medycyny pracy, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 220, poz. 1416.

W celu ochrony zdrowia pracujących przed wpływem niekorzystnych warunków środowiska pracy i sposobem jej wykonywania oraz sprawowania profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracującymi, w tym kontroli zdrowia pracujących, tworzy się służbę medycyny pracy.
Systematyczna kontrola zdrowia pracujących, prowadzona także w celu aktywnego oddziaływania na poprawę warunków pracy przez pracodawcę i ograniczania w ten sposób ryzyka zawodowego, obejmuje procedury i badania służące ocenie zdrowia pracujących, ukierunkowanej na identyfikowanie tych elementów stanu zdrowia, które pozostają w związku przyczynowym z warunkami pracy.
W ramach kontroli zdrowia osoby pracujące otrzymują informacje i wskazania lekarskie dotyczące sposobów zapobiegania niekorzystnym zmianom w stanie zdrowia.
Służba medycyny pracy jest właściwa do realizowania zadań
z zakresu:
1) ograniczania szkodliwego wpływu pracy na zdrowie, w szczególności przez:
– współdziałanie z pracodawcą w procesach rozpoznawania
i oceny czynników występujących w środowisku pracy oraz sposobów wykonywania pracy mogących mieć ujemny wpływ na zdrowie,
– współdziałanie z pracodawcą w procesach rozpoznawania
i oceny ryzyka zawodowego w środowisku pracy oraz informowanie pracodawców i pracujących o możliwości wystąpienia niekorzystnych skutków zdrowotnych będących jego następstwem.

Badania wstępne, okresowe i kontrolne pracowników oraz inne świadczenia zdrowotne są wykonywane na podstawie pisemnej umowy, zawartej przez podmiot obowiązany do ich zapewnienia, z podstawową jednostką służby medycyny pracy.
W razie stwierdzenia istotnych uchybień dotyczących trybu, zakresu i jakości udzielanych świadczeń zdrowotnych lub sprawowania opieki zdrowotnej kierownik wojewódzkiego ośrodka medycyny pracy kieruje jednocześnie wniosek do:
– zleceniodawcy o zastosowanie wobec zleceniobiorcy skutków przewidzianych w umowie,
– odpowiedniego organu właściwej okręgowej izby o wszczęcie postępowania w przedmiocie odpowiedzialności zawodowej, o którym mowa w art. 41 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o izbach lekarskich (Dz. U. nr 30, poz. 158 ze zm.), lub o powołanie komisji w celu oceny przygotowania zawodowego,
o której mowa w art. 11 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r.
o zawodach lekarza i lekarza dentysty (Dz. U. z 2008 r. nr 136, poz. 857).

Osoby, które podjęły działalność w zakresie profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracującymi, przed dniem wejścia w życie ustawy, nie dokonują zgłoszenia, o którym mowa w art. 10 ustawy.

VI. 27 grudnia 2008 r. weszła w życie ustawa z dnia 17 października 2008 r. o zmianie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 220, poz. 1417.

Podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe ubezpieczonych prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą stanowi zadeklarowana kwota, nie niższa jednak niż 60% prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego przyjętego do ustalenia kwoty ograniczenia rocznej podstawy wymiaru składek. Składka w nowej wysokości obowiązuje od 1 stycznia do 31 grudnia danego roku.
Prognozowane przeciętne wynagrodzenie brutto w gospodarce narodowej w 2009 r. wynosi 3.193 zł.
Przedsiębiorca zapłaci w 2009 r. składki: emerytalną (19,52%) – 373,96 zł, rentową (6%) – 114,95 zł, chorobową (2,45%, dobrowolna) – 46,94 zł, wypadkową (zryczałtowana wysokość 1,8%) – 34,48 zł, na Fundusz Pracy (2,45%) – 46,94 zł.

VII. 1 stycznia 2009 r. weszła w życie ustawa z dnia 4 września 2008 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 192, poz. 1180.

Jeżeli nie można ustalić podstawy wymiaru składek w okresie pozostawania w stosunku pracy wskazanym do ustalenia podstawy wymiaru emerytury i renty, za podstawę wymiaru składek przyjmuje się kwotę obowiązującego w tym okresie minimalnego wynagrodzenia pracowników, proporcjonalnie do okresu podlegania ubezpieczeniu i wymiaru czasu pracy.
Na wniosek osoby, której do ustalenia podstawy wymiaru emerytury i renty przyjęto podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego z uwzględnieniem okresu pozostawania w stosunku pracy, za który nie można ustalić podstawy wymiaru składek, wysokość emerytury lub renty oblicza się ponownie od podstawy wymiaru ustalonej z zastosowaniem przepisu wym. wyżej.
Emerytura lub renta w wysokości przeliczonej przysługuje:
– od dnia wejścia w życie ustawy – jeżeli wniosek o ponowne obliczenie wysokości emerytury lub renty został zgłoszony nie później niż w ciągu 12 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy,
– od pierwszego dnia miesiąca, w którym zgłoszono wniosek – jeżeli wniosek, o którym mowa wyżej, został zgłoszony po upływie 12 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy.

VIII. 1 stycznia 2009 r. weszła w życie ustawa z dnia 7 listopada 2008 r. o zmianie ustawy – ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 209, poz. 1318.

W ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2007 r. nr 11 poz. 74 ze zm.) wprowadzona została następująca zmiana:
Płatnik składek jest zobowiązany opłacać należności z tytułu składek w formie bezgotówkowej w drodze obciążenia rachunku bankowego płatnika składek.
Płatnik składek będący mikroprzedsiębiorcą w rozumieniu ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2007 r. nr 155, poz. 1095 ze zm.) może opłacać należności z tytułu składek również w formie przekazu pocztowego.
Za mikroprzedsiębiorcę uważa się przedsiębiorcę, który co najmniej w jednym z dwóch ostatnich lat obrotowych:
– zatrudniał średniorocznie mniej niż 10 pracowników oraz
– osiągnął roczny obrót netto ze sprzedaży towarów, wyrobów i usług oraz operacji finansowych nieprzekraczający równowartości w złotych 2 milionów euro, lub sumy aktywów jego bilansu sporządzonego na koniec jednego z tych lat nie przekroczyły równowartości w złotych 2 milionów euro.

IX. 1 stycznia 2009 r. weszła w życie ustawa z dnia 21 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych oraz niektórych ustaw, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 225, poz. 1486.
W ustawie z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. nr 124, poz. 1152 ze zm.) wprowadza się następujące zmiany:
Uchyla się przepis stanowiący, że zakłady ubezpieczeń wykonujące na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej działalność
w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przekazują do centrali Narodowego Funduszu Zdrowia:
– opłatę ryczałtową określaną jako iloczyn wysokości zbioru składek brutto za dany miesiąc z tytułu umów obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych oraz wskaźnika określonego w ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. nr 210, poz. 2135 ze zm.),
– informację o wysokości zbioru składek brutto, o których mowa wyżej.

Opłata ryczałtowa oraz wym. informacja są przekazywane miesięcznie w terminie do dwudziestego dnia miesiąca następującego po miesiącu, którego dotyczą.

X. 1 stycznia 2009 r. weszło w życie rozporządzenie ministra finansów z dnia 19 grudnia 2008 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 228, poz. 1510.

Do 31 grudnia 2009 r. zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania przy zastosowaniu kas rejestrujących podatników świadczących usługi w zakresie ochrony zdrowia i opieki społecznej.

XI. 1 stycznia 2009 r. weszło w życie rozporządzenie ministra spraw wewnętrznych i administracji oraz ministra obrony narodowej z dnia 12 grudnia 2008 r. w sprawie szkoleń w zakresie kwalifikowanej pierwszej pomocy, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 229, poz. 1537.

Rozporządzenie określa sposób i organizację przeprowadzenia szkolenia w zakresie kwalifikowanej pierwszej pomocy oraz aktualizację wiedzy w zakresie kwalifikowanej pierwszej pomocy przez:
– pracowników służb podległych lub nadzorowanych przez ministra spraw wewnętrznych i administracji oraz ministra obrony narodowej,
– funkcjonariuszy, policjantów, strażaków,
– żołnierzy.

Podmioty szkolące z zakresu kwalifikowanej pierwszej pomocy są obowiązane dostosować warunki swojej działalności do warunków określonych w niniejszym rozporządzeniu w terminie do 31 grudnia 2009 r.

XII. 1 stycznia 2009 r. weszła w życie ustawa z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 234, poz. 1570.

Ustawa określa:
– zasady i tryb zapobiegania oraz zwalczania zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi, w tym zasady i tryb rozpoznawania i monitorowania sytuacji epidemiologicznej oraz podejmowania działań przeciwepidemicznych i zapobiegawczych w celu unieszkodliwienia źródeł zakażenia, przecięcia dróg szerzenia się zakażeń i chorób zakaźnych oraz uodpornienia osób podatnych na zakażenie,
– zadania organów administracji publicznej w zakresie zapobiegania oraz zwalczania zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi,
– uprawnienia i obowiązki świadczeniodawców oraz osób przebywających na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w zakresie zapobiegania oraz zwalczania zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi.

Osoby przebywające na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej są obowiązane na zasadach określonych w ustawie do:
– poddawania się badaniom sanitarno-epidemiologicznym,
w tym również postępowaniu mającemu na celu pobranie lub dostarczenie materiału do tych badań,
– poddawania się obowiązkowym szczepieniom ochronnym
w ramach Narodowego Programu Szczepień Ochronnych,
– poddawania się leczeniu, hospitalizacji, izolacji, kwarantannie lub nadzorowi epidemiologicznemu,
– stosowania się do nakazów i zakazów organów administracji publicznej służących zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń
i chorób zakaźnych,
– poddawania się zabiegom sanitarnym,
– zaniechania wykonywania prac, przy których istnieje możliwość przeniesienia zakażenia lub choroby zakaźnej na inne osoby – jeżeli są osobami zakażonymi, chorymi na chorobę zakaźną lub nosicielami,
– udzielania informacji oraz niezbędnych danych podmiotom sprawującym nadzór epidemiologiczny.
W przypadku osoby niemającej pełnej zdolności do czynności prawnych odpowiedzialność za wypełnienie powyższych obowiązków ponosi osoba, która sprawuje prawną lub faktyczną pieczę nad osobą małoletnią lub bezradną.
Osoby przebywające na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez okres krótszy niż trzy miesiące są zwolnione z obowiązku poddawania się szczepieniom ochronnym, z wyjątkiem szczepień przeciw wściekliźnie i przeciw tężcowi u osób ze styczności.
Obowiązkowym badaniom sanitarno-epidemiologicznym podlegają:
1. podejrzani o zakażenie lub chorobę zakaźną,
2. noworodki, niemowlęta i kobiety w ciąży, podejrzane o zakażenie lub chorobę zakaźną mogącą się szerzyć z matki na płód lub dziecko,
3. nosiciele, ozdrowieńcy oraz osoby, które były narażone na zakażenie przez styczność z osobami zakażonymi, chorymi lub materiałem zakaźnym,
4. uczniowie, studenci i doktoranci kształcący się do wykonywania prac, przy których istnieje możliwość przeniesienia zakażenia lub choroby zakaźnej na inne osoby,
5. osoby podejmujące lub wykonujące prace, przy których istnieje możliwość przeniesienia zakażenia lub choroby zakaźnej na inne osoby.
Badania lekarskie u osób, o których mowa wyżej, przeprowadzają lekarze podstawowej opieki zdrowotnej lub lekarze wykonujący zadania służby medycyny pracy w rozumieniu przepisów ustawy o służbie medycyny.
Lekarze wydają oraz przekazują – osobie badanej, o której mowa w pkt 4 i 5, oraz pracodawcy albo osobie zlecającej wykonanie prac – orzeczenie lekarskie:
– o zdolności do wykonywania prac, przy których istnieje możliwość przeniesienia zakażenia lub choroby zakaźnej na inne osoby,
– o czasowych lub trwałych przeciwwskazaniach do wykonywania prac, przy których wykonywaniu istnieje możliwość przeniesienia zakażenia lub choroby zakaźnej na inne osoby.
Lekarze wpisują treść orzeczenia lekarskiego do karty badań do celów sanitarno-epidemiologicznych.
Badania laboratoryjne u wym. osób przeprowadzają, akredytowane w zakresie przedmiotu badania na podstawie przepisów o systemie oceny jakości, laboratoria:
1. Państwowej Inspekcji Sanitarnej, Państwowej Inspekcji Sanitarnej Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji, Wojskowej Inspekcji Sanitarnej lub inne laboratoria, na podstawie umów zawieranych z tymi organami,
2. jednostek właściwych w zakresie chorób płuc i gruźlicy, w przypadku badań w kierunku gruźlicy, na podstawie umów zawieranych z właściwymi miejscowo organami, o których mowa w pkt 1.
Badania laboratoryjne mogą przeprowadzać laboratoria, które nie uzyskały akredytacji na podstawie ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. o systemie oceny zgodności, jednak nie dłużej niż do 31 grudnia 2009 r.
Wykonanie obowiązkowego szczepienia ochronnego jest poprzedzone lekarskim badaniem kwalifikacyjnym w celu wykluczenia przeciwwskazań do wykonania obowiązkowego szczepienia ochronnego.
Obowiązkowego szczepienia ochronnego nie można przeprowadzić, jeżeli między lekarskim badaniem kwalifikacyjnym przeprowadzonym w celu wykluczenia przeciwwskazań do szczepienia a tym szczepieniem upłynęły 24 godziny od daty i godziny wskazanej w zaświadczeniu.
Po przeprowadzonym lekarskim badaniu kwalifikacyjnym lekarz wydaje zaświadczenie ze wskazaniem daty i godziny przeprowadzonego badania.
Obowiązkowe szczepienia ochronne przeprowadzają lekarze lub felczerzy, pielęgniarki, położne i higienistki szkolne, mający odpowiednie kwalifikacje.
Osoby lub grupy osób mogą poddawać się szczepieniom ochronnym przeciw chorobom zakaźnym, innym niż szczepienia obowiązkowe.
Zalecane szczepienia ochronne i lekarskie badania kwalifikacyjne ubezpieczonych przeprowadzają świadczeniodawcy, z którymi Narodowy Fundusz Zdrowia zawarł umowę o udzielanie tych świadczeń.
Koszty przeprowadzenia zalecanych szczepień ochronnych i lekarskich badań kwalifikacyjnych oraz konsultacji specjalistycznych ubezpieczonych są finansowane na zasadach określonych w przepisach o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.
Koszty przeprowadzenia zalecanych szczepień ochronnych i lekarskich badań kwalifikacyjnych oraz konsultacji specjalistycznych osób niemających uprawnień z tytułu ubezpieczenia zdrowotnego ponoszą osoby poddające się zalecanym szczepieniom ochronnym i lekarskim badaniom kwalifikacyjnym.
Osoba poddająca się zalecanemu szczepieniu ochronnemu ponosi koszty zakupu szczepionki.
Lekarz lub felczer, który podejrzewa lub rozpoznaje wystąpienie niepożądanego odczynu poszczepiennego, ma obowiązek, w ciągu 24 godzin od powzięcia podejrzenia jego wystąpienia, zgłoszenia takiego przypadku do państwowego powiatowego inspektora sanitarnego właściwego dla miejsca powzięcia podejrzenia jego wystąpienia.
Lekarz, felczer, pielęgniarka, położna lub osoba wykonująca inny zawód medyczny, którzy podejrzewają lub rozpoznają zakażenie lub chorobę zakaźną, są obowiązani pouczyć zakażonego lub chorego na chorobę zakaźną, lub osobę sprawującą prawną lub faktyczną pieczę nad osobą małoletnią lub bezradną
o środkach służących zapobieganiu przeniesieniu zakażenia na inne osoby oraz o ewentualnym obowiązkowym badaniu sanitarno-epidemiologicznym.
W przypadku rozpoznania zakażenia, które może przenosić się drogą kontaktów seksualnych, lekarz lub felczer ma obowiązek poinformować zakażonego o konieczności zgłoszenia się do lekarza partnera lub partnerów seksualnych zakażonego.
Informację o powiadomieniu zakażonego o powyższym obowiązku wpisuje się do dokumentacji medycznej i potwierdza podpisem zakażonego.
Lekarz lub felczer, który podejrzewa lub rozpoznaje zakażenie, chorobę zakaźną lub zgon z powodu zakażenia lub choroby zakaźnej, ma obowiązek, w ciągu 24 godzin od momentu rozpoznania lub powzięcia podejrzenia zakażenia, choroby zakaźnej lub zgonu z powodu zakażenia lub choroby zakaźnej, zgłoszenia tego faktu:
– państwowemu powiatowemu inspektorowi sanitarnemu właściwemu dla miejsca rozpoznania zakażenia lub choroby zakaźnej lub
– państwowemu wojewódzkiemu inspektorowi sanitarnemu, lub
– innym podmiotom właściwym ze względu na rodzaj choroby zakaźnej, zakażenia lub zgonu z powodu choroby zakaźnej.

W przypadku osób przyjmowanych do szpitala z powodu zakażenia lub choroby zakaźnej lub poddanych hospitalizacji z innych przyczyn, u których rozpoznano zakażenie lub chorobę zakaźną, obowiązek ten spoczywa na kierowniku szpitala.
Lekarz lub felczer dokonujący zgłoszenia podejrzenia lub rozpoznania zakażenia, choroby zakaźnej lub zgonu z powodu zakażenia lub choroby zakaźnej prowadzą rejestr zgłoszeń podejrzeń lub rozpoznań zakażeń, chorób zakaźnych lub zgonów z powodu zakażenia lub choroby zakaźnej.
Lekarz lub felczer, który podejrzewa lub rozpoznaje chorobę szczególnie niebezpieczną i wysoce zakaźną, stanowiącą zagrożenie dla zdrowia publicznego, lub stwierdza zgon w wyniku takiej choroby, podejmuje działania zapobiegające szerzeniu się zachorowań, w tym:
– kieruje osobę podejrzaną o zakażenie lub zachorowanie oraz zakażoną lub chorą na chorobę zakaźną do szpitala specjalistycznego zapewniającego izolację i leczenie tej osoby oraz niezwłocznie informuje szpital o tym fakcie,
– organizuje transport uniemożliwiający przeniesienie zakażenia na inne osoby,
– poucza osobę chorą lub osobę sprawującą prawną lub faktyczną pieczę nad osobą małoletnią lub bezradną, osoby najbliższe oraz osoby przebywające na terenie RP przez okres krótszy niż 3 miesiące o ciążących na nich obowiązkach,
– niezwłocznie powiadamia o podjętych działaniach państwowego powiatowego inspektora sanitarnego właściwego dla miejsca podejrzenia, rozpoznania choroby szczególnie niebezpiecznej i wysoce zakaźnej lub stwierdzenia zgonu.

W przypadku podejrzenia lub rozpoznania zachorowania na chorobę szczególnie niebezpieczną i wysoce zakaźną lekarz przyjmujący do szpitala, miejsca izolacji lub odbywania kwarantanny, kierując się własną oceną stopnia zagrożenia dla zdrowia publicznego, poddaje – osobę podejrzaną o zachorowanie, chorą na chorobę szczególnie niebezpieczną i wysoce zakaźną lub osobę narażoną na zakażenie – hospitalizacji, izolacji lub kwarantannie oraz badaniom, również w przypadku gdy brak jest decyzji państwowego powiatowego inspektora sanitarnego, a osoba podejrzana o zachorowanie, chora lub narażona na zakażenie nie wyraża zgody na hospitalizację, izolację, kwarantannę lub wykonanie badania.
O przyjęciu do szpitala wym. osoby lekarz przyjmujący do szpitala, miejsca izolacji lub odbywania kwarantanny jest obowiązany niezwłocznie zawiadomić państwowego powiatowego inspektora sanitarnego właściwego dla szpitala, miejsca izolacji lub odbywania kwarantanny.
Lekarz jest obowiązany poinformować osobę podejrzaną o zachorowanie, chorą lub narażoną na zakażenie i jej osoby najbliższe o przesłankach uzasadniających podjęte działania oraz dokonać odpowiedniego wpisu w dokumentacji medycznej.
Wobec osoby, która nie poddaje się obowiązkowi szczepienia, badaniom sanitarno-epidemiologicznym, zabiegom sanitarnym, kwarantannie lub izolacji, a u której podejrzewa się lub rozpoznano chorobę szczególnie niebezpieczną i wysoce zakaźną, stanowiącą bezpośrednie zagrożenie dla zdrowia lub życia innych osób, może być zastosowany środek przymusu bezpośredniego polegający na przytrzymywaniu, unieruchomieniu lub przymusowym podaniu leków.
O zastosowaniu bądź zaprzestaniu stosowania środka przymusu bezpośredniego decyduje lekarz lub felczer udzielający pomocy osobie, o której mowa wyżej. Każdy przypadek zastosowania środka przymusu bezpośredniego odnotowuje się
w dokumentacji medycznej.
Lekarz lub felczer może zwrócić się do Policji, Straży Granicznej lub Żandarmerii Wojskowej o pomoc w zastosowaniu środka przymusu bezpośredniego. Udzielenie pomocy następuje pod warunkiem wyposażenia funkcjonariuszy lub żołnierzy w środki chroniące przed chorobami zakaźnymi przez tego lekarza lub felczera.
Przymus bezpośredni polegający na unieruchomieniu może być stosowany nie dłużej niż 4 godziny. W razie potrzeby stosowanie tego przymusu może być przedłużone na następne okresy 6-godzinne, przy czym nie dłużej niż 24 godziny łącznie.

XIII. 2 stycznia 2009 r. weszło w życie rozporządzenie ministra sprawiedliwości z dnia 2 grudnia 2008 r. w sprawie wykazu chorób i schorzeń pozostających w związku ze służbą w Służbie Więziennej, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 223, poz. 1473.
Rozporządzenie ustala wykaz chorób powstałych w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby w Służbie Więziennej oraz właściwości i warunki służby powodujące ich ujawnienie lub pogorszenie stanu zdrowia oraz wykaz chorób
i schorzeń, które istniały przed przyjęciem do służby, lecz się rozwinęły lub ujawniły w czasie trwania służby w Służbie Więziennej, wskutek szczególnych właściwości lub warunków służby na określonych stanowiskach, oraz właściwości i warunki służby powodujące ich ujawnienie lub pogorszenie stanu zdrowia.

XIV. 8 stycznia 2009 r. weszła w życie ustawa z dnia 21 listopada 2008 r. o emeryturach kapitałowych, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 228, poz. 1507.

Ustawa wprowadziła zmianę w ustawie z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. nr 39, poz. 353 ze zm.) i uchyla się art. 103 ust. 2a w brzmieniu: prawo do emerytury ulega zawieszeniu bez względu na wysokość przychodu uzyskiwanego przez emeryta z tytułu zatrudnienia kontynuowanego bez uprzedniego rozwiązania stosunku pracy z pracodawcą, na rzecz którego wykonywał je bezpośrednio przed dniem nabycia prawa do emerytury, ustalonym w decyzji organu rentowego.
Wypłaty emerytury, do której prawo zostało zawieszone na podstawie art. 103 ust. 2a, dokonuje się na wniosek osoby zainteresowanej.

XV. 18 stycznia 2009 r. weszła w życie ustawa z dnia 21 listopada 2008 r. o zmianie ustawy – Kodeks pracy, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 223, poz. 1460.

Po zakończeniu urlopu macierzyńskiego lub urlopu na warunkach urlopu macierzyńskiego pracodawca dopuszcza pracownika do pracy na dotychczasowym stanowisku, a jeżeli nie jest to możliwe, na stanowisku równorzędnym z zajmowanym przed rozpoczęciem urlopu lub na innym stanowisku odpowiadającym jego kwalifikacjom zawodowym, za wynagrodzeniem za pracę, jakie otrzymywałby, gdyby nie korzystał z urlopu.
Pracodawca jest obowiązany:
1) zapewnić środki niezbędne do udzielenia pierwszej pomocy
w nagłych wypadkach, gaszenia pożaru i ewakuacji pracowników,
2) wyznaczyć pracowników do:
– udzielania pierwszej pomocy,
– wykonywania czynności w zakresie ochrony przeciwpożarowej i ewakuacji pracowników, zgodnie z przepisami o ochronie przeciwpożarowej,
3) zapewnić łączność ze służbami zewnętrznymi wyspecjalizowanymi w szczególności w zakresie udzielania pierwszej pomocy w nagłych wypadkach, ratownictwa medycznego oraz ochrony przeciwpożarowej.
Powyższe działania powinny być dostosowane do rodzaju i zakresu prowadzonej działalności, liczby zatrudnionych pracowników i innych osób przebywających na terenie zakładu pracy oraz rodzaju i poziomu występujących zagrożeń.
Liczba wyznaczonych pracowników, ich szkolenie oraz wyposażenie powinny być uzależnione od rodzaju i poziomu występujących zagrożeń.

XVI. 14 stycznia 2009 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 17 grudnia 2008 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie sposobów dopełnienia obowiązku doskonalenia zawodowego lekarzy i lekarzy dentystów, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 235, poz. 1616.

W załączniku nr 3 w tabeli: Liczba punktów edukacyjnych odpowiadających poszczególnym formom doskonalenia zawodowego po lp. 16 dodaje się lp. 16a w brzmieniu:
kierowanie specjalizacją lekarza lub lekarza dentysty, w przypadku którego proces szkolenia został zakończony uzyskaniem tytułu specjalisty, 50 pkt w roku uzyskania tytułu specjalisty, maks. 100 pkt, sposób weryfikacji – dyplom uzyskania tytułu specjalisty lub stosowne zaświadczenie wydane przez CEM.

mec. Beata Kozyra-ŁukasiAk
Autorka jest radcą prawnym
Dolnośląskiej Izby Lekarskiej

Archiwum