16 listopada 2010

Nasza okładka

Urodził się 16 maja 1856 r. we Włocławku. Gimnazjum Św. Anny ukończył w Krakowie, otrzymując w 1874 r. świadectwo maturalne. Idąc w ślady ojca, podjął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego i 9 lutego 1880 r. otrzymał tytuł doktora wszechnauk lekarskich.
W latach 1880-1882 był asystentem prof. Gustawa Piotrowskiego w Zakładzie Fizjologii, jednocześnie pracując w szpitalu na Oddziale Chorób Wewnętrznych. W latach 1882-1887 pracował pod kierunkiem wybitnego internisty prof. Edwarda Korczyńskiego oraz fizjologa prof. Napoleona Cybulskiego. Pracował również w Katedrze Anatomii Patologicznej prowadzonej przez prof. Tadeusza Browicza. Dużo podróżował zwiedzając zagraniczne ośrodki naukowe o światowej renomie, m.in.: Katedrę Fizjologii prof. Karola Ludwiga w Lipsku, Instytut Higieny Roberta Kocha w Berlinie oraz Szpital Salpetricre J. Martina Charcota w Paryżu. W 1885 r. Antoni Gluziński habilitował się na docenta patologii i terapii szczegółowej chorób wewnętrznych na podstawie pracy „O wpływie wyskoku na trawienie w żołądkach fizjologicznych i chorobowo zmienionych”. W latach 1887-1893 kontynuował prace badawcze w Zakładzie Fizjologii Uniwersytetu Jagiellońskiego, otrzymując w 1890 r. tytuł profesora nadzwyczajnego, a trzy lata później – profesora zwyczajnego. W tym czasie kierował Katedrą Patologii Ogólnej i Doświadczalnej. W 1897 r. przeniósł się do Lwowa i objął Katedrę i Klinikę Chorób Wewnętrznych Uniwersytetu Jana Kazimierza. Przez 22 lata pracy lekarza i pedagoga dał się także poznać jako organizator życia naukowego i społecznego.
W 1904 r. wraz z Tomaszem Janiszewskim utworzył Towarzystwo Budowy Sanatoriów Ludowych dla Dotkniętych Gruźlicą, przekształcone następnie w Towarzystwo Walki z Gruźlicą. W 1908 r. z inicjatywy A. Gluzińskigo i T. Janiszewskiego powstała pierwsza na ziemiach polskich Poradnia Przeciwgruźlicza we Lwowie, a także kolonijne ośrodki profilaktyczne dla dzieci zagrożonych gruźlicą.
Antoni Gluziński zainicjował Zjazdy Internistów Polskich – pierwszy odbył się we Lwowie w 1909 r. W 1913 r. doprowadził do utworzenia Towarzystwa Internistów Polskich, a 10 lat później czasopisma „Polskie Archiwum Medycyny Wewnętrznej”.
W 1919 r. objął kierownictwo II Kliniki Chorób Wewnętrznych w Warszawie, którą prowadził do 1927 r. W październiku tego roku w audytorium II Kliniki Chorób Wewnętrznych Szpitala Dzieciątka Jezus odsłonięto tablicę upamiętniającą Jego zasługi. W rok później mianowany został honorowym profesorem Uniwersytetu Warszawskiego w uznaniu zasług dla rozwoju polskiej medycyny.
Antoni Gluziński był członkiem Polskiej Akademii Umiejętności, doktorem honoris causa Uniwersytetu Wileńskiego, członkiem honorowym trzydziestu towarzystw polskich i zagranicznych.
Zmarł 10 kwietnia 1935 roku.

Aleksander Tulczyński,
dyrektor Głównej Biblioteki Lekarskiej

(Na podstawie: Witold Lisowski – Prekursorzy Medycyny Polskiej, tom 2 wyd. Bellona, s. 80-87. Archiwum Historii Medycyny, 1975, XXXVIII, 3-4, 375-381).

Archiwum

Okręgowa Izba Lekarska w Warszawie im. prof. Jana Nielubowicza