8 sierpnia 2011

Nowe przepisy prawne

mec. Beata Kozyra-Łukasiak

25 maja 2011 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z 20 maja 2011 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie zasad wynagradzania pracowników publicznych zakładów opieki zdrowotnej opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 105, poz. 620.
Rozporządzenie dotyczy pracowników publicznych zakładów opieki zdrowotnej, prowadzonych w formie jednostki budżetowej lub zakładu budżetowego, oraz zakładów opieki zdrowotnej, utworzonych przez ministra lub centralny organ administracji rządowej, wojewodę, jednostkę samorządu terytorialnego w celu udzielenia świadczeń zdrowotnych swoim pracownikom.

1 czerwca 2011 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z 29 kwietnia 2011 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu opieki psychiatrycznej i leczenia uzależnień, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 101, poz. 583.
Przepisy rozporządzenia stosuje się do umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej zawartych na 2012 r. i lata następne.

8 czerwca 2011 r. weszła w życie ustawa z 15 kwietnia 2011 r. o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 105, poz. 614.
Ustawa wprowadza zmiany w:
– wykazie środków odurzających, część 1. „Środki odurzające grupy I-N”
– wykazie substancji psychotropowych:
część 1. „Substancje psychotropowe grupy I-P”,
część 2. „Substancje psychotropowe grupy II-P”,
część 4. „Substancje psychotropowe grupy IV-P”.

29 czerwca 2011 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z 15 kwietnia 2011 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie badań lekarskich kierowców i osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 88, poz. 503.

1 lipca 2011 r. weszła w życie ustawa z 25 marca 2011 r. o ograniczaniu barier administracyjnych dla obywateli i przedsiębiorców, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 106, poz. 622.
Ustawa wprowadza m.in. zmiany w ustawie z 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty (DzU z 2008 r. nr 136, poz. 857 ze zm.) w zakresie dotyczącym rejestru podmiotów prowadzących kształcenie podyplomowe lekarzy i lekarzy dentystów oraz rejestru praktyk lekarskich, a także w ustawie z 15 czerwca 2007 r. o lekarzu sądowym (DzU nr 123, poz. 849 ze zm.). Kandydat na lekarza sądowego nie składa zaświadczenia o niekaralności, natomiast prezes sądu okręgowego zasięga z Krajowego Rejestru Karnego informacji o kandydacie na lekarza sądowego.

1 lipca 2011 r. weszła w życie ustawa z 28 kwietnia 2011 r. o zmianie ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 113, poz. 658.
Za wykonywanie zawodu lekarza uważa się także prowadzenie przez lekarza prac badawczych w dziedzinie nauk medycznych lub promocji zdrowia, nauczanie zawodu lekarza, kierowanie podmiotem leczniczym, o którym mowa w art. 4 ustawy z 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (DzU nr 112, poz. 654), lub zatrudnienie w podmiotach zobowiązanych do finansowania świadczeń opieki zdrowotnej ze środków publicznych w rozumieniu przepisów ustawy z 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (DzU z 2008 r. nr 164, poz. 1027 ze zm.) lub urzędach te podmioty obsługujących, w ramach którego wykonuje się czynności związane z przygotowywaniem, organizowaniem lub nadzorem nad udzielaniem świadczeń opieki zdrowotnej.
Lekarski Egzamin Końcowy (LEK) i Lekarsko-Dentystyczny Egzamin Końcowy (LDEK) organizuje i przeprowadza Centrum Egzaminów Medycznych. LEK i LDEK odbywają się dwa razy do roku, równocześnie w tych samych terminach. Do LEK może przystąpić:
– student 6. roku studiów na kierunku lekarskim po przedstawieniu zaświadczenia o stanie studiów i dokumentu potwierdzającego tożsamość albo
– lekarz – po przedstawieniu dyplomu lekarza albo zaświadczenia potwierdzającego ukończenie studiów na kierunku lekarskim oraz dokumentu potwierdzającego tożsamość.
Do LDEK może przystąpić:
– student 5. roku studiów na kierunku lekarsko-dentystycznym po przedstawieniu zaświadczenia o stanie studiów i dokumentu potwierdzającego tożsamość albo
– lekarz dentysta – po przedstawieniu dyplomu lekarza dentysty albo zaświadczenia potwierdzającego ukończenie studiów na kierunku lekarsko-dentystycznym oraz dokumentu potwierdzającego tożsamość.
Osoba zamierzająca przystąpić do LEK albo LDEK składa wniosek w tej sprawie do dyrektora CEM.
LEK i LDEK są składane w formie pisemnych testów, odrębnych dla zawodu lekarza i zawodu lekarza dentysty. LEK i LDEK polega na rozwiązaniu odpowiedniego testu, składającego się z 200 pytań zawierających pięć odpowiedzi, z których tylko jedna jest prawidłowa. Pytania testowe obejmują problematykę z zakresu dziedzin medycyny, ze szczególnym uwzględnieniem procedur diagnostycznych i leczniczych.
LEK i LDEK składa się przed Komisją Egzaminacyjną.
Osoba zdająca LEK albo LDEK w danym terminie może wnieść w ciągu trzech dni od dnia przystąpienia do LEK albo LDEK merytoryczne zastrzeżenia do zadania testowego, wykorzystanego podczas tego LEK albo LDEK. W przypadku uznania zastrzeżenia komisja unieważnia zadanie objęte zastrzeżeniem.
Pozytywny wynik z LEK albo LDEK otrzymuje osoba zdająca, która uzyskała co najmniej 56 proc. maksymalnej liczby punktów z testu. Wynik egzaminu nie stanowi decyzji w rozumieniu kodeksu postępowania administracyjnego.
Osoba, która złożyła LEK albo LDEK z wynikiem negatywnym albo złożyła LEK albo LDEK z niesatysfakcjonującym ją wynikiem, może przystąpić ponownie do egzaminu w innym terminie.
W przypadku złożenia wniosku do LEK albo LDEK po raz czwarty i kolejny oraz za LEK albo LDEK składany w języku obcym osoba zdająca wnosi opłatę egzaminacyjną w wysokości nie wyższej niż 10 proc. przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw bez wypłat nagród z zysku za ubiegły rok.
W przypadku rażących uchybień dotyczących procedury przebiegu LEK albo LDEK dyrektor CEM, po uzyskaniu zgody ministra zdrowia, może wydać zarządzenie o unieważnieniu egzaminu dla poszczególnych albo wszystkich zdających.
Osobie, która złożyła LEK albo LDEK, dyrektor CEM wydaje świadectwo złożenia LEK albo LDEK w terminie 21 dni od dnia złożenia egzaminu.
Lekarz może uzyskać tytuł specjalisty w określonej dziedzinie medycyny:
– po odbyciu szkolenia specjalizacyjnego oraz
– po złożeniu Państwowego Egzaminu Specjalizacyjnego albo
– po uznaniu za równoważny tytułu specjalisty uzyskanego za granicą.
Szkolenie specjalizacyjne w określonej dziedzinie medycyny jest szkoleniem modułowym i składa się z:
1) modułu podstawowego, odpowiadającego podstawowemu zakresowi wiedzy teoretycznej i umiejętności praktycznych z danej dziedziny medycyny lub wspólny dla pokrewnych dziedzin medycyny, oraz
2) modułu specjalistycznego, odpowiadającego profilowi specjalizacji, w którym lekarz może kontynuować szkolenie specjalizacyjne po ukończeniu określonego modułu podstawowego, albo
3) modułu jednolitego, właściwego dla danej specjalizacji.
Lekarz odbywający szkolenie specjalizacyjne, po zaliczeniu modułu podstawowego, może zmienić dziedzinę medycyny, w której chce kontynuować szkolenie specjalizacyjne, pod warunkiem zakwalifikowania się do jej odbywania w ramach postępowania kwalifikacyjnego.
Lekarz posiadający stopień naukowy doktora habilitowanego i mający odpowiedni dorobek zawodowy i naukowy w zakresie modułu specjalistycznego, o którym mowa w pkt 2, i posiadający tytuł specjalisty lub specjalizację II stopnia w dziedzinie odpowiadającej modułowi podstawowemu, o którym mowa w 2 pkt, może ubiegać się o skierowanie do odbywania tego modułu specjalistycznego bez postępowania kwalifikacyjnego, na wniosek właściwego konsultanta krajowego w danej dziedzinie medycyny.
W przypadku lekarza posiadającego stopień naukowy doktora habilitowanego i mającego odpowiedni dorobek zawodowy i naukowy w zakresie modułu specjalistycznego, o którym mowa w pkt 2, i posiadającego tytuł specjalisty lub specjalizację II stopnia w dziedzinie odpowiadającej modułowi podstawowemu, o którym mowa w pkt 1, zakwalifikowanego do odbywania szkolenia specjalizacyjnego w trybie postępowania kwalifikacyjnego, kierownik specjalizacji w porozumieniu z właściwym konsultantem krajowym w danej dziedzinie medycyny może wystąpić do dyrektora CMKP o uznanie dotychczasowego dorobku naukowego i zawodowego lekarza za równoważny ze zrealizowaniem przez niego w części albo w całości programu modułu specjalistycznego.
W celu zakwalifikowania lekarza do odbycia szkolenia specjalizacyjnego przeprowadza się postępowanie kwalifikacyjne, które obejmuje ocenę formalną wniosku o rozpoczęcie szkolenia specjalizacyjnego oraz postępowanie konkursowe.
Postępowanie kwalifikacyjne przeprowadzają, dwa razy w roku, odpowiednio: wojewoda, minister obrony narodowej albo minister spraw wewnętrznych i administracji. Postępowanie konkursowe przeprowadza się, jeżeli liczba kandydatów do odbycia szkolenia specjalizacyjnego jest większa niż liczba miejsc szkoleniowych.
W postępowaniu konkursowym uwzględnia się:
1) w przypadku lekarza, który występuje o rozpoczęcie specjalizacji w trybie rezydentury, wynik LEK, w przypadku lekarza dentysty – LDEK,
2) w przypadku lekarza, który występuje o rozpoczęcie specjalizacji w trybie pozarezydenckim, jeżeli posiada odpowiednią specjalizację I lub II stopnia bądź tytuł specjalisty, wynik egzaminu w zakresie odpowiedniej specjalizacji I lub II stopnia albo PES, albo wynik LEK/LDEK oraz punkty dodatkowe – za posiadanie stopnia doktora nauk medycznych, odpowiedni okres zatrudnienia w jednostce akredytowanej zgodny z kierunkiem specjalizacji, publikacje w czasopismach naukowych zamieszczonych w wykazie czasopism sporządzonym przez ministra właściwego do spraw nauki dla potrzeb oceny parametrycznej jednostek naukowych,
3) w przypadku lekarza, który występuje o rozpoczęcie specjalizacji w trybie pozarezydenckim, jeżeli nie posiada odpowiedniej specjalizacji I lub II stopnia lub tytułu specjalisty, wynik
LEK/LDEK oraz punkty dodatkowe – za posiadanie stopnia doktora nauk medycznych, odpowiedni okres zatrudnienia w jednostce akredytowanej zgodny z kierunkiem specjalizacji, publikacje w czasopismach naukowych zamieszczonych w wykazie czasopism sporządzonym przez ministra właściwego do spraw nauki dla potrzeb oceny parametrycznej jednostek naukowych.
Wynik postępowania konkursowego stanowi procent maksymalnej liczby punktów uzyskanych za LEK/LDEK, o których mowa w pkt 1, albo procent maksymalnej liczby punktów uzyskanych z LEK/LDEK lub egzaminu w zakresie odpowiedniej specjalizacji I lub II stopnia albo PES oraz punktów dodatkowych, o których mowa w pkt 2, albo procent maksymalnej liczby punktów uzyskanych z LEK/LDEK oraz punktów dodatkowych, o których mowa w pkt 3.
W przypadku osób posiadających wynik Lekarskiego Egzaminu Państwowego lub Lekarsko-Dentystycznego Egzaminu Państwowego w postępowaniu konkursowym wynik tych egzaminów uznaje się za równoważny z wynikiem LEK lub LDEK.
Lekarz może odbywać w tym samym okresie tylko jedno szkolenie specjalizacyjne.
Lekarz odbywa szkolenie specjalizacyjne na podstawie programu specjalizacji ustalonego dla danej dziedziny medycyny, z uwzględnieniem odpowiedniego modułu.
Lekarz odbywa szkolenie specjalizacyjne na podstawie umowy o pracę, zawartej z podmiotem prowadzącym szkolenie specjalizacyjne na czas określony w programie specjalizacji w ramach rezydentury.
Lekarz, na swój wniosek, może również odbywać szkolenie specjalizacyjne, w ramach wolnych miejsc szkoleniowych, w podmiotach prowadzących szkolenie specjalizacyjne:
1) na podstawie umowy o pracę, zawartej z podmiotem prowadzącym szkolenie specjalizacyjne w danej dziedzinie medycyny, w której określa się tryb odbywania szkolenia specjalizacyjnego i zakres wzajemnych zobowiązań na czas trwania szkolenia specjalizacyjnego,
2) w ramach płatnego urlopu szkoleniowego, udzielanego pracownikowi na czas trwania szkolenia specjalizacyjnego na podstawie odrębnych przepisów,
3) na podstawie umowy o pracę, zawartej z innym podmiotem niż podmiot prowadzący szkolenie specjalizacyjne, zapewniającej realizację części programu specjalizacji w zakresie samokształcenia, szkolenia i uczestniczenia w wykonywaniu oraz wykonywania ustalonej liczby określonych zabiegów lub procedur medycznych, pełnienie dyżurów medycznych, które lekarz jest obowiązany pełnić w okresie realizacji programu specjalizacji, w czasie pracy dopuszczonym przepisami o działalności leczniczej i w ramach płatnych urlopów szkoleniowych, udzielanych pracownikowi na czas niezbędny do zrealizowania pozostałej części programu, w podmiocie prowadzącym szkolenie specjalizacyjne lub odpowiednio w podmiocie prowadzącym staż kierunkowy,
4) na podstawie umowy cywilnoprawnej o szkolenie specjalizacyjne, zawartej z podmiotem prowadzącym szkolenie specjalizacyjne, w której określa się szczegółowy tryb odbywania szkolenia specjalizacyjnego i zakres wzajemnych zobowiązań na czas jego trwania,
5) w ramach poszerzenia zajęć programowych stacjonarnych studiów doktoranckich o program specjalizacji odbywanej w tej samej jednostce, w dziedzinie zgodnej z kierunkiem tych studiów i w ramach udzielonego urlopu szkoleniowego lub urlopu bezpłatnego, a po ukończeniu tych studiów – w trybie rezydentury lub określonym w pkt 1-4.
Szkolenie specjalizacyjne w ramach rezydentury może odbywać wyłącznie lekarz nieposiadający I lub II stopnia specjalizacji lub tytułu specjalisty.
Lekarz może składać dokumenty do PES do właściwego wojewody po uzyskaniu potwierdzenia realizacji programu specjalizacji przez kierownika specjalizacji.
CEM organizuje PES dwa razy do roku w miejscach ustalonych przez dyrektora CEM.
PES dla każdej specjalności jest składany w formie egzaminu testowego i egzaminu ustnego, w kolejności ustalonej przez dyrektora CEM, obejmujących zakres odbytego szkolenia specjalizacyjnego, ze szczególnym uwzględnieniem procedur diagnostycznych i leczniczych, z wyłączeniem wykonywania inwazyjnych zabiegów i procedur medycznych.
W uzasadnionych przypadkach minister zdrowia może, na wniosek dyrektora CEM, wyrazić zgodę na odstąpienie od przeprowadzenia egzaminu testowego PES dla wszystkich lekarzy dopuszczonych do PES w danej dziedzinie w określonej sesji egzaminacyjnej, z zachowaniem egzaminu ustnego, albo zdecydować o przeprowadzeniu PES jeden raz w roku – z zachowaniem wszystkich jego części, w jednej z sesji egzaminacyjnych.
Lekarzowi przysługuje urlop szkoleniowy w wymiarze 6 dni na przygotowanie się i przystąpienie do PES. Lekarz zachowuje prawo do wynagrodzenia za czas urlopu szkoleniowego.
Egzamin testowy wchodzący w skład PES polega na rozwiązaniu 120 pytań zawierających pięć wariantów odpowiedzi, z których tylko jeden jest prawidłowy. Część testową PES uważa się za zaliczoną z wynikiem pozytywnym po uzyskaniu przez lekarza co najmniej 60 proc. możliwej do uzyskania maksymalnej liczby punktów.
W przypadku zgłoszenia do PES po raz czwarty i kolejny lekarz ponosi opłatę w wysokości nie wyższej niż 25 proc. przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw bez wypłat nagród z zysku za ubiegły rok.
CEM ustala i ogłasza wyniki PES. Wynik PES nie stanowi decyzji w rozumieniu kodeksu postępowania administracyjnego.
Lekarz uzyskuje wynik negatywny PES, jeżeli uzyska taki wynik chociażby z jednej części PES. W takim przypadku może złożyć do dyrektora CEM zgłoszenie do kolejnego PES. Uzyskany wynik pozytywny z części PES jest uznawany w kolejnych 6 sesjach egzaminacyjnych.
Lekarzowi, który złożył PES z wynikiem pozytywnym, dyrektor CEM wydaje dyplom w terminie 30 dni od dnia otrzymania dokumentacji egzaminacyjnej od PKE.
Lekarze zakwalifikowani do odbywania szkolenia specjalizacyjnego przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy odbywają szkolenie specjalizacyjne na podstawie dotychczasowych przepisów.
Przepisy dotyczące Państwowego Egzaminu Specjalizacyjnego w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą stosuje się do lekarzy, którzy zostali zakwalifikowani do odbywania szkolenia specjalizacyjnego po 28 kwietnia 1999 r.
Pierwszy Lekarski Egzamin Końcowy oraz Lekarsko-Dentystyczny Egzamin Końcowy przeprowadza się w 2013 r. Lekarski Egzamin Państwowy oraz Lekarsko-Dentystyczny Egzamin Państwowy przeprowadza się na dotychczasowych zasadach w latach 2011 i 2012.

1 lipca 2011 r. weszła w życie ustawa z 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 125, poz. 654.
Ustawa określa:
– zasady wykonywania działalności leczniczej,
– zasady funkcjonowania podmiotów wykonujących działalność leczniczą, niebędących przedsiębiorcami,
– zasady prowadzenia rejestru podmiotów wykonujących działalność leczniczą,
– normy czasu pracy pracowników podmiotów leczniczych,
– zasady sprawowania nadzoru nad wykonywaniem działalności leczniczej oraz podmiotami wykonującymi działalność leczniczą.
Działalność lecznicza polega na udzielaniu świadczeń zdrowotnych, może również polegać na promocji zdrowia lub realizacji zadań dydaktycznych i badawczych w powiązaniu z udzielaniem świadczeń zdrowotnych i promocją zdrowia, w tym z wdrażaniem nowych technologii medycznych oraz metod leczenia.
Podmiotami leczniczymi są:
1. przedsiębiorcy w rozumieniu przepisów ustawy z 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (DzU z 2010 r. nr 220, poz. 1447 ze zm.) we wszelkich formach przewidzianych dla wykonywania działalności gospodarczej, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej. (Przedsiębiorcą w rozumieniu ustawy jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną – wykonująca we własnym imieniu działalność gospodarczą. Za przedsiębiorców uznaje się także wspólników spółki cywilnej w zakresie wykonywanej przez nich działalności gospodarczej),
2. samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej,
3. jednostki budżetowe, w tym państwowe jednostki budżetowe tworzone i nadzorowane przez ministra obrony narodowej, mnistra spraw wewnętrznych i administracji, ministra sprawiedliwości lub szefa ABW, posiadające w strukturze organizacyjnej ambulatorium, ambulatorium z izbą chorych lub lekarza podstawowej opieki zdrowotnej,
4. instytuty badawcze,
5. fundacje i stowarzyszenia, których celem statutowym jest wykonywanie zadań w zakresie ochrony zdrowia i których statut dopuszcza prowadzenie działalności leczniczej,
6. kościoły, kościelne osoby prawne lub związki wyznaniowe – w zakresie, w jakim wykonują działalność leczniczą.
Lekarze i pielęgniarki mogą wykonywać swój zawód w ramach działalności leczniczej na zasadach określonych w ustawie oraz w przepisach odrębnych, po wpisaniu do rejestru podmiotów wykonujących działalność leczniczą.
Działalność lecznicza lekarzy może być wykonywana w formie:
a) jednoosobowej działalności gospodarczej jako indywidualna praktyka lekarska, indywidualna praktyka lekarska wyłącznie w miejscu wezwania, indywidualna specjalistyczna praktyka lekarska, indywidualna specjalistyczna praktyka lekarska wyłącznie w miejscu wezwania, indywidualna praktyka lekarska wyłącznie w przedsiębiorstwie podmiotu leczniczego na podstawie umowy z tym podmiotem lub indywidualna specjalistyczna praktyka lekarska wyłącznie w przedsiębiorstwie podmiotu leczniczego na podstawie umowy z tym podmiotem,
b) spółki cywilnej, spółki jawnej albo spółki partnerskiej jako grupowa praktyka lekarska – zwanych praktykami zawodowymi.
Wykonywanie zawodu w ramach praktyki zawodowej nie jest prowadzeniem podmiotu leczniczego.
Skarb Państwa reprezentowany przez ministra, centralny organ administracji rządowej albo wojewodę, lub jednostka samorządu terytorialnego może utworzyć i prowadzić podmiot leczniczy w formie:
1) spółki kapitałowej,
2) jednostki budżetowej.
Uczelnia medyczna może utworzyć i prowadzić podmiot leczniczy w formie spółki kapitałowej, w której wartość nominalna udziałów albo akcji należących łącznie do uczelni medycznych nie może stanowić mniej niż 51 proc. kapitału zakładowego spółki. Udziały albo akcje w tych spółkach poza uczelniami medycznymi mogą posiadać wyłącznie Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego oraz jednoosobowe spółki Skarbu Państwa o szczególnym znaczeniu dla gospodarki państwa.
Podmioty, o których mowa wyżej, mogą prowadzić samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej.
Rodzajami działalności leczniczej są stacjonarne i całodobowe świadczenia zdrowotne:
– szpitalne,
– inne niż szpitalne,
– ambulatoryjne świadczenia zdrowotne.
Lekarz wykonujący działalność leczniczą jako indywidualną praktykę lekarską jest obowiązany spełniać następujące warunki:
1) posiadać prawo wykonywania zawodu,
2) nie może być:
a) zawieszony w prawie wykonywania zawodu ani ograniczony w wykonywaniu określonych czynności medycznych na podstawie przepisów o zawodach lekarza i lekarza dentysty lub przepisów o izbach lekarskich,
b) ukarany karą zawieszenia prawa wykonywania zawodu,
c) pozbawiony możliwości wykonywania zawodu prawomocnym orzeczeniem środka karnego zakazu wykonywania zawodu albo zawieszony w wykonywaniu zawodu zastosowanym środkiem zapobiegawczym,
3) dysponować pomieszczeniem, w którym będą udzielane świadczenia zdrowotne, wyposażonym w produkty lecznicze, wyroby medyczne, aparaturę i sprzęt medyczny odpowiedni do rodzaju i zakresu udzielanych świadczeń zdrowotnych, oraz posiadać opinię właściwego organu Państwowej Inspekcji Sanitarnej o spełnieniu warunków wymaganych przy udzielaniu określonych świadczeń zdrowotnych, a także świadczeń udzielanych w zakresie określonym w art. 30 ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty,
4) uzyskać wpis do ewidencji działalności gospodarczej,
5) od 1 stycznia 2012 r. zawrzeć umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, obejmującą szkody będące następstwem udzielania świadczeń zdrowotnych albo niezgodnego z prawem zaniechania ich udzielania.
Lekarz wykonujący działalność leczniczą jako indywidualną specjalistyczną praktykę lekarską obowiązany jest ponadto posiadać specjalizację w dziedzinie medycyny odpowiadającą rodzajowi i zakresowi wykonywanych świadczeń zdrowotnych.
Lekarz wykonujący indywidualną praktykę lekarską wyłącznie w miejscu wezwania jest obowiązany:
a) spełniać warunki, o których mowa w pkt 1, 2, 4 i 5,
b) posiadać produkty lecznicze i sprzęt medyczny umożliwiające udzielanie świadczeń zdrowotnych, w tym również w zakresie określonym w art. 30 ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty,
c) wskazać adres siedziby indywidualnej praktyki lekarskiej wykonywanej w miejscu wezwania oraz miejsca przyjmowania wezwań i miejsca przechowywania dokumentacji medycznej oraz produktów leczniczych i sprzętu medycznego.
Lekarz wykonujący indywidualną praktykę lekarską wyłącznie w przedsiębiorstwie podmiotu leczniczego na podstawie umowy z tym podmiotem jest obowiązany spełniać warunki, o których mowa w pkt 1, 2, 4 i 5.
Lekarz wykonujący indywidualną specjalistyczną praktykę lekarską wyłącznie w miejscu wezwania jest obowiązany spełniać warunki, o których mowa w pkt 1, 2, 4 i 5, pkt b) i c), oraz posiadać specjalizację w odpowiedniej dziedzinie medycyny.
Lekarz wykonujący indywidualną specjalistyczną praktykę lekarską wyłącznie w przedsiębiorstwie podmiotu leczniczego na podstawie umowy z tym podmiotem jest obowiązany spełniać warunki, o których mowa w pkt 1, 2, 4 i 5, oraz posiadać specjalizację w odpowiedniej dziedzinie medycyny.
W ramach grupowej praktyki lekarskiej mogą być udzielane świadczenia zdrowotne wyłącznie przez lekarzy będących wspólnikami spółki cywilnej lub jawnej albo partnerami spółki partnerskiej, spełniających warunki, o których mowa w pkt 1-5, albo posiadać specjalizację w odpowiedniej dziedzinie medycyny.
Miejscem wezwania nie może być przedsiębiorstwo podmiotu leczniczego.
Od 1 stycznia 2012 r. obowiązuje art. 25, który stanowi, że umowa ubezpieczenia:
– odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody będące następstwem udzielania świadczeń zdrowotnych albo niezgodnego z prawem zaniechania udzielania świadczeń zdrowotnych,
– z tytułu zdarzeń medycznych określonych w przepisach o prawach pacjenta i rzeczniku praw pacjenta obejmuje zdarzenia medyczne w rozumieniu tej ustawy, które miały miejsce w okresie ochrony ubezpieczeniowej.
Obowiązek ubezpieczenia powstaje najpóźniej w dniu poprzedzającym dzień rozpoczęcia wykonywania działalności leczniczej.
W przypadku wykonywania działalności leczniczej przez lekarza jako indywidualnej praktyki lekarskiej/specjalistycznej wyłącznie w przedsiębiorstwie podmiotu leczniczego, na podstawie umowy z tym podmiotem, odpowiedzialność za szkody będące następstwem udzielania świadczeń zdrowotnych albo niezgodnego z prawem zaniechania udzielania świadczeń zdrowotnych ponoszą solidarnie odpowiednio lekarz i podmiot leczniczy.
W podmiocie leczniczym niebędącym przedsiębiorcą przeprowadza się konkurs na stanowisko: kierownika, zastępcy kierownika, w przypadku gdy kierownik nie jest lekarzem, ordynatora, naczelnej pielęgniarki lub przełożonej pielęgniarek, pielęgniarki oddziałowej.
W przypadku gdy zgodnie z regulaminem organizacyjnym oddziałem kieruje lekarz niebędący ordynatorem, na stanowisko lekarza kierującego oddziałem konkursu nie przeprowadza się. Pracownikowi samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej przysługują nagrody jubileuszowe, odprawa emerytalno-rentowa i dodatek za wysługę lat.
Samodzielny publiczny zakład opieki zdrowotnej pokrywa we własnym zakresie ujemny wynik finansowy.
Podmiot tworzący samodzielny publiczny zakład opieki zdrowotnej może, w terminie 3 miesięcy od upływu terminu zatwierdzenia sprawozdania finansowego samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej, pokryć ujemny wynik finansowy za rok obrotowy tego zakładu, jeżeli wynik ten, po dodaniu kosztów amortyzacji, ma wartość ujemną – do wysokości tej wartości.
W przypadku niepokrycia ujemnego wyniku finansowego w powyższy sposób podmiot tworzący w terminie 12 miesięcy od upływu terminu określonego wyżej wydaje rozporządzenie, zarządzenie albo podejmuje uchwałę o zmianie formy organizacyjno-prawnej albo o likwidacji samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej.
Obowiązek podmiotu tworzącego dotyczący zmiany formy organizacyjno-prawnej samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej albo jego likwidacji, jeżeli ujemny wynik finansowy tego zakładu nie może być pokryty w sposób określony po-wyżej, powstaje po raz pierwszy po zatwierdzeniu sprawozdania finansowego za pierwszy rok obrotowy, rozpoczęty po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy.
Jeżeli wartość wskaźnika zadłużenia (ustalona jako relacja sumy zobowiązań długoterminowych i krótkoterminowych, pomniejszonych o inwestycje krótkoterminowe, samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej do sumy jego przychodów) wynosi:
– powyżej 0,5 – w dniu poprzedzającym dzień przekształcenia podmiot tworzący przejmuje zobowiązania samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej o takiej wartości, aby wskaźnik zadłużenia ustalany na dzień przekształcenia dla spółki powstałej z przekształcenia samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej wyniósł nie więcej niż 0,5,
– 0,5 lub mniej – w dniu poprzedzającym dzień przekształcenia podmiot tworzący może przejąć zobowiązania samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej.
Organem dokonującym przekształcenia samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej w spółkę kapitałową jest:
– Minister Skarbu Państwa – w przypadku samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej, dla których podmiotem tworzącym jest minister, centralny organ administracji rządowej albo wojewoda,
– organ wykonawczy jednostki samorządu terytorialnego
– w przypadku samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej, dla których podmiotem tworzącym jest jednostka samorządu terytorialnego,
– rektor – w przypadku samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej, dla których podmiotem tworzącym jest publiczna uczelnia medyczna albo publiczna uczelnia prowadząca działalność dydaktyczną i badawczą w dziedzinie nauk medycznych,
– dyrektor Centrum Medycznego Kształcenia Podyplomowego – w przypadku samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej, dla których podmiotem tworzącym jest to centrum.
Organ dokonujący przekształcenia sporządza akt przekształcenia samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej w spółkę.
Niezwłocznie po sporządzeniu aktu przekształcenia zarząd spółki składa wniosek o wpisanie jej do rejestru przedsiębiorstw, a następnie – do rejestru podmiotów wykonujących działalność leczniczą.
Dniem przekształcenia samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej w spółkę jest dzień wpisania jej do rejestru przedsiębiorstw.
Z dniem przekształcenia następuje wykreślenie z urzędu samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej z Krajowego Rejestru Sądowego.
Jeżeli przepisy ustawy nie stanowią inaczej, spółka kapitałowa z dniem przekształcenia wstępuje we wszystkie prawa i obowiązki, których podmiotem był samodzielny publiczny zakład opieki zdrowotnej.
Z dniem przekształcenia pracownicy przekształcanego samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej stają się, z mocy prawa, pracownikami spółki.
Podmiot leczniczy utworzony lub prowadzony przez uczelnię medyczną wykonuje działalność leczniczą oraz jest obowiązany do realizacji zadań polegających na kształceniu przed- i podyplomowym w zawodach medycznych, w powiązaniu z udzielaniem świadczeń zdrowotnych i promocją zdrowia.
Nauczyciele akademiccy uczelni medycznych oraz osoby odbywające studia doktoranckie w uczelniach medycznych są zatrudnieni w podmiocie leczniczym, utworzonym przez uczelnię medyczną, albo w jednostce organizacyjnej niezbędnej do prowadzenia kształcenia przed- i podyplomowego w zawodach medycznych lub w jednostce organizacyjnej udostępnionej przez inne podmioty:
– w systemie zadaniowym czasu pracy, na podstawie umowy o pracę określającej zadania dydaktyczne, badawcze i udzielanie świadczeń zdrowotnych, w tym świadczeń wysokospecjalistycznych,
– na podstawie umowy cywilnoprawnej, określającej w szczególności zadania dydaktyczne, badawcze i udzielanie świadczeń zdrowotnych, w tym świadczeń wysokospecjalistycznych.
Podmiot, który zamierza wykonywać działalność leczniczą jako podmiot leczniczy, przedkłada organowi prowadzącemu rejestr wniosek o wpis do rejestru podmiotów wykonujących działalność leczniczą.
Lekarz, który zamierza wykonywać zawód w ramach działalności leczniczej, przedkłada organowi prowadzącemu rejestr wniosek o wpis do rejestru zawierający następujące dane:
1) imię i nazwisko lekarza,
2) numer dokumentu poświadczającego posiadanie prawa wykonywania zawodu lekarza,
3) formę działalności leczniczej i zakres udzielanych świadczeń zdrowotnych, w tym również w zakresie, o którym mowa w art. 30 ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty,
4) adres miejsca udzielania świadczeń zdrowotnych lub miejsca przyjmowania wezwań i przechowywania dokumentacji medycznej, w tym również w zakresie, o którym mowa w art. 30 ustawy z 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty, w przypadku wykonywania praktyki lekarskiej wyłącznie w miejscu wezwania,
5) Numer Identyfikacji Podatkowej (NIP),
6) adres do korespondencji,
7) posiadane specjalizacje,
8) numer wpisu do ewidencji działalności gospodarczej.
Lekarze zamierzający wykonywać zawód w ramach działalności leczniczej jako grupową praktykę lekarską w celu uzyskania wpisu do rejestru składają wniosek zawierający:
– listę lekarzy wspólników albo partnerów spółki, ze wskazaniem imion i nazwisk, ich miejsc zamieszkania oraz imienia i nazwiska osoby uprawnionej do reprezentowania tej spółki,
– dane, o których mowa w pkt 2,
– numer wpisu do rejestru przedsiębiorców albo ewidencji działalności gospodarczej,
– podpis osoby uprawnionej do reprezentowania spółki, ze wskazaniem imienia i nazwiska oraz pełnionej funkcji.
Wraz z wnioskiem wnioskodawca składa oświadczenie następującej treści:
„Oświadczam, że:
1) dane zawarte we wniosku o wpis do rejestru podmiotów wykonujących działalność leczniczą są kompletne i zgodne z prawdą,
2) znane mi są i spełniam warunki wykonywania działalności leczniczej w zakresie objętym składanym wnioskiem określone w ustawie z 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej”.
Oświadczenie zawiera ponadto:
– imię i nazwisko albo firmę wnioskodawcy, adres jego miejsca zamieszkania albo siedziby,
– oznaczenie miejsca i datę złożenia oświadczenia,
– podpis osoby uprawnionej do reprezentowania wnioskodawcy, ze wskazaniem imienia i nazwiska oraz pełnionej funkcji.
Do wniosku dołącza się dokumenty potwierdzające spełnienie warunków wykonywania działalności leczniczej.
Działalność leczniczą można rozpocząć po uzyskaniu wpisu do rejestru.
Wpis do rejestru podlega opłacie wynoszącej:
2 proc. przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw bez wypłaty nagród z zysku za ubiegły rok – w przypadku praktyki zawodowej;
10 proc. ww. wynagrodzenia – w przypadku podmiotu leczniczego.
Zmiana wpisu w rejestrze podlega opłacie stanowiącej 50 proc. wysokości wymienionej opłaty.
Organem prowadzącym rejestr jest:
– wojewoda właściwy dla siedziby albo miejsca zamieszkania podmiotu leczniczego – w odniesieniu do podmiotów leczniczych,
– okręgowa rada lekarska właściwa dla miejsca wykonywania praktyki zawodowej lekarza – w odniesieniu do tych praktyk.
Podmiot wykonujący działalność leczniczą, wpisany do rejestru, jest obowiązany zgłaszać organowi prowadzącemu rejestr wszelkie zmiany danych objętych rejestrem w terminie 14 dni od dnia ich powstania.
W przypadku niezgłoszenia zmiany danych objętych rejestrem w powyższym terminie organ prowadzący rejestr może, w drodze decyzji administracyjnej, nałożyć na podmiot wykonujący działalność leczniczą karę pieniężną w wysokości do dziesięciokrotnego minimalnego wynagrodzenia za pracę, określonego na podstawie przepisów o minimalnym wynagrodzeniu za pracę. Decyzji nadaje się rygor natychmiastowej wykonalności.
W przypadku praktyk zawodowych lekarzy uchwałę w sprawie nałożenia kary pieniężnej podejmuje właściwa okręgowa rada lekarska.
Karę pieniężną uiszcza się w terminie 14 dni od dnia doręczenia decyzji administracyjnej.
Na decyzję w sprawie kary pieniężnej przysługuje skarga do sądu administracyjnego.
Do decyzji w sprawie odmowy wpisu, odmowy jego zmiany i wykreślenia wpisu z rejestru stosuje się przepisy kodeksu postępowania administracyjnego dotyczące decyzji administracyjnych.
W przypadku praktyk zawodowych lekarzy uchwałę w sprawach, o których mowa wyżej, podejmuje właściwa okręgowa rada lekarska.
Organem wyższego stopnia w sprawach odmowy wpisu, odmowy jego zmiany i wykreślenia wpisu z rejestru jest Minister Zdrowia.
Ustawa wprowadziła zmiany ustawach:
– o zawodach lekarza i lekarza dentysty (DzU z 2008 r. nr 136, poz. 857 ze zm.)
Z 1 stycznia 2012 r. uchyla się art. 48a i 48b dotyczące obowiązku ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej za szkody wyrządzone przy wykonywaniu praktyki lekarskiej.
Grupowa praktyka lekarska nie może być wykonywana w podmiocie leczniczym na podstawie umowy cywilnoprawnej o udzielanie świadczeń zdrowotnych.
Lekarz wykonujący indywidualną praktykę lekarską, indywidualną specjalistyczną praktykę lekarską, indywidualną praktykę lekarską lub indywidualną specjalistyczną praktykę lekarską w miejscu wezwania może zatrudniać osoby niebędące lekarzami do wykonywania czynności pomocniczych (współpracy).
Lekarz, lekarz dentysta wykonujący indywidualną praktykę lekarską lub indywidualną specjalistyczną praktykę lekarską lub grupową praktykę lekarską lub grupową specjalistyczną praktykę lekarską, prowadzący odpowiednio staż podyplomowy, szkolenie specjalizacyjne lub szkolenie w celu uzyskania umiejętności z zakresu węższych dziedzin medycyny lub udzielania określonego świadczenia zdrowotnego, może zatrudniać lekarza, lekarza dentystę w celu odbywania przez niego stażu podyplomowego, szkolenia specjalizacyjnego lub szkolenia w celu uzyskania umiejętności z zakresu węższych dziedzin medycyny lub udzielania określonego świadczenia zdrowotnego.
Lekarz, lekarz dentysta, o którym mowa wyżej, jest obowiązany do poinformowania organu prowadzącego rejestr o zatrudnieniu lekarza, lekarza dentysty.
Wymienionych przepisów nie stosuje się do indywidualnej praktyki lekarskiej i indywidualnej specjalistycznej praktyki lekarskiej wykonywanej wyłącznie w miejscu wezwania lub wyłącznie w przedsiębiorstwie podmiotu leczniczego.
– o izbach lekarskich (DzU nr 219, poz. 1708)
Okręgowa rada lekarska prowadzi rejestr podmiotów wykonujących działalność leczniczą w zakresie praktyk lekarskich na zasadach określonych w przepisach o działalności leczniczej oraz wykonuje kontrole na zasadach określonych w przepisach tej ustawy, przewidzianych dla organu prowadzącego rejestr.
Krajowy Zjazd Lekarzy uchwala szczegółowy sposób przeprowadzania wizytacji, w tym sposób wyboru osób wykonujących czynności wizytacyjne.
Po otrzymaniu prawomocnego orzeczenia sądu lekarskiego, dotyczącego kary zawieszenia prawa wykonywania zawodu na okres od roku do pięciu lat i kary pozbawienia prawa wykonywania zawodu, prezes właściwej okręgowej rady lekarskiej zawiadamia ukaranego lekarza o skreśleniu z rejestru podmiotów wykonujących działalność leczniczą w wykonaniu orzeczenia sądu lekarskiego.
Ponadto zmiany zostały wprowadzone m.in. w ustawach: o zawodzie felczera, o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, o Państwowej Inspekcji Sanitarnej, o ochronie zdrowia psychicznego, o ochronie zdrowia przed następstwami używania tytoniu i wyrobów tytoniowych, o służbie medycyny pracy, o publicznej służbie krwi, o diagnostyce laboratoryjnej, Prawo farmaceutyczne, o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, o pobieraniu, przechowywaniu i przeszczepianiu komórek, tkanek i narządów, o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach i obszarach ochrony uzdrowiskowej oraz o gminach uzdrowiskowych, Prawo o szkolnictwie wyższym, o Państwowym Ratownictwie Medycznym, o prawach pacjenta i rzeczniku praw pacjenta, o akredytacji w ochronie zdrowia, o konsultantach w ochronie zdrowia.
Jeżeli podmiot tworzący przekształcił samodzielny publiczny zakład opieki zdrowotnej w spółkę kapitałową na zasadach określonych w ustawie w okresie do 31 grudnia 2013 r., zobowiązania podmiotu tworzącego przejęte od samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej umarza się.
Od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy nie mogą być tworzone samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej, z wyjątkiem samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej powstałych w wyniku łączenia, na zasadach określonych w ustawie.
Publiczne zakłady opieki zdrowotnej działające na podstawie dotychczasowych przepisów stają się z 1 lipca 2011 r. podmiotami leczniczymi niebędącymi przedsiębiorcami. W terminie 12 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy kierownicy tych podmiotów dostosują ich działalność oraz statut i regulamin organizacyjny do przepisów niniejszej ustawy oraz dokonają zgłoszenia do rejestru. Wnioski w tej sprawie są wolne od opłat.
Kierownicy publicznych zakładów opieki zdrowotnej i rady społeczne tych zakładów stają się z dniem wejścia w życie niniejszej ustawy kierownikami podmiotów leczniczych niebędących przedsiębiorcami i radami społecznymi tych podmiotów.
Z dniem wejścia w życie ustawy niepubliczne zakłady opieki zdrowotnej stają się przedsiębiorstwami podmiotów leczniczych.
Podmioty, prowadzące zakłady opieki zdrowotnej 1 lipca 2011 r., dostosują swoją działalność do przepisów ustawy w terminie 12 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy.
Podmiot wykonujący działalność leczniczą 1 lipca 2011 r., niespełniający wymagań dotyczących pomieszczeń i urządzeń, dostosuje się do tych wymagań do 31 grudnia 2016 r.
Podmiot wykonujący działalność leczniczą przedstawi organowi prowadzącemu rejestr program dostosowania tego podmiotu do wymagań ustawy w terminie do 30 czerwca 2012 r., zaopiniowany przez właściwy organ Państwowej Inspekcji Sanitarnej.
Organy prowadzące dotychczasowe rejestry praktyk lekarzy, pielęgniarek i położnych prowadzą te rejestry na dotychczasowych zasadach do 31 grudnia 2011 r.
Osoby wykonujące zawód medyczny w ramach praktyki zawodowej dostosują swoją działalność do przepisów ustawy w terminie 12 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy.
Pracownicy zatrudnieni w zakładach opieki zdrowotnej stają się pracownikami odpowiednich podmiotów leczniczych.
Strony umów o pracę lub umów cywilnoprawnych, zawartych przed 1 lipca 2011 r. z ordynatorami – kierownikami klinik oraz ordynatorami oddziałów klinicznych, dostosują łączące ich stosunki prawne do przepisów niniejszej ustawy w terminie 4 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.
Umowy o udzielenie zamówienia, zawarte na podstawie art. 35a ustawy zakładach opieki zdrowotnej, realizowane w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy, zachowują ważność po tym dniu przez okres, na jaki zostały zawarte.
Jeżeli umowa obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej została zawarta przed 1 lipca 2011 r. na podstawie przepisów ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty, ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych oraz ustawy o zakładach opieki zdrowotnej, a okres, na jaki została zawarta, upływa po tym dniu, nową umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zawiera się najpóźniej w ostatnim dniu okresu obowiązywania dotychczasowej umowy, nie później jednak niż do 31 grudnia 2012 r.
W okresie od 1 lipca 2011 do 1 lipca 2014 r. czas pracy pracowników komórek organizacyjnych (zakładów, pracowni):
– radiologii, radioterapii, medycyny nuklearnej – stosujących w celach diagnostycznych lub leczniczych źródła promieniowania jonizującego,
– fizykoterapii, patomorfologii, histopatologii, cytopatologii, cytodiagnostyki, medycyny sądowej lub prosektoriów,w zakresie określonym w ustawie nie może przekraczać 5 godzin na dobę i przeciętnie 25 godzin na tydzień w przeciętnie pięciodniowym tygodniu pracy, w przyjętym okresie rozliczeniowym.

31 maja 2011 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z 27 maja 2011 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu ambulatoryjnej opieki specjalistycznej, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 111, poz. 653.
Rozporządzenie określa:
– wykaz oraz warunki realizacji świadczeń gwarantowanych z zakresu ambulatoryjnej opieki specjalistycznej,
– poziom finansowania przejazdu środkami transportu sanitarnego w przypadkach, gdy świadczeniobiorcy przysługuje przejazd odpłatnie lub za częściową odpłatnością na podstawie zlecenia lekarza/felczera ubezpieczenia zdrowotnego.
Lekarz specjalista oznacza lekarza, który posiada specjalizację II stopnia lub tytuł specjalisty w określonej podstawowej lub szczegółowej dziedzinie medycyny.
Świadczenia gwarantowane obejmują porady specjalistyczne, badania diagnostyczne, procedury zabiegowe ambulatoryjne, świadczenia w chemioterapii, inne świadczenia ambulatoryjne.
Wykaz świadczeń gwarantowanych oraz warunki ich realizacji w przypadku:
– porad specjalistycznych – określa załącznik nr 1 do rozporządzenia,
– badań diagnostycznych – określa załącznik nr 2 do rozporządzenia,
– procedur zabiegowych ambulatoryjnych – określa załącznik nr 3 do rozporządzenia,
– świadczeń w chemioterapii – określa załącznik nr 4 do rozporządzenia,
– innych świadczeń ambulatoryjnych – określa załącznik nr 5 do rozporządzenia.
Przepisy rozporządzenia stosuje się do świadczeń opieki zdrowotnej udzielanych w 2012 r. i latach następnych, z wyjątkiem przepisów załącznika nr 3 do rozporządzenia, które stosuje się do świadczeń opieki zdrowotnej udzielanych od 1 lipca 2011 r.
Zawarte przed dniem wejścia w życie rozporządzenia umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej są realizowane na dotychczasowych zasadach do 31 grudnia 2011 r., z wyjątkiem części dotyczącej procedur zabiegowych ambulatoryjnych, które od 1 lipca 2011 r. są realizowane zgodnie z warunkami określonymi w załączniku nr 3 do rozporządzenia.

2 czerwca 2011 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z 1 czerwca 2011 r. w sprawie wzoru formularza oświadczenia o braku konfliktu interesów, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 114, poz. 665.
Na podstawie art. 9 ustawy z 18 marca 2011 r. o Urzędzie Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych (DzU nr 82, poz. 451) prezes urzędu, wiceprezesi, pracownicy, osoby związane z urzędem umowami cywilnoprawnymi, wykonujący czynności związane z prowadzeniem postępowań w zakresie produktów leczniczych, wyrobów lub produktów biobójczych, oraz członkowie komisji i grup eksperckich składają oświadczenie o braku konfliktu interesów.

21 czerwca 2011 r. weszło w życie zarządzenie nr 37 prezesa Rady Ministrów z 14 czerwca 2011 r. w sprawie nadania statutu Urzędowi Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, opublikowane w Monitorze Polskim nr 50, poz. 555.

1 lipca 2011 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z 13 maja 2011 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu programów zdrowotnych, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 110, poz. 651.
W załączniku w części I „Wykaz świadczeń gwarantowanych z zakresu terapeutycznych programów zdrowotnych oraz warunki ich realizacji” dodaje się tabelę „38. Leczenie raka wątrobo-komórkowego (ICD-10 C 22.0)” w brzmieniu określonym w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

1 lipca 2011 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z 29 lipca 2011 r. w sprawie warunków wynagradzania za pracę pracowników niektórych podmiotów leczniczych, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 159, poz. 954.
Przepisy rozporządzenia stosuje się do pracowników zatrudnionych w podmiotach leczniczych prowadzonych w formie jednostki budżetowej oraz utworzonych przez ministra, centralny organ administracji rządowej, wojewodę albo jednostkę samorządu terytorialnego, jako pracodawcę, w celu udzielania świadczeń zdrowotnych swoim pracownikom.

6 lipca 2011 r. weszło w życie rozporządzenie Rady Ministrów z 1 czerwca 2011 r. w sprawie wysokości maksymalnego wynagrodzenia konsultantów krajowych i wojewódzkich, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 129, poz. 736.
Konsultant krajowy w dziedzinie określonej w wykazie specjalności lekarskich i lekarsko-dentystycznych jako podstawowa dziedzina medycyny, w rozumieniu przepisów o specjalizacji lekarzy i lekarzy dentystów, w dziedzinie farmacji, pielęgniarstwa i położnictwa, otrzymuje wynagrodzenie roczne w wysokości nie wyższej niż 15 312 zł.
Konsultant krajowy w dziedzinie określonej w wykazie specjalności lekarskich jako szczegółowa dziedzina medycyny oraz konsultant krajowy w innej dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia otrzymuje wynagrodzenie roczne w wysokości nie wyższej niż 7656 zł.
Konsultant wojewódzki w dziedzinie określonej w wykazie specjalności lekarskich i lekarsko-dentystycznych jako podstawowa dziedzina medycyny, w dziedzinie farmacji, pielęgniarstwa i położnictwa, otrzymuje wynagrodzenie roczne w wysokości nie wyższej niż 7656 zł.
Konsultant wojewódzki w dziedzinie określonej w wykazie specjalności lekarskich jako szczegółowa dziedzina medycyny, konsultant wojewódzki w innej dziedzinie mającej zastosowanie w ochronie zdrowia otrzymuje wynagrodzenie roczne w wysokości nie wyższej niż 3828 zł.
Przepisy niniejszego rozporządzenia stosuje się do wynagrodzeń konsultantów w ochronie zdrowia od 1 stycznia 2011 r.

7 lipca 2011 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z 9 czerwca 2011 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie szczegółowego sposobu i trybu przeprowadzania kontroli w zakładach lecznictwa uzdrowiskowego, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 130, poz. 760.

7 lipca 2011 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z 9 czerwca 2011 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie trybu przeprowadzania kontroli jednostek uprawnionych do potwierdzania właściwości leczniczych naturalnych surowców leczniczych i właściwości leczniczych klimatu, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 130, poz. 761.

8 lipca 2011 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z 7 lipca 2011 r. w sprawie kierowania na leczenie uzdrowiskowe albo rehabilitację uzdrowiskową, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 142, poz. 835.

13 lipca 2011 r. weszło w życie rozporządzenie ministra pracy i polityki społecznej z 10 czerwca 2011 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie warunków wynagradzania za pracę i przyznawania innych świadczeń związanych z pracą pracownikom zatrudnionym w niektórych jednostkach sfery budżetowej działających w ochronie zdrowia, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 133, poz. 774.
Przepisy rozporządzenia stosuje się do pracowników zatrudnionych w państwowych jednostkach budżetowych działających w ochronie zdrowia, utworzonych przez ministra zdrowia, i wojewódzkich centrach zdrowia publicznego.

17 lipca 2011 r. weszło w życie rozporządzenie ministra spraw wewnętrznych i administracji z 18 maja 2011 r. w sprawie rodzaju i zakresu oraz sposobu przetwarzania dokumentacji medycznej w zakładach opieki zdrowotnej utworzonych przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 125, poz. 712.

20 lipca 2011 r. weszło w życie rozporządzenie ministra finansów z 18 maja 2011 r. w sprawie orzekania o stanie zdrowia wymaganym do pełnienia służby na określonym stanowisku służbowym w Służbie Celnej, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 138, poz. 811.

20 lipca 2011 r. weszła w życie ustawa z 28 kwietnia 2011 r. o zmianie ustawy o odpadach, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 138, poz. 809.
Posiadacz odpadów jest obowiązany do prowadzenia ich ilościowej i jakościowej ewidencji, zgodnie z przyjętym katalogiem odpadów i listą odpadów niebezpiecznych.
Ewidencję prowadzi się z zastosowaniem następujących dokumentów:
1) karty ewidencji odpadu, prowadzonej dla każdego rodzaju odpadu odrębnie,
2) karty przekazania odpadu.
Dopuszcza się sporządzanie zbiorczej karty przekazania odpadu, obejmującej odpad danego rodzaju przekazywany łącznie w czasie jednego miesiąca kalendarzowego, za pośrednictwem tego samego prowadzącego transport odpadów temu samemu posiadaczowi odpadów.
Posiadacz odpadów prowadzący ich ewidencję jest obowiązany sporządzić na formularzu zbiorcze zestawienie danych, które powinno zawierać następujące informacje: jego imię i nazwisko, adres zamieszkania lub nazwę i adres siedziby.
Zbiorcze zestawienia danych posiadacz odpadów jest obowiązany przekazać marszałkowi województwa, właściwemu ze względu na miejsce wytwarzania, w terminie do 15 marca za poprzedni rok kalendarzowy.
Kto, będąc obowiązany do prowadzenia ilościowej i jakościowej ewidencji odpadów, nie wykonuje tego obowiązku albo wykonuje go niezgodnie ze stanem rzeczywistym podlega karze grzywny.
Jeżeli posiadacz odpadów, wbrew obowiązkowi nie przekazuje zbiorczego zestawienia danych o rodzajach i ilości odpadów marszałkowi województwa właściwemu ze względu na miejsce wytwarzania odpadów w terminie do 15 marca za poprzedni rok kalendarzowy, podlega karze pieniężnej w wysokości 500 zł.
Jeżeli mimo wezwania przez marszałka województwa do przekazania zbiorczego zestawienia danych w terminie 14 dni, posiadacz odpadów nie spełnia powyższego zobowiązania, podlega karze pieniężnej w wysokości 2000 zł.
Kara pieniężna może być wymierzana wielokrotnie, z tym że łączna wysokość kar pieniężnych za dany rok kalendarzowy nie może przekroczyć 10 000 zł.

22 lipca 2011 r. weszło w życie rozporządzenie ministra finansów z 24 czerwca 2011 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie kryteriów i warunków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące oraz warunków ich stosowania, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 140, poz. 818.
Kopie dokumentów kasowych, sporządzanych za pomocą kasy na nośniku papierowym, potwierdzających dokonanie do 31 grudnia 2012 r. sprzedaży, podatnicy obowiązani są przechowywać nie krócej niż przez okres 2 lat, licząc od końca roku, w którym nastąpiła ta sprzedaż.

22 lipca 2011 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z 20 lipca 2011 r. w sprawie kwalifikacji wymaganych od pracowników na poszczególnych rodzajach stanowisk pracy w podmiotach leczniczych niebędących przedsiębiorcami, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 151, poz. 896.

28 lipca 2011 r. weszła w życie ustawa z 26 maja 2011 r. o zmianie ustawy – Kodeks pracy, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 144, poz. 855.
Zgodnie z przepisem art. 50 kodeksu pracy, jeżeli wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas określony lub na czas wykonania określonej pracy nastąpiło z naruszeniem przepisów o wypowiadaniu tych umów, pracownikowi przysługuje wyłącznie odszkodowanie w wysokości wynagrodzenia za czas, do upływu którego umowa miała trwać, nie więcej jednak niż za 3 miesiące.
Powyższego przepisu nie stosuje się w razie wypowiedzenia umowy o pracę pracownicy w okresie ciąży lub urlopu macierzyńskiego, pracownikowi – ojcu wychowującemu dziecko w okresie korzystania z urlopu macierzyńskiego, a także pracownikowi w okresie korzystania z ochrony stosunku pracy na podstawie przepisów ustawy o związkach zawodowych. W tych przypadkach stosuje się odpowiednio przepisy art. 45, zgodnie z którym w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy – stosownie do żądania pracownika – orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu – o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu.

Archiwum

Okręgowa Izba Lekarska w Warszawie im. prof. Jana Nielubowicza