23 listopada 2011

Nowe przepisy prawne

23 września 2011 r. wchodzi w życie ustawa z 28 lipca 2011 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 187, poz. 1112.
Ubezpieczony, który udowodnił okres składkowy wynoszący co najmniej 25 lat dla kobiety i 30 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy, uzyska prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy bez spełnienia warunku posiadania pięcioletniego okresu składkowego i nieskładkowego w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy.

27 września 2011 r. wchodzi w życie rozporządzenie ministra zdrowia z 17 sierpnia 2011 r. w sprawie szczegółowych warunków i trybu wydawania pozwoleń oraz dokumentów niezbędnych do przywozu, wywozu, wewnątrzwspólnotowego nabycia lub wewnątrzwspólnotowej dostawy środków odurzających, substancji psychotropowych lub prekursorów, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 188, poz. 1123.
Osoby chorujące na choroby zakaźne lub psychiczne oraz upośledzone umysłowo, a także chorujące na niektóre choroby przewlekłe wrodzone lub nabyte albo stosujące leczenie substytucyjne, które przekraczają granice RP, mogą przewozić środki odurzające oraz substancje psychotropowe, niezbędne do ich leczenia, pod warunkiem, że w przypadku kontroli okażą zaświadczenie wydane lub uwierzytelnione przez właściwie władze ich państwa pobytu. Wzór zaświadczenia stanowi załącznik nr 3 do rozporządzenia. Zaświadczenie jest wydawane lub uwierzytelniane przez głównego inspektora farmaceutycznego osobom przebywającym na terytorium RP, które zamierzają udać się do innego państwa obszaru Schengen w okresie, w którym zgodnie z receptą lekarską muszą zażywać środki odurzające lub substancje psychotropowe. Maksymalny okres ważności zaświadczenia wynosi 30 dni. Formularz zaświadczenia stosuje się również do przywozu środków odurzających oraz substancji psychotropowych do celów leczenia z państw spoza obszaru Schengen, a także do przywozu i wywozu prekursorów kategorii I na własne potrzeby lecznicze. Lekarze mogą przepisywać środki odurzające na potrzeby podróży, której czas nie przekracza 30 dni.

1 października 2011 r. wchodzi w życie rozporządzenie ministra zdrowia z 18 sierpnia 2011 r. w sprawie obowiązkowych szczepień ochronnych, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 182, poz. 1086.
Obowiązkiem szczepień ochronnych są objęte następujące choroby zakaźne: błonica, gruźlica, inwazyjne zakażenie Haemophilus influenzae typu b, inwazyjne zakażenia Streptococcus pneumoniae, krztusiec, nagminne zakażenie przyusznic (świnka), ostre zapalenie rogów przednich rdzenia kręgowego (choroba Heinego-Medina), różyczka, tężec, wirusowe zapalenie wątroby typu B, wścieklizna.

1 października 2011 r. wchodzi w życie rozporządzenie ministra nauki i szkolnictwa wyższego z 1 września 2011 r. w sprawie kształcenia na studiach doktoranckich na uczelniach i w jednostkach naukowych, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 182, poz. 1086.
Rozporządzenie określa:
– reguły kształcenia na studiach doktoranckich,
– zajęcia fakultatywne rozwijające umiejętności dydaktyczne lub zawodowe, minimalny wymiar zajęć oraz liczbę punktów ECTS,
– wymiar praktyk, w tym realizowanych w formie zajęć dydaktycznych na studiach doktoranckich prowadzonych na uczelni,
– wymagania dla poszczególnych form studiów doktoranckich.
Studia doktoranckie są prowadzone w jednostkach organizacyjnych uczelni oraz w jednostkach naukowych.
Studia doktoranckie stwarzają warunki do:
– prowadzenia samodzielnych badań naukowych, w tym także poza jednostką prowadzącą kształcenie,
– współpracy naukowej w zespołach badawczych, w tym również międzynarodowych,
– przygotowania przez doktoranta publikacji naukowej w formie książki lub co najmniej jednej publikacji naukowej przyjętej do druku w recenzowanym czasopiśmie naukowym o zasięgu co najmniej krajowym lub w recenzowanym sprawozdaniu z międzynarodowej konferencji naukowej lub publicznej prezentacji dzieła artystycznego,
– realizacji programu studiów, obejmującego zajęcia obowiązkowe, fakultatywne i praktyki zawodowe,
– przygotowania do egzaminów doktorskich oraz przygotowania rozprawy doktorskiej pod opieką promotora albo promotora i promotora pomocniczego,
– uczestniczenia w życiu środowiska naukowego w kraju i za granicą.
Łączny wymiar zajęć objętych programem całego toku studiów odpowiada od 45 do 60 punktom ECTS, w tym od 20 do 30 punktom ECTS w ramach zajęć fakultatywnych rozwijających umiejętności dydaktyczne lub zawodowe, w wymiarze co najmniej 15 godzin.
Fakultatywne zajęcia rozwijające umiejętności dydaktyczne i za-wodowe obejmują zajęcia, na których doktorant zdobywa kwalifikację w zakresie nowoczesnych metod i technik prowadzenia zajęć dydaktycznych, w wymiarze odpowiadającym od 10 do 15 punktom ECTS. Zajęcia fakultatywne przygotowują do wykonywania zawodu nauczyciela akademickiego, w szczególności w zakresie metodyki zajęć dydaktycznych i nowych technologii wykorzystywanych w kształceniu studentów.
Realizacja programu studiów doktoranckich przygotowuje do pracy o charakterze badawczym lub badawczo-rozwojowym, a w szczególności prowadzi do osiągnięcia efektów kształcenia w zakresie:
– wiedzy na zaawansowanym poziomie, o charakterze podstawowym dla dziedziny związanej z obszarem prowadzonych badań naukowych, obejmującej najnowsze osiągnięcia nauki lub sztuki, oraz o charakterze szczegółowym, odpowiadające obszarowi prowadzonych badań naukowych, obejmującej najnowsze osiągnięcia nauki lub sztuki,
– umiejętności związanych z metodyką i metodologią prowadzenia badań naukowych,
– kompetencji społecznych odnoszących się do działalności naukowo-badawczej i społecznej roli uczonego lub artysty.
Wymiar praktyk w formie prowadzenia zajęć dydaktycznych dla uczestników studiów doktoranckich prowadzonych na uczelni nie może być mniejszy niż 10 oraz większy niż 90 godzin rocznie.
Uczestnik studiów doktoranckich zatrudniony w charakterze nauczyciela akademickiego, prowadzący zajęcia dydaktyczne na uczelni, jest zwolniony z odbywania praktyk w formie prowadzenia zajęć dydaktycznych.
Powyższe wymagania stosuje się w procesie kształcenia odbywanym na stacjonarnych i niestacjonarnych studiach doktoranckich.
Kształcenie na studiach doktoranckich na uczelniach i w jednostkach naukowych prowadzone w dniu wejścia w życie rozporządzenia kontynuuje się na dotychczasowych zasadach do czasu ich zakończenia zgodnie z programem tych studiów.

1 stycznia 2012 r. wchodzi w życie ustawa z 28 kwietnia 2011 r. o zmianie ustawy o prawach pacjenta i rzeczniku praw pacjenta oraz ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 113, poz. 660.
Przepisy ustawy stosuje się do mającego miejsce po 1 stycznia 2012 r. zakażenia pacjenta biologicznym czynnikiem chorobotwórczym, uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia pacjenta albo śmierci pacjenta będącego następstwem niezgodnych z aktualną wiedzą medyczną:
1) diagnozy, jeżeli spowodowała niewłaściwe leczenie albo opóźniła właściwe leczenie, przyczyniając się do rozwoju choroby,
2) leczenia, w tym wykonania zabiegu operacyjnego,
3) zastosowania produktu leczniczego lub wyrobu medycznego – zwanego zdarzeniem medycznym.
Przepisy stosuje się do zdarzeń medycznych będących następstwem udzielania świadczeń zdrowotnych w szpitalu.
W przypadku:
1) zakażenia, uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia pacjent lub jego przedstawiciel ustawowy mogą wystąpić z wnioskiem o ustalenie zdarzenia medycznego,
2) śmierci – wniosek o ustalenie zdarzenia medycznego mogą złożyć spadkobiercy pacjenta.
Wniosek o ustalenie zdarzenia medycznego wnosi się do wojewódzkiej komisji do spraw orzekania o zdarzeniach medycznych, właściwej ze względu na siedzibę szpitala.
Wniosek wnosi się w terminie 1 roku od dnia, w którym podmiot składający wniosek dowiedział się o przypadku, mogącym stanowić zdarzenie medyczne, jednakże termin ten nie może być dłuższy niż 3 lata od dnia, w którym nastąpiło zdarzenie skutkujące zakażeniem, uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia albo śmiercią pacjenta.
Złożenie wniosku podlega opłacie w wysokości 200 zł, którą uiszcza się na rachunek właściwego urzędu wojewódzkiego.
Kompletny i należycie opłacony wniosek wojewódzka komisja do spraw orzekania o zdarzeniach medycznych przekazuje niezwłocznie kierownikowi podmiotu leczniczego prowadzącego szpital, z działalnością którego wiąże się wniosek, oraz ubezpieczycielowi, z którym podmiot leczniczy prowadzący szpital zawarł umowę ubezpieczenia. Kierownik tego podmiotu i ubezpieczyciel przedstawiają stanowisko w terminie 30 dni od dnia otrzymania wniosku wraz z dowodami na poparcie swojego stanowiska. Nieprzedstawienie stanowiska jest równoznaczne z akceptacją wniosku w zakresie dotyczącym okoliczności w nim wskazanych oraz proponowanej wysokości odszkodowania i zadośćuczynienia.
Tworzy się wojewódzkie komisje do spraw orzekania o zdarzeniach medycznych. Siedzibą komisji jest siedziba właściwego urzędu wojewódzkiego.
W skład wojewódzkiej komisji wchodzi 16 członków, w tym:
1) ośmiu członków posiadających co najmniej wyższe wykształcenie i tytuł magistra lub równorzędny w dziedzinie nauk medycznych, którzy wykonują zawód medyczny przez okres co najmniej 5 lat albo posiadają stopień naukowy doktora w dziedzinie nauk medycznych,
2) ośmiu członków posiadających co najmniej wyższe wykształcenie i tytuł magistra w dziedzinie nauk prawnych, którzy przez okres co najmniej 5 lat byli zatrudnieni na stanowiskach związanych ze stosowaniem lub tworzeniem prawa albo posiadają stopień naukowy doktora w dziedzinie nauk prawnych- którzy posiadają wiedzę w zakresie praw pacjenta oraz korzystają z pełni praw publicznych.
Kadencja wojewódzkiej komisji wynosi 6 lat.
Wojewódzkie komisje orzekają w składzie czteroosobowym.
Skład orzekający wojewódzkiej komisji jest wyznaczany przez jej przewodniczącego według kolejności wpływu wniosków o ustalenie zdarzenia medycznego z alfabetycznej listy członków wojewódzkiej komisji, przy czym dwóch członków składu orzekającego spełnia wymagania określone w pkt 1, a dwóch członków składu orzekającego spełnia wymagania, o których mowa w pkt 2.
Członkom składu orzekającego przysługuje:
– wynagrodzenie w wysokości nieprzekraczającej 430 zł za udział w posiedzeniu,
– zwrot kosztów przejazdu w wysokości i na warunkach określonych w przepisach wydanych na podstawie przepisów kodeksu pracy,
– zwolnienie od pracy w dniu posiedzenia komisji, bez zachowania prawa do wynagrodzenia.
Celem postępowania przed wojewódzką komisją jest ustalenie, czy zdarzenie, którego następstwem była szkoda majątkowa lub niemajątkowa, stanowiło zdarzenie medyczne.
W posiedzeniach wojewódzkiej komisji, z wyjątkiem części posiedzenia, w trakcie której odbywa się narada i głosowanie nad orzeczeniem, może uczestniczyć podmiot składający wniosek oraz przedstawiciel:
– kierownika podmiotu leczniczego prowadzącego szpital, z działalnością którego wiąże się wniosek o ustalenie zdarzenia medycznego,
– ubezpieczyciela, z którym podmiot leczniczy prowadzący szpital zawarł umowę ubezpieczenia.
W celu wydania orzeczenia wojewódzka komisja może wzywać do złożenia wyjaśnień:
– podmiot składający wniosek,
– kierownika podmiotu leczniczego prowadzącego szpital, z działalnością którego wiąże się wniosek,
– osoby, które wykonywały zawód medyczny w podmiocie leczniczym prowadzącym szpital oraz inne osoby, które były w nim zatrudnione lub w inny sposób z nim związane, w okresie, w którym zgodnie z wnioskiem miało miejsce zdarzenie medyczne, albo zostały wskazane we wniosku jako osoby, które mogą posiadać informacje istotne dla prowadzonego przed wojewódzką komisją postępowania,
– ubezpieczyciela.
W postępowaniu wojewódzka komisja rozpatruje dowody przedstawione przez podmiot składający wniosek oraz kierownika podmiotu leczniczego prowadzącego szpital, z działalnością którego wiąże się wniosek, oraz ubezpieczyciela. Wojewódzka komisja może także w zakresie prowadzonego postępowania:
– żądać dokumentacji prowadzonej przez podmiot leczniczy prowadzący szpital, w tym dokumentacji medycznej,
– dokonywać wizytacji pomieszczeń i urządzeń szpitala.
Wojewódzka komisja po naradzie wydaje, w formie pisemnej, orzeczenie o zdarzeniu medycznym albo jego braku wraz z uzasadnieniem, nie później niż w terminie 4 miesięcy od dnia złożenia wniosku.
Orzeczenie wraz z uzasadnieniem doręcza się:
1) podmiotowi składającemu wniosek,
2) kierownikowi podmiotu leczniczego prowadzącego szpital oraz ubezpieczycielowi – nie później niż w terminie 7 dni od dnia upływu terminu sporządzenia uzasadnienia.
W terminie 14 dni od dnia doręczenia orzeczenia wraz z uzasadnieniem podmiotowi składającemu wniosek, kierownikowi podmiotu leczniczego prowadzącego szpital oraz ubezpieczycielowi przysługuje prawo złożenia do wojewódzkiej komisji umotywowanego wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy.
Komisja rozpatruje wniosek w terminie 30 dni od dnia jego otrzymania. W rozpatrywaniu tego wniosku nie może uczestniczyć członek składu orzekającego, który brał udział w wydaniu zaskarżonego orzeczenia.
W zakresie uregulowanym niniejszą ustawą ubezpieczyciel jest związany orzeczeniem wojewódzkiej komisji.
Ubezpieczyciel, za pośrednictwem wojewódzkiej komisji, w terminie 30 dni od dnia:
1) otrzymania zawiadomienia o bezskutecznym upływie terminu do złożenia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy,
2) doręczenia orzeczenia wojewódzkiej komisji o zdarzeniu medycznym wydanego w wyniku złożenia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy – przedstawia podmiotowi składającemu wniosek propozycję odszkodowania i zadośćuczynienia. Propozycja nie może być wyższa niż maksymalna wysokość odszkodowania i zadośćuczynienia.
W przypadku gdy ubezpieczyciel nie przedstawi w terminie, o którym mowa wyżej, propozycji odszkodowania i zadośćuczynienia, ubezpieczyciel jest obowiązany do ich wypłaty w wysokości określonej we wniosku, nie wyższej niż maksymalna.
W powyższym przypadku wojewódzka komisja wystawia zaświadczenie, w którym stwierdza złożenie wniosku o ustalenie zdarzenia medycznego, wysokość odszkodowania lub zadośćuczynienia oraz fakt nieprzedstawienia propozycji, o której mowa wyżej. Zaświadczenie stanowi tytuł wykonawczy.
Podmiot składający wniosek w terminie 7 dni od dnia otrzymania powyższej propozycji składa ubezpieczycielowi za pośrednictwem wojewódzkiej komisji oświadczenie o jej przyjęciu albo odrzuceniu.
Wraz z oświadczeniem o przyjęciu tej propozycji podmiot składający wniosek składa oświadczenie o zrzeczeniu się wszelkich roszczeń o odszkodowanie i zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę mogących wynikać ze zdarzeń uznanych przez wojewódzką komisję za zdarzenie medyczne w zakresie szkód, które ujawniły się do dnia złożenia wniosku. Maksymalna wysokość świadczenia (odszkodowania i zadośćuczynienia) w 12-miesięcznym okresie ubezpieczenia, w odniesieniu do wszystkich zdarzeń medycznych objętych ochroną ubezpieczeniową, wynosi 1 200 000 zł, z tym że w przypadku:
1) zakażenia, uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia pacjenta wynosi 100 000 zł,
2) śmierci pacjenta wynosi 300 000 zł – w odniesieniu do jednego pacjenta.
Przedstawienie przez ubezpieczyciela propozycji lub wypłata przez niego odszkodowania lub zadośćuczynienia nie oznacza uznania roszczenia dla celów jego dochodzenia w postępowaniu cywilnym.
W przypadku wyczerpania kwoty maksymalnej lub niezawarcia umowy ubezpieczenia powyższe przepisy w zakresie, w jakim dotyczą ubezpieczyciela, stosuje się do podmiotu leczniczego prowadzącego szpital.
Podmiot składający wniosek może wycofać wniosek o ustalenie zdarzenia medycznego do dnia wydania orzeczenia w wyniku wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy.
Podmiot składający wniosek, podmiot leczniczy prowadzący szpital oraz ubezpieczyciel mogą, w terminie 30 dni od dnia:
1) bezskutecznego upływu terminu do złożenia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy,
2) otrzymania orzeczenia wydanego w wyniku wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy – wnieść skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem orzeczenia wojewódzkiej komisji. Skargę można oprzeć wyłącznie na naruszeniu przepisów dotyczących postępowania przed wojewódzką komisją.
W sprawie skargi orzeka, w terminie 30 dni od dnia jej otrzymania, wojewódzka komisja w składzie sześcioosobowym.

Archiwum

Okręgowa Izba Lekarska w Warszawie im. prof. Jana Nielubowicza