1 grudnia 2007

Epitafium

Dr Jan PIASECKI
(1935-2007)

16 sierpnia 2007 r. odszedł od nas szlachetny człowiek – wspaniały mąż i najlepszy przyjaciel – lekarz
Jan Piasecki.

Akademię Medyczną w Warszawie ukończył w 1962 r. I ° specjalizacji w dziedzinie pediatrii uzyskał w 1964 r.; specjalizację II° w zakresie chorób zakaźnych – w 1970 r.
Rozpoczął pracę w Szpitalu ZOZ w Żyrardowie jako asystent w Oddziale Dziecięcym. Od 1963 r. był związany
z Oddziałem Zakaźnym, przechodząc wszystkie szczeble, począwszy od asystenta, a w 1980 r. został powołany na stanowisko ordynatora tego oddziału.
Epizodem w jego życiu zawodowym była półtoraroczna przerwa w pracy w szpitalu, kiedy to zaciągnął się do Polskich Linii Oceanicznych jako lekarz okrętowy – zawsze był ciekawy ludzi i świata. Spełnił swoje marzenie. Powrócił jednak do pracy w szpitalu, gdzie funkcję ordynatora pełnił do emerytury.
I wtedy dopadła Go choroba – walczył z nią prawie przez
6 lat.
W opinii pacjentów był dobrym lekarzem, kierował się zawsze uczciwością i sumiennością. Uważał, że leczenie to jego powinność.
Był nadzwyczajnym towarzyszem życia, będzie mi Go bardzo brakowało. Żegnam Cię, Janku!

Żona
dr n. farm. Hanna Piasecka

***

Dr Wanda Anna Jaworska
(1936-2007)

Wandziu,
My wiemy, że Bóg Ciebie kocha
i wezwał Cię do siebie.
Myślimy, że jest Ci dobrze,
jak bywa tylko w Niebie.

Po turkusowej trawie
– ten kolor, który lubisz –
stokrotki i bławatki
z naręcza lekko gubisz.

I patrzysz Bogu w oczy,
jak zawsze szczerze, mile.
I będzie tak przez wieki,
a nie tylko przez chwilę.
Spotykasz swych pacjentów
– Oni na Ciebie czekali.
A Ty na nas poczekaj
– będziemy Cię zawsze kochali.

Pracownicy
NZOZ „AWEMED” w Milanówku

***

Dr med. Halina Oziemska-Łozińska
(1922-2006)

Była dobrą koleżanką, prawym człowiekiem, doskonałym diagnostą, lekarzem całkowicie poświęcającym się pracy zawodowej.

Urodziła się w 1922 r. w Warszawie. Studia medyczne rozpoczęła podczas okupacji – w Szkole Sanitarnej doc. Jana Zaorskiego, która faktycznie była tajnym uniwersytetem. Kontynuowała je po wyzwoleniu – na ul. Boremlowskiej na Grochowie, w gmachu szkolnym, w którym początkowo mieścił się Wydział Lekarski Uniwersytetu Warszawskiego. Tam właśnie poznałyśmy się w 1945 r. podczas wykładów. Razem mieszkałyśmy w internacie na Boremlowskiej, w olbrzymiej sali podzielonej na trzy części (jedna z nich służyła jako sypialnia dla studentek, w pozostałych odbywały się wykłady).
Halinka ukończyła studia na UW w 1949 r. Po uzyskaniu dyplomu rozpoczęła pracę w Klinice Pediatrycznej, z której ze względów politycznych została zwolniona i skierowana do lecznictwa otwartego pod Warszawę.
W 1953 r. zaczęła pracować w Szpitalu im. Dzieci Warszawy. Pełniła w nim funkcję asystenta, ordynatora, a następnie dyrektora szpitala. Na stanowisku tym pozostawała do czasu przejścia na emeryturę. W 1955 r. uzyskała I i II stopień specjalizacji w zakresie pediatrii.
W 1953 r. wyszła za mąż za Jana Łozińskiego, który podczas okupacji również uczęszczał do Szkoły Sanitarnej doc. Zaorskiego (należał także do AK, do III Korpusu, nosił pseudonim „Wolak”). Po ukończeniu studiów na UW uzyskał doktorat w zakresie chorób wewnętrznych. Zmarł w 1992 r.

Halina szczególnie interesowała się hepatologią. Prowadziła wykłady i szkolenia z tego zakresu. Zajmowała się też opisywaniem i interpretacją elektrokardiogramów. W sferze Jej zainteresowań pozostawała również epidemiologia wirusowego zapalenia wątroby u dzieci. Kochała dzieci. Niestety, sama ich mieć nie mogła. Całe swoje życie poświęciła ratowaniu maluchów.
Będąc na emeryturze, uczęszczała na zebrania „Zaorszczaków” do Klubu Lekarza w Al. Ujazdowskich, a w ostatnich latach do Domu Lekarza przy ul. Raszyńskiej. Brała też często udział w spotkaniach emerytów w Okręgowej Izbie Lekarskiej przy ul. Grójeckiej.

Zmarła 14 września 2006 r. Pochowana na Cmentarzu Bródnowskim.
Cześć Jej pamięci!

Irena Ćwiertnia-Sitowska

Archiwum

Okręgowa Izba Lekarska w Warszawie im. prof. Jana Nielubowicza