2 września 2020 r. zmarła prof. dr hab. n. med. Katarzyna Rostropowicz-Denisiewicz, wieloletni kierownik Kliniki Reumatologii Wieku Rozwojowego Instytutu Reumatologii, później nazwanego Narodowym Instytutem Geriatrii, Reumatologii i Rehabilitacji w Warszawie.
Urodziła się 15 kwietnia 1926 r. w Warszawie w rodzinie Heleny z Barańskich – nauczycielki i Władysława Rostropowicza – adwokata. Podczas II wojny światowej była sanitariuszką Szarych Szeregów. Egzamin dojrzałości zdała w lipcu 1945 r. Studiowała na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Medycznego, później Akademii Medycznej i znów Uniwersytetu Medycznego w Łodzi. Absolutorium uzyskała w czerwcu 1950 r., a dyplom lekarza w 1952. Tę krótką przerwę wypełniło zawarcie małżeństwa z dr. n. med. Rościsławem Denisiewiczem, lekarzem wojskowym, znakomitym endokrynologiem, i urodzenie jedynego syna Bogdana. Zaraz po absolutorium rozpoczęła pracę w Państwowym Sanatorium Przeciwgruźliczym dla Dzieci w Łagiewnikach. W latach 1952–1954 była zatrudniona na Oddziale Dziecięcym i Noworodkowym Szpitala w Elblągu, a od roku 1954 w Poradni D w Warszawie. Równocześnie od roku 1956 w ramach wolontariatu pracowała w II Klinice Chorób Dziecięcych ówczesnej Akademii Medycznej, obecnie Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego. W 1959 r. zdała egzamin specjalizacyjny I stopnia, a w 1962 – II stopnia z pediatrii.
W 1962 r. prof. Katarzyna Rostropowicz-Denisiewicz rozpoczęła pracę w Instytucie Reumatologii w Warszawie. Instytut, działający od 1951 r. przy ul. Nowogrodzkiej 59 w Warszawie, w Szpitalu Dzieciątka Jezus, w 1962 otrzymał nową siedzibę przy ul. Spartańskiej. Powstała Klinika i Poliklinika Reumatologii Wieku Dziecięcego, później Rozwojowego. Jej kierownikiem został prof. dr hab. n. med. Edward Wilkoszewski. Z instytutu przy Nowogrodzkiej oprócz prof. Wilkoszewskiego do kliniki przeszło dwóch pediatrów (dr n. med. Zygmunt Łazowski i dr n. med. Irena Kozicka-Polakowa), dołączyła do nich prof. Rostropowicz-Denisiewicz, a następnie kolejni lekarze. Klinika miała 82 łóżka i poradnię. Pani Profesor prowadziła także wykłady dla pediatrów i pracowała naukowo. W 1968 r. obroniła pracę doktorską, w 1975 habilitowała się. Przedmiotem habilitacji było studium kliniczne nad skrobiawicą u dzieci z reumatoidalnym zapaleniem stawów. W 1973 r. zdała egzamin specjalizacyjny z reumatologii.
Po przejściu prof. Wilkoszewskiego na emeryturę (1976) objęła stanowisko kierownika kliniki. Piastowała je przez 20 lat, do osiągnięcia wieku emerytalnego w 1996 r. W latach 1980–1984 pełniła funkcję przewodniczącej Oddziału Warszawskiego Polskiego Towarzystwa Reumatologicznego. W 1988 r. została odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. W 1989 Rada Państwa nadała Jej tytuł profesora. Bardzo zaangażowana w pracę kliniczną, wiele czasu poświęcała nam, młodszym lekarzom, wspierając w pracy z chorymi dziećmi. Mobilizowała nas także do pracy naukowej. Wskazywała drogi współpracy z innymi ośrodkami. Była wybitnym przedstawicielem reumatologii dziecięcej, doświadczonym klinicystą i autorytetem dla pediatrów reumatologów z różnych ośrodków reumatologicznych. Kierowała programem specjalizacji wielu przyszłych reumatologów. Była promotorem kilku prac doktorskich, recenzentem prac doktorskich i habilitacyjnych, autorem licznych prac naukowych oraz redaktorem i autorem podręczników.
Po przejściu na emeryturę pracowała jeszcze przez kilka lat w przyklinicznej poradni. Zawsze ciekawa życia, uwielbiała podróże po świecie i odpoczynek w ukochanym Kazimierzu nad Wisłą.
Żegnamy Panią Profesor z serdecznością i wdzięczną pamięcią.
Lidia Rutkowska-Sak i Piotr Gietka
