18 grudnia 2017

Wspomnienia

Andrzej Krocin (1932–2017)

Andrzej Krocin urodził się 19 listopada 1932 r. w Warszawie. W 1952 r. ukończył z bardzo dobrymi wynikami Liceum Techniki Dentystycznej i w nagrodę został przyjęty na Oddział Stomatologii w Warszawskiej Akademii Medycznej. Po uzyskaniu dyplomu w 1957 r. rozpoczął pracę w Zakładzie Protetyki. Równolegle prowadził zajęcia z uczniami Medycznego Studium Zawodowego kształcącego techników dentystycznych. W 1969 r. na podstawie rozprawy naukowej, napisanej pod kierunkiem prof. Janiny Galasińskiej-Landsberger, pt. „Próba własnej interpretacji kształtów stałych zębów ludzkich dla celów dydaktycznych w protetyce stomatologicznej” uzyskał tytuł doktora nauk medycznych. W 1970 r. rozpoczął pracę w nowo powstałym Zakładzie Propedeutyki i Profilaktyki Stomatologicznej na stanowisku adiunkta, na którym pozostał do czasu przejścia na emeryturę w 1992 r. Był autorem programu nauczania modelarstwa i rysunku
w protetyce stomatologicznej dla studentów Oddziału Stomatologii i Techniki Dentystycznej.

W 1968 r. ukazało się pierwsze wydanie pracy „Modelarstwo i rysunek w technice dentystycznej”, która została uznana za książkę ponadczasową. Do dzisiaj jest obowiązującym podręcznikiem dla studentów stomatologii i techniki dentystycznej. W zespole z prof. E. Spiechowiczem i prof. T. Bączkowskim dr Andrzej Krocin współtworzył podstawy programowe studiów licencjackich techników dentystycznych, które zostały utworzone w 2002 r. Wykształcenie zawodowe w zakresie techniki dentystycznej i stomatologii owocowało szerokim zakresem zainteresowań dotyczących projektowania i wykonawstwa protez szkieletowych oraz ceramiki dentystycznej. Znalazło to swoje odbicie w podręczniku „Współczesne postępowanie laboratoryjne w protetyce stomatologicznej”, którego był współautorem. Dr n. med. Andrzej Krocin opublikował ponad 60 prac naukowych z dziedziny protetyki. Był także współtwórcą pierwszego pisma dla techników dentystycznych „Technik Dentystyczny”. Za osiągnięcia naukowe i dydaktyczne otrzymał wiele nagród i wyróżnień od ministra zdrowia i opieki społecznej oraz senatu uczelni. Po przejściu na emeryturę kontynuował pracę dydaktyczną, ucząc przyszłych adeptów techniki dentystycznej. W 2016 r. uczniowie Medycznej Szkoły Policealnej nr 3 w Warszawie wybrali dr. n. med. Andrzeja Krocina na patrona swojej szkoły. Dr Andrzej Krocin był nauczycielem wielu pokoleń zarówno lekarzy, jak i techników dentystycznych. Odnosił się z życzliwością do kolegów, dzielił się swoimi umiejętnościami i wiadomościami. Kochał młodzież i poświęcał jej dużo czasu, cierpliwie tłumacząc zawiłe tajniki zawodu.

Dr Andrzej Krocin zmarł 4 lutego 2017 r. Został pochowany w grobie rodzinnym na cmentarzu Stare Powązki w Warszawie. Odszedł wspaniały nauczyciel i kolega o wielkim sercu i życzliwości. Będziemy o Nim pamiętać.

dr n. med. Ewa Cichocka-Piekacz

dr n. med. Waldemar Głowacki

 Ryszard Rajszys (1932–2017)

Niesłychanie trudno pisać wspomnienie o kimś, z kim się chodziło do gimnazjum (Batorego),
a później studiowało w Akademii Medycznej w Warszawie. Wspólne zainteresowania i los połączył nas na ponad 60 lat. Rysio od razu dał się poznać jako zdolny i mądry kolega. Dorobek naukowy Profesora jest ogromny. Był autorem lub współautorem kilkudziesięciu publikacji i książek oraz niekwestionowanym autorytetem w dziedzinie badań naczyniowych. Został pierwszym kierownikiem Zakładu Radiologii Lekarskiej Akademii Medycznej w Warszawie w powstającym szpitalu przy ul. Banacha. Wychował i oswoił z radiologią wielu młodych lekarzy. Doceniając Jego umiejętności naukowo-dydaktyczne, zaproszono Go do Libii jako kierownika Zakładu Radiologii Uniwersyteckiego Szpitala Garyounis
w Benghazi. Nie zapomnę inauguracyjnego wykładu Ryszarda na temat badania centralnego układu nerwowego za pomocą tomografii komputerowej. Aulę wypełniali lekarze, głównie z Pakistanu i Indii, którzy nagrodzili wykład długotrwałymi oklaskami. Ale nie tylko działalność naukowa była bliska Ryszardowi. Nie stronił od rozrywek i życia towarzyskiego. Często spotykaliśmy się na rozmaitych imprezach. Udzielał się także
w Studenckim Teatrze Satyryków. Z żoną, Hanią, miał syna Pawła, równie zdolnego radiologa. Ostatnie lata były dla Rysia bardzo ciężkie, bowiem dopadły Go schorzenia układu pozapiramidowego. Zmarł w październiku tego roku. Hania siedziała przy nim, trzymając Go za rękę. Wszyscy ponieśliśmy stratę.

Jerzy Borowicz

Danuta Samolczyk-Wanyura (1950–2017)

Z ogromnym żalem pożegnaliśmy naszą Koleżankę, dr hab. n. med. Danutę Samolczyk-Wanyurę. Mówienie o Niej w czasie przeszłym przychodzi nam z trudem. Pamięć o Niej pozostanie nie tylko wśród nas, którzy znaliśmy Ją osobiście, ale także wśród współpracowników, wychowanków i pacjentów darzących Ją szacunkiem. Dzięki licznym pracom naukowym i inicjatywom, których się podejmowała, z Jej dokonań, wiedzy i mądrości czerpać będą kolejne pokolenia związane z ochroną zdrowia. Danuta Samolczyk-Wanyura urodziła się 3 marca 1950 r. w Warszawie. Droga zawodowa, którą zdecydowała się podążyć, doprowadziła Ją do pełnej uznania pozycji wybitnej specjalistki w zakresie chirurgii stomatologicznej oraz szczękowej, cenionej autorki opracowań badań naukowych, których wyniki publikowane były w czasopismach na całym świecie. W 1989 r. obroniła pracę doktorską, by 19 lat później otrzymać tytuł naukowy doktora habilitowanego. Częścią Kliniki Chirurgii Czaszkowo-Szczękowo-Twarzowej, Chirurgii Jamy Ustnej i Implantologii była przez ponad 43 lata. Od 2009 r. pełniła obowiązki kierownika, a następnie kierownika i ordynatora kliniki. Klinika była dla Niej miejscem, w którym nie tylko realizowała swoją misję niesienia zdrowia pacjentom. Dr hab. Samolczyk-Wanyura kształciła tu studentów, w których stały rozwój bardzo się angażowała. Na gruncie naukowym i zawodowym kierowała licznymi procesami specjalizacji, czego efektem są bardzo dobre wyniki ich ukończenia przez 15 lekarzy w zakresie chirurgii stomatologicznej i 12 z chirurgii szczękowo-twarzowej. Wielokrotnie pełniła funkcję członka komisji egzaminacyjnych oraz komisji kwalifikacyjnych z zakresu chirurgii stomatologicznej i chirurgii szczękowo-twarzowej, a także była członkiem komisji akredytacyjnych. Jej wspaniałe wykłady można było usłyszeć podczas konferencji, zjazdów, kursów i sympozjów naukowych krajowych oraz międzynarodowych, odbywających się w ramach WUM oraz PTS i EACMFS. Nierzadko była też współorganizatorem takich spotkań. Angażowała się w nie społecznie. Podejmowane przez Nią inicjatywy charakteryzowała konsekwencja, samozaparcie oraz wysoki standard. Środowisko stomatologiczne i uniwersyteckie doceniało Jej motywację i wiedzę, którą chętnie dzieliła się z innymi. Danuta Samolczyk-Wanyura prowadziła badania naukowe, które były powiązane z działalnością Kliniki Chirurgii Czaszkowo-Szczękowo-Twarzowej. Dużą ich część stanowiły Jej badania nad etiologią i epidemiologią nowotworów jamy ustnej z uwzględnieniem genetyki molekularnej oraz nad następstwami urazów w obrębie twarzowej części czaszki. Stworzyła własną klasyfikację warunkującą postępowanie lecznicze. Dokonania te są istotnym elementem dzisiejszej ochrony zdrowia i ważnym punktem wyjścia dla dalszego rozwoju nauk medycznych. Pani doktor była również członkiem założycielem, a następnie wiceprezydentem Polskiego Towarzystwa Chirurgii Czaszkowo-Szczękowo-Twarzowej, Chirurgii Stomatologicznej i Implantologii oraz honorowym członkiem PTS (tytuł przyznano Jej w 2006 r.). Przez 15 lat zasiadała w Komisji Socjalnej w Akademii Medycznej, również jako przewodnicząca, a także angażowała się w prace Komisji Mieszkaniowej Akademii Medycznej. Jako przedstawiciel społeczności uniwersyteckiej aktywnie działała w strukturach Okręgowej Izby Lekarskiej i pełniła funkcję zastępcy rzecznika praw lekarza. Brała czynny udział w pracach komisji naukowych OIL i NIL. W 2010 r. została konsultantem wojewódzkim w dziedzinie chirurgii szczękowo-twarzowej. W 2013 r. Jej aktywność została doceniona nadaniem odznaki honorowej „Za zasługi dla ochrony zdrowia”. Wśród licznych nagród, które otrzymała, znalazły się też: Bene Meritus PTS (2001), Srebrny Krzyż Zasługi nadany w 2002 r. za wybitne osiągnięcia PTS, indywidualna Krajowa Nagroda Naukowa PTS i Wrigley Oral Healthcare Programs za cykl prac poświęconych złamaniom oczodołowo-nosowym, opublikowanych w „Czasopiśmie Stomatologicznym” w 2006 r., medal Komisji Edukacji Narodowej przyznany w 2008 r., Medal Jubileuszowy 50-lecia „Czasopisma Stomatologicznego”, a także inne liczne odznaczenia, które podkreślają zasługi dr hab. Samolczyk-Wanyury dla rozwoju stomatologii i chirurgii czaszkowo-szczękowo-twarzowej.

Danuta Samolczyk-Wanyura odeszła od nas przedwcześnie, 2 października 2017 r., w wieku 67 lat. Pamięć o tym, czego nas nauczyła i jakie możliwości otworzyła przed współczesną ochroną zdrowia, a także pamięć o Niej samej, jako wspaniałym i ciepłym człowieku, którego będziemy darzyć szacunkiem i któremu będziemy dziękować za zaszczyt, jakim była współpraca z Nią, będzie trwać w każdym z nas.

dr n. med. Paweł Zawadzki

Henryka Małdyk (1924–2017)

Prof. Henryka Małdyk urodziła się 28 października 1924 r. w Łodzi, dokąd po I wojnie światowej jej rodzice, Stanisława z Mankielewiczów i Michał Szydełkowie, przyjechali z rodzinnych Druskiennik. Przed wojną ukończyła Prywatne Gimnazjum Ogólnokształcące Żeńskie Janiny Czapczyńskiej. Świadectwo dojrzałości otrzymała na tajnych kompletach w 1945 r. Dyplom lekarza uzyskała w 1951 r. na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Łodzi. Po studiach podjęła pracę w I Klinice Chorób Wewnętrznych Akademii Medycznej w Łodzi, pod kierownictwem prof. Józefa Wacława Grotta. Tutaj w 1963 r. obroniła pracę doktorską. W tym samym roku mąż prof. Eugeniusz Małdyk otrzymał stanowisko kierownika Zakładu Patomorfologii w nowo powstałym Instytucie Reumatologii w Warszawie i cała rodzina przeprowadziła się do stolicy. Prof. Henryka Małdyk w latach 1963–1995 pracowała w Klinice Chorób Narządu Ruchu przemianowanej na Klinikę Chorób Tkanki Łącznej Instytutu Reumatologii, od 1984 r. była jej kierownikiem. W 1972 uzyskała stopień doktora habilitowanego, a dziesięć lat później tytuł profesora. Od 1989 do 1994 r. pełniła funkcję dyrektora ds. nauki w Instytucie Reumatologii, w latach 1994–1995 konsultanta krajowego w dziedzinie reumatologii, w latach 1994–1996 członka Centralnej Komisji ds. Stopni i Tytułów.  Była wybitnym lekarzem reumatologiem, naukowcem, współtwórcą polskiej szkoły reumatologii, nauczycielem wielu pokoleń lekarzy. Przyznano Jej tytuł honorowego członka Polskiego Towarzystwa Reumatologicznego i Towarzystwa Internistów Polskich. Za wybitne osiągnięcia została odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, krzyżem Polonia Restituta. Całe życie oddana była chorym i rodzinie. Jej wielką pasją była literatura, kochała czytać książki. Pozostawiła syna i córkę, czworo wnuków i czworo prawnuków.

Magdalena Durlik

 

Forum dyskusyjne - napisz komentarz

Musisz się zalogować, aby móc dodać komentarz.

Archiwum

Okręgowa Izba Lekarska w Warszawie im. prof. Jana Nielubowicza