14 listopada 2006

Nowe przepisy prawne

I. 28 sierpnia 2006 r. weszło w życie zarządzenie ministra zdrowia z dnia 7 sierpnia 2006 r. w sprawie powołania zespołu ds. opracowania projektu programu poprawy opieki zdrowotnej na wsi w latach 2007-2011, opublikowane w Dzienniku Urzędowym Ministra Zdrowia nr 12, poz. 61.

Do zadań zespołu należy opracowanie projektu dokumentu „Program poprawy opieki zdrowotnej na wsi na lata 2007-
-2011”, w szczególności mającego na celu:

– dokonanie analizy problemów dotyczących funkcjonowania opieki zdrowotnej na wsi,
– określenie katalogu działań i organów władzy publicznej zobowiązanych do ich realizacji, mających na celu poprawę opieki zdrowotnej na wsi,
– określenie harmonogramu zaproponowanych działań,
– koordynację działań pomiędzy poszczególnymi organami władzy publicznej
w sposób prowadzący do poprawy opieki zdrowotnej na wsi,
– określenie poziomu zabezpieczenia i dostępności do świadczeń opieki zdrowotnej na wsi.
Zespół realizuje swoje zadania w szczególności poprzez:
– analizę aktów prawnych dotyczących organizacji opieki zdrowotnej pod kątem uwzględnienia zawartych w nich rozwiązań dla zapewnienia opieki zdrowotnej na wsi,
– sporządzanie analiz i opinii niezbędnych do przygotowania programu, o którym mowa wyżej,
– uzgadnianie opracowanych założeń
z przedstawicielami właściwych środowisk zawodowych, gospodarczych oraz jednostek samorządu terytorialnego,
– analizę proponowanych rozwiązań pod kątem ich zgodności z prawem Unii Europejskiej.

II. 1 września 2006 r. weszło w życie rozporządzenie ministra pracy i polityki społecznej z dnia 30 sierpnia 2006 r. w sprawie wykonywania pracy przez cudzoziemców bez konieczności uzyskiwania zezwolenia na pracę, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 156, poz. 1116.
Wykonywanie pracy przez cudzoziemców na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej bez konieczności uzyskania zezwolenia na pracę jest dopuszczalne w przypadku cudzoziemców będących lekarzami lub lekarzami dentystami – absolwentami polskich uczelni medycznych odbywającymi wymagane staże, na podstawie przepisów
w sprawie stażu podyplomowego lekarza i lekarza dentysty.

III. 1 września 2006 r. weszło w życie rozporządzenie ministra nauki i szkolnictwa wyższego z dnia 14 września 2006 r. w sprawie ustalania okresów pracy i innych okresów uprawniających pracowników uczelni publicznej do nagrody jubileuszowej oraz sposobu jej obliczania i wypłacania, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 169, poz. 1211.

Do okresu pracy uprawniającego pracownika uczelni do nagrody jubileuszowej zalicza się wszystkie zakończone okresy zatrudnienia oraz inne okresy, jeżeli na podstawie odrębnych przepisów podlegają one zaliczeniu do okresu pracy, od którego zależą uprawnienia pracownicze.
W przypadku jednoczesnego pozostawania w więcej niż jednym stosunku pracy – okres uprawniający do nagrody ustala się odrębnie dla każdego stosunku pracy.
Pracownik nabywa prawa do nagrody
w uczelni zatrudniającej go w dniu upływu okresu uprawniającego go do tej nagrody.
Wypłata nagrody następuje niezwłocznie po nabyciu do niej prawa.
Pracownik uczelni jest obowiązany do udokumentowania swojego prawa do nagrody, jeżeli w jego aktach osobowych brak jest odpowiedniej dokumentacji.
Podstawę obliczenia wysokości nagrody stanowi wynagrodzenie przysługujące pracownikowi w dniu jej wypłaty albo wynagrodzenie przysługujące pracownikowi w dniu nabycia prawa do nagrody, jeżeli jest to dla niego korzystniejsze.
Jeżeli pracownik uczelni nabył prawa do nagrody, będąc zatrudnionym w innym wymiarze czasu pracy niż w dniu jej wypłaty, podstawę obliczenia nagrody stanowi wynagrodzenie przysługujące pracownikowi w dniu nabycia prawa do nagrody.
Nagrodę oblicza się według zasad obowiązujących przy ustalaniu ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy.
W przypadku rozwiązania stosunku pracy z powodu przejścia na emeryturę lub rentę z tytułu niezdolności do pracy, pracownikowi uczelni, któremu do nabycia prawa do nagrody brakuje mniej niż 12 miesięcy licząc od dnia rozwiązania stosunku pracy, nagrodę tę wypłaca się
w dniu rozwiązania stosunku pracy.
Jeżeli w dniu wejścia w życie przepisów wprowadzających zaliczalność do okresów uprawniających do świadczeń pracowniczych okresów niepodlegających dotychczas zaliczeniu upływa okres uprawniający pracownika do dwóch lub więcej nagród, wypłaca mu się tylko jedną nagrodę – najwyższą.
Pracownikowi, który w dniu wejścia
w życie wym. przepisów, ma okres zatrudnienia, wraz z innymi okresami wliczanymi do tego okresu, dłuższy niż wymagany do nagrody danego stopnia, a w ciągu 12 miesięcy od tego dnia upłynie okres uprawniający go do nabycia nagrody wyższego stopnia, wypłaca się w pełnej wysokości nagrodę niższą, a w dniu nabycia prawa do nagrody wyższej – różnicę między kwotą nagrody wyższej a kwotą nagrody niższej.
Wym. przepisy mają odpowiednie zastosowanie w przypadku, gdy pracownik uczelni w dniu, w którym udokumentował prawo do nagrody, był już uprawniony do nagrody wyższego stopnia oraz w przypadku, gdy pracownik prawa tego nabędzie w terminie 12 miesięcy od tego dnia.
Okresy, które zaliczono pracownikowi uczelni na podstawie przepisów obowiązujących przed dniem wejścia w życie rozporządzenia do okresów uprawniających do nagrody, podlegają zaliczeniu na dotychczasowych zasadach przy ustalaniu prawa do kolejnych nagród.

IV. 14 września 2006 r. został ogłoszony w Dzienniku Ustaw nr 164, poz. 1166 wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 1 września 2006 r., sygn. akt SK 14/05.

Trybunał Konstytucyjny uznał, iż art. 442 § 1 zdanie drugie ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny jest niezgodny z art. 2 i art. 77 ust. 1 Konstytucji RP przez to, że pozbawia poszkodowanego dochodzenia odszkodowania za szkodę na osobie, która ujawniła się po upływie lat dziesięciu od wystąpienia zdarzenia wyrządzającego szkodę.
Art. 442 § 1 zdanie drugie ustawy Kodeks cywilny traci moc obowiązującą z dniem 31 grudnia 2007 r.

V. 23 września 2006 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 21 sierpnia 2006 r. w sprawie określenia wymagań, jakim powinny odpowiadać zakłady i urządzenia lecznictwa uzdrowiskowego, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 161, poz. 1142.

Rozporządzenie określa:
a) wymagania, jakim powinny odpowiadać zakłady lecznictwa uzdrowiskowego:
– szpital uzdrowiskowy,
– sanatorium uzdrowiskowe,
– prewentorium uzdrowiskowe dla dzieci,
– przychodnia uzdrowiskowa,
– zakład przyrodoleczniczy wchodzący w skład zakładu lecznictwa uzdrowiskowego;
b) wymagania eksploatacyjne, funkcjonalne i techniczne, jakim powinny odpowiadać urządzenia lecznictwa uzdrowiskowego:
– pijalnia uzdrowiskowa,
– tężnia,
– park będący urządzeniem lecznictwa uzdrowiskowego i urządzone ścieżki ruchowe,
– urządzony odcinek wybrzeża morskiego,
– leczniczy basen uzdrowiskowy,
– rehabilitacyjny basen uzdrowiskowy,
– urządzone podziemne wyrobisko górnicze.
Zakłady i urządzenia lecznictwa uzdrowiskowego należy dostosować do wymagań, o których mowa w rozporządzeniu, w terminie nie dłuższym niż do dnia 31 grudnia 2010 r.

VI. 23 września 2006 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 29 sierpnia 2006 r. w sprawie wykazu ośrodków toksykologicznych odpowiedzialnych za kontrolę zatruć produktami biobójczymi oraz podmiotów obowiązanych do zgłaszania zatruć, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 161, poz. 1143.

Podmiotami obowiązanymi do zgłoszenia przypadku podejrzenia lub stwierdzenia zatrucia produktem biobójczym są:
– lekarz, ratownik medyczny, felczer, starszy felczer lub pielęgniarka w zakładzie opieki zdrowotnej,
– osoba wykonująca zawód medyczny
w ramach indywidualnej praktyki, indywidualnej specjalistycznej praktyki lub praktyki grupowej,
– osoba fizyczna inna niż wymieniona wyżej, która uzyskała fachowe uprawnienia do udzielania świadczeń zdrowotnych i udziela ich w ramach wykonywanej działalności gospodarczej,
– podmiot odpowiedzialny za wprowadzania produktu biobójczego lub substancji czynnej do obrotu,
– organy nadzoru: Państwowa Inspekcja Sanitarna, Państwowa Inspekcja Pracy, Państwowa Straż Pożarna, Straż Graniczna i organy celne, Inspekcja Handlowa, Inspekcja Ochrony Środowiska.
Wymienione podmioty dokonują zgłoszenia otrzymanych informacji o zatruciach produktami biobójczymi ośrodkowi toksykologicznemu właściwemu ze względu na zasięg terytorialny.
Właściwe do kontroli zatruć na terenie województwa mazowieckiego, łódzkiego, podlaskiego oraz lubelskiego – Biuro Informacji Toksykologicznej, III Oddział Chorób Wewnętrznych z Pododdziałem Toksykologii, Szpital Praski pw. Przemienienia Pańskiego, Warszawa.

VII. 23 września 2006 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 29 sierpnia 2006 r. w sprawie sposobu gromadzenia informacji
o przypadkach zatruć produktami biobójczymi, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 161, poz. 1144.

Rozporządzenie określa:
1) wzór formularza zatrucia produktem biobójczym,
2) wzór raportu o zgłaszanych przypadkach zatruć produktami biobójczymi,
3) szczegółowy zakres informacji o zgłoszonym zatruciu produktem biobójczym,
4) sposób gromadzenia i archiwizowania danych o przypadkach zatruć produktami biobójczymi,
5) sposób i tryb finansowania kosztów działalności ośrodków toksykologicznych związanych ze sporządzeniem raportu o zgłoszonych przypadkach zatruć produktami biobójczymi.
Dane osobowe zebrane w formularzu zatrucia są objęte tajemnicą i podlegają ochronie przewidzianej w przepisach
o tajemnicy zawodowej i służbowej oraz w przepisach dotyczących dokumentacji medycznej prowadzonej przez zakłady opieki zdrowotnej.

VIII. 1 października 2006 r. weszło
w życie rozporządzenie ministra obrony narodowej z dnia 31 sierpnia 2006 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie utworzenia wojskowych komisji lekarskich oraz określenia ich siedzib, zasięgu działania i właściwości, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 164, poz. 1156.

Wojskowe komisje lekarskie orzekają o:
1) zdolności fizycznej i psychicznej do czynnej służby wojskowej,
2) zdolności do służby w poszczególnych rodzajach Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej oraz rodzajach wojsk i służb, a także na poszczególnych stanowiskach służbowych i poza granicami państwa,
3) uszczerbku na zdrowiu wskutek wypadku lub choroby,
4) związku choroby i ułomności ze szczególnymi właściwościami lub warunkami czynnej służby wojskowej, służby w Służbie Kontrwywiadu Wojskowego i Służbie Wywiadu Wojskowego lub zasadniczej służby w jednostkach organizacyjnych obrony cywilnej albo z działaniami wojennymi lub mającymi charakter wojenny, a także z zatrudnieniem w miejscach, o których mowa w art. 1 ust. 1 ustawy z dnia
2 września 1994 r. o świadczeniu pieniężnym i uprawnieniach przysługujących żołnierzom zastępczej służby wojskowej przymusowo zatrudnianym w kopalniach węgla, kamieniołomach, zakładach rud uranu i batalionach budowlanych,
5) związku śmierci z czynną służbą wojskową, ze służbą w Służbie Kontrwywiadu Wojskowego i Służbie Wywiadu Wojskowego albo z działaniami wojennymi lub mającymi charakter wojenny,
6) związku inwalidztwa z czynną służbą wojskową albo ze służbą w Służbie Kontrwywiadu Wojskowego i Służbie Wywiadu Wojskowego.

IX. 4 października 2006 r. weszło
w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 6 września 2006 r. w sprawie sposobu i trybu dokonywania zmian danych objętych pozwoleniem, pozwoleniem tymczasowym albo wpisem do rejestru oraz zmian dokumentacji będącej podstawą wydania pozwolenia, pozwolenia tymczasowego albo wpisu, opublikowane
w Dzienniku Ustaw nr 167, poz. 1190.

Zgodnie z przepisem art. 15 ustawy
z dnia 13 września 2002 r. o produktach biobójczych (Dz. U. nr 175, poz. 1433 ze zm.) rozporządzenie określa:
1) wzór wniosku o dokonanie zmian danych w pozwoleniu, pozwoleniu tymczasowym albo wpisie do rejestru oraz zmian dokumentacji będącej podstawą wydania pozwolenia, pozwolenia tymczasowego albo wpisu do rejestru,
2) rodzaj i zakres dokonywanych zmian,
o których mowa w pkt 1, oraz zakres wymaganych dokumentów i badań uzasadniających wprowadzenie zmiany,
3) rodzaj zmian, o których mowa w pkt 1, wymagających złożenia wniosku o wydanie pozwolenia, pozwolenia tymczasowego albo wpisu do rejestru,
4) sposób i tryb dokonywania zmian,
o których mowa w pkt 1.

X. 10 października 2006 r. weszło
w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 11 września 2006 r. w sprawie środków odurzających, substancji psychotropowych, prekursorów kategorii 1 i preparatów zawierających te środki lub substancje, opublikowane
w Dzienniku Ustaw nr 169, poz. 1216.

Rozporządzenie określa:
1) szczegółowe warunki przechowywania przez apteki środków odurzających, substancji psychotropowych, prekursorów kategorii 1 i preparatów zawierających te środki lub substancje oraz sposób prowadzenia dokumentacji w zakresie ich posiadania i obrotu,
2) szczegółowe warunki wystawiania recept i zapotrzebowań na preparaty zawierające środki odurzające lub substancje psychotropowe, wzory tych dokumentów oraz warunki wydawania tych preparatów z aptek.
Recepty na preparaty zawierające środki odurzające, substancje psychotropowe lub prekursory kategorii 1 wystawiane są zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 45 ust. 3 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza
i lekarza dentysty.
Wzór zapotrzebowania na preparaty zawierające środki odurzające lub substancje psychotropowe dla podmiotów uprawnionych do ich posiadania bądź stosowania na podstawie przepisów ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii stanowi załącznik do rozporządzenia.
Recepta wystawiona na preparaty zawierające środki odurzające lub substancje psychotropowe zawiera oprócz danych określonych w przepisach wydanych na podstawie ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty również ilość środka odurzającego lub substancji psychotropowej wyrażoną dodatkowo słownie.
Na jednej recepcie można przepisać tylko jeden preparat zawierający środki odurzające lub substancje psychotropowe; na recepcie tej nie można przepisywać innych produktów leczniczych.
Recepta wystawiona na preparaty zawierające środki odurzające grupy I-N oraz substancje psychotropowe grupy II-P może dotyczyć takiej ilości środka lub substancji, która nie przekracza zapotrzebowania pacjenta na miesięczną kurację.
Jeżeli przepisana dawka jednorazowa lub dobowa leku zawierającego w swoim składzie środki odurzające grupy I-N lub substancje psychotropowe grupy II-P przekracza dawkę maksymalną określoną w Farmakopei Europejskiej, Farmakopei Polskiej lub odpowiedniej farmakopei uznawanej w państwach członkowskich Unii Europejskiej albo w Charakterystyce Produktu Leczniczego, a także
w przypadku gdy dawki maksymalnej nie określa Farmakopea Europejska, Farmakopea Polska lub odpowiednia farmakopea uznawana w państwach członkowskich Unii Europejskiej albo Charakterystyka Produktu Leczniczego, osoba wystawiająca receptę zobowiązana jest obok przepisanej dawki postawić wykrzyknik i zapisać ją słownie oraz umieścić swój czytelny podpis i pieczęć.
Na receptach, o których mowa wyżej, musi być podany szczegółowy sposób dawkowania przepisanych produktów leczniczych.
Wystawienie recepty na preparat zawierający środek odurzający lub substancję psychotropową należy odnotować w dokumentacji medycznej pacjenta poprzez dokonanie w niej odpowiedniego wpisu.

mec. Beata Kozyra-ŁukasiAk
Autorka jest radcą prawnym
Dolnośląskiej Izby Lekarskiej

Archiwum

Okręgowa Izba Lekarska w Warszawie im. prof. Jana Nielubowicza