16 września 2007

Nowe przepisy prawne

I. 30 maja 2007 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 23 maja 2007 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie wykazu obowiązkowych szczepień ochronnych oraz zasad przeprowadzania i dokumentacji szczepień, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 95, poz. 633.

II. 7 czerwca 2007 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 7 maja 2007 r. w sprawie ramowych procedur przyjmowania wezwań przez dyspozytora medycznego i dysponowania zespołami ratownictwa medycznego, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 90, poz. 605.

III. 13 czerwca 2007 r. weszło w życie rozporządzenie ministra sprawiedliwości z dnia 17 maja 2007 r. w sprawie szczegółowych warunków i trybu postępowania leczniczego, rehabilitacyjnego i reintegracyjnego w stosunku do osób uzależnionych umieszczonych w zakładach poprawczych i schroniskach dla nieletnich, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 93, poz. 627.

IV. 21 czerwca 2007 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 14 czerwca 2007 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie zasad wynagradzania pracowników publicznych zakładów opieki zdrowotnej, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 109, poz. 755.

Przepisy rozporządzenia stosuje się do pracowników zatrudnionych w: publicznych zakładach opieki zdrowotnej prowadzonych w formie jednostki budżetowej lub zakładu budżetowego, zakładach opieki zdrowotnej utworzonych przez ministra lub centralny organ administracji rządowej, wojewodę, jednostkę samorządu terytorialnego w celu udzielania świadczeń zdrowotnych swoim pracownikom.

V. 16 czerwca 2007 r. weszło w życie rozporządzenie ministra pracy i polityki społecznej z dnia 17 maja 2007 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie określenia dowodów stanowiących podstawę przyznania i wypłaty zasiłków z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 97, poz. 644.

Przepisu rozporządzenia w zakresie obowiązku przetłumaczenia na język polski nie stosuje się do zaświadczeń wystawionych na terytorium państw członkowskich Unii Europejskiej, państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – stron umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub Konfederacji Szwajcarskiej, w językach urzędowych tych państw.

VI. 1 lipca 2007 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 30 listopada 2006 r. w sprawie szczegółowych wymagań, jakie powinna spełniać jednostka uprawniona do wydawania świadectw potwierdzających właściwości lecznicze naturalnych surowców leczniczych oraz właściwości lecznicze klimatu, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 236 z 2006 r., poz. 1708.

VII. 1 lipca 2007 r. weszła w życie ustawa z dnia 13 kwietnia 2007 r. o Państwowej Inspekcji Pracy, opublikowana
w Dzienniku Ustaw nr 89, poz. 589.
Do zadań Państwowej Inspekcji Pracy należy m.in.:
– nadzór i kontrola przestrzegania przepisów prawa pracy, w szczególności przepisów dotyczących zasad bezpieczeństwa i higieny pracy, przepisów dotyczących stosunku pracy, wynagrodzenia za pracę i innych świadczeń wynikających ze stosunku pracy, czasu pracy, urlopów, uprawnień pracowników związanych z rodzicielstwem, zatrudniania młodocianych i osób niepełnosprawnych,
– kontrola przestrzegania przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy przy projektowaniu budowy, przebudowy i modernizacji zakładów pracy oraz stanowiących ich wyposażenie maszyn i innych urządzeń technicznych oraz technologii,
– kontrola legalności zatrudnienia, innej pracy zarobkowej, wykonywania działalności,
– kontrola legalności zatrudnienia, innej pracy zarobkowej oraz wykonywania pracy przez cudzoziemców,
– kontrola wyrobów wprowadzanych do obrotu pod względem spełniania przez nie wymagań dotyczących bezpieczeństwa i higieny pracy, określonych w odrębnych przepisach,
– podejmowanie działań polegających na zapobieganiu i eliminowaniu zagrożeń w środowisku pracy,
– prawo wnoszenia powództw, a za zgodą osoby zainteresowanej – uczestnictwo w postępowaniu przed sądem pracy, w sprawach o ustalenie istnienia stosunku pracy,
– ściganie wykroczeń przeciwko prawom pracownika określonych w Kodeksie pracy, wykroczeń, o których mowa w art. 119-123 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, a także innych wykroczeń, gdy ustawy tak stanowią, oraz udział w postępowaniu w tych sprawach w charakterze oskarżyciela publicznego.
Do zadań Państwowej Inspekcji Pracy należy również m.in. nadzór i kontrola w zakresie zapewnienia bezpiecznych i higienicznych warunków pracy osobom fizycznym wykonującym pracę na innej podstawie niż stosunek pracy oraz osobom wykonującym na własny rachunek działalność gospodarczą w miejscu wyznaczonym przez pracodawcę lub przedsiębiorcę, niebędącego pracodawcą, na rzecz którego taka praca jest świadczona.
Ponadto ustawa wprowadza następujące zmiany w Kodeksie pracy:
Zgodnie z przepisem art. 209 § 1 kp, pracodawca rozpoczynający działalność jest obowiązany, w terminie 30 dni od dnia rozpoczęcia tej działalności, zawiadomić na piśmie właściwego okręgowego inspektora pracy i właściwego państwowego inspektora sanitarnego o miejscu, rodzaju i zakresie prowadzonej działalności.
Przepis art. 281 kp stanowi, że: kto, będąc pracodawcą lub działając w jego imieniu:
1) zawiera umowę cywilnoprawną w warunkach, w których zgodnie z art. 22 § 1 powinna być zawarta umowa o pracę,
2) nie potwierdza na piśmie zawartej z pracownikiem umowy o pracę,
3) wypowiada lub rozwiązuje z pracownikiem stosunek pracy bez wypowiedzenia, naruszając w sposób rażący przepisy prawa pracy,
4) stosuje wobec pracowników inne kary niż przewidziane
w przepisach prawa pracy o odpowiedzialności porządkowej pracowników,
5) narusza przepisy o czasie pracy lub przepisy o uprawnieniach pracowników związanych z rodzicielstwem i zatrudnianiu młodocianych,
6) nie prowadzi dokumentacji w sprawach związanych ze stosunkiem pracy oraz akt osobowych pracowników,
7) pozostawia dokumentację w sprawach związanych ze stosunkiem pracy oraz akta osobowe pracowników w warunkach grożących uszkodzeniem lub zniszczeniem
– podlega karze grzywny od 1000 zł do 30 000 zł.
Zgodnie z przepisem art. 282 § 1 kp, kto, wbrew obowiązkowi:
1) nie wypłaca w ustalonym terminie wynagrodzenia za pracę lub innego świadczenia przysługującego pracownikowi albo uprawnionemu do tego świadczenia członkowi rodziny pracownika, wysokość tego wynagrodzenia lub świadczenia bezpodstawnie obniża albo dokonuje bezpodstawnych potrąceń,
2) nie udziela przysługującego pracownikowi urlopu wypoczynkowego lub bezpodstawnie obniża wymiar tego urlopu,
3) nie wydaje pracownikowi świadectwa pracy
– podlega karze grzywny od 1000 zł do 30 000 zł.
Art. 283 § 1 i 2 kp:
Kto, będąc odpowiedzialnym za stan bezpieczeństwa i higieny pracy albo kierując pracownikami lub innymi osobami fizycznymi, nie przestrzega przepisów lub zasad bezpieczeństwa i higieny pracy, podlega karze grzywny od 1000 zł do 30 000 zł.

Tej samej karze podlega, kto:
1) wbrew obowiązkowi nie zawiadamia w terminie 30 dni właściwego okręgowego inspektora pracy i właściwego państwowego inspektora sanitarnego o miejscu, rodzaju, zakresie prowadzonej działalności, jak również o zmianie miejsca, rodzaju i zakresu prowadzonej działalności oraz o zmianie technologii, jeżeli zmiana technologii może powodować zwiększenie zagrożenia dla zdrowia pracowników,
2) wbrew obowiązkowi nie zapewnia, aby budowa lub przebudowa obiektu budowlanego albo jego części, w których przewiduje się pomieszczenia pracy, była wykonywana na podstawie projektów uwzględniających wymagania bezpieczeństwa i higieny pracy, pozytywnie zaopiniowanych przez uprawnionych rzeczoznawców,
3) wbrew obowiązkowi wyposaża stanowiska pracy w maszyny i inne urządzenia techniczne, które nie spełniają wymagań dotyczących oceny zgodności,
4) wbrew obowiązkowi dostarcza pracownikowi środki ochrony indywidualnej, które nie spełniają wymagań dotyczących oceny zgodności,
5) wbrew obowiązkowi stosuje:
a) materiały i procesy technologiczne bez uprzedniego ustalenia stopnia ich szkodliwości dla zdrowia pracowników i bez podjęcia odpowiednich środków profilaktycznych,
b) substancje i preparaty chemiczne nieoznakowane w sposób widoczny i umożliwiający ich identyfikację,
c) niebezpieczne substancje i niebezpieczne preparaty chemiczne niemające kart charakterystyki tych substancji, a także opakowań zabezpieczających przed ich szkodliwym działaniem, pożarem lub wybuchem,
6) wbrew obowiązkowi nie zawiadamia właściwego okręgowego inspektora pracy, prokuratora lub innego właściwego organu o śmiertelnym, ciężkim lub zbiorowym wypadku przy pracy oraz o każdym innym wypadku, który wywołał wymienione skutki, mającym związek z pracą, jeżeli może być uznany za wypadek przy pracy, nie zgłasza choroby zawodowej albo podejrzenia o taką chorobę, nie ujawnia wypadku przy pracy lub choroby zawodowej, albo przedstawia niezgodne
z prawdą informacje, dowody lub dokumenty dotyczące takich wypadków i chorób,
7) nie wykonuje w wyznaczonym terminie podlegającego wykonaniu nakazu organu Państwowej Inspekcji Pracy,
8) utrudnia działalność organu Państwowej Inspekcji Pracy, w szczególności uniemożliwia prowadzenie wizytacji zakładu pracy lub nie udziela informacji niezbędnych do wykonywania jej zadań,
9) bez zezwolenia właściwego inspektora pracy dopuszcza do wykonywania pracy lub innych zajęć zarobkowych przez dziecko do ukończenia przez nie 16. roku życia.

Na podstawie art. 304 kp pracodawca jest obowiązany zapewnić bezpieczne i higieniczne warunki pracy, o których mowa w art. 207 § 2, osobom fizycznym wykonującym pracę na innej podstawie niż stosunek pracy w zakładzie pracy lub w miejscu wyznaczonym przez pracodawcę, a także osobom prowadzącym w zakładzie pracy lub w miejscu wyznaczonym przez pracodawcę na własny rachunek działalność gospodarczą.
Obowiązki pracownika dotyczące przestrzegania przepisów i zasad bhp, o których mowa w art. 211, w zakresie określonym przez pracodawcę lub inny podmiot organizujący pracę, ciążą również na osobach fizycznych wykonujących pracę na innej podstawie niż stosunek pracy w zakładzie pracy lub w miejscu wyznaczonym przez pracodawcę lub inny podmiot organizujący, a także na osobach prowadzących na własny rachunek działalność gospodarczą, w zakładzie pracy lub w miejscu wyznaczonym przez pracodawcę lub inny podmiot organizujący pracę.


VIII. 1 lipca 2007 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 17 maja 2007 r. w sprawie recept lekarskich, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 97, poz. 646.

Rozporządzenie określa:
– sposób i tryb wystawiania recept lekarskich,
– wzór recepty uprawniającej do nabycia leku lub wyrobu medycznego bezpłatnie, za opłatą ryczałtową lub częściową odpłatnością oraz wystawianej dla osób mających szczególne uprawnienia do świadczeń opieki zdrowotnej,
– sposób zaopatrywania w druki recept, ich przechowywania, sposób realizacji recept oraz kontroli ich wystawiania i realizacji.
Na recepcie należy wpisać w odpowiedniej rubryce dane niezbędne do wystawienia recepty, jeżeli co najmniej jeden z przepisanych leków lub wyrobów medycznych ma być wydany za opłatą ryczałtową, za częściową odpłatnością lub bezpłatnie. Obejmują one:
1) dane dotyczące podmiotu, z którym Narodowy Fundusz Zdrowia zawarł umowę upoważniającą do wystawiania recept na refundowane leki i wyroby medyczne zgodnie z przepisami ustawy,
2) dane dotyczące pacjenta:
a) imię i nazwisko,
b) adres i miejsce zamieszkania lub miejsce pełnienia służby wojskowej, jeżeli dotyczy; w przypadku osoby bezdomnej – miejsce zamieszkania albo siedzibę świadczeniodawcy, który udzielił świadczenia,
c) wiek – w przypadku pacjenta do lat 18,
d) kod uprawnień dodatkowych pacjenta, określony w załączniku nr 1 do rozporządzenia; jeżeli pacjentowi nie przysługują te uprawnienia, wpisuje się w odpowiedniej rubryce recepty znak „X”,
e) kod uprawnień dla pacjentów chorujących na choroby zakaźne lub psychiczne oraz upośledzonych umysłowo, a także chorujących na niektóre choroby przewlekłe, wrodzone lub nabyte,
w postaci znaku „P”; jeżeli pacjentowi nie przysługują te uprawnienia, wpisuje się w odpowiedniej rubryce recepty znak „X”,
f) w przypadku korzystania ze świadczeń na podstawie przepisów o koordynacji – numer poświadczenia o prawie do świadczeń zdrowotnych, a w razie braku poświadczenia – numer identyfikacyjny znajdujący się na dokumencie uprawniającym do korzystania ze świadczeń na podstawie przepisów o koordynacji,
g) numer PESEL, a w przypadku dziecka do pierwszego roku życia niemającego numeru PESEL albo niemożności ustalenia tego numeru – numer PESEL jednego z rodziców, a w przypadku cudzoziemca – numer paszportu lub innego dokumentu potwierdzającego tożsamość,
3) identyfikator płatnika:
a) oddziału wojewódzkiego Funduszu właściwego dla miejsca zamieszkania pacjenta, określony w załączniku nr 2 do rozporządzenia, lub
b) znak „X”, który wpisuje się w odpowiedniej rubryce recepty w przypadku pacjentów nieubezpieczonych w Funduszu i niemających dokumentu potwierdzającego prawo do świadczeń zdrowotnych, lub
c) symbol państwa, w którym znajduje się instytucja właściwa dla osoby korzystającej ze świadczeń na podstawie przepisów o koordynacji, określony w załączniku nr 3 do rozporządzenia,
4) dane dotyczące przepisanych leków lub wyrobów medycznych,
5) datę wystawienia recepty,
6) datę realizacji recepty, w przypadkach wystawienia trzech recept na kolejne miesięczne kuracje, jeżeli nie dotyczy, wpisuje się w odpowiedniej rubryce recepty znak „X”,
7) dane dotyczące osoby wystawiającej receptę, w tym co najmniej:
a) imię i nazwisko,
b) numer prawa wykonywania zawodu lekarza określony w odrębnych przepisach.

Powyższe dane mogą być dodatkowo przedstawione na recepcie techniką służącą do ich automatycznego odczytu,
a w szczególności w postaci jedno- lub dwuwymiarowych kodów kreskowych.
Jeżeli osoba wystawiająca receptę wystawia ją dla siebie albo dla małżonka, zstępnych lub wstępnych w linii prostej oraz dla własnego rodzeństwa, w części recepty przeznaczonej na wpisanie danych pacjenta wpisuje się dodatkowo adnotację: „pro auctore” lub „pro familia”. Na recepcie wystawianej z adnotacją „pro auctore” dane dotyczące pacjenta nie muszą zawierać elementów, które są umieszczone na pieczątce lekarskiej.
Na recepcie, o której mowa wyżej, umieszcza się dodatkowo:
– numer recepty nadawany przez Fundusz,
– numer potwierdzający identyfikację pacjenta nadawany przez Fundusz w przypadku wydania przez Fundusz świadczeniobiorcom paczek druków recept, na których nadrukowano dane dot. pacjenta i płatnika.

Jeżeli receptę wystawia lekarz zatrudniony w zakładzie opieki zdrowotnej, lekarz wykonujący zawód w ramach indywidualnej praktyki lekarskiej, indywidualnej specjalistycznej praktyki lekarskiej lub grupowej praktyki lekarskiej, dane dotyczące upoważnionego podmiotu obejmują:
– nazwę zakładu opieki zdrowotnej, indywidualnej praktyki lekarskiej, indywidualnej specjalistycznej praktyki lekarskiej lub grupowej praktyki lekarskiej,
– adres i numer telefonu upoważnionego podmiotu,
– identyfikator upoważnionego podmiotu lub jego komórki organizacyjnej, jeżeli są one wyodrębnione w jego strukturze, stanowiący 9 pierwszych cyfr numeru identyfikacyjnego REGON.

Jeżeli recepta jest wystawiana w warunkach innych niż określone wyżej, dane dotyczące upoważnionego podmiotu obejmują:
– imię i nazwisko osoby, która zawarła z Funduszem umowę upoważniającą do wystawiania recept na refundowane leki
i wyroby medyczne,
– adres i numer telefonu tej osoby,
– dziewięciocyfrowy numer identyfikacyjny określony w tej umowie, na który składają się:
– dwie pierwsze cyfry o wartości „98”,
– dwie następne cyfry będące identyfikatorem oddziału wojewódzkiego Funduszu, który zawarł umowę upoważniającą do wystawiania recept na refundowane leki i wyroby medyczne,
– pięć pozostałych cyfr będących numerem ustalonym przez Fundusz.
Jeżeli na recepcie przepisano tylko leki i wyroby medyczne niepodlegające refundacji, osoba wystawiająca receptę może ograniczyć dane niezbędne do wystawienia recepty do danych określonych w pkt 2 lit. a-c oraz pkt 4-7.
Jeżeli osoba wystawiająca receptę mająca uprawnienia do wystawiania recept na refundowane leki i wyroby medyczne korzysta z wzoru recepty, o których mowa w rozporządzeniu, do przepisania leku lub wyrobu medycznego niepodlegającego refundacji, dodatkowo wpisuje ona na recepcie dane określone w pkt 2 lit. d i e oraz pkt 3 lub w ich miejsce znak „X”.
Jeżeli osoba wystawiająca receptę niemająca uprawnień do wystawiania recept na refundowane leki i wyroby medyczne korzysta z wymienionego wzoru recepty, w miejsce danych określonych w pkt 2 lit. d i e oraz pkt 3 wpisuje ona znak „X” niezależnie od uprawnień pacjenta.

Dane dotyczące przepisanych leków i wyrobów medycznych obejmują:
– międzynarodową lub własną nazwę leku albo nazwę handlową wyrobu medycznego,
– postać, w jakiej lek ma być wydany, jeżeli lek jest zarejestrowany w więcej niż jednej postaci,
– dawkę leku,
– ilość leku lub wyrobu medycznego, a w przypadku leku recepturowego – nazwę i ilość surowców farmaceutycznych, które mają być użyte do jego sporządzenia,
– sposób dawkowania w przypadku przepisania:
– ilości leku większą niż określona w rozporządzeniu, niezbędną pacjentowi do maksymalnie trzymiesięcznego stosowania,
– leku gotowego, dopuszczonego do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, który zawiera w swoim składzie środek odurzający lub substancję psychotropową,
– leku recepturowego zawierającego w swoim składzie środek odurzający lub substancję psychotropową.
Jeżeli przepisana dawka jednorazowa lub dobowa leku zawierającego w swoim składzie środek odurzający lub substancję psychotropową przekracza dawkę maksymalną, osoba wystawiająca receptę jest obowiązana obok przepisanej dawki postawić wykrzyknik, zapisać tę dawkę słownie oraz umieścić swój podpis.

Poza danymi dotyczącymi przepisanych leków lub wyrobów medycznych można dodatkowo zamieścić:
– polecenie pilnej realizacji przez zamieszczenie adnotacji „Cito” lub innej równoznacznej,
– zastrzeżenie o konieczności wydania pacjentowi wyłącznie określonego leku przez zamieszczenie adnotacji „nie zamieniać” lub „NZ”, przy pozycji leku, którego dotyczy.

Osoba wystawiająca receptę może przepisać jednemu pacjentowi jednorazowo maksymalnie:
1) bez potrzeby podawania na recepcie sposobu dawkowania,
– dwa najmniejsze opakowania leku lub wyrobu medycznego określone:
– w wykazach refundowanych leków i wyrobów medycznych – w przypadku recept na refundowane leki i wyroby medyczne wymienione w tych wykazach,
– dla leku gotowego, dopuszczonego do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, który zawiera w swoim składzie środek odurzający lub substancję psychotropową – w przypadku recept na leki niepodlegające refundacji albo recept na leki refundowane niewymienione w wykazie leków refundowanych,
– 100 sztuk strzykawek do insuliny wraz z igłami, 100 sztuk pasków diagnostycznych, ilość doustnego środka antykoncepcyjnego niezbędną do sześciomiesięcznego stosowania,
– podając na recepcie sposób dawkowania – ilość leku lub wyrobu medycznego większą niż określona wyżej, niezbędną pacjentowi do maksymalnie trzymiesięcznego stosowania.

Na jednej recepcie można przepisać podwójną ilość leku recepturowego, jeżeli zostanie zachowana jego trwałość w okresie stosowania.
Osoba wystawiająca receptę może wystawić trzy recepty na kolejne miesięczne kuracje, określając dzień, po którym może nastąpić realizacja.
Fundusz przydziela upoważnionym podmiotom zakresy liczb mających służyć jako numery recept.
Druki recept lub zakresy liczb przydzielone przez Fundusz mogą być wykorzystywane tylko przez upoważnione podmioty lub osoby wystawiające recepty, którym te druki lub zakresy liczb przydzielono.
W przypadku, o którym mowa wyżej, upoważnione podmioty zaopatrują się w druki recept we własnym zakresie, przy czym możliwy jest ich wydruk w trakcie wystawiania recept.
Fundusz może wydawać świadczeniobiorcom paczki (zestawy, bloczki) druków recept, na których nadrukowano dane,
o których mowa w pkt 2 lit. a, b, d, g i pkt 3 oraz numer potwierdzający identyfikację pacjenta.
Recepta, na której przepisano wyłącznie leki i wyroby medyczne niepodlegające refundacji, z wyjątkiem leków psychotropowych, nie musi odpowiadać wzorowi, o którym mowa
w rozporządzeniu.
Wymiary recepty nie mogą być mniejsze niż 90 mm szerokości i 140 mm długości, a przed danymi dotyczącymi przepisanych leków lub wyrobów medycznych musi wystąpić adnotacja „Rp.”.
Recepty na środki odurzające, substancje psychotropowe lub inne leki, oznaczone symbolem „Rp. w” zgodnie z odrębnymi przepisami, wystawiane są wyłącznie na drukach w kolorze różowym, zgodnych z wzorem, numerowanych i wydawanych przez Fundusz lub wskazany przez niego podmiot; druki tych recept są drukami ścisłego zarachowania.
Na receptach w kolorze różowym można przepisać tylko jeden lek.
Wymienione recepty wystawiane są z kopią, która pozostaje
u osoby wystawiającej receptę.
Na jednej recepcie można przepisać do pięciu leków gotowych lub wyrobów medycznych albo jeden lek recepturowy.
Na jednej recepcie można przepisać więcej niż jeden lek znajdujący się w wykazie leków dla chorujących na choroby zakaźne lub psychiczne oraz upośledzonych umysłowo, a także chorujących na niektóre choroby przewlekłe, wrodzone lub nabyte, umieszczając na niej kod uprawnień tylko wtedy, gdy na każdy z tych leków pacjentowi przysługują te uprawnienia.
Na receptach wydrukowanych przed 1 lipca 2007 r. dopuszcza się możliwość nanoszenia numeru PESEL oraz daty realizacji recepty.

Druki recept wydrukowane przed 1 lipca 2007 r. można wykorzystywać do 31 grudnia 2007 r.

Załącznik nr 1 zawiera kody uprawnień dodatkowych pacjenta:
IB – inwalidzi wojenni, ich współmałżonkowie pozostający na wyłącznym utrzymaniu, wdowy, wdowcy po poległych żołnierzach i zmarłych inwalidach wojennych uprawnieni do renty rodzinnej, osoby represjonowane,
IW – inwalidzi wojskowi, osoby, które doznały uszczerbku na zdrowiu w okolicznościach określonych w art. 7 i 8 ustawy
z dnia 29 maja 1974 r. o zaopatrzeniu inwalidów wojennych
i wojskowych oraz ich rodzin i nie zostały zaliczone do żadnej z grup inwalidów, osoby wymienione w art. 42 i 59 powyższej ustawy, osoby, które są cywilnymi niewidomymi ofiarami działań wojennych,
ZK – Zasłużony Honorowy Dawca Krwi, Zasłużony Dawca Przeszczepu,
AZ – osoba narażona na kontakt z azbestem,
WP – osoby uprawnione na podstawie przepisów ustawy
o powszechnym obowiązku obrony,
PO – żołnierze odbywający zasadniczą służbę wojskową, przeszkolenie wojskowe, ćwiczenia wojskowe oraz pełniący służbę wojskową w razie ogłoszenia mobilizacji i w czasie wojny
i kandydaci na żołnierzy zawodowych,
CN – kobiety w okresie ciąży, porodu i połogu,
DN – dzieci do lat 18,
IN – osoba niebędąca ubezpieczonym, mająca uprawnienia do bezpłatnych świadczeń opieki zdrowotnej na podstawie następujących przepisów ustaw:
– art. 102 pkt 1 i art. 115 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny wykonawczy,
– art. 21 ust. 3 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi,
– art. 26 ust. 5 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii,
– art. 10 ustawy z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego,
– art. 117 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r.
o cudzoziemcach,
– przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o chorobach zakaźnych i zakażeniach – w przypadku świadczeń zdrowotnych związanych ze zwalczaniem chorób zakaźnych i zakażeń,
– przepisów ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym.
Załącznik nr 3 zawiera wykaz symboli państw, w których znajdują się instytucje właściwe na podstawie przepisów o koordynacji.
Załącznik nr 4 zawiera sposób budowy numeru recepty i numeru potwierdzającego identyfikację pacjenta nadawanych przez Fundusz.
Załącznik nr 5 określa sposób przedstawiania danych w postaci kodu kreskowego.

IX. 10 sierpnia 2007 r. wchodzi w życie ustawa z dnia
16 lutego 2007 r. o zmianie ustawy Kodeks cywilny, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 80, poz. 538.

Zgodnie z nowym przepisem art. 4421 § 1, roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym ulega przedawnieniu z upływem lat trzech od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i osobie obowiązanej do jej naprawienia. Jednakże termin ten nie może być dłuższy niż dziesięć lat od dnia, w którym nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę.
§ 2 Jeżeli szkoda wynikła ze zbrodni lub występku, roszczenie o naprawienie szkody ulega przedawnieniu z upływem lat dwudziestu od dnia popełnienia przestępstwa bez względu na to, kiedy poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia.
§ 3 W razie wyrządzenia szkody na osobie – przedawnienie nie może skończyć się wcześniej niż z upływem lat trzech od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia.
§ 4 Przedawnienie roszczeń osoby małoletniej o naprawienie szkody na osobie nie może skończyć się wcześniej niż z upływem lat dwóch od uzyskania przez nią pełnoletności.
Do roszczeń, o których mowa wyżej, powstałych przed dniem 10 sierpnia 2007 r., a według przepisów dotychczasowych
w tym dniu jeszcze nieprzedawnionych, stosuje się nowe przepisy art. 4421 Kodeksu cywilnego.


X. 10 sierpnia 2007 r. wchodzi w życie ustawa z dnia
13 kwietnia 2007 r. o zmianie ustawy Kodeks cywilny oraz o zmianie niektórych innych ustaw, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 82, poz. 557.

Nowelizacja wprowadziła zmiany dotyczące umowy ubezpieczenia.
W oparciu o przepisy art. 813 i art. 814 składkę oblicza się za czas trwania odpowiedzialności ubezpieczyciela. W przypadku wygaśnięcia stosunku ubezpieczenia przed upływem okresu, na jaki została zawarta umowa, ubezpieczającemu przysługuje zwrot składki za okres niewykorzystanej ochrony ubezpieczeniowej.
Jeżeli nie umówiono się inaczej, odpowiedzialność ubezpieczyciela rozpoczyna się od dnia następującego po zawarciu umowy, nie wcześniej jednak niż od dnia następnego po zapłaceniu składki lub jej pierwszej raty.
Jeżeli ubezpieczyciel ponosi odpowiedzialność jeszcze przed zapłaceniem składki lub jej pierwszej raty, a składka lub jej pierwsza rata nie została zapłacona w terminie, ubezpieczyciel może wypowiedzieć umowę ze skutkiem natychmiastowym i żądać zapłaty składki za okres, przez który ponosił odpowiedzialność. W razie braku wypowiedzenia umowy wygasa ona z końcem okresu, za który przypadała niezapłacona składka.
W razie opłacenia składki w ratach niezapłacenie w terminie kolejnej raty składki może powodować ustanie odpowiedzialność ubezpieczyciela, tylko wtedy, gdy skutek taki przewidywała umowa lub ogólne warunki ubezpieczenia, a ubezpieczyciel po upływie terminu wezwał ubezpieczającego do zapłaty z zagrożeniem, że brak zapłaty w terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania spowoduje ustanie odpowiedzialności.
Zgodnie z przepisami art. 817 i art. 822, ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku.
Umowa ubezpieczenia lub ogólne warunki ubezpieczenia mogą zawierać postanowienia korzystniejsze dla uprawnionego niż określone wyżej.
Przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.
Jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa wyżej, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia.
Strony mogą postanowić, że umowa będzie obejmować szkody powstałe, ujawnione lub zgłoszone w okresie ubezpieczenia.

mec. Beata KOZYRA-ŁUKASIAK
Autorka jest radcą prawnym
Dolnośląskiej Izby Lekarskiej

Archiwum

Okręgowa Izba Lekarska w Warszawie im. prof. Jana Nielubowicza