26 kwietnia 2008

Rekomendacje konferencji Białego Szczytu z dnia 19 marca 2008 r.

Prof. Marek Safjan, przewodniczący
Komitetu Sterującego Białego Szczytu:

Mam nadzieję, że ten
dokument będzie
wytyczał ramy i kierunki,
w których ma się posuwać rząd i parlament.

Premier
Donald Tusk:
Biały Szczyt nie był po to, by dać nam czas, bo ten płynie zbyt szybko. (…) Jego ustalenia wpłynęły na moją opinię. (…) Będę rekomendował w 2010 r. zwiększenie składki zdrowotnej o 1%,
po zmianach, które wprowadzimy w 2009 r. (…). W 2009 r., dodatkowo, w systemie znajdzie się ok. 5 mld zł z budżetu. (…) Przedstawię partii koalicyjnej problem zracjonalizowania składki zdrowotnej
w KRUS-ie.

I. Zasady systemu
ochrony zdrowia

1. Pacjent znajduje się w centrum systemu ochrony zdrowia; bezpieczeństwo pacjenta jest podstawowym priorytetem reformy i zasadniczym celem dalszych prac ustawodawczych.

2. Konieczne jest uczynienie z reformy ochrony zdrowia jednego z głównych kierunków polityki społecznej państwa.

3. Warunkiem wszelkich przyszłych zmian w systemie ochrony zdrowia jest respektowanie konstytucyjnej zasady równego dostępu do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.

4. Należy stworzyć transparentne zasady obowiązujące w systemie ochrony zdrowia. Realizacją tego zadania będzie m.in. wprowadzenie jednakowych reguł postępowania wobec sektora publicznego i prywatnego.

5. Niezbędne jest zbudowanie mocnych podstaw finansowych systemu ochrony zdrowia. Jest to warunek prawidłowego funkcjonowania systemu, dostępności i jakości udzielanych świadczeń oraz zapewnienia godziwych warunków pracy i płacy jego pracownikom.

6. Warunkami prawidłowego funkcjonowania systemu są także precyzyjne określenie zakresu gwarancji powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego oraz opracowanie zgodnych
z zasadami gospodarki i ekonomii form organizacji i zarządzania zakładami opieki zdrowotnej.

II. Biały Szczyt w pierwszej
kolejności objął swoją analizą cztery obszary tematyczne konieczne do realizacji celów określonych w punkcie pierwszym obejmujące:

1. Status zakładów opieki zdrowotnej.
2. Finanse i ubezpieczenia.
3. Prawa pacjenta.
4. Pracowników służby zdrowia.

1. Status zakładów
opieki zdrowotnej

Przekształcenia własnościowe
Dominujący pogląd wyrażony w dyskusji wskazywał, iż formy organizacyjne publicznych ZOZ nie przystają do obecnych realiów i wyczerpały swoje możliwości. Zdecydowana większość uczestników widzi konieczność, na zasadach dobrowolności, umożliwienia przekształcania publicznych ZOZ w spółki prawa handlowego. Przyszła regulacja ustawowa powinna wyraźnie określać ramy prawno-organizacyjne przekształceń. Wyrażono przekonanie, że przepisy prawa powinny zapewniać, aby prowadzenie publicznych ZOZ przez spółki prawa handlowego nie pozostawało
w sprzeczności z podstawową misją zakładów opieki zdrowotnej.
Restrukturyzacja zadłużenia
Warunkiem przekształceń własnościowych publicznych ZOZ jest systemowe rozwiązanie problemu zadłużenia SP ZOZ.

Przenoszenie własności SP ZOZ
na szczebel wojewódzki
Wyrażono niemal powszechną zgodę co do tego, że nie należy wprowadzać obowiązkowego przekazania szpitali powiatowych marszałkom województw.

Równość podmiotów publicznych i niepublicznych
Kontraktowanie świadczeń opieki zdrowotnej powinno przebiegać na tych samych zasadach bez względu na formę własności świadczeniodawców. Docelowo, zasadą powinno być zastąpienie konkursu ofert dopuszczeniem do udzielania świadczeń wszystkich świadczeniodawców spełniających określone prawem wymagania i przyznanie pacjentowi prawa do swobodnego wyboru miejsca leczenia (środki od płatnika podążałyby za pacjentem). Już dziś uczestnicy Białego Szczytu widzą możliwość rozszerzenia listy świadczeń opieki zdrowotnej, które nie są limitowane.

2. Finanse i ubezpieczenia

Dopłaty do świadczeń
W celu racjonalizacji zachowań pacjentów i świadczeniodawców zasadne jest wprowadzenie niewielkiej odpłatności przynajmniej za część zdrowotnych świadczeń gwarantowanych oraz za świadczenia towarzyszące (m.in. koszty zakwaterowania i wyżywienia pacjentów). Jednocześnie należy stworzyć system pomocy finansowej osobom, dla których dopłaty mogłyby stanowić barierę dostępu do świadczeń. Rozwiązanie to pozwoli również na dopływ dodatkowych środków finansowych do systemu.

Sprzedaż świadczeń
w ramach „wolnych mocy”
Publiczne i niepubliczne podmioty opieki zdrowotnej powinny mieć równe prawo wolnej sprzedaży świadczeń. Nie może to naruszać praw osób korzystających ze świadczeń gwarantowanych
w ramach systemu powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego.

Koszyk świadczeń
gwarantowanych
W celu ustalenia zakresu i warunków udzielania świadczeń niezbędne jest jak najszybsze określenie kryteriów kwalifikowania świadczeń oraz ich standardu (w tym maksymalnego dopuszczalnego czasu oczekiwania), a następnie stworzenie wykazów świadczeń bezpłatnych, częściowo odpłatnych i odpłatnych, a także opisanie gwarantowanych warunków ich wykonywania. Wymaga to przede wszystkim określenia kryteriów kwalifikacji świadczeń z uwzględnieniem aspektów społecznych, medycznych i możliwości finansowych systemu. Jednocześnie uczestnicy konferencji zwracają uwagę na to, że aby koszyk spełniał swoją funkcję, jego zakres musi być zagwarantowany odpowiednią wysokością nakładów pochodzących ze środków publicznych. W ten sposób istnienie koszyka będzie realną gwarancją państwa wobec obywateli. Zdaniem uczestników obrad, prace w tym zakresie powinny zakończyć się w terminie do końca czerwca 2008 r.

Prywatne ubezpieczenia
zdrowotne
System prywatnych ubezpieczeń zdrowotnych może przybierać kształt zarówno ubezpieczeń dodatkowych – komplementarnych w stosunku do powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego (obejmujące to, co nie jest zagwarantowane w jego ramach), jak i ubezpieczeń alternatywnych dla ubezpieczenia powszechnego w Narodowym Funduszu Zdrowia.
Docelowo, uczestnicy widzą potrzebę budowania takiego systemu, który pozwalałby na przejmowanie zadań powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego przez konkurujących ubezpieczycieli publicznych i niepublicznych z zachowaniem zasady solidaryzmu społecznego.

Dodatkowe ubezpieczenia zdrowotne powinny obejmować finansowanie świadczeń spoza zakresu gwarantowanego oraz ponadstandardowe (w tym udzielanie świadczeń w czasie krótszym niż zagwarantowany), a zatem powinny mieć charakter komplementarny. Nie może to wpływać na sytuację osób korzystających wyłącznie z zakresu gwarantowanego powszechnym ubezpieczeniem zdrowotnym. Dodatkowe ubezpieczenia nie powinny obejmować swoim zakresem tego, co jest już zagwarantowane przez płatnika publicznego, ani prowadzić do zrzekania się uprawnień nabytych w ramach obowiązkowo opłacanego ubezpieczenia.

Ubezpieczenie zdrowotne
rolników
Rolnicy powinni płacić składkę tak jak inni obywatele. Dopóki składki za nich opłacane są ze środków budżetu państwa, nie ma żadnego uzasadnienia, aby były one średnio niższe od płaconej przez obywateli za siebie. Wszyscy powinni uczestniczyć w tworzeniu funduszu ubezpieczenia zdrowotnego na takich samych zasadach. Budżet państwa powinien pokrywać składki na powszechne ubezpieczenie zdrowotne jedynie za te osoby, które nie mają możliwości samodzielnego opłacania składek.

Rejestrowanie zdarzeń
medycznych
Istnieje konieczność wprowadzenia przejrzystego systemu elektronicznej ewidencji zachorowań i rejestracji świadczeń zdrowotnych z jednoczesnym zachowaniem zasady szczególnego poszanowania ochrony danych medycznych obywateli.

3. Prawa pacjenta

Rzecznik praw pacjenta
Istnieje potrzeba instytucjonalizacji ochrony praw pacjenta obejmującej zarówno monitorowanie sytuacji pacjenta w systemie ochrony zdrowia, reprezentację pacjenta przed organami władzy publicznej, jak i występowanie do władz publicznych w sprawach systemowych rozwiązań poprawiających ochronę i egzekwowanie praw pacjenta. Może to nastąpić poprzez wyodrębnienie niezależnej instytucji Rzecznika Praw Pacjenta, bądź w drodze wzmocnienia aktywności Rzecznika Praw Obywatelskich w tej sferze. Bez względu na przyjętą formułę ochrona praw pacjentów powinna być przedmiotem stałego monitoringu prowadzonego przez rzecznika praw pacjenta funkcjonującego w systemowym kontakcie
z organizacjami pacjentów. Należy rozważyć możliwość zasięgania opinii
w sprawie obsadzenia funkcji rzecznika praw pacjenta u organizacji zrzeszających pacjentów.

Podstawowe prawo pacjentów
Podstawowe prawa pacjenta wymagają jasnej, wyraźnej i jednoznacznej regulacji normatywnej. Dodatkowej regulacji wymaga przyznanie pacjentom korzystającym ze świadczeń gwarantowanych prawa do postępowania medycznego uzależnionego wyłącznie od stanu ich zdrowia. Wymaga to przedstawienia precyzyjnie określonego według przejrzystych kryteriów i zasad tzw. koszyka świadczeń gwarantowanych.

Prawo do informacji
Korzystając z coraz lepszych możliwości elektronicznej prezentacji informacji należy zapewnić pacjentom dostęp do informacji o świadczeniodawcach
i świadczeniach udzielanych w systemie.

Inne prawa pacjentów
W związku z postępem nauk medycznych i zwiększającą się świadomością społeczną istnieje konieczność wszczęcia publicznej debaty na temat nowych gwarancji dotyczących praw pacjentów.

4. Pracownicy
służby zdrowia

Gwarancje wynagrodzeń
pracowników medycznych
Wynagrodzenia personelu medycznego gwarantujące realizację postulatu systematycznego wzrostu płac powinny odzwierciedlać uzasadnione koszty procedur medycznych (w tym realne koszty pracy personelu medycznego)
i stanowić jedną z podstaw koszyka świadczeń gwarantowanych, a w konsekwencji wysokości kontraktów zawieranych ze świadczeniodawcami. Powinna powstać ustawowa regulacja gwarantująca stopniowo wzrastające w ciągu
2 lat minimalne wynagrodzenia pracowników medycznych. Gwarancje minimalnych wynagrodzeń powinny obejmować cały sektor ochrony zdrowia.

Jedno miejsce zatrudnienia
W obecnej sytuacji nie należy ograniczać możliwości pracy pracowników medycznych do jednego miejsca. Byłoby to niesprawiedliwe w stosunku do nich oraz groźne dla pacjentów. Nie oznacza to jednak możliwości stosowania ograniczeń wynikających z zasady unikania działalności konkurencyjnej w umowach zawieranych przez pracowników z placówkami opieki zdrowotnej.

Czas pracy pracowników
medycznych
Kwestie czasu pracy i dyżurowania powinny być uregulowane w zgodzie z przepisami dyrektywy 2003/88/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 listopada 2003 r. dotyczącej niektórych aspektów organizacji czasu pracy oraz orzeczeniami Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w tej sprawie.

III. Konieczność
zwiększania publicznych nakładów na ochronę zdrowia

Uczestnicy konferencji, widząc konieczność przeprowadzenia wymienionych,
a także innych zmian poprawiających efektywność systemu ochrony zdrowia, stwierdzają jednocześnie, że nowoczesny system nie może funkcjonować normalnie, jeśli poziom nakładów publicznych na ochronę zdrowia jest poniżej 6% produktu krajowego brutto. W związku z tym istnieje konieczność przedstawienia drogi dojścia do takich nakładów przede wszystkim poprzez stopniowy wzrost wymiaru składki na powszechne ubezpieczenie zdrowotne odliczanej
w całości od podatku dochodowego. Bez spełnienia tego warunku szybka poprawa bezpieczeństwa zdrowotnego pacjentów, równowagi finansowej placówek opieki zdrowotnej i całego systemu oraz spokoju społecznego, w sektorze ochrony zdrowia, nie jest możliwe.

IV. Dodatkowe opinie
i uwagi

Ze względu na rozległość i poziom skomplikowania problemów systemu ochrony zdrowia oraz dróg wiodących do ich rozwiązania część uczestników konferencji Białego Szczytu zgłosiła opinie i uwagi uzupełniające, które będą udostępnione wraz z powyższymi rekomendacjami.

V. Zakończenie

Uczestnicy konferencji Białego Szczytu w poczuciu odpowiedzialności za podniesienie poziomu opieki zdrowotnej i zapewnienia bezpieczeństwa zdrowotnego oraz praw pacjentów przedkładają „Rekomendacje” Marszałkowi Sejmu, Prezesowi Rady Ministrów oraz Ministrowi Zdrowia w głębokim przekonaniu, że stanowić będą one istotny punkt odniesienia dla wszystkich dalszych działań ustawodawczych, organizacyjnych oraz decyzji finansowych zmierzających do zreformowania systemu ochrony zdrowia.
http://www.mz.gov.pl

Archiwum

Okręgowa Izba Lekarska w Warszawie im. prof. Jana Nielubowicza