1 lutego 2009

Nowe przepisy prawne

I. 16 października 2008 r. weszło w życie zarządzenie ministra zdrowia z dnia 16 października 2008 r. w sprawie powołania zespołu ds. opracowania projektu nowelizacji ustawy
o Państwowym Ratownictwie Medycznym, opublikowane
w Dzienniku Urzędowym Ministra Zdrowia nr 12, poz. 77.

II. 28 października 2008 r. weszła w życie ustawa z dnia
4 września 2008 r. o zmianie ustawy o pomocy publicznej
i restrukturyzacji publicznych zakładów opieki, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 192, poz. 1181.

Restrukturyzacją finansową mogą być objęte:
1) publiczne zakłady opieki zdrowotnej,
2) jednostki badawczo-rozwojowe prowadzące badania naukowe i prace badawczo-rozwojowe w powiązaniu z udzielaniem świadczeń zdrowotnych i promocją zdrowia, zwane zakładami.
Zakład może być objęty restrukturyzacją finansową na podstawie przepisów ustawy tylko jeden raz.

Skarb Państwa udziela mu pożyczki, jeżeli zakład ten, w dniu złożenia wniosku o pożyczkę, spełnia łącznie następujące warunki:
– uzyskał postanowienie o wszczęciu postępowania restrukturyzacyjnego,
– ma pozytywnie zaopiniowany projekt programu restrukturyzacyjnego,
– ustanowił zabezpieczenia na rzecz Skarbu Państwa na wypadek roszczeń wynikających z niewypełnienia warunków umowy o pożyczkę w postaci zabezpieczenia rzeczowego na majątku własnym, weksla in blanco lub zabezpieczenia udzielonego przez inny podmiot,
– złożył pisemne oświadczenie o wysokości przeciętnego rocznego zatrudnienia w zakładzie w latach 2001 i 2002.

Przepis nie dotyczy podmiotów, o których mowa w pkt 2.
Samodzielnemu publicznemu zakładowi opieki zdrowotnej,
w stosunku do którego wydano decyzję o zakończeniu postępowania restrukturyzacyjnego, który w okresie do 5 lat od dnia wydania ostatecznej decyzji o warunkach restrukturyzacji spłaci 30% należności głównej z tytułu pożyczki wraz z odsetkami za ten okres, umarza się pozostałą część pożyczki.
Samodzielnemu publicznemu zakładowi opieki zdrowotnej, w stosunku do którego wydano ostateczną decyzję o zakończeniu postępowania restrukturyzacyjnego, który w okresie 5 lat od dnia wydania ostatecznej decyzji o warunkach restrukturyzacji spłaci 30% należności głównej z tytułu pożyczki i z tytułu zwiększenia kwoty pożyczki wraz z odsetkami za ten okres, umarza się pozostałą część pożyczki i środków uzyskanych z tytułu jej zwiększenia.

Samodzielnemu publicznemu zakładowi opieki zdrowotnej, który spełnia łącznie następujące warunki:
1) otrzymał ostateczną decyzję o warunkach restrukturyzacji,
2) do dnia umorzenia dokona spłaty odsetek należnych za ten okres,
3) przysługuje mu roszczenie wobec Narodowego Funduszu Zdrowia, Skarbu Państwa lub innej jednostki sektora finansów publicznych z tytułu zobowiązań tego zakładu wobec pracowników wynikających z ustawy z dnia 16 grudnia 1994 r. o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz o zmianie niektórych ustaw,
4) który zrzeknie się roszczeń, o których mowa w pkt 3 –
– umarza się odpowiednio pozostałą część pożyczki albo pozostałą część pożyczki i środków uzyskanych z tytułu jej zwiększenia.

Przepisy dot. umorzenia stosuje się także do samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej, który do 30 listopada 2007 r. zrzekł się przed sądem roszczeń, o których mowa w pkt 3.
Zakładowi, który uzyskał umorzenie określone powyżej oraz spłaci 30% należności głównej z tytułu zwiększenia pożyczki wraz
z odsetkami w okresie 5 lat od dnia wydania decyzji o warunkach restrukturyzacji, umarza się pozostałą część środków uzyskanych z tytułu tego zwiększenia.

Skarb Państwa udziela pożyczki zakładowi, który do 15 listopada 2008 r. złoży wniosek o pożyczkę, jeżeli zakład ten, w dniu złożenia wniosku, spełnia łącznie następujące warunki:
1) udzielono mu dotacji albo uzyskał ostateczną decyzję o warunkach restrukturyzacji,
2) złożył pisemne oświadczenie o przeciętnym rocznym zatrudnieniu w zakładzie w roku 2007,
3) ustanowił zabezpieczenia na rzecz Skarbu Państwa na wypadek roszczeń wynikających z niewypełnienia warunków umowy o pożyczkę.

III. 4 listopada 2008 r. weszło w życie zarządzenie ministra zdrowia z dnia 4 listopada 2008 r. w sprawie powołania zespołu ds. dokonania analizy funkcjonowania szpitali klinicznych i ich relacji formalnoprawnych oraz organizacyjnych
z publicznymi uczelniami medycznymi i publicznymi uczelniami prowadzącymi działalność dydaktyczną i badawczą w dziedzinie nauk medycznych, opublikowane w Dzienniku Urzędowym Ministra Zdrowia nr 12, poz. 82.

IV. 8 listopada 2008 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 9 października 2008 r. w sprawie wymagań, jakie powinien spełniać system zapewnienia jakości
w bankach tkanek i komórek, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 190, poz. 1169.

Rozporządzenie określa wymagania, jakie powinien spełniać system zapewnienia jakości banku tkanek i komórek, w szczególności wymagania dla przechowywania tkanek i komórek, rejestrowania danych dawców oraz konieczność utworzenia standardowych procedur operacyjnych.
Banki tkanek i komórek dostosują dokumentację systemu do wymagań określonych w rozporządzeniu w terminie roku od dnia wejścia w życie rozporządzenia.

V. 12 listopada 2008 r. weszło w życie rozporządzenie ministra Skarbu Państwa z dnia 8 października 2008 r. w sprawie wykazu zakładów lecznictwa uzdrowiskowego prowadzonych w formie jednoosobowych spółek Skarbu Państwa, które nie będą podlegać prywatyzacji, opublikowane
w Dzienniku Ustaw nr 192, poz. 1186.

Wykaz zakładów lecznictwa uzdrowiskowego prowadzonych
w formie jednoosobowych spółek Skarbu Państwa, utworzonych w wyniku komercjalizacji uzdrowiskowych przedsiębiorstw państwowych, dla których organem założycielskim był minister zdrowia, które nie będą podlegać prywatyzacji:
1. „Uzdrowisko Busko-Zdrój” Spółka Akcyjna z siedzibą w Busku Zdroju,
2. „Przedsiębiorstwo Uzdrowisko Ciechocinek” Spółka Akcyjna z siedzibą w Ciechocinku,
3. „Uzdrowisko Kołobrzeg” Spółka Akcyjna z siedzibą w Kołobrzegu,
4. „Uzdrowisko Krynica-Żegiestów” Spółka Akcyjna z siedzibą
w Krynicy Zdroju,
5. „Uzdrowisko Lądek-Długopole” Spółka Akcyjna z siedzibą
w Lądku Zdroju,
6. „Uzdrowisko Rymanów” Spółka Akcyjna z siedzibą w Rymanowie Zdroju,
7. „Uzdrowisko Świnoujście” Spółka Akcyjna z siedzibą w Świnoujściu.

VI. 12 listopada 2008 r. weszło w życie rozporządzenie ministra spraw wewnętrznych i administracji z dnia 13 października 2008 r. w sprawie pomieszczeń w jednostkach organizacyjnych policji, przeznaczonych dla osób zatrzymanych lub doprowadzonych w celu wytrzeźwienia, oraz regulaminu pobytu w tych pomieszczeniach, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 192, poz. 1187.

Regulamin pobytu osób przebywających w pomieszczeniach dla osób zatrzymanych lub doprowadzonych w celu wytrzeźwienia, zawarty w załączniku do rozporządzenia, stanowi, że osobę doprowadzoną w celu wytrzeźwienia poddaje się niezwłocznie badaniom lekarskim, a w uzasadnionych przypadkach także zabiegom sanitarnym, i udziela się jej pierwszej pomocy medycznej. W uzasadnionych przypadkach osobę zatrzymaną poddaje się badaniom lekarskim i zabiegom sanitarnym oraz udziela się jej pierwszej pomocy medycznej. Badania lekarskie i zabiegi sanitarne przeprowadza – z zachowaniem wskazań wiedzy medycznej, odpowiednio – w granicach posiadanych uprawnień – lekarz, felczer, pielęgniarz lub pielęgniarka. Przebieg i wyniki badań lekarskich oraz zabiegów sanitarnych przeprowadzonych
w pomieszczeniu dokumentuje się w książce wizyt lekarskich. Badań lekarskich i zabiegów sanitarnych nie przeprowadza się, gdy osoba zatrzymana lub doprowadzona w celu wytrzeźwienia była im wcześniej poddawana.
W przypadku stwierdzenia lub podejrzenia u osoby zatrzymanej lub doprowadzonej w celu wytrzeźwienia istotnych zakłóceń funkcji zdrowotnych organizmu, natychmiast powiadamia się pogotowie lub zespół ratownictwa medycznego.

Do pomieszczenia przyjmuje się osobę zatrzymaną lub doprowadzoną w celu wytrzeźwienia po uprzednim zbadaniu przez lekarza, który wydaje zaświadczenie o braku przeciwwskazań medycznych do przyjęcia do pomieszczenia, gdy osoba ta:
– jest kobietą w ciąży,
– jest w stanie po użyciu alkoholu lub w stanie nietrzeźwości albo pod działaniem środków odurzających lub psychotropowych,
– ma widoczne obrażenia ciała lub uczestniczyła w bójce,
– oświadcza, że cierpi na schorzenia wymagające stałego lub okresowego leczenia,
– żąda udzielenia jej pomocy medycznej,
– wykazuje objawy zaburzeń psychicznych lub z posiadanych informacji wynika, że może być chora zakaźnie.

VII. 13 listopada 2008 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 4 listopada 2008 r. w sprawie wzorów dokumentów przedkładanych w związku z badaniem klinicznym produktu leczniczego oraz w sprawie wysokości i sposobu uiszczania opłat za rozpoczęcie badania klinicznego, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 201, poz. 1247.

Rozporządzenie określa:
– wzór wniosku do komisji bioetycznej o wydanie opinii o badaniu klinicznym produktu leczniczego oraz do ministra zdrowia o rozpoczęcie badania klinicznego produktu leczniczego,
– dokumentację stanowiącą podstawę wydania opinii o badaniu klinicznym produktu leczniczego przez komisję bioetyczną,
– dokumentację, którą należy dołączyć do wniosku do ministra zdrowia o rozpoczęcie badania klinicznego produktu leczniczego,
– wzór wniosku do komisji bioetycznej o wydanie opinii i do ministra zdrowia o wyrażenie zgody w zakresie istotnych i mających wpływ na bezpieczeństwo uczestników badania klinicznego zmian w protokole badania klinicznego lub dokumentacji dotyczącej badanego produktu leczniczego będącej podstawą uzyskania pozwolenia na prowadzenie badania klinicznego,
– wzór zawiadomienia do komisji bioetycznej i do ministra zdrowia o zakończenie badania klinicznego produktu leczniczego,
– wysokość i sposób uiszczania opłat za rozpoczęcie badania klinicznego.

VIII. 14 listopada 2008 r. weszło w życie zarządzenie ministra zdrowia z dnia 14 listopada 2008 r. w sprawie powołania zespołu ds. koordynacji przygotowań Ministerstwa Zdrowia do realizacji zadań wynikających z przejęcia przez Rzeczpospolitą Polską przewodnictwa w Radzie Unii Europejskiej w II połowie 2011 r., opublikowane w Dzienniku Urzędowym Ministra Zdrowia nr 12, poz. 83.

IX. 17 listopada 2008 r. weszło w życie zarządzenie ministra zdrowia z dnia 23 października 2008 r. w sprawie powołania zespołu ds. opracowania założeń systemowych w zakresie realizacji zadań instytucji powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego przez instytucje niepubliczne, opublikowane w Dzienniku Urzędowym Ministra Zdrowia nr 12, poz. 78.

Do zadań zespołu należy w szczególności:
– przeprowadzanie analizy rynku prywatnych usług zdrowotnych w Rzeczypospolitej Polskiej, ze szczególnym uwzględnieniem oferowanych produktów, struktury dostawców oraz poziomu wydatków na świadczenia zdrowotne oferowane poza systemem powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego,
– dokonanie przeglądu regulacji prawnych w zakresie funkcjonowania rynku prywatnych usług zdrowotnych w Rzeczypospolitej Polskiej, ze szczególnym uwzględnieniem relacji zachodzących pomiędzy publicznym i prywatnym sektorem świadczeń zdrowotnych,
– dokonanie przeglądu i analizy rozwiązań systemowych dotyczących realizacji w innych krajach zadań z zakresu powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego przez instytucje niepubliczne,
– przeprowadzenie analizy w zakresie budowy modelu albo modeli systemu powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego zarządzanego przez instytucje niepubliczne, ze szczególnym uwzględnieniem scenariusza zakładającego decentralizację Narodowego Funduszu Zdrowia oraz utworzenie publicznych
i prywatnych towarzystw ubezpieczeń zdrowotnych,
– opracowanie, na podstawie modelu uznanego za optymalny, założeń zmian systemowych w zakresie realizacji zadań instytucji powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego przez instytucje niepubliczne.

X. 21 listopada 2008 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 14 listopada 2008 r. w sprawie kryteriów zaliczenia produktu leczniczego do poszczególnych kategorii dostępności, opublikowane w Dzienniku Ustaw
nr 206, poz. 1292.

Produkt leczniczy zalicza się do kategorii dostępności „wydawane z przepisu lekarza – Rp” w przypadku, gdy:
– może stanowić bezpośrednie lub pośrednie zagrożenie życia lub zdrowia ludzkiego, nawet wówczas, gdy jest stosowany prawidłowo bez nadzoru lekarskiego, lub
– może być często stosowany nieprawidłowo, czego wynikiem może być bezpośrednie lub pośrednie zagrożenie zdrowia ludzkiego, lub
– zawiera substancje, których działanie lecznicze lub niepożądane działania wymagają dalszych badań, lub
– jest przeznaczony do podawania pozajelitowego.

Produkt leczniczy homeopatyczny zalicza się do wym. wyżej dostępności w przypadku, gdy:
– występuje w stopniu rozcieńczenia wyższym od stopnia rozcieńczenia: trzydzieste rozcieńczenie dziesiętne lub piętnaste rozcieńczenie setne i Korsakova, lub
– występuje w stopniu rozcieńczenia pięćdziesięciotysięcznego
i Korsakova.

Produkt leczniczy zalicza się do kategorii dostępności „wydawane z przepisu lekarza, zawierające środki odurzające lub substancje psychotropowe, określone w odrębnych przepisach – Rpw” w przypadku, gdy:
1) zawiera, w ilości niepodlegającej wyłączeniu, substancję zaklasyfikowaną jako środek odurzający lub substancję psychotropową, lub
2) stosowany niewłaściwie może stwarzać znaczne ryzyko wystąpienia jego nadużywania, prowadzące do uzależnienia, albo niewłaściwego stosowania do nielegalnych celów, lub
3) zawiera substancje czynne, które z powodu swej innowacyjności lub właściwości mogą być zaliczane do grupy, o której mowa w pkt 2.

Produkt leczniczy zalicza się do kategorii dostępności „stosowane wyłącznie w lecznictwie zamkniętym – Lz” w przypadku, gdy z uwagi na swe właściwości farmakologiczne, sposób podawania, wskazania, innowacyjność lub ze względu na interes zdrowia publicznego jest zarezerwowany dla leczenia, które może być przeprowadzone tylko w lecznictwie zamkniętym.

Produkt leczniczy zalicza się do kategorii dostępności „wydawane z przepisu lekarza do zastrzeżonego stosowania – Rpz”
w przypadku, gdy:
– produkt leczniczy stosuje się w terapii chorób lub stanów klinicznych, które muszą być zdiagnozowane w warunkach szpitalnych lub w ośrodkach o odpowiednim zapleczu diagnostycznym, chociaż podawanie i dalsza opieka mogą być prowadzone gdzie indziej, lub
– produkt leczniczy przeznaczony jest dla pacjentów leczonych ambulatoryjnie, ale jego stosowanie może powodować ciężkie działanie niepożądane, a w przypadku szczepionek – poważne działanie niepożądane, i wymaga specjalnego nadzoru w trakcie przyjmowania produktu leczniczego oraz specjalnego nadzoru lekarza w całym okresie terapii.

Produkty lecznicze niespełniające powyższych warunków zalicza się do kategorii dostępności „produkty lecznicze wydawane bez przepisu lekarza – OTC”.

XI. 28 listopada 2008 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 21 listopada 2008 r. w sprawie reklamy produktów leczniczych, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 210, poz. 1327.

Rozporządzenie określa:
– warunki i formy reklamy produktów leczniczych, kierowanej do publicznej wiadomości, do osób uprawnionych do wystawiania recept i osób prowadzących obrót produktami leczniczymi,
– niezbędne dane, jakie reklama ma zawierać,
– sposób przekazywania reklamy,
– dokumentację będącą podstawą do wprowadzenia na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej próbek produktów leczniczych przeznaczonych do dostarczania w ramach reklamy.

Reklamę produktu leczniczego prowadzi się w formie audiowizualnej, dźwiękowej lub wizualnej.
Reklama produktu leczniczego kierowana do publicznej wiadomości w zakładach opieki zdrowotnej, miejscu wykonywania praktyki lekarskiej, pielęgniarki lub położnej, punktach felczerskich, punktach aptecznych oraz placówkach obrotu pozaaptecznego może być rozmieszczana jedynie w poczekalniach dla pacjentów.
Reklama produktu leczniczego kierowana do publicznej wiadomości prowadzona w wym. miejscach oraz w aptekach nie może polegać na stosowaniu form dźwiękowych i audiowizualnych.
Odwiedzanie osób uprawnionych do wystawiania recept, będących świadczeniodawcą lub zatrudnionych u świadczeniodawcy, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008 r. nr 164, poz. 1027), w miejscu udzielania świadczeń zdrowotnych, w celu reklamy produktu leczniczego kierowanej do osób uprawnionych do wystawiania recept, nie może utrudniać prowadzenia przez nich działalności
i odbywa się po uprzednim uzgodnieniu terminu spotkania.
Spotkanie odbywa się poza godzinami pracy osób uprawnionych do wystawiania recept.
Zgodę na spotkanie uzyskuje przedstawiciel medyczny lub handlowy od kierownika zakładu opieki zdrowotnej lub od kierownika państwowej jednostki budżetowej, a w przypadku grupowej praktyki lekarskiej lub indywidualnej praktyki lekarskiej – od osoby wykonującej zawód medyczny w ramach tej praktyki.
Powyższy przepis wszedł w życie z dniem 1 grudnia 2008 r.

XII. 2 grudnia 2008 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 3 listopada 2008 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy związanej z występowaniem w miejscu pracy czynników chemicznych, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 203, poz. 1275.

Narażenie zawodowe na czynnik chemiczny to proces oddziaływania na organizm pracownika czynnika chemicznego występującego na jego stanowisku pracy.
Pracodawca jest obowiązany do ustalenia, czy w środowisku pracy występuje czynnik chemiczny stwarzający zagrożenie, oraz do dokonania i udokumentowania oceny ryzyka zawodowego stwarzanego przez czynnik chemiczny.

Pracodawca obowiązany jest do ponownej oceny ryzyka zawodowego stwarzanego przez czynnik chemiczny, jeżeli nastąpi:
– zmiana w składzie czynnika chemicznego,
– zmiana w procesie technologicznym,
– postęp wiedzy medycznej dotyczącej oddziaływania tego czynnika na zdrowie ludzi.

Ponowna ocena ryzyka powinna być także przeprowadzona na wniosek lekarza sprawującego profilaktyczną opiekę zdrowotną nad pracownikami, w przypadkach uzasadnionych oceną stanu zdrowia pracowników, a w szczególności w razie wystąpienia przekroczenia poziomu dopuszczalnej wartości biologicznej ołowiu we krwi pracownika.
W przypadku narażenia w środowisku pracy na ołów i jego związki nieorganiczne, w ramach kontroli stanu zdrowia, obowiązkowy jest monitoring biologiczny obejmujący pomiar stężenia ołowiu we krwi (PbB), przeprowadzany z zastosowaniem absorpcyjnej spektrometrii atomowej lub metody dającej równoważne wyniki.

XIII. 16 grudnia 2008 r. weszła w życie ustawa z dnia 24 października 2008 r. o zmianie ustawy o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej oraz ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 206, poz. 1288.

Wojskowe komisje lekarskie są właściwe do orzekania o zdolności do czynnej służby wojskowej:
1) poborowych w okresie, kiedy nie urzęduje powiatowa komisja lekarska,
2) żołnierzy pełniących czynną służbę wojskową,
3) żołnierzy rezerwy.

Niezależnie od orzekania, o których mowa wyżej, wojskowe komisje lekarskie orzekają również o:
– zdolności do pełnienia służby poza granicami państwa,
– zdolności do pełnienia służby w rodzajach wojsk i służb oraz na stanowiskach służbowych i funkcjach wojskowych wymagających szczególnych predyspozycji zdrowotnych,
– potrzebie udzielenia żołnierzowi urlopu zdrowotnego.

Badania diagnostyczne i konsultacje specjalistyczne dla potrzeb orzekania przez wojskowe komisje lekarskie realizują placówki medyczne wybrane przez ministra obrony narodowej.
O skierowaniu poborowego lub żołnierza rezerwy do wojskowej komisji lekarskiej wojskowy komendant uzupełnień, a w przypadku skierowania żołnierza czynnej służby wojskowej – dowódca jednostki wojskowej, informuje przewodniczącego tej komisji i przesyła w załączeniu posiadaną dokumentację medyczną dotyczącą stanu zdrowia osoby skierowanej.
W czasie pokoju nie kieruje się do wojskowej komisji lekarskiej osoby, wobec której wydano ostatecznie orzeczenie ustalające kategorię zdolności do czynnej służby wojskowej D albo E.
Orzeczenie wojskowej komisji lekarskiej doręcza się na piśmie wraz z uzasadnieniem, odpowiednio: poborowemu, żołnierzowi rezerwy lub żołnierzowi czynnej służby wojskowej oraz wojskowemu komendantowi uzupełnień w przypadku poborowego i żołnierza rezerwy albo dowódcy jednostki wojskowej w przypadku żołnierza pełniącego czynną służbę wojskową.
Od orzeczenia wojskowej komisji lekarskiej przysługuje odwołanie, odpowiednio: poborowemu, żołnierzowi rezerwy lub żołnierzowi czynnej służby wojskowej oraz wojskowemu komendantowi uzupełnień w przypadku poborowego i żołnierza rezerwy albo dowódcy jednostki wojskowej w przypadku żołnierza pełniącego czynną służbę wojskową, do wojskowej komisji lekarskiej będącej organem wyższego stopnia.
Ostateczne orzeczenie wojskowej komisji lekarskiej jest wiążące dla wojskowych komendantów uzupełnień i dowódców jednostek wojskowych.
Określenie zdolności poborowych do czynnej służby wojskowej należy do powiatowych i wojewódzkich komisji lekarskich.
W ramach wym. czynności poddaje się poborowych obowiązkowym badaniom lekarskim, a także, stosownie do potrzeb i według decyzji przewodniczącego komisji lekarskiej, badaniom specjalistycznym, w tym psychologicznym, oraz obserwacji szpitalnej.
Poborowy jest obowiązany przedstawić komisji lekarskiej posiadaną dokumentację medyczną, w tym wyniki badań specjalistycznych, przeprowadzonych w okresie 12 miesięcy przed dniem stawienia się do poboru.
Poborowych, w stosunku do których orzeczono stałą albo długotrwałą niezdolność do pracy w gospodarstwie rolnym na podstawie ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników (Dz. U. z 1998 r. nr 7, poz. 25 ze zm.), poborowych całkowicie niezdolnych do pracy oraz niezdolnych do samodzielnej egzystencji lub uznanych za całkowicie niezdolnych do pracy na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. nr 39, poz. 353 ze zm.), jak również poborowych zaliczonych do osób o znacznym stopniu niepełnosprawności albo o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. nr 123, poz. 776 ze zm.) można nie poddawać badaniom lekarskim, jeżeli przedstawią komisji wypis z treści orzeczenia stwierdzającego tę niezdolność lub niepełnosprawność, na podstawie którego można określić zdolność tych poborowych do czynnej służby wojskowej.
Powiatowe i wojewódzkie komisje lekarskie powołują wojewodowie w porozumieniu z szefami wojewódzkich sztabów wojskowych.
Wojewódzka komisja lekarska sprawuje nadzór nad działalnością powiatowych komisji lekarskich.
Orzeczenie powiatowej komisji lekarskiej doręcza się poborowemu i wojskowemu komendantowi uzupełnień na piśmie wraz z uzasadnieniem.
Od orzeczenia powiatowej komisji lekarskiej poborowemu
i wojskowemu komendantowi uzupełnień przysługuje odwołanie do wojewódzkiej komisji lekarskiej w terminie 14 dni od dnia doręczenia orzeczenia. Orzeczenie to może być zmienione przez wojewódzką komisję lekarską również z urzędu, jeżeli zostało wydane z naruszeniem przepisów prawa.
Członkom powiatowej komisji lekarskiej przysługuje prawo wnoszenia do wojewódzkiej komisji lekarskiej sprzeciwów od orzeczeń powiatowej komisji lekarskiej w terminie 14 dni od dnia wydania orzeczenia.
Ostateczne orzeczenie o zdolności do czynnej służby wojskowej ustalające kategorię zdolności do czynnej służby wojskowej A lub B może być zmienione przez powiatową komisję lekarską
z urzędu albo na pisemny wniosek poborowego lub wojskowego komendanta uzupełnień, jeżeli stan zdrowia poborowego uległ istotnej zmianie.
O wszczęciu z urzędu postępowania zawiadamia się wojskowego komendanta uzupełnień oraz poborowego.
Wniosek o zmianę kategorii zdolności do czynnej służby wojskowej A lub B poborowy składa za pośrednictwem wojskowego komendanta uzupełnień. Do wniosku poborowy dołącza zaświadczenie lekarskie stwierdzające zmiany w stanie zdrowia poborowego, jakie nastąpiły od dnia ostatniego orzeczenia ustalającego kategorię zdolności do czynnej służby wojskowej.
Do powiatowej komisji lekarskiej nie kieruje się osób, wobec których wydano ostateczne orzeczenie ustalające kategorię zdolności do czynnej służby wojskowej D lub E.
Wobec osób, dla których ustalono kategorię zdolności do czynnej służby wojskowej D lub E, przewodniczący powiatowej komisji lekarskiej wszczyna z urzędu postępowanie w sprawie zmiany kategorii zdolności do czynnej służby wojskowej, jeżeli ostateczne orzeczenie o stopniu zdolności tych osób do czynnej służby wojskowej zostało wydane z naruszeniem przepisów prawa. O wszczęciu tego postępowania powiadamia się wojskowego komendanta uzupełnień oraz poborowego.
Ostateczne orzeczenia komisji lekarskich są wiążące dla wojskowych komendantów uzupełnień.

XIV. 1 stycznia 2009 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 5 listopada 2008 r. w sprawie określenia wysokości opłat za krew i jej składniki w 2009 r., opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 205, poz. 1286.

Opłata za krew pełną konserwowaną (1 jednostka) 450 ml
ą 10% bez antykoagulantu wynosi 240 zł.

mec. Beata Kozyra-ŁukasiAk
Autorka jest radcą prawnym
Dolnośląskiej Izby Lekarskiej

Archiwum

Okręgowa Izba Lekarska w Warszawie im. prof. Jana Nielubowicza