16 marca 2010

Nowości wydawnicze

Nakładem Wydawnictwa Edytor Serwis ukazało się już II wydanie książki Krystyny Knypl pt.: „Życie po byciu lekarzem”. Autorka jest absolwentką Akademii Medycznej w Warszawie (1968 r.), lekarzem internistą-hipertensjologiem. Opublikowała ponad dwieście prac naukowych z zakresu nadciśnienia tętniczego. Pisze również powieści, opowiadania, felietony i wiersze. W prezentowanej powieści porusza aspekty lekarskiej kariery i zawiłych „ścieżek” rozwoju zawodowego splecionych z marzeniami i codziennością. Przekonuje, że determinacja może stać się motorem międzynarodowej kariery, bez względu na to, skąd startujemy.

Krystyna Knypl
Życie po byciu lekarzem
Edytor Serwis, wyd. II, Warszawa 2009 r.
kb

Per Olov Enquist

Nie znam zbyt dobrze literatury skandynawskiej – z tym większą ciekawością przeczytałam „Opowieść o Blanche i Marie” współczesnego pisarza szwedzkiego Pera Olova Enquista. Jest on znany w Europie i poza nią, wyróżniony wieloma prestiżowymi nagrodami, jego dzieła zostały przetłumaczone na 20 języków. Książka, napisana pięknym językiem, jest opowieścią biograficzno-fabularną o naszej rodaczce, wielkiej uczonej Marii Skłodowskiej-Curie oraz jej współpracownicy i przyjaciółce Blanche Wittman.
Życie Marii w Paryżu toczyło się głównie w laboratorium. Miejsce to służyło niegdyś za prosektorium. Cementowa podłoga, kamienne stoły, zimno, pomimo ognia w żeliwnym piecyku – w tym prymitywnym laboratorium Maria wraz ze swym mężem Piotrem odkryli rad i polon. Wtedy jeszcze nie zdawano sobie sprawy, jak zabójcze jest promieniowanie rudy uranu podczas obróbki. Wielu pracowników laboratorium zmarło na raka skóry i białaczkę. Obie ręce Marii miały nie gojące się rany, które ukrywała nosząc rękawiczki.
Jej niezwykle ciekawe życie autor opisał na podstawie zebranych dokumentów, różnych biografii i listów. Czytamy o wielkim społecznym uznaniu dla uczonej, rozgłosie jaki jej towarzyszył, dwukrotnie przyznanej Nagrodzie Nobla i głośnym skandalu, jakim był romans Marii z żonatym profesorem fizyki Paulem Langevinem. Sławnym ludziom, którym przypisano pozytywne cechy, a styl życia postrzega się przez ich geniusz, opinia publiczna rzadko wybacza czyny, które zmieniają ich pozytywny wizerunek. W tym najtrudniejszym dla siebie okresie Maria czerpie pocieszenie i duchowe wsparcie u swej przyjaciółki Blanche Wittman. To bardzo ciekawa i tragiczna postać. W wieku 16 lat została oddana przez ojca do szpitala psychiatrycznego w Salpętričre, prowadzonego przez ekscentrycznego profesora Charcota. Była pacjentką, a zarazem medium w jego eksperymentach hipnotycznych. W 1908 r. na jednym z seansów Axel Munthe (słynny psychiatra i pisarz szwedzki) takie zanotował wrażenie: „Upośledzone epileptyczki i histeryczki […] gromady starych kobiet, zaniedbanych, krzyczących i snujących się jak cienie”. Blanche przeżyła w tym piekle 16 lat. Potem pracowała z Marią. Zajęcie to okazało się dla niej zabójcze – musiała poddać się amputacjom obu nóg i lewej dłoni. Umarła mając 40 lat, Maria przeżyła ją o 27 – obie leżą na cmentarzu w Sceaux. Splecione dzieje tych kobiet są kanwą tej niezwykle ciekawej książki, która po przeczytaniu z pewnością długo pozostanie w naszej pamięci.

Per Olov Enquist
„Opowieść o Blanche i Marie”
Wydawnictwo Jacek Santorski &162; Co
Warszawa 2006 r.

Anna Bieżańska

Archiwum

Okręgowa Izba Lekarska w Warszawie im. prof. Jana Nielubowicza