16 lutego 2011

Nowe przepisy prawne

1 grudnia 2010 r. weszła w życie ustawa z 29 października 2010 r. o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych oraz ustawy o świadczeniu pieniężnym i uprawnieniach przysługujących cywilnym niewidomym ofiarom działań wojennych opublikowana w DzU nr 225, poz. 1465.
Nocna i świąteczna opieka zdrowotna to świadczenia opieki zdrowotnej z zakresu podstawowej opieki zdrowotnej udzielane przez świadczeniodawców poza godzinami pracy określonymi w umowach o udzielanie świadczeń podstawowej opieki zdrowotnej, w szczególności w dni wolne od pracy i w święta, w przypadku nagłego zachorowania lub nagłego pogorszenia stanu zdrowia świadczeniobiorcy, które nie jest stanem nagłym. Na świadczenia nocnej i świątecznej opieki zdrowotnej oddział wojewódzki Funduszu zawiera odrębną umowę.
Świadczeniodawca udzielający świadczeń z zakresu podstawowej opieki zdrowotnej jest obowiązany do informowania świadczeniobiorców o zasadach i organizacji nocnej i świątecznej opieki zdrowotnej, w szczególności poprzez umieszczenie informacji w miejscu udzielania świadczeń i w siedzibie świadczeniodawcy. Dokonanie przez świadczeniobiorcę wyboru lekarza, pielęgniarki i położnej poz nie wiąże go w zakresie świadczeniodawcy udzielającego świadczeń nocnej i świątecznej opieki zdrowotnej.
Świadczeniodawca będący w dniu wejścia w życie ustawy stroną odrębnej umowy zawartej z Narodowym Funduszem Zdrowia udziela świadczeń nocnej i świątecznej opieki zdrowotnej, o której mowa wyżej, chyba że w terminie 30 dni od dnia wejścia w życie ustawy złoży oświadczenie o rozwiązaniu tej umowy, za uprzednim nie krótszym niż 3 miesiące okresem wypowiedzenia. Oświadczenie składa się Narodowemu Funduszowi Zdrowia na piśmie pod rygorem nieważności.
W terminie 3 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy Narodowy Fundusz Zdrowia przeprowadzi postępowanie w sprawie zawarcia umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w przedmiocie świadczeń nocnej i świątecznej opieki zdrowotnej.
Inwalidom wojennym oraz osobom represjonowanym, ich małżonkom pozostającym na ich wyłącznym utrzymaniu oraz wdowom i wdowcom po poległych żołnierzach i zmarłych inwalidach wojennych oraz osobach represjonowanych, uprawnionym do renty rodzinnej, a także cywilnym niewidomym ofiarom działań wojennych przysługuje bezpłatne zaopatrzenie w leki oznaczone symbolami „Rp” lub „Rpz”, dopuszczone do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
Zgodnie z art. 10 ust. 2 pkt 1 ustawy z 16 listopada 2006 r. o świadczeniu pieniężnym i uprawnieniach przysługujących cywilnym niewidomym ofiarom działań wojennych (DzU nr 249, poz. 1824) osobie uprawnionej przysługuje także prawo do bezpłatnych leków oraz przedmiotów ortopedycznych i środków pomocniczych, na podstawie art. 36 ust. 4, art. 46 ust. 1 i art. 47 ust. 1 ustawy z 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (DzU z 2008 r. nr 164, poz. 1027 ze. zm.)

21 grudnia 2010 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Zdrowia z 8 grudnia 2010 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie przeprowadzania badań lekarskich pracowników, zakresu profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami oraz orzeczeń lekarskich wydawanych do celów przewidzianych w Kodeksie pracy opublikowane w DzU nr 240, poz. 1611.

22 grudnia 2010 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Zdrowia z 15 listopada 2010 r. w sprawie wykazu zakładów zamkniętych przeznaczonych do wykonywania środków zabezpieczających orzeczonych wobec skazanych za przestępstwa skierowane przeciwko wolności seksualnej, a także ich pojemności i warunków zabezpieczenia opublikowane w DzU nr 230, poz. 1520.

22 grudnia 2010 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Zdrowia z 15 listopada 2010 r. w sprawie wykazu zakładów ambulatoryjnych przeznaczonych do wykonywania środków zabezpieczających orzeczonych wobec skazanych za przestępstwa skierowane przeciwko wolności seksualnej opublikowane w DzU nr 230, poz. 1519.
Rozporządzenie określa:
– wykaz zakładów ambulatoryjnych przeznaczonych do wykonywania środka zabezpieczającego orzeczonego wobec skazanych za przestępstwa skierowane przeciwko wolności seksualnej stanowiący załącznik do rozporządzenia;
– tryb i sposób zawiadamiania Policji lub organu wojskowego o uchylaniu się sprawcy od leczenia;
– warunki wystąpienia do sądu z wnioskiem o zmianę sposobu wykonywania środka zabezpieczającego.
Jeżeli w rozporządzeniu jest mowa o zakładzie ambulatoryjnym, należy przez to rozumieć również inną jednostkę organizacyjną zakładu opieki zdrowotnej, w której są udzielane świadczenia z zakresu leczenia zaburzeń preferencji seksualnych w warunkach ambulatoryjnych.
W przypadku niestawiennictwa sprawcy w zakładzie ambulatoryjnym w celu podjęcia lub kontynuacji leczenia kierownik zakładu niezwłocznie zawiadamia o tym właściwą jednostkę Policji lub właściwy organ wojskowy.
W przypadku, innego sposobu, uchylania się sprawcy od leczenia kierownik zakładu ambulatoryjnego niezwłocznie zawiadamia o tym właściwą jednostkę Policji lub właściwy organ wojskowy, wskazując rodzaj zachowania sprawcy.
Informację o podjęciu wymienionych czynności zamieszcza się w dokumentacji medycznej sprawcy, opatrując ją datą, godziną oraz czytelnym podpisem wykonującego te czynności.
Kierownik zakładu ambulatoryjnego, w którym jest wykonywany środek zabezpieczający, występuje do sądu z wnioskiem o zmianę sposobu wykonywania środka zabezpieczającego, jeżeli sprawca nie stosuje się do zaleceń dotyczących terapii farmakologicznej, odmawia uczestnictwa w psychoterapii, przejawia zachowania zagrażające życiu i zdrowiu innych osób lub niszczy mienie zakładu.
We wniosku o zmianę sposobu wykonywania środka zabezpieczającego należy podać powody uzasadniające konieczność zmiany i załączyć do niego:
1) orzeczenie sądu o zastosowaniu środka zabezpieczającego;
2) opinię biegłych o aktualnym stanie zdrowia psychicznego sprawcy i postępach w terapii oraz inne dostępne opinie uzasadniające zmianę sposobu wykonywania środka zabezpieczającego.
W przypadku wystąpienia przez sprawcę lub inną uprawnioną osobę o zmianę sposobu wykonywania środka zabezpieczającego zakład, w którym sprawca się leczy, przesyła do sądu dokumentację, o której mowa w pkt 2, wraz z opinią kierownika tego zakładu.

22 grudnia 2010 r. weszła w życie ustawa z 22 października 2010 r. o zmianie ustawy o zakładach opieki zdrowotnej opublikowana w DzU nr 230, poz. 1507.
Czynność prawna mająca na celu zmianę wierzyciela, w przypadku zobowiązań samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej, może nastąpić po wyrażeniu zgody przez podmiot, który utworzył zakład. Podmiot, który utworzył zakład, wydaje zgodę albo odmawia jej wydania, biorąc pod uwagę konieczność zapewnienia ciągłości udzielania świadczeń zdrowotnych oraz na podstawie analizy sytuacji finansowej i wyniku finansowego samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej za rok poprzedni. Zgodę wydaje się po zasięgnięciu opinii kierownika samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej.
W przypadku naruszenia przepisów ustawy, do sądu o stwierdzenie nieważności umowy zbycia, dzierżawy, najmu, użytkowania, użyczenia aktywów trwałych samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej oraz przelewu wierzytelności może wystąpić także podmiot, który utworzył zakład. Powyższe przepisy stosuje się do zobowiązań samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej, powstałych po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy.
Od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy do 31 grudnia 2012 r. w przypadku wzrostu kwoty zobowiązania Narodowego Funduszu Zdrowia wobec samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej, w stosunku do kwoty wynikającej z poprzedniej umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej dotyczącej tego samego rodzaju lub zakresu świadczeń opieki zdrowotnej, kierownik samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej jest obowiązany do przeznaczenia nie mniej niż 40 proc. kwoty, o którą wzrosło zobowiązanie, na wzrost wynagrodzeń osób zatrudnionych w tym zakładzie, przy czym 3/4 tych środków kierownik samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej przeznacza na wzrost wynagrodzeń osób wykonujących zawód pielęgniarki albo położnej w tym zakładzie.
Wykonywanie powyższego obowiązku następuje w uzgodnieniu z zakładową organizacją związkową. W przypadku, gdy w samodzielnym publicznym zakładzie opieki zdrowotnej działa więcej niż jedna organizacja związkowa, organizacje wspólnie uzgadniają jego wykonanie.
Samodzielny publiczny zakład opieki zdrowotnej, u którego nie działa zakładowa organizacja związkowa, wykonuje ten obowiązek w uzgodnieniu z pracownikiem wybranym przez załogę do reprezentowania jej interesów.
W przypadku nieuzgodnienia wykonania obowiązku, o którym mowa wyżej, w terminie 30 dni od dnia przekazania propozycji sposobu jego wykonania, decyzję podejmuje kierownik samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej.
Kontrolę wykonywania wym. obowiązku przeprowadza podmiot, który utworzył zakład, i Państwowa Inspekcja Pracy.W przypadku naruszenia przez kierownika samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej wykonania powyższego obowiązku:
– podmiot, który utworzył zakład, może rozwiązać bez wypowiedzenia umowę o pracę albo rozwiązać umowę cywilnoprawną, albo odwołać tego kierownika,
– Państwowa Inspekcja Pracy wydaje nakaz usunięcia stwierdzonych uchybień w ustalonym w nakazie terminie.
Kierownik samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej, który wbrew obowiązkowi nie przekazuje środków na wzrost wynagrodzeń w sposób określony w ustawie, podlega karze grzywny.

24 grudnia 2010 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Zdrowia z 15 listopada 2010 r. w sprawie sposobu przekazywania szczepionek świadczeniodawcom prowadzącym obowiązkowe szczepienia ochronne oraz sposobu przechowywania szczepionek stanowiących rezerwę przeciwepidemiczną kraju opublikowane w DzU nr 232, poz. 1524.

30 grudnia 2010 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Zdrowia z 22 grudnia 2010 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu programów zdrowotnych opublikowane w DzU nr 251, poz. 1688.

30 grudnia 2010 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Zdrowia z 22 grudnia 2010 r. w sprawie limitów cen leków i wyrobów medycznych wydawanych świadczeniobiorcom bezpłatnie, za opłatą ryczałtową lub częściową odpłatnością opublikowane w DzU nr 251, poz. 1687.

30 grudnia 2010 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Zdrowia z 22 grudnia 2010 r. w sprawie wykazu leków podstawowych i uzupełniających oraz wysokości odpłatności za leki uzupełniające opublikowane w DzU nr 251, poz. 1686.

30 grudnia 2010 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Zdrowia z 23 grudnia 2010 r. w sprawie wykazu cen urzędowych hurtowych i detalicznych produktów leczniczych i wyrobów medycznych opublikowane w DzU nr 251, poz. 1689.

30 grudnia 2010 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Zdrowia z 22 grudnia 2010 r. w sprawie wykazu chorób oraz wykazu leków i wyrobów medycznych, które ze względu na te choroby są przepisywane bezpłatnie, za opłatą ryczałtową lub za częściową odpłatnością opublikowane w DzU nr 253, poz. 1699.

31 grudnia 2010 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Zdrowia z 28 grudnia 2010 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie określenia wymagań, jakim powinny odpowiadać zakłady i urządzenia lecznictwa uzdrowiskowego opublikowane w DzU nr 258, poz. 1761.
Zakłady i urządzenia lecznictwa uzdrowiskowego należy dostosować do wymagań, o których mowa w rozporządzeniu, z pewnymi wyłączeniami, w terminie nie dłuższym niż do 31 grudnia 2016 r.

31 grudnia 2010 r. weszło w życie rozporządzenie Prezesa Rady Ministrów z 30 grudnia 2010 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie nadania funkcjonariuszom organów Państwowej Inspekcji Sanitarnej uprawnień do nakładania grzywien w drodze mandatu karnego opublikowane w DzU nr 259, poz. 1766.

1 stycznia 2011 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Zdrowia z 21 grudnia 2010 r. w sprawie niepożądanych odczynów poszczepiennych oraz kryteriów ich rozpoznawania opublikowane w DzU nr 254, poz. 1711.

1 stycznia 2011 r. weszła w życie ustawa z 22 października 2010 r. o zmianie ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa opublikowana w DzU nr 225, poz. 1463.

1 stycznia 2011 r. weszła w życie ustawa z 29 października 2010 r. o zmianie ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych oraz niektórych innych ustaw opublikowana w DzU nr 226, poz. 1475.

1 stycznia 2011 r. weszła w życie ustawa z 25 listopada 2010 r. o zmianie ustawy – Kodeks pracy opublikowana w DzU 249, poz. 1655.
Zgodnie z art. 1823 ustawy z 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (DzU z 1998 r. nr 21, poz. 94 ze. zm.) § 1. Pracownik – ojciec wychowujący dziecko ma prawo do urlopu ojcowskiego w wymiarze 2 tygodni, nie dłużej jednak niż:
1) do ukończenia przez dziecko 12 miesiąca życia albo 2) do upływu 12 miesięcy od dnia uprawomocnienia się postanowienia orzekającego przysposobienie i nie dłużej niż do ukończenia przez dziecko 7 roku życia, a w przypadku dziecka, wobec którego podjęto decyzję o odroczeniu obowiązku szkolnego, nie dłużej niż do ukończenia przez nie 10 roku życia.
Przepisu art. 1823 § 1 pkt 2 ustawy nie stosuje się do pracownika – ojca wychowującego dziecko przysposobione, który skorzystał z urlopu ojcowskiego w związku z przysposobieniem dziecka przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy.
Wymiar urlopu ojcowskiego, o którym mowa w art. 1823 § 1 ustawy wynosi w 2011 r. 1 tydzień.
Pracownik – ojciec wychowujący dziecko, korzystający 1 stycznia 2012 r. z urlopu ojcowskiego w wymiarze 1 tygodnia, ma prawo do części urlopu w wymiarze odpowiadającym różnicy między podwyższonym a dotychczasowym wymiarem urlopu ojcowskiego. Części urlopu ojcowskiego udziela się bezpośrednio po wykorzystaniu urlopu w dotychczasowym wymiarze, na pisemny wniosek składany w terminie nie krótszym niż 3 dni przed rozpoczęciem korzystania z takiej części urlopu.

1 stycznia 2011 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Finansów z 27 grudnia 2010 r. w sprawie odliczania i zwrotu kwot wydatkowanych na zakup kas rejestrujących opublikowane w DzU nr 257, poz. 1733.
Odliczenia kwoty wydatkowanej na zakup kasy rejestrującej w wysokości 90 proc. jej ceny, nie więcej jednak niż 700 zł, lub jej zwrotu można dokonać pod warunkiem:
– złożenia przez podatnika do właściwego naczelnika urzędu skarbowego, przed terminem rozpoczęcia ewidencjonowania obrotu i kwot podatku należnego, pisemnego zgłoszenia o liczbie kas rejestrujących i miejscu (adresie) ich używania, które podatnik zamierza stosować do tego ewidencjonowania,
– rozpoczęcia ewidencjonowania obrotu i kwot podatku należnego nie później niż w obowiązujących terminach, przy użyciu kas rejestrujących nabytych w okresie, kiedy kasy te były objęte ważnym potwierdzeniem ministra finansów,
– posiadania przez podatnika dowodu zapłaty całej należności za kasę rejestrującą.
W przypadku podatników, którzy zamierzają stosować do ewidencjonowania obrotu i kwot podatku należnego jedną kasę rejestrującą, zgłoszenie może być dokonane na formularzu zgłoszenia o miejscu instalacji kasy rejestrującej, zgodnie z przepisami dotyczącymi kryteriów i warunków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące, oraz warunków ich stosowania, jeżeli zgłoszenie to zostało złożone przed terminem obowiązkowego rozpoczęcia ewidencjonowania tych kwot.
Odliczenie może być dokonane w deklaracji podatkowej dla podatku od towarów i usług za okres rozliczeniowy, w którym rozpoczęto ewidencjonowanie obrotu i kwot podatku należnego, lub za okresy następujące po tym okresie rozliczeniowym.
Kwota odliczenia w danym okresie rozliczeniowym nie może być wyższa od kwoty różnicy między kwotą podatku należnego a kwotą podatku naliczonego. W przypadku, gdy kwota podatku naliczonego jest większa albo równa kwocie podatku należnego w danym okresie rozliczeniowym, podatnik może otrzymać zwrot kwoty wydatkowanej na zakup kas rejestrujących, z tym że w danym okresie rozliczeniowym kwota zwrotu nie może przekroczyć równowartości:
1) 25 proc. kwoty odpowiadającej 90 proc. jej ceny zakupu (bez podatku), nie więcej jednak niż 175 zł – jeżeli podatnik składa deklaracje za okresy miesięczne, lub
2) 50 proc. kwoty odpowiadającej 90 proc. jej ceny zakupu (bez podatku), nie więcej jednak niż 350 zł – jeżeli podatnik składa deklaracje za okresy kwartalne.
W przypadku podatników rozliczających się w formie ryczałtu, kwota odliczenia za dany okres rozliczeniowy nie może przekraczać kwoty, która powinna podlegać wpłacie do urzędu skarbowego.
W przypadku gdy podatnik rozpoczął ewidencjonowanie obrotu w obowiązujących terminach i wykonuje wyłącznie czynności zwolnione od podatku lub jest podatnikiem zwolnionym od podatku, zwrot kwoty jest dokonywany na wniosek podatnika składany do właściwego naczelnika urzędu skarbowego.
Wniosek powinien zawierać: imię i nazwisko lub nazwę podatnika, jego dane adresowe oraz numer identyfikacji podatkowej. Do wniosku należy dołączyć:
– dane określające imię i nazwisko albo nazwę podmiotu prowadzącego serwis kas, który dokonał fiskalizacji kasy rejestrującej;
– oryginał faktury potwierdzającej zakup kasy rejestrującej wraz z dowodem zapłaty całej należności za kasę rejestrującą;
– informacje o numerze rachunku bankowego podatnika lub jego rachunku w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, której jest członkiem, na który należy dokonać zwrotu.
Podatnicy są obowiązani do zwrotu odliczonych lub zwróconych im kwot wydatkowanych na zakup kas rejestrujących, w przypadkach, gdy w okresie trzech lat od dnia rozpoczęcia ewidencjonowania: zaprzestaną działalności; nastąpi otwarcie likwidacji, zostanie ogłoszona upadłość; nastąpi sprzedaż przedsiębiorstwa lub zakładu (oddziału), a następca prawny nie będzie dokonywał sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych; dokonają odliczenia z naruszeniem warunków określonych w rozporządzeniu.
Zwrot odliczonych lub zwróconych kwot wydatkowanych na zakup kas rejestrujących odnosi się tylko do tych kas, których te warunki lub przypadki dotyczyły.
Zwrotu odliczonych lub zwróconych kwot wydatkowanych na zakup kas rejestrujących należy dokonać na rachunek właściwego urzędu skarbowego w terminie:
– do 25 dnia miesiąca następującego po:
a) miesiącu, w którym powstały okoliczności uzasadniające dokonanie takiego zwrotu, jeżeli podatnik rozlicza podatek za okresy miesięczne;
b) kwartale, w którym powstały okoliczności uzasadniające dokonanie takiego zwrotu, jeżeli podatnik rozlicza podatek za okresy kwartalne;
– do końca miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstały okoliczności uzasadniające dokonanie zwrotu w przypadku podatników, którzy wykonują wyłącznie czynności zwolnione od podatku lub są podatnikami zwolnionymi od podatku.

1 stycznia 2011 r. weszła w życie ustawa z 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw opublikowana w DzU nr 257, poz. 1726.
Zgodnie z art. 103 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (DzU z 2009 r. nr 153, poz. 1227 ze zm.)
1. Prawo do emerytur i rent ulega zawieszeniu lub świadczenia te ulegają zmniejszeniu na zasadach określonych w art. 103a-106.
2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do emerytów, którzy ukończyli 60 lat (kobiety) lub 65 lat (mężczyźni), z zastrzeżeniem art. 103a.
Art. 103a. Prawo do emerytury ulega zawieszeniu bez względu na wysokość przychodu uzyskiwanego przez emeryta z tytułu zatrudnienia kontynuowanego bez uprzedniego rozwiązania stosunku pracy z pracodawcą, na rzecz którego wykonywał je bezpośrednio przed dniem nabycia prawa do emerytury, ustalonym w decyzji organu rentowego.
Do emerytur przyznanych przed 1 stycznia 2011przepisy ustawy stosuje się, poczynając od dnia 1 października 2011 r.

1 stycznia 2011 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Środowiska z 8 grudnia 2010 r. w sprawie wzorów dokumentów stosowanych na potrzeby ewidencji odpadów opublikowane w DzU nr 249, poz. 1673.
Ustala się wzory dokumentów stosowanych na potrzeby ewidencji odpadów: wzór karty ewidencji odpadu, który jest określony w załączniku nr 1 do rozporządzenia, oraz wzór karty przekazania odpadu, który jest określony w załączniku nr 5 do rozporządzenia.

1 stycznia 2011 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Środowiska z 8 grudnia 2010 r. w sprawie zakresu informacji oraz wzorów formularzy służących do sporządzania i przekazywania zbiorczych zestawień danych o odpadach opublikowane w DzU nr 249, poz. 1674.
Wzór formularza do sporządzania i przekazywania zbiorczego zestawienia danych o rodzajach i ilości odpadów, o sposobach gospodarowania nimi oraz o instalacjach i urządzeniach służących do odzysku lub unieszkodliwiania odpadów jest określony w załączniku nr 1 do rozporządzenia.
Zbiorcze zestawienia danych o odpadach za rok 2010 sporządza się na podstawie dotychczasowych wzorów formularzy stanowiących załączniki do rozporządzenia Ministra Środowiska z 25 maja 2007 r. w sprawie zakresu informacji oraz wzorów formularzy służących do sporządzania i przekazywania zbiorczych zestawień danych (DzU nr 101, poz. 686).

1 stycznia 2011 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Zdrowia z 9 sierpnia 2010 r. w sprawie określenia wysokości opłat za krew i jej składniki w 2011 r. opublikowane w DzU nr 153, poz. 1031.

1 stycznia 2011 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Zdrowia z 21 grudnia 2010 r. w sprawie rodzajów i zakresu dokumentacji medycznej oraz sposobu jej przetwarzania opublikowane w DzU nr 252, poz. 1697.

3 stycznia 2011 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z 23 grudnia 2010 r. w sprawie udzielania świadczeń zdrowotnych osobom pozbawionym wolności przez zakłady opieki zdrowotnej dla osób pozbawionych wolności opublikowane w DzU nr 1 z 2011 r., poz. 2.

4 stycznia 2011 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Zdrowia z 21 grudnia 2010 r. w sprawie wojewódzkiego planu działania systemu Państwowe Ratownictwo Medyczne oraz kryteriów kalkulacji kosztów działalności zespołów ratownictwa medycznego opublikowane w DzU nr 3 z 2011 r., poz. 6.
Rozporządzenie określa: szczegółowy zakres danych objętych wojewódzkim planem działania systemu Państwowe Ratownictwo Medyczne; poziom szczegółowości danych objętych planem; ramowy wzór planu; kryteria kalkulacji kosztów działalności zespołów ratownictwa medycznego.
Plan zawiera:
1) charakterystykę potencjalnych zagrożeń dla życia lub zdrowia ludzi, mogących wystąpić na obszarze województwa, uwzględniając specyfikę zagrożeń lokalnych,
2) informacje o jednostkach systemu Państwowe Ratownictwo Medyczne (szpitalne oddziały ratunkowe, zespoły ratownictwa medycznego) centrach urazowych oraz o szpitalach posiadających jednostki organizacyjne wyspecjalizowane w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych niezbędnych dla ratownictwa medycznego, w szczególności dane o:
– liczbie, rodzajach i rozmieszczeniu zespołów ratownictwa medycznego w poszczególnych rejonach operacyjnych, z określeniem obszaru działania dla każdego zespołu i z uwzględnieniem maksymalnego czasu dotarcia do granic obszaru działania,
– liczbie, rodzaju i miejscach stacjonowania specjalistycznych środków transportu wykorzystywanych przez lotnicze zespoły ratownictwa medycznego na potrzeby systemu Państwowe Ratownictwo Medyczne wraz z ich zasięgiem działania oraz o lądowiskach przyszpitalnych, w tym o odległościach lądowiska od szpitali,
– liczbie i rozmieszczeniu szpitalnych oddziałów ratunkowych w poszczególnych powiatach,
– liczbie i rozmieszczeniu centrów urazowych wraz z informacją o zakresie świadczeń opieki zdrowotnej, niezbędnych do realizacji zadań centrum urazowego, jeżeli znajduje się ono na obszarze danego województwa,
– liczbie i rozmieszczeniu jednostek organizacyjnych szpitali wyspecjalizowanych w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych niezbędnych dla ratownictwa medycznego,
– liczbie i rozmieszczeniu szpitali wraz z profilem oddziałów i liczbą łóżek stałych i gotowych do rozwinięcia,
– liczbie, rodzaju oraz rozmieszczeniu w poszczególnych powiatach jednostek współpracujących z systemem;
3) informacje o planowanych na kolejne lata nowych, przenoszonych lub likwidowanych jednostkach systemu i centrach urazowych na obszarze województwa;
4) opis struktury systemu powiadamiania o stanach nagłego zagrożenia zdrowotnego, informacje o lokalizacji wojewódzkich centrów powiadamiania ratunkowego i centrów powiadamiania ratunkowego, na obszarze województwa;
5) sposób współpracy wojewody i dysponentów jednostek systemu ( szpitalne oddziały ratunkowe, zespoły ratownictwa medycznego) z organami administracji publicznej i jednostkami systemu z innych województw;
6) sposób współpracy jednostek systemu z jednostkami współpracującymi z systemem na obszarze województwa;
7) kalkulację kosztów działalności zespołów ratownictwa medycznego na obszarze województwa, z wyłączeniem lotniczych zespołów ratownictwa medycznego.

5 stycznia 2011 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Zdrowia z 3 grudnia 2010 r. w sprawie wykazu szpitali i innych jednostek służby zdrowia oraz medycznych instytutów badawczych uprawnionych do korzystania ze zwolnienia od należności przywozowych opublikowane w DzU nr 240, poz. 1610.

10 stycznia 2011 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Zdrowia z 27 grudnia 2010 r. w sprawie wykazu instytucji i laboratoriów uprawnionych do korzystania ze zwolnienia od należności przywozowych opublikowane w DzU nr 6 z 2011 r., poz. 28.

14 stycznia 2011 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Zdrowia z 23 grudnia 2010 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu świadczeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych w ramach opieki długoterminowej opublikowane w DzU nr 255, poz. 1719.
Świadczenia gwarantowane udzielane w warunkach stacjonarnych są realizowane w zakładach opiekuńczych dla osób dorosłych lub dla dzieci i młodzieży do ukończenia 18 r.ż., pobyt świadczeniobiorcy, który ukończył 18 r.ż. i posiada orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego, wydłuża się do chwili ukończenia nauki.

14 stycznia 2011 r. weszła w życie ustawa z 3 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych oraz ustawy o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi opublikowana w DzU nr 257, poz. 1723.
Świadczeniodawca udzielający świadczeń opieki zdrowotnej w szpitalach i świadczeniodawca udzielający świadczeń specjalistycznych w ambulatoryjnej opiece zdrowotnej przekazują co miesiąc oddziałowi wojewódzkiemu Funduszu właściwemu ze względu na miejsce udzielania świadczenia informację o prowadzonych listach oczekujących na udzielanie świadczeń, obejmującą: liczbę oczekujących i średni czas oczekiwania oraz dane określone w przepisach rozporządzenia Ministra Zdrowia z 20 czerwca 2008 r. w sprawie zakresu niezbędnych informacji gromadzonych przez świadczeniodawców, szczegółowego sposobu rejestrowania tych informacji oraz ich przekazywania podmiotom zobowiązanym do finansowania świadczeń ze środków publicznych (DzU nr 123, poz. 801).

16 stycznia 2011 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Finansów z 3 stycznia 2011 r. w sprawie orzekania o zdolności fizycznej i psychicznej do pracy w wyodrębnionych komórkach organizacyjnych kontroli skarbowej oraz w wywiadzie skarbowym opublikowane w DzU nr 11 z 2011 r., poz. 58.

24 stycznia 2011 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Zdrowia z 12 stycznia 2011 r. w sprawie wymagań zasadniczych oraz procedur oceny zgodności aktywnych wyrobów medycznych do implantacji opublikowane w DzU nr 12 z 2011 r., poz. 76.

24 stycznia 2011 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Zdrowia z 12 stycznia 2011 r. w sprawie wymagań zasadniczych oraz procedur oceny zgodności wyrobów medycznych do diagnostyki in vitro opublikowane w DzU nr 12 z 2011 r., poz. 75.

24 stycznia 2011 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Zdrowia z 12 stycznia 2011 r. w sprawie wymagań zasadniczych oraz procedur oceny zgodności wyrobów medycznych opublikowane w DzU nr 12 z 2011 r., poz. 74.

25 stycznia 2011 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Zdrowia z 16 grudnia 2010 r. w sprawie szczegółowych warunków uzyskiwania dofinansowania realizacji zadań z zakresu ochrony zdrowia, trybu składania wniosków oraz przekazywania środków z Funduszu Rozwiązywania Problemów Hazardowych opublikowane w DzU nr 6 z 2011 r., poz. 27.
Zgodnie z art. 88 ustawy z 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych tworzy się Fundusz Rozwiązywania Problemów Hazardowych, którego dysponentem jest minister zdrowia. Wydatki tego funduszu są przeznaczone wyłącznie na:
– prowadzenie działalności informacyjno-edukacyjnej i opracowywanie specjalistycznych ekspertyz, raportów, sprawozdań dotyczących problematyki uzależnień od hazardu;
– opracowywanie i wdrażanie nowych metod profilaktyki i rozwiązywania problemów wynikających z uzależnień od hazardu;
– udzielanie finansowej pomocy instytucjom i stowarzyszeniom realizującym zadania związane z rozwiązywaniem problemów wynikających z uzależnień od hazardu, w tym sporządzanie oceny rozpowszechnienia i zagrożenia patologicznym hazardem;
– prowadzenie działań ukierunkowanych na podnoszenie jakości programów profilaktycznych i terapeutycznych, a także zwiększania kompetencji zawodowych osób zajmujących się leczeniem w celu zwiększenia skuteczności oraz dostępności leczenia dla osób uzależnionych od hazardu i ich bliskich.
Wnioski o udzielenie dofinansowania składa się w terminach do:
30 listopada roku poprzedzającego rok realizacji zadania;
31 marca roku, w którym dofinansowanie ma być udzielone.
Minister, uwzględniając wysokość środków funduszu, może ogłosić dodatkowy termin składania wniosków o udzielenie dofinansowania.

25 stycznia 2011 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Obrony Narodowej z 13 grudnia 2010 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie orzekania o zdolności do czynnej służby wojskowej oraz trybu postępowania wojskowych komisji lekarskich w tych sprawach opublikowane w DzU nr 6 z 2011 r., poz. 24.
Wojskowa komisja lekarska orzeka w składzie trzech lekarzy. Przewodniczącego składu orzekającego wyznacza przewodniczący wojskowej komisji lekarskiej. Wojskowa komisja lekarska wyższego stopnia rozpatruje odwołanie w składzie trzech lekarzy. Przewodniczącego składu orzekającego wyznacza przewodniczący wojskowej komisji lekarskiej wyższego stopnia. Dotychczas wojskowe komisje lekarskie orzekały w składzie trzech oficerów lekarzy.

1 lutego 2011 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Zdrowia z 22 grudnia 2010 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu lecznictwa uzdrowiskowego opublikowane w DzU nr 252, poz. 1698.

1 lutego 2011 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Zdrowia z 12 stycznia 2011 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu leczenia stomatologicznego opublikowane w DzU nr 12 z 2011 r., poz. 77.

2 lutego 2011 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Zdrowia z 24 stycznia 2011 r. w sprawie wykazu leków, które mogą być traktowane jako surowce farmaceutyczne, wysokości opłaty ryczałtowej za leki podstawowe i recepturowe, ilości leku recepturowego, którego dotyczy opłata ryczałtowa, oraz sposobu obliczania kosztu sporządzania leku recepturowego opublikowane w DzU nr 23 z 2011 r., poz. 126.

2 lutego2011 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Infrastruktury z 12 stycznia 2011 r. w sprawie zadań służby medycyny pracy wynikających ze specyfiki ryzyka zawodowego osób zatrudnionych w transporcie kolejowym opublikowane w DzU nr 20 z 2011 r., poz. 102.

11 lutego 2011 r. weszła w życie ustawa z 3 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o ochronie zdrowia psychicznego opublikowana w DzU nr 6 z 2011 r., poz. 19.
Rzecznik Praw Pacjenta Szpitala Psychiatrycznego w celu ochrony praw osób umieszczonych w szpitalu psychiatrycznym ma prawo:
– wstępu do pomieszczeń szpitala psychiatrycznego związanych z udzielaniem świadczeń zdrowotnych,
– występowania z wnioskiem do personelu zakładu opieki zdrowotnej, w szczególności do lekarza prowadzącego, ordynatora oddziału psychiatrycznego (lekarza kierującego oddziałem) lub kierownika zakładu opieki zdrowotnej, oraz do podmiotu, który utworzył ten zakład, o podjęcie działań zmierzających do usunięcia przyczyny skargi lub zaistniałych naruszeń,
– wglądu w dokumentację medyczną za zgodą osoby umieszczonej w szpitalu, jej przedstawiciela ustawowego, opiekuna prawnego lub faktycznego,
– porozumiewania się z tymi osobami, bez udziału innych osób.
Orzeczenie o stanie zdrowia osoby z zaburzeniami psychicznymi, opinię lub skierowanie do innego lekarza lub psychologa albo zakładu opieki zdrowotnej lekarz może wydać wyłącznie na podstawie uprzedniego osobistego zbadania tej osoby. Skierowanie do szpitala psychiatrycznego jest wydawane w dniu badania, a jego ważność wygasa po upływie 14 dni.
Wskazany okres ważności skierowania ulega przedłużeniu o czas oczekiwania na przyjęcie do szpitala psychiatrycznego pod warunkiem wpisania na listę oczekujących na udzielenie świadczenia w terminie 14 dni od dnia wystawienia skierowania.
Osoba z zaburzeniami psychicznymi leczona w szpitalu psychiatrycznym może uzyskać zgodę ordynatora (lekarza kierującego oddziałem) na okresowe przebywanie poza szpitalem bez wypisywania jej z zakładu, jeżeli nie zagraża to jej życiu albo życiu lub zdrowiu innych osób.
Przymus bezpośredni wobec osób z zaburzeniami psychicznymi, przy wykonywaniu czynności przewidzianych w niniejszej ustawie, można stosować tylko wtedy, gdy przepis ustawy do tego upoważnia albo osoby te:
1) dopuszczają się zamachu przeciwko:
a) życiu lub zdrowiu własnemu lub innej osoby,
b) bezpieczeństwu powszechnemu;
2) w sposób gwałtowny niszczą lub uszkadzają przedmioty znajdujące się w ich otoczeniu;
3) poważnie zakłócają lub uniemożliwiają funkcjonowanie zakładu psychiatrycznej opieki zdrowotnej lub jednostki organizacyjnej pomocy społecznej.
O zastosowaniu przymusu bezpośredniego decyduje lekarz, który określa rodzaj zastosowanego środka przymusu oraz osobiście nadzoruje jego wykonanie. W szpitalach psychiatrycznych, jednostkach organizacyjnych pomocy społecznej oraz w trakcie wykonywania czynności bezzwłocznego przewiezienia badanego do szpitala, a także zatrzymania i przymusowego doprowadzenia przez Policję, gdy osoba psychicznie chora odmawia poddania się badaniu przez biegłego, jeżeli nie jest możliwe uzyskanie natychmiastowej decyzji lekarza, o zastosowaniu przymusu bezpośredniego decyduje i nadzoruje osobiście jego wykonanie pielęgniarka, która jest obowiązana niezwłocznie zawiadomić o tym lekarza. Każdy przypadek zastosowania przymusu bezpośredniego i uprzedzenia o możliwości jego zastosowania odnotowuje się w dokumentacji medycznej.
W jednostce organizacyjnej pomocy społecznej, która nie zatrudnia lekarza, powyższą informację pielęgniarka przekazuje kierownikowi jednostki, który niezwłocznie informuje o tym upoważnionego przez marszałka województwa lekarza specjalistę w dziedzinie psychiatrii.
W szpitalu psychiatrycznym lekarz, o którym mowa wyżej, niezwłocznie zatwierdza zastosowanie przymusu bezpośredniego zleconego przez pielęgniarkę lub nakazuje zaprzestanie jego stosowania. Jeżeli nie jest możliwe uzyskanie natychmiastowej decyzji osoby, o której mowa wyżej, o zastosowaniu przymusu bezpośredniego w trakcie wykonywania czynności bezzwłocznego przewiezienia badanego do szpitala oraz zatrzymania i przymusowego doprowadzenia przez Policję lub wobec osoby z zaburzeniami psychicznymi, której pomocy udziela zespół ratownictwa medycznego, decyduje i nadzoruje osobiście kierujący akcją prowadzenia medycznych czynności ratunkowych, który jest obowiązany niezwłocznie zawiadomić o tym dyspozytora medycznego.
Każdy przypadek zastosowania przymusu bezpośredniego i uprzedzenia o możliwości jego zastosowania odnotowuje się w dokumentacji medycznej.
Zastosowanie przymusu bezpośredniego wobec osoby, o której mowa w pkt 1 i 2, polega na przytrzymaniu, przymusowym podaniu leków, unieruchomieniu lub izolacji, a wobec osoby, o której mowa w pkt 3, na przytrzymaniu lub przymusowym podaniu leku.
W sytuacji bezzwłocznego przewiezienia badanego do szpitala, zastosowanie przymusu bezpośredniego polega na przytrzymaniu lub unieruchomieniu. Przymus bezpośredni stosuje się nie dłużej niż przez czas niezbędny do uzyskania pomocy lekarskiej, a w przypadku, gdy jej uzyskanie jest utrudnione, na czas niezbędny do przewiezienia osoby do zakładu psychiatrycznej opieki zdrowotnej lub szpitala wskazanego przez dyspozytora medycznego. Przewiezienie osoby z zastosowaniem przymusu bezpośredniego następuje w obecności zespołu ratownictwa medycznego.
Przed zastosowaniem przymusu bezpośredniego uprzedza się o tym osobę, wobec której środek ten ma być podjęty. Przy wyborze środka przymusu należy wybierać środek możliwie dla tej osoby najmniej uciążliwy, a przy stosowaniu przymusu należy zachować szczególną ostrożność i dbałość o dobro tej osoby.
W przypadkach określonych na wstępie jednostki systemu: Państwowe Ratownictwo Medyczne, Policja oraz Państwowa Straż Pożarna są obowiązane do udzielania lekarzowi, pielęgniarce lub kierującemu akcją prowadzenia medycznych czynności ratunkowych pomocy na ich żądanie.
Zasadność zastosowania przymusu bezpośredniego:
– przez lekarza zakładu opieki zdrowotnej, w tym lekarza, który zatwierdził stosowanie środka przymusu bezpośredniego zleconego przez inną osobę – ocenia, w terminie 3 dni, kierownik tego zakładu, jeżeli jest lekarzem, lub lekarz przez niego upoważniony,
– przez innego lekarza, pielęgniarkę jednostki organizacyjnej pomocy społecznej lub kierującego akcją prowadzenia medycznych czynności ratunkowych – ocenia, w terminie 3 dni, upoważniony przez marszałka województwa lekarz specjalista w dziedzinie psychiatrii.
Osoba, której zachowanie wskazuje na to, że z powodu zaburzeń psychicznych może zagrażać bezpośrednio własnemu życiu albo życiu lub zdrowiu innych osób, bądź nie jest zdolna do zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych, może być poddana badaniu psychiatrycznemu również bez jej zgody, a osoba małoletnia lub ubezwłasnowolniona całkowicie – także bez zgody jej przedstawiciela ustawowego. Konieczność przeprowadzenia badania stwierdza lekarz psychiatra, a w razie niemożności uzyskania pomocy lekarza psychiatry – inny lekarz. Przed przystąpieniem do badania uprzedza się osobę badaną lub jej przedstawiciela ustawowego o przyczynach przeprowadzenia badania bez jej zgody. W razie potrzeby lekarz przeprowadzający badanie zarządza bezzwłocznie przewiezienie badanego do szpitala. Przewiezienie takiej osoby z zastosowaniem przymusu bezpośredniego następuje w obecności lekarza, pielęgniarki lub zespołu ratownictwa medycznego. Lekarz, który przeprowadził badanie psychiatryczne odnotowuje tę czynność w dokumentacji medycznej, wskazując na okoliczności uzasadniające podjęcie postępowania przymusowego. Przepis dotyczący oceny zasadności poddania osoby badaniu bez jej zgody stosuje się odpowiednio.
Do wniosku o potrzebie przyjęcia do szpitala psychiatrycznego osoby chorej psychicznie bez jej zgody dołącza się orzeczenie lekarza psychiatry szczegółowo uzasadniające potrzebę leczenia w szpitalu psychiatrycznym. Orzeczenie lekarz psychiatra wydaje na uzasadnione żądanie osoby lub organu uprawnionego do zgłoszenia wniosku o wszczęcie postępowania. W przypadku niezałączenia do wniosku orzeczenia lekarskiego lub gdy zostało ono wydane w okresie dłuższym niż 14 dni przed dniem złożenia wniosku, sąd zwraca wniosek. W powyższym przypadku, jeżeli treść wniosku lub załączone do wniosku dokumenty uprawdopodabniają zasadność przyjęcia do szpitala psychiatrycznego, a złożenie orzeczenia nie jest możliwe, sąd zarządza poddanie osoby, której dotyczy wniosek, odpowiedniemu badaniu.
Jeżeli osoba chora psychicznie odmawia poddania się badaniu, może być ono przeprowadzone bez jej zgody.
Jeżeli osoba psychicznie chora, która ma być poddana badaniu przez biegłego, odmawia stawienia się we wskazanym miejscu lub w inny sposób uchyla się od tego badania, sąd może zarządzić zatrzymanie i przymusowe doprowadzenie tej osoby przez Policję do wskazanego miejsca.
Jeżeli osoba psychicznie chora, wobec której wydano postanowienie o przyjęciu do szpitala psychiatrycznego, odmawia stawienia się w szpitalu psychiatrycznym lub w inny sposób utrudnia wykonanie tego postanowienia, sąd z urzędu lub na wniosek upoważnionego przez marszałka województwa lekarza psychiatry może zarządzić zatrzymanie i przymusowe doprowadzenie tej osoby do szpitala psychiatrycznego przez Policję.
Zatrzymanie i przymusowe doprowadzenie przez Policję następuje w obecności lekarza, pielęgniarki lub zespołu ratownictwa medycznego.

11 lutego 2011 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Zdrowia z 12 stycznia 2011 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie opłat za czynności wykonywane przez organy Państwowej Inspekcji Sanitarnej w ramach urzędowych kontroli żywności opublikowane w DzU nr 18 z 2011 r., poz. 95.

11 lutego 2011 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Zdrowia z 12 stycznia 2011 r. w sprawie wykazu produktów leczniczych, które mogą być doraźnie dostarczane w związku z udzielanym świadczeniem zdrowotnym, oraz wykazu produktów leczniczych wchodzących w skład zestawów przeciwwstrząsowych, ratujących życie opublikowane w DzU nr 18 z 2011 r., poz. 94.

Archiwum

Okręgowa Izba Lekarska w Warszawie im. prof. Jana Nielubowicza