27 marca 2013

Nowe przepisy prawne

12 grudnia 2012 r. w Monitorze Polskim poz. 951 została opublikowana uchwała Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z 23 listopada 2012 r. w sprawie ustanowienia 18 kwietnia Dniem Pacjenta w Śpiączce.

19 grudnia 2012 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z 6 grudnia 2012 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu programów zdrowotnych, opublikowane w DzU z 2012 r., poz. 1422.

29 grudnia 2012 r. weszło w życie rozporządzenie ministra pracy i polityki społecznej z 20 grudnia 2012 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie szczegółowych zasad i trybu wystawiania zaświadczeń lekarskich, wzoru zaświadczenia lekarskiego i zaświadczenia lekarskiego wydanego w wyniku kontroli lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, opublikowane w DzU z 2012 r., poz. 1491.
Zaświadczenia lekarskie i zaświadczenia lekarskie wydane w wyniku kontroli lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych mogą być wystawiane na formularzach według wzorów określonych w dotychczas obowiązujących przepisach do czasu wyczerpania zapasów, nie dłużej jednak niż do 31 grudnia 2013 r.

29 grudnia 2012 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z 5 grudnia 2012 r. w sprawie sposobu organizacji obsługi bibliotecznej w podmiotach leczniczych oraz sposobu współdziałania bibliotek publicznych w wykonywaniu tej obsługi, opublikowane w DzU z 2012 r., poz. 1406.

30 grudnia 2012 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z 21 grudnia 2012 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie recept lekarskich, opublikowane w DzU z 2012 r., poz. 1506.
Ustawa o refundacji leków określa w art. 2 pkt 14 jako osobę uprawnioną m.in.:

  1. lekarza ubezpieczenia zdrowotnego w rozumieniu ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych,
  2. lekarza, lekarza dentystę, z którymi NFZ zawarł umowę upoważniającą do wystawiania recept refundowanych,
  3. lekarza, lekarza dentystę posiadającego prawo wykonywania zawodu, który zaprzestał wykonywania zawodu, a z którym NFZ zawarł umowę upoważniającą do wystawiania recept refundowanych dla wystawiającego, jego małżonka, wstępnych i zstępnych w linii prostej oraz rodzeństwa.

Recepta, na której co najmniej jeden z przepisanych leków, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego, wyrobów medycznych, dla którego wydano decyzję o objęciu refundacją, ma być wydany za odpłatnością, o której mowa w ustawie o refundacji (bezpłatnie, za odpłatnością ryczałtową, za odpłatnością w wysokości 30 proc. albo 50 proc. ich limitu finansowania) obejmuje:

  1. dane dotyczące osoby uprawnionej, o której mowa w art. 2 pkt 14 lit. b i c ustawy o refundacji, albo świadczeniodawcy (podmiotu wykonującego działalność leczniczą), u którego wykonuje zawód osoba uprawniona, o której mowa w art. 2 pkt 14 lit. a ustawy.
    Dane dotyczące osoby uprawnionej albo świadczeniodawcy obejmują: n nazwę albo firmę wynikającą z umowy o wystawianie recept refundowanych zawartej z NFZ n adres miejsca udzielania świadczenia zdrowotnego (nazwa miejscowości, ulica, numer domu, numer lokalu, jeżeli nadano), a w przypadku lekarzy wykonujących działalność leczniczą w formie indywidualnej praktyki lekarskiej wyłącznie w miejscu wezwania lub indywidualnej specjalistycznej praktyki lekarskiej wyłącznie w miejscu wezwania n adres miejsca przyjmowania wezwań i miejsca przechowywania dokumentacji medycznej n numer telefonu n identyfikator stanowiący dziewięć pierwszych cyfr numeru REGON właściwego dla miejsca udzielania świadczenia zdrowotnego, jeżeli dotyczy.
    Jeżeli recepta jest wystawiona przez osobę uprawnioną, o której mowa w art. 2 pkt 14 lit. c ustawy, dane osoby uprawnionej obejmują: n imię i nazwisko n adres miejsca zamieszkania (nazwa miejscowości, ulica, numer domu, numer lokalu) n numer telefonu n dziewięciocyfrowy numer identyfikacyjny określony w umowie upoważniającej do wystawiania recept refundowanych.
  2. dane dotyczące pacjenta:
    1. imię i nazwisko,
    2. adres (nazwa miejscowości, ulica, numer domu, numer lokalu, jeżeli nadano) miejsca zamieszkania albo miejsca pełnienia służby wojskowej albo miejsca zamieszkania osoby uprawnionej albo siedziby urzędu gminy lub gminnego ośrodka pomocy społecznej – w przypadku świadczeniobiorcy, wobec którego wydano decyzję potwierdzającą prawo do świadczeń opieki zdrowotnej, albo siedziby świadczeniodawcy, który udzielił świadczenia,
    3. wiek – w przypadku pacjenta do lat 18, o ile nie można ustalić wieku na podstawie numeru PESEL,
    4. kod uprawnień dodatkowych pacjenta określony w załączniku nr 1,
    5. numer poświadczenia – w przypadku korzystania ze świadczeń opieki zdrowotnej na podstawie przepisów o koordynacji albo numer dokumentu uprawniającego do korzystania ze świadczeń opieki zdrowotnej na podstawie przepisów o koordynacji, wystawionego przez właściwą instytucję zagraniczną,
    6. numer PESEL – jeżeli dotyczy, a w przypadku dziecka nieposiadającego numeru PESEL lub niemożności ustalenia tego numeru – numer PESEL przedstawiciela ustawowego lub opiekuna faktycznego wraz z adnotacją o zamieszczeniu numeru PESEL osoby innej niż pacjent i podpisem osoby uprawnionej,
    7. numer paszportu lub innego dokumentu ze zdjęciem potwierdzającego tożsamość – w przypadku cudzoziemca nie-będącego osobą uprawnioną do świadczeń opieki zdrowotnej na podstawie przepisów o koordynacji, a w przypadku osoby posiadającej Kartę Polaka – numer Karty Polaka,
  3. identyfikator płatnika:
    1. określony w załączniku nr 2 identyfikator oddziału NFZ właściwy dla miejsca zamieszkania świadczeniobiorcy, a w przypadku:
      • braku miejsca zamieszkania świadczeniobiorcy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej – identyfikator oddziału NFZ wskazany przez niego albo miejsca pełnienia służby wojskowej,
      • osoby bezdomnej – identyfikator oddziału NFZ właściwy dla miejsca zamieszkania osoby uprawnionej albo siedziby świadczeniodawcy, albo
    2. znak „X” – w przypadku pacjentów nieposiadających dokumentu potwierdzającego prawo do świadczeń opieki zdrowotnej lub pacjentów niebędących osobami uprawnionymi do świadczeń opieki zdrowotnej, o których mowa w załączniku nr 1, albo
    3. symbol instytucji właściwej dla osoby uprawnionej do świadczeń opieki zdrowotnej na podstawie przepisów o koordynacji, określony w załączniku nr 3,
  4. dane dotyczące przepisanych leków, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego, wyrobów medycznych,
  5. datę wystawienia recepty,
  6. datę realizacji recepty „od dnia”, a jeżeli nie dotyczy – znak „X”,
  7. dane dotyczące osoby uprawnionej: imię i nazwisko oraz numer prawa wykonywania zawodu.

Jeżeli osoba uprawniona, o której mowa w art. 2 pkt 14 lit. b i c ustawy o refundacji, wystawia receptę dla siebie albo dla małżonka, zstępnych lub wstępnych w linii prostej oraz rodzeństwa, w części recepty przeznaczonej na wpisanie danych dotyczących pacjenta:

  • osoba, o której mowa w art. 2 pkt 14 lit. b ustawy o refundacji – może wpisać,
  • osoba, o której mowa w art. 2 pkt 14 lit. c ustawy o refundacji – wpisuje – dodatkowo adnotację: „pro auctore” albo „pro familiae” lub inną, równoważną.

Na recepcie wystawianej z adnotacją, o której mowa wyżej, dane dotyczące pacjenta mogą nie zawierać danych, które są zamieszczane na nadruku, pieczątce lub naklejce z danymi osoby uprawnionej, o których mowa w pkt 1 i 7.
Na recepcie zamieszcza się dodatkowo unikalny numer identyfikujący receptę nadawany przez NFZ.
Jeżeli na recepcie przepisano wyłącznie lek niepodlegający refundacji, posiadający kategorię dostępności „Rpw”, osoba wystawiająca receptę zamieszcza dane, o których mowa w pkt 2 lit. a-c, f albo g, pkt 5 i 6 i dane dotyczące przepisanych leków, z wyjątkiem odpłatności, oraz swoje imię i nazwisko, numer prawa wykonywania zawodu oraz unikalny numer identyfikujący receptę.
Dane dotyczące przepisanych leków, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego, wyrobów medycznych obejmują m.in.:

  • nazwę lub nazwę powszechnie stosowaną (międzynarodową) leku,
  • w przypadku leku recepturowego – jego skład lub nazwę mieszaniny składników, która jest używana zwyczajowo w praktyce farmaceutycznej, a w przypadku leku aptecznego – jego nazwę zgodną z Farmakopeą Europejską lub innymi odpowiednimi farmakopeami uznawanymi w państwach członkowskich Unii Europejskiej.

Wzór recepty na leki refundowane określa załącznik nr 6 do rozporządzenia. Wzór recepty na lek posiadający kategorię dostępności „Rpw” określa załącznik nr 7 do rozporządzenia.
Wymiary recept na leki refundowane nie mogą być mniejsze niż 200 mm długości i 90 mm szerokości.
Recepty na leki posiadające kategorię dostępności „Rpw” są wystawiane na druku w kolorze białym.
W przypadku osoby wystawiającej receptę, która nie jest osobą uprawioną, zakresy liczb będące unikalnymi numerami identyfikującymi recepty wydaje wojewódzki inspektor farmaceutyczny właściwy ze względu na adres zamieszkania osoby wystawiającej receptę.
Recepta, na której przepisano wyłącznie leki niepodlegające refundacji posiadające kategorię dostępności „Rp”, nie musi odpowiadać wzorowi określonemu w załączniku nr 6 do rozporządzenia.
Numer recepty na leki refundowane jest zbudowany z 22 cyfr, z których dwie pierwsze stanowią oznaczenie wersji wzoru recepty: 02 – dla druków recept posiadających unikalne numery identyfikujące recepty przydzielone przez oddział wojewódzki NFZ, 07 – dla druków recept posiadających unikalne numery identyfikujące recepty wydane przez wojewódzkiego inspektora farmaceutycznego. Dopuszcza się wystawianie recept na drukach, których dwie pierwsze cyfry unikalnego numeru identyfikującego receptę stanowią 01, zgodnych ze wzorem obowiązującym przed dniem wejścia w życie niniejszego rozporządzenia, jednak nie dłużej niż do 31 marca 2013 r. Dane dotyczące numeru prawa wykonywania zawodu i numeru REGON nie muszą być przedstawione w postaci kodu kreskowego. Do 31 marca 2013 r. na drukach recept, dla których unikalne numery identyfikujące recepty wydał wojewódzki inspektor farmaceutyczny, numer prawa wykonywania zawodu i numer REGON nie muszą być przedstawione w postaci kodu kreskowego.

31 grudnia 2012 r. weszła w życie ustawa z 23 listopada 2012 r. o zmianie ustawy o Państwowym Ratownictwie Medycznym, opublikowana w DzU z 2012 r., poz. 1459.
Do 31 grudnia 2020 r. lekarzem systemu może być lekarz posiadający:

  1. specjalizację lub tytuł specjalisty albo który ukończył co najmniej drugi rok specjalizacji w dziedzinie anestezjologii i intensywnej terapii, chorób wewnętrznych, chirurgii ogólnej, chirurgii dziecięcej, ortopedii i traumatologii narządu ruchu, ortopedii i traumatologii lub pediatrii albo
  2. 3000 godzin w wykonywaniu zawodu lekarza w szpitalnym oddziale ratunkowym, zespole ratownictwa medycznego, lotniczym zespole ratownictwa medycznego lub izbie przyjęć szpitala.

Lekarz, o którym mowa w pkt 2, jest obowiązany rozpocząć szkolenie specjalizacyjne w dziedzinie medycyny ratunkowej do 1 stycznia 2015 r. W przypadku niespełnienia powyższego wymogu lekarz przestaje być lekarzem systemu.

1 stycznia 2013 r. weszło w życie rozporządzenie ministra spraw wewnętrznych z 20 grudnia 2012 r. w sprawie odbywania szkolenia specjalizacyjnego przez lekarza w podmiocie leczniczym utworzonym przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych, opublikowane w DzU z 2012 r., poz. 1536.
Lekarz może odbyć szkolenie specjalizacyjne, w ramach wolnych miejsc szkoleniowych, w:

  1. podmiocie leczniczym MSW wpisanym na listę jednostek akredytowanych prowadzoną przez dyrektora Centrum Medycznego Kształcenia Podyplomowego,
  2. innym podmiocie leczniczym wpisanym na listę jednostek akredytowanych, za zgodą odpowiednio wojewody albo ministra obrony narodowej.

Lekarz może odbywać szkolenie specjalizacyjne odpowiednio:

  • w ramach płatnego urlopu szkoleniowego udzielonego funkcjonariuszowi na czas trwania określonej specjalizacji,
  • w ramach zwolnienia od zajęć służbowych udzielonego funkcjonariuszowi na czas trwania określonej specjalizacji z jednoczesnym pozostawaniem na dotychczasowym stanowisku służbowym,
  • w ramach umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony z podmiotem leczniczym MSW,
  • w ramach umowy o pracę zawartej na czas trwania specjalizacji z podmiotem leczniczym MSW,
  • w ramach płatnego urlopu szkoleniowego udzielonego pracownikowi na czas trwania określonej specjalizacji,
  • w ramach umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony z podmiotem leczniczym MSW, o którym mowa w pkt 1, i w ramach płatnych urlopów szkoleniowych udzielanych pracownikowi, a w przypadku lekarza pełniącego służbę – w ramach zwolnienia od zajęć służbowych, na czas niezbędny do zrealizowania pozostałej części programu specjalizacji w podmiocie leczniczym MSW prowadzącym szkolenie specjalizacyjne lub odpowiednio w jednostce organizacyjnej, która uzyskała akredytację do szkolenia specjalizacyjnego,
  • w ramach umowy cywilnoprawnej.

Wniosek o odbywanie szkolenia specjalizacyjnego lekarz składa po uprzednim uzyskaniu odpowiednio zgody przełożonego albo pracodawcy. Lekarz może odbywać szkolenie specjalizacyjne po zawarciu pisemnej umowy z kierownikiem jednostki organizacyjnej, podległej ministrowi spraw wewnętrznych lub nadzorowanej przez niego, albo podmiotu leczniczego MSW, w których pełni służbę lub jest zatrudniony, określającej wzajemne prawa i obowiązki. Tryb i sposób odbywania szkolenia specjalizacyjnego przez lekarza w podmiocie leczniczym, o którym mowa w pkt 2, odbywa się zgodnie z przepisami rozporządzenia ministra zdrowia z 20 października 2005 r. w sprawie specjalizacji lekarzy i lekarzy dentystów (DzU nr 213, poz. 1779, ze zm.).
Lekarz zakwalifikowany do odbywania specjalizacji w podstawowej lub szczegółowej dziedzinie medycyny na podstawie przepisów rozporządzenia ministra spraw wewnętrznych i administracji z 6 listopada 2007 r. w sprawie trybu uzyskiwania tytułu specjalisty przez lekarza i lekarza dentystę, pełniącego służbę lub zatrudnionego w zakładzie opieki zdrowotnej, w stosunku do którego minister właściwy do spraw wewnętrznych pełni funkcję organu założycielskiego (DzU nr 219, poz. 1631 ze zm.), odbywa ją zgodnie z dotychczasowym programem specjalizacji i okresem jej trwania, określonych przepisami rozporządzenia ministra zdrowia z 20 października 2005 r. w sprawie specjalizacji lekarzy i lekarzy dentystów.

1 stycznia 2013 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z 20 grudnia 2012 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie stażu podyplomowego lekarza i lekarza dentysty, opublikowane w DzU z 2012 r., poz. 1543. Rozporządzenie wchodzi w życie z mocą od 1 października 2012 r.
Staż lekarza w ramach stażu cząstkowego w dziedzinie:

  • chorób wewnętrznych obejmuje również szkolenie z zakresu transfuzjologii klinicznej oraz z zakresu profilaktyki zakażeń HIV, diagnostyki i leczenia AIDS,
  • medycyny ratunkowej obejmuje również dwudniowy kurs w zakresie medycyny ratunkowej.

1 stycznia 2013 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z 21 grudnia 2012 r. w sprawie nadawania uprawnień inspektora ochrony radiologicznej w pracowniach stosujących aparaty rentgenowskie w celach medycznych, opublikowane w DzU z 2012 r., poz. 1534.

1 stycznia 2013 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z 20 grudnia 2012 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie rodzajów i zakresu dokumentacji medycznej oraz sposobu jej przetwarzania, opublikowane w DzU z 2012 r., poz. 1531.

1 stycznia 2013 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z 20 grudnia 2012 r. w sprawie sposobu i trybu przeprowadzania kontroli podmiotów leczniczych, opublikowane w DzU z 2012 r., poz. 1509.
Minister zdrowia ma prawo przeprowadzania kontroli podmiotów leczniczych pod względem zgodności z prawem oraz pod względem medycznym. Minister zdrowia może zlecić przeprowadzenie kontroli wojewodom, konsultantom krajowym, jednostkom organizacyjnym podległym temu ministrowi lub nadzorowanym przez niego. Minister zdrowia może zlecić, na podstawie umowy, odpłatne przeprowadzenie jednorazowej kontroli, pod względem medycznym, organom samorządów zawodów medycznych, medycznym towarzystwom naukowym, uczelniom medycznym, instytutom badawczym, specjalistom z poszczególnych dziedzin medycyny. Przeprowadzenie kontroli poprzedza opracowanie programu kontroli. W szczególnie uzasadnionych przypadkach, wynikających z konieczności pilnego przeprowadzenia kontroli, dopuszcza się odstąpienie od sporządzenia programu kontroli, za zgodą podmiotu uprawnionego do kontroli.
Kontrolujący, po otrzymaniu upoważnienia, zawiadamia kierownika jednostki kontrolowanej o zakresie kontroli oraz przewidywanym czasie trwania czynności kontrolnych, nie później niż w dniu poprzedzającym dzień rozpoczęcia czynności kontrolnych w jednostce kontrolowanej. Kontrolujący może odstąpić od zawiadomienia, gdy przeprowadzenie kontroli jest uzasadnione przeciwdziałaniem zagrożeniu życia lub zdrowia albo ze względu na dobro kontroli.
Nadzór nad podmiotem leczniczym niebędącym przedsiębiorcą sprawuje podmiot tworzący. Podmiot tworzący sprawuje nadzór nad zgodnością działań podmiotu leczniczego niebędącego przedsiębiorcą z przepisami prawa, statutem i regulaminem organizacyjnym. W ramach nadzoru podmiot tworzący może żądać informacji, wyjaśnień oraz dokumentów od organów podmiotu leczniczego niebędącego przedsiębiorcą oraz dokonuje kontroli i oceny działalności tego podmiotu.
Kontrolę przeprowadza się w siedzibie jednostki kontrolowanej lub miejscu wykonywania działalności leczniczej, w dniach i godzinach pracy w nich obowiązujących. Kontrolujący ustala stan faktyczny na podstawie dowodów zebranych w toku kontroli. Dowodami są w szczególności dokumenty, rzeczy, opinie biegłych, oględziny, pisemne lub ustne wyjaśnienia i oświadczenia. Ustalenia dokonane w trakcie kontroli oraz oceny opisuje się w projekcie wystąpienia pokontrolnego.
Kierownik jednostki kontrolowanej ma prawo w terminie 7 dni od dnia otrzymania projektu wystąpienia pokontrolnego do zgłoszenia umotywowanych pisemnych zastrzeżeń do tego projektu, przy czym termin ten uważa się za zachowany, jeżeli przed jego upływem pismo zostało nadane w polskiej placówce pocztowej operatora publicznego. W przypadku niezgłoszenia zastrzeżeń sporządza się wystąpienie pokontrolne obejmujące treść projektu wystąpienia pokontrolnego. W przypadku uwzględnienia w całości lub w części zastrzeżeń, wystąpienie pokontrolne sporządza się w oparciu o projekt wystąpienia pokontrolnego oraz uwzględnione zastrzeżenia. Od wystąpienia pokontrolnego nie przysługują środki odwoławcze.
Kierownik jednostki kontrolowanej, w wyznaczonym terminie, informuje podmiot uprawniony do kontroli o sposobie wykonania zaleceń, wykorzystaniu wniosków lub przyczynach ich niewykorzystania albo o innym sposobie usunięcia stwierdzonych nieprawidłowości.

1 stycznia 2013 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z 20 grudnia 2012 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie zakresu niezbędnych informacji gromadzonych przez świadczeniodawców, szczegółowego sposobu rejestrowania tych informacji oraz ich przekazywania podmiotom zobowiązanym do finansowania świadczeń ze środków publicznych, opublikowane w DzU z 2012 r., poz. 1507.
Zmiany w rejestrze świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych dotyczą dokumentowania wyjazdu ratunkowego oraz danych identyfikujących dokument potwierdzający prawo do świadczeń opieki zdrowotnej.

1 stycznia 2013 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z 20 grudnia 2012 r. w sprawie sposobu, trybu i terminów występowania do Narodowego Funduszu Zdrowia oraz udostępniania przez Narodowy Fundusz Zdrowia świadczeniobiorcy informacji o prawie do świadczeń opieki zdrowotnej oraz o udzielonych mu świadczeniach, opublikowane w DzU z 2012 r., poz. 1505.
Rozporządzenie określa sposób, tryb i terminy:

  1. występowania świadczeniobiorcy do Narodowego Funduszu Zdrowia o informacje o:
    • posiadanym w danym dniu prawie do świadczeń opieki zdrowotnej oraz podstawie tego prawa, a w przypadku gdy prawo do świadczeń opieki zdrowotnej wynika z objęcia ubezpieczeniem zdrowotnym, także o dacie zgłoszenia do ubezpieczenia zdrowotnego oraz numerach NIP i REGON płatnika ubezpieczenia zdrowotnego,
    • udzielonych mu świadczeniach opieki zdrowotnej oraz kwocie środków publicznych wydatkowanych na sfinansowanie tych świadczeń,
  2. udostępniania przez NFZ świadczeniobiorcy informacji, o których mowa w pkt 1.

Fundusz udostępnia świadczeniobiorcy informacje w formie pisemnej na podstawie wniosku. Wniosek przesyła się za pośrednictwem środków komunikacji elektronicznej, przesyłką listową lub składa się w siedzibie oddziału wojewódzkiego NFZ.

1 stycznia 2013 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z 11 grudnia 2012 r. w sprawie wzorów oświadczeń o przysługującym świadczeniobiorcy prawie do świadczeń opieki zdrowotnej, opublikowane w DzU z 2012 r., poz. 1421.

1 stycznia 2013 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z 11 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu specjalizacji uprawniających lekarza do samodzielnego wykonywania czynności diagnostyki laboratoryjnej w medycznym laboratorium diagnostycznym, opublikowane w DzU z 2012 r., poz. 1420.
Wykaz specjalizacji uprawniających lekarza do samodzielnego wykonywania czynności diagnostyki laboratoryjnej w medycznym laboratorium diagnostycznym jest określony w załączniku do rozporządzenia. Lekarze, którzy na podstawie dotychczasowych przepisów nabyli uprawnienia do samodzielnego wykonywania czynności diagnostyki laboratoryjnej w medycznym laboratorium diagnostycznym, zachowują te uprawnienia.

1 stycznia 2013 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z 20 grudnia 2012 r. w sprawie określenia priorytetowych dziedzin medycyny, opublikowane w DzU z 2012 r., poz. 1489.
Priorytetowymi dziedzinami medycyny są anestezjologia i intensywna terapia, chirurgia onkologiczna, geriatria, ginekologia onkologiczna, hematologia, medycyna ratunkowa, medycyna rodzinna, neonatologia, neurologia dziecięca, onkologia kliniczna, onkologia i hematologia dziecięca, patomorfologia, pediatria, psychiatria dzieci i młodzieży, radioterapia onkologiczna, stomatologia dziecięca.

1 stycznia 2013 r. weszło w życie rozporządzenie Rady Ministrów z 18 grudnia 2012 r. w sprawie odrębnego sposobu ubezpieczania ze względu na wymogi obronności lub bezpieczeństwa państwa, zgłaszania i wyrejestrowywania z ubezpieczenia zdrowotnego oraz przekazywania składek na ubezpieczenie zdrowotne, opublikowane w DzU z 2012 r., poz. 1487.

1 stycznia 2013 r. weszło w życie rozporządzenie ministra obrony narodowej z 14 grudnia 2012 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie orzekania o inwalidztwie żołnierzy zawodowych, żołnierzy zwolnionych z zawodowej służby wojskowej oraz emerytów i rencistów wojskowych, a także właściwości i trybu postępowania wojskowych komisji lekarskich w tych sprawach, opublikowane w DzU z 2012 r., poz. 1504.

1 stycznia 2013 r. weszło w życie rozporządzenie ministra obrony narodowej z 4 grudnia 2012 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie orzekania o zdolności do zawodowej służby wojskowej oraz właściwości i trybu postępowania wojskowych komisji lekarskich w tych sprawach, opublikowane w DzU z 2012 r., poz. 1481.

1 stycznia 2013 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z 20 grudnia 2012 r. w sprawie utworzenia Krajowego Rejestru Nowotworów, opublikowane w DzU z 2012 r., poz. 1497.Krajowy Rejestr Nowotworów tworzy się w celu monitorowania stanu zdrowia usługobiorców oraz zapotrzebowania na świadczenia opieki zdrowotnej przez przeprowadzanie analiz naukowych, statystycznych i medycznych w oparciu o przetwarzane w nim dane.

1 stycznia 2013 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z 20 grudnia 2012 r. w sprawie wysokości zasadniczego wynagrodzenia miesięcznego lekarzy i lekarzy dentystów odbywających specjalizacje w ramach rezydentury, opublikowane w DzU z 2012 r., poz. 1498.
Wysokość zasadniczego wynagrodzenia miesięcznego lekarza i lekarza dentysty odbywającego daną specjalizację w ramach rezydentury w dziedzinach uznanych za priorytetowe wynosi w pierwszych dwóch latach rezydentury – 3602 zł, po dwóch latach rezydentury – 3890 zł.
Wysokość zasadniczego wynagrodzenia miesięcznego lekarza i lekarza dentysty odbywającego daną specjalizację w ramach rezydentury w innych dziedzinach medycyny wynosi w pierwszych dwóch latach rezydentury – 3170 zł, po dwóch latach rezydentury – 3458 zł.
Lekarze, którzy rozpoczęli daną specjalizację lub zostali zakwalifikowani do jej odbywania przed dniem wejścia w życie niniejszego rozporządzenia, otrzymują wynagrodzenie zasadnicze ustalone na podstawie dotychczasowych przepisów.

1 stycznia 2013 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z 20 grudnia 2012 r. w sprawie warunków występowania o sporządzenie dokumentu elektronicznego potwierdzającego prawo do świadczeń opieki zdrowotnej, opublikowane w DzU z 2012 r., poz. 1500.

1 stycznia 2013 r. weszło w życie rozporządzenie ministra obrony narodowej z 15 maja 2012 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie orzekania o inwalidztwie funkcjonariuszy Służby Kontrwywiadu Wojskowego i Służby Wywiadu Wojskowego oraz emerytów i rencistów Służby Kontrwywiadu Wojskowego i Służby Wywiadu Wojskowego, opublikowane w DzU z 2012 r., poz. 558.

1 stycznia 2013 r. weszła w życie ustawa z 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce, opublikowana w DzU z 2012 r., poz. 1342.
Ustawa wprowadza zmiany w ustawie z 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska (DzU z 2008 r. nr 25, poz. 150, ze zm.). Podmiot korzystający ze środowiska, ze względu na wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza, ustala we własnym zakresie wysokość należnej opłaty i wnosi ją na rachunek właściwego urzędu marszałkowskiego. Podmiot korzystający ze środowiska wnosi opłatę za dany rok kalendarzowy do 31 marca następnego roku. Nie wnosi się opłat na rachunek urzędu marszałkowskiego z tytułu tych rodzajów korzystania ze środowiska, których roczna wysokość nie przekracza 800 zł. Podmiot korzystający ze środowiska obowiązany jest prowadzić aktualizowaną co roku ewidencję zawierającą ilość i rodzaj substancji wprowadzanych do środowiska i przesłać marszałkowi województwa sprawozdanie obejmujące powyższe dane do 31 marca następnego roku.
Opłaty za korzystanie ze środowiska za 2012 r. są wnoszone na dotychczasowych zasadach.
Wykaz zawierający powyższe informacje i dane za drugie półrocze 2012 r. jest składany i przekazywany zgodnie z przepisami dotychczasowymi.
Ustawa wprowadza również zmiany w ustawie z 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (DzU z 2008 r. nr 164, poz. 1027 ze zm.).
Dyrektor oddziału wojewódzkiego NFZ wydaje interpretacje indywidualne w zakresie spraw dotyczących objęcia ubezpieczeniem zdrowotnym. Interpretacje indywidualne wraz z wnioskiem o wydanie interpretacji, po usunięciu danych identyfikujących wnioskodawcę oraz inne podmioty wskazane w treści interpretacji, dyrektor oddziału wojewódzkiego NFZ niezwłocznie przekazuje do centrali funduszu, która zamieszcza je w Biuletynie Informacji Publicznej.

9 stycznia 2013 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z 2 stycznia 2013 r. w sprawie specjalizacji lekarzy i lekarzy dentystów, opublikowane w DzU z 2013 r., poz. 26.
Zgodnie z przepisem art. 16 ustawy z 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty, lekarz może uzyskać tytuł specjalisty w określonej dziedzinie medycyny:

  • po odbyciu szkolenia specjalizacyjnego oraz
  • po złożeniu Państwowego Egzaminu Specjalizacyjnego albo
  • po uznaniu za równoważny tytułu specjalisty uzyskanego zagranicą.

Szkolenie specjalizacyjne w określonej dziedzinie medycyny jest szkoleniem modułowym i składa się z:

  1. modułu podstawowego, odpowiadającego podstawowemu zakresowi wiedzy teoretycznej i umiejętności praktycznych z danej dziedziny medycyny, lub wspólnego dla pokrewnych dziedzin medycyny, oraz
  2. modułu specjalistycznego, odpowiadającego profilowi specjalizacji, w którym lekarz może kontynuować szkolenie specjalizacyjne po ukończeniu określonego modułu podstawowego, albo
  3. modułu jednolitego, właściwego dla danej specjalizacji.

Lekarz odbywający szkolenie specjalizacyjne, po zaliczeniu modułu podstawowego, może zmienić dziedzinę medycyny, w której chce kontynuować szkolenie specjalizacyjne, pod warunkiem zakwalifikowania się do jej odbywania w ramach postępowania kwalifikacyjnego.
Lekarz posiadający stopień naukowy doktora habilitowanego i mający odpowiedni dorobek zawodowy i naukowy w zakresie modułu specjalistycznego, o którym mowa w pkt 2, i posiadający tytuł specjalisty lub specjalizację II stopnia w dziedzinie odpowiadającej modułowi podstawowemu, o którym mowa w pkt 1, może ubiegać się o skierowanie go do odbywania tego modułu specjalistycznego bez postępowania kwalifikacyjnego, na wniosek właściwego konsultanta krajowego w danej dziedzinie medycyny.
W przypadku wymienionego lekarza, który rozpoczął szkolenie specjalizacyjne, kierownik specjalizacji może wystąpić do dyrektora CMKP o uznanie dotychczasowego dorobku naukowego i zawodowego lekarza za równoważny ze zrealizowaniem przez niego w części albo w całości modułu specjalistycznego.
W przypadku lekarza posiadającego stopień naukowy doktora habilitowanego i mającego odpowiedni dorobek zawodowy i naukowy w zakresie modułu specjalistycznego, o którym mowa w pkt 2, i posiadającego tytuł specjalisty lub specjalizację II stopnia w dziedzinie odpowiadającej modułowi podstawowemu, o którym mowa w pkt 1, zakwalifikowanego do odbywania szkolenia specjalizacyjnego w trybie postępowania kwalifikacyjnego, kierownik specjalizacji w porozumieniu z właściwym konsultantem krajowym w danej dziedzinie medycyny może wystąpić do dyrektora CMKP o uznanie dotychczasowego dorobku naukowego i zawodowego lekarza za równoważny ze zrealizowaniem przez niego w części albo w całości programu modułu specjalistycznego.
Dyrektor CMKP, na podstawie opinii powołanego przez niego zespołu, może uznać, w drodze decyzji, dotychczasowy dorobek naukowy i zawodowy lekarza, o którym mowa wyżej, za równoważny ze zrealizowaniem przez niego w części albo w całości szczegółowego programu modułu specjalistycznego, a w przypadku uznania za równoważny w całości – podjąć decyzję o dopuszczeniu tego lekarza do PES.
Rozporządzenie określa:

  • wykaz 77 specjalizacji lekarskich i 9 lekarsko-dentystycznych, stanowiący załącznik nr 1,
  • wykaz 5 modułów podstawowych (w zakresie chirurgii ogólnej, chorób wewnętrznych, otorynolaryngologii, patomorfologii, pediatrii) właściwych dla danego szkolenia specjalizacyjnego stanowiący załącznik nr 2 i wykaz specjalizacji posiadających wspólny moduł podstawowy, stanowiący załącznik nr 3,
  • wykaz modułów jednolitych właściwych dla danego szkolenia specjalizacyjnego, stanowiący załącznik nr 4,
  • wzory wniosków o rozpoczęcie szkolenia specjalizacyjnego dla obywateli polskich i cudzoziemców,
  • tryb i sposób przeprowadzania postępowania kwalifikacyjnego oraz punktowe kryteria kwalifikacji lekarzy do odbywania szkolenia specjalizacyjnego,
  • regulamin postępowania kwalifikacyjnego,
  • szczegółowy sposób odbywania szkolenia specjalizacyjnego, w tym przez lekarzy posiadających specjalizację I lub II stopnia lub tytuł specjalisty,
  • formy specjalistycznego szkolenia teoretycznego i praktycznego oraz sposoby ich prowadzenia,
  • sposób i tryb uzyskania potwierdzenia posiadania umiejętności praktycznych określonych programem specjalizacji,
  • wzory dokumentów potwierdzających realizację programu specjalizacji i jego ukończenie,
  • szczegółowy sposób zgłaszania się i tryb dopuszczania do PES,
  • szczegółowy sposób i tryb składania PES oraz ustalania jego wyników,
  • wzór oświadczenia dla członków Państwowych Komisji Egzaminacyjnych,
  • tryb powoływania PKE,
  • tryb uznawania stażu szkoleniowego, staży kierunkowych lub kursów szkoleniowych odbytych zagranicą lub w kraju za równoważne ze zrealizowaniem elementów określonych w programie specjalizacji i ewentualnego skrócenia szkolenia specjalizacyjnego,
  • tryb uznawania dorobku zawodowego i naukowego w nowej dziedzinie medycyny, nieobjętej systemem szkolenia specjalizacyjnego, za równoważny z odbytym szkoleniem specjalizacyjnym, w tym kryteria oceny dorobku zawodowego i naukowego,
  • tryb uznawania dorobku zawodowego i naukowego lekarzy posiadających stopień naukowy doktora habilitowanego za równoważny z odbytym szkoleniem specjalizacyjnym, w tym kryteria oceny dorobku zawodowego i naukowego.

Ponadto rozporządzenie ustala:

  • wykaz specjalizacji z uwzględnieniem modułów lub specjalizacji wymaganych do ich zrealizowania oraz minimalny czas ich trwania, stanowiący załącznik nr 5,
  • wykaz specjalizacji, w których można uzyskać tytuł specjalisty w danej dziedzinie medycyny po zrealizowaniu programu specjalizacji właściwego dla lekarza posiadającego odpowiednią specjalizację I lub II stopnia lub tytuł specjalisty w odpowiedniej dziedzinie medycyny albo zrealizowany i zaliczony odpowiedni moduł podstawowy, stanowiący załącznik nr 6.

Wniosek o odbywanie szkolenia specjalizacyjnego w wybranej dziedzinie medycyny lekarz składa w formie wniosku elektronicznego, oddzielnie dla trybu rezydentury i dla trybu pozarezydenckiego, do wojewody właściwego ze względu na obszar województwa, na terenie którego zamierza odbywać szkolenie specjalizacyjne, w terminach do 28 lutego – na postępowanie kwalifikacyjne przeprowadzane od 1 do 31 marca, albo do 30 września – na postępowanie kwalifikacyjne przeprowadzane od 1 do 31 października.
Po wydrukowaniu i podpisaniu wniosku lekarz przesyła go w formie papierowej do wojewody nie później niż w terminie 3 dni od końcowego terminu złożenia wniosku w formie elektronicznej. W przypadku złożenia wniosku o rozpoczęcie szkolenia specjalizacyjnego w trybie rezydentury oraz w trybie pozarezydenckim lekarz do wniosku dołącza oświadczenie, w którym wskazuje tryb odbywania szkolenia specjalizacyjnego w przypadku zakwalifikowania się na to szkolenie w dwóch trybach.
Lekarz ubiegający się o odbywanie szkolenia specjalizacyjnego może być w danym terminie dopuszczony do postępowania kwalifikacyjnego tylko w jednej dziedzinie medycyny i tylko w jednym województwie.
Lekarz cudzoziemiec, zamierzający wykonywać albo wykonujący zawód na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej wyłącznie w celu odbycia szkolenia podyplomowego lub uzyskania stopnia naukowego, posiadający wizę lub zezwolenie na zamieszkanie na czas oznaczony, przystępuje do postępowania kwalifikacyjnego obowiązującego obywateli polskich. Postępowanie kwalifikacyjne przeprowadza wojewoda, minister obrony narodowej albo minister spraw wewnętrznych dwa razy w roku, w terminach od 1 do 31 marca oraz od 1 do 31 października.
Uwzględniając liczbę miejsc szkoleniowych oraz złożone oświadczenia, organ prowadzący postępowanie sporządza i zatwierdza listę lekarzy zakwalifikowanych do odbywania danego szkolenia specjalizacyjnego i listę lekarzy niezakwalifikowanych do odbywania danego szkolenia specjalizacyjnego.
Wojewoda kieruje lekarza do odbywania szkolenia specjalizacyjnego w wybranej przez lekarza jednostce organizacyjnej, w ramach posiadanych przez nią wolnych miejsc szkoleniowych w danej dziedzinie medycyny, uwzględniając wynik postępowania kwalifikacyjnego, z wyjątkiem lekarzy zakwalifikowanych do odbywania szkolenia specjalizacyjnego w trybie poza rezydenturą na podstawie umowy o pracę oraz poszerzenia zajęć programowych studiów doktoranckich, którzy zostają skierowani w pierwszej kolejności.
Jednostka organizacyjna posiadająca wolne miejsca szkoleniowe w danej dziedzinie medycyny umożliwia odbywanie szkolenia specjalizacyjnego lekarzowi skierowanemu do jego odbywania w tej jednostce. W szczególnie uzasadnionym przypadku wojewoda może, na wniosek lekarza odbywającego szkolenie specjalizacyjne, skierować go do innej jednostki organizacyjnej posiadającej akredytację do tego szkolenia oraz wolne miejsce szkoleniowe. Jeżeli jednostka organizacyjna znajduje się na obszarze innego województwa, zmiana miejsca szkolenia specjalizacyjnego następuje po wyrażeniu zgody przez właściwego wojewodę oraz właściwego konsultanta wojewódzkiego województwa, na którego obszarze lekarz ma kontynuować odbywanie tego szkolenia.
Lekarz, który odbywa szkolenie specjalizacyjne w trybie rezydentury, może zmienić miejsce odbywania szkolenia specjalizacyjnego nie wcześniej niż po upływie jednego roku, chyba że jednostka organizacyjna, w której lekarz odbywa szkolenie specjalizacyjne, uległa likwidacji lub przestała spełniać wymagania do prowadzenia szkolenia. W przypadku nieprzyjęcia lekarza skierowanego do odbywania szkolenia specjalizacyjnego przez jednostkę posiadającą wolne miejsca szkoleniowe wojewoda występuje do dyrektora CMKP z wnioskiem o zmniejszenie liczby miejsc szkoleniowych.
Umowa o pracę w ramach rezydentury jest zawierana na podstawie skierowania.
W przypadku przedłużenia okresu trwania szkolenia specjalizacyjnego w ramach rezydentury jednostka organizacyjna prowadząca szkolenie specjalizacyjne zawiera z lekarzem umowę o pracę na czas określony, odpowiadający sumie okresów prze-dłużających szkolenie specjalizacyjne, o czym lekarz zawiadamia właściwego wojewodę. W przypadku niezrealizowania szkolenia specjalizacyjnego w terminie, na jaki została zawarta umowa o pracę w ramach rezydentury, lekarz może kontynuować odbywanie tego szkolenia jedynie w trybie pozarezydenckim, po uzyskaniu zgody wojewody. Lekarz odbywający szkolenie specjalizacyjne realizuje wszystkie elementy programu specjalizacji, z zastrzeżeniem przypadku uznania dotychczasowego dorobku naukowego i zawodowego.
Lekarz zawiadamia o każdorazowym przedłużeniu okresu odbywania szkolenia specjalizacyjnego właściwego wojewodę.
Jednostka prowadząca szkolenie specjalizacyjne umożliwia lekarzowi odbywającemu szkolenie specjalizacyjne realizację wszystkich elementów programu specjalizacji w ramach czasu trwania danej specjalizacji.
Formy specjalistycznego szkolenia teoretycznego i praktycznego oraz sposoby ich prowadzenia określone w programie specjalizacji obejmują w szczególności:

  1. kurs specjalizacyjny wprowadzający do odbywania danego szkolenia specjalizacyjnego,
  2. kursy specjalizacyjne właściwe dla danej specjalizacji, obejmujące zakres wiedzy określonej w programie danej specjalizacji,
  3. jednolity dla wszystkich specjalności, z wyjątkiem szkolenia specjalizacyjnego w dziedzinie medycyny ratunkowej, kurs w zakresie ratownictwa medycznego,
  4. jednolity dla wszystkich specjalizacji, z wyjątkiem szkolenia specjalizacyjnego w dziedzinie zdrowia publicznego, kurs specjalizacyjny w zakresie zdrowia publicznego – zakończony kolokwium, obejmujący w szczególności orzecznictwo lekarskie, promocję i profilaktykę zdrowotną, epidemiologię, bioetykę, organizację i ekonomikę zdrowia,
  5. jednolity dla wszystkich specjalności kurs w zakresie prawa medycznego – zakończony kolokwium,
  6. szkolenie i uczestniczenie w wykonywaniu oraz wykonanie w ustalonej liczbie określonych zabiegów lub procedur medycznych:
    1. wykonywanych z asystą lub pod nadzorem kierownika specjalizacji albo lekarza specjalisty przez niego wyznaczonego – oznaczonych kodem „A”,
    2. w których lekarz uczestniczy jako pierwsza asysta – oznaczonych kodem „B”,
  7. staże kierunkowe właściwe dla danej specjalizacji, obejmujące zakres wiedzy i umiejętności praktycznych określonych w programie danej specjalizacji,
  8. pełnienie dyżurów medycznych określonych w programie danej specjalizacji lub pracę w systemie zmianowym lub równoważnym czasie pracy, w maksymalnym czasie pracy dopuszczonym w przepisach o działalności leczniczej, o ile program specjalizacji przewiduje pełnienie dyżurów,
  9. samokształcenie, w tym napisanie pracy naukowej.

Lekarz, który w ramach danej specjalizacji odbył i zaliczył kurs, o którym mowa w pkt 4, nie jest obowiązany do jego odbycia i zaliczenia w trakcie realizacji kolejnej specjalizacji, jeżeli okres od jego zaliczenia do rozpoczęcia kolejnej specjalizacji jest nie dłuższy niż 7 lat.
Lekarz, który odbył określony moduł podstawowy i uzyskał jego zaliczenie w ramach danego szkolenia specjalizacyjnego, nie jest obowiązany do jego ponownego odbywania w przypadku

Archiwum

Okręgowa Izba Lekarska w Warszawie im. prof. Jana Nielubowicza