28 maja 2013

Nowe przepisy prawne

mec. Beata Kozyra-Łukasiak

1 kwietnia 2013 r. weszło w życie rozporządzenie ministra finansów z 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących, opublikowane w DzU z 2013 r., poz. 363.
Podatnicy prowadzą ewidencję każdej sprzedaży, w tym sprzedaży zwolnionej, wyłącznie przy użyciu kas, które mają potwierdzenie, że spełniają funkcje wymienione w ustawie o podatku VAT oraz kryteria i warunki techniczne określone w przepisach wykonawczych do ustawy.
Podatnicy, prowadząc ewidencję:

  • wydają nabywcy, bez jego żądania, paragon fiskalny,
  • dokonują po fiskalizacji kasy wyłącznie sprzedaży w trybie fiskalnym i nie dokonują sprzedaży ewidencjonowanej przy zastosowaniu kasy po jej fiskalizacji w żadnym innym trybie, w tym w trybie szkoleniowym,
  • sporządzają raport fiskalny dobowy po zakończeniu sprzedaży za dany dzień, nie później jednak niż przed dokonaniem pierwszej sprzedaży w dniu następnym,
  • sporządzają raport fiskalny okresowy (miesięczny) po zakończeniu sprzedaży za dany miesiąc, w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po danym miesiącu,
  • stosują oznaczenia literowe od „A” do „G” do przyporządkowania stawki podatku do nazw towarów i usług, przy czym:
    • literze „A” jest przyporządkowana stawka podstawowa podatku,
    • literom od „B” do „G” odpowiadają pozostałe stawki podatku stosowane na poszczególne towary i usługi oraz zwolnienie od podatku,
  • dokonują wydruku wszystkich emitowanych przez kasę dokumentów i – w przypadku kas innych niż z elektronicznym zapisem kopii – kopii tych dokumentów na taśmie papierowej,
  • przechowują kopie dokumentów fiskalnych do czasu upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego (przez 5 lat od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku).

Paragon fiskalny zawiera co najmniej:

  • imię i nazwisko lub nazwę podatnika, adres punktu sprzedaży, a dla sprzedaży prowadzonej w miejscach niestałych – adres siedziby lub miejsca zamieszkania podatnika,
  • numer identyfikacji podatkowej podatnika (NIP),
  • numer kolejny wydruku,
  • datę oraz godzinę i minutę sprzedaży,
  • oznaczenie „PARAGON FISKALNY”,
  • nazwę towaru lub usługi pozwalającą na jednoznaczną ich identyfikację,
  • cenę jednostkową towaru lub usługi,
  • ilość i wartość sumaryczną sprzedaży danego towaru lub usługi z oznaczeniem literowym przypisanej stawki podatku,
  • wartość rabatów lub narzutów, o ile występują,
  • wartość sprzedaży brutto i kwoty podatku według poszczególnych stawek podatku po uwzględnieniu rabatów lub narzutów,
  • wartość sprzedaży zwolnionej od podatku,
  • łączną kwotę podatku,
  • łączną kwotę sprzedaży brutto,
  • oznaczenie waluty, w której rejestrowana jest sprzedaż, przynajmniej przy łącznej kwocie sprzedaży brutto,
  • kolejny numer paragonu fiskalnego,
  • numer kasy i oznaczenie kasjera – przy więcej niż jednym stanowisku kasowym,
  • numer identyfikacji podatkowej nabywcy (NIP nabywcy) – na żądanie nabywcy,
  • logo fiskalne i numer unikatowy kasy.

Paragon fiskalny musi być czytelny i umożliwić nabywcy sprawdzenie prawidłowości dokonanej transakcji. Paragon fiskalny może zawierać w miejscu określonym dla nazwy również opis towaru lub usługi stanowiący rozwinięcie tej nazwy.
Informacje zawarte na paragonie fiskalnym powinny znajdować się w powyższej kolejności, z wyjątkiem informacji o dacie oraz godzinie i minucie sprzedaży, a logo fiskalne i numer unikatowy kasy muszą być umieszczone centralnie w ostatniej linii paragonu fiskalnego.
Rozpoczęcie prowadzenia ewidencji przez podatnika poprzedzone jest:

  • złożeniem zawiadomienia do właściwego naczelnika urzędu skarbowego, że będzie przez niego prowadzona ewidencja przy zastosowaniu kasy, w celu odliczenia lub zwrotu kwoty wydatkowanej na zakup kasy,
  • dokonaniem fiskalizacji kasy.

Fiskalizacja dokonywana jest przez serwisanta kas przez jednokrotne i niepowtarzalne uaktywnienie trybu fiskalnego pracy kasy z równoczesnym wpisaniem numeru identyfikacji podatkowej podatnika (NIP) do pamięci fiskalnej.
W terminie 7 dni od dnia fiskalizacji kasy podatnik składa do właściwego naczelnika urzędu skarbowego zgłoszenie danych dotyczących kasy, w celu otrzymania numeru ewidencyjnego.
Podatnicy stosujący kasy:

  • dokonują weryfikacji poprawności pracy kasy, ze szczególnym uwzględnieniem prawidłowego zaprogramowania nazw towarów i usług, wartości stawek podatkowych, waluty ewidencyjnej wraz z jej symbolem i wartością przelicznika, wskazań daty i czasu oraz właściwego przyporządkowania nazw towarów do stawek podatku,
  • niezwłocznie zgłaszają podmiotowi prowadzącemu serwis główny lub podmiotowi prowadzącemu serwis kas każdą nieprawidłowość w pracy kasy,
  • udostępniają kasy do kontroli stanu ich nienaruszalności i prawidłowości pracy na każde żądanie właściwych organów,
  • zgłaszają kasy do obowiązkowego przeglądu technicznego do podmiotu prowadzącego serwis główny lub podmiotu prowadzącego serwis kas,
  • nanoszą w książce kasy oraz w sposób trwały na obudowie kasy numer ewidencyjny, który dla kasy oraz książki kasy jest identyczny i nie może być przypisany innym urządzeniom,
  • przechowują książkę kasy i programy przez okres użytkowania kasy oraz udostępniają je na żądanie właściwych organów; w przypadku kas stacjonarnych książkę kasy, a także programy, przechowuje się w miejscu użytkowania kasy,
  • dokonują wpisów przewidzianych do wykonania przez podatnika w książce kasy oraz umożliwiają dokonanie wpisów podmiotowi prowadzącemu serwis główny lub podmiotowi prowadzącemu serwis kas,
  • powiadamiają niezwłocznie naczelnika urzędu skarbowego o utracie książki kasy,
  • występują niezwłocznie do podmiotu prowadzącego serwis główny o wydanie duplikatu książki kasy w przypadku jej utraty.

Podatnik stosujący kasy korzysta w zakresie serwisu wyłącznie z usług podmiotu prowadzącego serwis główny lub podmiotu prowadzącego serwis kas.
Zmiana podmiotu prowadzącego serwis kas niewynikająca z naruszenia warunków jego prowadzenia może być dokonana, na wniosek podatnika, za zgodą podmiotu prowadzącego serwis główny, z tym że nie może on odmówić zgody na zmianę prowadzącego serwis kas, jeżeli warunki cenowe i miejsca jego świadczenia są korzystniejsze dla podatnika. O dokonanej zmianie podatnik zawiadamia właściwego naczelnika urzędu skarbowego w terminie 7 dni od dnia jej dokonania.
Podatnik w terminie 7 dni od dnia zmiany miejsca używania kasy informuje o tym właściwego naczelnika urzędu skarbowego, składając zgłoszenie aktualizacyjne danych dotyczących kas.
W przypadku zmiany miejsca używania kasy podatnik zapewnia dokonanie zmiany w książce kasy w zakresie określenia miejsca używania kasy oraz zapewnia dokonanie zmiany danych zapisanych w pamięci kasy dotyczących adresu punktu sprzedaży, w którym po dokonanej zmianie kasa będzie używana.
Zmiana miejsca używania kasy nie wymaga odczytania zawartości pamięci fiskalnej kasy.
Podatnicy stosujący kasy z elektronicznym zapisem kopii dodatkowo:

  • prowadzą bieżącą kontrolę w zakresie prawidłowego i terminowego przekazu danych do archiwizowania,
  • stosują urządzenia archiwizujące i informatyczne nośniki danych określone w książce kasy przez producenta krajowego lub podmiot dokonujący wewnątrzwspólnotowego nabycia lub importu kas,
  • stosują autoryzowany przez wymienione podmioty program archiwizujący.

W przypadku utraty kasy w wyniku kradzieży podatnik niezwłocznie powiadamia o tym naczelnika urzędu skarbowego oraz dołącza potwierdzenie zgłoszenia kradzieży wydane przez organy ścigania. W przypadku odzyskania kasy utraconej w wyniku kradzieży podatnik:

  • niezwłocznie powiadamia o tym naczelnika urzędu skarbowego oraz
  • poddaje, przed jej ponownym zastosowaniem do prowadzenia ewidencji, obowiązkowemu przeglądowi technicznemu, przy czym jej ponowne zastosowanie może nastąpić nie wcześniej niż dnia następnego po dokonaniu tego przeglądu.

Obowiązkowego przeglądu technicznego kasy dokonuje się nie rzadziej niż co 2 lata oraz w przypadku odzyskania kasy utraconej w wyniku kradzieży.
Termin pierwszego, obowiązkowego przeglądu technicznego liczony jest od dnia fiskalizacji kasy.
Obowiązkowy przegląd techniczny kasy obejmuje sprawdzenie:

  • stanu plomb na obudowie kasy, a w przypadku kas bez programu aplikacyjnego (drukarek fiskalnych) – również stanu plomb na module fiskalnym kasy, oraz zgodności ich z zapisem w książce kasy i dokumentacją związaną z wykonywanym serwisem kasy,
  • stanu obudowy kasy,
  • czytelności dokumentów fiskalnych drukowanych przez kasę,
  • programu pracy kasy i programu archiwizującego, jego wersji co do zgodności z zapisami w książce kasy i dokumentacją związaną z wykonywanym serwisem kasy,
  • poprawności działania kasy, w szczególności w zakresie emisji dokumentów fiskalnych,
  • poprawności działania wyświetlacza klienta,
  • stanu pamięci fiskalnej i modułu fiskalnego kasy co do zgodności z dokumentacją związaną z wykonywanym serwisem kasy,
  • stanu technicznego akumulatorów lub baterii wewnętrznego zasilania kasy.

Obowiązkowy przegląd techniczny kasy obejmuje również:

  • wpis jego wyniku do książki kasy,
  • dołączenie do książki kasy zaleceń pokontrolnych oraz kopii dokumentu potwierdzającego wykonanie przeglądu technicznego, w szczególności kopii faktury.

Podatnicy użytkujący kasy, które zostały nabyte w okresie ważności:

  • decyzji ministra finansów wydanej na podstawie przepisów obowiązujących przed dniem wejścia w życie rozporządzenia ministra finansów z 28 listopada 2008 r. w sprawie kryteriów i warunków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące, oraz warunków ich stosowania,
  • potwierdzenia prezesa Głównego Urzędu Miar, że kasy te spełniają funkcje, kryteria i warunki techniczne, którym muszą odpowiadać, wydanego po 1 września 2011 r. mogą je nadal stosować do prowadzenia ewidencji po upływie tego okresu, pod warunkiem, że kasy te zapewniają prawidłowość rozliczeń podatnika.

Podatnicy użytkujący kasy, o których mowa wyżej, nieposiadające możliwości technicznych spełnienia wymagań określonych w rozporządzeniu, stosują te przepisy odpowiednio.
Do 30 września 2013 r. podatnicy mogą prowadzić ewidencję oraz zapewnić spełnienie warunków używania kas zgodnie z przepisami wykonawczymi do ustawy obowiązującymi 31 marca 2013 r.

3 kwietnia 2013 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z 1 marca 2013 r. w sprawie leczenia substytucyjnego, opublikowane w DzU z 2013 r., poz. 368.
Leczenie substytucyjne prowadzi się w ramach programu leczenia substytucyjnego, przez stosowanie produktów leczniczych lub środków odurzających o działaniu agonistycznym na receptor opioidowy, w celu:

  • poprawy stanu somatycznego i psychicznego oraz reintegracji społecznej pacjentów,
  • ograniczenia rozprzestrzeniania zakażeń, w szczególności: HIV, HCV, HBV oraz gruźlicy.

Do udziału w programie kwalifikuje pacjenta kierownik programu lub upoważniony przez niego lekarz wykonujący zadania w programie, jeżeli pacjent spełnia łącznie następujące warunki:

  • jest uzależniony od opioidów,
  • ukończył 18 lat,
  • wyraził zgodę na podjęcie leczenia w ramach programu i przestrzeganie jego wymagań.

Kierownik programu lub upoważniony przez niego lekarz może zakwalifikować do programu pacjenta, który nie ukończył 18 lat, jeżeli przemawiają za tym ważne względy zdrowotne.
W takim przypadku zgodę może wyrazić przedstawiciel ustawowy pacjenta na zasadach określonych w ustawie z 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i rzeczniku praw pacjenta.
Kierownik programu lub upoważniony przez niego lekarz może wyłączyć z programu pacjenta, w szczególności gdy:

  • trzykrotne kolejne, wykonane w odstępach minimum 6-dniowych, badania płynów ustrojowych, w szczególności moczu, potwierdzają przyjmowanie innych niż stosowane w leczeniu środków odurzających lub substancji psychotropowych,
  • pięciokrotne, wykonane w ciągu 6 miesięcy, w odstępach minimum 6-dniowych, badania płynów ustrojowych, w szczególności moczu, potwierdzają przyjmowanie innych niż stosowane w leczeniu środków odurzających lub substancji psychotropowych,
  • pacjent odmawia poddania się badaniu,
  • pacjent stosuje przemoc psychiczną lub fizyczną wobec innych pacjentów lub personelu,
  • pacjent przekazuje środek substytucyjny innym osobom.

Kierownik programu lub upoważniony przez niego lekarz wykonujący zadania w programie przed zakwalifikowaniem pacjenta do programu informuje pacjenta lub jego przedstawiciela ustawowego o:

  • działaniach niepożądanych środka substytucyjnego,
  • zagrożeniach wynikających z równoległego przyjmowania innych środków psychoaktywnych niezleconych przez lekarza,
  • zagrożeniu w przypadku zażycia środka substytucyjnego przez inne osoby, w szczególności dzieci,
  • wpływie środka substytucyjnego na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługi maszyn.

Środek substytucyjny jest podawany pacjentowi w podmiocie leczniczym przez lekarza, pielęgniarkę lub wydawany przez farmaceutę w jednorazowych dawkach dziennych i przyjmowany przez pacjenta w ich obecności.
Środek substytucyjny może być przyjmowany przez pacjenta poza podmiotem leczniczym bez obecności lekarza, pielęgniarki lub farmaceuty w przypadku wystąpienia przeszkody uniemożliwiającej przybycie pacjenta do podmiotu leczniczego prowadzącego program, takiej jak:

  • konieczność pozostania pacjenta w miejscu jego zamieszkania lub stałego albo czasowego pobytu ze względu na wskazania zdrowotne lub przyczyny losowe,
  • inna uzasadniona przyczyna, jeżeli pacjent spełnia łącznie następujące warunki:
    • uczestniczy w programie co najmniej 6 miesięcy,
    • zachowuje całkowitą abstynencję od środków odurzających i substancji psychotropowych niezleconych przez lekarza,
    • regularnie uczestniczy w przewidzianych programem zajęciach terapeutycznych.

Przyjmowanie przez pacjenta środka substytucyjnego poza podmiotem leczniczym, bez obecności lekarza, pielęgniarki lub farmaceuty, z wymienionych przyczyn jest dopuszczalne, mimo niespełniania przez pacjenta warunków, o których mowa w tym przepisie, jeżeli jest uzasadnione stanem psychofizycznym lub sytuacją życiową pacjenta oraz właściwościami farmakologicznymi podawanego mu środka substytucyjnego.
W powyższych przypadkach środek substytucyjny może być wydany pacjentowi przez podmiot leczniczy w dawkach zapewniających leczenie substytucyjne przez okres nie dłuższy niż 7 dni.
W sytuacji, gdy czas trwania przeszkody uniemożliwiającej przybycie pacjenta do podmiotu leczniczego jest dłuższy niż czas, na który wydany został środek substytucyjny, kierownik programu lub upoważniony przez niego lekarz wykonujący zadania w programie może podjąć decyzję o przedłużeniu okresu przyjmowania przez pacjenta środka substytucyjnego bez obecności lekarza, pielęgniarki lub farmaceuty na okres nieprzekraczający 14 dni.
W przypadku pacjentów nieprzerwanie leczonych substytucyjnie przez co najmniej 2 lata środek substytucyjny może być wydawany przez podmiot leczniczy na okres do 14 dni, o ile pozwala na to stan psychofizyczny pacjenta, w szczególności, gdy taki tryb wydawania środka będzie pomocny w realizacji celów leczenia.
Pacjent przyjmujący środek substytucyjny jest badany, co najmniej raz w miesiącu, na występowanie w moczu lub innych płynach ustrojowych środków odurzających i substancji psychotropowych innych niż stosowane w ramach programu.
Pacjentowi uczestniczącemu w programie podmiot leczniczy wydaje kartę identyfikacyjną, uaktualnianą przez podmiot leczniczy co najmniej raz na trzy miesiące.
Podmiot leczniczy zatrudnia, jako kierownika programu, lekarza posiadającego co najmniej pierwszy stopień specjalizacji w dziedzinie psychiatrii lub będącego w trakcie specjalizacji w dziedzinie psychiatrii oraz co najmniej 3-miesięczny staż pracy w podmiotach leczniczych prowadzących leczenie osób uzależnionych.
W przypadku braku możliwości zatrudnienia, jako kierownika programu, osoby spełniającej powyższe wymogi, kierownikiem programu może być lekarz posiadający inną specjalizację, jeżeli ma co najmniej roczny staż pracy w podmiotach leczniczych prowadzących leczenie osób uzależnionych.
W przypadku, o którym mowa wyżej, podmiot leczniczy jest obowiązany zatrudnić lekarza posiadającego co najmniej pierwszy stopień specjalizacji w dziedzinie psychiatrii lub będącego w trakcie specjalizacji w dziedzinie psychiatrii.

4 kwietnia 2013 r. weszło w życie rozporządzenie ministra edukacji narodowej z 8 marca 2013 r. w sprawie organizacji kształcenia oraz warunków i form realizowania specjalnych działań opiekuńczo-wychowawczych w przedszkolach i szkołach specjalnych, zorganizowanych w podmiotach leczniczych i jednostkach pomocy społecznej, opublikowane w DzU z 2013 r., poz. 380.

5 marca 2013 r. weszło w życie rozporządzenie ministra spraw wewnętrznych z 28 lutego 2013 r. w sprawie organizacji oraz zasad i trybu wykonywania zadań przez Państwową Inspekcję Sanitarną Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, opublikowane w DzU z 2013 r., poz. 291.

5 marca 2013 r. weszło w życie rozporządzenie ministra spraw wewnętrznych z 7 lutego 2013 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie wart ochronnych pełnionych przez funkcjonariuszy Straży Granicznej na pokładzie statku powietrznego, opublikowane w DzU z 2013 r., poz. 223.
W skład wart ochronnych na pokładzie statku powietrznego wyznacza się funkcjonariuszy pełniących służbę we właściwej jednostce organizacyjnej Komendy Głównej Straży Granicznej, którzy posiadają predyspozycje psychofizyczne stwierdzone orzeczeniem lekarskim przez lekarza uprawnionego, spełniającego warunki określone w przepisach rozporządzenia ministra spraw wewnętrznych z 5 stycznia 2012 r. w sprawie służby medycyny pracy (DzU z 2012 r., poz. 53).

8 marca 2013 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z 1 marca 2013 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie recept lekarskich, opublikowane w DzU z 2013 r., poz. 321.
Od 1 stycznia 2013 r. kody uprawnień dodatkowych pacjenta określone w załączniku nr 1 do rozporządzenia oznaczają:
CN – Pacjent, o którym mowa w art. 2 ust. 1 pkt 3 lit. b ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych,
DN – Pacjent, o którym mowa w art. 2 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy (nieubezpieczone osoby posiadające obywatelstwo polskie:

  1. które nie ukończyły 18. roku życia, lub
  2. posiadające miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, które są w okresie ciąży, porodu lub połogu).

Od 30 grudnia 2012 r. cyfra dwudziesta pierwsza numeru identyfikującego receptę przyjmuje wartość:
„8” – dla recept na leki posiadające kategorię dostępności „Rp”, środki spożywcze specjalnego przeznaczenia żywieniowego i wyroby medyczne podlegające refundacji,
„9” – dla recept na leki posiadające kategorię dostępności „Rpw”.

20 marca 2013 r. weszło w życie rozporządzenie ministra transportu, budownictwa i gospodarki morskiej z 12 marca z 2013 r. w sprawie wprowadzenia do stosowania Wymagań Eurocontrol dotyczących europejskiego orzeczenia lekarskiego klasy 3 dla kontrolerów ruchu lotniczego, opublikowane w DzU z 2013 r., poz. 371.
Wprowadza się do stosowania Wymagania dotyczące europejskiego orzeczenia lekarskiego klasy 3 dla kontrolerów ruchu lotniczego ustanowione przez Europejską Organizację do spraw Bezpieczeństwa Żeglugi Powietrznej (Eurocontrol).
Wstępne orzeczenia lekarskie klasy 3, o których mowa w Wymaganiach, są wydawane przez centrum medycyny lotniczej (AMC).
Ilekroć w Wymaganiach jest mowa o specjalistach uznanych przez sekcję medycyny lotniczej (AMS), rozumie się przez to lekarzy posiadających specjalizację lekarską lub lekarsko-dentystyczną w danej dziedzinie medycyny.
Kompetencje i obowiązki „sekcji medycyny lotniczej (AMS)”, o której mowa w Wymaganiach, wykonuje naczelny lekarz lotnictwa cywilnego.
Kompetencje i obowiązki „centrum medycyny lotniczej (AMC)”, o którym mowa w Wymaganiach, wykonują centra medycyny lotniczej.
Kompetencje i obowiązki „uprawnionego lekarza orzecznika (AME)”, o którym mowa w Wymaganiach, wykonują lekarze orzecznicy przeprowadzający badania lotniczo-lekarskie.
Prezes Urzędu Lotnictwa Cywilnego ogłasza w Dzienniku Urzędowym Urzędu Lotnictwa Cywilnego, Wymagania oraz ich zmiany.

20 marca 2013 r. weszło w życie rozporządzenie ministra transportu, budownictwa i gospodarki morskiej z 15 marca z 2013 r. w sprawie wymagań w zakresie sprawności psychicznej i fizycznej osób ubiegających się o świadectwo kwalifikacji członka personelu lotniczego lub posiadających świadectwo kwalifikacji członka personelu lotniczego, opublikowane w DzU z 2013 r., poz. 372.

20 marca 2013 r. weszło w życie rozporządzenie ministra transportu, budownictwa i gospodarki morskiej z 15 marca z 2013 r. w sprawie wymagań w zakresie sprawności psychicznej i fizycznej kandydatów na członków personelu lotniczego oraz członków personelu lotniczego i kandydatów na członków personelu pokładowego oraz członków personelu pokładowego, opublikowane w DzU z 2013 r., poz. 373.

Archiwum

Okręgowa Izba Lekarska w Warszawie im. prof. Jana Nielubowicza