3 czerwca 2013

Nowe przepisy prawne

mec. Beata Kozyra-Łukasiak

28 marca 2013 r. weszło w życie rozporządzenie ministra obrony narodowej z 15 marca 2013 r. w sprawie trybu i sposobu odbywania szkolenia specjalizacyjnego przez lekarza będącego żołnierzem w czynnej służbie wojskowej oraz pełniącego służbę lub zatrudnionego w podmiocie leczniczym utworzonym przez ministra obrony narodowej, opublikowane w DzU z 2013 r., poz. 401, z mocą obowiązującą od 1 stycznia 2013 r.
Rozporządzenie określa:

  • tryb i sposób odbywania szkolenia specjalizacyjnego przez lekarza będącego żołnierzem w czynnej służbie wojskowej oraz pełniącego służbę lub zatrudnionego w podmiocie leczniczym utworzonym przez ministra obrony narodowej,
  • wzory dokumentów potwierdzających realizację programu specjalizacji i jego ukończenie.

Wniosek o odbywanie szkolenia specjalizacyjnego lekarz MON składa do ministra obrony narodowej lub wyznaczonej przez niego jednostki organizacyjnej

  • drogą służbową – jeżeli jest żołnierzem w czynnej służbie wojskowej,
  • za pośrednictwem pracodawcy, po uzyskaniu jego opinii w sprawie przystąpienia do postępowania kwalifikacyjnego
  • jeżeli jest zatrudniony w podmiocie leczniczym utworzonym przez ministra obrony narodowej.

Lekarz MON może odbywać szkolenie specjalizacyjne w podmiocie leczniczym MON, MSW lub innym podmiocie leczniczym.
W podmiocie leczniczym MSW albo innym szkolenie specjalizacyjne może być odbywane w ramach miejsc szkoleniowych udostępnionych odpowiednio przez ministra spraw wewnętrznych albo wojewodę.
W celu umożliwienia odbywania szkolenia specjalizacyjnego w podmiocie leczniczym MSW albo innym minister obrony narodowej występuje z wnioskiem o udostępnienie miejsca szkoleniowego odpowiednio do ministra spraw wewnętrznych lub wojewody.
Lekarz MON odbywa szkolenie specjalizacyjne w trybie:

  • przeznaczonym dla lekarzy będących żołnierzami w czynnej służbie wojskowej,
  • przeznaczonym dla lekarzy zatrudnionych w podmiocie leczniczym utworzonym przez ministra obrony narodowej.

Lekarz MON będący żołnierzem w czynnej służbie wojskowej może odbywać szkolenie specjalizacyjne:

  • w ramach pełnienia służby na stanowisku służbowym w podmiocie leczniczym MON,
  • w ramach zwolnienia od zajęć służbowych udzielanego na czas realizacji programu specjalizacji z jednoczesnym pozostawaniem na dotychczasowym stanowisku służbowym lub w rezerwie kadrowej, na podstawie umowy cywilnoprawnej o szkolenie specjalizacyjne zawartej z podmiotem prowadzącym to szkolenie,
  • w ramach poszerzenia zajęć programowych stacjonarnych studiów doktoranckich o program specjalizacji odbywanej w tej samej jednostce, w zakresie zgodnym z dziedziną medycyny, w której są prowadzone te studia.

Od 28 marca 2013 r. lekarz MON będący żołnierzem w czynnej służbie wojskowej odbywa szkolenie specjalizacyjne w wymiarze nie mniejszym niż 24 godziny tygodniowo w podmiotach leczniczych, w ramach 40 godzin służby w tygodniu. Powyższy przepis stosuje się do lekarza MON będącego żołnierzem w czynnej służbie wojskowej, który rozpoczął szkolenie specjalizacyjne po 30 czerwca 2011 r.
Lekarz MON zatrudniony w podmiocie leczniczym utworzonym przez ministra obrony narodowej może odbywać szkolenie specjalizacyjne:

  • na podstawie umowy o pracę zawartej z podmiotem leczniczym MON, prowadzącym szkolenie specjalizacyjne w danej dziedzinie medycyny, w której wskazuje się tryb odbywania szkolenia specjalizacyjnego i zakres wzajemnych zobowiązań na czas trwania szkolenia specjalizacyjnego,
  • w ramach płatnego urlopu szkoleniowego udzielanego pracownikowi na czas trwania szkolenia specjalizacyjnego w podmiocie leczniczym MON, podmiocie leczniczym MSW albo innym na podstawie odrębnych przepisów,
  • na podstawie umowy o pracę zawartej z innym podmiotem niż podmiot prowadzący szkolenie specjalizacyjne, zapewniającej realizację części programu specjalizacji w zakresie samokształcenia, szkolenia i uczestniczenia w wykonywaniu oraz wykonywanie ustalonej liczby określonych zabiegów lub procedur medycznych, pełnienie dyżurów medycznych, które lekarz MON jest obowiązany pełnić w czasie realizacji programu specjalizacji w czasie pracy dopuszczonym przepisami o działalności leczniczej i w ramach płatnych urlopów szkoleniowych udzielanych pracownikowi na czas niezbędny do zrealizowania pozostałej części programu w podmiocie prowadzącym szkolenie specjalizacyjne lub odpowiednio w podmiocie prowadzącym staż kierunkowy,
  • na podstawie umowy cywilnoprawnej o szkolenie specjalizacyjne, zawartej z podmiotem prowadzącym szkolenie specjalizacyjne, w której określa się szczegółowy tryb odbywania szkolenia specjalizacyjnego i zakres wzajemnych zobowiązań na czas jego trwania,
  • w ramach poszerzenia zajęć programowych stacjonarnych studiów doktoranckich o program specjalizacji odbywanej w tej samej jednostce, w zakresie zgodnym z dziedziną medycyny, w której są prowadzone te studia i w ramach udzielonego urlopu szkoleniowego lub urlopu bezpłatnego.

Minister obrony narodowej wskazuje termin rozpoczęcia odbywania szkolenia specjalizacyjnego i kieruje lekarza MON do podmiotu leczniczego.
Wymieniony organ wydaje lekarzowi MON:

  • skierowanie do odbywania szkolenia specjalizacyjnego w podmiocie leczniczym MON, podmiocie leczniczym MSW albo innym,
  • kartę szkolenia specjalizacyjnego,
  • indeks zabiegów i procedur medycznych,
  • informację o obowiązującym go programie specjalizacji, zatwierdzonym przez ministra zdrowia,
  • informację o obowiązującym go programie uzupełniającym odpowiednim dla danej specjalizacji.

Dokumenty wydaje się lekarzowi MON po przedstawieniu przez niego prawa wykonywania zawodu lekarza/lekarza dentysty w terminie nie dłuższym niż 15 dni od dnia zakończenia postępowania kwalifikacyjnego.
Lekarz MON, który rozpoczął szkolenie specjalizacyjne na podstawie przepisów dotychczasowych, odbywa je zgodnie z trybem określonym w tych przepisach.
Skierowanie do odbywania specjalizacji, karta szkolenia specjalizacyjnego oraz indeks wykonanych zabiegów i procedur medycznych wydane na podstawie przepisów dotychczasowych stają się, odpowiednio, skierowaniem do odbywania szkolenia specjalizacyjnego, kartą szkolenia specjalizacyjnego oraz indeksem zabiegów i procedur medycznych w rozumieniu niniejszego rozporządzenia.

9 kwietnia 2013 r. zostało opublikowane w Monitorze Polskim z 2013 r., poz. 203 obwieszczenie ministra zdrowia z 15 marca 2013 r. w sprawie wykazu jednostek organizacyjnych podległych lub nadzorowanych przez ministra zdrowia.
Wykaz jednostek organizacyjnych podległych lub nadzorowanych przez ministra zdrowia:

  1. Agencja Oceny Technologii Medycznych w Warszawie,
  2. Bank Tkanek Oka w Warszawie,
  3. Centralna Baza Rezerw Sanitarno-Przeciwepidemicznych w Porębach koło Zduńskiej Woli,
  4. Centralny Ośrodek Badań Jakości w Diagnostyce Laboratoryjnej w Łodzi,
  5. Centralny Ośrodek Badań Jakości w Diagnostyce Mikrobiologicznej w Warszawie,
  6. Centrum Egzaminów Medycznych w Łodzi,
  7. Centrum Kształcenia Podyplomowego Pielęgniarek i Położnych w Warszawie,
  8. Centrum Medyczne Kształcenia Podyplomowego w Warszawie,
  9. Centrum Monitorowania Jakości w Ochronie Zdrowia w Krakowie,
  10. Centrum Onkologii – Instytut im. Marii Skłodowskiej-Curie w Warszawie,
  11. Centrum Organizacyjno-Koordynacyjne do spraw Transplantacji „Poltransplant” w Warszawie,
  12. Centrum Systemów Informacyjnych Ochrony Zdrowia w Warszawie,
  13. Dom Lekarza Seniora im. dr. Kazimierza Fritza w Warszawie,
  14. Dom Pracownika Służby Zdrowia w Warszawie,
  15. Gdański Uniwersytet Medyczny,
  16. Główna Biblioteka Lekarska im. Stanisława Konopki w Warszawie,
  17. Instytut „Centrum Zdrowia Matki Polki” w Łodzi,
  18. Instytut Fizjologii i Patologii Słuchu w Warszawie,
  19. Instytut Gruźlicy i Chorób Płuc w Warszawie,
  20. Instytut Hematologii i Transfuzjologii w Warszawie,
  21. Instytut Kardiologii im. Prymasa Tysiąclecia Stefana Kardynała Wyszyńskiego w Warszawie,
  22. Instytut Matki i Dziecka w Warszawie,
  23. Instytut Medycyny Pracy im. prof. dr. med. Jerzego Nofera w Łodzi,
  24. Instytut Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w Sosnowcu,
  25. Instytut Medycyny Wsi im. Witolda Chodźki w Lublinie,
  26. Instytut „Pomnik – Centrum Zdrowia Dziecka” w Warszawie,
  27. Instytut Psychiatrii i Neurologii w Warszawie,
  28. Instytut Reumatologii im. prof. dr hab. med. Eleonory Reicher w Warszawie,
  29. Instytut Żywności i Żywienia im. prof. dr. med. Aleksandra Szczygła w Warszawie,
  30. Krajowe Biuro do spraw Przeciwdziałania Narkomanii w Warszawie,
  31. Krajowe Centrum Bankowania Tkanek i Komórek w Warszawie,
  32. Krajowe Centrum do spraw AIDS w Warszawie,
  33. Krajowe Centrum Ochrony Radiologicznej w Ochronie Zdrowia w Łodzi,
  34. Krajowy Ośrodek Psychiatrii Sądowej dla Nieletnich w Garwolinie,
  35. Narodowe Centrum Krwi w Warszawie,
  36. Narodowy Fundusz Zdrowia w Warszawie,
  37. Narodowy Instytut Leków w Warszawie,
  38. Narodowy Instytut Zdrowia Publicznego – Państwowy Zakład Higieny w Warszawie,
  39. Ośrodek Diagnostyczno-Badawczy Chorób Przenoszonych Drogą Płciową w Białymstoku,
  40. Ośrodek Readaptacyjno-Rehabilitacyjny w Karczewie,
  41. Państwowa Agencja Rozwiązywania Problemów Alkoholowych w Warszawie,
  42. Pomorski Uniwersytet Medyczny w Szczecinie,
  43. Profilaktyczny Dom Zdrowia w Juracie,
  44. Regionalne Centrum Krwiodawstwa i Krwiolecznictwa w Białymstoku,
  45. Regionalne Centrum Krwiodawstwa i Krwiolecznictwa w Bydgoszczy,
  46. Regionalne Centrum Krwiodawstwa i Krwiolecznictwa w Gdańsku,
  47. Regionalne Centrum Krwiodawstwa i Krwiolecznictwa w Kaliszu,
  48. Regionalne Centrum Krwiodawstwa i Krwiolecznictwa w Katowicach,
  49. Regionalne Centrum Krwiodawstwa i Krwiolecznictwa w Kielcach,
  50. Regionalne Centrum Krwiodawstwa i Krwiolecznictwa w Krakowie,
  51. Regionalne Centrum Krwiodawstwa i Krwiolecznictwa w Lublinie,
  52. Regionalne Centrum Krwiodawstwa i Krwiolecznictwa w Łodzi,
  53. Regionalne Centrum Krwiodawstwa i Krwiolecznictwa w Olsztynie,
  54. Regionalne Centrum Krwiodawstwa i Krwiolecznictwa w Opolu,
  55. Regionalne Centrum Krwiodawstwa i Krwiolecznictwa w Poznaniu,
  56. Regionalne Centrum Krwiodawstwa i Krwiolecznictwa w Raciborzu,
  57. Regionalne Centrum Krwiodawstwa i Krwiolecznictwa im. dr. Konrada Vietha w Radomiu,
  58. Regionalne Centrum Krwiodawstwa i Krwiolecznictwa w Rzeszowie,
  59. Regionalne Centrum Krwiodawstwa i Krwiolecznictwa im. Jana Pawła II w Słupsku,
  60. Regionalne Centrum Krwiodawstwa i Krwiolecznictwa w Szczecinie,
  61. Regionalne Centrum Krwiodawstwa i Krwiolecznictwa w Wałbrzychu,
  62. Regionalne Centrum Krwiodawstwa i Krwiolecznictwa w Warszawie,
  63. Regionalne Centrum Krwiodawstwa i Krwiolecznictwa im. prof. dr. hab. Tadeusza Dorobisza we Wrocławiu,
  64. Regionalne Centrum Krwiodawstwa i Krwiolecznictwa w Zielonej Górze,
  65. Regionalny Ośrodek Psychiatrii Sądowej w Branicach,
  66. Regionalny Ośrodek Psychiatrii Sądowej w Gostyninie-Zalesiu,
  67. Regionalny Ośrodek Psychiatrii Sądowej w Starogardzie Gdańskim,
  68. Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej Centralny Ośrodek Medycyny Sportowej w Warszawie,
  69. Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej Lotnicze Pogotowie Ratunkowe w Warszawie,
  70. Samodzielny Publiczny Zakład Zaopatrzenia Ortopedycznego w Poznaniu,
  71. Śląski Uniwersytet Medyczny w Katowicach,
  72. Śląskie Centrum Chorób Serca w Zabrzu,
  73. Uniwersytet Jagielloński w Krakowie,
  74. Uniwersytet Medyczny im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu,
  75. Uniwersytet Medyczny im. Piastów Śląskich we Wrocławiu,
  76. Uniwersytet Medyczny w Białymstoku,
  77. Uniwersytet Medyczny w Lublinie,
  78. Uniwersytet Medyczny w Łodzi,
  79. Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu,
  80. Warszawski Uniwersytet Medyczny,
  81. Wydawnictwo Edukacyjne „Parpamedia” w Warszawie,
  82. Zakład Zamówień Publicznych przy Ministrze Zdrowia w Warszawie.

13 kwietnia 2013 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z 15 marca 2013 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie kwalifikacji członków zespołu kontroli zakażeń szpitalnych, opublikowane w DzU z 2013 r., poz. 410.
Przepis art. 15 ustawy z 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (DzU nr 234, poz. 1570 ze zm.) stanowi, że w skład zespołu kontroli zakażeń szpitalnych wchodzą: lekarz – jako przewodniczący zespołu, pielęgniarka lub położna – jako specjalista do spraw epidemiologii lub higieny i epidemiologii, w liczbie nie mniejszej niż 1 na 200 łóżek szpitalnych, diagnosta laboratoryjny – jako specjalista do spraw mikrobiologii, jeżeli lekarz, wymieniony wyżej, nie posiada specjalizacji z dziedziny mikrobiologii lekarskiej.
Zgodnie z rozporządzeniem, przewodniczący zespołu ma co najmniej trzyletnie doświadczenie w wykonywaniu zawodu lekarza w szpitalu oraz:

  • posiada tytuł specjalisty lub uzyskał specjalizację I stopnia w jednej z następujących dziedzin medycyny: epidemiologia lub higiena i epidemiologia, mikrobiologia lub mikrobiologia lekarska, choroby zakaźne, organizacja ochrony zdrowia, zdrowie publiczne lub
  • rozpoczął specjalizację w jednej z wymienionych dziedzin lub ma inną specjalizację oraz co najmniej dwuletnie doświadczenie w pracy w zespole kontroli zakażeń szpitalnych i ukończył kurs specjalistyczny w zakresie epidemiologii szpitalnej i posiada świadectwo jego ukończenia lub jest w trakcie odbywania kursu specjalistycznego w zakresie epidemiologii szpitalnej prowadzonego przez podmioty uprawnione do prowadzenia szkolenia specjalizacyjnego lub szkolenia w zakresie uzyskiwania umiejętności z zakresu węższych dziedzin medycyny lub udzielania określonych świadczeń zdrowotnych.

Specjalista do spraw mikrobiologii:

  • posiada specjalizację w dziedzinie mikrobiologii, mikrobiologii medycznej lub mikrobiologii lekarskiej,
  • posiada co najmniej dwuletnie doświadczenie w zawodzie diagnosty laboratoryjnego w szpitalnym laboratorium mikrobiologicznym albo innym laboratorium mikrobiologicznym wykonującym badania na rzecz szpitali,
  • posiada co najmniej dwuletnie doświadczenie w zawodzie diagnosty laboratoryjnego w szpitalnym laboratorium mikrobiologicznym albo innym laboratorium mikrobiologicznym wykonującym badania na rzecz szpitali.

17 kwietnia 2013 r. zostało opublikowane w DzU z 2013 r., poz. 467, obwieszczenie ministra sprawiedliwości z 13 lutego 2013 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu rozporządzenia w sprawie wynagrodzenia przysługującego lekarzowi sądowemu i trybu finansowania tego wynagrodzenia oraz zwrotu kosztów dojazdu, a także wzoru zestawienia wystawionych zaświadczeń.

1 maja 2013 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z 28 marca 2013 r. w sprawie wymagań dla Systemu Informacji Medycznej, opublikowane w DzU z 2013 r., poz. 463.
Zgodnie z przepisem art. 11 ustawy z 28 kwietnia 2011 r. o systemie informacji w ochronie zdrowia (DzU nr 113, poz. 657 ze zm.) usługodawca za pośrednictwem Systemu Informacji Medycznej może uzyskać dostęp do danych, w tym danych osobowych i jednostkowych danych medycznych, zawartych w elektronicznej dokumentacji medycznej usługobiorcy, zgromadzonych w systemie teleinformatycznym innego usługodawcy, jeżeli jest to niezbędne do zapewnienia ciągłości leczenia lub prowadzonego postępowania diagnostycznego.
Usługodawca zamieszcza w SIM dane umożliwiające pobranie danych zawartych w elektronicznej dokumentacji medycznej przez innego usługodawcę lub pobranie dokumentów elektronicznych niezbędnych do prowadzenia diagnostyki, zapewnienia ciągłości leczenia oraz zaopatrzenia usługobiorców w produkty lecznicze i wyroby medyczne.
Rozporządzenie określa:

  • format elektronicznej dokumentacji medycznej udostępnianej przez usługodawców w SIM, warunki organizacyjno-techniczne jej przetwarzania, udostępniania, autoryzacji oraz zabezpieczenia przed utratą,
  • warunki organizacyjno-techniczne zamieszczania w SIM dokumentów elektronicznych niezbędnych do prowadzenia diagnostyki, ciągłości leczenia oraz zaopatrzenia usługobiorców w produkty lecznicze i wyroby medyczne i ich pobierania z SIM, zgodnie z zakresem zadań wykonywanych przez usługodawców,
  • warunki organizacyjno-techniczne realizacji dostępu i pobierania danych przetwarzanych w SIM.

Elektroniczny dokument SIM to elektroniczny dokument zawierający dane identyfikacyjne usługobiorcy, informacje dotyczące usług medycznych oraz informacje o elektronicznej dokumentacji medycznej związanej z usługami medycznymi, przetwarzany w systemie informatycznym usługodawcy i przekazywany do SIM.
Elektroniczna dokumentacja medyczna udostępniana przez usługodawców w SIM zawiera:

  • dokumenty elektroniczne w formacie XML, których zakres odpowiada danym gromadzonym w dokumentacji medycznej określonym przepisami ustawy o prawach pacjenta i rzeczniku praw pacjenta,
  • pliki multimedialne, będące w szczególności wynikiem diagnostyki obrazowej.

Udostępnianie elektronicznej dokumentacji medycznej odbywa się w sposób umożliwiający identyfikację uprawnionych osób przez zastosowanie kwalifikowanego certyfikatu przy zachowaniu zasad przewidzianych w ustawie o podpisie elektronicznym lub profilu zaufanego ePUAP.
Udostępnianie uprawnionym podmiotom elektronicznej dokumentacji medycznej następuje przez elektroniczną transmisję danych w formie komunikatów.
Proces przygotowania i przesyłania komunikatów obejmuje:

  • przesłanie przez zamawiającego do SIM zapotrzebowania na elektroniczną dokumentację medyczną,
  • przyjęcie przez SIM elektronicznego zapotrzebowania na elektroniczną dokumentację medyczną,
  • weryfikację uprawnień zamawiającego,
  • w przypadku pozytywnej weryfikacji uprawnień zamawiającego, przesłanie przez SIM zapotrzebowania na elektroniczną dokumentację medyczną do usługodawcy, do którego skierowano zapotrzebowanie,
  • przygotowanie treści komunikatu przez pracownika medycznego usługodawcy udostępniającego elektroniczną dokumentację medyczną,
  • podpisanie przez pracownika medycznego usługodawcy udostępniającego elektroniczną dokumentację medyczną komunikatu przy użyciu bezpiecznego podpisu elektronicznego albo podpisu potwierdzonego profilem zaufanym ePUAP,
  • wysłanie do zamawiającego komunikatu przez usługodawcę udostępniającego elektroniczną dokumentację medyczną,
  • odebranie przez zamawiającego komunikatu,
  • potwierdzenie odebrania komunikatu przez zamawiającego w SIM i w systemie teleinformatycznym usługodawcy udostępniającego elektroniczną dokumentację medyczną.

W przypadku zakończenia działalności leczniczej przez podmiot wykonujący działalność leczniczą elektroniczna dokumentacja medyczna jest przekazywana do SIM.
Jeżeli zadania tego podmiotu przejmuje inny podmiot, podmiot ten przejmuje też elektroniczną dokumentację medyczną.
Elektroniczna dokumentacja medyczna, o której mowa wyżej, udostępniana jest przez SIM uprawnionym podmiotom.
Warunki organizacyjno-techniczne przetwarzania, udostępniania, autoryzacji oraz zabezpieczenia przed utratą elektronicznej dokumentacji medycznej udostępnianej przez usługodawców w SIM są zapewniane przez:

  • odmowę dostępu do danych w przypadku braku pełnej identyfikacji lub autoryzacji zamawiającego,
  • odmowę dostępu do danych w sytuacji braku zgody usługobiorcy na ich udostępnienie,
  • zastosowanie środków technicznych i organizacyjnych zapewniających ochronę przetwarzanych danych przed ich nieuprawnioną zmianą, utratą, uszkodzeniem lub zniszczeniem, odpowiednią do zagrożeń oraz kategorii danych objętych ochroną,
  • zachowanie integralności i wiarygodności danych.

Przesyłanie elektronicznych dokumentów SIM polega na:

  • opracowaniu treści komunikatu zawierającego elektroniczne dokumenty SIM przez podmiot zobowiązany do przekazywania informacji do SIM,
  • podpisaniu komunikatu przy użyciu bezpiecznego podpisu elektronicznego albo podpisu potwierdzonego profilem zaufanym ePUAP,
  • wysłaniu komunikatu przez podmiot zobowiązany do przekazywania informacji do SIM,
  • odebraniu komunikatu, weryfikacji prawidłowości i wysłaniu potwierdzenia jego otrzymania lub wykazu stwierdzonych w nim błędów lub braków do podmiotów zobowiązanych do przekazywania informacji do SIM.

Minimalne wymagania dla SIM związane z bezpieczeństwem przetwarzania i udostępniania danych w postaci elektronicznej uwzględniają:

  • dostęp usługobiorcy do informacji podlegających ochronie prawnej, przechowywanych w SIM,
  • wdrożenie mechanizmów umożliwiających audyt wymiany danych związanych z elektronicznym dokumentem SIM,
  • uwierzytelnianie i identyfikację podmiotów podejmujących próby dostępu do elektronicznego dokumentu SIM do danych przetwarzanych i udostępnianych w SIM,
  • wdrożenie mechanizmów pozyskiwania, rejestracji i śledzenia stanu zgody wyrażonej przez usługobiorcę na dostęp do całości lub części danych przetwarzanych w SIM, z uwzględnieniem celu pozyskania dostępu do tych danych,
  • określanie, modyfikację i odwoływanie praw dostępu do całości lub części danych przetwarzanych w SIM.

1 maja 2013 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z 18 kwietnia 2013 r. w sprawie zakresu niezbędnych informacji gromadzonych przez świadczeniodawców posiadających umowę z Narodowym Funduszem Zdrowia o udzielanie całodobowych lub całodziennych świadczeń zdrowotnych związanych z nabywaniem leków, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobów medycznych, opublikowane w DzU z 2013 r., poz. 489.

9 maja 2013 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z 11 kwietnia 2013 r. w sprawie sposobu identyfikacji usługobiorców, pracowników medycznych i usługodawców oraz sposobu i trybu przekazywania przez usługodawców informacji o pracownikach medycznych udzielających świadczeń opieki zdrowotnej, opublikowane w DzU z 2013 r., poz. 502.
Podstawą identyfikacji usługobiorcy w Systemie Informacji Medycznej jest unikatowy identyfikator usługobiorcy.
Identyfikatorem usługobiorcy jest jego numer PESEL.
W przypadku osób, którym nie nadano numeru PESEL, identyfikatorem usługobiorcy jest identyfikator jego kraju pochodzenia oraz:

  • identyfikator usługobiorcy obowiązujący w jego kraju pochodzenia albo
  • numer dokumentu stwierdzającego tożsamość usługobiorcy – w przypadku braku identyfikatora.

W przypadku noworodków identyfikatorem usługobiorcy do czasu nadania numeru PESEL jest identyfikator jednego z rodziców lub opiekuna prawnego dziecka. W przypadku ciąży mnogiej noworodkom przypisane są dodatkowo cyfry wskazujące na kolejność rodzenia się.
Potwierdzeniem tożsamości usługobiorcy w procesie jego uwierzytelnienia jest zgodność deklarowanej tożsamości z danymi zawartymi w dowodzie osobistym, paszporcie lub innym dokumencie stwierdzającym tożsamość, zawierającym identyfikator usługobiorcy obowiązujący w jego kraju pochodzenia.
Podstawą identyfikacji pracownika medycznego jest jego numer PESEL.
W przypadku osób, którym nie nadano numeru PESEL, podstawą identyfikacji pracownika medycznego jest identyfikator jego kraju pochodzenia oraz:

  • identyfikator pracownika medycznego obowiązujący w jego kraju pochodzenia albo
  • numer dokumentu stwierdzającego tożsamość pracownika medycznego – w przypadku braku identyfikatora.

Dane przekazywane są przez usługodawców do Centralnego Wykazu Pracowników Medycznych w formie dokumentu elektronicznego opatrzonego bezpiecznym podpisem elektronicznym albo z wykorzystaniem profilu zaufanego ePUAP. Podstawą identyfikacji usługodawcy w SIM jest jego numer REGON.
Usługodawcy, w zakresie przekazywania do SIM informacji o pracownikach medycznych udzielających świadczeń opieki zdrowotnej, używają dokumentów elektronicznych umożliwiających komunikację między SIM a usługodawcami w zakresie przekazywania danych.

Archiwum

Okręgowa Izba Lekarska w Warszawie im. prof. Jana Nielubowicza