19 października 2016

Powtórka z Kodeksu Etyki Lekarskiej

Konstanty Radziwiłł

Podstawa kodeksu: art. 21.

W przypadku popełnienia przez lekarza poważnej pomyłki lub wystąpienia nieprzewidzianych powikłań w trakcie leczenia lekarz powinien poinformować o tym chorego oraz podjąć działania dla naprawy ich następstw.

Zdolność przyznania się do błędu, pomyłki lub niepowodzenia jest umiejętnością, którą trudno posiąść. W przypadku lekarza to jednak nie tylko kwestia dobrego obyczaju lub wychowania – to obowiązek zawodowy i etyczny. Nakaz kierowania się dobrem chorego oraz informowania pacjenta o wszystkich sprawach związanych ze stanem jego zdrowia powoduje, że sprawa jest oczywista. To przecież pacjent, a nie lekarz, jest właścicielem informacji dotyczących jego zdrowia. O sytuacji, w której doszło do nieprzewidzianego zdarzenia medycznego, bez względu na to, czy z czyjejś winy, czy też w wyniku nieszczęśliwego zbiegu okoliczności, bez żadnych wątpliwości pacjent musi się dowiedzieć. Niezależnie od tego prawa, obowiązek poinformowania pacjenta o takiej sytuacji może oczywiście wiązać się z jego bezpieczeństwem. Brak informacji na temat istotnych zdarzeń dotyczących chorego może zagrażać pogorszeniem się stanu jego zdrowia. Poza naturalnym oporem lekarza przed ujawnieniem swojego błędu powodem chęci jego ukrycia bywa obawa przed odpowiedzialnością. Trzeba jednak powiedzieć wprost: nawet w takich okolicznościach lekarz ma moralny obowiązek informowania pacjenta o zaistniałych faktach. Pewnym pocieszeniem może być fakt, że szczere słowo „przepraszam!” ma w sobie moc zachęty do wybaczenia, podczas gdy wypieranie się winy zwykle wywołuje nasilenie pragnienia odwetu. ■

Forum dyskusyjne - napisz komentarz

Musisz się zalogować, aby móc dodać komentarz.

Archiwum

Okręgowa Izba Lekarska w Warszawie im. prof. Jana Nielubowicza