12 września 2017

Wspomnienia

Li Tan-nin (1935–2017)

Li Tan-nin pochodziła z rodziny chińskiej inteligencji. Jej matka Lan-in była znaną aktorką, a ojciec Wej-szy synem mandaryna wykształconym na uczelni w Tokio. Tan-nin jeszcze jako mała dziewczynka jeździła z matką po całych Chinach, często razem z nią występując w teatrach. Po ukończeniu szkoły średniej w 1953 r. przez cztery lata pracowała w Teatrze Młodzieżowym w Pekinie. W latach 1957–1959 była słuchaczem Szkoły Chińskiej Medycyny Ludowej i Akupunktury. Dyplom ukończenia studiów miał formę małej książeczki w sztywnej czerwonej oprawie, w której na początku było wiele stron z myślami przewodniczącego Mao Tse-tunga, a dopiero potem informacje o ukończeniu szkoły. W 1957 r. wyszła za mąż za polskiego obywatela, studenta Akademii Sztuk Pięknych w Pekinie, który przybył do Chin w ramach wymiany wyróżnionych studentów z Akademii Sztuk Pięknych w Łodzi. Przyjechali na stałe do Polski w 1959 r. Li Tan-nin ukończyła Szkołę Fizykoterapii i krótko pracowała jako laborantka w Przychodni Obwodowej przy ul. Madalińskiego. W 1964 r. podjęła studia w Akademii Medycznej w Warszawie, które ukończyła w 1971 r. W latach 1971–1973 pełniła obowiązki lekarza rejonowego w ZOZ przy ul. Cegłowskiej. Jej pracę bardzo dobrze oceniano. W 1973 r. została zatrudniona w Klinice Neurologicznej Instytutu Reumatologii w Warszawie, gdzie uzyskała I stopień specjalizacji w dziedzinie neurologii. Po przeszkoleniu w Instytucie Psychiatrii i Neurologii w zakresie elektromiografii prowadziła Pracownię Elektromiograficzną dla całego Instytutu Reumatologii. Równolegle praktykowała akupunkturę i inne formy refleksoterapii w bólach korzeniowych, co doceniali chorzy. Swoje umiejętności w zakresie medycyny wschodniej doskonaliła, wyjeżdżając kilkakrotnie na szkolenia do znanych profesorów w Chinach. Była w Polsce jedną z najlepiej wykształconych osób w tej dziedzinie. Pomogła wielu chorym z poważnymi powikłaniami chorób kręgosłupa. Prowadziła badania naukowe, których efektem stała się praca doktorska pod tytułem „Skuteczność akupunktury w objawowym leczeniu chorych na dyskopatię lędźwiowego odcinka kręgosłupa” (promotor prof. dr hab. n. med. Stefan Żarski). W 1988 r. uzyskała stopień doktora nauk medycznych i awansowała na stanowisko adiunkta kliniki. Jej pracowitość, oddanie chorym i ciągłe podnoszenie kwalifikacji zawodowych wyróżniono odznaką honorową „Za wzorową pracę w służbie zdrowia”. Była pogodną, towarzyską osobą. Otaczał Ją krąg przyjaciół i znajomych. I choć treścią Jej życia była pomoc chorym metodami powszechnie stosowanymi w Chinach, kolejną pasję stanowiło przybliżanie Polakom wysokiego poziomu sztuki kulinarnej oraz bogactwa smaków Dalekiego Wschodu. Ten dar przekazała swojemu synowi i córce.

Odeszła w wieku 82 lat, 2 kwietnia 2017 r., po przewlekłej chorobie. Pozostanie w pamięci rodziny, przyjaciół i współpracowników oraz licznych wdzięcznych Jej pacjentów.

Tadeusz Styczyński i Monika Żurawska

 

Mieczysław Lao (1932–2017)

Mieczysław Lao urodził się 31 października 1932 r. w Warszawie. W 1958 r. ukończył Wydział Lekarski stołecznej Akademii Medycznej, uzyskując dyplom z wyróżnieniem. W tym samym roku rozpoczął pracę jako asystent w AM w Warszawie, w I Klinice Chorób Wewnętrznych. Prof. M. Lao odbył liczne szkolenia zagraniczne, m.in. w US Public Health Service w Renal Division, Washington University Medical School, w zespole dr. Neala S. Brickera, na oddziałach transplantacyjnych Addenbrooke’s Hospital Cambridge oraz Kliniki Urologicznej Hopital Eduard-Herriot w Lyonie. W 1972 r. na podstawie rozprawy „Zagęszczanie i rozcieńczanie moczu w chorobach nerek” uzyskał stopień doktora nauk medycznych, a w 1988 r., na podstawie rozprawy „Ostra niewydolność nerek wywołana zatruciem związkami rtęci u ludzi” – doktora habilitowanego w zakresie nefrologii. W 1996 r. otrzymał tytuł profesora. W 1975 r. został przeniesiony do nowo utworzonego Instytutu Transplantologii. Od 1975 do 1980 r. pełnił funkcję zastępcy dyrektora instytutu, a w latach 1988–1994 był jego dyrektorem. Od 1988 do 2003 r. kierował Kliniką Medycyny Transplantacyjnej i Nefrologii Instytutu Transplantologii. Prof. Mieczysław Lao jest jedną z najwybitniejszych postaci polskiej transplantologii, uczestniczył w jej rozwoju od początku, czyli od pierwszego udanego przeszczepienia nerki w 1966 r. w Warszawie. Wniósł wybitny wkład w rozwój przeszczepiania nerek oraz innych narządów w Polsce, osiągał bardzo dobre wyniki, porównywalne ze światowymi. Był inicjatorem utworzenia Polskiego Towarzystwa Transplantacyjnego, organizatorem jego I Zjazdu i pierwszym prezesem Zarządu Głównego (1993–1995), następnie (1995–1999) sekretarzem generalnym, a później członkiem ZG PTT (2001–2003). Współtworzył „Raport o stanie transplantacji narządów w Polsce”, sporządzany od 1988 r. Przyczynił się do powołania Krajowej Rady Transplantacyjnej, której został członkiem, był także współtwórcą Poltransplantu. Brał udział w opracowaniu regulacji prawnej dotyczącej pobierania i przeszczepiania komórek, tkanek i narządów (Ustawa transplantacyjna z 1996 r.). Był współautorem założeń Programu Transplantacji Narządów w Polsce w latach 1996–2002 i 2000–2005 oraz autorem protokołów immunosupresji stosowanych we wszystkich ośrodkach transplantacyjnych w Polsce. Prof. Lao zorganizował trzy zjazdy „Postępy w immunosupresji w przeszczepianiu narządów unaczynionych”, które odbyły się pod patronatem PTT. Jest współtwórcą programu specjalizacji w zakresie transplantologii klinicznej, wprowadzonej w 2002 r. Po zakończeniu pracy na WUM nadal działał aktywnie jako konsultant transplantolog w Szpitalu MSWiA, a także w Szpitalu Okulistycznym, zajmując się leczeniem immunosupresyjnym procesu odrzucania rogówki. Prof. Lao jest wielce zasłużony dla polskiej nefrologii. Zajmował się dializoterapią od 1959 r., czyli od pierwszej dializy w Warszawie, z dr. Zbigniewem Fałdą byli autorami pierwszej w Polsce publikacji o budowie sztucznej nerki, technice dializowania i wskazaniach do leczenia dializami. Kiedy w 1961 r. powstała Sekcja Nefrologiczna Towarzystwa Internistów Polskich, został jej sekretarzem (do 1967 r.). Należał do założycieli (w 1983 r.) Polskiego Towarzystwa Nefrologicznego, przez wiele kadencji był członkiem jego Zarządu Głównego. Dorobek naukowy prof. Lao obejmuje ponad 160 prac oryginalnych, kilkadziesiąt rozdziałów w książkach i podręcznikach. Ogromny jest udział Profesora w nauczaniu nefrologii i transplantologii: był wykładowcą i organizatorem licznych kursów, autorem artykułów i rozdziałów w podręcznikach nefrologii, nefrologii dziecięcej, dializoterapii i transplantologii. Pisał o fizjologii nerek, zapaleniach śródmiąższowych nerek, nadciśnieniu tętniczym, leczeniu dializami. Publikował artykuły na temat optymalizacji leczenia immunosupresyjnego, zagadnień immunologii transplantacyjnej, powikłań immunosupresji u biorców przeszczepów narządowych, patogenezy procesu przewlekłego odrzucania. O uznaniu dla Jego osiągnięć świadczą liczne odznaczenia, m.in. Krzyż Komandorski Orderu Polonia Restituta, Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Polonia Restituta, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty Krzyż Zasługi, Nagroda Zespołowa Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej, Nagroda Specjalna I stopnia MZiOS, Nagroda indywidualna ZG PTT. W uznaniu zasług otrzymał godność Członka Honorowego Polskiego Towarzystwa Transplantacyjnego oraz Polskiego Towarzystwa Nefrologicznego.

Prof. Mieczysław Lao zmarł 27 lipca 2017 r. Został pochowany na Powązkach.

Prof. Magdalena Durlik

 

Forum dyskusyjne - napisz komentarz

Musisz się zalogować, aby móc dodać komentarz.

Archiwum

Okręgowa Izba Lekarska w Warszawie im. prof. Jana Nielubowicza