2 kwietnia 2020

Wspomnienia

Zygmunt Grodner

(1932–2020)

21 lutego 2020 r. odszedł nagle nasz serdeczny kolega Zygmunt Grodner.

Od pierwszego roku do absolutorium byliśmy razem na Akademii Medycznej w Warszawie, On na wydziale pediatrycznym, a ja na ogólnym.

Zygmunt Oktawian Grodner urodził się 12.01.1932 r. w Warszawie, Jego rodzicami byli Kazimierz i Stanisława ze Zbisławskich, obydwoje lekarze stomatolodzy. Dom i rodzinę cechował patriotyzm i wysokie normy moralne. Mały Zygmunt przeżył wojnę i Powstanie Warszawskie w stolicy. W 1950 r. ukończył Technikum Dentystyczne. Udzielał się w klubach sportowych Ogniwo, Warszawianka, AZS. Jako student AM w 1951 r. zdobył mistrzostwo Polski w szermierce, a na Igrzyskach Olimpijskich w Helsinkach w 1952 r. – drużynowy brązowy medal.

W 1950 r. rozpoczął studia w Akademii Medycznej na Wydziale Pediatrycznym, ukończył je, uzyskując absolutorium w 1955. Był lubianym kolegą, duszą każdego towarzystwa. Pod koniec studiów ożenił się z koleżanką z roku Hanką Mokrzycką. Dyplom uzyskał w 1956 r. wraz z I stopniem specjalizacji z pediatrii i dostał nakaz pracy w lecznictwie otwartym w Warszawie.

Pracował w poradniach dziecięcych w Warszawie, Falenicy, Radości oraz jako wolontariusz w Szpitalu Dziecięcym przy ul. Kopernika w Warszawie pod kierunkiem prof. R. Stankiewicza. Od 1957  do 1959 r. odbywał czynną służbę, jako starszy asystent porucznik w Przychodni Dziecięcej Polikliniki 2 CSK WAM (CPLEK) w Warszawie, przy ul. Koszykowej. Służbę zakończył w stopniu kapitana rezerwy.

W roku 1956 urodziła mu się córka Małgorzata, a w 1960 r. syn Michał. W latach 1959–1980 pracował jako lekarz cywilny Wojska Polskiego, na etacie starszego asystenta w Przychodni Dziecięcej 2 CSK WAM w Warszawie przy ul. Koszykowej. Jednocześnie (1962–1966) był asystentem na Oddziale Chirurgii Dziecięcej Szpitala Dziecięcego przy ul. Kopernika w Warszawie, u prof. M. Koszli. Uzyskał I stopień specjalizacji z chirurgii dziecięcej w 1966 r. Od 1966 do 1980 pracował na stanowisku asystenta na Oddziale Chirurgii Dziecięcej 2 CSK WAM przy ul. Szaserów (w Centralnym Szpitalu Klinicznym WAM), którego ordynatorem był prof. dr hab. Zygmunt Kaliciński. W 1972 r. zdobył II stopień specjalizacji z chirurgii dziecięcej. W latach 1964–1976 dyżurował w Szpitalu Bielańskim. W końcu lat 60. prowadził jednocześnie beznadziejną walkę o życie chorej na raka żony. Mimo trudnej sytuacji osobistej i panującego trudnego klimatu politycznego (rok 1968 i 1970) Zygmunt w pokoju lekarskim Oddziału Chirurgii Dziecięcej Szpitala Bielańskiego w gronie kolegów – dr dr Bogdana Kotańskiego, Zdzisława Kubicza, Bibiany Mossakowskiej, Barbary Baranowicz, Barbary Ostaszewskiej–Chrzanowskiej, Hanny Lipskiej, Ewy Zarzyckiej – nie poddawał się. Zawsze pomocny, serdeczny, uwielbiany przez dzieci, szanował personel pielęgniarski i salowe.

W 1970 r. ożenił się powtórnie, w 1971 urodził mu się syn Tomasz.

W latach 1978–1980 pracował w Royal Hospital for Sick Children w Glasgow jako stażysta, chirurg dziecięcy. Od 1980 do 1986 operował na Oddziale Chirurgii Dziecięcej w Centrum Zdrowia Dziecka w Warszawie-Międzylesiu. Był współautorem licznych publikacji naukowych oraz uczestnikiem zjazdów naukowych Polskiego Towarzystwa Chirurgów Dziecięcych. Od 1986 do emerytury w 1993 r. pracował w Wojewódzkim Szpitalu Dziecięcym w Dziekanowie Leśnym na powstającym Oddziale Chirurgii Dziecięcej i w Poradni Chirurgii Dziecięcej pod kierownictwem dr. Z. Generowicza.

Po przejściu na emeryturę brał czynny udział w życiu społecznym oraz towarzyskim, zawsze serdeczny, pomocny koleżankom i kolegom. Po odzyskaniu przez Warszawskie Towarzystwo Lekarskie Domu Lekarza przy ul. Raszyńskiej 54 uczestniczył w tworzeniu Koła Absolwentów AM (1950–1955). Do ostatnich dni swego życia bywał na comiesięcznych zebraniach koła, zawsze wesoły i uczynny.

Pozostanie w naszej pamięci!

Dr n. med. Barbara Ostaszewska-Chrzanowska,

dr Ewa Zarzycka-Szczerbowska

 

Stanisław Luft

(1924–2020)

10 marca 2020 r. zmarł prof. Stanisław Luft, reumatolog i immunolog. Urodzony w roku 1924, maturę zdawał na konspiracyjnych kompletach. Brał udział w Powstaniu Warszawskim w batalionie AK „Ruczaj”. W roku 1952 ukończył studia medyczne i został skierowany do pracy w Sosnowcu. Po powrocie do Warszawy związał się z powstającym wówczas pod kierownictwem prof. Eleonory Reicher Instytutem Reumatologicznym i pozostał mu wierny aż do emerytury. Doktorat uzyskał w 1966 r., habilitację w 1980. Mimo znacznych osiągnięć naukowych, Jego kariera rozwijała się powoli z powodu szykan ze strony ówczesnych władz, którym nie podobało się m.in. Jego zaangażowanie w życie Kościoła katolickiego, np. funkcja wykładowcy medycyny pastoralnej w warszawskim seminarium duchownym. Nominację profesorską otrzymał dopiero w 1992 r., niedługo przed przejściem na emeryturę.

Prof. Stanisław Luft odznaczony był m.in. Krzyżem Powstańczym, papieskim Medalem „Pro Ecclesia et Pontifice” i Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Był honorowym członkiem Polskiego Towarzystwa Reumatologicznego i warszawskiego Klubu Inteligencji Katolickiej. Wśród Jego licznych publikacji do kanonu należą podręcznik farmakoterapii chorób reumatycznych oraz unikalny podręcznik medycyny pastoralnej, przybliżający duchownym rozliczne aspekty medyczne życia człowieka na różnych etapach, potrzebne w pracy duszpasterskiej.

Odszedł człowiek niezłomnych zasad i wielkiej pracowitości, wspaniały lekarz i wybitny naukowiec. Dla tych, którzy Go bliżej znali – także znawca łaciny i starożytnej greki, stolarz amator, miłośnik muzyki i astronomii, obdarzony ciepłym poczuciem humoru. 

Adam Luft

 

Forum dyskusyjne - napisz komentarz

Musisz się zalogować, aby móc dodać komentarz.

Archiwum

Okręgowa Izba Lekarska w Warszawie im. prof. Jana Nielubowicza