8 lipca 2022

Wspomnienia (lipiec/sierpień 2022)

Marianna Waczyńska-Zacierka (1937–2021)

 

„Wspomnienie jest formą spotkania”

Khalil Gibran

 

8 lipca 2021 r. na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach z głębokim żalem i smutkiem pożegnaliśmy Mariannę Waczyńską-Zacierkę, oddanego lekarza i człowieka wielu cnót.

 

Urodziła się 14 sierpnia 1937 r. w Chlewskiej Woli w województwie świętokrzyskim. Dzieciństwo spędziła w swojej rodzinnej miejscowości, tam także przeżyła lata wojennej zawieruchy.

Po wojnie, ukończywszy szkołę podstawową, uczęszczała do liceum ogólnokształcącego w Jędrzejowie, skąd po zdanej w 1955 r. maturze wyjechała na studia medyczne w Śląskiej Akademii Medycznej w Zabrzu-Rokitnicy. Ukończyła je w 1964 r., w ich ramach odbyła dwa staże: w 1962 – dziesięciomiesięczny, przeddyplomowy w Szpitalu na Solcu w Warszawie, oraz podyplomowy, roczny w dziedzinie ftyzjatrii w Sanatorium Przeciwgruźliczym w Otwocku. W tymże sanatorium pracowała dwa lata i rozpoczęła specjalizację z chorób wewnętrznych/pulmonologii. W latach 1968–2004 związana była z Sanepidem. Początkowo pracowała w Powiatowej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej w Aninie, gdzie rozpoczęła staż specjalistyczny II stopnia w dziedzinie higieny pracy, a później na Bielanach (ul. Kochanowskiego). Była także zastępcą kierownika Wojewódzkiej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej przy ul. Żelaznej i kierownikiem Działu Higieny Pracy.

Uzyskane specjalizacje (choroby wewnętrzne, pulmonologia, higiena pracy/medycyna pracy) umożliwiały współpracę z różnymi placówkami medycznymi na stanowiskach lekarza medycyny pracy lub lekarza rodzinnego. W roku 1973 krótko pracowała w Wojewódzkiej Przychodni Medycyny Pracy Przemysłowej w Warszawie oraz na Oddziale Chorób Zawodowych Kliniki Ośrodka Medycyny Pracy Budowlanych „Warszawa”. W okresie 1993–2007 zatrudniona była jako lekarz medycyny pracy w Szpitalu Dermatologicznym im. św. Łazarza przy ul. Leszno 15. W 2007 r., po likwidacji szpitala, razem z personelem poradni dermatologicznej podjęła pracę w Samodzielnym Publicznym Zespole Opieki Zdrowotnej Warszawa Wola-Śródmieście przy ul. Ciołka 11. Funkcję lekarza medycyny pracy pełniła aż do roku 2014. Była bardzo doświadczonym, zawsze chętnym do pomocy lekarzem i do ostatnich dni dobrze wspominała swoją pracę.

 

Marianna należała do lekarzy potrafiących skutecznie pogodzić intensywność pracy zawodowej ze stałym pogłębianiem wiedzy oraz tworzeniem pełnej, szczęśliwej rodziny. Stale poszerzała i uzupełniała wiedzę medyczną. Brała udział w konferencjach naukowych, a swój zawód traktowała jak powołanie, pracowała tak długo, jak pozwalało Jej na to zdrowie.

Nawet wtedy, gdy zakończyła już pracę lekarza rodzinnego i medycyny pracy, pozostała lekarzem dla wszystkich ludzi, którzy tego potrzebowali. Wykazywała się bardzo wysokim poziomem empatii, za co wszyscy Ją cenili, a kultura osobista była najbardziej wyrazistą cechą, po której wszyscy rozpoznawali Mariannę. Pacjenci, sąsiedzi, znajomi cenili Ją za nieustającą chęć pomocy, wysokie kompetencje i przyjazny charakter.

Kochała muzykę klasyczną i literaturę, nie stroniła od brydżowych rozgrywek, gdy została do nich zaproszona. Dbała o swój rozwój osobisty, nie zaniedbując przy tym rodziny i przyjaciół. Mieszkała w Warszawie, gdzie realizowała swoje powołanie jako lekarz, nie traciła jednak kontaktu z rodzeństwem, z którym do ostatnich dni życia utrzymywała bardzo bliskie relacje.

Niezłomnie przez 55 lat małżeństwa wspierała swojego męża Jana Zacierkę w jego działalności zawodowej oraz na niwie społecznej. Mieli jedną córkę Elżbietę oraz wnuka Grzegorza.

Zawsze elegancka, lubiąca ludzi i swoją pracę, najbardziej ceniła możliwość spędzania czasu z najbliższą rodziną, którą kochała bezgranicznie, co zawsze będzie Jej pamiętane.

Marianna zmarła w swoim mieszkaniu podczas snu 30 czerwca 2021 r. Siostra, żegnając przy grobie Mariannę, zwróciła się do dwojga Jej potomków tymi słowy: „Nikt nigdy już nie będzie kochał was obojga tak mocno i bezpamiętnie, jak kochała was wasza mama i babcia”.

 

Trudno pogodzić się z tak nagłym Jej odejściem.

 

Grzegorz Szamrej

 

 

Elżbieta Hillbricht-Jędrzejewska (1935–2022)

 

Zmarła moja najukochańsza przyjaciółka Elżbieta Hillbricht-Jędrzejewska, lekarz stomatolog.

 

Była człowiekiem o nadzwyczajnej charyzmie. Jej rodzice, wywodzący się z zamożnego mieszczaństwa i inteligencji, pochodzili z dawnego zaboru austriackiego. Matka Maria, z domu Szwalbach, ojciec Stanisław Hillbricht, sędzia, kierownik Wydziału Prokuratorii Generalnej. Elżbieta urodziła się w Warszawie 5 stycznia 1935 r., miała starszą siostrę Annę, która była moją rówieśniczką. Mieszkaliśmy w sąsiednich domach przy pl. Narutowicza.

 

W czerwcu 1939 r. obie z Hanką zdałyśmy do drugiego oddziału prywatnej Szkoły Powszechnej im. Wandy Szachtmajerowej. Wybuchła wojna. Lekcje odbywały się w prywatnym mieszkaniu. Wiedzę uzupełniano nam w domu, częściej u państwa Hillbrichtów, ponieważ moja matka pracowała, była historykiem (tajne nauczanie). Bawiłam się dużo z Elżunią, którą nazywałyśmy Dzidunią. Była wątła, wymagała opieki, zaczęła się uczyć w szkole prowadzonej przez Zgromadzenie Sióstr Najświętszego Serca Jezusa Sacré Coeur, wypędzone ze Lwowa. Potem do czwartego oddziału przeniesiono też Hankę i mnie. Elżunia szybko dorastała wśród nas. Wakacje często spędzaliśmy w sąsiednich domkach letniskowych w Świdrze. W lecie 1944 r., ze względu na zbliżający się front, państwo Hillbrichtowie zostali w Warszawie. Wybuch powstania zastał ich w domu, ciężkie walki o pl. Narutowicza przerażały dziewczynki. 9 sierpnia 1944 wypędzono ich z domu na Zieleniak. Stamtąd przez Pruszków dotarli do Krakowa, gdzie mieli rodzinę. Hanka i Elżunia poszły do szkoły sióstr urszulanek. W roku 1948 rodzina wróciła do Warszawy, zamieszkała przy ul. Gdańskiej 2. W roku szkolnym 1949/1950 obie Hillbrichtówny przeniosły się do Liceum im. Sempołowskiej, w czerwcu 1951 Elżbieta zdała maturę, a następnie dostała się na Wydział Stomatologiczny przy Akademii Medycznej w Krakowie. Na trzecim roku studiów udało się Elżbiecie przenieść do Warszawy i powrócić do domu, do matki i siostry.

W listopadzie 1955 r. Elżbieta Hillbricht uzyskała dyplom ukończenia Akademii Medycznej w Warszawie i tytuł lekarza dentysty. Otrzymała nakaz pracy w Wojewódzkim Wydziale Zdrowia, w poradni międzyszkolnej w Radzyminie, później w przychodni na Starym Mieście. Codzienne dojazdy podmiejską kolejką, a potem wędrówka do pracy przez pola dla młodej dziewczyny były trudne, ale Ela znosiła je cierpliwie. 8 lutego1959 r. wyszła za mąż za Sławomira Jędrzejewskiego. Od stycznia 1960 r. do marca 1964 pracowała w zorganizowanej w baraku przychodni stomatologicznej dla dzieci przy ul. Elektoralnej 26. I stopień specjalizacji zdobyła w 1961 r.

W 1963 urodziła syna Pawła. Po kilku latach Jej przychodnię przeniesiono na ul. Grzybowską 34, gdzie znajdowała się Przychodnia Rejonowa i Przychodnia Przeciwgruźlicza. Wola była dzielnicą robotniczą i większość matek przyprowadzających dzieci do poradni stomatologicznej pracowała w okolicznych fabrykach w systemie trójzmianowym. Elżbieta przystosowywała godziny przyjęć dzieci do czasu, którym dysponowały matki, często pracowała po godzinach. Starała się również wykonać kilka zabiegów podczas jednej wizyty. Była lubiana przez koleżanki, personel pomocniczy, matki i dzieci, pracowała zawsze ofiarnie, choć miała na głowie prowadzenie domu i opiekę nad dzieckiem. W maju 1970 r. urodziła syna Marcina. II stopień specjalizacji uzyskała w 1974 r. Prowadziła dom otwarty, organizowała spotkania towarzyskie z przyjaciółmi i żywo uczestniczyła w życiu kulturalnym, chodząc do teatrów, na koncerty.

Przeszła na emeryturę w marcu 1999 r. Poświęcała czas wnuczkom, najpierw córkom Pawła, które wychowywała od okresu niemowlęctwa (mieszkali po sąsiedzku), a potem Marcina. Była zawsze oddaną przyjaciółką, znajdowała czas na pomoc ukochanej siostrze, przyjaciołom i sąsiadom. W 2010 r. zachorowała na raka oskrzeli. Kiedy u męża w roku 2017 zdiagnozowano alzheimera, mimo własnych cierpień, z oddaniem się nim opiekowała. Poświęcała czas także swoim prawnukom.

 

Jednak Jej stan zdrowia pogarszał się, zmarła 15 lutego 2022 r. zakażona chorobą COVID-19.

 

Forum dyskusyjne - napisz komentarz

Musisz się zalogować, aby móc dodać komentarz.

Archiwum

Okręgowa Izba Lekarska w Warszawie im. prof. Jana Nielubowicza