26 stycznia 2024

Poczet lekarzy siedleckich

„Lekarze w zasadzie towarzyszą nam od początku do końca – od urodzenia, a nawet wcześniej, do śmierci, a nawet dłużej. Pomysł upamiętnienia siedleckich lekarzy przyszedł mi do głowy w środku szalejącej pandemii koronawirusa pod wpływem własnych doświadczeń z tą chorobą oraz licznych kontaktów z pracownikami ochrony zdrowia” – pisze Witold Okniński w swojej książce „Leczyli nie tylko siedlczan”. Na łamach „Pulsu” cytujemy kilka wybranych biografii.

 

Siedlecki „pogotowiarz” – Jerzy Ryszard Chruściel

Urodził się 28 stycznia 1921 r. w Warszawie, był synem Antoniego – urzędnika pocztowego, i Władysławy z Grzybowskich. Szkołę powszechną ukończył w Wołominie, a następnie w latach 1935–1939 cztery klasy Gimnazjum im. B. Prusa w Siedlcach. Dalszą naukę uniemożliwił mu wybuch wojny. W okresie okupacji pracował jako robotnik rolny we wsi Lipki, powiat Sokołów Podlaski. Był więźniem obozu w Treblince przez dwa miesiące i przez miesiąc zakładnikiem w Sokołowie Podlaskim. Od 20 września 1944 r. służył w wojsku: wstąpił do II Armii Wojska Polskiego i w jej szeregach brał udział w walkach przy forsowaniu Nissy i zdobyciu Rotenburga, Niski, Oberlichtenau, Kamnic i innych miejscowości, za co otrzymał podziękowanie 30 kwietnia 1945 r. Zakończenie wojny zastało go w czeskiej Pradze. Po zwolnieniu z wojska 21 września 1946 r. został przyjęty na kurs wstępny na Wydział Lekarski Uniwersytetu Warszawskiego (immatrykulacja 30 października 1946), a na właściwe studia został przyjęty 26 września 1947 r. Studenckie praktyki wakacyjne odbył w Szpitalu Miejskim w Siedlcach, podczas których pełnił dyżury nocne, asystował przy zabiegach operacyjnych, dyżurował w Stacji Pogotowia Ratunkowego. Od 1 września 1950 r. pracował we wspomnianej stacji jako pełniący obowiązki lekarza w pełnym wymiarze godzin.

 

Jerzy Chruściel zmarł 25 października 1952 r. na skutek komplikacji, które nastąpiły podczas operacji przeprowadzonej w siedleckim szpitalu. Pozostawił żonę Emilię z Lipińskich i syna Jerzego. Został pochowany na cmentarzu w Siedlcach, ale po pewnym czasie jego szczątki zostały przeniesione na Cmentarz Bródnowski w Warszawie.

 

Numer 1721 – Włodzimierz Ehrenkreutz

Urodził się 14 października 1901 r. w Bieżuniu. Był synem Nikodema i Feliksy Elżbiety z Czekalskich. Miał dwóch braci – Kazimierza i Jarosława, oraz siostrę Marię. Początkowo uczył się w domu, a w 1913 r. został uczniem I klasy rządowego gimnazjum w Płocku. Wybuch wojny w 1914 r. spowodował przerwę w nauce, a w październiku rodzina została zmuszona do opuszczenia Bieżunia i szukania schronienia u rodziny pod Płońskiem. W lutym 1915 r. przeprowadzili się do Warszawy i tutaj Włodzimierz podjął naukę w szkole prof. Dąbrowskiego. Od jesieni kontynuował naukę w szkole W. Górskiego i ukończył ją. W 1920 r. służył w Wojsku Polskim jako saper. W 1921 rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego. Dyplom lekarza otrzymał 21 grudnia 1927 r. Praktykę lekarską rozpoczął w Szpitalu Kolejowym w Warszawie przy ul. Brzeskiej, a następnie pracował w Ostrołęce. W grudniu 1936 r. objął posadę lekarza kolejowego w Siedlcach, a na pół etatu pracował jako lekarz magistracki. W Siedlcach mieszkał przy ul. Sienkiewicza 14 z żoną Hanną z Olszowskich i synem. Początek września 1939 r. spędził w Siedlcach, ratując rannych. 9 września 1939 wyruszył na wschód, w kierunku Brześcia. Tam otrzymał przydział do szpitala wojskowego w Tarnopolu – został komendantem tej placówki. Później wywieziono go do Kozielska. Jego nazwisko figuruje na liście katyńskiej pod pozycją 1721.

 

Srebrny filatelista – Henryk Loebel

Urodził się 16 grudnia 1896 r. w Krakowie. Był synem Zygmunta i Laury. Studia medyczne odbył na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie w latach 1914–1921, ale dyplom doktora wszech nauk lekarskich otrzymał na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie w 1922 r. W latach 1918–1919 pracował na Oddziale Wewnętrznym Szpitala Łazarza w Krakowie, w latach 1919–1922 w Klinice Ginekologiczno-Położniczej w Krakowie, przez część 1922 r. w Klinice Ginekologiczno-Położniczej w Wiedniu, następnie, w latach 1924–1928, jako ordynator Szpitala w Przemyślu i – w tym samym mieście – w Lecznicy Ginekologiczno-Położniczej w latach 1928–1931. Potwierdzeniem tego ostatniego miejsca pracy może być ogłoszenie prasowe zamieszczone w „Ziemi Przemyskiej”, zapraszające od 1 października 1928 r. pacjentki do „sanatorium ginekologiczno-położniczego i chirurgicznego”. W Siedlcach praktykował jako lekarz od 1935 r. Był dyrektorem Szpitala Żydowskiego i ordynatorem Oddziału Ginekologiczno-Położniczego w tej placówce. W okresie międzywojennym dr Loebel był przewodniczącym siedleckiego oddziału Związku Żydów Uczestników Walk o Niepodległość Polski. Hobbystycznie zajmował się filatelistyką. Za swoją wspaniałą kolekcję marek pocztowych został odznaczony srebrnym medalem na 5. Zjeździe Filatelistów Polskich w 1938 r., dodatkowo przyznano mu bezpłatny przejazd do Pragi czeskiej na wystawę i giełdę światową znaczków pocztowych, która odbywała się co pięć lat w innym kraju. Od listopada 1939 r. – a nawet wcześniej – był członkiem Judenratu i kierował w nim działem zdrowotnym. Jesienią 1941 r. dr Loebel wraz z pielęgniarkami udzielił pomocy zbiegłym jeńcom radzieckim, którzy ukrywali się w okolicach Mokobód. W grudniu 1941 złożył podanie do Ubezpieczalni Społecznej w Siedlcach o przyjęcie na wakujące stanowisko lekarza specjalisty ginekologa i został zatrudniony od 2 stycznia 1942 r. na trzy miesiące w wymiarze dwóch godzin dziennie. Umowa ta była przedłużana w związku ze zwiększeniem liczby ubezpieczonych Żydów w obozie pracy – 350 osób. W okresie trwania trzeciej umowy złożył podanie o przyjęcie na stanowisko lekarza chirurga dla ludności żydowskiej z siedzibą w Siedlcach. Była to oferta złożona na konkurs ogłoszony w czasopiśmie „Zdrowie i Życie” nr 16/84. Tym razem zawarto z nim umowę na czas nieokreślony – lekarz domowy dla Żydów, z wynagrodzeniem 265 zł miesięcznie plus 60 zł za własny gabinet. Gdy 24 sierpnia 1942 r. Niemcy przystępowali do wymordowania wszystkich chorych i personelu Szpitala Żydowskiego w Siedlcach, dr Zygmunt Niepokój zaproponował dr. Loeblowi pomoc, ale ten podziękował i odmówił, mówiąc, że miejsce lekarza jest przy chorych. Dr Loebel został rozstrzelany na dziedzińcu Szpitala Żydowskiego przy ul. 1 Maja (obecnie Świrskiego). Żona doktora miała na imię Helena, urodziła się 22 października 1900 r. Ich syn Witold Maksymilian, urodzony 22 listopada 1928 r., został zamordowany w marcu 1944 w Opolu Nowym k. Siedlec.

Forum dyskusyjne - napisz komentarz

Musisz się zalogować, aby móc dodać komentarz.

Archiwum

Okręgowa Izba Lekarska w Warszawie im. prof. Jana Nielubowicza