5 października 2017

Nowe przepisy prawne

Prawo

16 sierpnia 2017 r. weszła w życie ustawa z 8 czerwca 2017 r. o sposobie ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego pracowników wykonujących zawody medyczne zatrudnionych w podmiotach leczniczych, opublikowana w DzU z 2017 r., poz. 1473.

Ustawa określa sposób ustalania najniższego wynagrodzenia zasadniczego pracowników wykonujących zawody medyczne zatrudnionych w podmiotach leczniczych, uwzględniający rodzaj wykonywanej pracy, oraz sposób osiągania najniższego wynagrodzenia zasadniczego.

Pracownikiem, o którym mowa, jest osoba wykonująca zawód medyczny w rozumieniu przepisów ustawy o działalności leczniczej, zatrudniona w ramach stosunku pracy w podmiocie leczniczym, a także osoba zatrudniona w ramach stosunku pracy w podmiocie leczniczym, która bierze bezpośredni udział w wykonywaniu zadań Państwowej Inspekcji Sanitarnej polegających na sprawowaniu zapobiegawczego i bieżącego nadzoru sanitarnego, prowadzeniu działalności zapobiegawczej i przeciwepidemicznej w zakresie chorób zakaźnych i innych chorób powodowanych warunkami środowiska oraz na prowadzeniu działalności oświatowo-zdrowotnej.

Do 31 grudnia 2021 r. podmiot leczniczy ma dokonać podwyższenia wynagrodzenia zasadniczego pracownika wykonującego zawód medyczny, którego wynagrodzenie zasadnicze jest niższe od najniższego wynagrodzenia zasadniczego, ustalonego jako iloczyn współczynnika pracy określonego w załączniku do ustawy i kwoty przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia brutto w gospodarce narodowej w roku poprzedzającym ustalenie, ogłoszonego przez prezesa GUS, do wysokości nie niższej niż najniższe wynagrodzenie zasadnicze.

Podwyższenia wynagrodzenia dokonuje się z uwzględnieniem następujących warunków:

– sposób podwyższania wynagrodzenia zasadniczego ustalają, w drodze porozumienia, strony uprawnione w danym podmiocie leczniczym do zawarcia zakładowego układu zbiorowego pracy,

– podmiot leczniczy, u którego nie działa zakładowa organizacja związkowa, zawiera porozumienie z pracownikiem wybranym przez pracowników podmiotu leczniczego do reprezentowania ich interesów,

– porozumienie zawiera się corocznie do 31 maja (w 2017 r. porozumienie zawiera się w terminie miesiąca od dnia wejścia w życie ustawy),

– jeżeli porozumienie nie zostanie zawarte we wskazanym terminie, sposób podwyższania wynagrodzenia zasadniczego ustala, w drodze zarządzenia w sprawie podwyższenia wynagrodzenia, kierownik podmiotu leczniczego, a w przypadku podmiotów leczniczych działających w formie jednostek budżetowych, podmiot tworzący,

– ustalony w drodze porozumienia albo zarządzenia sposób podwyższenia wynagrodzenia zasadniczego zapewnia proporcjonalny dla każdej z grup zawodowych średni wzrost tego wynagrodzenia.

1 lipca 2017 r. wynagrodzenie zasadnicze pracownika wykonującego zawód medyczny podwyższa się co najmniej o 10 proc. kwoty stanowiącej różnicę między najniższym wynagrodzeniem zasadniczym a wynagrodzeniem zasadniczym tego pracownika. Natomiast w terminie od 1 lipca 2018 do 1 lipca 2021 r. wynagrodzenie zasadnicze podwyższa się w każdym roku co najmniej o 20 proc. tej kwoty.

Pracownikowi wykonującemu zawód medyczny w niepełnym wymiarze czasu pracy najniższe wynagrodzenie zasadnicze oblicza się proporcjonalnie do wymiaru czasu pracy określonego w ramach stosunku pracy.

Od 1 stycznia 2022 r. wynagrodzenie zasadnicze pracownika wykonującego zawód medyczny nie może być niższe niż najniższe wynagrodzenie zasadnicze ustalone na 31 grudnia 2021 r.

Kontrolę wykonywania przepisów ustawy przeprowadza podmiot tworzący, na zasadach określonych w ustawie o działalności leczniczej, i Państwowa Inspekcja Pracy.

W porozumieniu albo zarządzeniu określa się również zasady podwyższania wynagrodzenia osoby zatrudnionej w ramach stosunku pracy w podmiocie leczniczym, niewykonującej zawodu medycznego, tak aby wynagrodzenie to odpowiadało w szczególności rodzajowi wykonywanej pracy i wymaganym kwalifikacjom, a także uwzględniało ilość i jakość świadczonej pracy.

Do 31 grudnia 2019 r. najniższe wynagrodzenie zasadnicze ustala się jako iloczyn współczynnika pracy określonego w załączniku do ustawy i kwoty 3900 zł brutto.

Załącznik do ustawy określa m.in. następujące grupy zawodowe według kwalifikacji wymaganych na zajmowanym stanowisku i współczynnik pracy:

– lekarz albo lekarz dentysta, który uzyskał specjalizację II stopnia lub tytuł specjalisty w określonej dziedzinie medycyny – współczynnik 1,27,

– lekarz albo lekarz dentysta, który uzyskał specjalizację I stopnia w określonej dziedzinie medycyny – współczynnik 1,17,

– lekarz albo lekarz dentysta, bez specjalizacji – współczynnik 1,03,

– lekarz stażysta albo lekarz dentysta stażysta – współczynnik 0,73.

23 sierpnia 2017 r. zostało opublikowane w DzU z 2017 r., poz. 1570, obwieszczenie ministra zdrowia z 24 lipca 2017 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu rozporządzenia ministra zdrowia w sprawie recept lekarskich.

25 sierpnia 2017 r. weszła w życie ustawa z 20 lipca 2017 r. o zmianie ustawy o systemie informacji w ochronie zdrowia oraz niektórych innych ustaw, opublikowana w DzU z 2017 r., poz. 1524.

Zgodnie z przepisami ustawy elektroniczna dokumentacja medyczna oznacza dokumenty wytworzone w postaci elektronicznej, opatrzone kwalifikowanym podpisem elektronicznym lub podpisem potwierdzonym profilem zaufanym ePUAP:

– umożliwiające usługobiorcy uzyskanie od usługodawcy świadczenia opieki zdrowotnej określonego rodzaju, z wyłączeniem zleceń na wyroby medyczne,

– określone przez ministra zdrowia rodzaje elektronicznej dokumentacji medycznej, uwzględniające konieczność zapewnienia realizacji prawa dostępu do dokumentacji oraz stopień przygotowania usługodawców do prowadzenia dokumentacji w formie elektronicznej.

Usługodawcy są obowiązani prowadzić elektroniczną dokumentację medyczną w formatach zamieszczonych w Biuletynie Informacji Publicznej ministra zdrowia oraz dokonywać wymiany elektronicznej dokumentacji medycznej, określonej w przepisach wydanych przez ministra zdrowia, zgodnie ze standardami zamieszczonymi w BIP ministra zdrowia.

Minister zdrowia w celu monitorowania zapotrzebowania na świadczenia opieki zdrowotnej, stanu zdrowia usługobiorców, prowadzenia profilaktyki zdrowotnej lub realizacji programów zdrowotnych albo programów polityki zdrowotnej, a także monitorowania i oceny bezpieczeństwa, skuteczności, jakości i efektywności kosztowej badań diagnostycznych lub procedur medycznych może tworzyć i prowadzić albo tworzyć i zlecać prowadzenie rejestrów medycznych, stanowiących uporządkowany zbiór danych osobowych, w tym jednostkowych danych medycznych.

Utworzenie rejestru medycznego może nastąpić na wniosek podmiotów wykonujących działalność leczniczą w rozumieniu ustawy o działalności leczniczej, NFZ albo innych jednostek podległych lub nadzorowanych przez ministra zdrowia.

Minister zdrowia może zlecić prowadzenie rejestru medycznego, określonego w przepisach rozporządzenia, wymienionym podmiotom.

Utworzenie i prowadzenie rejestru medycznego może być finansowane lub dofinansowane przez ministra zdrowia w ramach środków przeznaczonych na finansowanie programu polityki zdrowotnej lub w formie dotacji celowej udzielonej podmiotowi prowadzącemu rejestr.

Usługodawcy oraz podmioty prowadzące rejestry publiczne i rejestry medyczne są obowiązani do nieodpłatnego przekazywania danych do rejestrów medycznych.

Podmiot prowadzący rejestr medyczny jest obowiązany nieodpłatnie przekazywać ministrowi zdrowia, na jego wniosek, dane zawarte w rejestrze medycznym w sposób uniemożliwiający identyfikację osoby, której dotyczą, lub dane statystyczne na podstawie informacji zawartych w rejestrze medycznym, w terminie i w formie wskazanej przez ministra.

Podmiot prowadzący rejestr medyczny ma nieodpłatnie udostępniać NFZ dane gromadzone w rejestrze w zakresie określonym w ustawie.

Jest też obowiązany do stworzenia organizacyjnych i technicznych warunków ochrony przetwarzanych danych przed nieuprawnionym dostępem, nielegalnym ujawnieniem lub pozyskaniem, modyfikacją, uszkodzeniem, zniszczeniem albo utratą.

Administratorem danych gromadzonych w rejestrze medycznym jest prowadzący go podmiot. Natomiast administratorem danych przetwarzanych w Systemie RUM – NFZ jest NFZ.

Narodowy Fundusz Zdrowia przekazuje nieodpłatnie ministrowi zdrowia, na jego wniosek, dane zawarte w Systemie RUM – NFZ w sposób uniemożliwiający identyfikację osoby, której dotyczą, lub dane statystyczne na podstawie informacji zawartych w Systemie RUM – NFZ, w tym danych udostępnionych NFZ przez podmioty prowadzące rejestry medyczne, w terminie i w formie wskazanej przez ministra, pozwalającej na łączenie informacji z poszczególnych baz danych.

Dokumentacja medyczna może być prowadzona w postaci papierowej do 31 grudnia 2018 r. Recepty mogą być wystawiane w postaci papierowej do 31 grudnia 2019 r., a skierowania – do 31 grudnia 2020 r.

Dane zawarte w elektronicznej dokumentacji medycznej za pośrednictwem Systemu Informacji Medycznej udostępnia się od 1 stycznia 2021 r.

Usługodawcy są obowiązani do zgłoszenia jednostce podległej ministrowi zdrowia, właściwej w zakresie systemów informacyjnych ochrony zdrowia, gotowości podłączenia swoich systemów do Elektronicznej Platformy Gromadzenia, Analizy i Udostępnienia Zasobów Cyfrowych o Zdarzeniach Medycznych:

– nie później niż do 31 grudnia 2018 r. – w odniesieniu do recept,

– nie później niż do 30 czerwca 2019 r. – w odniesieniu do skierowań,

– nie później niż do 31 grudnia 2019 r. – w odniesieniu do wymiany elektronicznej dokumentacji medycznej.

Elektroniczna dokumentacja medyczna, o której mowa w przepisach wykonawczych do ustawy o systemie informacji w ochronie zdrowia, po zaprzestaniu wykonywania działalności leczniczej jest przechowywana i udostępniana przez jednostkę podległą ministrowi zdrowia, właściwą w zakresie systemów informacyjnych ochrony zdrowia, w Systemie Informacji Medycznej.

15 grudnia 2017 r. wchodzi w życie zmiana ustawy – Prawo o aktach stanu cywilnego.

Zgodnie z art. 144 ustawy, do 1 stycznia 2023 r. karta urodzenia oprócz następujących danych: nazwisko, imię (imiona), nazwisko rodowe, data i miejsce urodzenia oraz numer PESEL matki dziecka, jeżeli został nadany, miejsce, data i godzina urodzenia dziecka, płeć, zawiera:

– informacje o stanie zdrowia dziecka: długość, ciężar ciała, punkty w skali Apgar,

– informacje o ciąży i porodzie: okres trwania ciąży, wielorakość i miejsce porodu,

– dane o poprzednich ciążach i porodach matki dziecka:

  1. a) liczbę dzieci urodzonych przez matkę, w tym żywo urodzonych lub martwo urodzonych,
  2. b) datę poprzedniego porodu,
  3. c) żywotność poprzedniego dziecka,

– miejsce zamieszkania rodziców dziecka, w tym okres ich przebywania na terytorium RP na obszarze danej gminy, o ile są znane, oraz wykształcenie rodziców dziecka

pozyskiwane przez podmiot wykonujący działalność leczniczą.

Do 1 stycznia 2023 r. karta martwego urodzenia zawiera dane wymienione wcześniej oraz czas zgonu płodu i przyczynę zgonu, jeżeli została stwierdzona.

Do 1 stycznia 2023 r. karta zgonu, oprócz danych wymienionych w części przeznaczonej do zarejestrowania zgonu oraz w części przeznaczonej dla administracji cmentarza w celu pochowania zwłok, zawiera, jeżeli są znane:

– informacje o miejscu zgonu, jego przyczynach, osobie stwierdzającej przyczyny zgonu oraz sposobie stwierdzenia przyczyn zgonu,

– w przypadku dziecka do roku życia,

  1. a) godzinę urodzenia, informacje o stanie jego zdrowia w chwili urodzenia: długość, ciężar ciała, punkty w skali Apgar,
  2. b) informacje o przebiegu ciąży i porodzie: okres trwania ciąży, wielorakość porodu oraz liczbę dzieci urodzonych przez matkę,

– nazwę podmiotu wykonującego działalność leczniczą oraz nazwisko i imię (imiona) sporządzającego kartę zgonu,

– wykształcenie zmarłego,

– miejsce zamieszkania zmarłego, w tym okres przebywania na terytorium RP na obszarze danej gminy.

Do 1 stycznia 2023 r. karta urodzenia i karta martwego urodzenia mogą zostać przekazane kierownikowi urzędu stanu cywilnego w formie dokumentu elektronicznego opatrzonego kwalifikowanym podpisem elektronicznym.

6 września 2017 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z 4 sierpnia 2017 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie szczegółowych zasad i trybu przyznawania nagrody rocznej osobom kierującym niektórymi podmiotami prawnymi oraz wzoru wniosku o przyznanie nagrody rocznej, opublikowane w DzU z 2017 r., poz. 1563.

Rozporządzenie określa szczegółowe zasady i tryb przyznawania nagrody rocznej osobom, o których mowa w ustawie z 3 marca 2000 r. o wynagradzaniu osób kierujących niektórymi podmiotami prawnymi (DzU z 2017 r., poz. 1222), zatrudnionym w podmiotach, dla których minister zdrowia jest organem założycielskim, nadzorującym lub organem, który utworzył dany podmiot.

Przepisy dotyczą kierowników jednostek organizacyjnych i ich zastępców, głównych księgowych jednostek organizacyjnych i kierowników samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej.

Organem lub osobą właściwą do przyznania nagrody rocznej dla kierowników jest minister zdrowia, a dla zastępców kierowników i głównych księgowych, osoba właściwa dla nich w sprawach czynności z zakresu prawa pracy.

Nagroda roczna przyznawana jest na wniosek. Nie wymaga wniosku przyznanie nagrody rocznej zastępcom kierowników i głównym księgowym.

Z wnioskiem o przyznanie nagrody uprawnione organy występują w terminie 6 miesięcy od dnia zatwierdzenia sprawozdania finansowego podmiotu za rok obrotowy lub złożenia prawidłowo sporządzonego sprawozdania finansowego.

9 września 2017 r. weszło w życie rozporządzenie ministra sprawiedliwości z 11 sierpnia 2017 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie wykazu zakładów leczniczych, w tym psychiatrycznych, przeznaczonych do wykonywania tymczasowego aresztowania oraz warunków zabezpieczenia tych zakładów, opublikowane w DzU z 2017 r., poz. 1585.

9 września 2017 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z 7 sierpnia 2017 r. w sprawie wykazu nowych substancji psychoaktywnych, opublikowane w DzU z 2017 r., poz. 1582.

17 września 2017 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z 24 lipca 2017 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie szczegółowego zakresu danych objętych wpisem do rejestru podmiotów wykonujących działalność leczniczą oraz szczegółowego trybu postępowania w sprawach dokonywania wpisów, zmian w rejestrze oraz wykreśleń z tego rejestru, opublikowane w DzU z 2017 r., poz. 1540.

Zgodnie z przepisami rozporządzenia jednostką organizacyjną jest wyodrębniona w regulaminie organizacyjnym część zakładu leczniczego. Natomiast komórka organizacyjna jest wyodrębnioną w regulaminie organizacyjnym częścią jednostki organizacyjnej albo, jeżeli to wynika ze struktury organizacyjnej podmiotu leczniczego, częścią zakładu leczniczego tego podmiotu działającą poza jednostką organizacyjną.

Specjalistyczna praktyka lekarska oznacza indywidualną specjalistyczną praktykę lekarską, indywidualną specjalistyczną praktykę lekarską wyłącznie w miejscu wezwania lub indywidualną specjalistyczną praktykę lekarską wyłącznie w zakładzie leczniczym.

W rejestrze zamieszcza się informację o zakwalifikowaniu podmiotu leczniczego do systemu podstawowego szpitalnego zabezpieczenia świadczeń opieki zdrowotnej w rozumieniu ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (sieci szpitali).

W przypadku gdy wniosek o czasowe zaprzestanie działalności leczniczej dotyczy jednej lub więcej jednostek lub komórek organizacyjnych zakładu leczniczego działających poza obszarem właściwości organu prowadzącego rejestr, właściwy wojewoda przekazuje temu organowi informację o wyrażeniu zgody na czasowe zaprzestanie działalności.

Adresem miejsca udzielania świadczeń zdrowotnych jest adres komórki organizacyjnej, a w przypadku gdy w strukturze organizacyjnej zakładu leczniczego nie są wyodrębnione komórki organizacyjne – adres jednostki organizacyjnej.

W przypadku gdy w strukturze organizacyjnej zakładu leczniczego są wyodrębnione jednostki organizacyjne i komórki organizacyjne, dane dotyczące zakresu świadczeń zdrowotnych oraz miejsca udzielania świadczeń zdrowotnych podaje się tylko dla komórki organizacyjnej.

W przypadku gdy podmiot leczniczy prowadzi więcej niż jeden zakład leczniczy, wymienia się je w kolejnych punktach.

Wniosek o wpis do rejestru, zmianę wpisu lub wykreślenie z rejestru składa się w postaci elektronicznej, z wykorzystaniem kwalifikowanego podpisu elektronicznego lub podpisu potwierdzonego profilem zaufanym ePUAP.

Podmioty wykonujące działalność leczniczą dostosują wpisy w księgach rejestrowych do zmienionych wymagań w terminie 12 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.

17 września 2017 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia 4 sierpnia z 2017 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie kursu reedukacyjnego w zakresie problematyki przeciwalkoholoweji przeciwdziałania narkomanii oraz szczegółowych warunków i trybu kierowania na badania lekarskie lub badania psychologiczne w zakresie psychologii transportu, opublikowane w DzU z 2017 r., poz. 1538.

23 września 2017 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z 3 sierpnia 2017 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu leczenia szpitalnego, opublikowane w DzU z 2017 r., poz. 1565.

Zmiany zostały wprowadzone w załączniku nr 1 do rozporządzenia, w części I świadczenia scharakteryzowane procedurami medycznymi w zakresie wymagań dotyczących personelu oraz wyposażenia w sprzęt i aparaturę medyczną.

Świadczeniodawcy niespełniający w dniu wejścia w życie rozporządzenia określonych wymagań realizują świadczenia opieki zdrowotnej na dotychczasowych warunkach przez okres, na jaki zawarto umowę o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, nie dłużej jednak niż do 1 stycznia 2018 r.

Przepisy §1 pkt. 1 oraz lp. 39 załącznika nr 4 do rozporządzenia, dotyczące podania immunoglobuliny anty-RhD pacjentce RhD-ujemnej, wchodzą w życie 1 stycznia 2018 r.

Forum dyskusyjne - napisz komentarz

Musisz się zalogować, aby móc dodać komentarz.

Archiwum

Okręgowa Izba Lekarska w Warszawie im. prof. Jana Nielubowicza