1 października 2002

SKOK izb lekarskich

Szanowni Państwo,
Koleżanki i Koledzy!
Uchwałą nr 5/2002 Rady Nadzorczej Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo -Kredytowej Izb Lekarskich z 6 września 2002 roku oraz na podstawie § 47 Statutu SKOK IL zostałem powołany na stanowisko kierownika filii SKOK IL w Okręgowej Izbie Lekarskiej w Warszawie. Zobowiązuje mnie to do pewnych czynności organizacyjnych i prawnych. W artykule pt. „SKOK w dobrym kierunku” (PULS nr 88/89) prezes Zarządu SKOK IL Edward Studziński dokładnie opisał moje obowiązki. Chciałbym zatem zaproponować Państwu regularne przekazywanie wszelkich informacji doty-czących SKOK IL w naszym biuletynie.
Punkt IV Regulaminu Rachunku Systematycznego Oszczędzania doty-czy oprocentowania wkładów. Zapewne będą mieli Państwo wiele pytań dotyczących tego zagadnienia, dlatego też pozwalam sobie uprze-dzić niektóre z nich.
Jak np. przedstawia się oprocentowanie na rachunku systematycznego oszczędzania?
Zgodnie z Regulaminem (punkt IV)
§ 8 Ust.1. Środki pieniężne na rachunku podlegają oprocentowaniu według zmiennych stóp procentowych.
Ust. 2. Wysokość stóp procentowych określa Zarząd Kasy.
Ust. 3. Informacje o zmianie stóp procentowych podawane są do wiadomości członków w Komunikatach Zarządu wywieszonych na tablicach ogłoszeń w siedzibie Kasy oraz na stronach internetowych NIL.
§ 9 Zmiana wysokości stóp procentowych może nastąpić w przy-padku ekonomicznie uzasadnionej potrzeby, a w szczególności w razie zmiany:
1) stopy oprocentowania kredytów refinansowego, redyskontowego lub lombardowego przez Prezesa Narodowego Banku Polskiego,
2) stóp procentowych ustalanych przez Kasę Krajową,
3) stóp procentowych ustalanych przez banki,
4) cen towarów i usług konsumpcyjnych,
5) rentowności obligacji i innych papierów wartościowych emitowanych lub gwarantowanych przez Skarb Państwa lub Narodowy Bank Polski.
§ 10 Odsetki dopisywane są do wkładu na zasadach i w terminach ustalonych przez Zarząd Kasy.
Zgodnie z decyzją Zarządu SKOK IL oprocentowanie oszczędności i pożyczek w 2002 roku wynosi:
– kwoty gromadzone na indywidualnych kontach składkowych IKS 6% w skali roku,
– lokaty 3- miesięczne: 8% w skali roku,
– lokaty 6- miesięczne 8,5 % w skali roku,
– pożyczki-chwilówki udzielane na okres 1 miesiąca: 5%,
– pożyczki na okres 6 miesięcy 7%- w skali roku 14%.
Zwłoka w terminowej spłacie pożyczki oraz niedotrzymanie terminu zwrotu chwilówki powodują zwiększenie ustalonego oprocentowania o 50% (liczy się je od daty wymaganego zwrotu).
Uznałem, że niektóre pojęcia z szeroko rozumianej dziedziny finansów warto przybliżyć w naszym biuletynie. Mam nadzieję, że będzie to stała rubryka „Pulsu”.
Proponuję zdefiniowanie nie-których pojęć:
Stopa procentowa – roczna cena, wyrażona w procentach, jaką płaci się za pożyczenie pieniędzy. We współczesnej gospodarce rynkowej wyróżnia się trzy rodzaje stóp procentowych:
1. rynkową stopę procentową, określoną jako nominalna bądź pieniężna stopa procentowa, która jest całkowitą płatnością wyrażoną w postaci procentu od udzielonej pożyczki; w jej skład wchodzą: czysta stopa procentowa, koszt ryzyka inwestycyjnego oraz oczekiwana stopa inflacji;
2. czystą stopę procentową będącą przychodem wyrażonym w procesie, którego można się spodziewać w warunkach braku ryzyka i inflacji;
3. realną stopą procentową, tj. różnicę między rynkową stopą procentową oraz oczekiwaną stopą inflacji, będącą jednocześnie jedną miarą rzeczywistego kosztu pozyskania kapitału pożyczkowego, a zarazem rzeczywistym dochodem pożyczkodawcy. Ponadto wyodrębnia się stałą stopę procentową i zmienną stopę procentową. Poziom stopy procentowej zachęca społeczeństwo do gromadzenia oszczędności oraz umożliwia podejmowanie decyzji związanych z lokatą kapitału. Natomiast w przypadku firmy poziom stopy procentowej wpływa bezpośrednio na możliwość pozyskiwania środków pieniężnych i wykorzystania ich na dotychczasową działalność bądź na rozwój firmy.
Stopa inflacji – stosunek wzrastającego poziomu cen do zwiększonej podaży pieniądza.
Stopa oszczędności – wyrażona w procentach relacja przyrostu oszczędności pieniężnych ludności do dochodu, do dyspozycji ludności w danym okresie (rok kalendarzowy).
Kredyt refinansowy – jeden z instrumentów banku centralnego. Decyzja o jego wykorzystaniu zwykle znajduje się w gestii banku komercyjnego. Kredyt refinansowy pełni trzy funkcje:
1. stanowi ostateczne zabezpieczenie płynności banku komercyjnego;
2. jest instrumentem kontroli warunków pieniężnych i kredytowych (przez stopę procentową);
3. jest instrumentem selektywnej polityki kredytowej.
W krajach o słabo rozwiniętych rynkach finansowych oraz w większości krajów rozwiniętych w okresie poprzedzającym liberalizację sektora finansowego, tj. do lat 80., kredyt refinansowy stanowił główne źródło podaży pieniądza rezerwowego. W krajach o rozwiniętym rynku finansowym dominującą funkcją kredytu refinansowego jest zabezpieczenie płynności systemu bankowego. Kredyt refinansowy może być udostępniany w formie kredytu niezabezpieczonego lub zabezpieczonego (kredytu lombardowego, kredytu redyskontowego). Obecnie odchodzi się od formy kredytu niezabezpieczonego na rzecz zabezpieczonego. Kredyt refinansowy może być udzielony w ramach limitu, np. w relacji do kapitału własnego banku, lub bez ograniczeń ilościowych. W niektórych bankach centralnych ograniczany jest okres, na który kredyt może być u-dzielony, np. w Europejskim Banku Centralnym jest to okres – dniowy. W bankach centralnych funkcjonujących w gospodarkach o niewystarczająco rozwiniętych rynkach zmiany stopy kredytu refinansowego są głównym wskaźnikiem kierunku polityki pieniężnej banku centralnego. W krajach, w których rynki są rozwinięte, funkcje te przejmują stopy związane z operacjami banku centralnego na rynku pieniężnym. W Polsce w końcu lat 80. i I połowie lat 90. kredyt refinansowy uzupełniał lukę w pasywach banków komercyjnych wyłonionych z Narodowego Banku Polskiego.
Kredyt redyskontowy– rodzaj kredytu refinansowego udzielonego w trybie redyskontowania przez bank centralny zdyskontowanych przez banki komercyjne weksli handlowych (tj. weksli wystawionych przez przedsiębiorstwa). Kredyt redyskontowy może pełnić różne funkcje. W systemach bankowych, w których kredyt redyskontowy nadal odgrywa ważną rolę jako źródło podaży pieniądza rezerwowego, stopa redyskontowa zazwyczaj stanowi dolną granicę wahań krótkookresowych stóp procentowych rynku międzybankowego (gdy stopy na rynku spadają poniżej stopy redyskontowej, bankom opłaca się spłacić zasięgnięty kredyt, co hamuje dalszy spadek stóp). W Polsce kredyt redyskontowy został wprowadzony przez Narodowy Bank Polski w 1989 r. Nigdy nie stanowił on głównego źródła zasilania banków, co było związane ze słabym rozwojem rynku weksli handlowych. Obecnie kredyt redyskontowy jest wykorzystywany do refinansowania udzielonych przez banki komercyjne kredytów sezonowych związanych z produkcją i przetwórstwem rolnym.
Kredyt lombardowy – rodzaj kredytu refinansowego udzielanego pod zastaw papierów wartościowych. Jest instrumentem ostatecznego zabezpieczenia płynności banku komercyjnego oraz umożliwia – przez określenie wysokości oprocentowania – kontrolę warunków pieniężnych i kredytowych. Oprocentowanie kredytu lombardowego (tj. stopa lombardowa) stanowi górną granicę wahań krótkookresowych stóp procentowych na rynku międzybankowym. W Polsce kredyt lombardowy został wprowadzony przez Narodowy Bank Polski w 1990 r. Zakres kredytu lombardowego jest limitowany jedynie posiadaniem przez bank komercyjny odpowiednich papierów wartościowych (bonów skarbowych i obligacji skarbowych), które NBP akceptuje jako zastaw kredytu.
Serdecznie zapraszam Państwa do lektury, tej stałej rubryki w „Pulsie” i gorąco namawiam do przystąpienia do SKOK IL.

Uwaga!
Uprzejmie informujemy Koleżanki i Kolegów, iż sobota 16 listopada br. będzie dniem pracy biura Okręgowej Izby Lekarskiej w Warszawie.

Tadeusz Pawlikowski

Archiwum

Okręgowa Izba Lekarska w Warszawie im. prof. Jana Nielubowicza