15 stycznia 2003

MEDIUM – Nowe przepisy prawne

I. 1 grudnia 2002 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Obrony Narodowej z dnia 27 listopada 2002 r. w sprawie przekształcenia Centralnego Szpitala Klinicznego Wojskowej Akademii Medycznej z Polikliniką Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 201 poz. 1700.

II. 5 grudnia 2002 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 4 listopada 2002 r. w sprawie organizacji oraz zasad i trybu wykonywania zadań przez Państwową Inspekcję Sanitarną Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 192 poz. 1614.

Rozporządzenie dotyczy Państwowej Inspekcji Sanitarnej Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji wykonującej zadania na terenie urzędu obsługującego Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji oraz jednostek organizacyjnych podległych i nadzorowanych przez tego ministra, na terenie zakładów opieki zdrowotnej tworzonych przez MSWiA, w stosunku do pracowników jednostek organizacyjnych podległych i nadzorowanych przez MSWiA oraz funkcjonariuszy Policji, Państwowej Straży Pożarnej, Straży Granicznej i Biura Ochrony Rządu, a także na terenie obiektów oraz w stosunku do funkcjonariuszy Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego i Agencji Wywiadu.

III. 7 grudnia 2002 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 7 listopada 2002 r. w sprawie wzoru wniosku o udzielenie zezwolenia na wytwarzanie produktów leczniczych, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 193 poz. 1626.

IV. 7 grudnia 2002 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 7 listopada 2002 r. w sprawie wzoru wniosku o zmianę zezwolenia na wytwarzanie produktu leczniczego, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 193 poz. 1627.

V. 7 grudnia 2002 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 7 listopada 2002 r. w sprawie wzoru zezwolenia na wytwarzanie produktów leczniczych, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 193 poz. 1628.

VI. 8 grudnia 2002 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 22 listopada 2002 r. w sprawie sposobu i trybu przeprowadzania postępowania konkursowego na stanowisko Prezesa Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 201 poz. 1703.

VII. 10 grudnia 2002 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Obrony Narodowej z dnia 27 listopada 2002 r. w sprawie utworzenia Wojskowego Instytutu Medycznego, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 201 poz. 1699.

VIII. 13 grudnia 2002 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 15 listopada 2002 r. w sprawie szczegółowych wymagań zgłaszania incydentów medycznych oraz dalszego postępowania po ich zgłoszeniu, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 190 poz. 1678.

Zgodnie z przepisem art. 45b ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodzie lekarza (Dz. U. nr 21 z 2002 r. poz. 204 ze zm.) lekarz zobowiązany jest zgłosić wytwórcy lub autoryzowanemu przedstawicielowi, a w przypadku trudności z ustaleniem tych podmiotów Prezesowi Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, zaistniały incydent medyczny wyrobu medycznego.
Lekarz dokonuje pisemnie zgłoszenia incydentu medycznego wyrobu medycznego zgodnie z trybem oraz na formularzu zgłoszenia incydentu medycznego, określonym w odrębnych przepisach.
W oparciu o przepis art. 3 pkt. 3 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o wyrobach medycznych, przez incydent medyczny należy rozumieć:
– uszkodzenie lub pogorszenie się parametrów lub działania wyrobów medycznych wprowadzanych do obrotu lub do używania, które doprowadziły lub mogły doprowadzić do poważnego pogorszenia zdrowia pacjenta, użytkownika lub
– niezgodności w oznakowaniu lub instrukcjach używania, które doprowadziły lub mogły doprowadzić do poważnego pogorszenia zdrowia lub śmierci pacjenta, użytkownika lub
– powtarzające się usterki i awarie dotyczące niezgodności, o których mowa wyżej, powodujące wycofywanie z obrotu wyrobów medycznych tego samego typu.
Incydent medyczny zgłasza się niezwłocznie po jego wystąpieniu osobiście, faksem lub e-mailem Prezesowi Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych na formularzu zgłoszenia stanowiącego załącznik nr 1 do rozporządzenia.
Zgłoszenie zawiera: nazwę, adres, numer telefonu i faksu oraz numer rejestracyjny wytwórcy wyrobu medycznego nadany w Rejestrze Wytwórców i Wyrobów Medycznych, numer jednostki notyfikowanej biorącej udział w ocenie zgodności wyrobu medycznego, nazwę handlową i teczniczno-medyczną, oznaczenie katalogowe, numer fabryczny lub numer partii wyrobu medycznego, wersję oprogramowania, jego przewidziane zastosowanie i numer rejestracyjny wyrobu medycznego w Rejestrze Wytwórców i Wyrobów Medycznych, określenie wyrobu współpracującego i wyposażenia mającego związek z incydentem medycznym, informacje o incydencie medycznym z uwzględnieniem daty, miejsca i skutków dla pacjenta lub użytkownika, miejsce, w którym aktualnie znajduje się wyrób medyczny, dane osoby wskazanej do kontaktów przez użytkownika, u którego nastąpił incydent medyczny oraz dane i podpis osoby zgłaszającej incydent medyczny.

IX. 14 grudnia 2002 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 15 listopada 2002 r. w sprawie podmiotów uprawnionych do wydawania dokumentów stanowiących podstawę do wprowadzenia wyrobu medycznego do obrotu i używania oraz oznakowania znakiem zgodności, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 199 poz. 1677.

X. 31 grudnia 2002 r. wchodzi w życie ustawa z dnia 24 listopada 2002 r. o zmianie ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym oraz niektórych innych ustaw, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 200 poz. 1689.

Od 1 stycznia 2003 r. wysokość składki na ubezpieczenie zdrowotne wynosi 8% podstawy wymiaru.
Kwota składki na powszechne ubezpieczenie zdrowotne w wysokości 7,75% podstawy wymiaru podlega odliczeniu od podatku dochodowego od osób fizycznych oraz od zryczałtowanego podatku dochodowego. Od 1 stycznia 2004 r. Urząd Nadzoru Ubezpieczeń Zdrowotnych zostanie zastąpiony przez Państwowy Urząd Nadzoru Ubezpieczeń.

XI. 1 stycznia 2003 r. wchodzi w życie ustawa z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 200 poz. 1679.

Od 1 stycznia 2003 r. minimalne wynagrodzenie za pracę wynosi 800 złotych.
Wysokość minimalnego wynagrodzenia jest corocznie przedmiotem negocjacji w ramach Trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno-Gospodarczych.
Jeżeli Komisja Trójstronna nie uzgodni do 15 lipca każdego roku wysokości minimalnego wynagrodzenia w roku następnym, Rada Ministrów w terminie do 15 września każdego roku ustala w drodze rozporządzenia wysokość tego wynagrodzenia.

Wysokość wynagrodzenia pracownika zatrudnionego w pełnym miesięcznym wymiarze czasu pracy nie może być niższa od wysokości minimalnego wynagrodzenia.
Do końca 2005 r. wynagrodzenie pracownika w okresie jego pierwszych dwóch lat pracy nie może być niższe niż:
– 80% wysokości minimalnego wynagrodzenia w pierwszym roku pracy,
– 90% wysokości minimalnego wynagrodzenia w drugim roku pracy.
Do okresów pracy wlicza się wszystkie okresy, za które była opłacana składka na ubezpieczenie społeczne lub zaopatrzenie emerytalne, z wyłączeniem okresów zatrudnienia na podstawie umowy o pracę w celu przygotowania zawodowego.
Do obliczenia wysokości wynagrodzenia pracownika przyjmuje się przysługujące składniki wynagrodzenia i inne świadczenia wynikające ze stosunku pracy zaliczone do wynagrodzeń osobowych, z wyjątkiem nagrody jubileuszowej, odprawy pieniężnej przysługującej pracownikowi w związku z przejściem na emeryturę lub rentę z tytułu niezdolności do pracy oraz wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych.

XII. 1 stycznia 2003 r. wchodzi w życie rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 19 lipca 2002 r. w sprawie wykazu granicznych stacji sanitarno-epidemiologicznych, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 133 poz. 1124.

XIII. 1 stycznia 2003 r. wchodzi w życie rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 19 sierpnia 2002 r. w sprawie nadania statutu Głównemu Inspektorowi Sanitarnemu, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 142 poz. 1195.

XIV. 1 stycznia 2003 r. wchodzi w życie rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 5 listopada 2002 r. w sprawie ochrony przed promieniowaniem jonizującym pracowników zewnętrznych narażonych podczas pracy na terenie kontrolowanym, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 201 poz. 1693.

Przepis art. 29 ustawy z dnia 29 listopada 2000 r. Prawo atomowe stanowi, że kierownik jednostki organizacyjnej jest zobowiązany zapewnić pracownikom zatrudnionym przez innego pracodawcę (pracodawca zewnętrzny) lub pracownikom samodzielnym wykonującym dowolną działalność na terenie kontrolowanym (pracownicy zewnętrzni) ochronę równoważną ochronie, jaką zapewnia pracownikom zatrudnionym w jednostce organizacyjnej.
Kierownik jednostki organizacyjnej, po zakończeniu przez pracownika zewnętrznego działalności na terenie kontrolowanym, wydaje mu dokument, który zawiera dane dotyczące:
– rodzaju wykonywanej pracy i okresu jej trwania,
– oceny dawki wyrażonej w wielkościach stosowanych do dawek granicznych odpowiednio dla narażenia całego ciała, narażenia niejednorodnego i narażenia wewnętrznego.
Rozporządzenie określa szczegółowe obowiązki kierownika jednostki organizacyjnej i pracodawcy zewnętrznego w zakresie ochrony przed promieniowaniem jonizującym pracowników zewnętrznych narażonych podczas pracy na terenie kontrolowanym oraz obowiązki pracownika zewnętrznego w zakresie takiej ochrony.
Kierownik jednostki organizacyjnej jest między innymi zobowiązany sprawdzić, czy pracownicy zewnętrzni posiadają aktualne orzeczenia lekarskie o zdolności do pracy, w tym stwierdzające brak przeciwwskazań do pracy w warunkach narażenia, wydane przez uprawnionego lekarza oraz zapewnić opiekę medyczną.
Natomiast pracodawca zewnętrzny zapewnia ochronę radiologiczną swoim pracownikom, a w szczególności: badania lekarskie w celu uzyskania orzeczenia uprawnionego lekarza o zdolności pracownika do pracy, w tym stwierdzające brak przeciwwskazań do pracy w warunkach narażenia oraz objęcie pracowników narażonych na promieniowanie zaliczeniu do kategorii A nadzorem medycznym.

XV. 1 stycznia 2003 r. wchodzi w życie ustawa z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 199 poz. 1673.
Za wypadek przy pracy uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło w związku z pracą:
– podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika zwykłych czynności lub poleceń przełożonych,
– podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika czynności na rzecz pracodawcy, nawet bez polecenia,
– w czasie pozostawania pracownika w dyspozycji pracodawcy w drodze między siedzibą pracodawcy a miejscem wykonywania obowiązku wynikającego ze stosunku pracy.
Na równi z wypadkiem przy pracy, w zakresie uprawnienia do świadczeń określonych w ustawie, traktuje się wypadek, któremu pracownik uległ:
– w czasie podróży służbowej, w okolicznościach innych niż określone wyżej, chyba że wypadek spowodowany został postępowaniem pracownika, które nie pozostaje w związku z wykonywaniem powierzonych mu zadań,
– podczas szkolenia w zakresie powszechnej samoobrony,
– przy wykonywaniu zadań zleconych przez działające u pracodawcy organizacje związkowe.
Za wypadek przy pracy uważa się również nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło w okresie ubezpieczenia wypadkowego z danego tytułu podczas:
1) uprawiania sportu w trakcie zawodów i treningów przez osobę pobierającą stypendium sportowe,
2) wykonywania odpłatnie pracy na podstawie skierowania do pracy w czasie odbywania kary pozbawienia wolności lub tymczasowego aresztowania,
3) pełnienia mandatu posła lub senatora, pobierającego uposażenie,
4) odbywania szkolenia lub stażu przez absolwenta pobierającego stypendium w okresie odbywania tego stażu lub szkolenia na podstawie skierowania wydanego przez powiatowy urząd pracy,
5) wykonywania przez członka rolniczej spółdzielni produkcyjnej, spółdzielni kółek rolniczych oraz przez inną osobę traktowaną na równi z członkiem spółdzielni w rozumieniu przepisów o systemie ubezpieczeń społecznych, pracy na rzecz tych spółdzielni,
6) wykonywania pracy na podstawie umowy agencyjnej, umowy zlecenia lub umowy o świadczenie usług, do której zgodnie z Kodeksem cywilnym stosuje się przepisy dotyczące zlecenia,
7) współpracy przy wykonywaniu pracy na podstawie umowy agencyjnej, umowy zlecenia lub umowy o świadczenie usług, do której zgodnie z Kodeksem cywilnym stosuje się przepisy dotyczące zlecenia,
8) wykonywania zwykłych czynności związanych z prowadzeniem działalności pozarolniczej w rozumieniu przepisów o systemie ubezpieczeń społecznych,
9) wykonywania zwykłych czynności związanych ze współpracą przy prowadzeniu działalności pozarolniczej w rozumieniu przepisów o systemie ubezpieczeń społecznych,
10) wykonywania przez osobę duchowną czynności religijnych lub czynności związanych z powierzonymi funkcjami duszpasterskimi lub zakonnymi,
11) odbywania zastępczych form służby wojskowej,
12) nauki w Krajowej Szkole Administracji Publicznej przez słuchaczy pobierających stypendium,
13) wykonywania pracy na podstawie umowy agencyjnej, umowy zlecenia lub umowy o świadczenie usług, do której zgodnie z Kodeksem cywilnym stosuje się przepisy dotyczące zlecenia, albo umowy o dzieło, jeżeli umowa taka została zawarta z pracodawcą, z którym osoba pozostaje w stosunku pracy, jeżeli w ramach takiej umowy wykonuje ona pracę na rzecz pracodawcy, z którym pozostaje w stosunku pracy.
Za chorobę zawodową uważa się chorobę określoną w wykazie chorób zawodowych jeżeli została spowodowana działaniem czynników szkodliwych dla zdrowia występujących w środowisku pracy lub sposobem wykonywania pracy.
Z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej przysługują następujące świadczenia:
1) zasiłek chorobowy – dla ubezpieczonego, którego niezdolność do pracy spowodowana została wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową, w wysokości 100% podstawy wymiaru,
2) świadczenie rehabilitacyjne – dla ubezpieczonego, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy, w wysokosci 100% podstawy wymiaru,
3) zasiłek wyrównawczy – dla ubezpieczonego będącego pracownikiem, którego wynagrodzenie uległo obniżeniu wskutek stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu,
4) jednorazowe odszkodowanie – dla ubezpieczonego, który doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu,
5) jednorazowe odszkodowanie – dla członków rodziny zmarłego ubezpieczonego lub rencisty,
6) renta z tytułu niezdolności do pracy – dla ubezpieczonego, który stał się niezdolny do pracy wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej,
7) renta szkoleniowa – dla ubezpieczonego, w stosunku do którego orzeczono celowość przekwalifikowania zawodowego ze względu na niezdolność do pracy w dotychczasowym zawodzie spowodowaną wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową,
8) renta rodzinna – dla członków rodziny zmarłego ubezpieczonego lub rencisty uprawnionego do renty z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej,
9) dodatek do renty rodzinnej – dla sieroty zupełnej,
10) dodatek pielęgnacyjny,
11) pokrycie kosztów leczenia z zakresu stomatologii i szczepień ochronnych oraz zaopatrzenia w przedmioty ortopedyczne w zakresie określonym ustawą.
Stały lub długotrwały uszczerbek na zdrowiu oraz jego związek z wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową ustala lekarz orzecznik. W przypadku ustalenia prawa do świadczeń określonych w pkt. 2 oraz 5-8, lekarz orzecznik ustala również niezdolność do pracy oraz jej związek z wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową, a także związek śmierci ubezpieczonego lub rencisty z takim wypadkiem lub chorobą.
Osobie uprawnionej do renty z tytułu niezdolności do pracy z ubezpieczenia wypadkowego oraz do emerytury na podstawie odrębnych przepisów wypłaca się, zależnie od jej wyboru:
– przysługującą rentę powiększoną o połowę emerytury albo
– emeryturę powiększoną o połowę renty.
Przepisu tego nie stosuje się, jeżeli osoba uprawniona osiąga przychód powodujący zawieszenie prawa do świadczeń lub zmniejszenie ich wysokości określony w ustawie o emeryturach lub rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, niezależnie od wysokości tego przychodu.
Ustawa określa ponadto zasady różnicowania stopy procentowej składki na ubezpieczenie wypadkowe z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych w zależności od zagrożeń zawodowych i ich skutków.
Z dniem ogłoszenia ustawy 28 listopada 2002 r. wszedł w życie przepis art. 56, który stanowi, iż ubezpieczeni będący pracownikami lub członkami rodzin pracowników, których roszczenie o jednorazowe odszkodowanie nie zostało zaspokojone przez syndyka, likwidatora lub niewypłacalnego pracodawcę, mogą w terminie do 30 czerwca 2003 r. wystąpić z pisemnym wnioskiem do kierownika Biura Terenowego Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych o wypłatę jednorazowego odszkodowania.
Osoby nie posiadające orzeczenia o uszczerbku na zdrowiu spowodowanego wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową albo orzeczenia stwierdzającego związek śmierci z tym wypadkiem lub chorobą zawodową składają do ZUS wniosek o jego ustalenie do 30 czerwca 2003 r. Orzeczenie uzyskane w tym trybie jest podstawą roszczeń o wypłatę jednorazowego odszkodowania.
Ustawa wprowadza również zmianę w art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. nr 162 poz. 1118 ze zm.), który stanowi, że renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:
1. jest niezdolny do pracy,
2. ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,
3. niezdolność do pracy powstała w okresach składkowych określonych w ustawie albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.
Warunek określony w art. 57 pkt. 2 nie jest wymagany od ubezpieczonego, którego niezdolność do pracy jest spowodowana wypadkiem w drodze do pracy lub z pracy.
Za wypadek w drodze do pracy lub z pracy uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną, które nastąpiło w drodze do lub z miejsca wykonywania zatrudnienia lub innej działalności stanowiącej tytuł ubezpieczenia rentowego, jeżeli droga ta była najkrótsza i nie została przerwana. Jednakże uważa się, że wypadek nastąpił w drodze do pracy lub z pracy, mimo że droga została przerwana, jeżeli przerwa była życiowo uzasadniona i jej czas nie przekraczał granic potrzeby, a także wówczas, gdy droga, nie będąc drogą najkrótszą, była dla ubezpieczonego, ze względów komunikacyjnych, najdogodniejsza.
Za drogę do pracy lub z pracy uważa się oprócz drogi z domu do pracy lub z pracy do domu również drogę do miejsca lub z miejsca:
1) innego zatrudnienia lub innej działalności stanowiącej tytuł ubezpieczenia rentowego,
2) zwykłego wykonywania funkcji lub zadań zawodowych albo społecznych,
3) zwykłego spożywania posiłków,
4) odbywania nauki lub studiów.
Ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku w drodze do pracy lub z pracy dokonują w karcie wypadku w drodze do pracy lub z pracy pracodawcy w stosunku do ubezpieczonych, będących pracownikami, a w stosunku do pozostałych ubezpieczonych podmioty określone w art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. nr 199 poz. 1673).

XVI. 1 stycznia 2003 r. wchodzi w życie rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 listopada 2002 r. w sprawie różnicowania stopy procentowej składki na ubezpieczenie społeczne z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych w zależności od zagrożeń zawodowych i ich skutków, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 200 poz. 1692.

XVII. 1 stycznia 2003 r. wchodzi w życie ustawa z dnia 30 października 2002 r. o zaopatrzeniu z tytułu wypadków lub chorób zawodowych powstałych w szczególnych okolicznościach, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 199 poz. 1674.

Za wypadek uzasadniający przyznanie świadczeń uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną, powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło:
1) przy ratowaniu innych osób od grożącego ich życiu niebezpieczeństwa,
2) przy chronieniu własności publicznej przed grożącą jej szkodą,
3) przy udzielaniu przedstawicielowi organu państwowego lub organu samorządu terytorialnego pomocy przy spełnianiu czynności urzędowych,
4) przy ściganiu lub ujęciu osób podejrzanych o popełnienie przestępstwa lub przy chronieniu innych osób przed napaścią,
5) przy wykonywaniu funkcji radnego lub członka komisji rady wszystkich jednostek samorządu terytorialnego albo przy wykonywaniu przez sołtysa czynności związanych z tym stanowiskiem,
6) przy wykonywaniu funkcji ławnika w sądzie,
7) w czasie zajęć dydaktycznych, wychowawczych lub opiekuńczych realizowanych przez jednostki organizacyjne systemu oświaty, zajęć w szkole wyższej lub zajęć na studiach doktoranckich albo w czasie odbywania praktyki przewidzianej organizacją studiów lub nauki,
8) przy pracy w Ochotniczych Hufcach Pracy na innej podstawie niż umowa o pracę,
9) przy pracy wykonywanej w ramach terapii zajęciowej w jednostkach organizacyjnych pomocy społecznej oraz publicznych zakładach opieki zdrowotnej,
10) przy wykonywaniu bezpośredniej ochrony przed klęskami żywiołowymi,
11) przy wykonywaniu funkcji członka komisji powołanej przez organ państwowy lub organ samorządu terytorialnego do przeprowadzenia wyborów lub referendum.
Za chorobę zawodową uprawniającą do świadczeń przewidzianych w ustawie uważa się chorobę określoną w wykazie chorób zawodowych, jeżeli została spowodowana działaniem czynników szkodliwych dla zdrowia występujących w środowisku pracy lub sposobem wykonywania pracy, przy wykonywaniu zajęć lub pracy, o których mowa w pkt. 7 i 8.
Osobom, które stały się niezdolne do pracy wskutek wypadku w szczególnych okolicznościach, przysługuje:
– renta z tytułu niezdolności do pracy,
– jednorazowe odszkodowanie,
– świadczenia zdrowotne określone w ustawie o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym, w zakresie niezbędnym do leczenia następstw wypadku lub choroby zawodowej, pod warunkiem, że osoby te nie są objęte powszechnym ubezpieczeniem zdrowotnym.
Renta z tytułu niezdolności do pracy spowodowanej wypadkiem w szczególnych okolicznościach lub chorobą zawodową, o której mowa wyżej oraz renta rodzinna wynosi 120% najniższej odpowiedniej renty określonej w ustawie o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.
Niezdolność do pracy oraz jej związek z wypadkiem w szczególnych okolicznościach lub chorobą zawodową, o której mowa wyżej, związek śmierci z takim wypadkiem lub chorobą ustala lekarz orzecznik ZUS. Lekarz ten ustala również stały lub długotrwały uszczerbek na zdrowiu oraz jego związek z takim wypadkiem lub chorobą zawodową.
Świadczenia określone w ustawie są finansowane ze środków budżetu państwa.

XVIII. 1 stycznia 2003 r. wchodzi w życie ustawa z dnia 27 lipca 2002 r. o zmianie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 141 poz. 1183.

Ustawa reguluje opodatkowanie zryczałtowanym podatkiem dochodowym niektórych przychodów (dochodów) osiąganych przez osoby fizyczne:
1/prowadzące pozarolniczą działalność gospodarczą,
2) nieprowadzące pozarolniczej działalności gospodarczej, osiągające przychody z tytułu umowy najmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze,
3) wykonujące wolne zawody,
4) będące osobami duchownymi.
Zgodnie z przepisem art. 2 ustawy osoby fizyczne osiągające przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej oraz osiągające przychody w związku z prowadzeniem działalności w zakresie wolnych zawodów opłacają zryczałtowany podatek dochodowy w formie:
1) ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych,
2) karty podatkowej.
Osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej, osiągające przychody z tytułu umowy najmu, dzierżawy, poddzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze, opłacają ryczałt od przychodów ewidencjonowanych.

Wolny zawód zgodnie z przepisem art. 4 ust. 1 pkt. 11 ustawy to pozarolnicza działalność gospodarcza wykonywana osobiście wyłącznie na rzecz osób fizycznych przez lekarzy, lekarzy stomatologów, lekarzy weterynarii, techników dentystycznych, felczerów, położne, pielęgniarki, tłumaczy oraz nauczycieli w zakresie świadczenia usług edukacyjnych polegających na udzielaniu lekcji na godziny.
Pozarolnicza działalność gospodarcza to działalność gospodarcza w rozumieniu przepisów ordynacji podatkowej, która w art. 3 pkt. 9 stanowi, iż jest to każda działalność zarobkowa w rozumieniu przepisów prawa działalności gospodarczej, wykonywanie wolnego zawodu, a także każda inna działalność zarobkowa wykonywana we własnym imieniu i na własny lub cudzy rachunek, nawet gdy inne ustawy nie zaliczają tej działalności do działalności gospodarczej lub osoby wykonującej taką działalność – do przedsiębiorców.

(omówienie – patrz: „Puls” nr 12/2002 i w nr. bieżącym – str. 6-7)

XIX. 24 grudnia 2002 roku wchodzi w życie rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 22 listopada 2002 roku w sprawie określenia szczegółowych zasad i trybu wstrzymywania i wycofywania z obrotu produktów leczniczych i wyrobów medycznych, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 204 poz. 1729.

Zgłoszenie podejrzenia, że produkt leczniczy lub wyrób medyczny nie odpowiada ustalonym dla niego wymaganiom jakościowym, dokonuje się do wojewódzkiego inspektora farmaceutycznego.
Załącznik nr 1 rozporządzenia określa wzór formularza zgłoszenia podejrzenia przez: kierownika zakładu opieki zdrowotnej, kierownika apteki ogólnodostępnej, podmiot uprawniony do obrotu produktami leczniczymi lub wyrobami medycznymi, podmiot odpowiedzialny lub wytwórcę – w przypadku produktu leczniczego, wytwórcę lub autoryzowanego przedstawiciela – w przypadku wyrobu medycznego, lekarza leczącego pacjenta w ramach indywidualnej praktyki lekarskiej, indywidualnej specjalistycznej praktyki lekarskiej lub grupowej praktyki lekarskiej, pielęgniarką i położną udzielającą świadczeń w ramach indywidualnej praktyki pielęgniarskiej i położniczej lub grupowej praktyki pielęgniarskiej i położniczej.
Wojewódzki inspektor farmaceutyczny wydaje decyzję o wstrzymaniu w obrocie produktu leczniczego, jeżeli z treści zgłoszenia wynika, że w danym przypadku może zaistnieć bezpośrednie zagrożenie życia lub zdrowia.
Wojewódzki inspektor wydaje decyzję o wycofaniu z obrotu produktu leczniczego, w przypadku gdy postępowanie wyjaśniające oraz przeprowadzone badania potwierdzą, że produkt leczniczy nie odpowiada ustalonym dla niego wymaganiom jakościowym.
Po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego wojewódzki inspektor farmaceutyczny może wydać decyzję o wstrzymaniu w obrocie wyrobu medycznego
Główny Inspektor Farmaceutyczny po otrzymaniu decyzji wojewódzkiego inspektora o wstrzymaniu w obrocie produktu leczniczego lub wyrobu medycznego oraz o wycofaniu z obrotu produktu leczniczego może wydać decyzję o wstrzymaniu w obrocie tego produktu lub wyrobu oraz decyzję o wycofaniu z obrotu tego produktu na obszarze całego kraju.

XX. 24 grudnia 2002 roku weszło w życie rozporządzenie Ministra zdrowia z dnia 27 listopada 2002 roku w sprawie egzaminu ze znajomości języka polskiego niezbędnej do wykonywania zawodu lekarza i lekarza stomatologa, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 205 poz. 1740.

Naczelna Rada Lekarska przeprowadza egzamin z języka polskiego dla cudzoziemca na jego pisemny wniosek, po uiszczeniu opłaty w wysokości 400 zł, zgodnie z ustalonym rocznym harmonogramem.
Na wniosek cudzoziemca w szczególnych przypadkach NRL może zmniejszyć opłatę do 50% lub całkowicie z niej zwolnić.
Ponowne oraz kolejne przystąpienie cudzoziemca do egzaminu może nastąpić po upływie co najmniej sześciu miesięcy od dnia niezdanego egzaminu.
Znajomość języka polskiego w mowie i piśmie, niezbędna do wykonywania zawodu lekarza i lekarza stomatologa, obejmuje umiejętność:
1) rozumienia tekstu pisanego, umożliwiającą w szczególności korzystanie z fachowej literatury i piśmiennictwa oraz przepisów regulujących wykonywania zawodu;
2) porozumiewania się z pacjentami, lekarzami i przedstawicielami innych zawodów medycznych, a w szczególności przeprowadzania wywiadów lekarskich, udzielania przystępnych i zrozumiałych dla pacjenta porad oraz informacji, przekazywania danych o pacjencie oraz uczestniczenie w konsyliach i konsultacjach, naradach i szkoleniach zawodowych;
3) pisania, w tym prowadzenia dokumentacji medycznej, a w szczególności : prowadzenia historii choroby, skierowania do szpitala i innego zakładu lub innej osoby udzielającej świadczeń zdrowotnych poza zakładem, a także innego skierowania na badania diagnostyczne i konsultacje, wypisywania recept oraz wydawania zaświadczeń, orzeczeń i opinii, w tym dokumentacji z leczenia szpitalnego.

mec. Beata Kozyra-Łukasik
Autorka jest radcą prawnym
Dolnośląskiej Izby Lekarskiej

Archiwum

Okręgowa Izba Lekarska w Warszawie im. prof. Jana Nielubowicza