15 stycznia 2004

Nowe przepisy prawne


I. 13 października 2003 r. weszło w życie zarządzenie ministra zdrowia z dnia 30 września 2003 r. w sprawie planu finansowego Narodowego Funduszu Zdrowia, opublikowane w Dzienniku Urzędowym Ministra Zdrowia nr 10, poz. 90.

II. 11 listopada 2003 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 16 września 2003 r. w sprawie wzorów dokumentów: Prawo wykonywania zawodu lekarza, Prawo wykonywania zawodu lekarza stomatologa, Ograniczone prawo wykonywania zawodu lekarza, Ograniczone prawo wykonywania zawodu lekarza stomatologa, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 182, poz. 1785.
Dokumenty „Prawo wykonywania zawodu lekarza”, „Prawo wykonywania zawodu lekarza stomatologa”, „Ograniczone prawo wykonywania zawodu lekarza”, „Ograniczone prawo wykonywania zawodu lekarza stomatologa”, wydane na podstawie dotychczasowych przepisów zachowują ważność.
Od dnia uzyskania przez Rzeczypospolitą Polską członkostwa w Unii Europejskiej użyte w tytule rozporządzenia oraz w załącznikach nr 2 i 4 do rozporządzenia w różnych przypadkach i liczbie wyrazy „lekarz stomatolog” zastępuje się użytymi w różnych przypadkach i liczbie wyrazami „lekarz dentysta”.

III. 13 listopada 2003 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 21 października 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków i trybu nadawania uprawnień inspektora ochrony radiologicznej w pracowniach rentgenowskich stosujących aparaty rentgenowskie o energii promieniowania do 300 keV w celach medycznych, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 188, poz. 1847.
Uprawnienia inspektora ochrony radiologicznej w pracowniach rentgenowskich stosujących aparaty rentgenowskie o energii promieniowania do 300 keV w celach medycznych główny inspektor sanitarny nadaje osobie, która spełnia wymagania określone w ustawie Prawo atomowe -ma pełną zdolność do czynności prawnych, ma co najmniej średnie wykształcenie, uzyskał orzeczenie lekarskie o braku przeciwwskazań do pracy w warunkach narażenia, a także:
1. jego staż pracy przy źródłach promieniowania rentgenowskiego wynosi co najmniej:
– 3 lata – w przypadku osób mających wykształcenie średnie,
– rok – w przypadku osób mających wykształcenie wyższe w dziedzinie nauk przyrodniczych lub technicznych, w szczególności w dziedzinie medycyny, fizyki lub chemii,
2. ukończyła szkolenie, którego program określa załącznik nr 1 do rozporządzenia,
3. zdała egzamin z zakresu objętego szczegółowym programem szkolenia.
Do egzaminu mogą przystąpić także osoby, które nie ukończyły szkolenia, jeżeli w dniu złożenia wniosku o dopuszczenie do egzaminu do głównego inspektora sanitarnego miały ważne zaświadczenie o nadaniu uprawnień inspektora lub jeżeli mają: wykształcenie wyższe w dziedzinie nauk przyrodniczych lub technicznych, co najmniej roczny staż pracy przy aparatach rentgenowskich stosowanych w celach medycznych.

IV. 23 listopada 2003 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 16 kwietnia 2003 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie wykazu zakładów psychiatrycznych i zakładów leczenia odwykowego przeznaczonych do wykonywania środków zabezpieczających, ich pojemności, zasad kierowania do nich oraz postępowania ze sprawcami w nich umieszczonymi, a także warunków zabezpieczenia tych zakładów, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 90, poz. 852.

V. 19 listopada 2003 r. weszło w życie rozporządzenie prezesa Rady Ministrów z dnia 23 października 2003 r. w sprawie oceny zdolności fizycznej i psychicznej do służby w Agencji Wywiadu, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 187, poz. 1824.
Komisje lekarskie podległe Szefowi Agencji Wywiadu orzekają o zdolności fizycznej i psychicznej do służby w Agencji Wywiadu kandydata, ubiegającego się o przyjęcie do służby lub funkcjonariusza Agencji Wywiadu, oraz o potrzebie udzielenia funkcjonariuszowi urlopu zdrowotnego lub czasowego zwolnienia od wykonywania obowiązków służbowych.
W pierwszej instancji orzekają regionalne komisje lekarskie, w drugiej instancji – Centralna Komisja Lekarska.
Organ kierujący funkcjonariusza do regionalnej komisji lekarskiej zamieszcza w skierowaniu wskazówkę o przeznaczeniu do służby oraz szczegółowe informacje dotyczące warunków i przebiegu służby, a w razie potrzeby także wynik egzaminu sprawności fizycznej.
Regionalna komisja lekarska ustala stopień zdolności do służby kandydata lub funkcjonariusza poprzez zaliczenie do odpowiedniej kategorii zdrowia.
Komisja przeprowadza badanie lekarskie osoby skierowanej i sporządza protokół badania.
Oceny stanu zdrowia osoby skierowanej dokonuje się na podstawie protokołu badania lekarskiego, wyników zleconych badań specjalistycznych i psychologicznych, wywiadu chorobowego, dokumentacji medycznej z obserwacji szpitalnej, leczenia ambulatoryjnego i sanatoryjnego oraz innych dokumentów medycznych.
Komisja lekarska sporządza protokół badania lekarskiego, który zawiera wykaz wszystkich schorzeń i ułomności fizycznych lub psychicznych, również tych, które nie obniżają zdolności do służby.
Orzeczenie o zdolności do służby komisja wydaje, posługując się wykazem chorób i ułomności oraz kategorii zdolności do służby, uwzględniając ocenę stanu zdrowia zawartą w protokole badania lekarskiego, wyniki zleconych badań specjalistycznych i dodatkowych, wyniki przeprowadzonej obserwacji szpitalnej oraz informację o warunkach i przebiegu służby, wyniki egzaminu sprawności fizycznej oraz ustalenia protokołów powypadkowych mogących mieć znaczenie dla treści orzeczenia.
Orzeczenie regionalnej komisji lekarskiej sporządza się w trzech egzemplarzach: dla osoby skierowanej na badania, organu kierującego oraz do akt komisji lekarskiej.
Osobie skierowanej przysługuje odwołanie do Centralnej Komisji Lekarskiej od orzeczenia regionalnej komisji lekarskiej, za pośrednictwem tej komisji.
Centralna Komisja Lekarska rozpatruje odwołanie po zapoznaniu się z dokumentami dotyczącymi sprawy oraz, w razie potrzeby, po zleceniu dodatkowych badań specjalistycznych lub do dostarczeniu, na jej żądanie, dodatkowych dokumentów przez osobę skierowaną.
Po rozpatrzeniu odwołania Centralna Komisja Lekarska utrzymuje w mocy zaskarżone orzeczenie albo uchyla zaskarżone orzeczenie i wydaje nowe, albo uchyla zaskarżone orzeczenie i zarządza ponowne przeprowadzenie czynności orzeczniczych i wydanie nowego orzeczenia przez regionalną komisję lekarską.
Centralna Komisja Lekarska zawiadamia na piśmie osobę skierowaną oraz organ kierujący o utrzymaniu w mocy lub uchyleniu zaskarżonego orzeczenia regionalnej komisji lekarskiej.
W trybie nadzoru Centralna Komisja Lekarska może uchylić orzeczenie regionalnej komisji lekarskiej sprzeczne z prawem lub wydane z pominięciem istotnych okoliczności faktycznych lub zawierające błędy orzecznicze. Uchylając orzeczenie, Centralna Komisja wydaje nowe orzeczenie lub zarządza ponowne poddanie osoby skierowanej czynnościom orzeczniczym przez wyznaczoną regionalną komisję lekarską.
Załączniki do rozporządzenia określają właściwość miejscową oraz siedziby komisji lekarskich, formularze karty skierowania kandydata i funkcjonariusza, wskazówki metodyczne przeprowadzania egzaminu sprawności fizycznej, wzór karty egzaminacyjnej, wykaz chorób i ułomności oraz kategorii zdolności do służby, wzór protokołu badania lekarskiego regionalnej komisji lekarskiej, wzór orzeczenia regionalnej komisji lekarskiej, wzór rejestru orzeczeń, wzór zawiadomienia sporządzonego przez Centralną Komisję Lekarską.

VI. 19 listopada 2003 r. weszło w życie rozporządzenie ministra infrastruktury z dnia 21 października 2003 r. w sprawie badań lotniczo-lekarskich, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 187, poz. 1829.
Badania lotniczo-lekarskie przeprowadzane są w celu stwierdzenia istnienia lub braku przeciwwskazań do wykonywania funkcji członka personelu lotniczego i obejmują badania wstępne, okresowe i okolicznościowe.
Badania wstępne obejmują ocenę sprawności psychicznej i fizycznej kandydatów ubiegających się o wydanie świadectwa kwalifikacji lub licencji członka personelu lotniczego.
Badania okresowe obejmują ocenę sprawności psychicznej i fizycznej osób mających świadectwo kwalifikacji albo licencję członka personelu lotniczego i służą przedłużeniu licencji albo świadectwa kwalifikacji.
Badania okolicznościowe obejmują ocenę sprawności psychicznej i fizycznej osób mających świadectwo kwalifikacji albo licencję członka personelu lotniczego, które utraciły zdolność do wykonywania czynności lotniczych z powodu pogorszenia stanu zdrowia.
Badaniom lotniczo-lekarskim podlegają osoby ubiegające się o wydanie lub mające licencję albo świadectwo kwalifikacji członka personelu lotniczego.
Badania lotniczo-lekarskie przeprowadzają centra medycyny lotniczej: Centrum Medyczne LIM sp. z o.o. w Warszawie, Główny Ośrodek Badań Lotniczo-Lekarskich Aeroklubu Polskiego we Wrocławiu, Wojskowy Instytut Medycyny Lotniczej w Warszawie, Specjalistyczna Lotniczo-Przemysłowa Przychodnia Lekarska Polskich Linii Lotniczych „LOT” S.A. w Warszawie, lekarze orzecznicy.
Badanie lekarskie obejmuje: badanie ogólne stanu zdrowia (układ krążenia, oddechowy, nerwowy, kostny, mięśniowy, inne – w zależności od wskazań klinicznych), badania specjalistyczne (narząd wzroku, słuchu i równowagi, inne narządy oraz stan psychiczny w zależności od wskazań lekarskich), badania pomocnicze.
Uprawniony podmiot po przeprowadzeniu badań lekarskich wydaje orzeczenie lekarskie stwierdzające istnienie albo brak przeciwwskazań do wykonywania funkcji członka personelu lotniczego.
Dokumentację medyczną badań lotniczo-lekarskich prowadzi się zgodnie z wzorami określonymi w europejskich wymaganiach bezpieczeństwa lotniczego (JAR-FCL3) Licencjonowanie personelu lotniczego (wymagania medyczne), wprowadzonych do stosowania na podstawie ustawy Prawo lotnicze.
Dokumentację lotniczo-lekarską przechowuje się przez 20 lat.
Kontrolę nad badaniami lekarskimi i orzeczeniami lekarskimi wydanymi na ich podstawie sprawuje naczelny lekarz lotnictwa cywilnego.
Dodatkowe wymagania kwalifikacyjne lekarzy orzeczników obejmują szkolenie dotyczące przeprowadzania badań lotniczo-lekarskich i wydawania orzeczeń lekarskich w tym zakresie oraz złożenie egzaminu z wynikiem pozytywnym.
Szkolenie obejmuje zajęcia teoretyczne i praktyczne, określone w europejskich wymaganiach bezpieczeństwa lotniczego (JAR-FCL3) Licencjonowanie personelu lotniczego (wymagania medyczne) i jest prowadzone wg programu ustalonego przez naczelnego lekarza lotnictwa cywilnego. Maksymalne stawki opłat za badania lotniczo-lekarskie wynoszą od 200 zł do 600 zł.

VII. 1 stycznia 2004 r. wchodzi w życie rozporządzenie ministra sprawiedliwości z dnia 3 lipca 2003 r. w sprawie służby medycyny pracy w jednostkach organizacyjnych służby więziennej, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 138, poz. 1321.
Lekarze, pielęgniarki oraz psycholodzy stanowią służbę medycyny pracy służby więziennej. Do wykonywania zadań służby medycyny pracy służby więziennej uprawnieni są:
1. lekarze spełniający dodatkowe wymagania kwalifikacyjne, określone w rozporządzeniu ministra zdrowia i opieki społecznej z dnia 30 maja 1996 r. w sprawie przeprowadzania badań lekarskich pracowników, zakresu profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami oraz orzeczeń lekarskich wydawanych w celach przewidzianych w Kodeksie pracy (Dz. U. nr 60, poz. 332 ze zm.)
2. pielęgniarki, spełniające wymagania kwalifikacyjne, określone w rozporządzeniu ministra zdrowia i opieki społecznej z dnia 15 grudnia 1997 r. w sprawie zadań służby medycyny pracy, których wykonywanie przez pielęgniarki wymaga dodatkowych kwalifikacji, rodzaju i trybu uzyskiwania tych kwalifikacji oraz rodzajów dokumentów potwierdzających ich posiadanie (Dz. U. nr 124, poz. 796).
Rozporządzenie określa ponadto wymagania kwalifikacyjne dla psychologów.
Podstawową jednostkę służby medycyny pracy służby więziennej stanowią zespoły medycyny pracy, powoływane przez:
1. dyrektora generalnego służby więziennej – do udzielania świadczeń funkcjonariuszom i pracownikom Centralnego Zarządu Służby Więziennej oraz jednostek organizacyjnych służby więziennej podległych dyrektorowi okręgowemu służby więziennej w Warszawie,
2. dyrektorów okręgowych służby więziennej – do udzielania świadczeń pracownikom podległych jednostek,
3. komendanta Centralnego Ośrodka Szkolenia Służby Więziennej w Kaliszu – do udzielania świadczeń pracownikom tego ośrodka.

VIII. 1 stycznia 2004 r. wchodzi w życie ustawa z dnia 9 lipca 2003 r. o zatrudnianiu pracowników tymczasowych, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 166, poz. 1608.
Ustawa określa zasady zatrudniania pracowników tymczasowych przez pracodawcę będącego agencją pracy tymczasowej oraz zasady kierowania tych pracowników i osób niebędących pracownikami agencji pracy tymczasowej do wykonywania pracy tymczasowej na rzecz pracodawcy użytkownika. Usługi w zakresie zatrudniania pracowników w celu skierowania ich do pracodawcy użytkownika, którym może być pracodawca lub podmiot niebędący pracodawcą w rozumieniu Kodeksu pracy, wykonują wyłącznie agencje pracy tymczasowej. Pracodawca użytkownik wyznacza pracownikowi agencji pracy tymczasowej zadania i kontroluje ich wykonanie.
Agencja pracy tymczasowej zatrudnia pracowników tymczasowych na podstawie umowy o pracę na czas określony lub umowy o pracę na czas wykonania określonej pracy.
W celu zawarcia umowy o pracę między agencją pracy tymczasowej a pracownikiem tymczasowym pracodawca użytkownik uzgadnia z tą agencją na piśmie:
– rodzaj pracy, która ma być powierzona pracownikowi tymczasowemu,
– wymagania kwalifikacyjne konieczne do wykonywania pracy, która ma być powierzona pracownikowi tymczasowemu,
– przewidywany okres pracy pracownika tymczasowego,
– wymiar czasu pracy pracownika tymczasowego,
– miejsce wykonywania pracy tymczasowej.
Pracodawca użytkownik informuje agencję pracy tymczasowej na piśmie o:
– wynagrodzeniu za pracę, która ma być powierzona pracownikowi tymczasowemu, określonym w przepisach o wynagrodzeniu obowiązujących u pracodawcy użytkownika,
– warunkach wykonywania pracy tymczasowej w zakresie dotyczącym bezpieczeństwa i higieny pracy.
Umowa o pracę zawarta między agencją pracy tymczasowej a pracownikiem tymczasowym powinna określać strony umowy, rodzaj umowy i datę zawarcia umowy oraz wskazywać pracodawcę użytkownika i ustalony okres wykonywania na jego rzecz pracy tymczasowej, a także warunki zatrudnienia pracownika tymczasowego w okresie wykonywania pracy na rzecz pracodawcy użytkownika, w szczególności:
– rodzaj pracy, wymiar czasu pracy i miejsce wykonywania pracy tymczasowej,
– wynagrodzenie za pracę oraz termin i sposób wypłacania tego wynagrodzenia przez agencję pracy tymczasowej.
W umowie o pracę zawartej na czas określony strony mogą przewidzieć możliwość wcześniejszego rozwiązania tej umowy przez każdą ze stron:
– za trzydniowym wypowiedzeniem, gdy umowa o pracę została zawarta na okres nieprzekraczający 2 tygodni,
– za jednotygodniowym wypowiedzeniem, gdy umowa o pracę została zawarta na okres dłuższy niż 2 tygodnie.
Agencja pracy tymczasowej i pracodawca użytkownik mogą uzgodnić wykorzystanie przez pracownika tymczasowego urlopu wypoczynkowego w okresie wykonywania pracy tymczasowej.
Pracownikowi tymczasowemu przysługuje urlop wypoczynkowy w wymiarze dwóch dni za każdy miesiąc pozostawania w dyspozycji pracodawcy użytkownika.
Łączny okres wykonywania pracy tymczasowej przez pracownika tymczasowego na rzecz jednego pracodawcy użytkownika nie może przekroczyć 12 miesięcy w okresie obejmującym 36 kolejnych miesięcy.
Jeżeli pracownik tymczasowy wykonuje w sposób ciągły na rzecz danego pracodawcy użytkownika pracę tymczasową obejmującą zadania, których wykonanie należy do obowiązków nieobecnego pracownika zatrudnionego przez tego pracodawcę użytkownika, okres wykonywania pracy tymczasowej nie może przekroczyć 36 miesięcy, a pracownik tymczasowy może być ponownie skierowany do wykonywania pracy tymczasowej u tego pracodawcy użytkownika nie wcześniej niż po upływie 36 miesięcy.
Pracodawca użytkownik jest zobowiązany do poinformowania reprezentatywnej organizacji związkowej o zamiarze powierzenia pracy tymczasowej pracownikowi agencji pracy tymczasowej. Pracodawca użytkownik, który zamierza powierzyć pracownikowi agencji pracy tymczasowej wykonywanie pracy przez okres dłuższy niż 6 miesięcy, jest zobowiązany podjąć działania zmierzające do uzgodnienia tego zamierzenia z reprezentatywnymi organizacjami związkowymi.
Pracodawca użytkownik jest zobowiązany do poinformowania pracowników tymczasowych o wolnych stanowiskach pracy, na których zamierza zatrudnić pracowników.
Roszczenia pracownika tymczasowego rozpatruje sąd pracy właściwy ze względu na siedzibę agencji pracy tymczasowej zatrudniającej tego pracownika.

IX. 1 stycznia 2004 r. wchodzi w życie ustawa z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 90, poz. 844.
Przepisy ustawy mają zastosowanie w razie konieczności rozwiązania przez pracodawcę zatrudniającego co najmniej 20 pracowników stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników – w drodze wypowiedzenia dokonanego przez pracodawcę, a także na mocy porozumienia stron, jeżeli w okresie nieprzekraczającym 30 dni zwolnienie obejmuje co najmniej:
– 10 pracowników, gdy pracodawca zatrudnia mniej niż 100 pracowników,
– 10% pracowników, gdy pracodawca zatrudnia co najmniej 100, jednak mniej niż 300 pracowników,
– 30 pracowników, gdy pracodawca zatrudnia co najmniej 300 lub więcej pracowników.
W powyższych limitach uwzględnia się pracowników zwalnianych w ramach zwolnień grupowych na mocy porozumienia stron, tylko wówczas gdy będzie ich co najmniej pięciu.
Pracodawca ma obowiązek skonsultować zamiar przeprowadzenia zwolnienia grupowego z zakładowymi organizacjami związkowymi działającymi u tego pracodawcy.
Jeżeli u danego pracodawcy nie działają zakładowe organizacje związkowe, uprawnienia tych organizacji w zakresie konsultacji zamiaru przeprowadzenia zwolnienia grupowego przysługują przedstawicielom pracowników.
Pracodawca i zakładowe organizacje związkowe zawierają porozumienie w terminie 20 dni od dnia zawiadomienia przez pracodawcę o zamiarze przeprowadzenia zwolnienia grupowego.
Jeżeli nie jest możliwe zawarcie porozumienia, pracodawca ustala w regulaminie zasady postępowania w sprawach dot. grupowego zwolnienia.
Jeżeli u danego pracodawcy nie działają zakładowe organizacje związkowe, pracodawca ustala powyższe zasady po konsultacji z przedstawicielami pracowników.
Ponadto pracodawca zawiadamia właściwy powiatowy urząd pracy.
Przy wypowiedzeniu pracownikom stosunków pracy w ramach zwolnienia grupowego nie stosuje się art. 38 Kodeksu pracy, stanowiącego, że o zamiarze wypowiedzenia pracownikowi umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony pracodawca zawiadamia na piśmie reprezentującą pracownika zakładową organizację związkową, podając przyczynę uzasadniającą rozwiązanie umowy; oraz art. 41 Kodeksu pracy, stanowiącego, że pracodawca nie może wypowiedzieć umowy o pracę w czasie urlopu pracownika, a także w czasie innej usprawiedliwionej nieobecności pracownika w pracy, jeżeli nie upłynął jeszcze okres uprawniający do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia.
Przepis art. 38 kp stosuje się, jeżeli nie zostało zawarte porozumienie między pracodawcą a zakładowymi organizacjami związkowymi.
Wypowiedzenie pracownikom stosunków pracy w sytuacjach, o których mowa w art. 41 Kodeksu pracy, jest dopuszczalne w razie urlopu trwającego co najmniej 3 miesiące, a także w czasie innej usprawiedliwionej nieobecności pracownika w pracy, jeżeli upłynął już okres uprawniający pracodawcę do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia.
Wypowiedzenie pracownikom warunków pracy i płacy w sytuacjach, o których mowa w art. 41 Kodeksu pracy, jest dopuszczalne niezależnie od okresu trwania urlopu lub innej usprawiedliwionej nieobecności pracownika w pracy.
W okresie objęcia szczególną ochroną przed wypowiedzeniem lub rozwiązaniem stosunku pracy pracodawca może jedynie wypowiedzieć dotychczasowe warunki pracy i płacy pracownikowi:
1) któremu brakuje nie więcej niż 2 lata do osiągnięcia wieku emerytalnego, jeżeli okres zatrudnienia umożliwia mu uzyskanie prawa do emerytury z osiągnięciem tego wieku, oraz pracownicy w okresie ciąży i urlopu macierzyńskiego i pracownikowi – ojcu wychowującemu dziecko w okresie korzystania z urlopu macierzyńskiego,
2) będącemu członkiem rady pracowniczej przedsiębiorstwa państwowego,
3) będącemu członkiem zarządu zakładowej organizacji związkowej,
4) będącemu członkiem zakładowej organizacji związkowej, upoważnionemu do reprezentowania tej organizacji wobec pracodawcy albo organu lub osoby dokonującej za pracodawcę czynności w sprawach z zakresu prawa pracy,
5) będącemu społecznym inspektorem pracy,
6) powołanemu do odbycia czynnej służby wojskowej lub jej form zastępczych, zasadniczej służby wojskowej albo przeszkolenia wojskowego.
W razie wypowiadania pracownikom stosunków pracy w ramach grupowego zwolnienia umowy o pracę zawarte na czas określony lub na czas wykonania określonej pracy mogą być rozwiązane przez każdą ze stron za dwutygodniowym wypowiedzeniem.
Pracownikowi zwalnianemu na podstawie przepisów ustawy przysługuje odprawa pieniężna w wysokości:
1) jednomiesięcznego wynagrodzenia, jeżeli pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy krócej niż 2 lata,
2) dwumiesięcznego wynagrodzenia, jeżeli pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy od 2 do 8 lat,
3) trzymiesięcznego wynagrodzenia, jeżeli pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy ponad 8 lat.
Ustawa nie zawiera wyłączeń w uprawnieniu do odprawy pieniężnej.
W przypadku indywidualnych zwolnień z przyczyn niedotyczących pracowników pracodawca może rozwiązać stosunki pracy w drodze wypowiedzenia z pracownikami, których stosunek pracy podlega z mocy odrębnych przepisów o szczególnej ochronie przed wypowiedzeniem lub rozwiązaniem, wobec których jest dopuszczalne wypowiedzenie stosunku pracy w ramach grupowego zwolnienia, pod warunkiem niezgłoszenia sprzeciwu przez zakładową organizację związkową w terminie 14 dni od dnia otrzymania zawiadomienia o zamierzonym wypowiedzeniu.
Przepisów tych nie stosuje się do pracowników będących posłami, senatorami lub radnymi w okresie, w którym ich stosunek pracy podlega z mocy odrębnych przepisów szczególnej ochronie przed wypowiedzeniem lub rozwiązaniem.
Do trwających w dniu wejścia w życie ustawy postępowań dotyczących rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy stosuje się przepisy dotychczasowe.
Pracownikom, których stosunki pracy ulegną rozwiązaniu po 1 stycznia 2004 r. w następstwie postępowań trwających w dniu wejścia w życie ustawy, przysługuje odprawa pieniężna na zasadach określonych w przepisach dotychczasowych, chyba że odprawa pieniężna przysługująca na podstawie niniejszej ustawy jest dla nich bardziej korzystna.

mec. Beata Kozyra-Łukasiak
Autorka jest radcą prawnym Dolnośląskiej Izby Lekarskiej

Archiwum

Okręgowa Izba Lekarska w Warszawie im. prof. Jana Nielubowicza