27 czerwca 2006

Epitafium

Pożegnanie dr Barbary BIAŁECKIEJ-DZIUBY

Urodzona w Warszawie, całe swoje życie zawodowe związała z Radomiem. Przez 41 lat pracy lekarskiej wytrwale służyła pacjentom. Pochylona nad chorymi, wsłuchana w szmery ich płuc, analizująca zdjęcia rentgenowskie, różnicująca objawy chorobowe, w pełni oddana swej pasji życiowej – ftyzjatrii, trwała zawsze w goto-wości niesienia pomocy, pełna współ- czucia i pocieszenia.
Urodziła się 26 listopada 1923 r. Lata 1937-1943 spędziła w Lubomlu, gdzie przeżyła okupację sowiecką, niemiecką oraz okres narodowościowych porachunków ukraińsko-polskich. Koleje losu prowadziły ją przez Warszawę (udział
w Powstaniu Warszawskim), obóz w Pruszkowie i Koniecpol. W 1945 r. znalazła się w Radomiu, w którym pozostała już na stałe. Studia medyczne – rozpoczęte na Uniwersytecie w Łodzi – ukończyła na Akademii Medycznej w Lublinie. W 1953 r. otrzymała dyplom lekarza. Pracę rozpoczęła w Oddziale Płucnym Poradni Przeciwgruźliczej i Pogotowiu Ratunkowym. W 1955 r. uzyskała tytuł ftyzjatry. Od tego roku też na stałe związała się z Poradnią Chorób Płuc.
Była z nią związana zawodowo do końca 1993 r. (mimo przejścia na emeryturę w listopadzie 1985 r.).
W 1978 r. odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi. W 1993 r. z Fundacji „Oddychanie” otrzymała prestiżową Nagrodę im. prof. Alfreda Sokołowskiego – „za wkład w dzieło zwalczania chorób płuc”. W ponaddziewiędziesięcioletniej historii pulmonologii radomskiej odcisnęła swój znaczący ślad.
Zawsze towarzyszył Jej spokój, wysoka kultura i cierpliwość. Miała niezwykły dar nawiązywania kontaktów z ludźmi.
Jej brak będzie boleśnie odczuwany przez tych, którzy spotkali Ją na swojej drodze życia.
Mirosław Wąsik

Wspomnienie o dr Marii DUBANOWICZ-JAKUBIAK (1925-2006)

Sanitariuszka w Powstaniu Warszawskim. Lekarz kardiolog, kierownik pracowni EKG w Centralnym Szpitalu Kolejowym w Międzylesiu. Odpowiedzialna, współczująca chorym, dzieląca się swą wiedzą z młodzieżą.
Urodzona 6 maja 1925 r. we Lwowie, córka Adama i Zofii Blauth. Przyszło jej żyć w niespokojnych czasach. Gimnazjum im. Aleksandry Piłsudskiej ukończyła na tajnych kompletach w 1940 r. Studia medyczne rozpoczęła w Szkole Zaorskiego w Warszawie. Brała czynny udział w walce Polski Podziemnej. W Powstaniu Warszawskim była sanitariuszką (pseud. „Maryla”) w dzielnicy Ochota i kolonii Staszica.
Po zakończeniu wojny kontynuowała studia medyczne w Łodzi i w Warszawie. Specjalizowała się w chorobach wewnętrznych w szpitalu św. Łazarza na Lesznie, w Oddziale Chorób Wewnętrznych, pod kierunkiem prof. Witolda Orłowskiego. Następnie zajęła się kardiologią. Umiejętności zdobyte w kraju pogłębiła studiami w klinice kardiologicznej w Paryżu. Później objęła stanowisko kardiologa w Centralnym Szpitalu Kolejowym w Międzylesiu – pracowała tam przez 22 lata.
W uznaniu jej patriotycznej postawy w walce o niepodległość w szeregach Armii Krajowej otrzymała stopień oficerski i została odznaczona Warszawskim Krzyżem Powstańczym. Otrzymała też odznakę II Batalionu Szturmowego „Odwet” AK.
Życie swoje starała się uprzyjemniać muzyką, sportem, turystyką, literaturą piękną i przyjaźnią ze szlachetnymi ludźmi. Była kochana przez starszą siostrę Ewę, siostrzeńców Piotra i Pawła oraz ich rodziny.
Zmarła 10 kwietnia 2006 r. Została pochowana w grobowcu rodzinnym na cmentarzu Stare Powązki.
Odeszła za wcześnie…
Ewa Dubanowicz-Kossowska

Wspomnienie o dr. Andrzeju SKARZYŃSKIM (1966-2006)

Był prawdziwym lekarzem z powołania. Niesienie pomocy drugiemu człowiekowi to była Jego misja, sens Jego, jakże krótkiego życia.
Urodził się 5 lutego 1966 r. w Zambrowie. Po ukończeniu Wydziału Lekarskiego Akademii Medycznej w Białymstoku w 1992 r. rozpoczął pracę zawodową w ZOZ Ostrów Mazowiecka. W 1996 r. uzyskał specjalizację I stopnia w zakresie chirurgii ogólnej i objął stanowisko asystenta w Oddziale Chirurgii Szpitala w Ostrowi Mazowieckiej. W 2001 r. uzyskał specjalizację
II stopnia w zakresie ortopedii i traumatologii. Rok później został zastępcą ordynatora Oddziału Chirurgii Ogól- nej i Urazowo-Ortopedycznej SPZZOZ w Ostrowi Mazowieckiej.
W Szpitalu Powiatowym w Ostrowi Mazowieckiej pracował do 31maja 2005 r.; w czerwcu zaś został zatrudniony w Oddziale Urazowo-Ortopedycznym w Warszawie na ul. Barskiej. Mimo że pracował w Warszawie, nadal mieszkał w Ostrowi Mazowieckiej, gdzie prowadził prywatny specjalistyczny gabinet lekarski.
Zmarł nagle 8 kwietnia 2006 r. Osierocił dwie córki: Emilkę (l. 14) i Joannę (l. 11) oraz żonę Annę.
Wspaniały kolega, przyjaciel, wspaniały człowiek i lekarz. Nigdy nie patrzył na zegarek, nie liczył czasu, gdy u drzwi Jego gabinetu lekarskiego byli chorzy ludzie. Każdy znalazł tam pomoc, poradę i pociechę w trudnych chwilach choroby. Sukces Andrzeja jako lekarza polegał na tym, że On po prostu kochał ludzi, kochał życie i każdy, kto miał z Nim kontakt, od razu to wyczuwał.
Jaka szkoda, jaka szkoda, Andrzeju, że odszedłeś od nas tak nagle i szybko!
koledzy i przyjaciele
ze Szpitala Powiatowego
w Ostrowi Mazowieckiej

Archiwum

Okręgowa Izba Lekarska w Warszawie im. prof. Jana Nielubowicza