24 października 2006

Nowe przepisy prawne

I. 28 lipca 2006 r. została opublikowana w Monitorze Polskim nr 51, poz. 550 Uchwała Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 21 lipca 2006 r. w sprawie finansowania badań nad ludzkimi embrionami i zarodkowymi komórkami macierzystymi.

II. 31 lipca 2006 r. weszło w życie zarządzenie ministra zdrowia z dnia 7 lipca 2006 r. w sprawie powołania zespołu ds. opracowania założeń zmian legislacyjnych regulujących funkcjonowanie dobrowolnych prywatnych ubezpieczeń zdrowotnych, opublikowane w Dzienniku Urzędowym Ministra Zdrowia nr 11, poz. 55.

Zadaniem zespołu jest opracowanie modelu systemu dobrowolnych prywatnych ubezpieczeń zdrowotnych wraz z założeniami zmian legislacyjnych regulujących ich funkcjonowanie oraz harmonogramem wdrożenia.
Zespół przeprowadzi w szczególności:
1) przegląd aktów prawnych regulujących sprawy związane z funkcjonowaniem dobrowolnych prywatnych ubezpieczeń zdrowotnych i ocenę dotychczasowych rozwiązań,
2) przegląd rozwiązań i regulacji dotyczących dobrowolnych prywatnych ubezpieczeń zdrowotnych funkcjonujących
w innych krajach,
3) przegląd danych dotyczących aktualnych wydatków prywatnych na ochronę zdrowia oraz potrzeb obywateli w zakresie dobrowolnych prywatnych ubezpieczeń zdrowotnych, jak również wskaźników dotyczących obecnego stanu rynku dobrowolnych prywatnych ubezpieczeń zdrowotnych w Polsce,
4) analizę instrumentów regulujących oraz nadzorczych obowiązujących w innych krajach, które mogłyby zostać przyjęte w Polsce,
5) niezbędne kalkulacje finansowe dotyczące rynku dobrowolnych prywatnych ubezpieczeń zdrowotnych.

III. 31 lipca 2006 r. weszło w życie zarządzenie ministra zdrowia z dnia 11 lipca 2006 r. w sprawie powołania zespołu ds. opracowania systemowych rozwiązań dotyczących postępowania wobec osób z zaburzeniami preferencji seksualnych, opublikowane w Dzienniku Urzędowym Ministra Zdrowia nr 11, poz. 56.

Zadaniem zespołu jest opracowanie:
1) projektu doprecyzowania lub zmiany istniejących regulacji prawnych dotyczących funkcjonowania zakładów opieki zdrowotnej udzielających świadczeń z zakresu terapii dla osób z zaburzeniami preferencji seksualnych,
2) projektu stanowiska w sprawie finansowania świadczeń
z zakresu terapii dla osób z zaburzeniami preferencji seksualnych,
3) projektu strategii działań na rzecz systemowych rozwiązań dotyczących opracowania i wdrożenia programów terapeutycznych dla osób z zaburzeniami preferencji seksualnych,
4) propozycji kompleksowego systemu pomocy terapeutycznej, penitencjarnej i postpenitencjarnej dla osób z zaburzeniami seksualnymi,
5) propozycji standardów dotyczących świadczenia usług terapeutycznych i metod terapii dla osób z zaburzeniami seksualnymi,
6) projektu struktury organizacyjnej i zadań podmiotów zajmujących się terapią dla osób z zaburzeniami preferencji seksualnych,
7) propozycji sposobu nadzoru nad działalnością placówek prowadzących terapię dla osób z zaburzeniami preferencji seksualnych.

IV. 31 lipca 2006 r. weszło w życie zarządzenie ministra zdrowia z dnia 28 lipca 2006 r. w sprawie powołania Rady Naukowej przy Ministrze Zdrowia, opublikowane w Dzienniku Urzędowym Ministra Zdrowia nr 11, poz. 58.

Do zadań Rady należy w szczególności:
1) w zakresie nauk medycyny:
– opiniowanie kierunków i problemów naukowo-badawczych związanych z rozwojem nauk medycznych,
– proponowanie nowych kierunków badań naukowych
w medycynie,
– opiniowanie wniosków projektów celowych,
– opiniowanie programów wieloletnich,
2) opiniowanie zmian systemowych i organizacyjnych
w ochronie zdrowia,
3) opiniowanie projektów zmian w kształceniu przed- i podyplomowym w zawodach medycznych,
4) opiniowanie zgłoszonych kandydatur na konsultantów krajowych,
5) opiniowanie lub proponowanie kandydatur do reprezentowania ministra zdrowia w zakresie ochrony zdrowia na forum międzynarodowym.

V. 1 sierpnia 2006 r. weszła w życie ustawa z dnia 9 czerwca 2006 r. o zmianie ustawy o pomocy publicznej i restrukturyzacji publicznych zakładów opieki zdrowotnej, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 137, poz. 971.

Samodzielnemu publicznemu zakładowi opieki zdrowotnej, w stosunku do którego wydano decyzję o zakończeniu postępowania restrukturyzacyjnego, który w okresie do 5 lat od dnia wydania ostatecznej decyzji o warunkach restrukturyzacji spłaci 30% należności głównej z tytułu pożyczki wraz
z odsetkami za ten okres, umarza się pozostałą część pożyczki.
Samodzielnemu publicznemu zakładowi opieki zdrowotnej, w stosunku do którego wydano decyzję o zakończeniu postępowania restrukturyzacyjnego, który w okresie do 5 lat od dnia wydania ostatecznej decyzji o warunkach restrukturyzacji spłaci 30% należności głównej z tytułu pożyczki wraz
z odsetkami za ten okres, umarza się pozostałą część pożyczki i środków uzyskanych z tytułu jej zwiększenia.
Samodzielnemu publicznemu zakładowi opieki zdrowotnej, który spełnia łącznie następujące warunki:
1) uzyskał ostateczną decyzję o warunkach restrukturyzacji,
2) do dnia umorzenia dokona spłaty odsetek należnych za ten okres,
3) przysługuje mu roszczenie wobec Narodowego Funduszu Zdrowia, Skarbu Państwa lub innej jednostki sektora finansów publicznych z tytułu zobowiązań tego zakładu wobec pracowników wynikających z „ustawy 203”,
4) zrzeknie się ww. roszczeń – umarza się odpowiednio pozostałą część pożyczki albo pozostałą część pożyczki i środków uzyskanych z tytułu zwiększenia kwoty pożyczki.
Zmiana ustawy daje również możliwość zwiększenia kwoty już udzielonych pożyczek zakładom opieki zdrowotnej, które zaciągnęły ją w zeszłym roku. Zakłady mogą otrzymać dodatkowe pieniądze do wysokości kwoty zaległych składek na ubezpieczenie społeczne pracowników w części finansowanej przez zakład.

VI. 10 sierpnia 2006 r. weszła w życie ustawa z dnia 13 lipca 2006 r. o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 143, poz. 1030.
Prezesa Funduszu powołuje i odwołuje prezes Rady Ministrów na wniosek ministra zdrowia po zasięgnięciu opinii Rady Funduszu.
W przypadku rażącego naruszenia obowiązków ustawowych prezes Rady Ministrów na wniosek ministra zdrowia może odwołać prezesa Funduszu bez zasięgania opinii Rady Funduszu. W takim przypadku prezes Rady Ministrów niezwłocznie informuje o tym Radę Funduszu, przedstawiając jej uzasadnienie.
Minister zdrowia, na wniosek prezesa Funduszu, po zasięgnięciu opinii Rady Funduszu, powołuje i odwołuje zastępców prezesa oraz ustala ich wynagrodzenie.
Zastępcę prezesa ds. służb mundurowych powołuje i odwołuje minister zdrowia, na wniosek prezesa Funduszu, ministra obrony narodowej, ministra spraw wewnętrznych oraz ministra sprawiedliwości, po zasięgnięciu opinii Rady Funduszu.
W przypadku gdy prezes Funduszu nie przekaże do 5 września roku poprzedzającego rok, którego dotyczy ten plan, planu finansowego Funduszu, minister zdrowia w porozumieniu
z ministrem finansów ustala, w drodze zarządzenia, plan finansowy Funduszu do dnia 20 września roku poprzedzającego.
W razie nieusunięcia przez Fundusz w wyznaczonym terminie nieprawidłowości – minister zdrowia może wystąpić do:
1) prezesa Rady Ministrów – o odwołanie wszystkich członków Rady Funduszu, jeżeli nieprawidłowości dotyczą zakresu działania Rady Funduszu,
2) prezesa Funduszu – o odwołanie dyrektora oddziału wojewódzkiego Funduszu, jeżeli nieprawidłowości dotyczą zakresu jego działania.

VII. 22 sierpnia 2006 r. weszło w życie rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 12 lipca 2006 r. w sprawie szczegółowych warunków bezpiecznej pracy ze źródłami promieniowania jonizującego, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 140, poz. 994.

Rozporządzenie określa:
1) wymagania techniczne i wymagania ochrony radiologicznej dotyczące pracowni stosujących źródła promieniotwórcze lub urządzenia zawierające takie źródła oraz wymagania dotyczące urządzeń wytwarzających promieniowanie jonizujące i pracowni stosujących takie urządzenia,
2) wzory tablic informacyjnych do oznakowania wejść do pracowni, wzór tablicy informacyjnej do oznakowania miejsca przechowywania źródeł promieniotwórczych,
3) podział pracowni izotopowych z otwartymi źródłami promieniotwórczymi na klasy, a także kryteria tego podziału,
4) wymagania dotyczące pracy ze źródłami promieniotwórczymi, urządzeniami zawierającymi takie źródła oraz urządzeniami wytwarzającymi promieniowanie jonizujące, stosowanymi poza pracowniami, o których mowa w pkt 1,
5) sposób prowadzenia kontroli źródeł promieniowania jonizującego oraz ewidencji źródeł promieniotwórczych, częstotliwość tej kontroli i sposób dokumentowania jej wyników,
6) wzory kart ewidencyjnych do prowadzenia ewidencji źródeł promieniotwórczych, okres przechowywania tych kart i innych dokumentów ewidencji,
7) dokumenty ewidencji, których kopie stanowią podstawę wpisu do rejestru źródeł wysokoaktywnych, z którymi jest wykonywana działalność związana z narażeniem oraz innych zamkniętych źródeł promieniotwórczych stosowanych i przechowywanych w jednostkach organizacyjnych wykonujących na podstawie zezwolenia działalność polegającą na stosowaniu lub przechowywaniu źródeł promieniotwórczych lub urządzeń zawierających takie źródła,
8) częstotliwość przekazywania kopii dokumentów ewidencji prezesowi Państwowej Agencji Atomistyki, a także okres przechowywania przez niego tych kopii.

VIII. 23 sierpnia 2006 r. weszło w życie rozporządzenie ministra pracy i polityki społecznej z dnia 21 lipca 2006 r. w sprawie trybu i warunków wydawania zezwolenia na pracę cudzoziemcom, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 141, poz. 1002.

IX. 23 sierpnia 2006 r. weszło w życie rozporządzenie ministra pracy i polityki społecznej z dnia 21 lipca 2006 r.
w sprawie określenia przypadków, w których przyrzeczenie i zezwolenie na pracę cudzoziemca wydawane jest bez względu na sytuację na lokalnym rynku pracy oraz kryteria wydawania przyrzeczeń i zezwoleń na pracę cudzoziemców, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 141, poz. 1004.

Przyrzeczenie i zezwolenie na pracę wydawane są bez względu na sytuację na lokalnym rynku pracy i kryteria wydawania przyrzeczeń i zezwoleń na pracę cudzoziemców w przypadku cudzoziemców – lekarzy i lekarzy dentystów odbywających szkolenia lub realizujących program specjalizacji, na podstawie przepisów w sprawie specjalizacji lekarzy i lekarzy dentystów.

X. 25 sierpnia 2006 r. weszło w życie rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 27 czerwca 2006 r. w sprawie Krajowego Programu Przeciwdziałania Narkomanii na lata 2006-2010, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 143, poz. 1033.

XI. 1 września 2006 r. wchodzą w życie przepisy ustawy
z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. nr 164, poz. 1365) dot. pracowników uczelni.

Nauczycielem akademickim może zostać osoba, która:

1) uzyskała kwalifikacje określone w ustawie,
2) ma pełną zdolność do czynności prawnych,
3) nie została ukarana prawomocnym wyrokiem sądowym za przestępstwo umyślne,
4) nie została ukarana karą dyscyplinarną,
5) korzysta z pełni praw publicznych.

Nauczyciel akademicki może pozostawać w tym samym czasie w stosunku pracy tylko w jednym podstawowym miejscu pracy.
Zatrudnienie w uczelni w charakterze nauczyciela akademickiego cudzoziemca następuje bez konieczności uzyskania zezwolenia i zgody organu zatrudnienia.
Nauczyciele akademiccy zatrudnieni w uczelni medycznej lub innej uczelni prowadzącej działalność w dziedzinie nauk medycznych uczestniczą w sprawowaniu opieki zdrowotnej poprzez wykonywanie zadań dydaktycznych i badawczych w powiązaniu z udzielaniem świadczeń zdrowotnych w szpitalach klinicznych lub oddziałach innych zakładów opieki zdrowotnej (szpitali), udostępnianych tym uczelniom na zasadach określonych w przepisach o zakładach opieki zdrowotnej.
W udzielaniu świadczeń zdrowotnych, o których mowa w ust. 1, nauczyciele akademiccy uczestniczą na podstawie odrębnej umowy zawartej ze szpitalem klinicznym albo innym zakładem opieki zdrowotnej (szpitalem).
Wykonywanie przez nauczyciela akademickiego dodatkowego zatrudnienia w ramach stosunku pracy u więcej niż jednego dodatkowego pracodawcy lub prowadzenie działalności gospodarczej łącznie z jednym dodatkowym zatrudnieniem w ramach stosunku pracy, bez uzyskania wcześniejszej zgody rektora, stanowi podstawę rozwiązania stosunku pracy za wypowiedzeniem w uczelni publicznej stanowiącej podstawowe miejsce pracy.
Nauczyciel akademicki zawiadamia rektora o podjętym dodatkowym zatrudnieniu i wymiarze czasu pracy lub prowadzeniu działalności gospodarczej – w terminie siedmiu dni od podjęcia dodatkowego zatrudnienia lub rozpoczęcia działalności gospodarczej.
Wymienionych przepisów nie stosuje się do nauczycieli akademickich podejmujących zatrudnienie w ramach stosunku pracy:
– w następujących urzędach:
1) Kancelarii Sejmu,
2) Kancelarii Senatu,
3) Kancelarii Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej,
4) Sądzie Najwyższym,
5) Biurze Trybunału Konstytucyjnego,
6) Biurze Rzecznika Praw Obywatelskich,
7) Biurze Rzecznika Praw Dziecka,
8) Biurze Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji,
9) Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa w sprawach nie- uregulowanych w odrębnych przepisach,
10) Krajowym Biurze Wyborczym,
11) Biurze Rzecznika Interesu Publicznego,
12) Państwowej Inspekcji Pracy,
13) regionalnych izbach obrachunkowych,
14) Biurze Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobo-
wych,
15) Instytucie Pamięci Narodowej – Komisji Ścigania Zbrodni
przeciwko Narodowi Polskiemu,
16) Kancelarii Prezesa Rady Ministrów,
17) urzędach ministrów i przewodniczących komitetów wcho-
dzących w skład Rady Ministrów oraz urzędach central-
nych organów administracji rządowej,
18) Rządowym Centrum Legislacji;
– w organach towarzystw naukowych i zawodowych,
– w organach wymiaru sprawiedliwości,
– w instytucjach kultury,
– we władzach Polskiej Akademii Nauk i Polskiej Akade-
mii Umiejętności.
Przepisy ustawy dotyczą ponadto emerytur i rent nauczycieli akademickich, odpowiedzialności dyscyplinarnej oraz wynagrodzenia i innych świadczeń dla pracowników uczelni.

XII. 6 września 2006 r. wchodzi w życie ustawa z dnia 22 lipca 2006 r. o przekazaniu środków finansowych świadczeniodawcom na wzrost wynagrodzeń, opublikowana
w Dzienniku Ustaw nr 149, poz. 1076.

Ustawa określa zasady przekazania w roku 2006 i 2007 środków finansowych:
– zakładom opieki zdrowotnej, wykonującym zadania określone w ich statucie, będącym świadczeniodawcami – z przeznaczeniem na wzrost wynagrodzeń,
– grupowym praktykom lekarskim, grupowym praktykom pielęgniarek i położnych, osobom wykonującym zawód medyczny w ramach indywidualnej praktyki lub indywidualnej specjalistycznej praktyki, będącym świadczeniodawcami, oraz osobom fizycznym innym niż wyżej wymienione, które uzyskały fachowe uprawnienia do udzielania świadczeń zdrowotnych i udzielają ich w ramach wykonywanej działalności gospodarczej.
Ustawy nie stosuje się do świadczeniodawców zajmujących się zaopatrzeniem w sprzęt ortopedyczny.
Kwota zobowiązania Funduszu wobec świadczeniodawcy
w umowach zawartych na rok:
1) 2006, w okresie od 1 października 2006 r. do 31 grudnia 2006 r. wzrasta, z mocy prawa, o równowartość 7,5% kosztów pracy w poszczególnych rodzajach świadczeń opieki zdrowotnej,
2) 2007, w 2007 r. wzrasta, z mocy prawa, o równowartość 30% kosztów pracy w poszczególnych rodzajach świadczeń opieki zdrowotnej
– w stosunku do podwojonej kwoty zobowiązania Funduszu wobec świadczeniodawcy w umowach zawartych na rok 2006 za okres I półrocza 2006 r. według stanu na dzień 30 czerwca 2006 r.
Koszty pracy w poszczególnych rodzajach świadczeń opieki zdrowotnej stanowią iloczyn kwoty zobowiązania Funduszu i odpowiedniego wskaźnika określonego w załączniku do ustawy.
W umowach na rok 2007 zawartych ze świadczeniodawcami udzielającymi świadczeń w zakresie podstawowej opieki zdrowotnej kapitacyjna stawka roczna wzrasta, z mocy prawa,
w stosunku do stawki kapitacyjnej obowiązującej w umowie zawartej na rok 2005, o równowartość iloczynu średniej stawki kapitacyjnej w skali kraju obliczonej na podstawie umów zawartych przez Fundusz na rok 2005 oraz 30% i wskaźnika określonego w pkt 1 załącznika do ustawy, która wchodzi
w życie 1 stycznia 2007 r.
Świadczeniodawcy przeznaczają uzyskane środki finansowe od dnia 1 października 2006 r. na wzrost wynagrodzeń za miesiące październik-grudzień 2006 r. i od dnia 1 stycznia 2007 r. na wzrost wynagrodzeń za 2007 r.
Wykonując obowiązek podwyższenia wynagrodzenia, świadczeniodawca uwzględnia zasady wynagradzania wynikające z układu zbiorowego pracy lub regulaminu wynagradzania.
Wzrost wynagrodzenia pokrywany z wym. środków finansowych nie może być, w stosunku rocznym, wyższy niż 40% przeciętnego wynagrodzenia danej osoby w ostatnim kwartale poprzedzającym wejście w życie ustawy.
Wzrost wynagrodzeń, uzyskany w okresie od dnia 1 stycznia 2006 r. do dnia wejścia w życie ustawy na podstawie porozumień zawartych z zakładowymi organizacjami związkowymi lub innymi organizacjami reprezentującymi pracowników świadczeniodawcy, zalicza się na poczet wzrostu wynagrodzenia, o którym mowa w przepisach ustawy.

XIII. 10 września 2006 r. wchodzi w życie ustawa z dnia 14 lipca 2006 r. o zmianie ustawy o zakładach opieki zdrowotnej oraz niektórych innych ustaw, opublikowana
w Dzienniku Ustaw nr 143, poz. 1032.

Przepisy ustawy dot. dokumentacji medycznej weszły w życie z dniem 10 sierpnia 2006 r.
Przepisy dot. funduszu założycielskiego samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej wchodzą w życie z dniem 1 stycznia 2007 r.
Przepisy dot. transportu sanitarnego zaczną obowiązywać od dnia 1 stycznia 2008 r.
Zakładem opieki zdrowotnej jest:
1) szpital, zakład opiekuńczo-leczniczy, zakład pielęgnacyj-
no-opiekuńczy, sanatorium, prewentorium, hospicjum
stacjonarne, inny niewymieniony z nazwy zakład prze-
znaczony dla osób, których stan zdrowia wymaga udzie-
lenia całodobowych lub całodziennych świadczeń zdro-
wotnych w odpowiednio urządzonym, stałym pomiesz-
czeniu,
2) przychodnia, ośrodek zdrowia, poradnia, ambulatorium,
3) pogotowie ratunkowe,
4) medyczne laboratorium diagnostyczne,
5) pracownia protetyki stomatologicznej i ortodoncji,
6) zakład rehabilitacji leczniczej,
7) żłobek,
8) ambulatorium lub ambulatorium z izbą chorych jednostki
wojskowej, policji, straży granicznej, Państwowej Straży
Pożarnej, Biura Ochrony Rządu, Agencji Bezpieczeństwa
Wewnętrznego oraz jednostki organizacyjnej służby wię-
ziennej,
9) stacja sanitarno-epidemiologiczna,
10) wojskowy ośrodek medycyny prewencyjnej,
11) jednostka organizacyjna publicznej służby krwi,
12) inny zakład spełniający warunki określone w ustawie.
Świadczenia zdrowotne mogą być udzielane przez osoby wykonujące zawód medyczny w ramach wolontariatu, na zasadach określonych w porozumieniu, o którym mowa w art. 44 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego
i o wolontariacie (Dz. U. nr 96, poz. 873 ze zm.), zawartym między zakładem opieki zdrowotnej a wolontariuszem.
Do wolontariatu stosuje się przepisy działu III wym. ustawy.
Dokumentacja medyczna zawiera co najmniej:
1) oznaczenie pacjenta, pozwalające na ustalenie jego tożsamości,
2) oznaczenie zakładu opieki zdrowotnej ze wskazaniem komórki organizacyjnej zakładu, w której udzielono świadczeń zdrowotnych,
3) opis stanu zdrowia pacjenta lub udzielonych mu świadczeń zdrowotnych,
4) datę sporządzenia.
Dokumentacja medyczna jest udostępniana:
1) do wglądu w zakładzie opieki zdrowotnej,
2) poprzez sporządzenie jej wyciągów, odpisów lub kopii,
3) poprzez wydanie oryginału za pokwitowaniem odbioru i z zastrzeżeniem zwrotu po wykorzystaniu, jeśli uprawniony organ lub podmiot żąda udostępnienia oryginałów tej dokumentacji.
Za udostępnienie dokumentacji medycznej w sposób określony zakład opieki zdrowotnej pobiera opłatę.
Przepis powyższy nie narusza uprawnień organów rentowych dotyczących prawa do nieodpłatnego korzystania z dokumentacji medycznej zakładów opieki zdrowotnej.
Opłaty za udostępnienie dokumentacji medycznej w sposób określony ustala kierownik zakładu opieki zdrowotnej w regulaminie porządkowym.
Maksymalna wysokość opłaty za:
1) jedną stronę wyciągu lub odpisu dokumentacji medycznej
– nie może przekraczać 0,0015 przeciętnego wynagrodzenia w poprzednim kwartale od pierwszego dnia następnego miesiąca po ogłoszeniu przez prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”,
2) jedną stronę kopii dokumentacji medycznej – nie może przekraczać 0,00015 przeciętnego wynagrodzenia,
3) sporządzenie wyciągu, odpisu lub kopii dokumentacji medycznej na elektronicznym nośniku danych, jeżeli zakład prowadzi dokumentację medyczną w formie elektronicznej
– nie może przekraczać 0,001 przeciętnego wynagrodzenia.
Dokumentacja medyczna jest przechowywana przez okres 20 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym dokonano ostatniego wpisu, z wyjątkiem:
– dokumentacji medycznej w przypadku zgonu pacjenta na skutek uszkodzenia ciała lub zatrucia, która jest przechowywana przez okres 30 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpił zgon,
– zdjęć rentgenowskich przechowywanych poza dokumentacją medyczną pacjenta, które są przechowywane przez okres 10 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym wykonano zdjęcie,
– skierowań na badania lub zleceń lekarza, które są przechowywane przez okres 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym zrealizowano świadczenie będące przedmiotem skierowania lub zlecenia.
1. Zwłoki osoby, która zmarła w szpitalu, mogą być poddane sekcji, w szczególności gdy zgon tej osoby nastąpi przed upływem 12 godzin od przyjęcia do szpitala, z zastrzeżeniem pkt 3.
2. Kierownik zakładu, a jeżeli kierownik nie jest lekarzem, to upoważniony przez niego lekarz, na wniosek właściwego ordynatora lub, w razie potrzeby, po zasięgnięciu jego opinii, zarządza dokonanie lub zaniechanie sekcji.
3. Zwłoki osoby, która zmarła w szpitalu, nie są poddawane sekcji, jeżeli przedstawiciel ustawowy tej osoby wyraził sprzeciw lub uczyniła to osoba za życia.
4. O zaniechaniu sekcji zwłok z ww. przyczyny sporządza się adnotację w dokumentacji medycznej i załącza sprzeciw.
Przepisów pkt 1-4 nie stosuje się w przypadkach:
1) określonych w Kodeksie postępowania karnego,
2) gdy przyczyny zgonu nie można ustalić w sposób jednoznaczny,
3) określonych w przepisach o chorobach zakaźnych i zakażeniach.
W dokumentacji medycznej osoby, która zmarła w szpitalu, sporządza się adnotację o dokonaniu lub zaniechaniu sekcji zwłok, z odpowiednim uzasadnieniem.
Połączenie się samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej może być dokonane przez:
1) przeniesienie całego mienia co najmniej jednego samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej (przejmowanego) na inny samodzielny publiczny zakład opieki zdrowotnej (przejmujący),
2) utworzenie nowego samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej powstałego z co najmniej dwóch łączących się samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej.
Podmioty, które utworzyły samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej, mogą dokonać połączenia tych zakładów:
– w drodze rozporządzenia, zarządzenia albo uchwały – w przypadku zakładów utworzonych przez ten sam podmiot,
– w drodze porozumienia – w przypadku zakładów utworzonych przez różne podmioty.
Umowa o pracę, powołanie lub umowa cywilnoprawna mogą przewidywać możliwość udzielania przez kierownika publicznego zakładu opieki zdrowotnej wykonującego zawód medyczny świadczeń zdrowotnych w tym zakładzie.
W takim przypadku umowa o pracę, powołanie lub umowa cywilnoprawna określają warunki udzielania świadczeń zdrowotnych, w tym wymiar czasu pracy.
Zakład opieki zdrowotnej prowadzony w formie samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej może otrzymywać dotacje budżetowe na:
1) realizację zadań w zakresie zapobiegania chorobom i urazom lub innych programów zdrowotnych oraz promocję zdrowia,
2) pokrycie kosztów kształcenia i podnoszenia kwalifikacji osób wykonujących zawody medyczne,
3) remonty, inwestycje, w tym zakup aparatury i sprzętu medycznego,
4) cele szczególne określone w odrębnych przepisach.
Dotacje może przyznać podmiot, który utworzył zakład, a
w przypadku samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej, dla którego podmiotem, który utworzył zakład, jest publiczna uczelnia medyczna albo publiczna uczelnia prowadząca działalność dydaktyczną i badawczą w dziedzinie nauk medycznych lub Centrum Medyczne Kształcenia Podyplomowego, także minister zdrowia.
Dotacje, poza wymienionymi podmiotami, może przyznać również:
– właściwy organ jednostki samorządu terytorialnego – w przypadku dotacji, o których mowa,
– minister zdrowia – w przypadku dotacji, o których mowa.
Czasowe zaprzestanie działalności całkowicie lub w zakresie niektórych jednostek lub komórek organizacyjnych szpitala wymaga zgody wojewody.
Kierownik szpitala, po uzyskaniu pozytywnej opinii podmiotu, który utworzył szpital, a w przypadku szpitala będącego publicznym zakładem opieki zdrowotnej również rady społecznej, występuje do wojewody z wnioskiem o udzielenie zgody.
Wniosek kierownika szpitala powinien zawierać określenie przyczyny oraz proponowany okres zaprzestania działalności.
Podmioty wydają opinie w terminie 21 dni od dnia otrzymania wniosku kierownika szpitala. Niewydanie opinii w tym terminie jest równoznaczne z wydaniem opinii pozytywnej.
Wojewoda, przed wyrażeniem zgody, zasięga opinii dyrektora właściwego oddziału wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia.
Wojewoda wydaje zgodę lub odmawia jej wydania, w drodze decyzji administracyjnej, w terminie 30 dni od dnia złożenia wniosku.
Zgodę wydaje się na okres nieprzekraczający 3 miesięcy.

mec. Beata Kozyra-ŁukasiAk
Autorka jest radcą prawnym
Dolnośląskiej Izby Lekarskiej

Archiwum

Okręgowa Izba Lekarska w Warszawie im. prof. Jana Nielubowicza