19 marca 2007

Nowe przepisy prawne

I. 28 grudnia 2006 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 21 grudnia 2006 r. w sprawie rodzajów
i zakresu dokumentacji medycznej w zakładach opieki zdrowotnej oraz sposobu jej przetwarzania, opublikowane
w Dzienniku Ustaw nr 247, poz. 1819.

Dokumentacja medyczna dzieli się na:

1. dokumentację indywidualną – odnoszącą się do poszczególnych pacjentów korzystających ze świadczeń zdrowotnych zakładu opieki zdrowotnej,

2. dokumentację zbiorczą – odnoszącą się do ogółu pacjentów korzystających ze świadczeń zdrowotnych zakładu lub określonych grup tych pacjentów.
Dokumentacja jest prowadzona w postaci pisemnej lub elektronicznej w rozumieniu ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne (Dz. U. nr 64, poz. 565 ze zmianami).
Dokumentację podpisuje pracownik zakładu zgodnie z uprawnieniami zawodowymi i ustalonym w zakładzie zakresem czynności.
Za prawidłowe prowadzenie dokumentacji odpowiada kierujący komórką organizacyjną zakładu.
Dokumentacja indywidualna dzieli się na dokumentację indywidualną wewnętrzną przeznaczoną na potrzeby zakładu oraz dokumentację indywidualną zewnętrzną przeznaczoną na potrzeby pacjenta korzystającego ze świadczeń zdrowotnych udzielanych w zakładzie.
Dokumentacją indywidualną wewnętrzną są w szczególności: historia zdrowia i choroby oraz historia choroby.
Dokumentacją indywidualną zewnętrzną są w szczególności: skierowania do szpitala, innego zakładu lub innej osoby udzielającej świadczeń zdrowotnych poza zakładem, a także inne skierowania na badania diagnostyczne i konsultacje, zaświadczenia, orzeczenia, opinie lekarskie, karta przebiegu ciąży oraz karty informacyjne z leczenia szpitalnego.
Dokumentacja indywidualna, jeżeli przepisy rozporządzenia nie stanowią inaczej, zawiera:

1. dane identyfikujące zakład:
– nazwę zakładu i jego siedzibę,
– adres zakładu wraz z numerem telefonu,
– kod identyfikacyjny zakładu;
2. dane identyfikujące jednostkę organizacyjną zakładu:
– nazwę jednostki organizacyjnej zakładu,
– adres wraz z numerem telefonu,
– kod identyfikacyjny jednostki;

3. dane identyfikujące pacjenta:
– nazwisko i imię (imiona),
– datę urodzenia,
– oznaczenie płci,
– adres zameldowania, zamieszkania lub pobytu,
– numer PESEL – jeżeli został nadany, w przypadku noworodka – numer PESEL matki,
a w przypadku braku numeru PESEL – serię i numer dokumentu stwierdzającego tożsamość;

4. dane identyfikujące lekarza, pielęgniarkę, położną udzielających świadczeń zdrowotnych oraz lekarza kierującego na badania lub leczenie:
a) nazwisko i imię,
b) tytuł zawodowy,
c) uzyskane specjalizacje,
d) numer prawa wykonywania zawodu,
e) podpis lekarza;

5. datę dokonania wpisu;

6. istotne informacje dotyczące stanu zdrowia i choroby oraz procesu diagnostycznego, leczniczego, pielęgnacyjnego uzyskane w toku badania lub konsultacji, w szczególności:
– opis czynności wykonywanych przez lekarza, pielęgniarkę, położną,
– rozpoznanie choroby, problemu zdrowotnego lub urazu,
– zalecenia,
– informacje o wydanych orzeczeniach lub zaświadczeniach lekarskich;

7. informacje dotyczące udzielonych świadczeń zdrowotnych oraz inne informacje wynikające z odrębnych przepisów.
Dokumentacja zbiorcza, jeżeli przepisy rozporządzenia nie stanowią inaczej, zawiera numer kolejny wpisu, dane wymienione w pkt 3, 4a i 5 oraz, jeżeli to wynika z przeznaczenia dokumentacji, istotne informacje medyczne dotyczące udzielonych świadczeń zdrowotnych.

Szpital sporządza i prowadzi:

1) dokumentację indywidualną wewnętrzną, składającą się co najmniej z historii choroby;

2) dokumentację zbiorczą wewnętrzną, składającą się z:
– księgi głównej przyjęć i wypisów,
– księgi odmów przyjęć i porad ambulatoryjnych wykonywanych w izbie przyjęć,
– księgi oczekujących na przyjęcie do szpitala,
– księgi chorych oddziału lub równorzędnej komórki organizacyjnej,
– księgi porad ambulatoryjnych wykonywanych w komórce organizacyjnej szpitala,
– księgi raportów lekarskich,
– księgi raportów pielęgniarskich,
– księgi zabiegów,
– księgi bloku lub sali operacyjnej bądź porodowej,
– księgi pracowni diagnostycznej;

3) dokumentację indywidualną zewnętrzną, składającą się co najmniej z karty informacyjnej z leczenia szpitalnego, skierowań i zleceń na świadczenia zdrowotne realizowane poza zakładem oraz
z dokumentacji dla celów określonych
w odrębnych przepisach;

4) dokumentację zbiorczą zewnętrzną, składającą się z dokumentacji prowadzonej dla celów określonych w odrębnych przepisach.

Dokumentacja wewnętrzna jest przechowywana w zakładzie, w którym została sporządzona.
Dokumentacja zewnętrzna, w postaci zleceń lub skierowań, pozostaje w zakładzie, który zrealizował zlecone świadczenie zdrowotne.
Kierownik zakładu jest odpowiedzialny za stworzenie warunków organizacyjnych
i technicznych przechowywania dokumentacji zapewniających jej poufność, zabezpieczających przed dostępem osób nieupoważnionych, zniszczeniem lub zgubieniem oraz umożliwiających jej wykorzystanie bez zbędnej zwłoki.
W przypadku likwidacji zakładu dokumentacja archiwalna jest przekazywana do archiwum wskazanego przez:

1) podmiot, który utworzył zakład,

2) organ prowadzący rejestr zakładów, jeżeli wykreślenie zakładu z rejestru nastąpi w trybie i na zasadach określonych w ustawie –
– w rejestrze zakładów prowadzonym odpowiednio przez ministra zdrowia albo wojewodę.

Jeżeli zadania zlikwidowanego zakładu przejmuje inny podmiot udzielający świadczeń zdrowotnych, podmiot ten przejmuje dokumentację zakładu zlikwidowanego.
Dokumentacja udostępniana jest podmiotom i organom uprawnionym na podstawie odrębnych przepisów, a w razie śmierci pacjenta – osobie przez niego upoważnionej do uzyskiwania dokumentacji
w przypadku jego zgonu.
Udostępnienie dokumentacji następuje
w trybie zapewniającym zachowanie poufności i ochrony danych osobowych.

Dokumentacja indywidualna wewnętrzna, a dokumentacja zbiorcza jedynie w zakresie wpisów dotyczących pacjenta, jest udostępniana na podstawie decyzji kierownika zakładu lub osoby przez niego upoważnionej:

– do wglądu w zakładzie opieki zdrowotnej,
– poprzez sporządzenie jej wyciągów, odpisów i kopii,
– poprzez wydanie oryginału za pokwitowaniem odbioru i z zastrzeżeniem zwrotu po wykorzystaniu, jeśli uprawniony organ lub podmiot żąda udostępnienia oryginałów tej dokumentacji.

Odmowa wydania dokumentacji wymaga zachowania formy pisemnej oraz podania przyczyny.
W przypadku wydania oryginałów dokumentacji w zakładzie należy pozostawić kopię lub pełny odpis wydanej dokumentacji. Przepis nie ma zastosowania w sytuacji, gdy zwłoka w wydaniu dokumentacji mogłaby narazić pacjenta na szkodę.
Przepisy dotyczące dokumentacji prowadzonej w postaci elektronicznej wejdą
w życie po upływie 6 miesięcy od ogłoszenia rozporządzenia.

II. 30 grudnia 2006 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 1 grudnia 2006 r. w sprawie nadawania uprawnień inspektora ochrony radiologicznej w pracowniach stosujących aparaty rentgenowskie w celach medycznych, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 239, poz. 1737.

Rozporządzenie określa:

– szczegółowe warunki i tryb nadawania przez głównego inspektora sanitarnego uprawnień inspektora ochrony radiologicznej w pracowniach stosujących aparaty rentgenowskie do celów diagnostyki medycznej, radiologii zabiegowej, radioterapii powierzchniowej i radioterapii schorzeń nienowotworowych;

– sposób powoływania komisji egzaminacyjnej oraz tryb jej pracy;

– sposób przeprowadzania egzaminu;
– wzór zaświadczenia o uzyskaniu uprawnień inspektora ochrony radiologicznej;

– tryb wnoszenia opłaty za egzamin, jej wysokość oraz wynagrodzenie członków komisji egzaminacyjnej;

– wymagany zakres szkolenia oraz warunki, jakie muszą spełniać jednostki przeprowadzające szkolenie, program i formy szkolenia oraz tryb uzyskiwania wpisu do rejestru;

– ramowy zakres obowiązków i uprawnień inspektora ochrony radiologicznej.

Ze względu na rodzaj działalności związanej z wykorzystaniem aparatu rentgenowskiego do celów medycznych, do której nadzorowania inspektor ochrony radiologicznej jest uprawniony, uprawnienia dzielą się na:

1) uprawnienia typu R, dotyczące nadzorowania działalności w zakresie stosowania aparatów rentgenowskich do celów diagnostyki medycznej, radiologii zabiegowej, radioterapii powierzchniowej i radioterapii schorzeń nienowotworowych;

2) uprawnienia typu S, dotyczące nadzorowania działalności wyłącznie w zakresie stosowania aparatów rentgenowskich stomatologicznych lub do densytometrii kości.
Osoba, która uzyskała uprawnienia określone w pkt 1, ma jednocześnie uprawnienia, o których mowa w pkt 2.

Uprawnienia typu R lub S nadaje się osobie, która spełnia następujące wymagania:

– ma pełną zdolność do czynności prawnych;

– ma co najmniej średnie wykształcenie;

– zdała egzamin z zakresu szkolenia określonego w odrębnych przepisach;

– uzyskała orzeczenie lekarskie o braku przeciwwskazań do pracy w warunkach narażenia;

– odbyła staż prawny w warunkach narażenia na promieniowanie jonizujące, określony w odrębnych przepisach.

Szkolenie dla osób ubiegających się
o nadanie uprawnień inspektora ochrony radiologicznej typu R lub S jest prowadzone w formie wykładów oraz ćwiczeń obliczeniowych.
Szczegółowy zakres wymaganego szkolenia dla osób ubiegających się o nadanie uprawnień inspektora ochrony radiologicznej określa załącznik nr 1 do rozporządzenia.
Osoby, które nie odbyły szkolenia, mogą przystąpić do egzaminu, jeżeli:

– w dniu złożenia wniosku o dopuszczenie do egzaminu miały ważne uprawnienia inspektora ochrony radiologicznej w pracowniach stosujących aparaty rentgenowskie do celów diagnostyki medycznej, radiologii zabiegowej, radioterapii powierzchniowej i radioterapii schorzeń nienowotworowych, nadane przez głównego inspektora sanitarnego;

– ukończyły w ostatnich 5 latach studia wyższe na kierunkach zawierających
w programie studiów zagadnienia z zakresu dozymetrii i ochrony radiologicznej wraz z zajęciami praktycznymi w warunkach narażenia w minimalnym wymiarze 30 godzin wykładów i 30 godzin ćwiczeń.
Główny inspektor sanitarny wydaje osobie, której nadał uprawnienia inspektora ochrony radiologicznej, zaświadczenie o nadaniu tych uprawnień.

Osoby, które uzyskały uprawnienia inspektora ochrony radiologicznej na podstawie rozporządzenia ministra zdrowia z dnia 21 października 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków i trybu nadawania uprawnień inspektora ochrony radiologicznej w pracowniach rentgenowskich stosujących aparaty rentgenowskie o energii promieniowania do 300 keV
w celach medycznych (Dz. U. nr 188, poz. 1847), uważa się za mające uprawnienia typu R w rozumieniu przepisów niniejszego rozporządzenia.
Zaświadczenia o zdaniu egzaminu wydane na podstawie rozporządzenia, o którym mowa wyżej, zachowują ważność przez 18 miesięcy od daty wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.
Uprawnienia inspektora ochrony radiologicznej, nadane na 5 lat na podstawie wymienionych przepisów, zachowują ważność przez okres, na jaki zostały nadane.

III. 1 grudnia 2006 r. weszła w życie ustawa z dnia 14 grudnia 2006 r. zmieniająca ustawę o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz o systemie ubezpieczeń społecznych, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 251, poz. 1846.

Renciści prowadzący działalność gospodarczą są zwolnieni z obowiązku opłacania składek emerytalno-rentowych do 30 czerwca 2007 r.
IV. 1 stycznia 2007 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie nadania statutu Głównemu Inspektoratowi Sanitarnemu, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 247, poz. 1818.

V. 1 stycznia 2007 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 14 grudnia 2006 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie zakresu niezbędnych informacji gromadzonych przez świadczeniodawców, szczegółowego sposobu rejestrowania tych informacji oraz ich przekazywania podmiotom zobowiązanym do finansowania świadczeń ze środków publicznych, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 242, poz. 1756.

VI. 1 stycznia 2007 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 14 grudnia 2006 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie zakresu niezbędnych informacji gromadzonych w systemie informatycznym Narodowego Funduszu Zdrowia oraz zakresu i sposobu ich przekazywania ministrowi właściwemu do spraw zdrowia oraz wojewodom i sejmikom województw, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 242, poz. 1757.

VII. 5 stycznia 2007 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 14 grudnia 2006 r. w sprawie orzekania o potrzebie udzielania nauczycielowi akademickiemu płatnego urlopu dla poratowania zdrowia, opublikowane w Dz. U. nr 247, poz. 1817.

Orzeczenie wydaje lekarz ubezpieczenia zdrowotnego leczący nauczyciela na podstawie:

– wyniku badania lekarskiego,

– wyników badań pomocniczych i konsultacji specjalistycznych, których przeprowadzenie uzna za niezbędne,

– dokumentacji medycznej z przebiegu dotychczasowego leczenia.

W przypadku zlecenia badań pomocniczych lub konsultacji specjalistycznych lekarz wystawia osobie badanej skierowanie na ich wykonanie.

Na podstawie wyników badań lekarz wydaje orzeczenie zawierające:

– imię, nazwisko i adres nauczyciela;

– numer PESEL, a w przypadku osób nieposiadających numeru PESEL – nazwę i numer dokumentu tożsamości;

– wskazanie okresu, na jaki urlop powinien być udzielony, nie dłużej jednak niż sześć miesięcy, oraz

– uzasadnienie o potrzebie udzielenia nauczycielowi urlopu w celu przeprowadzenia zalecanego leczenia.

Orzeczenie sporządza się z kopią, przy czym oryginał doręcza się za pokwitowaniem nauczycielowi, a kopię dołącza się do indywidualnej dokumentacji medycznej nauczyciela.
O wydaniu orzeczenia lekarz powiadamia listownie podstawową jednostkę służby medycyny pracy, o ile możliwe jest jej ustalenie, sprawującą profilaktyczną opiekę zdrowotną nad nauczycielem akademickim.
Lekarz prowadzi ewidencję wydanych orzeczeń.

VIII. 6 stycznia 2007 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 1 grudnia 2006 r. w sprawie szczegółowych warunków i trybu postępowania w przedmiocie leczenia lub rehabilitacji osób uzależnionych, skazanych za przestępstwa pozostające w związku
z używaniem środków odurzających lub substancji psychotropowych, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 239, poz. 1738.

Podstawą przyjęcia osoby uzależnionej do zakładu opieki zdrowotnej prowadzącego leczenie lub rehabilitację osób uzależnionych jest orzeczenie sądu.
Podjęcie leczenia lub rehabilitacji poprzedza wpis do ewidencji osób poddanych leczeniu lub rehabilitacji.
Leczenie lub rehabilitacja osoby uzależnionej prowadzone są metodami i środkami ogólnie stosowanymi; w szczególności zakład zapewnia:

– diagnostykę zaburzeń psychicznych, zaburzeń zachowania i szkód zdrowotnych związanych z używaniem środków odurzających i substancji psychotropowych;

– leczenie szkód zdrowotnych spowodowanych używaniem środków odurzających lub substancji psychotropowych;

– indywidualną i grupową psychoterapię osób uzależnionych;

– działania konsultacyjno-edukacyjne dla osób uzależnionych i ich rodzin;
Osoba uzależniona może być leczona w ramach programu przewidującego stosowanie leczenia substytucyjnego.
Leczenie lub rehabilitacja osób uzależnionych, skazanych za przestępstwo pozostające w związku z używaniem środków odurzających lub substancji psychotropowych na karę pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono, mogą być prowadzone w systemie ambulatoryjnym lub stacjonarnym.
Jeżeli osoba uzależniona uchyla się od obowiązku leczenia lub rehabilitacji albo dopuszcza się rażącego naruszenia regulaminu zakładu, kierownik zakładu wypisuje skazanego z zakładu, o czym zawiadamia niezwłocznie sąd oraz osoby, instytucję lub stowarzyszenie, pod których dozór został oddany skazany.
Leczenie lub rehabilitacja osób uzależnionych, skazanych za przestępstwa pozostające w związku z używaniem środków odurzających lub substancji psychotropowych na karę pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania, prowadzone są w zakładzie, wskazanym w orzeczeniu sądu.
Jeżeli skazany uchyla się od obowiązku leczenia lub rehabilitacji albo w rażący sposób narusza regulamin zakładu, kierownik zakładu występuje do sądu o zwolnienie skazanego z zakładu.

IX. 6 stycznia 2007 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 5 grudnia 2006 r. w sprawie rejestru podmiotów prowadzących kształcenie podyplomowe lekarzy i lekarzy dentystów, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 239, poz. 1739.

Rozporządzenie określa:
1) szczegółowy tryb postępowania w sprawach dokonywania wpisu podmiotów zamierzających wykonywać działalność
w zakresie kształcenia podyplomowego lekarzy i lekarzy dentystów do rejestru podmiotów prowadzących kształcenie podyplomowe lekarzy i lekarzy dentystów;

2) wzory dokumentów:
– wniosku o wpis do rejestru,
– informacji o formie kształcenia,
– zaświadczenia o wpisie do rejestru;

3) sposób prowadzenia rejestru;

4) wysokość opłaty za wpis do rejestru.
Organizator kształcenia, zamierzający wykonywać działalność na obszarze działania okręgowej izby lekarskiej właściwej dla swojej siedziby, przedstawia okręgowej radzie lekarskiej tej izby dane potwierdzające spełnienie warunków prowadzenia kształcenia podyplomowego lekarzy lub lekarzy dentystów.
Organizator kształcenia, zamierzający wykonywać działalność na obszarze okręgowej izby lekarskiej innej, niż określona wyżej, przedstawia okręgowej radzie lekarskiej właściwej ze względu na miejsce prowadzenia kształcenia podyplomowego dane potwierdzające spełnienie warunków prowadzenia kształcenia podyplomowego, a po uzyskaniu potwierdzenia spełnienia tych warunków składa wniosek
o wpis do rejestru do okręgowej rady lekarskiej właściwej dla swojej siedziby.
Organizator kształcenia zamierzający wykonywać działalność na terenie całego kraju przedstawia Naczelnej Radzie Lekarskiej dane potwierdzające spełnienie warunków prowadzenia kształcenia podyplomowego, a po uzyskaniu potwierdzenia spełnienia tych warunków składa wniosek o wpis do rejestru do okręgowej rady lekarskiej właściwej dla swojej siedziby.
Organizator kształcenia będący okręgową izbą lekarska przedstawia Naczelnej Radzie Lekarskiej dane potwierdzające spełnienie warunków prowadzenia kształcenia podyplomowego wraz z wnioskiem
o wpis do rejestru prowadzonego przez Naczelną Radę Lekarską.
Występując o potwierdzenie spełnienia warunków prowadzenia kształcenia podyplomowego, organizator kształcenia przedkłada informacje dotyczące:
– organizatora kształcenia, w tym nazwę
i adres siedziby albo imię, nazwisko i adres miejsca zamieszkania;
– formy organizacyjno-prawnej organizatora kształcenia;
– planowanego okresu i obszaru kraju, na którym przewidywane jest prowadzenie kształcenia;
– osób odpowiedzialnych za ustalenie planu kształcenia oraz ich kwalifikacji, w tym imię i nazwisko, posiadane stopnie naukowe lub tytuł naukowy i specjalizacje;
– planu kształcenia ustalonego przez osobę lub osoby, o których mowa wyżej, jako zadanie dydaktyczne do wykonywania
w określonym czasie, obejmujące zakres wiedzy medycznej i umiejętności praktycznych związanych z wykonywaniem zawodu lekarza lub lekarza dentysty;
– osób stanowiących planowaną kadrę dydaktyczną o kwalifikacjach właściwych do realizacji formy kształcenia określonej planem kształcenia lub do nadzoru nad kształceniem prowadzonym w określonej formie, w tym imię i nazwisko, posiadane stopnie naukowe lub tytuł naukowy i specjalizacje;
– posiadanej bazy do realizacji programu kształcenia poprzez wskazanie pomieszczeń z wyposażeniem, dostosowanych do prowadzenia przewidywanych form dydaktyki, w których organizator zamierza realizować kształcenie;
– wewnętrznego systemu oceny jakości kształcenia realizowanego w zakresie jego przewidywanych form;
– posiadanej bazy do udzielania świadczeń zdrowotnych objętych programem kształcenia, spełniającej wymogi określone
w odrębnych przepisach, oraz osób mających uprawnienia i kwalifikacje do udzielania tych świadczeń.

W wystąpieniu zamieszcza się również imię i nazwisko, zajmowane stanowisko lub pełnioną funkcję przedstawiciela organizatora kształcenia, jego podpis oraz datę wystąpienia.
Do wniosku dołącza się: odpowiednio – aktualny odpis z Krajowego Rejestru Sądowego; albo aktualne zaświadczenie
o wpisie do Ewidencji Działalności Gospodarczej w przypadku gdy organizator kształcenia jest przedsiębiorcą; dowód uiszczenia opłaty za wpis do rejestru; uchwałę rady lekarskiej w przypadku zamiaru wykonywania przez organizatora działalności poza obszarem OIL właściwej dla swojej siedziby.
Właściwa okręgowa rada lekarska lub Naczelna Rada Lekarska podejmuje uchwałę o wpisie do rejestru po uprzednim potwierdzeniu spełnienia przez organizatora kształcenia warunków prowadzenia kształcenia podyplomowego.
W przypadkach zamiaru wykonywania przez organizatora działalności poza obszarem OIL właściwej dla swojej siedziby Naczelna Rada Lekarska albo okręgowa rada lekarska przekazuje niezwłocznie organizatorowi kształcenia uchwałę w sprawie spełnienia warunków do prowadzenia kształcenia podyplomowego.
Wpis do rejestru stanowi podstawę do wydania zaświadczenia o wpisie do rejestru.
Organizator kształcenia przedstawia informację według wzoru informacji określonego w załączniku nr 3 do rozporządzenia.
W przypadku gdy organizator kształcenia wpisany do rejestru ma zamiar nadal prowadzić kształcenie po upływie planowanego okresu, wskazuje nowy termin oraz składa do organu prowadzącego rejestr oświadczenie o tym, że inne dane dotyczące kształcenia zawarte w rejestrze nie ulegają zmianie.
Ustala się opłatę za wpis do rejestru
w wysokości 500 zł, powiększonej o iloczyn liczby planowanych informacji, jeżeli jest większa niż 1, i kwoty 250 zł.

X. 13 stycznia 2007 r. weszło w życie rozporządzenie ministra nauki i szkolnictwa wyższego z dnia 19 grudnia 2006 r. w sprawie studiów doktoranckich prowadzonych przez placówki naukowe, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 1 z 2007 r., poz. 2.

Rozporządzenie określa warunki i tryb organizowania studiów doktoranckich przez placówki naukowe – instytuty naukowe Polskiej Akademii Nauk oraz instytuty naukowo-badawcze działające na podstawie przepisów o jednostkach badawczo-rozwojowych, ich prowadzenia i odbywania oraz przyznawania stypendiów doktoranckich osobom je odbywającym.

XI. 13 stycznia 2007 r. weszło w życie rozporządzenie ministra nauki i szkolnictwa wyższego z dnia 19 grudnia 2006 r. w sprawie studiów doktoranckich prowadzonych przez jednostki organizacyjne uczelni, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 1 z 2007 r., poz. 3.

Rozporządzenie określa warunki i tryb organizowania studiów doktoranckich przez jednostki organizacyjne uczelni, ich prowadzenia i odbywania oraz tryb, warunki, wysokość i kryteria przyznawania stypendiów doktoranckich i świadczeń pomocy materialnej dla doktorantów.
Studia doktoranckie trwają nie dłużej niż 4 lata.
Kierownik studiów doktoranckich przedłuża okres odbywania studiów doktoranckich o okres odpowiadający czasowi trwania urlopu macierzyńskiego określonego w odrębnych przepisach.
W uzasadnionych przypadkach kierownik studiów doktoranckich może przedłużyć okres odbywania studiów doktoranckich, w szczególności w przypadku:

– czasowej niezdolności do odbywania tych studiów spowodowanej chorobą, jeżeli okres tej niezdolności przekracza okres zasiłkowy,

– sprawowania osobistej opieki nad chorym członkiem rodziny,

– sprawowania osobistej opieki nad dzieckiem do 4. roku życia lub dzieckiem
o orzeczonej niepełnosprawności,

– prowadzenia długotrwałych badań naukowych – łącznie nie więcej niż o rok.
Pomoc materialną w formie:
– stypendium socjalnego,
– stypendium na wyżywienie,
– stypendium mieszkaniowego –
– może otrzymać doktorant znajdujący się w trudnej sytuacji materialnej, określonej zgodnie z art. 179 ustawy. Pomoc ta jest przyznawana na okres semestru lub roku akademickiego i wypłacana co miesiąc.
Stypendium doktoranckie może otrzymać doktorant, który prowadzi zajęcia dydaktyczne w ramach praktyk zawodowych oraz badania naukowe ważne ze względu na rozwój uczelni lub realizację jej celów i zadań.
Stypendium doktoranckie przyznaje się na wniosek doktoranta.
Doktorant wykonujący pracę zarobkową dołącza do wniosku oświadczenie o wymiarze czasu pracy i wysokości dochodów uzyskiwanych w związku z wykonywaniem tej pracy.
Wniosek składa się do kierownika studiów doktoranckich.
Wysokość stypendium doktoranckiego nie może być niższa niż 60% i wyższa niż 10% minimalnego wynagrodzenia zasadniczego asystenta, ustalonego w przepisach o wynagradzaniu nauczycieli akademickich.

XII. 17 stycznia 2007 r. został opublikowany w Dz. U. nr 7, poz. 58, wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 9 stycznia 2007 r, sygn. akt P5/05, w sprawie niezgodności z Konstytucją, art. 831 § 1 pkt 4 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. nr 43, poz. 296 ze zm.).

Stanowi on, że nie podlegają egzekucji wierzytelności przypadające dłużnikowi od państwowych jednostek organizacyjnych z tytułu dostaw, robót lub usług przed ukończeniem dostawy, roboty lub usługi w wysokości nieprzekraczającej 75% każdorazowej wypłaty, chyba że chodzi o wierzytelności pracowników dłużnika z tytułu pracy wykonywanej przy tychże dostawach, robotach lub usługach.

XIII. 18 stycznia 2007 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 12 stycznia 2007 r. w sprawie wysokości opłat za czynności związane z dopuszczeniem produktu biobójczego do obrotu, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 8, poz. 62.

XIV. 20 stycznia 2007 r. weszło w życie rozporządzenie ministra sprawiedliwości z dnia 18 grudnia 2006 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie szczegółowych zasad tworzenia, przekształcania, likwidacji, organizacji, zarządzania i kontroli zakładów opieki zdrowotnej dla osób pozbawionych wolności, opublikowane w Dz. U. nr 1 z 2007 r., poz. 7.

Funkcjonariusze i pracownicy zakładu karnego pełniący służbę lub zatrudnieni
w celu udzielania osadzonym świadczeń zdrowotnych stanowią personel więziennego zakładu opieki zdrowotnej i w zakresie wykonywania zawodu medycznego podlegają jego kierownikowi.
Do obowiązków kierownika więziennego zakładu opieki zdrowotnej należy w szczególności:
1) niezwłoczne zapoznanie się z dokumentacją medyczną każdego przetransportowanego osadzonego,

2) organizowanie i sprawowanie nadzoru sanitarnego, w szczególności poprzez przeprowadzenie, co najmniej raz na kwartał, kontroli pomieszczeń zakładu karnego w zakresie obowiązujących wymagań sanitarnohigienicznych i przedłożenie protokołu kontroli dyrektorowi zakładu karnego,

3) niezwłoczne powiadamianie dyrektora zakładu karnego, w szczególności o:
a) odmowie poddania się przez osadzonego badaniom określonym w ustawie
z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny wykonawczy (Dz. U. nr 90, poz. 557,
z późn. zm.) i wydanych na jego podstawie przepisach,
b) zgonie spowodowanym chorobą zakaźną wymienioną w wykazie ustalonym przez ministra właściwego do spraw zdrowia, powodującym obowiązek natychmiastowego usunięcia zwłok osoby zmarłej
i pochowania ich w ciągu 24 godzin od chwili zgonu,

4) ustalenie, w porozumieniu z kierownikiem apteki zakładowej zaopatrującej zakład opieki zdrowotnej:
– normatywów bieżących zapasów,
– składu zestawu przeciwwstrząsowego,

5) sporządzanie miesięcznych planów dyżurów lekarskich i pielęgniarskich.

Szczegółowy zakres obowiązków personelu wykonującego zawód medyczny określa kierownik więziennego zakładu opieki zdrowotnej.
Kierownik więziennego zakładu opieki zdrowotnej w porozumieniu z kierownikiem działu terapeutycznego dla skazanych z niepsychotycznymi zaburzeniami psychicznymi lub upośledzonych umysłowo, uwzględniając zadania w zakresie oddziaływań penitencjarnych i specjalistycznych, wyznacza lekarza i pielęgniarkę lub pielęgniarki do udzielania świadczeń zdrowotnych w tym oddziale oraz określa szczegółowy zakres ich obowiązków.

XV. 20 stycznia 2007 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 21 grudnia 2006 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie wzoru karty zgonu oraz sposobu jej wypełniania, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 1
z 2007 r., poz. 9.

Karta zgonu jest wypełniana dla:
– osób zmarłych,
– dzieci martwo urodzonych, bez względu na czas trwania ciąży, na wniosek osób uprawnionych do pochowania, o których mowa w art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 31 stycznia 1959 r. o cmentarzach i chowaniu zmarłych.

XVI. 20 stycznia 2007 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia
z dnia 21 grudnia 2006 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie postępowania ze zwłokami i szczątkami ludzkimi, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 1 z 2007 r., poz. 10.
Za zwłoki uważa się ciała osób zmarłych
i dzieci martwo urodzonych, bez względu na czas trwania ciąży.

XVII. 20 stycznia 2007 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia
z dnia 22 grudnia 2006 r. w sprawie nadzoru i kontroli w zakresie przestrzegania warunków ochrony radiologicznej w jednostkach organizacyjnych stosujących aparaty rentgenowskie do celów diagnostyki medycznej, radiologii zabiegowej, radioterapii powierzchniowej i radioterapii schorzeń nienowotworowych, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 1 z 2007 r., poz. 11.

Rozporządzenie określa sposób sprawowania nadzoru i przeprowadzania kontroli w zakresie przestrzegania warunków ochrony radiologicznej w jednostkach organizacyjnych stosujących aparaty rentgenowskie do celów diagnostyki medycznej, radiologii zabiegowej, radioterapii powierzchniowej i radioterapii schorzeń nienowotworowych, przez państwowego wojewódzkiego inspektora sanitarnego, komendanta wojskowego ośrodka medycyny prewencyjnej lub państwowego inspektora sanitarnego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji.

XVIII. 25 stycznia 2007 r. weszło w życie rozporządzenie ministra sportu z dnia 8 stycznia 2007 r. w sprawie zakresu opieki medycznej nad zawodnikami kadry narodowej osób niepełnosprawnych oraz kadry paraolimpijskiej, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 7, poz. 56.

Zawodnicy kadry narodowej osób niepełnosprawnych oraz kadry paraolimpijskiej są kierowani przez organizację przygotowującą zawodników do udziału w międzynarodowym współzawodnictwie sportowym osób niepełnosprawnych na badanie, które przeprowadza lekarz specjalista medycyny sportowej.
Wymienione osoby podlegają badaniom: wstępnym, okresowym, kontrolnym.
Wstępne badanie lekarskie przeprowadza się po zakwalifikowaniu zawodnika do kadry narodowej osób niepełnosprawnych lub paraolimpijskiej.
Badanie obejmuje ogólne badanie lekarskie, próbę wysiłkową i badanie echokardiologiczne serca oraz przegląd stomatologiczny, a także, w zależności od rodzaju uprawianej dyscypliny sportu, inne badania i konsultacje.
Badanie okresowe obejmuje: ogólne badanie lekarskie – co 6 miesięcy i przegląd stomatologiczny – raz w roku oraz, w zależności od rodzaju uprawianej dyscypliny sportu:
– pomiary antropometryczne,
– konsultacje ortopedyczne,
– badanie elektrokardiograficzne,
– badanie ogólne moczu z oceną mikroskopową osadu,
– odczyn opadania krwinek czerwonych,
– morfologię krwi obwodowej z wzorem odsetkowym,
– rentgen klatki piersiowej (według zaleceń ochrony radiologicznej),
– rentgen odcinka szyjnego kręgosłupa,
– rentgen odcinka lędźwiowego kręgosłupa,
– konsultację laryngologiczną,
– konsultację okulistyczną,
– oznaczenie poziomu glukozy w surowicy krwi,
– konsultację neurologiczną,
– badania serologiczne w celu wykluczenia zakażenia wirusami zapalenia wątroby typu B i C oraz nabytego niedoboru odporności przez oznaczenie obecności antygenów HBs, przeciwciał anty-HCV
i przeciwciał anty-HIV,
– badanie EEG (dotyczy zawodników uprawiających sporty walki),
– badanie psychologiczne (dotyczy zawodników z upośledzeniem umysłowym).
Kontrolnemu badaniu lekarskiemu podlegają zawodnicy w przypadku gdy:
– doznany uraz lub przebyty proces chorobowy uniemożliwił im uczestniczenie
w zajęciach sportowych przez okres dłuższy niż 14 dni; albo
– utracili przytomność lub doznali urazu głowy.
Opieka medyczna obejmuje ponadto profilaktykę zdrowotną, leczenie, rehabilitację
i działania koordynujące procesy leczenia
i rehabilitacji – udzielane przez Centralny Ośrodek Medycyny Sportowej w Warszawie.

XIX. 26 stycznia 2007 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 29 grudnia 2006 r. w sprawie szczegółowego zakresu medycznych czynności ratunkowych, które mogą być podejmowane przez ratownika medycznego, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 4 z 2007 r., poz. 33.

Medyczne czynności ratunkowe, które mogą być podejmowane przez ratownika medycznego:
1. Ocena stanu pacjenta w celu ustalenia postępowania i decyzji o podjęciu lub odstąpieniu od medycznych czynności ratunkowych.
2. Układanie pacjenta w pozycji właściwej dla jego stanu lub odniesionych obrażeń.
3. Podjęcie i prowadzenie podstawowej
i zaawansowanej resuscytacji krążeniowo-oddechowej u dorosłych i dzieci według standardów ogłoszonych w obwieszczeniu wydanym na podstawie art. 43 ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym.
4. Bezprzyrządowe przywracanie drożności dróg oddechowych.
5. Przyrządowe przywracanie i zapewnianie drożności dróg oddechowych z zastosowaniem w szczególności:
– rurki ustno-gardłowej,
– rurki nosowo-gardłowej,
– maski krtaniowej,
– rurki krtaniowej,
– konikopunkcji.
6. Odsysanie dróg oddechowych.
7. Podjęcie tlenoterapii biernej lub wspomaganie oddechu lub wentylacji zastępczej powietrzem lub tlenem:
– ręcznie – z użyciem: maski twarzowej, zastawki jednokierunkowej i worka oddechowego;
– mechanicznie – z użyciem respiratora.
8. Intubacja dotchawiczna w laryngoskopii bezpośredniej w nagłym zatrzymaniu krążenia przez usta lub przez nos, bez użycia środków zwiotczających oraz prowadzenie wentylacji zastępczej.
9. Wykonanie defibrylacji ręcznej na podstawie EKG.
10. Wykonanie defibrylacji zautomatyzowanej.
11. Wykonanie EKG.
12. Monitorowanie czynności układu oddechowego.
13. Monitorowanie czynności układu krążenia metodami nieinwazyjnymi.
14. Wykonanie kaniulacji żył obwodowych kończyn górnych i dolnych oraz żyły szyjnej zewnętrznej.
15. Wykonanie dojścia doszpikowego przy użyciu gotowego zestawu.
16. Podawanie leków drogą dożylną, domięśniową, podskórną, dotchawiczą, doustną, doodbytniczą i wziewną oraz doszpikową, przy użyciu gotowego zestawu.
17. Odbarczenie odmy prężnej drogą nakłucia jamy opłucnowej,
18. Pobieranie krwi żylnej i włośniczkowej do badań laboratoryjnych.
19. Oznaczanie poziomu parametrów krytycznych z użyciem dostępnego sprzętu, w tym w szczególności:
– poziomu glukozy w surowicy,
– poziomu elektrolitów w surowicy,
– badania gazometrycznego krwi włośniczkowej.
20. Opatrywania ran.
21. Tamowanie krwotoków.
22. Unieruchamianie złamań, zwichnięć
i skręceń.
23. Unieruchamianie kręgosłupa, ze szczególnym uwzględnieniem odcinka szyjnego.
24. Odebranie porodu nagłego w warunkach pozaszpitalnych.
25. Segregacja medyczna.
26. Podejmowanie działań zabezpieczających w celu ograniczenia skutków zdrowotnych zdarzenia.
27. Przygotowanie pacjenta i opieka medyczna podczas transportu.
28. Podawanie leków wymienionych w tabeli.
Medyczne czynności ratunkowe, które mogą być podejmowane przez ratownika medycznego pod nadzorem lekarza systemu:
1. Intubacja dotchawicza w laryngoskopii bezpośredniej w przypadku innym niż nagłe zatrzymanie krążenia z użyciem środków zwiotczających.
2. Wykonywanie kardiowersji elektrycznej i elektrostymulacji zewnętrznej.
3. Asystowanie przy drobnych zabiegach chirurgicznych (zszywanie ran, zakładanie drenów) i innych procedurach medycznych.
4. Cewnikowanie pęcherza moczowego.
5. Zakładanie sondy żołądkowej i płukanie żołądka.
6. Podawanie na zlecenie lekarza leków innych niż wymienione w załączniku nr 1 do rozporządzenia.

mec. Beata Kozyra-ŁukasiAk
Autorka jest radcą prawnym
Dolnośląskiej Izby Lekarskiej

Archiwum

Okręgowa Izba Lekarska w Warszawie im. prof. Jana Nielubowicza