9 października 2007

Nowe przepisy prawne

I. 29 maja 2007 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 29 maja 2007 r. w sprawie ustalenia wysokości stypendiów przyznawanych cudzoziemcom będącym stypendystami strony polskiej oraz cudzoziemcom pochodzenia polskiego studiującym w kraju swojego zamieszkania, opublikowane
w Dzienniku Urzędowym Ministra Zdrowia nr 10, poz. 39.

II. 20 czerwca 2007 r. weszło w życie zarządzenie ministra zdrowia z dnia 1 czerwca 2007 r. w sprawie powołania zespołu ds. opracowania projektu umowy o polsko-niemieckiej współpracy w zakresie ratownictwa transgranicznego, opublikowane
w Dzienniku Urzędowym Ministra Zdrowia nr 10, poz. 36.

Do zadań zespołu należy w szczególności:
– opracowanie projektu umowy, w części dotyczącej spraw będących w zakresie działania ministra zdrowia, w szczególności w zakresie ratownictwa medycznego oraz lecznictwa szpitalnego,
– uczestnictwo w działaniach polsko-niemieckiej grupy roboczej, której celem jest opracowanie wspólnego projektu umowy.

III. 1 lipca 2007 r. weszło w życie rozporządzenie ministra finansów z dnia 25 czerwca 2007 r. w sprawie kas rejestrujących, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 116, poz. 804.

Usługi w zakresie ochrony zdrowia i opieki społecznej zwolnione są z obowiązku ewidencjonowania przy zastosowaniu kas rejestrujących do dnia 31 grudnia 2007 r.

IV. 12 lipca 2007 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 14 czerwca 2007 r. w sprawie doskonalenia zawodowego ratowników medycznych, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 112, poz. 775.

V. 14 lipca 2007 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 25 czerwca 2007 r. w sprawie limitów przyjęć na studia medyczne, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 116, poz. 807.

VI. 17 lipca 2007 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 10 lipca 2007 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie stażu podyplomowego lekarza i lekarza dentysty, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 127, poz. 882.

Czas trwania stażu lekarza i lekarza dentysty ulega przedłużeniu również w przypadku niezrealizowania programu stażu w zakresie odbywania dyżurów medycznych z powodu ciąży lub sprawowania opieki nad dzieckiem do lat 4.
W tym przypadku umowę z lekarzem i lekarzem dentystą zawiera się na czas niezbędny do zrealizowania dyżurów medycznych obejmujących liczbę godzin niezrealizowanych dyżurów, w ramach środków finansowych przeznaczonych na wynagrodzenia stażystów.
Liczba dyżurów w miesiącu może być większa niż sześć, z tym że nie może przekroczyć maksymalnej liczby dyżurów określonej
w przepisach o zakładach opieki zdrowotnej.

VII. 26 lipca 2007 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 27 czerwca 2007 r. w sprawie umiejętności
z zakresu węższych dziedzin medycyny lub udzielania określonych świadczeń zdrowotnych, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 124, poz. 867.

Zgodnie z przepisem art. 17 ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty, lekarz może uzyskać świadectwo potwierdzające posiadanie umiejętności z zakresu węższych dziedzin medycyny lub udzielania określonych świadczeń zdrowotnych. Lekarz uzyskuje świadectwo po odbyciu szkolenia i zdaniu egzaminu państwowego po jego zakończeniu. Warunki prowadzenia szkolenia, w tym wysokość opłat za nie, określa umowa zawarta pomiędzy podmiotem prowadzącym szkolenie a lekarzem. Szkolenie może prowadzić podmiot wpisany na listę podmiotów uprawnionych do szkolenia w zakresie uzyskiwania umiejętności z zakresu węższych dziedzin medycyny lub udzielania określonych świadczeń zdrowotnych, prowadzoną przez ministra zdrowia.
Przeprowadzenie egzaminu państwowego i wydawanie świadectw należy do zadań Centrum Egzaminów Medycznych.
Koszty przeprowadzenia egzaminu państwowego i wydania świadectwa ponosi lekarz.
Minister zdrowia może uznać program szkolenia odbytego za granicą za równoważny z zatwierdzonym programem.
Lekarz, który uzyskał świadectwo, informuje o tym właściwą okręgową radę lekarską, która wpisuje informacje o tym fakcie do okręgowego rejestru lekarzy.
Rozporządzenie określa:
– rodzaje umiejętności z zakresu węższych dziedzin medycyny lub udzielania określonych świadczeń zdrowotnych, w których można uzyskać świadectwo,
– kwalifikacje, jakie powinien mieć lekarz zamierzający odbyć szkolenie,
– tryb przygotowywania i zatwierdzania programów szkoleń,
– tryb wpisywania na listę podmiotów uprawnionych do szkolenia
i sposób jej prowadzenia,
– tryb przeprowadzenia egzaminu oraz wysokość opłaty za jego przeprowadzenie,
– wysokość opłaty za wydanie świadectwa,
– sposób ewidencjonowania wydanych świadectw,
– szczegółowe warunki i tryb uznawania szkoleń odbytych za granicą.
Lekarz może odbyć szkolenie, jeżeli ma:
1) prawo wykonywania zawodu lekarza na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
2) tytuł specjalisty lub specjalizację II stopnia w dziedzinie medycyny lub stomatologii, określonej w załączniku nr 2 do rozporządzenia.
W przypadkach określonych w załączniku nr 2 do rozporządzenia szkolenie, w oparciu o program specjalny zawierający poszerzony zakres staży klinicznych oraz kursów teoretycznych dla umiejętności, może odbyć lekarz niespełniający warunku określonego w pkt 2.
Programy szkoleń, w tym programy specjalne, opracowuje komisja programowa dla danej umiejętności.
Komisję powołuje dyrektor CMKP.
Skład komisji zatwierdza minister zdrowia.
Program szkolenia, zatwierdzony przez ministra zdrowia, podaje do publicznej wiadomości na swojej stronie internetowej CMKP.
Po zakończeniu szkolenia lekarz, w celu przystąpienia do Państwowego Egzaminu Umiejętności z zakresu węższych dziedzin medycyny lub udzielania określonych świadczeń zdrowotnych, składa do Centrum Egzaminów Medycznych następujące dokumenty:
– wniosek o dopuszczenie do PEU,
– zaświadczenie o ukończeniu szkolenia albo decyzję ministra zdrowia dot. uznania programu szkolenia odbytego za granicą,
– kopię prawa wykonywania zawodu,
– dowód wniesienia opłaty za egzamin.
PEU przeprowadzany jest w zależności od potrzeb, jednak nie rzadziej niż dwa razy do roku.
PEU dla każdej dziedziny składa się z dwóch części – egzaminu teoretycznego i egzaminu praktycznego. Egzamin teoretyczny jest przeprowadzany w formie testu albo egzaminu ustnego w zakresie określonym w programie szkolenia.
Egzamin teoretyczny jest przeprowadzany przed egzaminem praktycznym i jego pozytywny wynik stanowi warunek dopuszczenia do egzaminu praktycznego.
Egzamin testowy dla danej specjalności odbywa się jednocześnie w całym kraju.
W razie negatywnego wyniku którejkolwiek z części PEU lekarz może przystąpić do PEU w następnym terminie.
Wysokość za przeprowadzenie PEU wynosi 700 zł.
Wysokość opłaty za wydanie świadectwa wynosi 50 zł.
Wykaz umiejętności: 1. anatomia kliniczna, 2. andrologia, 3. angiologia inwazyjna, 4. bankowanie tkanek i komórek, 5. bronchoskopia, 6. chirurgia jelita grubego, 7. chirurgia ręki, 8. chirurgiczne leczenie otyłości, 9. cytologia ginekologiczna i kolposkopia,
10. diagnostyka i terapia płodu, 11. diagnostyka mikrokrążenia, 12. echokardiografia, 13. echokardiografia prenatalna, 14. endoskopia przewodu pokarmowego, 15. endoskopia w położnictwie
i ginekologii, 16. epidemiologia szpitalna, 17. ginekologia dziewczęca, 18. hepatologia, 19. genetyka onkologiczna, 20. implantologia stomatologiczna, 21. inwazyjna elektrofizjologia i elektroterapia kardiologiczna, 22. kardiologia interwencyjna, 23. kardiologia inwazyjna, 24. koordynacja pobierania i przeszczepiania narządów, 25. laparoskopia urologiczna, 26. leczenie oparzeń,
27. leczenie żywieniowe, 28. mikrochirurgia, 29. medycyna bólu, 30. medycyna hiperbaryczna, 31. medycyna lotnicza, 32. medycyna morska i tropikalna, 33. medycyna rozrodu, 34. neurofizjologia kliniczna, 35. neuroultrasonografia, 36. ogólna diagnostyka ultrasonograficzna, 37. onkologia urologiczna, 38. organizacja ochrony zdrowia wojsk, 39. orzecznictwo lekarskie, 40. orzecznictwo sportowo-lekarskie, 41. pediatria metaboliczna, 42. psychiatria sądowa, 43. radiologia szczękowo-twarzowa, 44. radiologia zabiegowa, 45. uroginekologia, 46. ultrasonografia ginekologiczno-położnicza, 47. uroultrasonografia, 48. rehabilitacja medyczna.

VIII. 26 lipca 2007 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 28 czerwca 2007 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie wniosku do prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia o przeprowadzenie leczenia lub badań diagnostycznych poza granicami kraju, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 124, poz. 868.

Lekarz wskazuje we wniosku ubezpieczonego przebywającego na terytorium RP placówkę opieki medycznej znajdującą się na terytorium jednego z państw członkowskich UE, EOG lub na terytorium Konfederacji Szwajcarskiej, do której proponuje skierować ubezpieczonego na leczenie lub badania diagnostyczne, i uzasadnia jej wybór.
Dokonując oceny wniosku, konsultant krajowy potwierdza wybraną przez lekarza lub wskazuje inną placówkę opieki medycznej znajdującą się na terytorium jednego z państw członkowskich UE, EOG lub na terytorium Konfederacji Szwajcarskiej i uzasadnia jej wybór.

IX. 30 lipca 2007 r. weszło w życie zarządzenie ministra zdrowia z dnia 5 lipca 2007 r. w sprawie powołania zespołu
ds. geriatrii, opublikowane w Dzienniku Urzędowym Ministra Zdrowia nr 11, poz. 41.

Do zadań zespołu należy w szczególności:
1) opracowanie strategii rozwoju systemu opieki geriatrycznej
i rozwiązań poprawiających jakość opieki nad osobami starszymi w systemie ochrony zdrowia,
2) przygotowanie propozycji rozwiązań legislacyjnych i działań opartych na standardach europejskich, w zakresie:
– podnoszenia poziomu wiedzy i kompetencji personelu medycznego oraz innych osób sprawujących opiekę nad ludźmi starszymi,
– wdrażania standaryzowanych metod oceny stanu funkcjonalnego i wynikających z tego potrzeb osób starszych w celu właściwego adresowania deficytowych usług medycznych i społecznych,
– reorganizacji i adaptacji istniejących materialnych, organizacyjnych oraz ludzkich zasobów systemu dla ich efektywniejszego wykorzystania przez ludzi starszych,
– integracji systemów opieki zdrowotnej i pomocy społecznej
w celu lepszej współpracy z zamiarem kompleksowego rozwiązywania potrzeb osób starszych i ich opiekunów rodzinnych w zakresie świadczeń zdrowotnych, opiekuńczych oraz socjalnych,
– poprawy dostępności świadczeń geriatrycznych,
– wprowadzania zasad profilaktyki przedwczesnego starzenia, całościowej oceny geriatrycznej i racjonalnego leczenia chorób zależnych od wieku oraz rehabilitacji celem poprawy jakości życia osób starszych,
– ograniczania niepełnosprawności osób starszych.

X. 30 lipca 2007 r. weszło w życie zarządzenie ministra zdrowia z dnia 6 lipca 2007 r. w sprawie powołania zespołu ds. wyboru ofert dotyczących zadań publicznych zlecanych do realizacji organizacjom pozarządowym przez Ministerstwo Zdrowia
w 2007 r. oraz realizujących je podmiotów, opublikowane
w Dzienniku Urzędowym Ministra Zdrowia nr 11, poz. 42.

XI. 30 lipca 2007 r. weszło w życie zarządzenie ministra zdrowia z dnia 10 lipca 2007 r. w sprawie Krajowej Rady Egzaminów Lekarskich, opublikowane w Dzienniku Urzędowym Ministra Zdrowia nr 11, poz. 43.

Do zadań Krajowej Rady Egzaminów Lekarskich należy:
– opiniowanie na wniosek ministra zdrowia spraw związanych z organizacją egzaminów w kształceniu podyplomowym, a w szczególności spraw związanych z organizowaniem i przeprowadzaniem Lekarskiego Egzaminu Państwowego i Lekarsko-Dentystycznego Egzaminu Państwowego, organizacją i przeprowadzaniem Państwowego Egzaminu Specjalistycznego oraz opiniowanie regulaminów regulujących zasady i tryb tych egzaminów,
– zgłaszanie ministrowi zdrowia kandydatów do Państwowej Komisji Egzaminacyjnej wybranych spośród przedstawicieli właściwego konsultanta krajowego, właściwych towarzystw medycznych, Naczelnej Rady Lekarskiej lub okręgowej rady lekarskiej, uczelni medycznych prowadzących działalność dydaktyczną i badawczą w zakresie nauk medycznych, Centrum Medycznego Kształcenia Podyplomowego lub jednostek badawczo-rozwojowych uczestniczących w systemie ochrony zdrowia,
– okresowa ocena przeprowadzania egzaminów lekarskich i lekarsko-dentystycznych przez Centrum Egzaminów Medycznych.

XII. 30 lipca 2007 r. weszła w życie ustawa z dnia 15 czerwca 2007 r. o zmianie ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych oraz o zmianie niektórych innych ustaw, opublikowana w Dzienniku Ustaw
nr 115, poz. 791.

Orzeczenie lekarza orzecznika ZUS o niezdolności do samodzielnej egzystencji, ustalone na podstawie art. 13 ust. 5 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych jest traktowane na równi z orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności.
W wojewódzkim zespole ds. orzekania o niepełnosprawności przeprowadza się badania specjalistyczne, w tym psychologiczne, osób ubiegających się o wydanie orzeczenia o niepełnosprawności lub stopniu niepełnosprawności, na podstawie skierowań wystawionych odpowiednio przez lekarzy lub psychologów – członków zespołów orzekających o niepełnosprawności.
Od 1 stycznia 2008 r. osoby prowadzące pozarolniczą działalność, mające ustalone prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy podlegają obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym do czasu ustalenia prawa do emerytury.

XIII. 31 lipca 2007 r. zostało opublikowane w Monitorze Polskim nr 46, poz. 547 obwieszczenie ministra zdrowia z dnia
17 lipca 2007 r. w sprawie kryteriów i sposobu stwierdzenia trwałego nieodwracalnego ustania czynności mózgu.

XIV. 1 sierpnia 2007 r. weszły w życie art. 5-7 i 28 ustawy z dnia 15 czerwca 2007 r. o lekarzu sądowym, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 123, poz. 849.

W pozostałym zakresie ustawa wejdzie w życie 1 lutego 2008 r.
Ustawa określa:
– warunki oraz tryb nabywania i utraty prawa do wykonywania czynności lekarza sądowego,
– zasady wykonywania czynności lekarza sądowego,
– zasady finansowania czynności lekarza sądowego.
Przepisy ustawy stosuje się w przypadkach dotyczących usprawiedliwiania niestawiennictwa z powodu choroby, na wezwanie lub zawiadomienie sądu lub organu prowadzącego postępowanie karne w postępowaniu prowadzonym na podstawie ustawy z dnia
17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego oraz ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego, stron, ich przedstawicieli ustawowych, pełnomocników, świadków, oskarżonych, obrońców i innych uczestników postępowania.
Lekarz sądowy wystawia zaświadczenia potwierdzające zdolność albo niezdolność do stawienia się na wezwanie lub zawiadomienie organu uprawnionego uczestników postępowania z powodu choroby na obszarze właściwości danego sądu okręgowego.
Lekarz sądowy przy wykonywaniu czynności związanych z wydawaniem zaświadczeń korzysta z ochrony prawnej przysługującej funkcjonariuszom publicznym.
Lekarzem sądowym może zostać lekarz, który spełnia następujące warunki:
– ma prawo wykonywania zawodu lekarza na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
– ma pełną zdolność do czynności prawnych,
– nie był karany za przestępstwo lub przestępstwo skarbowe,
– ma nieposzlakowaną opinię,
– uzyskał rekomendację okręgowej rady lekarskiej,
– ma tytuł specjalisty lub specjalizację I lub II stopnia.
Lekarzem sądowym nie może zostać lekarz, wobec którego jest prowadzone postępowanie:
– o przestępstwo ścigane z oskarżenia publicznego lub przestępstwo skarbowe,
– związane z niedostatecznym przygotowaniem zawodowym,
– w przedmiocie niezdolności do wykonywania zawodu ze względu na stan zdrowia.
Prezes sądu okręgowego zwraca się z pisemnym wnioskiem do właściwej okręgowej rady lekarskiej o przekazanie listy kandydatów na lekarzy sądowych, określając liczbę lekarzy w danych specjalnościach.
Okręgowa rada lekarska, w terminie 90 dni od dnia otrzymania wniosku, przekazuje prezesowi sądu okręgowego listę kandydatów na lekarzy sądowych wraz z rekomendacjami.
Prezes sądu okręgowego dokonuje wyboru z listy kandydatów na lekarzy sądowych lekarzy, z którymi zamierza zawrzeć umowę
o wykonywanie czynności lekarza sądowego.
Przed zawarciem umowy o wykonywanie czynności lekarza sądowego prezes sądu okręgowego jest obowiązany poinformować kandydata na lekarza sądowego o przepisach w zakresie usprawiedliwiania niestawiennictwa uczestników postępowań w postępowaniu prowadzonym na podstawie ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego albo ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r.
– Kodeks postępowania karnego. Lekarz składa pisemne oświadczenie o znajomości tych przepisów.
Przed zawarciem umowy o wykonywanie czynności lekarza sądowego kandydat na lekarza sądowego składa prezesowi sądu okręgowego:
– oświadczenie, że jest świadomy odpowiedzialności karnej za poświadczenie w dokumentacji nieprawdy,
– oświadczenie, że nie jest prowadzone przeciwko niemu postępowanie o przestępstwo ścigane z oskarżenia publicznego lub przestępstwo skarbowe,
– zaświadczenie o niekaralności.
Prezes sądu okręgowego prowadzi wykaz lekarzy sądowych dla obszaru właściwości danego sądu okręgowego. Prezes sądu sporządza po raz pierwszy wykaz do 31 grudnia 2007 r.
W wykazie lekarzy sądowych zamieszcza się imię i nazwisko lekarza sądowego, wraz z numerem telefonu, numer prawa wykonywania zawodu, informację o specjalizacji, terminie rozpoczęcia
i zakończenia wykonywania czynności lekarza sądowego oraz miejscu, dniach i godzinach przyjęć.
Prezes sądu okręgowego przekazuje wykaz lekarzy sądowych prezesom sądów rejonowych, prezesom sądów apelacyjnych oraz I prezesowi Sądu Najwyższego, prokuraturze, komendom i komisariatom policji, innym organom uprawnionym do prowadzenia dochodzeń oraz okręgowej radzie adwokackiej i radzie okręgowej izby radców prawnych, właściwym dla obszaru właściwości danego sądu okręgowego.
Od 1 lutego 2008 r. informacje o miejscach, dniach i godzinach przyjęć lekarzy sądowych, wraz z ich imieniem i nazwiskiem oraz numerem telefonu, wywiesza się na tablicach ogłoszeń w siedzibach wym. podmiotów, a także w miejscach wykonywania zawodu lekarza przez lekarzy sądowych.
Lekarz sądowy wystawia zaświadczenie po osobistym zbadaniu uczestnika postępowania i po zapoznaniu się z dostępną dokumentacją medyczną.
Lekarz sądowy wystawia zaświadczenia w miejscach, dniach i godzinach ustalonych na podstawie umowy o wykonywanie czynności lekarza sądowego.
Jeżeli stan zdrowia uczestnika postępowania uniemożliwia stawienie się na badanie, lekarz sądowy przeprowadza badanie i wydaje zaświadczenie w miejscu pobytu tej osoby.
W przypadku pobytu uczestnika postępowania w szpitalu, hospicjum stacjonarnym albo innym zakładzie opieki zdrowotnej, przeznaczonym dla osób, których stan zdrowia wymaga udzielania całodobowych świadczeń zdrowotnych w odpowiednio urządzonym, stałym pomieszczeniu, lekarz sądowy może wydać zaświadczenie na podstawie udostępnionej dokumentacji, bez osobistego badania uczestnika postępowania. Przyczynę odstąpienia od osobistego badania lekarz sądowy wskazuje w zaświadczeniu.
Lekarz sądowy prowadzi rejestr wystawionych zaświadczeń.
Lekarz sądowy ma obowiązek udostępnić rejestr na żądanie prezesa sądu okręgowego, sądu lub prokuratora.
Po zakończeniu roku kalendarzowego, a także w razie rozwiązania umowy o wykonywanie czynności lekarza sądowego – lekarz sądowy niezwłocznie przekazuje rejestr do właściwego sądu okręgowego.
Organ uprawniony może podjąć niezbędne czynności sprawdzające dla zweryfikowania rzetelności zaświadczenia.
W razie wątpliwości co do rzetelności wystawionego przez lekarza sądowego zaświadczenia – organ uprawniony niezwłocznie zawiadamia właściwego prezesa sądu okręgowego, prokuraturę i okręgową radę lekarską.
Lekarzowi sądowemu przysługuje wynagrodzenie za każde wydane zaświadczenie. Kwota wynagrodzenia zostanie określona w rozporządzeniu wykonawczym do ustawy.

XV. 7 sierpnia 2007 r. weszło w życie rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 23 marca 2007 r. w sprawie wymagań dotyczących rejestracji dawek indywidualnych, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 131, poz. 913.

XVI. 10 sierpnia 2007 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 6 sierpnia 2007 r. w sprawie sposobu przeprowadzania i zakresu kontroli systemu monitorowania bezpieczeństwa stosowania produktów leczniczych, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 146, poz. 1027.

XVII. 16 sierpnia 2007 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 16 lipca 2007 r. w sprawie szczegółowych warunków pobierania, przechowywania i przeszczepiania komórek, tkanek i narządów, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 138, poz. 973.

Rozporządzenie określa:
1) kwalifikacje zawodowe osób pobierających komórki, tkanki
i narządy oraz osób dokonujących ich przeszczepienia,
2) warunki, jakim powinny odpowiadać podmioty wymienione w art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 1 lipca 2005 r. o pobieraniu, przechowywaniu
i przeszczepianiu komórek, tkanek i narządów, w których podejmowane będzie postępowanie polegające na pobieraniu, przechowywaniu lub przeszczepianiu komórek, tkanek i narządów, który stanowi, że postępowanie dotyczące komórek, tkanek i narządów polegające na:
– pobieraniu – może być prowadzone wyłącznie przez zakłady opieki zdrowotnej, zakłady medycyny sądowej oraz zakłady anatomii patologicznej wyższych uczelni medycznych i uniwersytetów z wydziałem medycznym oraz medyczne jednostki badawczo-rozwojowe,
– przechowywaniu narządów – może być prowadzone wyłącznie przez zakłady opieki zdrowotnej wykonujące przeszczepienia,
– przeszczepianiu – może być prowadzone wyłącznie przez zakłady opieki zdrowotnej mające pozwolenie ministra zdrowia,
3) szczegółowe zasady współdziałania wym. podmiotów w zakresie pobierania, przechowywania komórek, tkanek i narządów w celu ich wykorzystania do przeszczepienia,
4) wymagania, jakim powinna odpowiadać dokumentacja medyczna dotycząca pobierania komórek, tkanek i narządów, ich przechowywania i przeszczepiania.

XVIII. 24 sierpnia 2007 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 17 lipca 2007 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie wykazu granicznych stacji sanitarno-epidemiologicznych, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 144, poz. 1016.

XIX. 25 sierpnia 2007 r. weszło w życie rozporządzenie ministra Skarbu Państwa z dnia 20 lipca 2007 r. w sprawie wykazu zakładów lecznictwa uzdrowiskowego prowadzonych w formie jednoosobowych spółek Skarbu Państwa, które nie będą podlegać prywatyzacji, opublikowane w Dzienniku Ustaw
nr 146, poz. 1026.

XX. 25 sierpnia 2007 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 23 lipca 2007 r. w sprawie zakresu znajomości języka polskiego w mowie i piśmie koniecznego do wykonywania zawodu lekarza lub lekarza dentysty na terenie Rzeczypospolitej Polskiej, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 145, poz. 1018.

mec. Beata Kozyra-ŁukasiAk
Autorka jest radcą prawnym
Dolnośląskiej Izby Lekarskiej

Archiwum

Okręgowa Izba Lekarska w Warszawie im. prof. Jana Nielubowicza