7 lutego 2008

Nowe przepisy prawne


I. 13 listopada 2007 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 17 września 2007 r. w sprawie warunków zdrowotnych wykonywania prac podwodnych, opublikowane
w Dzienniku Ustaw nr 199, poz. 1440.

Za zdolną do pracy w zawodzie nurka uznaje się osobę, u której po przeprowadzeniu wstępnego badania lekarskiego nie stwierdzono przeciwwskazań zdrowotnych do wykonywania prac podwodnych.
Badanie przeprowadza lekarz, który:
– ma specjalizację w dziedzinie medycyny morskiej i tropikalnej albo w dziedzinie medycyny transportu, medycyny pracy lub medycyny lotniczej oraz
– ukończył szkolenie w ośrodku medycyny hiperbarycznej działającym w strukturze jednostki badawczo-rozwojowej lub uczelni medycznej.
Badanie wstępne bez skierowania przeprowadza się po sprawdzeniu tożsamości osoby badanej.
Badania okresowe nurka wykonuje się nie rzadziej niż co 12 miesięcy; po ukończeniu 40. roku życia nie rzadziej niż co 6 miesięcy;
a także w przypadku:
– choroby lub wypadku powodujących przerwę w nurkowaniu powyżej 30 dni,
– wniosku nurka,
– wniosku organizatora prac podwodnych.
Skierowanie na badania okresowe wydaje organizator prac podwodnych.
W wyniku przeprowadzonych badań osoba poddana badaniu może otrzymać orzeczenie o braku przeciwwskazań zdrowotnych do wykonywania prac podwodnych.
Osoba poddana badaniu może wystąpić z wnioskiem o przeprowadzenie ponownego badania do komisji lekarskiej działającej w Międzywydziałowym Instytucie Medycyny Morskiej i Tropikalnej Akademii Medycznej w Gdańsku.
Wniosek wnosi się w terminie 30 dni od dnia otrzymania orzeczenia za pośrednictwem lekarza, który je wydał.
Lekarz przesyła do komisji wniosek wraz z kopią dokumentacji medycznej, w terminie 14 dni od dnia jego otrzymania.
Komisja przeprowadza badanie lekarskie w terminie 14 dni od dnia otrzymania wniosku.
Orzeczenie wydane przez komisję jest ostateczne.
Organizator prac podwodnych zapewnia nadzór medyczny nad wykonywaniem tych prac, mając na celu w szczególności zapobieganie wypadkom nurkowym, chorobie dekompresyjnej oraz zapewnienie możliwości leczenia dekompresją leczniczą.
W trakcie prowadzenia prac głębinowych i długotrwałych, w miejscu ich przeprowadzenia, należy zapewnić obecność lekarza, który:
– ma specjalizację z dziedziny anestezjologii i intensywnej terapii lub medycyny ratunkowej,
– ma ukończony kurs z zakresu fizjopatologii nurkowania i terapii hiperbarycznej w ośrodku medycyny hiperbarycznej,
– odbył 6-miesięczny staż w ośrodku medycyny hiperbarycznej (wymóg ten obowiązuje od dnia 1.01.2010 r.).

II. 14 listopada 2007 r. weszło w życie zarządzenie ministra zdrowia z dnia 9 listopada 2007 r. w sprawie powołania Zespołu
ds. Sfałszowanych Produktów Leczniczych, opublikowane
w Dzienniku Urzędowym Ministra Zdrowia nr 17, poz. 92.

Do zadań Zespołu należy:
– analiza i ocena stanu oraz określenie skutków zjawiska fałszowania produktów leczniczych, ze szczególnym uwzględnieniem bezpieczeństwa zdrowotnego społeczeństwa,
– doradztwo w zakresie polityki i strategii ograniczenia zjawiska fałszowania produktów leczniczych,
– doradztwo w zakresie wdrożenia kompleksowego systemu zapewniającego ochronę przed wprowadzaniem do obrotu sfałszowanych produktów leczniczych,
– doradztwo w zakresie wdrożenia systemu szybkiego identyfikowania pojawiających się na rynku produktów leczniczych sfałszowanych,
– doradztwo w zakresie wdrożenia szybkiej sieci wymiany informacji pomiędzy podmiotami, których przedstawiciele wchodzą w skład Zespołu, w zakresie zadań realizowanych przez Zespół,
– przygotowywanie propozycji zmian legislacyjnych i instytucjonalnych, pozwalających na skuteczną walkę ze zjawiskiem fałszowania produktów leczniczych.

III. 14 listopada 2007 r. weszło w życie zarządzenie ministra zdrowia z dnia 12 listopada 2007 r. w sprawie powołania Rady
ds. Diety, Aktywności Fizycznej i Zdrowia, opublikowane w Dzienniku Urzędowym Ministra Zdrowia nr 17, poz. 93.

Do zadań Rady należy w szczególności:
– działanie na rzecz zapobiegania nadwadze i otyłości w Polsce, ze szczególnym uwzględnieniem zaleceń Białej Księgi Komisji Europejskiej pt. „Strategia dla Europy w zakresie zagadnień zdrowia związanych z żywieniem, nadwagą i otyłością” oraz innych programów
w tym zakresie,
– określanie priorytetowych działań w zakresie promocji zbilansowanej diety, aktywności fizycznej i zdrowia oraz określanie kierunków ich realizacji w całym kraju,
– opiniowanie i wspieranie inicjatyw tworzenia akcji, ruchów i koalicji na rzecz zdrowia publicznego, w tym promocji zachowań prozdrowotnych oraz w zakresie zapobiegania chorobom niezakaźnym wynikającym z nadmiernej masy ciała, ze szczególnym uwzględnieniem partnerstwa publiczno-prywatnego,
– działanie na rzecz promocji zdrowego stylu życia, zwłaszcza zbilansowanej diety i aktywności dla poszczególnych grup wiekowych,
w szczególności w środkach masowego przekazu.

IV. 16 listopada 2007 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 9 listopada 2007 r. zmieniające rozporządzenie
w sprawie określenia rzadkich grup krwi, rodzajów osocza i surowic diagnostycznych wymagających przed pobraniem krwi zabiegu uodpornienia dawcy lub innych zabiegów oraz wysokości ekwiwalentu pieniężnego za pobraną krew i związane z tym zabiegi, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 214, poz. 1582.

V. 20 listopada 2007 r. weszło w życie rozporządzenie prezesa Rady Ministrów z dnia 16 listopada 2007 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania ministra zdrowia, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 216, poz. 1607.

Minister kieruje działem administracji rządowej – zdrowie.
Organami podległymi ministrowi lub przez niego nadzorowanymi są:
– Główny Inspektor Sanitarny,
– Główny Inspektor Farmaceutyczny,
– Inspektor ds. Substancji i Preparatów Chemicznych.

VI. 1 grudnia 2007 r. weszło w życie rozporządzenie prezesa Rady Ministrów z dnia 14 listopada 2007 r. w sprawie orzekania o inwalidztwie funkcjonariuszy oraz emerytów i rencistów Centralnego Biura Antykorupcyjnego, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 214, poz. 1574.

Rozporządzenie określa:
– zasady orzekania o inwalidztwie funkcjonariuszy oraz emerytów
i rencistów Centralnego Biura Antykorupcyjnego,
– tryb postępowania i właściwości komisji lekarskich, podległych ministrowi spraw wewnętrznych i administracji w sprawach orzekania o inwalidztwie,
– sposób przeprowadzania kontrolnych badań lekarskich inwalidów oraz wzywania inwalidów na te badania.
Komisje lekarskie orzekają w dwóch instancjach:
– w pierwszej instancji – wojewódzkie komisje lekarskie,
– w drugiej instancji – okręgowe komisje lekarskie.
W celu orzekania o inwalidztwie funkcjonariusza CBA ustala się, czy stałe lub długotrwałe naruszenie sprawności organizmu powoduje całkowitą niezdolność do służby oraz czy powoduje całkowitą lub częściową niezdolność do pracy.
O niezdolności do pracy i niezdolności do samodzielnej egzystencji komisja lekarska orzeka na zasadach określonych w ustawie z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. nr 39, poz. 353 ze zm.).
Jeżeli przy orzekaniu o niezdolności do służby w CBA komisja lekarska stwierdzi u funkcjonariusza przynajmniej jedną chorobę lub ułomność, pozostającą w związku z tą służbą i jednocześnie powodującą niezdolność do tej służby, to niezdolność do służby ustala się jako pozostającą w związku ze służbą w CBA.
Wojewódzkie komisje lekarskie są właściwe w zakresie:
– badań lekarskich funkcjonariuszy oraz kontrolnych badań lekarskich emeryta i rencisty CBA,
– kierowania wym. osób na konsultacje, badania specjalistyczne i dodatkowe,
– wydawanie orzeczeń w sprawach, o których mowa w art. 20 ust. 3 pkt 4 i 5 oraz art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r.
o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin.
Przepis art. 20 ust. 3 pkt 4 i 5 stanowi, że inwalidztwo pozostaje
w związku ze służbą, gdy powstało wskutek:
– chorób nabytych w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby,
– chorób i schorzeń, które istniały przed przyjęciem do służby, lecz nasiliły się lub ujawniły w czasie trwania służby wskutek szczególnych właściwości lub warunków służby na określonych stanowiskach.
Natomiast zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 1 komisje lekarskie orzekają także o inwalidztwie funkcjonariuszy, emerytów i rencistów, związku albo braku związku inwalidztwa ze służbą oraz o związku albo braku związku śmierci ze służbą.
Wojewódzka komisja lekarska, przeprowadzając badanie lekarskie funkcjonariusza, emeryta i rencisty CBA, sporządza protokół badania komisji lekarskiej. Oceny stanu zdrowia tej osoby dokonuje na podstawie protokołu badania lekarskiego, wyników zleconych badań specjalistycznych, wywiadu chorobowego, dokumentacji medycznej będącej wynikiem obserwacji szpitalnej, leczenia ambulatoryjnego i sanatoryjnego oraz innych dokumentów medycznych istotnych do dokonania tej oceny.
Protokół badania lekarskiego zawiera wyszczególnienie wszystkich schorzeń i chorób fizycznych lub psychicznych. Protokół badania lekarskiego podpisują wszyscy członkowie składu orzekającego.
Wojewódzka komisja lekarska wydaje orzeczenie o pogorszenie stanu zdrowia niezależnie od związku schorzenia i choroby ze służbą.
Jeżeli przy orzekaniu o zdolności do służby wojewódzka komisja lekarska stwierdziła trwały uszczerbek na zdrowiu, spowodowany schorzeniami i chorobami, także tych, które istniały przed przyjęciem do służby w CBA, lecz uległy nasileniu lub ujawniły się w czasie trwania służby, to poza orzeczeniem o zdolności do służby wydaje orzeczenie o trwałym uszczerbku na zdrowiu, jeżeli wcześniej orzeczenie w tej sprawie nie zostało wydane.
Orzeczenie wojewódzkiej komisji lekarskiej o związku schorzeń i chorób ze służbą powinno być uzasadnione i zawierać jedno z następujących określeń:
– całkowita niezdolność do służby pozostaje w związku ze służbą,
– całkowita niezdolność do służby nie pozostaje w związku ze służbą.
Orzeczenie wojewódzkiej komisji lekarskiej o związku inwalidztwa ze służbą powinno być uzasadnione i zawierać jedno z następujących określeń:
– inwalidztwo pozostaje w związku ze służbą na skutek choroby,
– inwalidztwo pozostaje w związku ze służbą na skutek wypadku,
– inwalidztwo nie pozostaje w związku ze służbą.
Za datę powstania inwalidztwa przyjmuje się datę ustaloną przez wojewódzką komisję lekarską.
Wojewódzka komisja lekarska wydaje orzeczenie po zebraniu wszystkich niezbędnych dokumentów.
Odwołanie do okręgowej komisji lekarskiej od orzeczenia wojewódzkiej komisji lekarskiej wnosi się na piśmie, za pośrednictwem wojewódzkiej komisji lekarskiej, która wydała orzeczenie.
Okręgowa komisja lekarska rozpatruje odwołanie w terminie 14 dni od dnia jego otrzymania, na podstawie wszystkich dokumentów dotyczących danej sprawy oraz, w razie potrzeby, po zleceniu dodatkowych badań lekarskich i badań specjalistycznych, skierowaniu funkcjonariusza, emeryta lub rencisty CBA na obserwację szpitalną lub przeprowadzeniu dodatkowego postępowania w celu uzupełnienia materiałów sprawy.
Okręgowa komisja lekarska po rozpatrzeniu odwołania:
1) utrzymuje w mocy zaskarżone orzeczenie albo
2) uchyla zaskarżone orzeczenie i wydaje nowe, albo
3) uchyla zaskarżone orzeczenie i zarządza ponowne przeprowadzenie czynności i wydanie nowego orzeczenia przez wojewódzką komisję lekarską.
W przypadku, o którym mowa w pkt 3, okręgowa komisja lekarska niezwłocznie zwraca pełną dokumentację orzeczniczą wojewódzkiej komisji lekarskiej. Wojewódzka komisja lekarska wydaje nowe orzeczenie w terminie 30 dni.
Orzeczenia wojewódzkich komisji lekarskich, od których w terminie nie wniesiono odwołania, oraz orzeczenia, o których mowa w pkt 1
i 2, są prawomocne.
Wojewódzka komisja lekarska wyznacza termin pierwszego kontrolnego badania lekarskiego inwalidy po upływie 3 lat od dnia wydania orzeczenia o inwalidztwie, a następne kontrolne badania lekarskie nie rzadziej niż co 5 lat.
Wojewódzka komisja lekarska może wyznaczyć termin kontrolnego badania lekarskiego inwalidy w okresie wcześniejszym, jeżeli zachodzi przypuszczenie, że, według wiedzy medycznej, ustalona w orzeczeniu grupa inwalidztwa może ulec zmianie przed upływem wym. terminów.
Wojewódzka komisja lekarska podczas kontrolnego badania lekarskiego inwalidy dokonuje oceny jego stanu zdrowia.
Wojewódzka komisja lekarska po przeprowadzeniu kontrolnego badania lekarskiego inwalidy wydaje orzeczenie, w którym ustala, czy:
– naruszenie sprawności organizmu uzasadniające uznanie funkcjonariusza za trwale niezdolnego do służby nadal istnieje,
– inwalidztwo nadal istnieje i do której grupy inwalidztwa zalicza się aktualnie inwalidę,
– inwalida jest zdolny do samodzielnej egzystencji,
– inwalida jest zdolny do pracy i jakie stwierdzono przeciwwskazania zdrowotne dotyczące pracy inwalidy.

VII. 6 grudnia 2007 r. weszło w życie rozporządzenie ministra spraw wewnętrznych i administracji z dnia 25 października 2007 r. w sprawie rodzaju i zakresu oraz sposobu przetwarzania dokumentacji medycznej w zakładach opieki zdrowotnej utworzonych przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 217, poz. 1614.

Rozporządzenie określa rodzaje i zakres dokumentacji medycznej oraz sposób jej przetwarzania w zakładach opieki zdrowotnej utworzonych przez ministra spraw wewnętrznych i administracji.
Dokumentacja dzieli się na:
– dokumentację indywidualną – odnoszącą się do poszczególnych pacjentów korzystających ze świadczeń zdrowotnych zakładów,
– dokumentację zbiorczą – odnoszącą się do ogółu pacjentów lub określonych grup pacjentów korzystających ze świadczeń zdrowotnych zakładów.
Dokumentację indywidualną sporządza osoba udzielająca świadczenia zdrowotnego.
Dokumentację zbiorczą oraz dokumentację przeznaczoną dla innych zakładów lub zakładów opieki zdrowotnej utworzonych przez inne podmioty lub uprawnionych organów i podmiotów sporządza kierownik zakładu albo osoba imiennie przez niego upoważniona.
Osoba sporządzająca dokumentację potwierdza dokonany w niej wpis własnoręcznym podpisem, z podaniem imienia i nazwiska oraz zajmowanego stanowiska.
Dokumentacja indywidualna wewnętrzna jest przeznaczona na potrzeby zakładu, natomiast dokumentacja indywidualna zewnętrzna jest przeznaczona na potrzeby pacjenta, któremu zakład udziela świadczeń zdrowotnych.

Dokumentacja prowadzona w szpitalach oraz przez zespoły ratownictwa medycznego lub zespoły wyjazdowe ogólne

Szpital sporządza i prowadzi dokumentację indywidualną:
– wewnętrzną, która składa się co najmniej z historii choroby,
– zewnętrzną, która składa się z:
a) karty informacyjnej leczenia szpitalnego,
b) dokumentów przeznaczonych dla innych zakładów lub zakładów opieki zdrowotnej utworzonych przez inne podmioty oraz uprawnionych organów i podmiotów,
c) skierowań i zleceń na świadczenia zdrowotne realizowane poza szpitalem.
Formularz historii choroby zawiera informacje dotyczące:
– przyjęcia pacjenta do szpitala,
– przebiegu hospitalizacji,
– wypisu pacjenta ze szpitala.
Formularz historii choroby, w części dotyczącej przebiegu hospitalizacji, zawiera:
– informacje uzyskane z wywiadu lekarskiego i badania przedmiotowego,
– wyniki obserwacji stanu zdrowia pacjenta, jego badań diagnostycznych i konsultacyjnych,
– informacje o zaleceniach lekarskich.
Wypisy o przebiegu hospitalizacji są dokonywane na bieżąco przez lekarza prowadzącego i kontrolowane przez ordynatora.
Formularz historii choroby, w części dotyczącej wypisu pacjenta ze szpitala, zawiera:
– rozpoznanie kliniczne określające chorobę zasadniczą, choroby współistniejące i powikłania,
– numer statystyczny choroby zasadniczej i chorób współistniejących zgodnie z Międzynarodową Statystyczną Klasyfikacją Chorób i Problemów Zdrowotnych,
– rodzaj leczenia, wykonane zabiegi diagnostyczne i operacyjne,
z podaniem numeru statystycznego procedury,
– epikryzę,
– datę wypisu,
– informację o przyczynie i okolicznościach wypisu ze szpitala, zgodnie z art. 22 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej, który stanowi, że wypisanie ze szpitala, jeżeli przepisy szczególne nie stanowią inaczej, następuje:
– gdy stan zdrowia nie wymaga dalszego leczenia w szpitalu,
– na żądanie osoby przebywającej w szpitalu lub jej przedstawiciela ustawowego,
– gdy osoba przebywająca w szpitalu w sposób rażący narusza regulamin porządkowy, a nie zachodzi obawa, że odmowa lub zaprzestanie udzielania świadczeń może spowodować bezpośrednie niebezpieczeństwo dla jej życia lub zdrowia albo życia lub zdrowia innych osób.

Jeżeli przedstawiciel ustawowy żąda wypisania ze szpitala osoby, której stan zdrowia wymaga leczenia w szpitalu, kierownik zakładu opieki zdrowotnej lub lekarz przez niego upoważniony może odmówić wypisania do czasu wydania w tej sprawie orzeczenia przez właściwy ze względu na siedzibę zakładu sąd opiekuńczy, chyba że przepisy szczególne stanowią inaczej. Właściwy sąd opiekuńczy jest niezwłocznie zawiadamiany o odmowie wypisania ze szpitala i przyczynach odmowy.

Osoba występująca o wypisanie ze szpitala na własne żądanie jest informowana przez lekarza o możliwych następstwach zaprzestania leczenia w szpitalu. Osoba ta składa pisemne oświadczenie o wypisaniu ze szpitala na własne żądanie. W przypadku braku takiego oświadczenia lekarz sporządza adnotację w dokumentacji medycznej.
Wypisu pacjenta dokonuje lekarz prowadzący.
Rozporządzenie zawiera również przepisy dot. dokumentacji prowadzonej w zakładach udzielających świadczeń zdrowotnych w warunkach ambulatoryjnych oraz w innych zakładach, takich jak: zakład opiekuńczo-leczniczy, zakład pielęgnacyjno-opiekuńczy lub inny zakład przeznaczony dla osób, których stan zdrowia wymaga udzielania całodobowych lub całodziennych świadczeń zdrowotnych w odpowiednim stałym pomieszczeniu, pracowni protetyki stomatologicznej i ortodoncji, zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładzie Centrum Krwiodawstwa i Krwiolecznictwa.

Dokumentacja wewnętrzna indywidualna i zbiorcza jest przechowywana w zakładzie, w którym została sporządzona.
Dokumentacja medyczna jest przechowywana przez okres 20 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym dokonano ostatniego wpisu, z wyjątkiem:
– dokumentacji medycznej w przypadku zgonu pacjenta na skutek uszkodzenia ciała lub zatrucia, która jest przechowywana przez okres 30 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpił zgon,
– zdjęć rentgenowskich przechowywanych poza dokumentacją medyczną pacjenta, które są przechowywane przez okres 10 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym wykonano zdjęcie,
– skierowań na badania lub zleceń lekarza, które są przechowywane przez okres 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym zrealizowano świadczenie będące przedmiotem skierowania lub zlecenia.
Po upływie okresów przechowywania dokumentacja archiwalna,
z zastrzeżeniem przepisów o archiwach państwowych, zostaje zniszczona w sposób uniemożliwiający identyfikację pacjenta, którego dotyczyła.
Dokumentacja indywidualna wewnętrzna przewidziana do zniszczenia może zostać wydana na wniosek: pacjenta, jego przedstawiciela ustawowego, a w razie śmierci pacjenta – osoby przez niego upoważnionej do uzyskiwania dokumentacji w przypadku jego zgonu, za pokwitowaniem, o czym zakład informuje pacjenta albo te osoby przy wypisie.
Zakład, który ulega likwidacji, przekazuje dokumentację zakładowi przejmującemu jego zadania albo archiwum wskazanemu przez ministra spraw wewnętrznych i administracji.
Dokumentacja udostępniana jest pacjentowi, jego przedstawicielowi ustawowemu oraz organom i podmiotom uprawnionym na podstawie odrębnych przepisów, w trybie zapewniającym zachowanie poufności i ochrony danych osobowych.
Dokumentacja indywidualna wewnętrzna, w razie śmierci pacjenta, jest udostępniana do wglądu w zakładzie na wniosek osoby przez niego upoważnionej do uzyskiwania dokumentacji w przypadku jego zgonu, za pośrednictwem lekarza.

W przypadku śmierci pacjenta – osoba przez niego upoważniona do uzyskiwania dokumentacji w przypadku jego zgonu może wystąpić
z wnioskiem do zakładu o sporządzenie wyciągów, odpisów lub kopii dokumentacji dotyczącej pacjenta.
Udostępnienie dokumentacji wewnętrznej pacjenta organom i podmiotom uprawnionym na podstawie odrębnych przepisów następuje na podstawie decyzji kierownika zakładu.
Jeżeli dokumentacja jest niezbędna do zapewnienia dalszego leczenia, a zwłoka w jej wydaniu mogłaby narazić pacjenta na szkodę na zdrowiu, decyzję o udostępnieniu dokumentacji może podjąć ordynator oddziału, lekarz prowadzący lub inny lekarz sprawujący opiekę nad pacjentem.
W przypadku wydania oryginału dokumentacji w zakładzie należy pozostawić kopię lub pełny odpis wydanej dokumentacji, chyba że zwłoka w jej wydaniu mogłaby narazić pacjenta na szkodę.
Odmowa wydania dokumentacji wymaga zachowania formy pisemnej oraz podania przyczyny.
Przepisy rozporządzenia dotyczące dokumentacji prowadzonej w postaci elektronicznej obowiązują od 1 stycznia 2009 r.

VIII. 8 grudnia 2007 r. weszło w życie rozporządzenie ministra spraw wewnętrznych i administracji z dnia 6 listopada 2007 r.
w sprawie trybu uzyskiwania tytułu specjalisty przez lekarza i lekarza dentystę, pełniącego służbę lub zatrudnionego w zakładzie opieki zdrowotnej, w stosunku do którego minister właściwy do spraw wewnętrznych pełni funkcję organu założycielskiego, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 219, poz. 1631.

Lekarz może rozpocząć specjalizację w wybranej specjalności, jeżeli ma prawo wykonywania zawodu lekarza, lekarza dentysty na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej.
Lekarz może odbyć specjalizację lub staż kierunkowy w zakładzie opieki zdrowotnej MSWiA, wpisanym na listę prowadzoną przez ministra zdrowia.
Lekarz, za zgodą dyrektora komórki organizacyjnej realizującej zadania z zakresu spraw zakładów opieki zdrowotnej urzędu obsługującego ministra spraw wewnętrznych i administracji, może odbyć specjalizację lub staż kierunkowy we wpisanej na listę jednostce organizacyjnej innej niż zakład opieki zdrowotnej MSWiA.
Lekarz może odbyć specjalizację odpowiednio:
1) na podstawie skierowania do zakładu opieki zdrowotnej MSWiA, w celu odbycia specjalizacji, z jednoczesnym pozostawaniem na dotychczasowym stanowisku służbowym,
2) w ramach umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony z zakładem opieki zdrowotnej MSWiA,
3) w ramach umowy o pracę zawartej na czas trwania specjalizacji
z zakładem opieki zdrowotnej MSWiA,
4) w ramach płatnego urlopu szkoleniowego udzielonego pracownikowi na czas trwania określonej specjalizacji,
5) w ramach umowy o pracę, zawartej na czas nieokreślony z zakładem opieki zdrowotnej MSWiA innym niż wpisany na listę prowadzoną przez ministra zdrowia, zapewniającym realizację części programu specjalizacji w zakresie form pogłębiania i uzupełniania wiedzy teoretycznej oraz doskonalenia i nabywania umiejętności praktycznych, co obejmuje:
– samokształcenie, w tym napisanie pracy poglądowej lub opublikowanie w recenzowanym czasopiśmie medycznym pracy oryginalnej, której temat odpowiada programowi właściwej specjalizacji,
– pełnienie dyżurów medycznych, które lekarz jest obowiązany pełnić w czasie realizacji programu odpowiedniej specjalizacji, w liczbie określonej w tym programie, nie mniej niż 3 dyżury w miesiącu,
i w ramach płatnych urlopów szkoleniowych, udzielanych pracownikowi, a w przypadku lekarza pełniącego służbę – zwolnienia od zajęć służbowych na czas niezbędny do zrealizowania pozostałej części programu specjalizacji w jednostce organizacyjnej prowadzącej specjalizację lub odpowiednio prowadzącej staż kierunkowy.
Lekarz pełniący służbę odbywający specjalizację, w trybie określonym w pkt 1, może pozostawać jednocześnie na stanowisku służbowym, jeżeli godziny odbywania stażu specjalizacyjnego nie kolidują z czasem pełnienia służby. W pozostałych przypadkach lekarz może być zwolniony od zajęć służbowych lub przeniesiony do dyspozycji po uznaniu, że nie sprzeciwia się temu interes służby.
W jednostce organizacyjnej, innej niż zakład opieki zdrowotnej MSWiA, lekarz może odbyć specjalizację odpowiednio w trybie określonym w pkt 4 lub 5.
Lekarz może rozpocząć specjalizację w wybranej specjalności, jeżeli został zakwalifikowany do jej odbywania w wyniku postępowania kwalifikacyjnego.
W celu przystąpienia do postępowania kwalifikacyjnego lekarz składa wniosek o rozpoczęcie specjalizacji do dyrektora departamentu w terminie do dnia 30 kwietnia lub do dnia 30 listopada każdego roku.
Lekarz pełniący służbę składa wniosek do dyrektora departamentu po uzyskaniu zgody przełożonego.
Lekarz zatrudniony w zakładzie opieki zdrowotnej składa wniosek do dyrektora departamentu po uzyskaniu zgody pracodawcy na odbywanie specjalizacji.
Postępowanie kwalifikacyjne przeprowadzają komisje powołane przez dyrektora departamentu 2 razy w roku w terminach: od dnia 1 grudnia do dnia 31 stycznia i od dnia 1 maja do dnia 30 czerwca.
Postępowanie kwalifikacyjne obejmuje ocenę formalną wniosku o rozpoczęcie specjalizacji oraz postępowanie konkursowe.
Postępowanie konkursowe obejmuje i uwzględnia:
– w przypadku lekarza, który występuje o rozpoczęcie specjalizacji w podstawowej dziedzinie medycyny:
a) jeżeli nie ma odpowiedniej specjalizacji I lub II stopnia bądź tytułu specjalisty – rozmowę kwalifikacyjną oraz wynik Lekarskiego Egzaminu Państwowego lub Lekarsko-Dentystycznego Egzaminu Państwowego,
b) jeżeli ma odpowiednią specjalizację I lub II stopnia bądź tytuł specjalisty – rozmowę kwalifikacyjną oraz wynik egzaminu w zakresie odpowiedniej specjalizacji I, II stopnia lub państwowego egzaminu specjalizacyjnego,
– w przypadku lekarza, który występuje o rozpoczęcie specjalizacji
w szczegółowej dziedzinie medycyny – rozmowę kwalifikacyjną oraz wynik egzaminu w zakresie odpowiedniej specjalizacji.
Do odbywania specjalizacji zostają zakwalifikowani lekarze, w liczbie odpowiadającej liczbie wolnych miejsc przyznanych na dane postępowanie kwalifikacyjne w danej dziedzinie medycyny, w kolejności od najwyższego wyniku uzyskanego w postępowaniu kwalifikacyjnym, z wyjątkiem lekarzy, których komisja nie zakwalifikowała do jej odbywania.
Od decyzji komisji lekarz może odwołać się do ministra spraw wewnętrznych i administracji w terminie 14 dni od dnia zakończenia postępowania kwalifikacyjnego.
Decyzja ministra dotycząca odwołania jest ostateczna.

Po zakończeniu postępowania kwalifikacyjnego dyrektor departamentu kieruje lekarza do odbywania specjalizacji w wybranej przez niego jednostce organizacyjnej w ramach posiadanych przez nią wolnych miejsc szkoleniowych w danej dziedzinie medycyny.
Dyrektor departamentu powiadamia okręgową izbę lekarską, której lekarz jest członkiem, o rozpoczęciu przez niego specjalizacji oraz przekazuje do Centrum Medycznego Kształcenia Podyplomowego, po przeprowadzonych postępowaniach kwalifikacyjnych, aktualne informacje o lekarzach odbywających specjalizację.
Dyrektor departamentu prowadzi rejestr lekarzy odbywających specjalizację w zakładach opieki zdrowotnej MSWiA.
Lekarz przed przystąpieniem do Państwowego Egzaminu Specjalizacyjnego składa do dyrektora departamentu następujące dokumenty:
– wniosek o przystąpienie do PES,
– kartę szkolenia specjalizacyjnego oraz indeks wykonanych zabiegów i procedur medycznych.
Wym. dokumenty wraz ze szczegółowym planem albo indywidualnym harmonogramem odbywania specjalizacji, lekarz może złożyć
w jednym z dwóch terminów:
– do dnia 31 lipca lub
– do dnia 31 grudnia każdego roku kalendarzowego, jednakże w terminie nie dłuższym niż 12 miesięcy od dnia zaliczenia szkolenia specjalizacyjnego przez kierownika specjalizacji.
Dyrektor departamentu po stwierdzeniu, że dokumenty spełniają warunki formalne, przekazuje je niezwłocznie do Centrum Egzaminów Medycznych, nie później niż w ciągu 14 dni od ich otrzymania, oraz zawiadamia Centrum Egzaminów Medycznych o liczbie przyjętych zgłoszeń.
Lekarzowi, który uzyskał tytuł specjalisty w określonej dziedzinie medycyny po odbyciu szkolenia i złożeniu PES z wynikiem pozytywnym, Centrum Egzaminów Medycznych wydaje dyplom i przekazuje jego kopię dyrektorowi departamentu.
Lekarz, który na podstawie dotychczasowych przepisów rozporządzenia został zakwalifikowany do odbywania specjalizacji w podstawowej lub szczegółowej dziedzinie medycyny, odbywa ją zgodnie z programem specjalizacji i okresem jej trwania, określonymi przepisami ministra zdrowia regulującymi program specjalizacji i okres jej trwania.

W sprawach nieuregulowanych niniejszym rozporządzeniem zastosowanie mają przepisy rozporządzenia ministra zdrowia z dnia 20 października 2005 r. w sprawie specjalizacji lekarzy i lekarzy dentystów (Dz. U. nr 213, poz. 779 ze zm.).

Autorka jest radcą prawnym
Dolnośląskiej Izby Lekarskiej

mec. Beata KOZYRA-ŁUKASIAK

Archiwum

Okręgowa Izba Lekarska w Warszawie im. prof. Jana Nielubowicza