7 kwietnia 2008

Epitafium

Z głębokim żalem i smutkiem żegnamy naszego Kolegę

dr. Janusza
CELEMENCKIEGO

zmarłego nagle w dniu 10 lutego 2008 roku, wieloletniego sędziego Okręgowego Sądu Lekarskiego w Warszawie, wiceprzewodniczącego Sądu w latach 2001-2005, wspaniałego lekarza i Człowieka, wyróżniającego się wysokimi kwalifikacjami i niesłychanie rzetelnym podejściem do pracy społecznej, do ostatniej chwili wypełniającemu swoje obowiązki. Dr Janusz Celemencki był uhonorowany przez Okręgową Radę Lekarską Odznaczeniem „LAUDABILIS”.

Składamy wyrazy głębokiego
współczucia Rodzinie

Koleżanki i koledzy
z Okręgowego Sądu Lekarskiego, Okręgowy Rzecznik Odpowiedzialności Zawodowej, Okręgowa Rada Lekarska w Warszawie

Z głębokim żalem żegnamy naszego tragicznie zmarłego Kolegę

dr. n. med.
Klaudiusza
PAPIERSKIEGO

Składamy wyrazy głębokiego
współczucia Rodzinie

Zespół II Kliniki Psychiatrycznej
Akademii Medycznej w Warszawie, Oddział Psychiatryczny Wojewódzkiego Szpitala Bródnowskiego

Dr Konrad
KŁODOS
(1973-2008)

28 stycznia 2008 r., w wieku 35 lat, odszedł od nas Konrad Kłodos, lekarz.

Urodził się 15 lutego 1973 r. Akademię Medyczną w Warszawie, I Wydział Lekarski, ukończył w 1999 r. Tuż po studiach rozpoczął pracę w Zakładzie Immunologii Klinicznej Instytutu Transplantologii. Jednocześnie odbywał staż w Szpitalu Dzieciątka Jezus
w Warszawie. W 2004 r. rozpoczął specjalizację z laryngologii w Klinice Otolaryngologii CSK AM, jako wolontariusz. Pełnił wówczas również dyżury w Pogotowiu Ratunkowym w Legionowie oraz jako lekarz NPL w Centrum Medycznym AM przy ul. Banacha.
Od kwietnia 2007 r. był zatrudniony na Oddziale Laryngologii Szpitala Dziecięcego przy ul. Litewskiej, gdzie odnalazł swoje miejsce w medycynie. Praca z dziećmi dawała mu prawdziwą satysfakcję. Z entuzjazmem opowiadał w domu o swoich małych pacjentach, z którymi potrafił się świetnie porozumiewać. Gdy niespodziewanie odszedł od nas w poniedziałek, 28 stycznia – następnego dnia nie doczekały się na niego dzieci, które zawsze we wtorki konsultował w Szpitalu na ul. Działdowskiej.

Był człowiekiem nietuzinkowym, o wielkich, niewykorzystanych w pełni zdolnościach. Zapalony ogrodnik, miłośnik starej broni i strzelectwa sportowego.

Ufając, że naszym życiem nie rządzi przypadek, może kiedyś zrozumiemy, dlaczego Konrad odszedł od nas tak wcześnie, w najmniej oczekiwanym momencie Jego życia.
Na zawsze pozostanie w naszych sercach

Siostry
Ewa Kłodos i Violetta Szałkowska

Dr Henryk
ZIELIŃSKI

13 lutego 2008 r., po heroicznej walce z chorobą, zmarł Henryk Zieliński, lekarz.

Pierwsze w życiu zmagania ze śmiercią przeżył już jako młody chłopiec, gdy wywieziony na roboty do Niemiec, był bity, cierpiał głód i niewolę.
Ukończywszy studia lekarskie na Akademii Medycznej w Warszawie, podjął pracę w Szpitalu Dzieciątka Jezus w Klinice Dermatologii i Wenerologii, z którą związał całe swoje życie zawodowe.
Wrażliwy i bez reszty oddany swemu posłannictwu, był wysoko cenionym lekarzem. Za zasługi dla szpitala odznaczony Medalem Jubileuszowym 100–lecia.
Został pochowany 22 lutego 2008 r. na cmentarzu parafialnym w Pyrach w Warszawie – o czym zawiadamiają pogrążeni w smutku

Żona Jolanta Zielińska
z rodziną

Dr Janusz
SOBECKI
(1942-2007)

W piękną, słoneczną sobotę, 29 września 2007 r., mnóstwo ludzi – przyjaciół, kolegów, znajomych, ale przede wszystkim byłych pacjentów – żegnało na cmentarzu w Nadarzynie
dr. Janusza Sobeckiego.

Janusz urodził się 21 października 1942 r. w Tarnobrzegu. W Warszawie mieszkał od 1954 r. Studia medyczne rozpoczął w 1962 r. w Pomorskiej AM w Szczecinie. Po 3 latach przeniósł się na Oddział Pediatryczny AM w Warszawie, który ukończył w 1969 r.
Po stażu podyplomowym, w wyniku postępowania konkursowego, został asystentem w Szpitalu im. Dzieci Warszawy. W 1974 r. pomyślnie złożył egzamin specjalizacyjny z pediatrii. Staż kierunkowy odbywał pod kierunkiem doc. Aliny Askanas z Kliniki Terapii Dzieci AM. Już wówczas zwróciła uwagę na Jego niezwykłą odpowiedzialność, troskę o dobro dzieci, pilność i systematyczność w pracy.
Po zakończeniu specjalizacji Janusz podjął pracę w ośrodku zdrowia w Chynowie, gdzie pracował do 1986 r. Odpowiadając na prośby mieszkańców gminy, powrócił tam w 1999 r. i kierował ośrodkiem do 2001 r.
W latach 2004-2005 był dyrektorem gminnego SP ZOZ w Nadarzynie. W międzyczasie prowadził własną indywidualną praktykę lekarską, ciesząc się szacunkiem i sympatią lokalnej społeczności i pacjentów.
Odczuwał silną potrzebę pracy społecznej. Jako skromny lekarz wiejski znalazł się, w latach 1994-1998, jako delegat
w składzie Sejmiku Samorządowego Województwa Warszawskiego.

Janusz był człowiekiem życzliwym, otwartym, przyjacielskim, a przy tym bardzo taktownym i dyskretnym. Było
w nim ciepło i spokój, którymi obdarzał innych. Te cechy powodowały, że w każdym środowisku stawał się automatycznie osobą społecznego zaufania. Tak było na studiach w PAM, gdzie od razu został starostą grupy studenckiej, i na studiach w Warszawie, gdzie mimo późnego wejścia w środowisko – szybko stał się jednym z liderów prężnie wówczas rozwijającego się w ZSP-AM studenckiego ruchu turystycznego.

W trudnym czasie, w grudniu 1968 r., przyszło Mu zastąpić na stanowisku przewodniczącego Rady Uczelnianej ZSP kolegę Janusza Kalinowskiego, który zachorował nagle na chorobę nowotworową. Kilkadziesiąt lat później, Janusz opuścił nas z tego samego powodu.

To, że dramatyczny czas po Marcu ’68 przebiegał w AM w Warszawie ze stosunkowo małymi wstrząsami, było również zasługą Janusza. Dzięki Jego opanowaniu, taktowi i umiejętności dyskusji, a przy tym niezłomnemu charakterowi udało się załagodzić i w miarę pomyślnie rozwiązać wiele, bolesnych wówczas dla społeczności studenckiej, spraw.
Te cechy charakteru znalazły uznanie także w oczach kolegów z innych uczelni, którzy wybrali Go na członka Rady Okręgowej, a później Rady Naczelnej Zrzeszenia Studentów Polskich. W tym samym czasie Janusz był również członkiem Komisji Dyscyplinarnej Polskiego Związku Wioślarskiego.
Bliskie Mu były nie tylko sprawy ZSP
i pediatrii. Był już wówczas mężem Bożeny, ukochanej koleżanki ze studiów (dziś lekarza w Centralnej Stacji Krwiodawstwa w Warszawie) i ojcem wspaniałego Marcinka.

Z nałożonych obowiązków zawsze wywiązywał się wzorowo. Cieszył się autorytetem i szacunkiem kolegów oraz współpracowników w każdym miejscu, w którym podejmował działalność zawodową i społeczną.
Kiedy odszedł – żegnały Go tłumy. Na Jego pogrzeb przybyli także ludzie,
z którymi już dawno nie miał kontaktu. Mieszkańcy wsi przyjechali dwoma wynajętymi autokarami.
Jego i nasz przyjaciel, Staś Zawodnik, żegnając Go na cmentarzu, powiedział to, co czuli wszyscy wokół zgromadzeni: „Smucąc się dziś, jednocześnie doceńmy, że mieliśmy szczęście spotkać w swoim życiu taką osobę, jak Janusz”.
Na Jego grobie stale palą się znicze, zapalane przez anonimowych, a życzliwie wspominających Go ludzi.
NON OMNIS MORIAR.
Cześć Jego Pamięci!

W imieniu przyjaciół
Medard Lech i Jacek Putz

Dr Stanisław
KOWALSKI
(1920-2008)

Po długiej i ciężkiej chorobie odszedł, na wieczną wartę, mój mąż – Stanisław Kowalski, lekarz całym sercem oddany chorym, wielki patriota i społecznik.

W 1939 r. zaprzysiężony przez Związek Walki Zbrojnej (Służba Zwycięstwu Polski). Służył w jednostce Warszawskiego Okręgu Armii Krajowej „Obroża”. W okresie tym kończy Tajną Szkołę Podchorążych i zostaje włączony w szeregi Kedywu – oddziałów dywersyjnych i sabotażowych Komendy Głównej AK. Nosił pseudonim „Słoń”.
W 1940 r., po denuncjacji, zostaje aresztowany. Badany i bity przez gestapo w więzieniu na Szucha. Następny etap to więzienie na Pawiaku, skąd drugim transportem warszawskim zostaje wywieziony do Oświęcimia. Pobyt w Auschwitz opisuje w swojej książce pt. „Numer 4410 opowiada”.
Podczas Powstania Warszawskiego ze swoim oddziałem „Kampinos” wyrusza na pomoc powstańcom (krwawa bitwa z Niemcami pod Jaktorowem).
Po odzyskaniu niepodległości rozpoczyna studia stomatologiczne, które kończy w 1949 r. Na czwartym roku stomatologii podejmuje studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej. Dyplom lekarza uzyskuje w 1953 r. Specjalizuje się w chirurgii ogólnej. Pracuje w Szpitalu Bielańskim, następnie w Wojewódzkim Szpitalu przy ul. Barskiej oraz na Oddziale Anatomii w Akademii Medycznej.
Odznaczony: Krzyżem Wojennym Virtuti Militari, Krzyżem Partyzanckim, Krzyżem Powstania Warszawskiego, Krzyżem Oświęcimskim. Otrzymał również Nagrodę Miasta Warszawy za pracę społeczną i pomoc lekarską byłym więźniom z obozu.
8 lutego 2008 r. został pochowany, z honorami należnymi Kawalerowi Orderu Virtuti Militari, w Panteonie Żołnierzy Polski Walczącej na Cmentarzu Wojskowym – – o czym powiadamiają pogrążeni w żalu Żona Janina Kowalska z rodziną

Archiwum

Okręgowa Izba Lekarska w Warszawie im. prof. Jana Nielubowicza