26 lutego 2010

Nowe przepisy prawne

19 listopada 2009 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 17 listopada 2009 r. w sprawie szczegółowego trybu i kryteriów podziału środków pomiędzy centralę i oddziały wojewódzkie Narodowego Funduszu Zdrowia z przeznaczeniem na finansowanie świadczeń opieki zdrowotnej dla ubezpieczonych, opublikowane
w Dzienniku Ustaw nr 193 poz. 1495.

Wysokość planowanych środków na pokrycie kosztów finansowania przez poszczególne oddziały wojewódzkie Funduszu świadczeń opieki zdrowotnej dla ubezpieczonych oblicza się zgodnie
z algorytmem podziału środków pomiędzy oddziały wojewódzkie Funduszu z przeznaczeniem na finansowanie świadczeń opieki zdrowotnej dla ubezpieczonych, określonym w załączniku nr 1 do rozporządzenia.
Jeżeli w wyniku podziału środków zgodnie z algorytmem określonym w załączniku nr 1 wysokość planowanych środków na pokrycie kosztów finansowania przez dany oddział wojewódzki Funduszu świadczeń opieki zdrowotnej dla ubezpieczonych jest niższa niż wysokość kosztów finansowania świadczeń opieki zdrowotnej dla ubezpieczonych w planie finansowym tego oddziału wojewódzkiego Funduszu dotyczącym roku planowania, ostateczną wysokość planowanych środków ustala się zgodnie z algorytmem określonym w załączniku nr 2 do rozporządzenia.

1 stycznia 2010 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 20 sierpnia 2009 r. w sprawie określenia wysokości opłat za krew i jej składniki w 2010 r., opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 143 poz. 1173.

1 stycznia 2010 r. weszła w życie ustawa z dnia 2 grudnia 2009 r. o izbach lekarskich, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 219 poz. 1708.

Zgodnie z nową ustawą lekarz, który przez co najmniej pół roku zamierza dodatkowo wykonywać zawód na obszarze okręgowej izby lekarskiej, której nie jest członkiem, jest obowiązany powiadomić o tym okręgową radę lekarską tej izby.
Lekarze wpisani na listę członków okręgowej izby lekarskiej, którzy:
1. przez okres dłuższy niż 5 lat nie wykonywali zawodu,
2. mieli zawieszone prawo wykonywania zawodu
są obowiązani powiadomić o zamiarze podjęcia wykonywania zawodu właściwą okręgową radę lekarską.
Funkcje prezesa, wiceprezesa, sekretarza, skarbnika rady lekarskiej, rzecznika odpowiedzialności zawodowej, przewodniczącego sądu lekarskiego, przewodniczącego komisji rewizyjnej można nieprzerwanie pełnić nie dłużej niż przez 2 następujące po sobie kadencje. Jeżeli wyboru dokonano na skutek wygaśnięcia mandatu przed upływem 24 miesięcy danej kadencji, pełnienie funkcji do końca tej kadencji przyjmuje się za pełnienie jej przez pełną kadencję.
Do pełnienia funkcji rzecznika odpowiedzialności zawodowej, jego zastępcy oraz członka sądu lekarskiego mogą kandydować lekarze wykonujący zawód przez co najmniej 10 lat.
Członek sądu lekarskiego, komisji rewizyjnej, rzecznik odpowiedzialności zawodowej i jego zastępcy nie mogą być członkami innego organu izby lekarskiej, z wyjątkiem Krajowego Zjazdu Lekarzy i okręgowych zjazdów lekarzy.
Ustawa wprowadziła zmiany w zakresie odpowiedzialności zawodowej. Zostały w niej zamieszczone uregulowania dotychczas zawarte w rozporządzeniu Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej w sprawie postępowania w przedmiocie odpowiedzialności zawodowej lekarzy.
Członkowie izb lekarskich podlegają odpowiedzialności zawodowej za naruszenie zasad etyki lekarskiej oraz przepisów związanych
z wykonywaniem zawodu lekarza, czyli przewinienie zawodowe.
Postępowanie w przedmiocie odpowiedzialności zawodowej obejmuje czynności sprawdzające, postępowanie wyjaśniające oraz postępowanie przed sądem lekarskim i postępowanie wykonawcze.
Celem czynności sprawdzających jest wstępne zbadanie okoliczności koniecznych do ustalenia, czy istnieją podstawy do wszczęcia postępowania wyjaśniającego. W trakcie czynności sprawdzających nie przeprowadza się dowodu z opinii biegłego ani czynności wymagających spisania protokołu, z wyjątkiem możliwości przesłuchania w charakterze świadka osoby składającej skargę na lekarza.
Celem postępowania wyjaśniającego jest ustalenie, czy został popełniony czyn mogący stanowić przewinienie zawodowe, wyjaśnienie okoliczności sprawy, a w przypadku stwierdzenia znamion przewinienia zawodowego ustalenie obwinionego oraz zebranie, zabezpieczenie i w niezbędnym zakresie utrwalenie dowodów dla sądu lekarskiego.
Stronami postępowania w przedmiocie odpowiedzialności zawodowej lekarzy są pokrzywdzony oraz lekarz, którego dotyczy postępowanie, lub obwiniony.
W postępowaniu przed sądem lekarskim stroną jest również rzecznik odpowiedzialności zawodowej.
Pokrzywdzonym jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej, której dobro prawne zostało bezpośrednio naruszone lub zagrożone przez przewinienie zawodowe.
Pokrzywdzony może ustanowić nie więcej niż dwóch pełnomocników spośród lekarzy, adwokatów lub radców prawnych.
Za obwinionego uważa się lekarza, wobec którego w toku postępowania wyjaśniającego rzecznik odpowiedzialności zawodowej wydał postanowienie o przedstawieniu zarzutów, lub przeciwko któremu skierował do sądu lekarskiego wniosek o ukaranie.
Postępowanie wyjaśniające prowadzone przez okręgowego rzecznika odpowiedzialności zawodowej powinno być zakończone
w ciągu 6 m-cy od dnia uzyskania informacji o możliwości popełnienia przewinienia.
W uzasadnionym przypadku Naczelny Rzecznik Odpowiedzialności Zawodowej może przedłużyć okres postępowania wyjaśniającego na dalszy czas określony, nie dłuższy niż 6 miesięcy.
W przypadku niezakończenia postępowania wyjaśniającego
w terminie roku, akta sprawy przekazuje się Naczelnemu Sądowi Lekarskiemu, który może przedłużyć postępowanie wyjaśniające na dalszy czas określony.
Stronom przysługuje prawo złożenia do Naczelnego Rzecznika Odpowiedzialności Zawodowej zażalenia na przewlekłość postępowania prowadzonego przez okręgowego rzecznika odpowiedzialności zawodowej.
W przypadku gdy zebrane dowody wskazują z dużym prawdopodobieństwem, że lekarz, którego dotyczy postępowanie, lub obwiniony popełnił ciężkie przewinienie zawodowe, a rodzaj tego przewinienia wskazuje, że wykonywanie przez obwinionego zawodu lekarza zagraża bezpieczeństwu pacjentów lub grozi popełnieniem kolejnego przewinienia zawodowego, sąd lekarski, na wniosek rzecznika odpowiedzialności zawodowej, wydaje postanowienie o tymczasowym zawieszeniu prawa wykonywania zawodu albo o ograniczeniu zakresu czynności w wykonywaniu zawodu lekarza przez obwinionego na okres do roku.
Postępowanie przed sądem lekarskim odbywa się na rozprawie jawnej.
Sąd lekarski wyłącza jawność rozprawy, jeżeli jawność mogłaby:
– naruszać tajemnicę lekarską,
– wywołać zakłócenie spokoju publicznego,
– obrażać dobre obyczaje,
– ujawnić okoliczności, które ze względu na ważny interes państwa powinny być zachowane w tajemnicy,
– naruszać ważny interes prywatny.
Sąd lekarski może orzekać następujące kary:
1) upomnienie,
2) nagana,
3) kara pieniężna,
4) zakaz pełnienia funkcji kierowniczych w jednostkach organizacyjnych ochrony zdrowia na okres od roku do pięciu lat,
5) ograniczenie zakresu czynności w wykonywaniu zawodu lekarza na okres od sześciu miesięcy do dwóch lat,
6) zawieszenie prawa wykonywania zawodu na okres od roku do pięciu lat,
7) pozbawienie prawa wykonywania zawodu.
Sąd lekarski, orzekając karę przewidzianą w pkt 5 lub 6, może dodatkowo orzec karę wymienioną w pkt 4.
Karę pieniężną orzeka się na cel społeczny związany z ochroną zdrowia w wysokości od jednej trzeciej do czterokrotnego przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw bez wypłat nagród z zysku, ogłoszonego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego.
Orzekając karę ograniczenia zakresu czynności w wykonywaniu zawodu lekarza, sąd lekarski określa szczegółowo czynności, których lekarz nie może wykonywać.
Naczelny Sąd Lekarski utrzymuje w mocy, uchyla albo zmienia orzeczenie okręgowego sądu lekarskiego.
Naczelny Sąd Lekarski nie może uznać winnym lub wymierzyć kary obwinionemu, który został uniewinniony przez okręgowy sąd lekarski lub co do którego postępowanie umorzono.
Od prawomocnego orzeczenia sądu lekarskiego kończącego postępowanie w przedmiocie odpowiedzialności zawodowej lekarzy, stronom, Ministrowi Zdrowia i Prezesowi Naczelnej Rady Lekarskiej przysługuje kasacja do Sądu Najwyższego w terminie 2 miesięcy od dnia doręczenia orzeczenia.
Strona, która nie zaskarżyła orzeczenia sądu lekarskiego pierwszej instancji, nie może wnieść kasacji od orzeczenia sądu odwoławczego, jeżeli orzeczenie sądu pierwszej instancji utrzymano w mocy lub zmieniono na jej korzyść.
Rzecznik odpowiedzialności zawodowej w czasie postępowania wyjaśniającego albo sąd lekarski w czasie postępowania przed sądem lekarskim może z inicjatywy lub za zgodą stron skierować sprawę do postępowania mediacyjnego między pokrzywdzonym i obwinionym.
Rada lekarska wybiera na okres jednej kadencji godnego zaufania lekarza, który pełni w izbie lekarskiej funkcję mediatora. Mediatorem nie może być rzecznik odpowiedzialności zawodowej, jego zastępca oraz członek sądu lekarskiego.
Okręgowe izby lekarskie są następcą prawnym działających do 1950 r. okręgowych izb lekarskich oraz okręgowych izb lekarsko-
-dentystycznych i są uprawnione, jeżeli nie narusza to ujawnionego w księdze wieczystej prawa własności lub prawa użytkowania wieczystego osób trzecich, do występowania o zwrot nieruchomości stanowiących w podanym okresie własność tych podmiotów.
Okręgowa izba lekarska występuje o zwrot nieruchomości, jeżeli nieruchomość jest niezbędna dla wykonywania jej zadań.
Stwierdzenie, że okręgowa izba lekarska jest następcą prawnym właściciela nieruchomości oraz orzeczenie o zwrocie na rzecz okręgowej izby lekarskiej nieruchomości następuje w drodze decyzji administracyjnej wydanej przez wojewodę.
Ponadto ustawa wprowadziła zmianę w ustawie o zawodach lekarza i lekarza dentysty.
Zgodnie z art. 48a lekarz wykonujący zawód na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej:
1) w zakładzie opieki zdrowotnej,
2) w ramach indywidualnej praktyki lekarskiej, indywidualnej specjalistycznej praktyki lekarskiej lub grupowej praktyki lekarskiej
– podlega obowiązkowi ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej za szkody wyrządzone przy wykonywaniu czynności zawodowych.
Spełnienie wym. obowiązku ustala się na podstawie polisy lub innego dokumentu ubezpieczenia, potwierdzającego zawarcie umowy tego ubezpieczenia, wystawionego przez zakład ubezpieczeń.
Obowiązek ubezpieczenia nie dotyczy czynności zawodowych, których obowiązek ubezpieczenia wynika z przepisów o zakładach opieki zdrowotnej oraz przepisów o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.
Rozporządzenie Ministra Finansów określi termin powstania obowiązku ubezpieczenia oraz minimalną sumę gwarancyjną.

11 grudnia 2009 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie przeprowadzania okresowych bezpłatnych badań lekarskich członka ochotniczej straży pożarnej biorącego bezpośredni udział w działaniach ratowniczych, opublikowane
w Dzienniku Ustaw nr 210 poz. 1627.

Zgodnie z art. 28 ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 r. członek ochotniczej straży pożarnej biorący bezpośredni udział w działaniach ratowniczych ma prawo do bezpłatnych badań lekarskich.
Okresowe bezpłatne badania lekarskie członka ochotniczej straży pożarnej obejmują badanie lekarskie i badania pomocnicze,
w tym badania laboratoryjne.
Lekarz przeprowadzający badania może poszerzyć ich zakres
o dodatkowe konsultacje lekarzy posiadających specjalizację
w określonych dziedzinach medycyny oraz o dodatkowe badania, a także wyznaczyć wcześniejszą datę następnych badań, jeżeli stwierdzi, że jest to niezbędne dla prawidłowej oceny i monitorowania stanu zdrowia członka ochotniczej straży pożarnej.
Uzasadnienie odbycia dodatkowych konsultacji oraz badań lekarz przeprowadzający badania wpisuje do dokumentacji medycznej.
Badania kończą się wydaniem zaświadczenia lekarskiego zawierającego orzeczenie o:
– zdolności do bezpośredniego udziału w działaniach ratowniczych – w przypadku braku przeciwwskazań zdrowotnych,
– niezdolności do bezpośredniego udziału w działaniach ratowniczych – w przypadku istnienia przeciwwskazań zdrowotnych.
Badania przeprowadza się ponadto w każdym przypadku czasowej niezdolności z powodu choroby trwającej dłużej niż 30 dni, skutkującej niemożnością udziału w działaniach ratowniczych.
Badania przeprowadza się, nie rzadziej niż raz na 3 lata, na podstawie skierowania wydanego przez wójta (burmistrza, prezydenta miasta) właściwego ze względu na siedzibę ochotniczej straży pożarnej.
Badania przeprowadza lekarz uprawniony do przeprowadzenia profilaktycznych badań lekarskich pracowników.
Członek ochotniczej straży pożarnej lub podmiot kierujący na badania, który nie zgadza się z treścią wydanego orzeczenia w terminie 14 dni od dnia jego otrzymania może wystąpić do wojewódzkiego ośrodka medycyny pracy za pośrednictwem lekarza, który je wydał, z wnioskiem o przeprowadzenie ponownych badań.
Lekarz, za którego pośrednictwem wnoszony jest wniosek, przekazuje go niezwłocznie, wraz z dokumentacją badań, do wojewódzkiego ośrodka medycyny pracy.
Ponowne badania przeprowadza się w wojewódzkim ośrodku medycyny pracy właściwym ze względu na siedzibę podmiotu kierującego na badania. Badania przeprowadza się w terminie 14 dni od dnia otrzymania wniosku. Orzeczenie wydane w wyniku ponownych badań jest ostateczne.

14 grudnia 2009 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 8 grudnia 2009 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu ambulatoryjnej opieki specjalistycznej, opublikowane
w Dzienniku Ustaw nr 211 poz. 1637.

Wszystkie rozporządzenia dot. świadczeń gwarantowanych zostały zmienione w następujący sposób:
Świadczeniodawca niespełniający warunków realizacji świadczeń gwarantowanych określonych w rozporządzeniu, z którym przed dniem 1 stycznia 2010 r.:
1) zawarto umowę o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej na okres dłuższy niż do dnia 31 grudnia 2009 r. lub
2) przedłużono okres obowiązywania umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej na podstawie art. 4 ustawy z dnia 25 września 2009 r. o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (DzU nr 178 poz. 1374)
– może realizować świadczenia gwarantowane na warunkach określonych w tej umowie, w okresie jej obowiązywania nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2010 r.

14 grudnia 2009 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 8 grudnia 2009 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu leczenia stomatologicznego, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 211 poz. 1638.

14 grudnia 2009 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 8 grudnia 2009 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu leczenia szpitalnego, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 211 poz. 1639.

14 grudnia 2009 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 8 grudnia 2009 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu opieki paliatywnej i hospicyjnej, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 211 poz. 1640.

14 grudnia 2009 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 8 grudnia 2009 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu opieki psychiatrycznej i leczenia uzależnień, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 211 poz. 1641.

14 grudnia 2009 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 8 grudnia 2009 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu podstawowej opieki zdrowotnej, opublikowane
w Dzienniku Ustaw nr 211 poz. 1642.

14 grudnia 2009 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 8 grudnia 2009 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu programów zdrowotnych, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 211 poz. 1643.

14 grudnia 2009 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 8 grudnia 2009 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu rehabilitacji leczniczej, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 211 poz. 1644.

14 grudnia 2009 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 8 grudnia 2009 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu świadczeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych w ramach opieki długoterminowej, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 211 poz. 1645.

16 grudnia 2009 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 8 grudnia 2009 r. w sprawie wykazu leków podstawowych i uzupełniających oraz wysokości odpłatności za leki uzupełniające, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 212 poz. 1646.

16 grudnia 2009 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 8 grudnia 2009 r. w sprawie wykazu chorób oraz wykazu leków i wyrobów medycznych, które ze względu na te choroby są przepisywane bezpłatnie, za opłatą ryczałtową lub za częściową odpłatnością, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 212 poz. 1647.

16 grudnia 2009 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 8 grudnia 2009 r. w sprawie limitów cen leków i wyrobów medycznych wydawanych świadczeniobiorcom bezpłatnie, za opłatą ryczałtową lub częściową odpłatnością, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 212 poz. 1648.

16 grudnia 2009 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 9 grudnia 2009 r. w sprawie wykazu cen urzędowych hurtowych i detalicznych produktów leczniczych i wyrobów medycznych, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 212 poz. 1649.

16 grudnia 2009 r. weszło w życie rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 3 listopada 2009 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie warunków i sposobu przygotowania i wykorzystywania publicznej i niepublicznej służby zdrowia na potrzeby obronne państwa oraz właściwości organów w tych sprawach, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 202 poz. 1555.

16 grudnia 2009 r. weszło w życie rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 13 listopada 2009 r. w sprawie komisji lekarskich orzekających o stopniu zdolności do czynnej służby wojskowej osób stawiających się do kwalifikacji wojskowej, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 202 poz. 1556.

W skład powiatowej komisji lekarskiej wchodzi 3 lekarzy posiadających prawo wykonywania zawodu (w tym lekarz posiadający co najmniej I stopień specjalizacji w dziedzinie chirurgii lub chirurgii ogólnej i lekarz posiadający co najmniej I stopień specjalizacji w dziedzinie chorób wewnętrznych), spośród których wojewoda wyznacza przewodniczącego tej komisji, sekretarz oraz
2 pracowników średniego personelu medycznego.
W przypadku braku możliwości wyznaczenia do składu powiatowej komisji lekarskiej lekarzy posiadających specjalizacje, o których mowa wyżej, wyznacza się innych lekarzy, uwzględniając
w pierwszej kolejności lekarzy posiadających specjalizację lub tytuł specjalisty w pokrewnej dziedzinie medycyny.
W skład wojewódzkiej komisji lekarskiej wchodzi 3 lekarzy posiadających prawo wykonywania zawodu lekarza i tytuł specjalisty w podstawowej dziedzinie medycyny (w tym chorób wewnętrznych i chirurgii lub chirurgii ogólnej), spośród których wojewoda wyznacza przewodniczącego tej komisji, oraz sekretarz.
Komisje lekarskie powołuje się w powyższym składzie nie później niż na 30 dni przed rozpoczęciem kwalifikacji wojskowej w poszczególnych województwach.
Komisja lekarska dokumentuje badanie stanu zdrowia osób w księdze orzeczeń lekarskich, w której odnotowuje się wyniki badania, wyniki badań specjalistycznych, w tym psychologicznych lub obserwacji szpitalnej, oraz informacje medyczne, które wynikają z dokumentacji medycznej przedstawionej komisji lekarskiej przez te osoby.
Pracą komisji lekarskiej kieruje jej przewodniczący.
Do zadań lekarzy – członków komisji lekarskiej należy:
– badanie stanu zdrowia osób,
– występowanie, w uzasadnionych przypadkach, z wnioskami
o skierowanie osób na badania specjalistyczne, w tym psychologiczne lub obserwację szpitalną,
– promowanie wśród osób zdrowia i honorowego krwiodawstwa.
Do wyznaczonego przez przewodniczącego wojewódzkiej komisji lekarskiej lekarza – członka komisji lekarskiej należy prowadzenie księgi orzeczeń lekarskich.
Przewodniczący powiatowej komisji lekarskiej sporządza sprawozdanie z wyników prac tej komisji i przekazuje przewodniczącemu wojewódzkiej komisji lekarskiej, w terminie 14 dni od dnia zakończenia kwalifikacji wojskowej.
Przewodniczący wojewódzkiej komisji lekarskiej sporządza zbiorcze sprawozdanie z kwalifikacji wojskowej przeprowadzonej na terenie województwa i przesyła je Ministrowi Spraw Wewnętrznych w terminie miesiąca od dnia zakończenia kwalifikacji wojskowej na terenie województwa.
Komisja lekarska, określając zdolność osoby do czynnej służby wojskowej, uwzględnia:
– wyniki badania stanu zdrowia osoby, przeprowadzonego w toku kwalifikacji wojskowej,
– wyniki badań specjalistycznych, w tym psychologicznych, jeżeli osoba została skierowana na takie badania,
– wyniki obserwacji szpitalnej, jeżeli osoba została skierowana na taką obserwację,
– informacje medyczne zawarte w dokumentacji medycznej, jeżeli dokumentacja taka została komisji przedstawiona.
Lekarze wchodzący w skład komisji lekarskiej występują do przewodniczącego komisji lekarskiej z wnioskiem o skierowanie osoby na badania specjalistyczne, w tym psychologiczne lub na obserwację szpitalną, w przypadku gdy po przeprowadzeniu badania oraz oceny stanu zdrowia tej osoby nie mogą ustalić jej zdolności do czynnej służby wojskowej.
W powyższym przypadku wydanie orzeczenia o zdolności do czynnej służby wojskowej następuje po uwzględnieniu wyników badań specjalistycznych, w tym psychologicznych lub obserwacji szpitalnej,
w czasie ponownego stawienia się osoby przed komisją lekarską.
Orzeczenie wojewódzkiej komisji lekarskiej doręcza się osobie
i wojskowemu komendantowi uzupełnień na piśmie, wraz z uzasadnieniem.

16 grudnia 2009 r. weszło w życie rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 13 listopada 2009 r. w sprawie sposobu ustalania dodatkowego wynagrodzenia osób wchodzących w skład komisji lekarskich oraz pracowników średniego personelu medycznego wyznaczonych do powiatowych komisji lekarskich orzekających o stopniu zdolności do czynnej służby wojskowej osób stawiających się do kwalifikacji wojskowej, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 202 poz. 1557.

Osobom wchodzącym w skład komisji lekarskich przysługuje dodatkowe wynagrodzenie obliczone jako iloczyn:
1) dla przewodniczącego komisji lekarskiej – kwoty ustalanej corocznie przez wojewodów, nie mniejszej niż 80 zł i nie większej niż 120 zł, oraz liczby posiedzeń, którym przewodniczył,
2) dla lekarza – członka komisji lekarskiej oraz sekretarza tej komisji lekarskiej – kwoty ustalanej corocznie przez wojewodów, nie mniejszej niż 70 zł i nie większej niż 100 zł, oraz liczby posiedzeń, w których uczestniczyli,
3) dla każdego pracownika średniego personelu medycznego
– kwoty ustalanej corocznie przez wojewodów, nie mniejszej niż 60 zł i nie większej niż 80 zł, oraz liczby posiedzeń, w których uczestniczył.

18 grudnia 2009 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 10 grudnia 2009 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie limitów przyjęć na studia medyczne, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 215 poz. 1673.

21 grudnia 2009 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 16 grudnia 2009 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu świadczeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych w ramach opieki długoterminowej, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 217 poz. 1688.

Rozporządzenie stosuje się do świadczeń gwarantowanych udzielanych od 1 marca 2010 r.

26 grudnia 2009 r. weszło w życie rozporządzenie ministra finansów z dnia 24 listopada 2009 r. w sprawie badań lekarskich osoby zatrzymanej przez funkcjonariusza celnego, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 210 poz. 1614.

Osobę zatrzymaną poddaje się niezbędnym badaniom lekarskim, w przypadku gdy:
– została jej udzielona pierwsza pomoc medyczna,
– zachodzi uzasadniona obawa, że znajduje się w stanie zagrażającym jej życiu lub zdrowiu,
– zażądała niezwłocznego zbadania przez lekarza,
– oświadczyła, że cierpi na schorzenia wymagające stałego lub okresowego leczenia, którego przerwanie zagrażałoby jej życiu lub zdrowiu,
– z posiadanych przez Służbę Celną informacji lub okoliczności zatrzymania wynika, że może być chora na chorobę zakaźną
w rozumieniu ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (DzU nr 234 poz. 1570 ze zm.),
– jest kobietą w ciąży.
Osoba zatrzymana jest kierowana na badanie lekarskie na podstawie pisemnego wniosku kierownika komórki organizacyjnej Służby Celnej, która dokonała zatrzymania, lub upoważnionego przez niego funkcjonariusza.
W przypadku zagrożenia życia lub zdrowia osoby zatrzymanej wniosek może być złożony ustnie i niezwłocznie potwierdzony na piśmie.
Badanie lekarskie osoby zatrzymanej przeprowadza lekarz najbliższego miejsca zatrzymania zakładu opieki zdrowotnej albo udzielający świadczeń zdrowotnych w ramach indywidualnej praktyki lekarskiej, indywidualnej specjalistycznej praktyki lekarskiej albo grupowej praktyki lekarskiej, udzielający świadczeń zdrowotnych finansowanych ze środków publicznych w rozumieniu przepisów o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.
W przypadku braku możliwości przeprowadzenia badania przez wymienione podmioty, badanie przeprowadza lekarz innego zakładu opieki zdrowotnej albo udzielający świadczeń zdrowotnych w ramach indywidualnej praktyki lekarskiej, indywidualnej specjalistycznej praktyki lekarskiej albo grupowej praktyki lekarskiej.
Służba Celna zapewnia przewiezienie osoby zatrzymanej w celu przeprowadzenia badania lekarskiego.
Pierwszej pomocy medycznej osobie zatrzymanej udziela się
w razie wypadku, urazu, zatrucia, porodu, nagłego zachorowania lub nagłego pogorszenia stanu zdrowia powodującego zagrożenie życia.
Po przeprowadzeniu badania lekarskiego osobie zatrzymanej lekarz wydaje zaświadczenie lekarskie o istnieniu albo braku przeciwwskazań medycznych do zatrzymania. Zaświadczenie dołącza się do dokumentacji sporządzonej w związku z zatrzymaniem.
W przypadku gdy osoba zatrzymana swym zachowaniem uniemożliwia lub nie wyraża zgody na przeprowadzenie badania lekarskiego lub udzielenie pierwszej pomocy medycznej, okoliczność tę lekarz odnotowuje w zaświadczeniu lekarskim.

28 grudnia weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 22 grudnia 2009 r. w sprawie przygotowania raportu w sprawie oceny świadczenia opieki zdrowotnej
i oceny raportu w sprawie oceny leku lub wyrobu medycznego, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 222 poz. 1773.

29 grudnia 2009 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 24 grudnia 2009 r. w sprawie metod zapobiegania zakażeniom wirusem grypy, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 223 poz. 1791.

Do 30 czerwca 2010 r. wprowadza się metodę zapobiegania zakażeniu wirusem grypy, obejmującą przeprowadzenie szczepień ochronnych przeciwko temu zakażeniu.
Szczepieniom ochronnym podlegają osoby wykonujące zawód medyczny oraz inne osoby współpracujące przy udzielaniu świadczeń zdrowotnych, które ze względu na specyfikę i miejsce udzielania świadczeń zdrowotnych mogą mieć styczność z grypą lub biologicznym czynnikiem chorobotwórczym wywołującym tę chorobę, w rozumieniu art. 2 pkt 25 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych
u ludzi.
Szczepienia ochronne są wykonywane przy użyciu szczepionki przeciw grypie sezonowej.
Szczepienia ochronne nie obejmują osób zaszczepionych przeciwko grypie z użyciem szczepionki, od 1 września 2009 r. do dnia wejścia w życie rozporządzenia, u których wykonanie szczepienia ochronnego w tym terminie zostało udokumentowane.

29 grudnia 2009 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 24 grudnia 2009 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu lecznictwa uzdrowiskowego, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 223 poz. 1793.

Świadczeniodawca niespełniający warunków realizacji świadczeń gwarantowanych określonych w rozporządzeniu, z którym przed dniem 1 stycznia 2010 r.:
1) zawarto umowę o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej na okres nie dłuższy niż do dnia 31 grudnia 2009 r. lub
2) przedłużono okres obowiązywania umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej na podstawie art. 4 ustawy z dnia 25 września 2009 r. o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (DzU nr 178 poz. 1374)
– może realizować świadczenia gwarantowane na warunkach określonych w tej umowie, w okresie jej obowiązywania, nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2010 r.

31 grudnia 2009 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 4 grudnia 2009 r. w sprawie krajowej listy osób oczekujących na przeszczepienie, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 213 poz. 1655.
Rozporządzenie określa:
– sposób i tryb tworzenia i prowadzenia krajowej listy osób oczekujących na przeszczepienie,
– kryteria medyczne i sposób dokonywania wyboru potencjalnego biorcy,
– sposób informowania potencjalnych biorców o kolejności wpisu na listę.
Lista obejmuje potencjalnych biorców zakwalifikowanych do przeszczepienia: nerki, nerki i trzustki, trzustki, wątroby, serca, płuca, komórek krwiotwórczych szpiku, krwi obwodowej i krwi pępowinowej, regenerujących się komórek innych niż szpik, komórki krwiotwórcze krwi obwodowej i krwi pępowinowej, w szczególności: oka, trzustki, przytarczyc, wątroby, chrząstki stawowej, mięśniowych, naskórka.
Potencjalny biorca zakwalifikowany do przeszczepienia może być zgłoszony na listę tylko przez lekarza kierującego zespołem.
Potencjalnego biorcę zakwalifikowanego do przeszczepienia Centrum „Poltransplant” wpisuje na listę w odniesieniu do danego rodzaju komórek, tkanek lub narządów.
Wybór potencjalnego biorcy narządu z listy koordynuje Centrum.
Wyboru z listy potencjalnego biorcy szpiku lub komórek krwiotwórczych krwi obwodowej lub krwi pępowinowej dokonuje lekarz prowadzący postępowanie lecznicze potencjalnego biorcy, wyznaczony przez kierownika zakładu opieki zdrowotnej, w którym dokonuje się przeszczepienia komórek krwiotwórczych szpiku lub komórek krwiotwórczych krwi obwodowej, lub komórek krwiotwórczych krwi pępowinowej.
Zakład opieki zdrowotnej, który dokonał przeszczepienia narządu, szpiku lub komórek krwiotwórczych krwi obwodowej lub krwi pępowinowej, przesyła niezwłocznie do ośrodka kwalifikującego do przeszczepienia oraz do Centrum szczegółowy protokół wyboru potencjalnego biorcy z listy wraz z uzasadnieniem.
Wyboru potencjalnego biorcy regenerujących się komórek innych niż szpik, komórki krwiotwórcze krwi obwodowej i krwi pępowinowej dokonuje lekarz wyznaczony przez kierownika zakładu opieki zdrowotnej, w którym dokonuje się przeszczepień tych komórek, według kolejności wpisu na listę.

31 grudnia 2009 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 4 grudnia 2009 r. w sprawie szczegółowych warunków pobierania, przechowywania i przeszczepiania komórek, tkanek i narządów, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 213 poz. 1656.

Rozporządzenie określa:
– kwalifikacje zawodowe osób pobierających komórki, tkanki
i narządy oraz osób dokonujących ich przeszczepienia,
– kwalifikacje zawodowe koordynatorów pobierania i przeszczepiania komórek, tkanek i narządów,
– warunki, jakim powinny odpowiadać podmioty, w których podejmowane będzie postępowanie polegające na pobieraniu, przechowywaniu lub przeszczepaniu komórek, tkanek
i narządów,
– szczegółowe zasady współdziałania wym. podmiotów w zakresie pobierania i przechowywania komórek, tkanek i narządów w celu ich wykorzystania do przeszczepienia,
– wymagania, jakim powinna odpowiadać dokumentacja medyczna dotycząca pobierania komórek, tkanek i narządów, ich przechowywania i przeszczepiania.
Do pobierania komórek i tkanek ze zwłok ludzkich w celu przygotowania przeszczepów biostatycznych oraz pozyskiwania komórek i tkanek są uprawnieni:
– lekarz,
– zespół pobierający.
Rozporządzenie określa m.in., że do pobierania komórek krwiotwórczych szpiku w celu przeszczepienia są uprawnieni:
– lekarz specjalista w dziedzinie: transplantologii klinicznej lub hematologii, lub onkologii klinicznej, lub onkologii i hematologii dziecięcej,
– inny lekarz odbywający specjalizację w wym. dziedzinach, upoważniony przez lekarza, o którym mowa wyżej i dokonujący tych czynności pod jego nadzorem.
Do pobierania narządów w celu przeszczepienia są uprawnieni:
1) lekarz specjalista w dziedzinie transplantologii klinicznej posiadający specjalizację w następujących podstawowych dziedzinach medycyny: chirurgii ogólnej lub chirurgii dziecięcej, lub kardiochirurgii, lub chirurgii klatki piersiowej, lub urologii,
2) lekarz specjalista w następujących podstawowych dziedzinach medycyny: chirurgii ogólnej lub chirurgii dziecięcej, lub kardiochirurgii, lub chirurgii klatki piersiowej, lub urologii,
3) lekarz odbywający specjalizację w wym. dziedzinach upoważniony przez lekarza, o którym mowa w pkt 1, dokonujący tych czynności pod jego nadzorem.
Do przeszczepiania komórek krwiotwórczych szpiku, krwi obwodowej i krwi pępowinowej są uprawnieni:
– lekarz specjalista w dziedzinie: transplantologii klinicznej lub hematologii, lub onkologii klinicznej, lub onkologii i hematologii dziecięcej,
– inny lekarz odbywający specjalizację w wym. dziedzinach, upoważniony przez lekarza, o którym mowa wyżej, i dokonujący tych czynności pod jego nadzorem.
Do przeszczepiania narządów są uprawnieni:
– lekarz specjalista w dziedzinie transplantologii klinicznej posiadający specjalizację w następujących podstawowych dziedzinach medycyny: chirurgii ogólnej lub chirurgii dziecięcej, lub kardiochirurgii, lub torakochirurgii, lub urologii,
– lekarz odbywający specjalizację w wym. dziedzinach, upoważniony przez lekarza, o którym mowa wyżej, i dokonujący tych czynności pod jego nadzorem.
Koordynatorem pobierania i przeszczepiania komórek, tkanek
i narządów może być osoba posiadająca:
– co najmniej średnie wykształcenie medyczne,
– ukończone szkolenie dla koordynatorów, potwierdzone zaświadczeniem.
Do pobierania komórek i tkanek ze zwłok ludzkich w celu przygotowania przeszczepów biostatycznych oraz pozyskiwania komórek i tkanek są uprawnione osoby, które wykonują te czynności w dniu wejścia w życie rozporządzenia, nie dłużej jednak niż do dnia 16 sierpnia 2010 r., pod warunkiem dokonywania tych czynności na podstawie upoważnienia uprawnionego lekarza
i pod jego nadzorem.
Do koordynacji pobrania i przeszczepienia są uprawnione również osoby niespełniające wymagań, o których mowa wyżej, które wykonują te czynności w dniu wejścia w życie rozporządzenia, nie dłużej jednak niż przez okres 3 lat od tego dnia.

31 grudnia 2009 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 28 grudnia 2009 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie wymagań, jakim powinno odpowiadać medyczne laboratorium diagnostyczne, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 223 poz. 1794.

1 stycznia 2010 r. weszło w życie rozporządzenie ministra finansów z dnia 23 grudnia 2009 r. w sprawie zwolnień
z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 224 poz. 1797.

Usługi w zakresie ochrony zdrowia i opieki społecznej o symbolu PKWiU 85 są zwolnione z obowiązku ewidencjonowania przy zastosowaniu kas rejestrujących do 31 grudnia 2010 r.

1 stycznia 2010 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 24 grudnia 2009 r. w sprawie wzoru legitymacji służbowej pracownika stacji sanitarno-epidemiologicznej, opublikowane w Dzienniku Ustaw nr 223 poz. 1790.

1 stycznia 2010 r. weszła w życie ustawa z dnia 5 listopada 2009 r. o zmianie dekretu o należnościach świadków, biegłych i stron w postępowaniu sądowym, opublikowana w Dzienniku Ustaw nr 221 poz. 1739.

Wynagrodzenie biegłego, będącego podatnikiem podatku od towarów i usług, podwyższa się o stawkę VAT przewidzianą dla tego rodzaju czynności w przepisach o podatku od towarów
i usług, obowiązującą w dniu orzekania o tym wynagrodzeniu.

mec. Beata Kozyra-Łukasiak

Archiwum

Okręgowa Izba Lekarska w Warszawie im. prof. Jana Nielubowicza