18 sierpnia 2011

Epitafium

Marek P. Dąbrowski
(1938-2011)

Na wieczny dyżur odszedł prof. Marek P. Dąbrowski. Profesor traktował jako swoją misję uczynienie z immunologii, którą się przez całe życie zajmował, dyscypliny w pełni klinicznej, bezpośrednio wdrażającej podstawowe odkrycia do praktyki. Był jednym z najlepiej wykształconych polskich immunologów dzięki odbyciu licznych staży naukowych w ośrodkach europejskich i amerykańskich. Jednak w większości działał w Polsce. Początkowo pracował w zespołach prof. Duxa, prof. Ryżewskiego i prof. Ryżewskiej oraz prof. Brzosko, a następnie, samodzielnie, najpierw w Szpitalu MSWiA przy ul. Wołoskiej w Warszawie, a następnie – w Wojskowym Instytucie Higieny i Epidemiologii w Warszawie. Przez jedną kadencję był też prorektorem Akademii Medycznej w Warszawie.
Rozwijanie immunologii klinicznej nie okazało się najbardziej wdzięczną działalnością – częściowo przez niezrozumienie intencji ze strony otoczenia, co Profesor znosił z godnością. Niestety w medycynie jest tak, że nie wszystkie, nawet bardzo obiecujące, pomysły sprawdzają się po dogłębnych badaniach i tę czarę goryczy Profesor (i nie tylko On) po latach pracy musiał przełknąć w odniesieniu do preparatu TFX. Jest to los wszystkich naukowców, gdyż działalność ta polega właśnie na angażowaniu się „w nieznane”. Oprócz przedsięwzięć dotyczących terapii, Profesor rozwijał kliniczną diagnostykę immunologiczną i w ostatnim okresie pracy współdziałał w tym zakresie z licznymi klinikami Wojskowego Instytutu Medycznego przy ul. Szaserów Warszawie.
Już po odejściu Profesora niektórzy jego znajomi z kręgów medycznych dowiedzieli się o jego drugim obliczu – poety piszącego o różnych dylematach współczesnego świata. W ten sposób dopełnił się Jego obraz człowieka o wszechstronnych talentach, zainteresowaniach i osiągnięciach.

Mieczysław Szatanek

Jerzy Michał Maryniak
(1932-2011)

Jerzy Maryniak urodził się 22 października 1932 r. w Łomży. W 1958 r. ukończył Politechnikę Warszawską. Od 1967 r. – doktor nauk technicznych, od 1975 – doktor habilitowany, od 1978 – profesor.
Na PW był asystentem Wydziału Lotniczego w latach 1957-1959, starszym asystentem Wydziału Mechanicznego Energetyki i Lotnictwa (1959-1967), adiunktem (1967-1970), docentem (1970-1978), profesorem nadzwyczajnym (1978-1997), a od 1997 – profesorem zwyczajnym. Pełnił funkcje zastępcy dyrektora Instytutu Mechaniki Stosowanej, następnie Instytutu Techniki Lotniczej i Mechaniki Stosowanej (1970-1978), dziekana Wydziału Mechanicznego Energetyki i Lotnictwa (1978-1984), od 1970 – kierownika Zespołu Naukowo-Badawczego Dynamiki Obiektów Ruchomych w Instytucie Techniki Lotniczej i Mechaniki Stosowanej, od 1976 r. w Instytucie Lotnictwa Wojskowego, w latach 1973-1975 w Instytucie Uzbrojenia. W latach 1983-1991 pracował w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego PZL – Warszawa Okęcie.
Był członkiem Polskiego Towarzystwa Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej (pełnił też funkcje przewodniczącego Oddziału Warszawskiego w latach 1988-1996), Polskiego Towarzystwa Biomechaniki (przewodniczący Komisji Rewizyjnej w latach 1993-1998), Komisji Mechaniki PAN w latach 1996-1998, od 1988 r. redaktorem naukowym w Wojskowym Instytucie Technicznym Uzbrojenia, Instytucie Technicznym Wojsk Lotniczych (1973-1996), Instytucie Lotnictwa (od 1980 r.).
Uczestniczył w badaniach z dziedziny mechaniki, budowy maszyn i obiektów latających.
Był autorem lub współautorem 268 publikacji, autorem ekspertyz wielu katastrof lotniczych oraz ekspertyz doboru samolotów dla PLL Lot. Był promotorem 33 prac doktorskich.
Za swoją działalność zawodową i naukową otrzymał wiele odznaczeń, m.in.: Krzyż Kawalerski OOP, Złoty Krzyż Zasługi, Medal KEN, Złoty, Srebrny i Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”, „Zasłużony dla lotnictwa”, „Zasłużony dla Wojsk Obrony Powietrznej Kraju”.
W imieniu Zarządu Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego i Zarządu Towarzystwa Miłośników Historii w kościele Zbawiciela w Warszawie żegnał Profesora dr med. Andrzej Perzanowski. Zwracając się do zebranych, podziękował Profesorowi za wspaniałą współpracę naukową, a w szczególności za badania naukowe i doświadczenia na modelu samolotu, w którym udowodnił naukowo: że „nie było w Gibraltarze katastrofy samolotu gen. Sikorskiego, tylko jego zamierzone i łagodne wodowanie na morzu z zapewne nieżyjącymi już wcześniej wszystkimi pasażerami”.
Pozostanie na zawsze w naszej pamięci.

kb

Archiwum

Okręgowa Izba Lekarska w Warszawie im. prof. Jana Nielubowicza