22 grudnia 2011

Spotkanie implantologów

W grudniu ub.r. odbyła się coroczna konferencja Ogólnopolskiego Stowarzyszenia Implantologii Stomatologicznej (które istnieje od 18 lat, zrzesza 600 członków), pod nazwą „Świąteczny wieczór implantologiczny”, której tematem przewodnim były aspekty diagnostyczne CBCT w implantoprotetyce oraz leczenie powikłań w postępowaniu implantologicznym. Wykłady i warsztaty prowadzili najwybitniejsi polscy lekarze dentyści oraz wykładowcy z Izraela, Niemiec i Emiratów Arabskich.
– Na tym spotkaniu zamykającym rok pracy, a odbywającym się już po raz szósty, staraliśmy się podsumować zmiany w implantologii w mijającym czasie – mówi prof. dr hab. n. med. Andrzej Wojtowicz, prezes OSIS. – Uczestniczyło w nim ok. 200 lekarzy. Troszczymy się o wysoki poziom wiedzy, jej transfer do praktyki i wreszcie uzyskanie umiejętności praktycznych lekarzy dentystów zajmujących się implantologią, bo każde leczenie tego rodzaju obarczone jest ryzykiem, a liczba rejestrowanych powikłań niemała. Implantologia to wielodyscyplinarna tzw. wąska specjalność w medycynie. Nie jest specjalizacją; zawiera elementy chirurgii stomatologicznej i szczękowo-twarzowej, protetyki, periodontologii, a do postawienia diagnozy konieczna jest radiologia tomograficzna z jej interaktywnością.
– Lekarze dentyści zajmujący się implantologią uważają, że ta specjalność musi mieć sprecyzowany status, skodyfikowane zadania i program kształcenia – kontynuuje prof. Wojtowicz. – Gdy rozporządzenie wejdzie w życie, Centrum Medyczne Kształcenia Podyplomowego powoła radę programową, która zajmie się stworzeniem jednego programu kształcenia z kilku istniejących w różnych ośrodkach. Powstanie również zweryfikowany bank pytań egzaminacyjnych. Egzamin będzie się odbywał na prawach egzaminu państwowego, pod auspicjami Centrum Egzaminów Medycznych. Szkolenia teoretyczne i praktyczne będą przeprowadzane, jak do tej pory, na uniwersytetach i w stowarzyszeniach naukowych oraz w ich ośrodkach edukacyjnych.
Obecnie lekarz dentysta ubiegający się o certyfikat, a mający już specjalizację, musi zaliczyć 350 godzin kursów, tzn. uczestniczyć w wykładach, konferencjach, sympozjach, a jeśli nie ma specjalizacji – 700 godzin. Liczba godzin i zakres tematów niezbędnych do przystąpienia do egzaminu są podobne jak w klasycznych specjalizacjach, czas szkolenia: minimum dwa lata. Duże kongresy zagraniczne (EAO, EDI, ITI) oraz kursy w zagranicznych ośrodkach implantologicznych, np. na uniwersytetach w Nowym Jorku, Göteborgu, Bernie, na Harvardzie, rekomendowane przez zarząd OSIS, pozwalają dopełnić wiedzę w tym zakresie. Równie istotne są umiejętności praktyczne. W Polsce można je zdobywać w dziesięciu ośrodkach, głównie uniwersyteckich, które mają akredytację i organizują kursy. Ośrodki te należą do OSIS, zostały wybrane w drodze konkursów. Kurs praktyczny musi zapewniać lekarzowi obserwację zabiegu na żywo, w małej, kilkuosobowej grupie, później asystowanie i w końcu wykonywanie zabiegu pod okiem opiekuna, zgodnie z najstarszą zasadą obowiązującą w medycynie, a szczególnie w chirurgii: „Każdy mistrz ma swojego ucznia, każdy uczeń musi mieć mistrza”. Dzięki temu unika się stosowania różnych standardów, nomenklatury i metodologii. Zaangażowanie stowarzyszeń naukowych oraz przestrzeganie regulacji formalnoprawnych i standardów są gwarantem sukcesu. Odstąpienie od standardów lub samouctwo skutkuje powikłaniami i poważnymi problemami medycznymi oraz konsekwencjami sądowymi. Te aspekty były również przedstawione w czasie konferencji. Zapraszamy za rok 1 grudnia.

mkr

Archiwum

Okręgowa Izba Lekarska w Warszawie im. prof. Jana Nielubowicza